Relaties
alle pijlers
Omdat ik het kwijt moet!
zaterdag 6 maart 2010 om 15:13
Ik quote ook even de OP want anders vergeet ik de helft quote:S7rin schreef op 06 maart 2010 @ 12:22:
Ik heb de behoefte om mijn verhaal te doen. Het van mij af te schrijven. Het maakt mijn hoofd leeg en het structureert de feiten. In dit geval zou ik het fijn vinden als een aantal van jullie de moeite zouden willen nemen om het te lezen en om erop te reageren. Ik heb het nodig.
9 jaar geleden heb ik mij grote liefde leren kennen. En alhoewel ik in die tijd ook andere vriendjes heb gehad,
Als jij dit echt de grote liefde van je leven vindt heb je een heel raar beeld van echte liefde hoor.
Dit is geen liefde hoor!
is hij altijd diegene geweest waar het echt om draaide.
Das nooit goed, jouw leven zou nooit compleet om een ander moeten draaien
Vanwege het leeftijdsverschil (ik ben nu 26, hij 41) hebben we zo lang mogelijk gewacht om echt een relatie aan te gaan. In 2007 hebben we de stap dan toch genomen.
Denk eens goed na...een volwassene met een kind...daar moeten toch alarmbellen gaan rinkelen op zijn minst!
Het eerste jaar van onze relatie ging prima, geen wolkje aan de lucht en alles was fantastisch. Tot ik mij langzaam maar zeker begon te irriteren aan zijn softdrugs- en rookverslaving.
En dat gebeurde pas na en jaar?
Een jaar vond je het geen probleem en toen opeens wel?
Ik zou er al genoeg van gehad hebben na een paar weken en dan had hij de keuze gehad...stoppen met dat of ik stop met jou.
Mijn moeder is op mijn 10e van de ene op de andere dag dood neergevallen vanwege het vele roken. Reden genoeg voor mij om principieel tegen te zijn en reden genoeg voor hem om daar rekening mee te houden, lijkt mij.
Dat deed hij niet maar jij besloot toch te blijven..
Dan ben je niet duidelijk geweest.
Met andere woorden, je hebt je grens niet aangegeven.
Maar dat was allemaal maar lastig. Hij blowde immers al vanaf zijn 14e en hoe vaak ik wel niet heb moeten aanhoren dat "dat was hoe hij was, en dat hij niet ging veranderen." Tot overmaat van ramp speelde onze relatie zich alleen maar bij hem thuis af. Hij had zijn eigen woning, ik woonde op kamers en hij vertikte het om bij mij langs te komen. Dat was onder zijn niveau. En in zijn eigen huis wilde hij kunnen doen en laten wat hij wilde. Dus ik had geen poot om op te staan.
Je had WEL een poot om op te staan, je koos er bewust voor om die poot niet te gebruiken..
Je hebt altijd de mogelijkheid gehad om uit deze (toen al niet gelijkwaardige) relatie te stappen.
JIJ besloot te blijven
Vervolgens moesten wij, niet door onze keus, voor ons werk samen gaan werken. Weliswaar op andere afdelingen, maar we zagen elkaar toch iedere dag. Alhoewel ik met mijn 25 jaar een behoorlijk belangrijke functie bekleedde, was hij alleen maar met zichzelf bezig. Niemand had het bij dat werk naar zijn zin, maar hij vond zichzelf altijd meer getroffen dan de rest, harder werken dan de rest en minder gewaardeerd dan de rest. Uiteindelijk trok ik al die negativiteit niet meer. Het enigste wat hij kon doen was klagen, iedere dag het zelfde verhaal. Als ik eens een keer iets had werd hij boos. Dan moest ik niet zeuren, of verpeste ik zijn "goede humeur". Dat ging vervolgens van kwaad tot erger tot ik echt bang voor hem werd en niks meer durfde te zeggen. Het leek inmiddels op een dubbele baan: mijn eigen werkzaamheden en mijn best doen om voor hem maar alles okay te doen. Wat natuurlijk altijd verkeerd uitpakte waardoor hij weer ontplofte. Ik heb het niet makkelijk gehad, maar wilde niet opgeven. Ik heb veel gehuild op mijn werk en aan de hand van hoe hij met mij omging hebben collega's mij serieus de vraag gesteld of ik mishandeld werd.
Ik lijk wel een grammofoonplaat maar JIJ koos voor deze situatie.
Jij bleef hierin zitten, jij koos ervoor om hem jouw leven te beheersen.
Tuurlijk snap ik wel dat je van iemand houdt, maar iemand die je zo kapot maakt daar kan je onmogelijk van houden.
Want ik geloof niet dat op dit moment jullie relatie echt leuk te noemen was...
Daarna is het nooit meer het oude geworden. Logisch. Ik bleef maar hopen dat hij eindelijk een keer ging inzien wat ik allemaal voor hem deed en over had. Maar dat hij ook wat dingen zou moeten gaan laten om mij bij hem te houden.
