Verlaten en zwanger

Ik moet het kwijt, loop zo te piekeren. Mijn relatie van drie jaar staat op het punt van omvallen en er is niks wat ik kan doen. En ik ben twintig weken zwanger...

We hadden alletwee eerdere langere relaties gehad, hij getrouwd, twee kinderen. Gescheiden toen de tweede net geboren was. Onze relatie was niks mis mee. We hebben allebei onze puntjes maar dat leverde nooit problemen op.

Vorig jaar hebben we besloten om naar het buitenland te gaan, baan, huis opgezegd. Het was te mooi om waar te zijn.

Maar al snel ontdekte ik dat niet liep met die mensen, waar we gingen werken. Het bleken oplichters. Werden bedreigt dat we onze spullen niet terug kregen. Uiteindelijk hebben we het meeste weer terug. Het was mijn gevoel dat die mensen niet deugde, dus ik trok als eerste aan de bel bij mijn vriend. Hij zag het eerst niet. Ik heb hem nog de keus gegeven of hij daar wilde blijven. Maar hij besloot met me mee te gaan.

Nu zitten we hier in een klein eenkamerappartement, zonder werk. Financieel redden we het met zn twee.

Sinds we terug zijn ging hij wat bijklussen bij een vriend. Omdat de vriend ons geholpen had met terug verhuizen. Steeds vaker bleef hij langer weg, liet niks van zich horen. Ik vroeg hem alleen even te sms'en of alles okay was. Ik vertrouwde hem wat betreft vreemdgaan. Terug in NL was ik al 12 weken zwanger.

Ik vroeg hem wat er aan de hand was en waarom hij niks van zich liet horen. En ik had het gevoel dat ie van me vluchtte. Misschien wilde hij alles op een rijtje zetten. Ik wilde hem daarin tijd geven. Hij schoof allerlei verwijten mijn kant op, over de financien en dat ik dat niet los kan laten. Het geldbeheer deed ik altijd omdat hij dingen liet liggen. En dan hadden we nog grotere problemen gehad. Maar hij mag dat van mij best doen.

Hij weer een weekend onder zeil en ik was zo bezorgd, één sms, is dat teveel gevraagd? Ik wilde weten wat er was gebeurt, maar mocht me er niet mee bemoeien. Zo kende ik hem niet, dat had ie nog nooit tegen mij gezegd. Terwijl hij met zn vriend aan het bellen was, bleek hij te zijn opgepakt. Maar hij had niks gedaan(?!) en was zo weer vrij. Ik vermoed dat ie handel doet. Pillen of coke. Dat heeft ie vroeger ook gedaan. Snel geld verdienen. Maar was ermee gestopt toen ie kinderen kreeg. Zijn omgangsregeling is klote, via mediation mag ie ze 1,5 uur per twee weken zien, bij haar thuis, en zn ex maakt het hem zo moeilijk mogelijk. Het klinkt alsof het een klootzak is maar hij is een super vader een lieverd voor mij. Hij was intens dol op mij en wilde zelfs met me trouwen. Vanaf het begin van onze relatie had ie het al over kinderen. Maar ik wilde dat nog niet meteen. Omdat ik zeker wilde zijn. En nooit een alleenstaande ouder wilde worden omdat mijn moeder dat ook was.

Ik heb hem een brief geschreven en gezegd wat mijn vermoedens waren. Dat hij zijn vorige relatie nog niet verwerkt heeft en het gemis van zijn kinderen.

We hebben gepraat, en gezoend en een intense vrijpartij gehad. De volgende morgen kreeg ik een sms, dat hij vond dat het nu weer de verkeerde kant op ging...Hij wilde naar zn ouders om na te denken. Na twee dagen weer een sms, ik heb besloten dat ik bij mijn ouders ga wonen. Ben met mezelf in gevecht ga een paar dagen naar Frankrijk en ben over vier dagen weer terug, als het goed is...

Ik heb van alles in mijn hoofd gehaald, ben verdrietig en boos. Hij zet me zo aan de kant als oud vuil. Zomaar ineens houd ie niet meer van me. Terwijl we samen hebben gekozen voor een kindje. We een hele leuke relatie hadden.

Goed we hebben het nu moeilijk, maar dan vecht je samen. Ik kan dit huisje niet alleen betalen en zal naar mijn moeder moeten. Mijn zekerheden zijn ook weg, baan, huis, relatie en ik weet niet of ie werkelijk een vader voor dit kind wil zijn.

Ik had een afspraak met een psychiater gemaakt omdat ik aan mezelf wilde werken. Maar merk dat het niet aan mij ligt. Dus weer afgezegd. Nu heb ik besloten maatschappelijk werk in te schakelen om praktische zaken te regelen. Hoe doe ik dat als alleenstaande moeder.

Tuurlijk zal het wel lukken, maar ik vind het zo gemeen. Hij laat me barsten. Ik hou zoveel van hem, maar dit verdien ik niet. Ik heb hem altijd gesteund. Hoe kan ineens de liefde over zijn?