Relaties
alle pijlers
Zal ik het ooit gaan leren
woensdag 24 februari 2010 om 14:21
Op advies van dames die reageerde op: Waar komen deze gedachten vandaan, hierbij mijn post.
Even kort samengevat, ik ben op mijn werk maar jarenlang heb ik vanuit het ouderlijke huis, vroegere vrienden, ex vriendjes, leraren het beeld gekregen dat ik niets voorstel. Niet belangrijk, mooi, lief en leuk genoeg ben. Ruzies, buitengesloten worden. Mijn vader is emotioneel niet beschikbaar. Mijn moeder is overleden toen ik jonger was. Voor mijn gevoel heb ik nooit geleerd van mezelf te houden, mijn karakter te waarderen en al die dingen waar jullie over schrijven.
Ja, ik ben in therapie, 1 keer per week, sport 1 keer per week en heb lieve vriendinnen die ik 1 tot twee keer in de week probeer te zien. Wonen niet in dezelfde stad als ik en ben onlangs gaan samenwonen en daardoor verhuist naar een nieuwe stad.
Ik heb een super vent getroffen, die mij voor het eerst laat zien dat vreemdgaan in een relatie niet normaal is, van mij houdt om wie ik ben en geloof me, hij is al meerdere keren in aanraking gekomen met mijn onzekerheden en angsten. Ik heb last van verlatingsangst.
Ik weet heel goed waar bepaalde zaken vandaan komen maar toch overvallen sommige gedachten me. Vriendje spreekt wat af met zijn vrienden en dan kan ik denken, wil je niet bij mij zijn? Vriendje reageert niet altijd even snel of inhoudelijk genoeg op mijn mail of sms en dan kan ik denken, verveel ik je, ben je me zat?
Verbied hem niks, maak geen ruzie, kan hem goed uitleggen waar dingen vandaan komen, biedt excuses aan als ik van mijn onzekerheid zijn verantwoording maak, probeer hem niet te verstikken, te belemmeren, zijn individu te nemen zoals hij is. Maar de angst om hem weg te jagen of kwijt te raken door mijn issues is wel eens aanwezig!
Even kort samengevat, ik ben op mijn werk maar jarenlang heb ik vanuit het ouderlijke huis, vroegere vrienden, ex vriendjes, leraren het beeld gekregen dat ik niets voorstel. Niet belangrijk, mooi, lief en leuk genoeg ben. Ruzies, buitengesloten worden. Mijn vader is emotioneel niet beschikbaar. Mijn moeder is overleden toen ik jonger was. Voor mijn gevoel heb ik nooit geleerd van mezelf te houden, mijn karakter te waarderen en al die dingen waar jullie over schrijven.
Ja, ik ben in therapie, 1 keer per week, sport 1 keer per week en heb lieve vriendinnen die ik 1 tot twee keer in de week probeer te zien. Wonen niet in dezelfde stad als ik en ben onlangs gaan samenwonen en daardoor verhuist naar een nieuwe stad.
Ik heb een super vent getroffen, die mij voor het eerst laat zien dat vreemdgaan in een relatie niet normaal is, van mij houdt om wie ik ben en geloof me, hij is al meerdere keren in aanraking gekomen met mijn onzekerheden en angsten. Ik heb last van verlatingsangst.
Ik weet heel goed waar bepaalde zaken vandaan komen maar toch overvallen sommige gedachten me. Vriendje spreekt wat af met zijn vrienden en dan kan ik denken, wil je niet bij mij zijn? Vriendje reageert niet altijd even snel of inhoudelijk genoeg op mijn mail of sms en dan kan ik denken, verveel ik je, ben je me zat?
Verbied hem niks, maak geen ruzie, kan hem goed uitleggen waar dingen vandaan komen, biedt excuses aan als ik van mijn onzekerheid zijn verantwoording maak, probeer hem niet te verstikken, te belemmeren, zijn individu te nemen zoals hij is. Maar de angst om hem weg te jagen of kwijt te raken door mijn issues is wel eens aanwezig!
donderdag 25 februari 2010 om 14:37
@ Madhe,
Ik heb je net een mail gestuurd.
