Werk & Studie
alle pijlers
verpleging niet leuk meer!
dinsdag 23 maart 2010 om 11:35
Hallo,
Wie is de gezondheidszorg ook zat? Het draait steeds meer om productie en geld. Het menselijke aspect verdwijnt steeds meer, er is eenvoudig weg minder tijd voor de directe patientenzorg (en dat is waar ik het vak voor in ging). Er moet met minder personeel hetzelfde werk gedaan worden. Nee, er moet meer werk gedaan worden. Want we moeten ook deelnemen aan allerlei overlegvormen, er moeten kwaliteitsprojecten opgestart worden, verpleegplannen worden bijgehouden, aan deskundigheidbevordering gedaan worden en ga zo maar door. Allemaal zodat het ziekenhuis aan de buitenwereld kan laten zien, hoe goed hun ziekenhuis is. Maar vraag het is op de daadwerkelijke werkvloer, dan krijg je een ander verhaal.... De patient/bewoner is steeds meer een zak met geld geworden en de verpleging een pion. Niet bepaald bevordelijk voor het werkplezier en motivatie. Natuurlijk spelen de bezuinigingen een rol, daadwerkelijk alles wordt uitgekleed in het ziekenhuis, niet alleen bij de verpleging.... Het is te triest voor woorden. In een tijd waar heel veel gezinnen 2 auto's hebben, meerdere keren per jaar op vakantie gaan, meer als de helft van nederland een koophuis heeft, enz. Is er niet genoeg geld voor de gezondheidszorg..... Ik snap het niet. Lang leve de marktwerking. Alles moet verantwoord worden in cijfers, dat we met zieke mensen te maken hebben, die zorg nodig hebben, wordt daarbij steeds meer uit het oog verloren. Ik word er verdrietig van, een mooi vak wordt om zeep geholpen. Ben ik pessimistisch of merken jullie deze tendens in de gezondheidszorg ook en hoe gaan jullie er mee om?
Groetjes van een boze en teleurgestelde verpleegkundige
Wie is de gezondheidszorg ook zat? Het draait steeds meer om productie en geld. Het menselijke aspect verdwijnt steeds meer, er is eenvoudig weg minder tijd voor de directe patientenzorg (en dat is waar ik het vak voor in ging). Er moet met minder personeel hetzelfde werk gedaan worden. Nee, er moet meer werk gedaan worden. Want we moeten ook deelnemen aan allerlei overlegvormen, er moeten kwaliteitsprojecten opgestart worden, verpleegplannen worden bijgehouden, aan deskundigheidbevordering gedaan worden en ga zo maar door. Allemaal zodat het ziekenhuis aan de buitenwereld kan laten zien, hoe goed hun ziekenhuis is. Maar vraag het is op de daadwerkelijke werkvloer, dan krijg je een ander verhaal.... De patient/bewoner is steeds meer een zak met geld geworden en de verpleging een pion. Niet bepaald bevordelijk voor het werkplezier en motivatie. Natuurlijk spelen de bezuinigingen een rol, daadwerkelijk alles wordt uitgekleed in het ziekenhuis, niet alleen bij de verpleging.... Het is te triest voor woorden. In een tijd waar heel veel gezinnen 2 auto's hebben, meerdere keren per jaar op vakantie gaan, meer als de helft van nederland een koophuis heeft, enz. Is er niet genoeg geld voor de gezondheidszorg..... Ik snap het niet. Lang leve de marktwerking. Alles moet verantwoord worden in cijfers, dat we met zieke mensen te maken hebben, die zorg nodig hebben, wordt daarbij steeds meer uit het oog verloren. Ik word er verdrietig van, een mooi vak wordt om zeep geholpen. Ben ik pessimistisch of merken jullie deze tendens in de gezondheidszorg ook en hoe gaan jullie er mee om?
Groetjes van een boze en teleurgestelde verpleegkundige
dinsdag 23 maart 2010 om 12:12
Hee dat is toevallig! Ik heb net 20 min. geleden een topic geopend over dat ik heel graag iets anders wil doen dan het beroep verpleegkundige!
Mede door de redenen die jij opsomt. Ik ben het helemaal met je eens. De redenen dat je hebt gekozen voor dit vak zijn ver te zoeken. Ik vind dat er een enorme werkdruk is ontstaan, er is werkelijk geen tijd voor een luisterend oor. (Ik werk op een kinderafdeling, waar ik dat helemaal belangrijk vind voor zowel ouders als kind). Maar ik ben zo afgeknapt op de gang van zaken met betrekking tot het werk als verpleegkundige dat ik helemaal geen plezier meer heb in mijn werk. Ik ben van plan om iets heel anders te gaan doen, alleen ik weet nog niet zo goed wat....
