omgangsregeling

Je zit in een lastig parket. De kinderen ook (heb je mogelijkheden om voor hen een aanspreekpunt te zoeken, bijvoorbeeld schoolmaatschappelijk werk? Het is handig als ze door met een derde te bespreken wat er gebeurt leren om zelf grenzen te stellen, je weet uit eigen ervaring dat dat verdomd moeilijk is, want inderdaad, papa is niet altijd boos).



Met mijn leken ogen zie ik geen missers in de dingen die je nu hebt opgestart. Maar dat stukje ruimte voor je kinderen creeeren lijkt me heel belangrijk. Het gaat niet alleen om papa wel of niet willen zien, het gaat om dat de kinderen vaardigheden leren om nare dingen te bespreken met iemand die er niet emotioneel bij betrokken is en om assertief te handelen. Helaas zullen ze dit nodig hebben in de nabije (of verre) toekomst, met zo'n vader.

Wil, hoe ga je ervoor zorgen dat de kinderen het jou vertellen als er weer iets voorvalt? Ze weten nu dat jij maatregelen neemt en dat hun vader daar niet blij mee is, en dat ze misschien zelfs hun vader niet meer mogen zien dan. Ook kan het goed zijn dat hun vader ze op het hart zal drukken niet tegen jou te zeggen.



Dit is een van de lastigste dilemma's van je situatie.

Dat is heel fijn, Wil. Is dat in het verleden ook zo gegaan, toen er incidenten waren? Hou het goed in de gaten, want het zou kunnen dat ze in deze situatie anders reageren vanwege het loyaliteitsconflict en andere redenen die ik al aangaf. Waarschijnlijk lees je het wel aan andere signalen af als ze iets kwijt moeten.

Wil, volgens mij begrijpen je kinderen het inderdaad heel goed, vooral de oudsten. Je hebt zo te horen een heel goede en vertrouwelijke band met je kinderen. Het lijkt me een goed idee inderdaad uit te leggen wat je in het verleden niet goed hebt aangepakt, dat zal hun vertrouwen in jou alleen maar versterken.



Zou je zeggen dat er een stijgende lijn zit in het geweld?



Ik ben het niet eens met MW dat je een zachte toon moet aanslaan: dat heb je altijd gedaan en je hebt het resultaat gezien. Het helpt geen bal als jij probeert hem niet boos te maken: boos wordt hij toch wel. Ik zou als toon kiezen voor zakelijk, feitelijk en beleefd. Ik gebruik deze toon al langere tijd met mijn ex. Ik heb mijn tijd van pappen en nathouden en 'zachte' communicatie ook gehad, zonder succes.



Hij is de strijd aangegaan en ik verwacht inderdaad niet dat hij zal toegeven. Hou er rekening mee dat de volgende aanval ook wel eens uit onverwachte hoek kan komen: hij kan de kinderen inzetten om jou te verzwakken. Probeer dat sterke gevoel dat je nu hebt dus vast te houden! Je handelt nu echt in het belang van je kinderen, vergeet dat niet.

Ik heb met stijgende verbazing dit topic gelezen.

Het bevreemd mij echt heel erg dat jeugdzorg vindt dat je je kinderen naar hun vader moet laten gaan terwijl vader geweldadig is.

Wat voor mensen werken daar?

Weten die niet hoe traumatisch dit soort dingen zijn en hoeveel last je kinderen daar later van zullen hebben?

Ik snap het werkelijk niet!



Wat betreft het feit dat kinderen toch willen gaan naar hun vader.

Kinderen zijn loyaal naar hun ouders. Altijd.

En dus duurt het vaak heel lang voordat een kind toegeeft niet meer te willen. Vaak zijn ze dan ook wat ouder.



Mij zou de wet niets interesseren. Mijn kind zou altijd haar vader mogen blijven zien maar wel onder mijn toezicht of onder het toezicht van iemand van jeugdzorg. NOOIT zou ik mijn kind nog naar iemand toe laten gaan die zo geweldadig is.

Niet alleen omdat ik het gewoon niet zou kunnen maar ook omdat het kind later in mijn ogen gelijk heeft als het TO mede verantwoordelijk houdt voor wat er is gebeurd. Zijn moeder was immers op de hoogte?



Ik ben zeer voor het idee dat ouders en kinderen altijd het recht op elkaar blijven houden maar als er geweld bij komt kijken worden de regels toch echt anders vind ik.



Veel succes en sterkte in de komende tijd!

Het lijkt mij een hel om in te zitten......

Ik lees graag mee want zit met hetzelfde probleem.

In elk geval: bespreek geen volwassen beslissingen met hem, of andere zaken die je normaal gesproken met een volwassene zou bespreken. Deel hem jouw beslissingen mede. Hoe dat is te integreren met dat je je zoon ook begeleidt bij volwassen worden weet ik eigenlijk niet.

En spreek hem aan als hij de jongere kinderen corrigeert, dat dit jouw taak is en niet de zijne.

Wil, ik begrijp wat je bedoelt. Ik weet niet precies hoe oud je zoons zijn, zoals gezegd zijn mijn kinderen jonger en is het dus wat makkelijker ze hun plaats te wijzen (van "kind"). Als je kinderen groter zijn en langzaam richting volwassenheid wordt dat anders.