Waarom zou het dat gaan inzien?
Jij hebt hem nooit duidelijk gemaakt dat als hij niet zou veranderen dat einde relatie zou zijn.
Jij bent steeds maar weer (en meer) water bij de wijn gaan doen.
Alles om hem tevreden te stellen.
Lullig gezegd, ik snap wel dat hij niet veranderde.
Hij kreeg alles op een presenteerblaadje.
Hij vroeg, jij draaide!
Tuurlijk is dat niet eerlijk, egoistisch en lamzakkerig, maar hij was er al jaren mee aan het wegkomen dus waarom stoppen?
Op een avond had ik er genoeg van. Bij zijn zoveelste joint van die avond heb ik nog een redelijk luchtige opmerking gemaakt in de strekking van: "als je die op steekt hoef ik vanavond geen sex meer met je". Dat schoot in het verkeerde keelgat. De volgende ochtend kreeg ik de volle lading. Hoe ik het in mijn hoofd haalde hem te laten kiezen tussen die twee zaken. Hij zag dat niet als twee dingen waar hij tussen zou moeten kiezen, en dat terwijl hij vanaf het begin van de relatie altijd recht in mijn gezicht durven zeggen dat, wanneer hij ooit de keuze zou moeten maken tussen mij of drugs/roken, hij voor dat laatste zou kiezen.
Geen seks?
Wat is dat nou voor raar dreigmiddel?
Ik heb de knoop doorgehakt en ben weggelopen. Hem twee weken links laten liggen om vervolgens te gaan praten over de situatie. Hij huilen, wilde mij niet kwijt, hij wilde met mij oud worden en kinderen, maar hij wilde ook niet veranderen, want "dat kon hij niet". Ik heb gezegd dat ik het niet meer zag gebeuren. Hij wilde vrienden blijven, ik niet. Maar uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en heb hem zijn zin gegeven.
Zie je nou een beetje partoon?
Jij wil iets, hij wil dat niet en vervolgens geef jij toe...alweer!
Ik heb bij hem in de buurt een huis gekocht en hij heeft met klussen ontzettend veel geholpen. Ik maakte er ook gebruik van, want ik zag het als een manier om zijn schuld bij mij in te lossen.
Uiteindelijk besloot hij om op een cruiseschip te gaan werken. Zeven maanden Caribisch gebied. Om dat te kunnen doen moest hij wel stoppen met blowen en roken. En wat destijds voor mij niet kon, kon voor een of ander stom baantje op een stomme boot opeens wel. Ik was gekwetst maar heb hem zo goed als ik kon daarin gesteund. Toen hij vervolgens helemaal clean was, was onze relatie eindelijk weer op het goede niveau. Alles liep lekker, we waren weer dol op elkaar en eigenlijk was het gewoon weer dik aan. Omdat hij een maand later zou vertrekken hebben we het echter nooit officieel aangemaakt. Hij wilde niet dat ik als een zeemansvrouw op hem zou gaan zitten wachten, maar na die zeven maanden wilden we het tussen ons een nieuwe kans gaan geven.
En jij hebt echt waar geen seconde gedacht...
Ik snap wel waarom hij het niet meer officieel wil aanmaken
En dat heeft NIETS met het zeemansvrouw schap te maken.
Meneer wil gewoon vrij zijn om de dingen te doen die hij wil doen?
Dat ga je mij niet wijsmaken.
Maandenlang heb ik braaf contact met heb gehouden via skype. De eerste periode op de boot was voor hem veel te zwaar, maar ik heb hem er doorheen geholpen. Twee tot drie keer per week belden wij elkaar. Het ging natuurlijk voornamelijk over die boot van hem, die mij werkelijk waar geen ruk interesseerde, maar ik deed mijn best om maar enthousiast over te komen om hem zo te laten blijken dat ik bereid was om te gaan werken aan een tweede start.
Begin deze week heeft hij mij doodleuk opgebiecht dat hij al twee maanden een ander vriendinnetje aan boord heeft. We hebben het van te voren gehad over scharrels e.d. en aangezien het natuurlijk officieel uit was vond ik dat ik dat ik niet moeilijk kon gaan lopen doen over met wie hij nu wel of niet one-night-stands zou gaan hebben.
Maar eigenlijk wilde je het niet.
Je was alleen bang om het ter sprake te brengen omdat je bang was dat hij weer boos op je zou worden.
Dat je hem probeerde te veranderen.
DAAROM ben je er niet over begonnen toch?
Feit was dat hij na afloop een poosje bij mij zou komen wonen en met mij verder zou gaan.
Hmm, ik weet niet of hij dat nou ook zo als een feit zag hoor.
Jij hoopte daarop en voor hem was dat natuurlijk ideaal, kon hij zo weer in een gespreid bedje rollen.