@ iedereen,
Na wat denk en schrijf werk merk ik dat ik tegen dezelfde onzekerheden/issues aan blijf lopen, ze zijn zo stom en hoe ik ook maar schrijf, denk en mediteer, waar komt dit vandaan vragen stellen aan mezelf ik blijf er tegen aan lopen.
Vriendjelief is niet zo van het mailen en het sms-en, ik wel...Vanochtend niks gehoord en bam daar is de gedachte: hij denkt niet aan me etc en dus ook een naar gevoel. Op een gegeven moment: pling en daar is een sms van Vriendjelief...Ik schaam me diep...Stuur een mailtje om hem te bedanken...geen reactie meer...Hoe kinderachtig en energievretend van me maar toch...Ik voel het en ik wil zo graag dat dat me niks meer doet!!! #*@#()*@#()
We hebben een drukke week en vriendjelief nodigt iemand uit om vanaaf te komen eten...Mijn gedachten: kan je daar nou geen rekening mee houden ofzo!!! *@#()@()#*)#@
Ik wordt zooo moe van mij...en daar wordt ik ook weer moe van...
Oke chocola eten!!
Ik heb je net een mail gestuurd.
@ iedereen,
Na wat denk en schrijf werk merk ik dat ik tegen dezelfde onzekerheden/issues aan blijf lopen, ze zijn zo stom en hoe ik ook maar schrijf, denk en mediteer, waar komt dit vandaan vragen stellen aan mezelf ik blijf er tegen aan lopen.
Vriendjelief is niet zo van het mailen en het sms-en, ik wel...Vanochtend niks gehoord en bam daar is de gedachte: hij denkt niet aan me etc en dus ook een naar gevoel. Op een gegeven moment: pling en daar is een sms van Vriendjelief...Ik schaam me diep...Stuur een mailtje om hem te bedanken...geen reactie meer...Hoe kinderachtig en energievretend van me maar toch...Ik voel het en ik wil zo graag dat dat me niks meer doet!!! #*@#()*@#()
We hebben een drukke week en vriendjelief nodigt iemand uit om vanaaf te komen eten...Mijn gedachten: kan je daar nou geen rekening mee houden ofzo!!! *@#()@()#*)#@
Ik wordt zooo moe van mij...en daar wordt ik ook weer moe van...
Oke chocola eten!!
donderdag 25 februari 2010 om 15:13
[quote]Soulsearch28 schreef op 25 februari 2010 @ 12:45:
@ VivaFleur,
Ik waarder Vriendjelief enorm, hij heeft behoorlijk wat geduld opgebracht hoor. Ik laat hem dan ook regelmatig weten hoe blij ik met hem ben. Hoe is het voor jou om met een VA partner te leven?
Ik probeer er zo min mogelijk een probleem van te maken (dat doet hij al
) Soms ben ik weleens moe en kan ik even geen bevestiging geven of heb ik daar geen zin in. Het kost dan soms energie. Op die momenten zeg ik dat ook; nu even niet. Hij snapt dat ook op die momenten en dat scheelt. Dan knuffelen we en dan is het ook ok. Ik probeer zo min mogelijk de nadruk te leggen op zijn angst en ga dan over op de orde van de dag. Weet niet of dat altijd goed is maar wel essentieel denk ik om de relatie vooral in het positieve te houden.
Bij hem zijn er natuurlijk ook allerlei redenen waarom hij soms angst heeft. Maar hij werkt eraan en denkt erover om hier hulp bij te zoeken. Dat laat ik helemaal aan hem over. Ik kan hem niet overal bij helpen (heb ook een druk leven) dus ik moet soms ook echt grenzen stellen. Gelukkig heb ik daar niet zo'n moeite mee maar als ik moe ben kan ik nog weleens chagerijnig worden omdat het energie vraagt. En dat beangstigd hem dan weer. Maar tot nu toe kunnen we overal openlijk over praten en is er genoeg ruimte voor leuke dingen. Als je van iemand houdt kosten de meeste dingen ook weinig moeite denk ik.
