Seks
alle pijlers
Vreemdgaan opbiechten of niet?
donderdag 11 maart 2010 om 14:46
Ik heb een korte affaire gehad met een andere man. In die periode heb ik een aantal keer sex met hem gehad.
Mijn man weet van niets maar vind me sinds die periode wel leuker, vrolijker en beter gekleed. Ondanks dat ik geen contact meer heb met mijn minnaar en zeker weet dat ik niet nog eens een misstap zal begaan, voel ik me erg schuldig.
Biecht ik alles op aan mijn man en wacht ik de consequenties af óf moet ik mijn mond houden en mijn schuldgevoel een plaats zien te geven?
Graag jullie mening of ervaring...
Mijn man weet van niets maar vind me sinds die periode wel leuker, vrolijker en beter gekleed. Ondanks dat ik geen contact meer heb met mijn minnaar en zeker weet dat ik niet nog eens een misstap zal begaan, voel ik me erg schuldig.
Biecht ik alles op aan mijn man en wacht ik de consequenties af óf moet ik mijn mond houden en mijn schuldgevoel een plaats zien te geven?
Graag jullie mening of ervaring...
zaterdag 13 maart 2010 om 09:07
quote:doddie schreef op 13 maart 2010 @ 09:03:
jawel hoor robert gisteren heeft ze nog gereageerd en aanggeven wat ze gaat doen en dat ze de discussie gelezen heeft, even terug scrollen.Je hebt gelijk en ze heeft volgens mij een heel verstandig besluit genomen. Het zou alles kapot hebben gemaakt in haar huwelijk.
jawel hoor robert gisteren heeft ze nog gereageerd en aanggeven wat ze gaat doen en dat ze de discussie gelezen heeft, even terug scrollen.Je hebt gelijk en ze heeft volgens mij een heel verstandig besluit genomen. Het zou alles kapot hebben gemaakt in haar huwelijk.
zaterdag 13 maart 2010 om 09:16
nou dat weet ik niet of dat zo zou zijn geweest, het had in ieder geval heel wat overhoop gehaald en dat is zinvol als je dingen wil veranderen, als je zelf een ander persoon bent dan je partner denkt dat je bent.
in geval dat je een misstap maakte maar daarin dus niet veranderd bent in je monogame geloof bereik je er alleen maar mee dat je een ander pijn doet met iets dat achter je ligt en waar je van geleerd hebt.
in geval dat je een misstap maakte maar daarin dus niet veranderd bent in je monogame geloof bereik je er alleen maar mee dat je een ander pijn doet met iets dat achter je ligt en waar je van geleerd hebt.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 13 maart 2010 om 09:59
over het overkomen zullen de meningen verdeeld zijn, en ik denk dat ik voor mijn "zwakke"jaren dat ook had geroepen, want je maakt toch zelf de keuze
Maar ik heb zelf meegemaakt hoe je dus in een neergaande spiraal kunt komen en dingen kunt doen die je nooit van jezelf verwacht had.
In die tijd dacht ik misschien ook meer aan mezelf, vond ik dat het nu mijn tijd was, en maakte ik ook andere keuzes dan waar ik altijd voor gestaan had en nu weer zou staan. Hoe kan het nu dat je in een periode in je leven dus zo anders kan handelen? Ik zie dat zelf dus als in die tijd worstelen met dingen in mijn leven, minder verstandige keuze's maken, meer jezelf zien waar ik dat anders nooit had gedaan. Verstand was zo boring dit was zo spannend en opwindend, ik was al zo lang verstandig geweest. Wat men al aangaf het voelt dan zo goed waar je je achteraf zo klote door kan voelen, hoe had dit me kunnen gebeuren?
Was het me overkomen? Ik denk dat het op je pad komt zoals het dagelijks op je pad komt maar waar je er dan vrolijk en verstandig weerstand aan bied, want het ging mij ook jaren goed af om simpel te denken dat ik bezet was en dat er aan mijn lijf geen polonaise was, 23 jaar probleemloos monogaam was me prima afgegaan, maar waar je in een bepaalde periode dus zwakker in staat en waar je niet meer wil of kan weerstand aan bieden.