Maar nu heeft hij het opeens over een relatie met een ander! Een meisje wat hij slechts een maand kent, die nu inmiddels vertrokken is naar een ander land en niks meer van zich heeft laten horen. Hij is normaal iemand die helemaal niet gelooft in dit soort relaties en heel duidelijk is dat het na afloop van de reis ook helemaal over is. Maar ik krijg nu te horen dat hij eerst wil weten hoe de situatie met haar ervoor staat en dat hij daarna mij diep in mij ogen wil kijken om te kijken wat hij nog voor mij voelt. En hij kan het niet met haar uitmaken, want hij moet hierna nog 3 maanden met haar op een andere boot werken.
Met andere woorden...jij bent plan 2, als plan 1 niets wordt dan kan ik altijd weer gewoon bij jou terecht.
Ik wordt met onze jaren voorgeschiedenis naar een tweede plaats gebonjourt voor iemand die hij amper kent en die hem waarschijnlijk al gedumpt heeft ook. Voor wat? Drie maanden op een boot, tegenover de rest van een leven met mij?
Geloof me maar,...hij blijft echt de de rest van zijn leven bij jou ECHT NIET!
Zelf ziet hij niet in wat hij fout heeft gedaan. Ik heb gezegd dat ik er klaar mee ben en hem nooit meer wil zijn. Hij vond dat ik daarmee de baby met het badwater weggooide en wil weer vrienden blijven.
Welke baby met welk badwater?
Jullie hebben helemaal niets dus er kan ook niets worden weggegooid
Hij gebruikt je waar je bij staat lieve schat, je wil het alleen niet zien
Ik vind dat ik inmiddels meer dan genoeg energie in die man gestoken heb en er alleen maar pijn voor terug heb gekregen. Het probleem is alleen dat ik erg vergevingsgezind ben ingesteld, alles nu al aan het relativeren ben en toch stiekem hoop dat het weer goed komt. Vooralsnog houdt ik de boot af, maar een dezer dagen zal ik toch de telefoon moeten gaan beantwoorden en het gesprek aangaan, want doodzwijgen, dat kan ik niet.
Waarom moet je de telefoon opnemen?
Omdat hij zo vreselijk veel van je houdt?
Omdat hij je niet inruild als een paar sokken voor een ander expemplaar?
\Omdat hij zo vreselijk lief en zorgzaam is?
Nee hoor jij hoeft de telefoon helemaal niet meer op te nemen!
Ik weet alleen echt niet wat ik nog tegen hem moet zeggen. Ook al wil ik hem waarschijnlijk nooit meer in mijn buurt hebben, ik wil wel dat het uitgesproken wordt, anders snapt hij nooit wat hij heeft misdaan en krijg ik weer de schuld.Geloof me, al vertel je het hem 100x deze man gaat echt niet snappen dat hij iets verkeerd doet
Want:
Hij heeft al aangegeven dat hij is wie hij is en dat niet kan veranderen (heel gek dat hij dat dan voor en baan wel kan)
Hij dus gewoon met een ander naar bed gaat terwijl jij denkt dat jullie samen gaan wonen als hij weer terug komt
hij is gewoon een ontzettende egoïstische droeftoeter!!!!
Hij is fout, dat staat boven alles, maar lieve TO jij hebt er toch ook wel een aandeel in hoor.
En ik hoop dat je door deze reacties daar ook eens goed naar gaat kijken
Hem kan je namelijk niet veranderen
Jezelf daarentegen des te meer.
Als jij nou eens kijkt wat je na al die jaren geven nou werkelijk hebt terug gekregen, dan zou dat toch genoeg moeten zijn om die man volledig en compleet uit je leven te bannen.
Je kan ervoor kiezen het voetveegje van deze man te blijven of je kiest voor je eigen zelfstandigheid en laat NOOIT meer zo over je heen lopen!
Ik heb de behoefte om mijn verhaal te doen. Het van mij af te schrijven. Het maakt mijn hoofd leeg en het structureert de feiten. In dit geval zou ik het fijn vinden als een aantal van jullie de moeite zouden willen nemen om het te lezen en om erop te reageren. Ik heb het nodig.
9 jaar geleden heb ik mij grote liefde leren kennen. En alhoewel ik in die tijd ook andere vriendjes heb gehad,
Als jij dit echt de grote liefde van je leven vindt heb je een heel raar beeld van echte liefde hoor.
Dit is geen liefde hoor!
is hij altijd diegene geweest waar het echt om draaide.
Das nooit goed, jouw leven zou nooit compleet om een ander moeten draaien
Vanwege het leeftijdsverschil (ik ben nu 26, hij 41) hebben we zo lang mogelijk gewacht om echt een relatie aan te gaan. In 2007 hebben we de stap dan toch genomen.
Denk eens goed na...een volwassene met een kind...daar moeten toch alarmbellen gaan rinkelen op zijn minst!