@ VivaFleur,
Ik waarder Vriendjelief enorm, hij heeft behoorlijk wat geduld opgebracht hoor. Ik laat hem dan ook regelmatig weten hoe blij ik met hem ben. Hoe is het voor jou om met een VA partner te leven?
Ik probeer er zo min mogelijk een probleem van te maken (dat doet hij al
) Soms ben ik weleens moe en kan ik even geen bevestiging geven of heb ik daar geen zin in. Het kost dan soms energie. Op die momenten zeg ik dat ook; nu even niet. Hij snapt dat ook op die momenten en dat scheelt. Dan knuffelen we en dan is het ook ok. Ik probeer zo min mogelijk de nadruk te leggen op zijn angst en ga dan over op de orde van de dag. Weet niet of dat altijd goed is maar wel essentieel denk ik om de relatie vooral in het positieve te houden.Bij hem zijn er natuurlijk ook allerlei redenen waarom hij soms angst heeft. Maar hij werkt eraan en denkt erover om hier hulp bij te zoeken. Dat laat ik helemaal aan hem over. Ik kan hem niet overal bij helpen (heb ook een druk leven) dus ik moet soms ook echt grenzen stellen. Gelukkig heb ik daar niet zo'n moeite mee maar als ik moe ben kan ik nog weleens chagerijnig worden omdat het energie vraagt. En dat beangstigd hem dan weer. Maar tot nu toe kunnen we overal openlijk over praten en is er genoeg ruimte voor leuke dingen. Als je van iemand houdt kosten de meeste dingen ook weinig moeite denk ik.
Doubt kills more dreams than failure ever will
donderdag 25 februari 2010 om 15:55
Hoi VivaFleur,
Het is een verademing voor mij om te lezen dat jij soms tegen je partner zegt: nu even niet. Vriendjelief heeft dat maandagavond bij mij aangegeven.Hij gaf aan: ik voel me nu zelf ook even niet oke, ik kan naar je luisteren, ik kan je knuffelen maar ik weet nu niet zo goed wat ik moet zeggen.
We hebben afgesproken dat hij het zal aangeven als het even niet goed uitkomt of als hij er de energie niet voor heeft.
Ik merk aan vriendjelief dat hij niet zo lekker in zijn vel zit de afgelopen paar dagen, hij heeft zelf ook aangegeven dat het zo is en heeft me kort (niet teveel praten ) aangegeven waar het aan ligt. Het ligt aan zijn werk en aan wat van zijn vrienden. Nou vervelend voor vriendje maar niks aan de hand toch zou je kunnen denken maar mijn onzekerheidshelft draait overuren.
Is het wel echt zijn werk? Speelt er niks anders dan alleen maar dat? Dit speelt allemaal in mijn hoofd af en achtervolg vriendjelief gelukkig niet steeds met vragen: weet je zeker dat het alleen maar dit of dat is.
Maar toch...twijfel ik...Ik merk aan mezelf dat ik zo hard aan het zoeken ben naar bewijzen dat hij me gaat verlaten of me belazerd met een andere vrouw en als ik dan wat kan vinden dat ik dan kan roepen: Ha zie nou wel dat onderbuikgevoel was geen onzekerheid maar vrouwelijke intiutie...
En...tot op heden kan ik niks vinden maar schaam me diep...voel me schuldig naar vriendjelief....nogmaals gelukkig gedraag ik me niet naar mijn onzekerheden maar ik kan alleen maar bidden, hopen en stinkende hard mijn best doen om sommige issues om te kunnen draaien...
Het is een verademing voor mij om te lezen dat jij soms tegen je partner zegt: nu even niet. Vriendjelief heeft dat maandagavond bij mij aangegeven.Hij gaf aan: ik voel me nu zelf ook even niet oke, ik kan naar je luisteren, ik kan je knuffelen maar ik weet nu niet zo goed wat ik moet zeggen.
We hebben afgesproken dat hij het zal aangeven als het even niet goed uitkomt of als hij er de energie niet voor heeft.