De 1 noemt dat overkomen, de ander zegt het is een keus die je dan maakt.
Ik zie het als geen van beide, het kwam op een moment dat ik even niet oplette en even minder in staat was mijn verstand te laten spreken, op een moment dat ik dacht na jaren voor mijn gezin te hebben gezorgd, "ik ben er ook nog" en dat was het moment dat ik ook egostischer er in stond en niet meer met verstand voor mijn partner en mijn relatie kon kiezen. Een ik tijdperkje en soms vind je je zelf even belangrijker dan die ander. Ik zag dat niet als onbelangrijk maar ik duwde die gedachten wel weg.
Dit geeft al aan dat het niets te maken heeft met je relatie, dat het onzin is dat er dan iets mis moet zijn in de relatie. Er was iets mis met mij waardoor ik meer koos voor mezelf vanuit een ommekeer in mijn leven. Ik worstelde met mezelf, niet met mijn man of mijn relatie.
en ik heb het aan mijn man te danken dat hij me daaruit trok anders was ik ook afgegegleden tot vreemdgaan, als ik daar al feitelijk niet meer bezig was.
Maar ik heb zelf meegemaakt hoe je dus in een neergaande spiraal kunt komen en dingen kunt doen die je nooit van jezelf verwacht had.
In die tijd dacht ik misschien ook meer aan mezelf, vond ik dat het nu mijn tijd was, en maakte ik ook andere keuzes dan waar ik altijd voor gestaan had en nu weer zou staan. Hoe kan het nu dat je in een periode in je leven dus zo anders kan handelen? Ik zie dat zelf dus als in die tijd worstelen met dingen in mijn leven, minder verstandige keuze's maken, meer jezelf zien waar ik dat anders nooit had gedaan. Verstand was zo boring dit was zo spannend en opwindend, ik was al zo lang verstandig geweest. Wat men al aangaf het voelt dan zo goed waar je je achteraf zo klote door kan voelen, hoe had dit me kunnen gebeuren?
Was het me overkomen? Ik denk dat het op je pad komt zoals het dagelijks op je pad komt maar waar je er dan vrolijk en verstandig weerstand aan bied, want het ging mij ook jaren goed af om simpel te denken dat ik bezet was en dat er aan mijn lijf geen polonaise was, 23 jaar probleemloos monogaam was me prima afgegaan, maar waar je in een bepaalde periode dus zwakker in staat en waar je niet meer wil of kan weerstand aan bieden.
De 1 noemt dat overkomen, de ander zegt het is een keus die je dan maakt.
Ik zie het als geen van beide, het kwam op een moment dat ik even niet oplette en even minder in staat was mijn verstand te laten spreken, op een moment dat ik dacht na jaren voor mijn gezin te hebben gezorgd, "ik ben er ook nog" en dat was het moment dat ik ook egostischer er in stond en niet meer met verstand voor mijn partner en mijn relatie kon kiezen. Een ik tijdperkje en soms vind je je zelf even belangrijker dan die ander. Ik zag dat niet als onbelangrijk maar ik duwde die gedachten wel weg.
Dit geeft al aan dat het niets te maken heeft met je relatie, dat het onzin is dat er dan iets mis moet zijn in de relatie. Er was iets mis met mij waardoor ik meer koos voor mezelf vanuit een ommekeer in mijn leven. Ik worstelde met mezelf, niet met mijn man of mijn relatie.
en ik heb het aan mijn man te danken dat hij me daaruit trok anders was ik ook afgegegleden tot vreemdgaan, als ik daar al feitelijk niet meer bezig was.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 13 maart 2010 om 15:37
quote:blijfgewoonbianca schreef op 13 maart 2010 @ 00:20:
[...]
Gelukkig maar dat we er niets over te zeggen hebben, of dat de meeste stemmen gelden.
Ik wilde hiermee mijn verbazing uitspreken dat velen het verzwijgen maar vindt kunnen.
In deze tijd hoef je toch niet meer te liegen over dit soort dingen, er is volgens mij altijd wel iemand die bij je past en eenzelfde soort relatie wil hebben. Ik weet wel dat sommigen van jullie zeggen dat een fout nog niet je normen en waarden veranderen, maar we hebben het niet over het vergeten van het vuilnis buiten zetten hoor.