Het eerste jaar van onze relatie ging prima, geen wolkje aan de lucht en alles was fantastisch. Tot ik mij langzaam maar zeker begon te irriteren aan zijn softdrugs- en rookverslaving.
En dat gebeurde pas na en jaar?
Een jaar vond je het geen probleem en toen opeens wel?
Ik zou er al genoeg van gehad hebben na een paar weken en dan had hij de keuze gehad...stoppen met dat of ik stop met jou.
Mijn moeder is op mijn 10e van de ene op de andere dag dood neergevallen vanwege het vele roken. Reden genoeg voor mij om principieel tegen te zijn en reden genoeg voor hem om daar rekening mee te houden, lijkt mij.
Dat deed hij niet maar jij besloot toch te blijven..
Dan ben je niet duidelijk geweest.
Met andere woorden, je hebt je grens niet aangegeven.
Maar dat was allemaal maar lastig. Hij blowde immers al vanaf zijn 14e en hoe vaak ik wel niet heb moeten aanhoren dat "dat was hoe hij was, en dat hij niet ging veranderen." Tot overmaat van ramp speelde onze relatie zich alleen maar bij hem thuis af. Hij had zijn eigen woning, ik woonde op kamers en hij vertikte het om bij mij langs te komen. Dat was onder zijn niveau. En in zijn eigen huis wilde hij kunnen doen en laten wat hij wilde. Dus ik had geen poot om op te staan.
Je had WEL een poot om op te staan, je koos er bewust voor om die poot niet te gebruiken..
Je hebt altijd de mogelijkheid gehad om uit deze (toen al niet gelijkwaardige) relatie te stappen.
JIJ besloot te blijven
Vervolgens moesten wij, niet door onze keus, voor ons werk samen gaan werken. Weliswaar op andere afdelingen, maar we zagen elkaar toch iedere dag. Alhoewel ik met mijn 25 jaar een behoorlijk belangrijke functie bekleedde, was hij alleen maar met zichzelf bezig. Niemand had het bij dat werk naar zijn zin, maar hij vond zichzelf altijd meer getroffen dan de rest, harder werken dan de rest en minder gewaardeerd dan de rest. Uiteindelijk trok ik al die negativiteit niet meer. Het enigste wat hij kon doen was klagen, iedere dag het zelfde verhaal. Als ik eens een keer iets had werd hij boos. Dan moest ik niet zeuren, of verpeste ik zijn "goede humeur". Dat ging vervolgens van kwaad tot erger tot ik echt bang voor hem werd en niks meer durfde te zeggen. Het leek inmiddels op een dubbele baan: mijn eigen werkzaamheden en mijn best doen om voor hem maar alles okay te doen. Wat natuurlijk altijd verkeerd uitpakte waardoor hij weer ontplofte. Ik heb het niet makkelijk gehad, maar wilde niet opgeven. Ik heb veel gehuild op mijn werk en aan de hand van hoe hij met mij omging hebben collega's mij serieus de vraag gesteld of ik mishandeld werd.
Ik lijk wel een grammofoonplaat maar JIJ koos voor deze situatie.
Jij bleef hierin zitten, jij koos ervoor om hem jouw leven te beheersen.
Tuurlijk snap ik wel dat je van iemand houdt, maar iemand die je zo kapot maakt daar kan je onmogelijk van houden.
Want ik geloof niet dat op dit moment jullie relatie echt leuk te noemen was...
Daarna is het nooit meer het oude geworden. Logisch. Ik bleef maar hopen dat hij eindelijk een keer ging inzien wat ik allemaal voor hem deed en over had. Maar dat hij ook wat dingen zou moeten gaan laten om mij bij hem te houden.
Waarom zou het dat gaan inzien?
Jij hebt hem nooit duidelijk gemaakt dat als hij niet zou veranderen dat einde relatie zou zijn.
Jij bent steeds maar weer (en meer) water bij de wijn gaan doen.
Alles om hem tevreden te stellen.
Lullig gezegd, ik snap wel dat hij niet veranderde.
Hij kreeg alles op een presenteerblaadje.
Hij vroeg, jij draaide!
Tuurlijk is dat niet eerlijk, egoistisch en lamzakkerig, maar hij was er al jaren mee aan het wegkomen dus waarom stoppen?
Op een avond had ik er genoeg van. Bij zijn zoveelste joint van die avond heb ik nog een redelijk luchtige opmerking gemaakt in de strekking van: "als je die op steekt hoef ik vanavond geen sex meer met je". Dat schoot in het verkeerde keelgat. De volgende ochtend kreeg ik de volle lading. Hoe ik het in mijn hoofd haalde hem te laten kiezen tussen die twee zaken. Hij zag dat niet als twee dingen waar hij tussen zou moeten kiezen, en dat terwijl hij vanaf het begin van de relatie altijd recht in mijn gezicht durven zeggen dat, wanneer hij ooit de keuze zou moeten maken tussen mij of drugs/roken, hij voor dat laatste zou kiezen.