Mede door de redenen die jij opsomt. Ik ben het helemaal met je eens. De redenen dat je hebt gekozen voor dit vak zijn ver te zoeken. Ik vind dat er een enorme werkdruk is ontstaan, er is werkelijk geen tijd voor een luisterend oor. (Ik werk op een kinderafdeling, waar ik dat helemaal belangrijk vind voor zowel ouders als kind). Maar ik ben zo afgeknapt op de gang van zaken met betrekking tot het werk als verpleegkundige dat ik helemaal geen plezier meer heb in mijn werk. Ik ben van plan om iets heel anders te gaan doen, alleen ik weet nog niet zo goed wat....
dinsdag 23 maart 2010 om 12:17
dinsdag 23 maart 2010 om 12:18
Jammer van de negatieve insteek. In elke beroepsgroep is het minder leuk dan vroeger door stijgende productievraag. Daar is de verpleging niet uniek in. Wel jammer dat het juist om mensenwerk gaat natuurlijk.
De kunst is om er iets positiefs in te vinden. Wat doe JIJ om het wél leuk te houden? Ik ken iemand die eigenlijk vreselijk werk heeft door alle bezuinigingen (structurele onderbezetting), maar door de geweldige sfeer in het team blijft het toch leuk, daar zijn andere afdelingen jaloers op.
De kunst is om er iets positiefs in te vinden. Wat doe JIJ om het wél leuk te houden? Ik ken iemand die eigenlijk vreselijk werk heeft door alle bezuinigingen (structurele onderbezetting), maar door de geweldige sfeer in het team blijft het toch leuk, daar zijn andere afdelingen jaloers op.
dinsdag 23 maart 2010 om 13:20
Hallo!
Wil zo graag positief blijven, omdat het een mooi vak is en natuurlijk is er ook een eigen aandeel in het verhaal. En op de dagen, dat ik werk, probeer ik er echt het beste van te maken. De patiënten vinden mij nog steeds een vrolijke en goede zuster, in die zin heeft het mijn contact (gelukkig) met de patiënt nog niet veranderd. Je ziet alleen dat de aandacht die je kan geven, steeds minder wordt (door de redenen, die ik al eerder heb genoemd) en juist die aandacht doet wonderen (vooral in de taak van gezondheidszorg waar ik in werk, namelijk de psychiatrie). Zaken blijven liggen simpele (maar ook belangrijke) zaken als nagels knippen, patiënten steeds opnieuw stimuleren uit bed te komen/voldoende te drinken, enz., enz.
De leiding moet bepaalde bezuinigingen doorvoeren, dat is niet anders, alleen de keuzes, die gemaakt worden begrijp ik niet altijd. Minder personeel, kortere diensten, inzetbaar zijn ook op andere afdeling (als daar personeelstekort is, terwijl je toch bewust voor een bepaalde afdeling gesolliciteerd hebt). Er is wel geld voor lekkere lunches voor advocaten/rechters, die komen beoordelen voor IBS/RM, reisjes naar Amerika voor bezoeken aan psychiatrisch ziekenhuizen daar, voor vergaderingen op waddeneilanden voor hoge meneren, enz. Die verdeling snap ik soms echt niet, een ander potje w.s., ja, ja.
Ze zijn continu bezig om leerlingen binnen te halen, aan personeelsBEHOUD wordt echter niet gedaan (er zijn de laatste jaren al veel goede mensen vertrokken...) . Er is te weinig waardering van hogere hand naar de gewone man van de werkvloer, we worden te weinig gehoord en gevraagd naar onze visie. Overal, maar dan ook overal is het één en al klagen, klagen en klagen. Dan is het bijna onmogelijk om zelf de moed er in te houden.
Vanuit de leiding is er gebrek aan communicatie, waardoor er op de werkvloer nauwelijks draagvlak is voor beslissingen, die doorgevoerd moeten worden en keuzes die gemaakt worden. Over dat onderwerp heb ik de laatste weken al meerdere gesprekken gehad en op zich waren dit goede gesprekken (met leiding over de communcatie).
Er moet echter steeds meer ingeleverd worden niet alleen in de verpleging. Alles wordt uitgedrukt in cijfers (de beddenvulling, ziekteverzuim, enz.) en alles moet verantwoordt worden. We slaan daar echt in door, maar kunnen niet anders (door politiek, verzekeraars).
Er zijn gewoon steeds meer ontwikkelingen waar ik niet achter sta en mij frustreren. Ze kosten energie en dat beïnvloed ook steeds vaker mijn gezinsleven. Ik wil energie overhouden voor mijn 3 kinderen en niet half burnt-out thuiskomen na een dag/avond/nacht werken.
En ik besef dat ik het misschien nog relatief goed heb in de psychiatrie in vergelijking met verpleeghuizen, verzorgingshuizen en algemeen ziekenhuizen.