Ik merk aan vriendjelief dat hij niet zo lekker in zijn vel zit de afgelopen paar dagen, hij heeft zelf ook aangegeven dat het zo is en heeft me kort (niet teveel praten ) aangegeven waar het aan ligt. Het ligt aan zijn werk en aan wat van zijn vrienden. Nou vervelend voor vriendje maar niks aan de hand toch zou je kunnen denken maar mijn onzekerheidshelft draait overuren.
Is het wel echt zijn werk? Speelt er niks anders dan alleen maar dat? Dit speelt allemaal in mijn hoofd af en achtervolg vriendjelief gelukkig niet steeds met vragen: weet je zeker dat het alleen maar dit of dat is.
Maar toch...twijfel ik...Ik merk aan mezelf dat ik zo hard aan het zoeken ben naar bewijzen dat hij me gaat verlaten of me belazerd met een andere vrouw en als ik dan wat kan vinden dat ik dan kan roepen: Ha zie nou wel dat onderbuikgevoel was geen onzekerheid maar vrouwelijke intiutie...
En...tot op heden kan ik niks vinden maar schaam me diep...voel me schuldig naar vriendjelief....nogmaals gelukkig gedraag ik me niet naar mijn onzekerheden maar ik kan alleen maar bidden, hopen en stinkende hard mijn best doen om sommige issues om te kunnen draaien...
donderdag 25 februari 2010 om 15:56
@Soulsearch,
Waar je heel erg voor uit moet kijken, is dat jouw verlatingsangst niet jullie relatie gaat overheersen en bepalen. En uiteindelijk gaat opblazen.
Je kunt van je vriend wel begrip verwachten, maar tot op zekere hoogte. In die zin, dat je wel je angsten en onzekerheden met hem kunt delen, maar dat je niet van hem kunt verwachten deze bij je weg te nemen of voor je op te lossen. Hetzij door aanpassing van zijn gedrag, hetzij door jou niet aflatende bevestiging te geven.
Dat is niet zijn taak. Dat is jóuw taak naar jezelf toe.
Hij is niet je psycholoog maar je vriend. En ook híj wil die leuke relatie.
Wat ik in mijn omgeving meemaak van relaties waarin een van beiden verlatingsangst heeft, is dat de hele relatie erdoor overschaduwd wordt. En dat door het gedrag van degene met VA juist het tegenovergestelde gebeurt van wat degene wil voorkomen, namelijk dat je verlaten wordt.
Je moet er echt verstandelijk bij blijven, bij dit probleem. En er echt met anderen (professionals) aan werken. Niet met je vriendje.
Hou het bij 't delen van je onzekerheden en angsten. Maar verlang verder niks van hem. Hou dat bij jezelf en zoek je weg daarin met mensen die daarvoor doorgeleerd hebben.
Dat geeft de meeste kans op een relatie die intact blijft.
.
Waar je heel erg voor uit moet kijken, is dat jouw verlatingsangst niet jullie relatie gaat overheersen en bepalen. En uiteindelijk gaat opblazen.
Je kunt van je vriend wel begrip verwachten, maar tot op zekere hoogte. In die zin, dat je wel je angsten en onzekerheden met hem kunt delen, maar dat je niet van hem kunt verwachten deze bij je weg te nemen of voor je op te lossen. Hetzij door aanpassing van zijn gedrag, hetzij door jou niet aflatende bevestiging te geven.
Dat is niet zijn taak. Dat is jóuw taak naar jezelf toe.
Hij is niet je psycholoog maar je vriend. En ook híj wil die leuke relatie.
Wat ik in mijn omgeving meemaak van relaties waarin een van beiden verlatingsangst heeft, is dat de hele relatie erdoor overschaduwd wordt. En dat door het gedrag van degene met VA juist het tegenovergestelde gebeurt van wat degene wil voorkomen, namelijk dat je verlaten wordt.
Je moet er echt verstandelijk bij blijven, bij dit probleem. En er echt met anderen (professionals) aan werken. Niet met je vriendje.
Hou het bij 't delen van je onzekerheden en angsten. Maar verlang verder niks van hem. Hou dat bij jezelf en zoek je weg daarin met mensen die daarvoor doorgeleerd hebben.