Geen seks?
Wat is dat nou voor raar dreigmiddel?
Ik heb de knoop doorgehakt en ben weggelopen. Hem twee weken links laten liggen om vervolgens te gaan praten over de situatie. Hij huilen, wilde mij niet kwijt, hij wilde met mij oud worden en kinderen, maar hij wilde ook niet veranderen, want "dat kon hij niet". Ik heb gezegd dat ik het niet meer zag gebeuren. Hij wilde vrienden blijven, ik niet. Maar uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en heb hem zijn zin gegeven.
Zie je nou een beetje partoon?
Jij wil iets, hij wil dat niet en vervolgens geef jij toe...alweer!
Ik heb bij hem in de buurt een huis gekocht en hij heeft met klussen ontzettend veel geholpen. Ik maakte er ook gebruik van, want ik zag het als een manier om zijn schuld bij mij in te lossen.
Uiteindelijk besloot hij om op een cruiseschip te gaan werken. Zeven maanden Caribisch gebied. Om dat te kunnen doen moest hij wel stoppen met blowen en roken. En wat destijds voor mij niet kon, kon voor een of ander stom baantje op een stomme boot opeens wel. Ik was gekwetst maar heb hem zo goed als ik kon daarin gesteund. Toen hij vervolgens helemaal clean was, was onze relatie eindelijk weer op het goede niveau. Alles liep lekker, we waren weer dol op elkaar en eigenlijk was het gewoon weer dik aan. Omdat hij een maand later zou vertrekken hebben we het echter nooit officieel aangemaakt. Hij wilde niet dat ik als een zeemansvrouw op hem zou gaan zitten wachten, maar na die zeven maanden wilden we het tussen ons een nieuwe kans gaan geven.
En jij hebt echt waar geen seconde gedacht...
Ik snap wel waarom hij het niet meer officieel wil aanmaken
En dat heeft NIETS met het zeemansvrouw schap te maken.
Meneer wil gewoon vrij zijn om de dingen te doen die hij wil doen?
Dat ga je mij niet wijsmaken.
Maandenlang heb ik braaf contact met heb gehouden via skype. De eerste periode op de boot was voor hem veel te zwaar, maar ik heb hem er doorheen geholpen. Twee tot drie keer per week belden wij elkaar. Het ging natuurlijk voornamelijk over die boot van hem, die mij werkelijk waar geen ruk interesseerde, maar ik deed mijn best om maar enthousiast over te komen om hem zo te laten blijken dat ik bereid was om te gaan werken aan een tweede start.
Begin deze week heeft hij mij doodleuk opgebiecht dat hij al twee maanden een ander vriendinnetje aan boord heeft. We hebben het van te voren gehad over scharrels e.d. en aangezien het natuurlijk officieel uit was vond ik dat ik dat ik niet moeilijk kon gaan lopen doen over met wie hij nu wel of niet one-night-stands zou gaan hebben.
Maar eigenlijk wilde je het niet.
Je was alleen bang om het ter sprake te brengen omdat je bang was dat hij weer boos op je zou worden.
Dat je hem probeerde te veranderen.
DAAROM ben je er niet over begonnen toch?
Feit was dat hij na afloop een poosje bij mij zou komen wonen en met mij verder zou gaan.
Hmm, ik weet niet of hij dat nou ook zo als een feit zag hoor.
Jij hoopte daarop en voor hem was dat natuurlijk ideaal, kon hij zo weer in een gespreid bedje rollen.
Maar nu heeft hij het opeens over een relatie met een ander! Een meisje wat hij slechts een maand kent, die nu inmiddels vertrokken is naar een ander land en niks meer van zich heeft laten horen. Hij is normaal iemand die helemaal niet gelooft in dit soort relaties en heel duidelijk is dat het na afloop van de reis ook helemaal over is. Maar ik krijg nu te horen dat hij eerst wil weten hoe de situatie met haar ervoor staat en dat hij daarna mij diep in mij ogen wil kijken om te kijken wat hij nog voor mij voelt. En hij kan het niet met haar uitmaken, want hij moet hierna nog 3 maanden met haar op een andere boot werken.
Met andere woorden...jij bent plan 2, als plan 1 niets wordt dan kan ik altijd weer gewoon bij jou terecht.
Ik wordt met onze jaren voorgeschiedenis naar een tweede plaats gebonjourt voor iemand die hij amper kent en die hem waarschijnlijk al gedumpt heeft ook. Voor wat? Drie maanden op een boot, tegenover de rest van een leven met mij?
Geloof me maar,...hij blijft echt de de rest van zijn leven bij jou ECHT NIET!