Ander werk heb ik ook al over nagedacht, zelfstandige zie ik niet zitten, daar komt zoveel bij kijken. Hou het andere topic wel in de gaten, mochten daar nog ideeën de revue passeren. Overal is het wat, zo realistisch ben ik ook wel. Maar opgebrand raken in een beroep, wat langzaam aan kapot gemaakt wordt door enorme werkdruk, bezuinigingen, enz. dat zie ik ook niet zitten.
Zelfs patiënten en hun familie gaan het merken dat de gezondheidszorg faalt, nu de politiek nog....
Groetjes
Wil zo graag positief blijven, omdat het een mooi vak is en natuurlijk is er ook een eigen aandeel in het verhaal. En op de dagen, dat ik werk, probeer ik er echt het beste van te maken. De patiënten vinden mij nog steeds een vrolijke en goede zuster, in die zin heeft het mijn contact (gelukkig) met de patiënt nog niet veranderd. Je ziet alleen dat de aandacht die je kan geven, steeds minder wordt (door de redenen, die ik al eerder heb genoemd) en juist die aandacht doet wonderen (vooral in de taak van gezondheidszorg waar ik in werk, namelijk de psychiatrie). Zaken blijven liggen simpele (maar ook belangrijke) zaken als nagels knippen, patiënten steeds opnieuw stimuleren uit bed te komen/voldoende te drinken, enz., enz.
De leiding moet bepaalde bezuinigingen doorvoeren, dat is niet anders, alleen de keuzes, die gemaakt worden begrijp ik niet altijd. Minder personeel, kortere diensten, inzetbaar zijn ook op andere afdeling (als daar personeelstekort is, terwijl je toch bewust voor een bepaalde afdeling gesolliciteerd hebt). Er is wel geld voor lekkere lunches voor advocaten/rechters, die komen beoordelen voor IBS/RM, reisjes naar Amerika voor bezoeken aan psychiatrisch ziekenhuizen daar, voor vergaderingen op waddeneilanden voor hoge meneren, enz. Die verdeling snap ik soms echt niet, een ander potje w.s., ja, ja.
Ze zijn continu bezig om leerlingen binnen te halen, aan personeelsBEHOUD wordt echter niet gedaan (er zijn de laatste jaren al veel goede mensen vertrokken...) . Er is te weinig waardering van hogere hand naar de gewone man van de werkvloer, we worden te weinig gehoord en gevraagd naar onze visie. Overal, maar dan ook overal is het één en al klagen, klagen en klagen. Dan is het bijna onmogelijk om zelf de moed er in te houden.
Vanuit de leiding is er gebrek aan communicatie, waardoor er op de werkvloer nauwelijks draagvlak is voor beslissingen, die doorgevoerd moeten worden en keuzes die gemaakt worden. Over dat onderwerp heb ik de laatste weken al meerdere gesprekken gehad en op zich waren dit goede gesprekken (met leiding over de communcatie).
Er moet echter steeds meer ingeleverd worden niet alleen in de verpleging. Alles wordt uitgedrukt in cijfers (de beddenvulling, ziekteverzuim, enz.) en alles moet verantwoordt worden. We slaan daar echt in door, maar kunnen niet anders (door politiek, verzekeraars).
Er zijn gewoon steeds meer ontwikkelingen waar ik niet achter sta en mij frustreren. Ze kosten energie en dat beïnvloed ook steeds vaker mijn gezinsleven. Ik wil energie overhouden voor mijn 3 kinderen en niet half burnt-out thuiskomen na een dag/avond/nacht werken.
En ik besef dat ik het misschien nog relatief goed heb in de psychiatrie in vergelijking met verpleeghuizen, verzorgingshuizen en algemeen ziekenhuizen.
Ander werk heb ik ook al over nagedacht, zelfstandige zie ik niet zitten, daar komt zoveel bij kijken. Hou het andere topic wel in de gaten, mochten daar nog ideeën de revue passeren. Overal is het wat, zo realistisch ben ik ook wel. Maar opgebrand raken in een beroep, wat langzaam aan kapot gemaakt wordt door enorme werkdruk, bezuinigingen, enz. dat zie ik ook niet zitten.
Zelfs patiënten en hun familie gaan het merken dat de gezondheidszorg faalt, nu de politiek nog....
Groetjes
dinsdag 23 maart 2010 om 13:21
Mede om de redenen die jij noemt ben ik de IC-opleiding gaan doen. Ik werk nu met veel plezier en heb echt tijd voor mijn patiënten. Wat een verschil. Dus als je het vak niet uit wil is een specialisatie misschien een idee.
Niet mijn demissionaire demissionaire regering en ik hoor niet meer bij het zogenaamde volk.
dinsdag 23 maart 2010 om 13:25
quote:femkejob schreef op 23 maart 2010 @ 11:35:
Want we moeten ook deelnemen aan allerlei overlegvormen, er moeten kwaliteitsprojecten opgestart worden, verpleegplannen worden bijgehouden, aan deskundigheidbevordering gedaan worden en ga zo maar door. Allemaal zodat het ziekenhuis aan de buitenwereld kan laten zien, hoe goed hun ziekenhuis is.
