dilemma

Zelf zou ik altijd kiezen voor mijn kinderen. Die zijn juist in een leeftijd waarbij men nog wel eens vergeet dat ze hun ouders zo hard nodig hebben.



Je partner heeft voor het totaal pakketje gekozen. Dat is best wel moeilijk. Misschien kunnen jullie gaan latten? Of hij iets te ondernemen zoeken in iets bredere omtrek van Drenthe? (moeilijk daar, I know )

Hahaha, mja, das dan lastig



Kan je vriend leven met nog maar een paar jaartjes tot je kinderen (nagenoeg) volwassen zijn? Zo lang duurt het niet meer...



(ter vergelijk, ik moet nog minimaal 12 jaar in deze kutstad waar ik woon verblijven )

Is het misschien voor hem beter vol te houden als jullie vast plannen maken om over 3 jaar, als de kinderen misschien ook wel wegverhuizen om te studeren, te gaan verhuizen?

Dan kan iedereen ook langzaam aan het idee wennen.

Ik zou een middenweg kiezen. Verhuizen naar een dorp of stad wat je meer aanspreekt, maar wel in de buurt van je kinderen.

quote:haagje schreef op 09 maart 2010 @ 22:05:

Het probleem wat er ook bij komt, is dat we een huis huren wat te koop staat. Nu loopt dat echt niet zo'n vaart (in 1 jaar geen kijker gezien), maar stel je voor, dat dit huis over een half jaar toch verkocht wordt. Dan moeten we er uit. En waarheen? Hier iets anders zoeken? Ik weet dat het voor mijn partner dan een hele moeilijke beslissing zal zijn....Misschien kun je wanneer het huis verkocht zou worden tijdelijk op zoek naar een huurhuis in je eigen plaats of in een plaats in de buurt? En dan inderdaad al plannen maken om over 3 jaar naar het zuiden te gaan.

Haagje,

Kun je niet in een naburig gelegen dorp kijken of daar een huis te koop of te huur is?

Een groter dorp met meer mogelijkheden maar wel dichtbij je kinderen. Neem aan dat je kinderen ook niet in het dorp naar school gaan en dat in een nabij gelegen " stad " is.

In een groter dorp/stad zijn de mensen meestel wel opener.

Ik woon ook in Drenthe in een midden groot dorp maar weet heel goed hoe het in kleine dorpen gaat. Kan me ook indenken dat je partner er niet gelukkig van wordt.

Ik zou niet weggaan. En het aan je vriend overlaten wat hij wil.

@haagje, volgens mij weet jij al dat je je kinderen voorop zet en dat je niet weg zult gaan uit dit dorp zo lang zij in het voortgezet onderwijs zitten / zo lang zij bij je ex wonen. Dat blijk namelijk uit al je antwoorden, je buigt zelfs niet 1 centimeter mee.



Wat hoop je werkelijk uit dit topic te halen?

Goed dat je voor je kinderen kiest (klinkt idd door in je verhaal). Vind ook dat een ouder dat in de eerste plaats moet doen. Maar vraag je partner hoe hij het ziet. Wat wil hij echt? Praten jullie erover of ZIE je hem alleen maar wegkwijnen? Dat hij 'gezien' wordt en met hem naar oplossingen gezocht wordt, kan al heel wat betekenen en het probleem al verkleinen he.

Evt. latten blijft ook een optie, maar dan moet dat wel qua werk en financien in te passen zijn.



Maar vooral dus: praten en creatief zijn

quote:haagje schreef op 09 maart 2010 @ 21:47:

Hallo,

Ik ben nieuw hier op het forum. Wel lees ik al een tijdje mee. Maar nu wil ik graag mijn dilemma aan jullie voorleggen.

Verleden jaar ben ik gescheiden en kort daarna gaan samenwonen met mijn nieuwe partner. Hij komt uit het zuiden van het land en heeft familie, (volwassen) kinderen, vrienden, relaties, enz. achtergelaten om bij mij te gaan wonen. Ik woon in een dorp in het noorden van het land (prov. Drenthe). Mijn kinderen, 2 zonen van 14 en 15, wonen in hun ouderlijk huis bij hun vader. Door de week eten ze bij mij/ons en slapen hier dan ook regelmatig. Maar het ouderlijk huis zien ze als hun thuis en als ze bij mij zijn, zijn ze bij mama, zo zien ze dat. In de weekenden zijn ze ook bij hun vader. En daar heb ik geen problemen mee. Zoals het nu gaat, gaat het met hun goed. En dat is het belangrijkste voor mij.

Waar zit ik nu mee. Ik zie mijn partner redelijk wegkwijnen hier. Hij is een zuiderling, open van geest en houdt van leven om zich heen. Niet dat hij dat altijd opzoekt, maar als je wil, kan je overal naar toe. In het dorp waar we wonen is dat absoluut niet het geval. Trouwens in de hele omgeving niet. Het is hier behoorlijk calvinistisch en daar heeft hij zoveel moeite mee. Hij is behoorlijk filosofisch, creatief, ruimdenkend en noem maar op, en dat past totaal niet in dit dorp. Hij voelt zich hier alleen, doet best moeite om erbij te horen, maar de mensen hier vinden hem te vrij.