Zelf ziet hij niet in wat hij fout heeft gedaan. Ik heb gezegd dat ik er klaar mee ben en hem nooit meer wil zijn. Hij vond dat ik daarmee de baby met het badwater weggooide en wil weer vrienden blijven.
Welke baby met welk badwater?
Jullie hebben helemaal niets dus er kan ook niets worden weggegooid
Hij gebruikt je waar je bij staat lieve schat, je wil het alleen niet zien
Ik vind dat ik inmiddels meer dan genoeg energie in die man gestoken heb en er alleen maar pijn voor terug heb gekregen. Het probleem is alleen dat ik erg vergevingsgezind ben ingesteld, alles nu al aan het relativeren ben en toch stiekem hoop dat het weer goed komt. Vooralsnog houdt ik de boot af, maar een dezer dagen zal ik toch de telefoon moeten gaan beantwoorden en het gesprek aangaan, want doodzwijgen, dat kan ik niet.
Waarom moet je de telefoon opnemen?
Omdat hij zo vreselijk veel van je houdt?
Omdat hij je niet inruild als een paar sokken voor een ander expemplaar?
\Omdat hij zo vreselijk lief en zorgzaam is?
Nee hoor jij hoeft de telefoon helemaal niet meer op te nemen!
Ik weet alleen echt niet wat ik nog tegen hem moet zeggen. Ook al wil ik hem waarschijnlijk nooit meer in mijn buurt hebben, ik wil wel dat het uitgesproken wordt, anders snapt hij nooit wat hij heeft misdaan en krijg ik weer de schuld.Geloof me, al vertel je het hem 100x deze man gaat echt niet snappen dat hij iets verkeerd doet
Want:
Hij heeft al aangegeven dat hij is wie hij is en dat niet kan veranderen (heel gek dat hij dat dan voor en baan wel kan)
Hij dus gewoon met een ander naar bed gaat terwijl jij denkt dat jullie samen gaan wonen als hij weer terug komt
hij is gewoon een ontzettende egoïstische droeftoeter!!!!
Hij is fout, dat staat boven alles, maar lieve TO jij hebt er toch ook wel een aandeel in hoor.
En ik hoop dat je door deze reacties daar ook eens goed naar gaat kijken
Hem kan je namelijk niet veranderen
Jezelf daarentegen des te meer.
Als jij nou eens kijkt wat je na al die jaren geven nou werkelijk hebt terug gekregen, dan zou dat toch genoeg moeten zijn om die man volledig en compleet uit je leven te bannen.
Je kan ervoor kiezen het voetveegje van deze man te blijven of je kiest voor je eigen zelfstandigheid en laat NOOIT meer zo over je heen lopen!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 6 maart 2010 om 15:28
Quote TO:
" Ik weet alleen echt niet wat ik nog tegen hem moet zeggen. Ook al wil ik hem waarschijnlijk nooit meer in mijn buurt hebben, ik wil wel dat het uitgesproken wordt, anders snapt hij nooit wat hij heeft misdaan en krijg ik weer de schuld.'
Ook die laatste regel...'van wie zou je de schuld krijgen?! Nogmaals geef je de indruk graag slachtoffer te spelen.
Lees Summerdance's schitterende analyse een paar keer, hoewel je waarschijnlijk liever leest iets in de geest: "Kom nou, meid, weg bij die loser, je bent toch veel meer waard, enz. enz."
" Ik weet alleen echt niet wat ik nog tegen hem moet zeggen. Ook al wil ik hem waarschijnlijk nooit meer in mijn buurt hebben, ik wil wel dat het uitgesproken wordt, anders snapt hij nooit wat hij heeft misdaan en krijg ik weer de schuld.'
Ook die laatste regel...'van wie zou je de schuld krijgen?! Nogmaals geef je de indruk graag slachtoffer te spelen.
Lees Summerdance's schitterende analyse een paar keer, hoewel je waarschijnlijk liever leest iets in de geest: "Kom nou, meid, weg bij die loser, je bent toch veel meer waard, enz. enz."
zaterdag 6 maart 2010 om 15:48
Nee joh! Ik vind dit prima om te lezen. Zoals ik al zei, ik weet zelf nu ook wel dat ik er klaar mee ben. Ik snap ook wel dat ik te makkelijk ben geweest, mijn grenzen niet heb gesteld en me in een slachtoffer rol heb geplaatst. Het is voor mij goed om dit soort reacties zwart op zit terug te kunnen lezen zodat ik weet wat er allemaal fout ging en wat daarin ook mijn aandeel was.
De kritiek kan ik wel hebben hoor. Ik heb dit niet geplaatst om alleen maar te horen hoe zielig anderen mij vinden. Gelukkig zijn er mensen die hardop zeggen (schrijven) dat ik het ook mezelf heb aangedaan en dat het telkens mijn keuzes waren, want dat was het ook. Dat getuigd van eerlijkheid. Hier kan ik tenminste wat mee, dus kom maar op!