Tja, patiënten kunnen kiezen naar welk ziekenhuis ze willen, dus kan ik me voorstellen dat patiënten gaan kijken naar 'hoe goed een ziekenhuis is' (o.a. faciliteiten, wachttijden, technieken/ontwikkelingen). Dus ik kan me voorstellen dat er veel aandacht, tijd en geld wordt gestoken in projecten die voor sommig personeel als niet of minder belangrijk wordt gezien.
Maar ik kan me voorstellen dat als je verpleegkundige gewoon mensen wilt helpen.
Want we moeten ook deelnemen aan allerlei overlegvormen, er moeten kwaliteitsprojecten opgestart worden, verpleegplannen worden bijgehouden, aan deskundigheidbevordering gedaan worden en ga zo maar door. Allemaal zodat het ziekenhuis aan de buitenwereld kan laten zien, hoe goed hun ziekenhuis is.
Tja, patiënten kunnen kiezen naar welk ziekenhuis ze willen, dus kan ik me voorstellen dat patiënten gaan kijken naar 'hoe goed een ziekenhuis is' (o.a. faciliteiten, wachttijden, technieken/ontwikkelingen). Dus ik kan me voorstellen dat er veel aandacht, tijd en geld wordt gestoken in projecten die voor sommig personeel als niet of minder belangrijk wordt gezien.
Maar ik kan me voorstellen dat als je verpleegkundige gewoon mensen wilt helpen.
dinsdag 23 maart 2010 om 13:35
Wijkverpleging moest zoveel jaar geleden, "alles" al verantwoord worden en ingetikt worden (in een soort van zakcomputertje) hoe lang je waar was. (ik heb er stage gelopen) . De zorg moest eerst geïndiceerd zijn. Voor steunkousen stond 10 minuten, voor insuline prikken 5 minuten, enz. Zat iemand helemaal onder de ontlasting of was zijn kat net overleden en hij was hij helemaal verdrietig. Daar had je geen tijd voor, daar was geen indicatie voor. Bovendien kwamen de volgende patiënten dan weer in het gedrang. Bovendien was je als verpleegkundige, steeds meer voor de hoogtechnische handelingen en niet meer voor het eenvoudige werk (als een wasbeurt), want daar kwam weer een goedkopere kracht voor. Terwijl juist het hele pakket mij trekt, omdat je bij een wasbeurt, weer tijd hebt voor een kort gesprekje....daarvoor ben ik w.s. ook in de psychiatrie beland. Maar misschien is het inmiddels weer veranderd in de wijkverpleging.
dinsdag 23 maart 2010 om 13:38
Niet alleen in ziekenhuizen is het een crime, ook bij thuiszorg is het werken met een stopwatch in de hand. Bijna niet te doen! tijd om iemand te douchen is er gelukkig nog wel, maar een praatje daarbij en even extra aandacht dat wil maar niet lukken. Grote schuldige in deze kwestie is het CIZ die natuurlijk ook weer handeld in oprdracht van dit rariteitenkabinet.
Om een voorbeeld te geven, standaard heb je 30minuten om een patient te douchen en aan te kleden. Wat deze deskundigen vergeten is dat niet iedere patient makkelijk het bed kan uitkomen, transferst uit bed, naar de douche kunnen soms heel moeizaam gaan. In plaats van de 30 minuten ben je dan ruim een uur bezig. Die tijd schrijf ik wel, maar krijgt de organisatie waar ik werk niet vergoed.
Onze lieftallige mevr. Bussemaker heeft het produkt Ondersteunende Begeleiding geschrapt, hiermee konden wij extra aandacht aan eenzame ouderen geven, samen naar de winkel, nieuwe kleding kopen, mee naar het ziekenhuis.
Van de een op andere dag mocht dit niet meer, mensen moeten het maar uit zoeken.
En zo kan ik nog lang doorgaan. Aan de ene kant moeten mensen zo lang mogelijk in eigen woning blijven, maar het CIZ maakt dit onmogelijk.
Om een voorbeeld te geven, standaard heb je 30minuten om een patient te douchen en aan te kleden. Wat deze deskundigen vergeten is dat niet iedere patient makkelijk het bed kan uitkomen, transferst uit bed, naar de douche kunnen soms heel moeizaam gaan. In plaats van de 30 minuten ben je dan ruim een uur bezig. Die tijd schrijf ik wel, maar krijgt de organisatie waar ik werk niet vergoed.
Onze lieftallige mevr. Bussemaker heeft het produkt Ondersteunende Begeleiding geschrapt, hiermee konden wij extra aandacht aan eenzame ouderen geven, samen naar de winkel, nieuwe kleding kopen, mee naar het ziekenhuis.