Dat geeft de meeste kans op een relatie die intact blijft.
.
donderdag 25 februari 2010 om 16:01
Beste Twinkle1001,
Wat jij nu opschrijft is dus waar ik heel erg bang voor ben. Ik kan alleen maar hopen dat ik niet teveel schade heb aangericht waardoor gebeurd waar ik bang voor ben en dat ik de relatie teveel negatief heb beinvloed en vriendjelief liever zonder mij wil dan met mij. Want en dit heb ik ook al heel vaak tegen vriendjelief gezegd: ik wil niet dat hij alles gaat aanpassen aan mij, daar schieten we beiden niks mee op en dat is niet gezond.
Ik zit in therapie, schrijf op dit forum en weet verstandelijk dat niemand behalve ik met VA aan de slag kan. Was het maar zo dat een ander alles bij je kon wegnemen maar die bubbel heb ik lange tijd geleden al doorgeprikt. Uiteraard kun je het delen, ik snap heel goed wat je bedoeld
Wat jij nu opschrijft is dus waar ik heel erg bang voor ben. Ik kan alleen maar hopen dat ik niet teveel schade heb aangericht waardoor gebeurd waar ik bang voor ben en dat ik de relatie teveel negatief heb beinvloed en vriendjelief liever zonder mij wil dan met mij. Want en dit heb ik ook al heel vaak tegen vriendjelief gezegd: ik wil niet dat hij alles gaat aanpassen aan mij, daar schieten we beiden niks mee op en dat is niet gezond.
Ik zit in therapie, schrijf op dit forum en weet verstandelijk dat niemand behalve ik met VA aan de slag kan. Was het maar zo dat een ander alles bij je kon wegnemen maar die bubbel heb ik lange tijd geleden al doorgeprikt. Uiteraard kun je het delen, ik snap heel goed wat je bedoeld
donderdag 25 februari 2010 om 16:07
je klinkt zo verschrikkelijk onzeker aan de ene kant maar zo super sterk aan de andere kant. Ik denk dat je je eigen situatie super goed onder ogen ziet en precies weet hoe en wat dus je komt er echt wle meid. En hoe harder jij je drukt maakt over je relatie hoe groter dan de kans dat het uiteindelijk niet gaat werken op den duur want ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken door alle andere achterliggende dingen. Iedereen neemt in zijn of haar relatie bagage mee en als je van elkaar houidt dan neem je die voor lief en maakt het zelfs de persoon die je bent. Hij is toch niet voor niets bij jou en jullie wonen niet voor niets samen. Werk aan jezelf en je gevoel maar twijfel niet te veel aan de liefde want die zit vast wel goed heb vertrouwen daar in ! Al weet ik donderdsgoed dat het makkelijk gezegd is en moelijker gedaan hoor !
donderdag 25 februari 2010 om 16:21
Hoi ikbenroos,
Vriendjelief zegt ook: alles wat jij hebt meegemaakt maakt jou tot wie je nu bent en daar hou ik van.
Ik weet zoo goed waar sommige dingen vandaan komen, ik weet zo goed wat het met mij doet en wat het kan doen met de mensen om mij heen. En je hebt gelijk, hoe meer ik de focus leg op de angst om hem te verliezen hoe groter de kans dat het kan gebeuren.
Ik heb hem een brief geschreven, om te uiten hoeveel ik van hem hou, hoeveel ik hem waardeer etc...Kan ik hem die geven?
Of kan ik maar beter even wachten daarmee?
Vriendjelief zegt ook: alles wat jij hebt meegemaakt maakt jou tot wie je nu bent en daar hou ik van.
Ik weet zoo goed waar sommige dingen vandaan komen, ik weet zo goed wat het met mij doet en wat het kan doen met de mensen om mij heen. En je hebt gelijk, hoe meer ik de focus leg op de angst om hem te verliezen hoe groter de kans dat het kan gebeuren.
Ik heb hem een brief geschreven, om te uiten hoeveel ik van hem hou, hoeveel ik hem waardeer etc...Kan ik hem die geven?