De kritiek kan ik wel hebben hoor. Ik heb dit niet geplaatst om alleen maar te horen hoe zielig anderen mij vinden. Gelukkig zijn er mensen die hardop zeggen (schrijven) dat ik het ook mezelf heb aangedaan en dat het telkens mijn keuzes waren, want dat was het ook. Dat getuigd van eerlijkheid. Hier kan ik tenminste wat mee, dus kom maar op!
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
zaterdag 6 maart 2010 om 17:55
quote:S7rin schreef op 06 maart 2010 @ 12:22:
9 jaar geleden heb ik mij grote liefde leren kennen.
Dat was het dus niet..
Het eerste jaar van onze relatie ging prima, geen wolkje aan de lucht en alles was fantastisch.
Is dat echt zo? Als het anti-roken zo diep zit bij je (waar ik me wel wat bij voor kan stellen, gezien je verhaal), waarom was dit aan het begin van de relatie dan geen issue? Misschien moet je wat bewuster zijn van wat jouw grenzen zijn en daar dan ook naar durven leven.
Hij had zijn eigen woning, ik woonde op kamers en hij vertikte het om bij mij langs te komen. Dat was onder zijn niveau. En in zijn eigen huis wilde hij kunnen doen en laten wat hij wilde.
Ook hier had een belletje moeten gaan rinkelen. Dit getuigt niet van een gelijkwaardige relatie.
Bij zijn zoveelste joint van die avond heb ik nog een redelijk luchtige opmerking gemaakt in de strekking van: "als je die op steekt hoef ik vanavond geen sex meer met je". Dat schoot in het verkeerde keelgat. De volgende ochtend kreeg ik de volle lading. Hoe ik het in mijn hoofd haalde hem te laten kiezen tussen die twee zaken.
Ik kan me voorstellen dat dit rauw op zijn dak viel, aangezien je aan het begin van de relatie geen probleem hebt gemaakt van zijn rookgedrag en drugsgebruik. Je hebt je eigen grenzen overschreden door hem en zijn rookgedrag en drugsgebruik te blijven zien. En daar geef je hem de schuld van, dat klopt niet.
Ik heb de knoop doorgehakt en ben weggelopen. Hem twee weken links laten liggen om vervolgens te gaan praten over de situatie. Hij huilen, wilde mij niet kwijt, hij wilde met mij oud worden en kinderen, maar hij wilde ook niet veranderen, want "dat kon hij niet". Ik heb gezegd dat ik het niet meer zag gebeuren. Hij wilde vrienden blijven, ik niet. Maar uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en heb hem zijn zin gegeven.
Heb je hem zijn zin gegeven? Waarom dan? Als je er zelf niets aan hebt. Of had je er zelf ook iets aan?
Maandenlang heb ik braaf contact met heb gehouden via skype.
Ook voor hem?
Ik vind dat ik inmiddels meer dan genoeg energie in die man gestoken heb en er alleen maar pijn voor terug heb gekregen
Ja, dat vind ik ook. Je hebt daar zelf ook een groot aandeel in gehad door over je eigen grenzen te gaan en daar de schuld van te geven. Het goede nieuws daaraan is dat je dus ook zelf controle hebt over de situatie, ook bij een volgende relatie..
9 jaar geleden heb ik mij grote liefde leren kennen.
Dat was het dus niet..
Het eerste jaar van onze relatie ging prima, geen wolkje aan de lucht en alles was fantastisch.
Is dat echt zo? Als het anti-roken zo diep zit bij je (waar ik me wel wat bij voor kan stellen, gezien je verhaal), waarom was dit aan het begin van de relatie dan geen issue? Misschien moet je wat bewuster zijn van wat jouw grenzen zijn en daar dan ook naar durven leven.
Hij had zijn eigen woning, ik woonde op kamers en hij vertikte het om bij mij langs te komen. Dat was onder zijn niveau. En in zijn eigen huis wilde hij kunnen doen en laten wat hij wilde.
Ook hier had een belletje moeten gaan rinkelen. Dit getuigt niet van een gelijkwaardige relatie.
Bij zijn zoveelste joint van die avond heb ik nog een redelijk luchtige opmerking gemaakt in de strekking van: "als je die op steekt hoef ik vanavond geen sex meer met je". Dat schoot in het verkeerde keelgat. De volgende ochtend kreeg ik de volle lading. Hoe ik het in mijn hoofd haalde hem te laten kiezen tussen die twee zaken.
Ik kan me voorstellen dat dit rauw op zijn dak viel, aangezien je aan het begin van de relatie geen probleem hebt gemaakt van zijn rookgedrag en drugsgebruik. Je hebt je eigen grenzen overschreden door hem en zijn rookgedrag en drugsgebruik te blijven zien. En daar geef je hem de schuld van, dat klopt niet.