Van de een op andere dag mocht dit niet meer, mensen moeten het maar uit zoeken.
En zo kan ik nog lang doorgaan. Aan de ene kant moeten mensen zo lang mogelijk in eigen woning blijven, maar het CIZ maakt dit onmogelijk.
dinsdag 23 maart 2010 om 13:43
Femke zo is het nog steeds bij de thuiszorg.... kom ik iemand douchen en aankleden en steunkousen aandoen. Moet deze persoon wachten met eten tot de wijkverpleging komt om insuline te spuiten. Gewoon omdat het goedkoop is.
Ik ben een c verzorgende. Het schijnt dat in rap tempo huishoudelijke hulpen worden opgeleid om de verzorging in te gaan, nog goedkoper die worden dan als b medewerker uitbetaald.
Het is zelfs zo gek dat als ik een indicatie aanvraag om bijv. een maaltijd te warmen dat dit niet geindiceer wordt voor zorg, maar hoort bij huishoudelijk werk.
Maar.... die lopen geen routes en werken niet in de avonden en weekenden. En zou dit wel zijn, krijgt de patient dus iemand voor eten te warmen en kom ik medicijnen geven want dat mag die huishoudelijke hulp weer niet.
Ik ben een c verzorgende. Het schijnt dat in rap tempo huishoudelijke hulpen worden opgeleid om de verzorging in te gaan, nog goedkoper die worden dan als b medewerker uitbetaald.
Het is zelfs zo gek dat als ik een indicatie aanvraag om bijv. een maaltijd te warmen dat dit niet geindiceer wordt voor zorg, maar hoort bij huishoudelijk werk.
Maar.... die lopen geen routes en werken niet in de avonden en weekenden. En zou dit wel zijn, krijgt de patient dus iemand voor eten te warmen en kom ik medicijnen geven want dat mag die huishoudelijke hulp weer niet.
dinsdag 23 maart 2010 om 23:19
Ik herken dit vanuit het onderwijs. Ik ben zelfs verbaasd over hoeveel overeenkomsten er zijn: de leerling doet er steeds minder toe, ze worden met steeds meer in een klas gepropt want dat is goedkoper, er worden zoveel mogelijk stagiaires aangenomen want die zijn goedkoop, en intussen gaat het geld naar P.R., glossy magazines die laten zien hoe goed de school wel niet is en prestigeprojecten. Het lijkt allemaal exact op het verhaal dat jij hierboven schrijft.
Ik denk dat jouw ergernis hierover een teken is dat de patienten je echt aan het hart gaan. Voor de patienten zou het dus goed zijn als jij in de verpleging zou blijven werken. Maar voor jezelf niet, op deze manier, want dit levert je een boel negatieve energie op.
Net zoals het voor de leerlingen goed zou zijn als ik in het onderwijs zou blijven werken (zo onbescheiden durf ik wel te zijn ), maar voor mijzelf niet.
Je kunt 2 dingen doen:
- accepteer het 'zinkend schip'-fenomeen, accepteer alle negatieve dingen die je in je openingsbericht hebt opgesomd. Zie ze als gegevens, als dingen die nu eenmaal zo zijn en waarbinnen je je werk zo goed mogelijk doet. Laat het je niet op een negatieve manier raken, want daar heeft niemand wat aan. Je patienten hebben er niets aan als jij jezelf van binnen opvreet, zelf heb je er niets aan. Laat het van je afglijden, en laat andere dingen (patienten, collega's, kleine succesjes en kleine tegenvallers) de dingen zijn die inwerken op je stemming. Niet de organisatie, niet het systeem, niet het beleid uit Den Haag (als je die je stemming laat bepalen, is het depressiviteit troef ) Kijk naar de mooie dingen in het werk zelf, in je patienten, in je collega's.
- of zoek ander werk. Zo simpel is het .
Ik wens je veel wijsheid toe in het nemen van je beslissing.
Ik denk dat jouw ergernis hierover een teken is dat de patienten je echt aan het hart gaan. Voor de patienten zou het dus goed zijn als jij in de verpleging zou blijven werken. Maar voor jezelf niet, op deze manier, want dit levert je een boel negatieve energie op.
Net zoals het voor de leerlingen goed zou zijn als ik in het onderwijs zou blijven werken (zo onbescheiden durf ik wel te zijn ), maar voor mijzelf niet.