Blijfgewoonbianca, volgens mij schreef jij in een van je andere eerste reacties dat de meeste stellen na het opbiechten/uitkomen van vreemdgaan samen verdergaan en er vaak sterker uitkomen? Waarom zou je dan vinden dat je het voor je moet houden?
[...]
Gelukkig maar dat we er niets over te zeggen hebben, of dat de meeste stemmen gelden.
Ik wilde hiermee mijn verbazing uitspreken dat velen het verzwijgen maar vindt kunnen.
In deze tijd hoef je toch niet meer te liegen over dit soort dingen, er is volgens mij altijd wel iemand die bij je past en eenzelfde soort relatie wil hebben. Ik weet wel dat sommigen van jullie zeggen dat een fout nog niet je normen en waarden veranderen, maar we hebben het niet over het vergeten van het vuilnis buiten zetten hoor.
Blijfgewoonbianca, volgens mij schreef jij in een van je andere eerste reacties dat de meeste stellen na het opbiechten/uitkomen van vreemdgaan samen verdergaan en er vaak sterker uitkomen? Waarom zou je dan vinden dat je het voor je moet houden?
zaterdag 13 maart 2010 om 15:50
Omdat het niet meer speelt en TO zelf al tot inkeer kwam.
Ik vraag me af (en relatie therapeuten geven dat ook als advies) wat het dan oplost of verbeterd,
Ik sta daar bv anders in als het op het moment nog speelt, als je vreemd gaat, een buitenechtelijke relatie hebt of niet trouw kunt zijn maar wel in een monogame relatie zit.
Ik heet wel geen bianca maar ik heb gevoel dat we daar wel het zelfde over denken.
Het is gebeurd, je hebt een fout gemaakt en die is niet meer te herstellen, er is ook niets om voor te vechten of te kiezen, er is al gekozen. Dan is het achterhaald en onnodig leed veroorzaken in de relatie. Dan denk ik dat "wat niet weet wat niet deerd,"op gaat, waar ik anders altijd voor openheid en eerlijkheid ben,.
Ik vraag me af (en relatie therapeuten geven dat ook als advies) wat het dan oplost of verbeterd,
Ik sta daar bv anders in als het op het moment nog speelt, als je vreemd gaat, een buitenechtelijke relatie hebt of niet trouw kunt zijn maar wel in een monogame relatie zit.
Ik heet wel geen bianca maar ik heb gevoel dat we daar wel het zelfde over denken.
Het is gebeurd, je hebt een fout gemaakt en die is niet meer te herstellen, er is ook niets om voor te vechten of te kiezen, er is al gekozen. Dan is het achterhaald en onnodig leed veroorzaken in de relatie. Dan denk ik dat "wat niet weet wat niet deerd,"op gaat, waar ik anders altijd voor openheid en eerlijkheid ben,.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 13 maart 2010 om 15:50
quote:Lella schreef op 13 maart 2010 @ 15:37:
[...]
Blijfgewoonbianca, volgens mij schreef jij in een van je andere eerste reacties dat de meeste stellen na het opbiechten/uitkomen van vreemdgaan samen verdergaan en er vaak sterker uitkomen? Waarom zou je dan vinden dat je het voor je moet houden?Nee, ik schreef dat de meeste relaties abrupt stranden. Een enkele redt het.
[...]
Blijfgewoonbianca, volgens mij schreef jij in een van je andere eerste reacties dat de meeste stellen na het opbiechten/uitkomen van vreemdgaan samen verdergaan en er vaak sterker uitkomen? Waarom zou je dan vinden dat je het voor je moet houden?Nee, ik schreef dat de meeste relaties abrupt stranden. Een enkele redt het.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 13 maart 2010 om 15:58
en wat kan de partner dan nog na het bekennen? Die kan niet meer vragen het te stoppen, het is nl al gestopt, die kan niet meer vragen te kiezen, er is al gekozen,
wat blijft er dan nog over?
Alleen de pijn, boosheid, het verdriet, de onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens en een mogelijke breuk als men dat niet meer opzij kan zetten.