Ik heb de knoop doorgehakt en ben weggelopen. Hem twee weken links laten liggen om vervolgens te gaan praten over de situatie. Hij huilen, wilde mij niet kwijt, hij wilde met mij oud worden en kinderen, maar hij wilde ook niet veranderen, want "dat kon hij niet". Ik heb gezegd dat ik het niet meer zag gebeuren. Hij wilde vrienden blijven, ik niet. Maar uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en heb hem zijn zin gegeven.
Heb je hem zijn zin gegeven? Waarom dan? Als je er zelf niets aan hebt. Of had je er zelf ook iets aan?
Maandenlang heb ik braaf contact met heb gehouden via skype.
Ook voor hem?
Ik vind dat ik inmiddels meer dan genoeg energie in die man gestoken heb en er alleen maar pijn voor terug heb gekregen
Ja, dat vind ik ook. Je hebt daar zelf ook een groot aandeel in gehad door over je eigen grenzen te gaan en daar de schuld van te geven. Het goede nieuws daaraan is dat je dus ook zelf controle hebt over de situatie, ook bij een volgende relatie..
zaterdag 6 maart 2010 om 18:50
4 Quotes TO:
'en dat terwijl hij vanaf het begin van de relatie altijd recht in mijn gezicht durven zeggen dat, wanneer hij ooit de keuze zou moeten maken tussen mij of drugs/roken, hij voor dat laatste zou kiezen.'
''maar hij wilde ook niet veranderen, want "dat kon hij niet".
"Begin deze week heeft hij mij doodleuk opgebiecht dat hij al twee maanden een ander vriendinnetje aan boord heeft"
"Hij wilde niet dat ik als een zeemansvrouw op hem zou gaan zitten wachten, maar na die zeven maanden wilden we het tussen ons een nieuwe kans gaan geven"
Hij lijkt me ondanks zijn fouten toch vrij eerlijk, komt niet met een zootje naive en valse beloftes, toch?
'en dat terwijl hij vanaf het begin van de relatie altijd recht in mijn gezicht durven zeggen dat, wanneer hij ooit de keuze zou moeten maken tussen mij of drugs/roken, hij voor dat laatste zou kiezen.'
''maar hij wilde ook niet veranderen, want "dat kon hij niet".
"Begin deze week heeft hij mij doodleuk opgebiecht dat hij al twee maanden een ander vriendinnetje aan boord heeft"
"Hij wilde niet dat ik als een zeemansvrouw op hem zou gaan zitten wachten, maar na die zeven maanden wilden we het tussen ons een nieuwe kans gaan geven"
Hij lijkt me ondanks zijn fouten toch vrij eerlijk, komt niet met een zootje naive en valse beloftes, toch?
zaterdag 6 maart 2010 om 19:40
quote:Summerdance schreef op 06 maart 2010 @ 18:52:
Precies Hans, niets mooier gemaakt dan dat het is..
Al heb ik nog steeds mijn twijfels bij dat zeemansvrouwen verhaal hoor Precies, je kunt ook te ver gaan in het "slachtoffer" verhaal. Het feit dat je alles pikt van iemand betekent niet alleen dat je niet goed voor jezelf opkomt en daarom aandeel hebt in het probleem, maar ook dat degene die zo met je omgaat er niet om geeft dat hij je kwetst. En daarmee doel ik op het hele relatie/scharrel gebeuren op de boot.
Precies Hans, niets mooier gemaakt dan dat het is..
Al heb ik nog steeds mijn twijfels bij dat zeemansvrouwen verhaal hoor Precies, je kunt ook te ver gaan in het "slachtoffer" verhaal. Het feit dat je alles pikt van iemand betekent niet alleen dat je niet goed voor jezelf opkomt en daarom aandeel hebt in het probleem, maar ook dat degene die zo met je omgaat er niet om geeft dat hij je kwetst. En daarmee doel ik op het hele relatie/scharrel gebeuren op de boot.
maandag 8 maart 2010 om 12:23
Ik wens je heel veel sterkte.....
Meis jij bent de hoofdprijs en niet de troostprijs...
Je hebt recht op respect en eerbied, beide begrippen kent meneer dus niet. Het begin doet pijn, maar de pijn slijt. Als je naar hem teruggaat denk ik, dat je je eigen kapot maakt en dat is geen enkele man waard. Een goede relatie zorgt ervoor dat die persoon het beste in je naar boven haalt en iets extra's aan jouw leven toevoegd.
Meis jij bent de hoofdprijs en niet de troostprijs...
Je hebt recht op respect en eerbied, beide begrippen kent meneer dus niet. Het begin doet pijn, maar de pijn slijt. Als je naar hem teruggaat denk ik, dat je je eigen kapot maakt en dat is geen enkele man waard. Een goede relatie zorgt ervoor dat die persoon het beste in je naar boven haalt en iets extra's aan jouw leven toevoegd.