Je kunt 2 dingen doen:
- accepteer het 'zinkend schip'-fenomeen, accepteer alle negatieve dingen die je in je openingsbericht hebt opgesomd. Zie ze als gegevens, als dingen die nu eenmaal zo zijn en waarbinnen je je werk zo goed mogelijk doet. Laat het je niet op een negatieve manier raken, want daar heeft niemand wat aan. Je patienten hebben er niets aan als jij jezelf van binnen opvreet, zelf heb je er niets aan. Laat het van je afglijden, en laat andere dingen (patienten, collega's, kleine succesjes en kleine tegenvallers) de dingen zijn die inwerken op je stemming. Niet de organisatie, niet het systeem, niet het beleid uit Den Haag (als je die je stemming laat bepalen, is het depressiviteit troef ) Kijk naar de mooie dingen in het werk zelf, in je patienten, in je collega's.
- of zoek ander werk. Zo simpel is het .
Ik wens je veel wijsheid toe in het nemen van je beslissing.
woensdag 24 maart 2010 om 09:07
Hallo,
Ja, Sun Lover een specialistische opleiding een idee, alleen zal het leren/een studie doen met 3 kleine kinderen in deze fase in mijn leven niet gaan lukken, maar misschien over een paar jaar.
Lammy, had al het vermoeden dat het in de wijk niet veel beter zou zijn. Jammer, want inderdaad willen ze mensen zo lang mogelijk thuis houden (of zo vlug mogelijk weer naar huis sturen vanuit het ziekenhuis), dus zou je verwachten dat ze daar wel in willen investeren. Ze willen wel investeren, maar als het kan in zo'n goedkope mogelijke zorg.
Lililla, inderdaad kent onderwijs hetzelfde probleem. Had dit al vernomen van mijn vriendin en schooljuf van mijn dochter. Ook daar gaat steeds meer tijd op aan administratie (leerlingvolgsystemen, plannen maken, enz.) en cijfertjes. De tijd die je daadwerkelijk kan besteden aan de leerling is steeds minder. Het verhaal over acceptatie/van je af laten glijden vond ik erg goed. Ik probeer dat ook wel te doen en mij te concentreren op het zuivere werk en positieve gebeurtenissen. 9 van de 10 x lukte mij dat in het verleden wel, maar nu wordt dat steeds minder en dat wil ik niet. Er gebeuren te vaak zaken, waarvan ik denk: waarvoor? dat kan toch anders/menselijker? Recent was een dame overgeplaatst op een wijze, waarvan zo duidelijk was dat het om het geld ging (haar bed voor een ander). Het hele team was verontwaardigd dat leiding het op deze manier had gedaan. Maar bovenal vond ik het zo sneu voor die dame (niet weerbaar, geen mondige familie om er tegen in te gaan), misschien heb ik wel een te groot hart, want ze komen aan "mijn patiënten" en het doet "pijn" als ze daar onder gaan lijden en de kwaliteit van zorg minder wordt (beslissingen vanuit geld-redenen). En dit is maar één voorbeeld. De kunst nu is inderdaad dit soort zaken achter mij te laten en te concentreren op de toch nog mooie/goede dingen die er gebeuren. Ik ga er de komende tijd mee aan de slag, want de arbeidsmarkt is ook niet in die mate, dat er zo iets anders voor het oprapen ligt...
Ja, Sun Lover een specialistische opleiding een idee, alleen zal het leren/een studie doen met 3 kleine kinderen in deze fase in mijn leven niet gaan lukken, maar misschien over een paar jaar.
Lammy, had al het vermoeden dat het in de wijk niet veel beter zou zijn. Jammer, want inderdaad willen ze mensen zo lang mogelijk thuis houden (of zo vlug mogelijk weer naar huis sturen vanuit het ziekenhuis), dus zou je verwachten dat ze daar wel in willen investeren. Ze willen wel investeren, maar als het kan in zo'n goedkope mogelijke zorg.
Lililla, inderdaad kent onderwijs hetzelfde probleem. Had dit al vernomen van mijn vriendin en schooljuf van mijn dochter. Ook daar gaat steeds meer tijd op aan administratie (leerlingvolgsystemen, plannen maken, enz.) en cijfertjes. De tijd die je daadwerkelijk kan besteden aan de leerling is steeds minder. Het verhaal over acceptatie/van je af laten glijden vond ik erg goed. Ik probeer dat ook wel te doen en mij te concentreren op het zuivere werk en positieve gebeurtenissen. 9 van de 10 x lukte mij dat in het verleden wel, maar nu wordt dat steeds minder en dat wil ik niet. Er gebeuren te vaak zaken, waarvan ik denk: waarvoor? dat kan toch anders/menselijker? Recent was een dame overgeplaatst op een wijze, waarvan zo duidelijk was dat het om het geld ging (haar bed voor een ander). Het hele team was verontwaardigd dat leiding het op deze manier had gedaan. Maar bovenal vond ik het zo sneu voor die dame (niet weerbaar, geen mondige familie om er tegen in te gaan), misschien heb ik wel een te groot hart, want ze komen aan "mijn patiënten" en het doet "pijn" als ze daar onder gaan lijden en de kwaliteit van zorg minder wordt (beslissingen vanuit geld-redenen). En dit is maar één voorbeeld. De kunst nu is inderdaad dit soort zaken achter mij te laten en te concentreren op de toch nog mooie/goede dingen die er gebeuren. Ik ga er de komende tijd mee aan de slag, want de arbeidsmarkt is ook niet in die mate, dat er zo iets anders voor het oprapen ligt...
woensdag 24 maart 2010 om 10:11
Binnen wijkteams is toch meer tijd? En heb je tegenwoordig minder patienten zodat je juist meer tijd aan je patient kunt besteden? Dan heb ik het niet over het verzorgen, maar echt verpleegkundigen-werk.