Nu heb ik ook niets meer met het dorp. Ik kom mensen tegen, die ik niet meer tegen wil komen (ex en zijn kornuiten) en ik voel de bekrompenheid ook. Ik zou heel graag tegen mijn partner willen zeggen: Kom, we gaan naar jouw omgeving. Maar ik wil hier nog niet weg om mijn kinderen. Ze gaan hier naar het voorgezet onderwijs en dat duurt nog 3 jaar. Ik wil ze niet naar een andere plaats en school doen. Bovendien willen ze dat niet, want hier is ook hun vader en die willen ze nu niet alleen laten. Ook al hun vrienden wonen hier. Moet ik dan een weekend moeder worden? Dat mijn kinderen eens in de 2 weekenden bij mij komen? Wil ik dat? Maar aan de andere kant zie ik mijn partner. En dat doet ook zeer. Oef, ik vind het moeilijk hoor.

Heeft één van jullie dit meegemaakt? Van jezelf of van een ander? Of hoe denken jullie erover. Graag zou ik wat meningen willen horen.[quote]haagje schreef op 09 maart 2010: Het probleem wat er ook bij komt, is dat we een huis huren wat te koop staat. Nu loopt dat echt niet zo'n vaart (in 1 jaar geen kijker gezien), maar stel je voor, dat dit huis over een half jaar toch verkocht wordt. Dan moeten we er uit. En waarheen? Hier iets anders zoeken? Ik weet dat het voor mijn partner dan een hele moeilijke beslissing zal zijn.... [quote]



Het is heel begrijpelijk dat jij zo bezorgd bent. Zelf heb ik ook kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd en kan mij voorstellen hoe jij je voelt.



Wat ik uit jouw schrijven lees is dat JIJ veel voor jouw partner bezorgd bent. Wat ik mij afvraag is, ben jij niet toevallig meer bezorgd dan hem? Want hem in pijn zien hebben (of veronderstellen dat het pijn is) of hij daadwerkelijk tegen jouw zegt dat hij wil verhuizen, zijn twee verschillende dingen.



Jij schrijft niks over wat hij tegen jouw zegt betreft het onderwerp. En het lijkt als of jij helemaal in je uppie bent aan het denken om hoe JIJ er voor kan zorgen dat het met jullie (hij en jij) “goed komt”.



Hij is, neem ik aan, een man met genoeg levens ervaring geweest, toen hij een beslissing naam, om bij jouw te gaan wonnen. Wil jij hem nu gaan “beschermen” tegen omstandigheden dan weet ik niet of het op een lang termijn voor jouw en hem goed uitpakt.



Wat ik daar mee bedoel is dat hij zelf aankan geven wat hij wil of niet wil.



En het is niet jouw werk om hem te “beschermen” . Dat is wat in veel gevallen intimiteit tussen de partners kan ruïneren, als zij hem gaat “beschermen”.



Laat hem een man zijn en zelf opkomen voor zijn gevoellens. Laat hem zelf komen met wat in hem speelt en hoe HIJ HET DENKT op te lossen. Want het lijkt als of jij nu het alle denk werk alleen aan het doen bent.



Ben jij bang dat als hij nu “stilletjes” uitwacht tot dat een beslissing genomen moet worden, dat het dan te laat is (huis vinden etc. )en hij dan voor zichzelf kiest en jij hem kwijt raakt?



Als dat bij jouw ook een factor is dan kan je nog een keer heel goed overnaadenken of jij inderdaad alle het denk werk op jezelf wil nemen, want als hij nu al niet vooruit wil plannen dan zou hij het nooit doen.



Kies voor jouw kinderen zou ik zeggen. Het is “nog maar” 3 jaar voor dat ze studeren gaan. Ik ben ook voor mijn man uit een wereld metropol naar NL “durp” (nog net geen zwarte kousen) verhuisd. En ja het is zwaar, maar in jullie geval is het “tijdelijk”.



Dus als hij jouw graag wil dan maakt hij een beslissing die daar op aan sluit.



Laat hem zelf komen met ideeën. Begin niet eens gespreken daar over. Als hij er mee komt dan komt hij er me, als hij het niet doet, maar uit eindelijk besluit toch naar het zuiden te gaan verhuizen dan weet je zelf hoe laat het is. En al jouw solo denk werk van nu zou allen de uitstellen van executie zijn.



Succes, xx

Misschien een stomme vraag van iemand die geen kinderen heeft, maar heb je al aan je kinderen gevraagd wat zij van jouw dilemma vinden? Zouden zij het erg vinden om niet meer elke dag bij jou te eten maar je alleen in het weekend te zien (stel je gaat in een ander, groter en leuker plaatsje verderop wonen).

Idd, praat eens met je partner, met je kinderen en kijk wat zij zeggen.

En anders... gewoon 3 jaar even uitzitten. Ga de weekenden zoveel mogelijk richting zijn oude woonplaats. Als hij van je houdt, moet hij het toch wel 3 jaar hier vol kunnen houden, lijkt me...