Borstamputatie

Niet uit eerste hand en ik denk dat het je daarom gaat. Maar ik denk ook dat het moeilijk is om hierover te praten, althans diegene die het heeft ondergaan in mijn omgeving heeft er na twee jaar nog steeds last van, mentaal.

Ik vond het meevallen. Zowel de operatie als het herstel. Weinig pijnmedicatie nodig gehad. Je mag een aantal weken niet veel met die arm doen (tillen, etc.) en bij mij was de beweging van mn arm ook zwaar beperkt. Daar kreeg ik oefeningen voor van de fysio.



Maargoed, zoals je hieronder kunt lezen, verschilt het van persoon tot persoon.

Het verschilt nogal per persoon.



Als de lymfeklieren ook (deels) worden weggehaald, kun je bv meer last hebben van oedeem in de arm. En de een herstelt ook veel sneller en makkelijker dan de ander.



In de meeste regio's zijn wel vrijwilligers actief die ook kunnen helpen met het uitzoeken van protheses en dergelijke, en die ook gesprekken voeren en voorlichting geven.

quote:Snormel schreef op 08 maart 2010 @ 16:48:

In de meeste regio's zijn wel vrijwilligers actief die ook kunnen helpen met het uitzoeken van protheses en dergelijke, en die ook gesprekken voeren en voorlichting geven.Ik kreeg zelfs vanuit het ziekenhuis twee adressen voor gespecialiseerde lingerie-winkels. Die meten een prothese aan en verkopen ook mooie lingerie. Maar zo'n aangemete prothese kun je nog niet meteen dragen hoor. Dat is pas na een aantal weken. Je moeder zal eerst een tijdelijke prothese krijgen. In mijn geval was dat er een gevuld met "aqua-watten" een soort van synthetische watten die volume behouden.

Leaf, hoe kijkt je moeder er zelf tegenaan? Heb je het idee dat ze het vooral moeilijk heeft met het feit dat haar lichaam haar kennelijk weer in de steek gelaten heeft, of ziet ze vooral op tegen het verlies van haar borst - of allebei?

Iemand in mijn familie heeft twee keer borstkanker gehad. Bij de eerste keer is 1 borst geamputeerd. Een aantal jaren later werd ook in de andere borst een tumor gevonden. Die is toen ook geamputeerd. Zij voelt zich behoorlijk verminkt, met twee grote littekens in plaats van borsten, maar dat is voor haar bijzaak vergeleken met het kwijtgeraakt zijn van het vertrouwen in haar eigen lijf. Haar ervaring is dat het heel erg varieert van vrouw tot vrouw wat het zwaarst weegt, en dat maakt natuurlijk ook nogal uit voor het herstel.

Moet ze, naast de amputatie, ook nog bestralingen en chemo ondergaan? Ook dat maakt veel uit.

Ik heb eind januari een borstamputatie gehad. De operatie viel erg mee en wat Merder al schreef, ook ik heb nauwelijks pijnmedicatie nodig gehad. Door omstandigheden verliep mijn operatie een beetje afwijkend, de poortwachter is wel weggehaald maar pas later is onderzocht en er is geen drain geplaatst. Ik maak alleen niet zulke mooie littekens en daar heb ik nu dan ook het meeste last van. Continue een trekkerig gevoel, alsof je in een te krap jasje zit. Maar ook daar zijn weer behandelmogelijkheden voor, ik ben nu bij een huidtherapeute onder behandeling en dat geeft beslist verlichting.

Leaf, heeft je moeder ook de mogelijkheid om vooraf nog met een plastisch chirurg uit het ziekenhuis te praten? Er zijn ook directe reconstructies mogelijk in sommige gevallen. Het is dan natuurlijk nog steeds niet je oude vertrouwde uitzicht qua borst maar -oneerbiedig gezegd- heb je wel meteen blouse-vulling.

@ leaf: wat een rot bericht maar wat herkenaar. mijn moeder had in 1997 borstkanker (ontdekt na tepeluitvloed). ze heeft toen een lumpectomie gehad, okselkliertoilet, bestraling en 5 jaar tamoxifen. vorig jaar (2009) kreeg ze wéér tepeluitvloed en daar bleken maligne cellen in te zitten. ze hebben toen een conusbiopt genomen rond de tepel en daar zaten ook cellen die op een ductaal carcinoma in situ wezen. de microcalcificaties zaten er al langer. op de mri/echo/mamma is echter geen tumor o.i.d. te zien. er is in haar geval besloten om niet te opereren. ik lees dat ze dat bij jouw moeder wel gaan doen.



het vervelende met een geopereerde en zeker met een bestraalde borst, dat het litteken soms niet mooi heelt, en dat reconstructie vaak niet mogelijk blijkt. ik zou dit dus zeer zeker bespreken. hoe ziet de borst eruit? had jouw moeder ook bestraling 13 jaar geleden want dat lees ik niet? is de huid nog normaal?



ik lees dat jouw moeder op zich vrede heeft dat de borst geamputeerd zou moeten worden. ik ben zelf ook nog benieuwd wanneer mijn moeder dat nou gaat laten doen, want steeds die onrust lijkt mij ook niets. maar laat jouw moeder wel vooraf goed navragen wat de opties zijn. de borstkankervereniging heeft ook informatienummers waar je misschien iets kunt navragen en misschien hebben ze op de site wel een forum waar je óók kunt kijken.



veel sterkte en laat je nog eens weten hoe het allemaal gegaan is en hoe jouw moeder zich voelt straks?

@ leaf: wat een toeval, onze moeders lijken dus echt op elkaar en even rekenend kom ik zelfs ook voor jouw moeder aan 1997 ongeveer? grappig. voor mijn moeder was het een totale verrassing dat ze - ondanks de medicatie en bestraling - tóch weer groei had in die borst. dat is ook ongelooflijk. ik snap helemaal jouw moeder eerlijk gezegd en snap niet waarom mijn moeder al die spanning steeds wil hebben. aan de andere kant is het natuurlijk een heel ingrijpend iets en nog verminkend ook we hebben wel altijd gekscherend gezegd 'haal die grote borsten maar weg' maar het is niet zomaar iets. wel fijn dat de borst er goed uitziet, maar laat je goed voorlichten over de mogelijkheden van reconstructie met een bestraalde huid!