Misschien kijken of je een project verwenzorg onder de aandacht kunt brengen? Echt veel helpen zal het niet, maar misschien helpt het jou?
Misschien kijken of je een project verwenzorg onder de aandacht kunt brengen? Echt veel helpen zal het niet, maar misschien helpt het jou?
woensdag 24 maart 2010 om 10:13
quote:Maaswater schreef op 23 maart 2010 @ 12:18:
Jammer van de negatieve insteek. In elke beroepsgroep is het minder leuk dan vroeger door stijgende productievraag. Daar is de verpleging niet uniek in. Wel jammer dat het juist om mensenwerk gaat natuurlijk.De kunst is om er iets positiefs in te vinden. Wat doe JIJ om het wél leuk te houden? Ik ken iemand die eigenlijk vreselijk werk heeft door alle bezuinigingen (structurele onderbezetting), maar door de geweldige sfeer in het team blijft het toch leuk, daar zijn andere afdelingen jaloers op.Ik denk dat dit erg kort door de bocht is als het om zorg gaat. Veel mensen gaan juist de zorg in vanwege het menselijke aspect. En uit ieder onderzoek blijkt ook dat patienten opbloeien van aandacht en een goede persoonlijke bejegening. Als verpleegkundige of verzorgende is hier juist geen tijd meer voor. Dat zie je ook aan je patienten, die je eigenlijk constant voor je gevoel dan in de steek laat omdat je ze niet kunt geven wat ze nodig hebben en willen. Positieve insteek is altijd prima, maar deze reactie is te kort door de bocht.
Jammer van de negatieve insteek. In elke beroepsgroep is het minder leuk dan vroeger door stijgende productievraag. Daar is de verpleging niet uniek in. Wel jammer dat het juist om mensenwerk gaat natuurlijk.De kunst is om er iets positiefs in te vinden. Wat doe JIJ om het wél leuk te houden? Ik ken iemand die eigenlijk vreselijk werk heeft door alle bezuinigingen (structurele onderbezetting), maar door de geweldige sfeer in het team blijft het toch leuk, daar zijn andere afdelingen jaloers op.Ik denk dat dit erg kort door de bocht is als het om zorg gaat. Veel mensen gaan juist de zorg in vanwege het menselijke aspect. En uit ieder onderzoek blijkt ook dat patienten opbloeien van aandacht en een goede persoonlijke bejegening. Als verpleegkundige of verzorgende is hier juist geen tijd meer voor. Dat zie je ook aan je patienten, die je eigenlijk constant voor je gevoel dan in de steek laat omdat je ze niet kunt geven wat ze nodig hebben en willen. Positieve insteek is altijd prima, maar deze reactie is te kort door de bocht.
woensdag 24 maart 2010 om 18:32
Het ligt ook aan de organisatie waarvoor je werkt of er nog tijd is voor de clienten in de thuiszorg. Als de prioriteiten liggen bij mooie gebouwen en veel managers gaat dit ten koste van de zorg. Bij Buurtzorg is het de client die centraal staat. Zij werken zoals vroeger de wijkverpleegkundige werkte. Niet voor elke taak een ander maar 1 iemand doet alle zorg die op dat moment nodig is. Zowel wassen, insuline spuiten als de maaltijd verzorgen. Het kan dus wel anders maar het zijn de thuiszorgorganisaties zelf die er een rommeltje van maken.
woensdag 24 maart 2010 om 21:15
Ik zit ook al een paar jaar in de zorg en ben nog steeds leerling verzorgende. Was eerst gezakt voor mn opleiding en was daarna toch maar weer opnieuw begonnen maar sinds deze week ben ik het ook spuugzat. Inderdaad alles draait alleen maar om geld en er word nog amper naar de kwaliteit van de zorg gekeken aan de clienten... best dom eigenlijk want het draait toch eigenlijk allemaal om de medemens.?
Heb ook besloten om er waarschijnlijk mee te stoppen en gewoon iets heel anders te gaan doen. Jammer dan hoor maar op den duur ga ik me afvragen waar ik het dan allemaal nog voor doe. We zijn meer bezig om bepaalde dingen te regelen dan dat we echt eens voor die mensjes kunnen gaan zitten en wat leuks met ze kunnen doen. Dus hier nog 1 die boos en teleurgesteld is..!