Het enige positieve eraan vergeven en doorgaan met elkaar zal er 1 met pijn zijn.
Dan is een oplossing van niet vertellen ten alle tijde voor alle patijen prettiger als men het niet geweten heeft, omdat je dan het zelfde kiest zonder de pijn en het verdriet.
Vertellen is dus alleen maar negatief van welke kant je het ook bekijkt er zit geen 1 positieve meerwaarde in voor to niet maar ook niet voor de partner bij de optie datje je relatie wil voortzetten in een situatie waarin het gebeuren al achter de rug is.
Uiteraard zullen er dan zijn die zeggen dat je de partner de keus ontneemt om dus met de relatie te stoppen, en als dat het laatste is wat de vreemdgaander wil is dus de beste optie het verzwijgen en mee je graf in nemen.
Tenzij nogmaals het vreemdgaan speelt, iemand niet monogaam is enz omdat je dan als partner wel invloed kan uitoefenen, er nog wel keus te maken is en er nog wel iets is om voor te vechten, en daar wil je als partner inspraak in.
Maar voor inspraak is het al te laat als het al achter de rug is, dan is vertellen zinloos en alleen maar leed verhogend in een optie waarin de wens is om voor de bestaande relatie te gaan.
wat blijft er dan nog over?
Alleen de pijn, boosheid, het verdriet, de onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens en een mogelijke breuk als men dat niet meer opzij kan zetten.
Het enige positieve eraan vergeven en doorgaan met elkaar zal er 1 met pijn zijn.
Dan is een oplossing van niet vertellen ten alle tijde voor alle patijen prettiger als men het niet geweten heeft, omdat je dan het zelfde kiest zonder de pijn en het verdriet.
Vertellen is dus alleen maar negatief van welke kant je het ook bekijkt er zit geen 1 positieve meerwaarde in voor to niet maar ook niet voor de partner bij de optie datje je relatie wil voortzetten in een situatie waarin het gebeuren al achter de rug is.
Uiteraard zullen er dan zijn die zeggen dat je de partner de keus ontneemt om dus met de relatie te stoppen, en als dat het laatste is wat de vreemdgaander wil is dus de beste optie het verzwijgen en mee je graf in nemen.
Tenzij nogmaals het vreemdgaan speelt, iemand niet monogaam is enz omdat je dan als partner wel invloed kan uitoefenen, er nog wel keus te maken is en er nog wel iets is om voor te vechten, en daar wil je als partner inspraak in.
Maar voor inspraak is het al te laat als het al achter de rug is, dan is vertellen zinloos en alleen maar leed verhogend in een optie waarin de wens is om voor de bestaande relatie te gaan.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 13 maart 2010 om 16:05
zaterdag 13 maart 2010 om 16:26
Ik denk dat Lella wel een punt heeft als ze zegt dat de kans groot is dat de partner geen relatie wil met iemand die iemand anders neukt (zij noemt dat een fout, ik vind dat een wat subjectieve term).
De vraag is nu of die partner de relatie zou willen beëindigen als dit reeds gebeurd is en zijn vrouw met hem verder wil.
Een analogie: mensen die geboren zijn met een (ernstige) handicap, zullen zeggen dat ze, als ze het hadden kunnen voorkomen, zo niet niet ter wereld hadden willen komen, of dat als ze zelf zwanger zouden zijn van een kind met een ernstig handicap, ze abortus zouden willen.
Maar nu ze zijn geboren en die handicap hebben, zijn er weinigen van hen die euthanasie zouden willen plegen.
De vraag is nu of die partner de relatie zou willen beëindigen als dit reeds gebeurd is en zijn vrouw met hem verder wil.
Een analogie: mensen die geboren zijn met een (ernstige) handicap, zullen zeggen dat ze, als ze het hadden kunnen voorkomen, zo niet niet ter wereld hadden willen komen, of dat als ze zelf zwanger zouden zijn van een kind met een ernstig handicap, ze abortus zouden willen.
Maar nu ze zijn geboren en die handicap hebben, zijn er weinigen van hen die euthanasie zouden willen plegen.