Of kan ik maar beter even wachten daarmee?
donderdag 25 februari 2010 om 16:27
Is het wel echt zijn werk? Speelt er niks anders dan alleen maar dat? Dit speelt allemaal in mijn hoofd af en achtervolg vriendjelief gelukkig niet steeds met vragen: weet je zeker dat het alleen maar dit of dat is.
Maar toch...twijfel ik...Ik merk aan mezelf dat ik zo hard aan het zoeken ben naar bewijzen dat hij me gaat verlaten of me belazerd met een andere vrouw en als ik dan wat kan vinden dat ik dan kan roepen: Ha zie nou wel dat onderbuikgevoel was geen onzekerheid maar vrouwelijke intiutie...
Mijn vriend vraagt ook wel eens of me niet echt iets anders dwarszit als ik even stil ben of mijn dag niet heb (of hij iets verkeerds gedaan heeft). Als hij het dan nog twee keer vraagt wordt ik weleens boos (zijn beiden emotionele types). Meestal hebben we dan een kleine botsing (confrontatie) tussen mijn en zijn behoeftes. Wij hebben nog niet zo lang een relatie (half jaar) maar ik moet zeggen nu we een aantal van dit soort botsingen hebben gehad hoe duidelijker het voor mij en hem wordt wat we beiden nodig hebben van elkaar. Dat geeft ons beiden rust. Wees dus niet bang om onzekerheden uit te spreken maar accepteer van je vriend ook dat het hem ook teveel kan worden. En vergeet hem niet te steunen als hij dit nodig heeft (en probeer jezelf niet steeds in het centrum van zijn problemen te plaatsen).
Ik ben trouwens heel open met mijn vriend, we lezen voor de grap weleens elkaars smsjes (in het bijzijn van elkaar) en weten elkaars wachtwoord van de mail. Volgens mij kijkt hij er niet eens in. Al kunt je dat natuurlijk nooit zeker weten
Doubt kills more dreams than failure ever will
donderdag 25 februari 2010 om 16:42
Beste VivaFleur
Als ik voor de tweede keer aan mijn vriend vraag is er wat kan hij soms ook wel eens chagrijnig reageren ja. En dan hebben we soms ook wel eens confrontaties. Positieve kant daarvan is dat we elkaar steeds beter leren kennen. Steeds beter weten wat onze behoeftes zijn.
En idd ik hoef hem niet steeds in het centrum van mijn problemen te plaatsen. Hij is er ook nog, beiden zijn we belangrijk.
Wij hebben nu anderhalf jaar een relatie en beiden onzekerheden zijn grotendeels duidelijk. Het is soms echt even aftasten hoe je in balans zijnde en vooral jezelf niet vergeten hier rekening mee kunt houden.
Ik besef me wel dat ik iets minder op hem mag gaan leunen als het om mijn persoonlijke issues gaat.
De therapie doe ik alleen voor mezelf en tuurlijk is het fijn als mijn relatie daardoor nog beter wordt. Maar ik zie in dat als ik dit alles niet voor mij doe de slagingskans minder is.
Als ik voor de tweede keer aan mijn vriend vraag is er wat kan hij soms ook wel eens chagrijnig reageren ja. En dan hebben we soms ook wel eens confrontaties. Positieve kant daarvan is dat we elkaar steeds beter leren kennen. Steeds beter weten wat onze behoeftes zijn.
En idd ik hoef hem niet steeds in het centrum van mijn problemen te plaatsen. Hij is er ook nog, beiden zijn we belangrijk.
Wij hebben nu anderhalf jaar een relatie en beiden onzekerheden zijn grotendeels duidelijk. Het is soms echt even aftasten hoe je in balans zijnde en vooral jezelf niet vergeten hier rekening mee kunt houden.
Ik besef me wel dat ik iets minder op hem mag gaan leunen als het om mijn persoonlijke issues gaat.
De therapie doe ik alleen voor mezelf en tuurlijk is het fijn als mijn relatie daardoor nog beter wordt. Maar ik zie in dat als ik dit alles niet voor mij doe de slagingskans minder is.
donderdag 25 februari 2010 om 17:04