Heb ook besloten om er waarschijnlijk mee te stoppen en gewoon iets heel anders te gaan doen. Jammer dan hoor maar op den duur ga ik me afvragen waar ik het dan allemaal nog voor doe. We zijn meer bezig om bepaalde dingen te regelen dan dat we echt eens voor die mensjes kunnen gaan zitten en wat leuks met ze kunnen doen. Dus hier nog 1 die boos en teleurgesteld is..!
donderdag 25 maart 2010 om 08:53
Fiba, ja het ligt zeker ook aan de organisatie en welke prioriteiten deze stelt. Ook in mijn ziekenhuis wordt er aandacht besteed aan nieuwbouw, helaas niet voor alle categorieën, vooral de chronische patiënten komen er bekaaid af (die gebouwen zijn erg oud en liggen er nog 4 bewoners op één kamer). Je merkt ook echt dat de chronische categorie minder geld in het laatje brengt en er dus meer geld gaat naar opname, verslaafde, enz. (daar krijgen ze eenvoudig weg meer centen voor). Ook ben ik eens wezen kijken bij een open dag in een TBS-kliniek, die hebben het echt beduidend beter als mijn patiënten. Goh, wat was het daar luxe, de gesloten deur is natuurlijk wat minder. De verdeling van het geld lijkt soms zo krom en dat frustreert.
Inge, ik zou het zeker niet raar vinden als je je opleiding in de zorg staakt. Persoonlijk denk ik dat het de komende jaren alleen maar erger wordt. Als verpleegkundige verdien je op zich redelijk (al kan het altijd meer natuurlijk, hihi), maar de niveaus eronder is het echt hard werken voor weinig. De gezondheidsmarkt moet nog blij zijn, dat de arbeidsmarkt momenteel slecht is, anders maken er denk ik nog veel meer mensen de overstap van de zorg naar wat anders (buiten de gezondheidszorg).
De tijd zal het leren.
Inge, ik zou het zeker niet raar vinden als je je opleiding in de zorg staakt. Persoonlijk denk ik dat het de komende jaren alleen maar erger wordt. Als verpleegkundige verdien je op zich redelijk (al kan het altijd meer natuurlijk, hihi), maar de niveaus eronder is het echt hard werken voor weinig. De gezondheidsmarkt moet nog blij zijn, dat de arbeidsmarkt momenteel slecht is, anders maken er denk ik nog veel meer mensen de overstap van de zorg naar wat anders (buiten de gezondheidszorg).
De tijd zal het leren.
woensdag 31 maart 2010 om 18:00
Ik heb nog een tip. Iemand die ik ken werkte eerst als verpleegkundige in een hospice en nu op een gewone verpleegafdeling. Dat laatste bevalt haar absoluut niet, vanwege de massaliteit, het feit dat ze in haar eentje veel teveel bedden onder zich heeft enz. In het hospice 'bediende' ze vijf bedden, had dus veel intensiever contact met de patienten en de familie, kon echt iets betekenen voor mensen.
Natuurlijk is het zwaar, want in een hospice maak je mensen niet beter maar begeleid je het stervensproces. Dat moet je natuurlijk liggen. Maar qua persoonlijke aandacht en tijd voor de patient is zo'n hospice een wereld van verschil t.o.v. gewone verpleegafdelingen.
Natuurlijk is het zwaar, want in een hospice maak je mensen niet beter maar begeleid je het stervensproces. Dat moet je natuurlijk liggen. Maar qua persoonlijke aandacht en tijd voor de patient is zo'n hospice een wereld van verschil t.o.v. gewone verpleegafdelingen.
donderdag 1 april 2010 om 09:21
Begrijp ik dat je in een GGZ instelling werkt?
Mijn man werkt in een algemeen ziekenhuis op de PAAZ en zegt dat daar aanzienlijk meer budget (dus bemensing, dus tijd voor de patiënt) is dan in de gemiddelde GGZ instelling. Het zal uiteraard per instelling verschillen, maar wellicht kun je eens rondvragen hoe dat bij jou in de buurt is.
Mijn man werkt in een algemeen ziekenhuis op de PAAZ en zegt dat daar aanzienlijk meer budget (dus bemensing, dus tijd voor de patiënt) is dan in de gemiddelde GGZ instelling. Het zal uiteraard per instelling verschillen, maar wellicht kun je eens rondvragen hoe dat bij jou in de buurt is.
donderdag 1 april 2010 om 10:24
Ik werk als verzorgende-IG in een verpleeghuis. Sinds vorige maand is er bezuinigd op onze afdeling, dus dat betekent hetzelfde werk doen met minder personeel. De mensen worden er de dupe van en ik krijg steeds minder plezier in mijn werk, ben 's avonds helemaal af als ik thuiskom van een late dienst.