Ik denk dat je een principebesluit moet nemen: ga jij deze strijd voor ze uitvechten of geef je je oudsten hierin een rol en zeggenschap? Ik zou (denk ik) voor het eerste kiezen, omdat je hiermee het best je grenzen kunt aangeven en duidelijkheid kunt bieden. Dat geeft de kinderen een gevoel van rust (je houdt ze buiten de strijd) en van veiligheid (zij hoeven geen besluit te nemen en dus ook niet te "kiezen" tussen hun ouders). Jij bepaalt welke ruimte ze hebben en daarbinnen kunnen ze zich vrij manoeuvreren. Uiteraard kun je dit alleen voor jouw kant bepalen; het is mogelijk dat je ex probeert ze wel mee te sleuren in de strijd.



Ik denk dat je goed moet nadenken over een omgangsregeling die JIJ veilig vindt voor de kinderen, en daarop moet inzetten. Dat deel je aan de kinderen mee en die lijn houd je aan, tot je ex je een reden geeft om die aan te passen (bv. nieuw geweld of juist verbetering door bv. therapie). Nu geef je de kinderen een dubbel signaal af door te zeggen dat je ze wilt beschermen tegen geweld maar ze toch naar hun gewelddadige vader te laten gaan. Combineer dat met het feit dat zij hun vader ondanks alles graag willen zien en de verwarring is compleet.



Bedenk welke lijn jij gaat volgen en communiceer die duidelijk. De tweede vraag is in hoeverre je de kinderen wilt betrekken in die besluitvorming. Ik krijg de indruk dat ze moeite hebben zich te verzetten tegen hun vader en worstelen met een loyaliteitsconflict. Om die reden, en vanwege hun toch nog jonge leeftijd, zou ik hun rol beperkt houden. Het gaat om een veiligheidskwestie en ze zijn gewoonweg te jong om zichzelf te verdedigen als het erop aankomt. Ook kunnen ze niet inschatten wat een veilige omgangsregeling voor ze is. Ze zullen waarschijnlijk niet verder komen dan: "we willen graag naar papa toe blijven gaan en we hopen dat hij niet meer boos doet" (en nemen zich tegelijkertijd voor om op eieren te gaan lopen om hem niet boos te maken).



Als volwassene en hun moeder kun jij hiervan een inschatting maken. Meen jij dat zij hun eigen veiligheid niet kunnen waarborgen bij hun vader, dan moet jij dat doen. Dat is heel goed aan de kinderen uit te leggen. Bepaal onder welke omstandigheden jij omgang verantwoord vindt en deel dat mee aan je ex en vraag aanpassing van de omgangsregeling aan ibj de rechter.



Je kunt de kinderen ook uitleggen dat het in de macht van hun vader is om zijn gedrag te veranderen, dat er mensen zijn die ervoor geleerd hebben die hem daarbij kunnen helpen en dat jij ook hebt aangeboden hier samen over te praten. Het standpunt "ik wil dat jullie naar papa gaan maar het moet wel veilig zijn" is heel duidelijk en begrijpelijk voor ze. Als de kinderen zien dat hun vader niet bereid is stappen te nemen om die veiligheid te garanderen, wordt ook duidelijk bij wie het probleem ligt en dat het geen kwestie van ruzie tussen papa en mama is. Dit is géén scheidingskwestie maar een zaak van mishandeling. En mishandeling mag niet. Als hun vader de bal bij jou neerlegt, maakt hij er een scheidingskwestie van (een meningsverschil/ruzie tussen jullie). Het is dus belangrijk heel duidelijk te maken dat het geen kwestie van meningen is maar algemene principes van onze maatschappij.



Belangrijk is ook dat de kinderen hierdoor die principes beter gaan begrijpen en leren dat geweld niet normaal is en niet moet worden goedgepraat of bedekt met de mantel der liefde. Dat is ook voor de toekomst een belangrijke les.

Fijn Wil, ik ben blij dat je er iets aan hebt Heb je nu besloten dat je de kinderen niet meer meegeeft tot er een veilige omgangsregeling is vastgelegd?

Ik ben ook een kind van een alleenstaande moeder maar heb mezelf nooit naast mijn moeder geplaatst. Omdat we het overduidelijk heel gezellig met elkaar hadden zeiden veel mensen vaak dat we meer vriendinnen waren dan moeder en kind.

In koor antwoordden wij dan dat dat absoluut niet het geval was.

Mijn moeder was altijd mijn moeder en niet mijn vriendin.

Hoe kwam dat?

Doordat ze nooit haar onzekerheden of verdrieten met mij besprak.

Doordat ik niet mee mocht beslissen over bepaalde zaken.



Ik denk dat je misschien onbewust je kind in te veel betrekt waar een kind niet in betrokken moet worden. En daardoor gaat hij voor je "zorgen". Dat is echt niet goed en met een beetje pech neemt hij het je later ook nog kwalijk.



Ik denk dat je een goed gesprek met hem moet hebben waarin je uitlegt dat hij zich geen zorgen om jou hoeft te maken en dat jij de moeder bent. Jij bent er om voor hem te zorgen en op te komen en niet andersom.



Sterkte!