Relaties
alle pijlers
I do? I do? I do?
zondag 28 maart 2010 om 23:06
Mijn vriend en ik zijn 5,5 jaar samen. Ik zeg hem vaak hoe fijn ik het vind om bij hem te horen en hoe graag ik oud met hem wil worden. Soms voel ik dat ik best met hem wil trouwen en dat zeg ik hem dan ook. Maar waarom voelt dat toch zo? Wat zou een huwelijk bijdragen aan onze relatie? We kopen binnenkort samen een huis, er moet dus sowieso iets geregeld worden, maar dat kan ook anders (geregistreerd partnerschap of samenlevingscontract, en/of testament, levensverzekering).
(Als je het verhaal te lang vindt, vanaf hier naar beneden scrollen.)
Ik weet dat trouwen voor hem niet zozeer hoeft, maar dat hij me best dat plezier wil doen... Nu stonden we begin dit jaar in een winkel waar een prachtige avondjurk hing. Terwijl mijn lief e.e.a. stond te passen, heb ik de verkoper gevraagd of ik die ene jurk mocht passen. Ik trok 'm aan en hij zat als gegoten, alsof 'ie voor me gemaakt was. Vriend en ik giechelden nog dat de enige gelegenheid voor zo'n jurk onze eigen bruiloft zou kunnen zijn. We hebben de aankopen van mijn lief afgerekend en zijn huiswaarts gegaan.
Laatst wilde ik iets weghangen in de kast van mijn lief: hangt daar zomaar die jurk! Ik gaf spontaan een gil en stond daar met knikkende knieen... Vriend kwam aanrennen, zei overrompeld "Oh nee?" en begon geimproviseerd een aanzoek te stamelen...
Heel vertederend, maar tegelijkertijd voelde ik me zo raar: per slot van rekening wil hij niet per se trouwen?! Ik heb geen antwoord gegeven op zijn vraag, was te 'flabbergasted'... Sindsdien Hebben we het er weleens over, maar we komen er niet uit. We weten niet of we kinderen willen, dus daar hoeft het niet voor. Bovendien ben ik al eens eerder getrouwd geweest en dat is verdrietig afgelopen. Elkaar beloven bij elkaar te blijven 'tot de dood ons scheidt' is geen garantie voor een lang huwelijk.
Om een lang verhaal kort te maken:
We weten niet of we echt willen trouwen of dat alleen de gedachte eraan volstaat. Als we zouden willen trouwen lijkt kleinschalig trouwen met alleen ouders, broers en zussen lijkt ons wel wat. Maar willen we dat op een gratis op een zonnige maandagochtend? Of op 'onze dag', maar die valt niet alleen in de winter, maar dit jaar ook op zaterdag valt? Of zullen we wachten tot ons nieuwe huis over anderhalf jaar wordt opgeleverd en het dan ooit met een groot feest of ''house warming' te combineren? (Maar in 2011 valt 'onze dag' op zondag?) Of nog eens een jaar wachten... Maar dan is het spontane er al lang en breed af!
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?
(Als je het verhaal te lang vindt, vanaf hier naar beneden scrollen.)
Ik weet dat trouwen voor hem niet zozeer hoeft, maar dat hij me best dat plezier wil doen... Nu stonden we begin dit jaar in een winkel waar een prachtige avondjurk hing. Terwijl mijn lief e.e.a. stond te passen, heb ik de verkoper gevraagd of ik die ene jurk mocht passen. Ik trok 'm aan en hij zat als gegoten, alsof 'ie voor me gemaakt was. Vriend en ik giechelden nog dat de enige gelegenheid voor zo'n jurk onze eigen bruiloft zou kunnen zijn. We hebben de aankopen van mijn lief afgerekend en zijn huiswaarts gegaan.
Laatst wilde ik iets weghangen in de kast van mijn lief: hangt daar zomaar die jurk! Ik gaf spontaan een gil en stond daar met knikkende knieen... Vriend kwam aanrennen, zei overrompeld "Oh nee?" en begon geimproviseerd een aanzoek te stamelen...
Heel vertederend, maar tegelijkertijd voelde ik me zo raar: per slot van rekening wil hij niet per se trouwen?! Ik heb geen antwoord gegeven op zijn vraag, was te 'flabbergasted'... Sindsdien Hebben we het er weleens over, maar we komen er niet uit. We weten niet of we kinderen willen, dus daar hoeft het niet voor. Bovendien ben ik al eens eerder getrouwd geweest en dat is verdrietig afgelopen. Elkaar beloven bij elkaar te blijven 'tot de dood ons scheidt' is geen garantie voor een lang huwelijk.
Om een lang verhaal kort te maken:
We weten niet of we echt willen trouwen of dat alleen de gedachte eraan volstaat. Als we zouden willen trouwen lijkt kleinschalig trouwen met alleen ouders, broers en zussen lijkt ons wel wat. Maar willen we dat op een gratis op een zonnige maandagochtend? Of op 'onze dag', maar die valt niet alleen in de winter, maar dit jaar ook op zaterdag valt? Of zullen we wachten tot ons nieuwe huis over anderhalf jaar wordt opgeleverd en het dan ooit met een groot feest of ''house warming' te combineren? (Maar in 2011 valt 'onze dag' op zondag?) Of nog eens een jaar wachten... Maar dan is het spontane er al lang en breed af!
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?
maandag 29 maart 2010 om 10:12
quote:Zoete schreef op 28 maart 2010 @ 23:06:
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?Voor ons was de reden om te trouwen, de belofte die je elkaar doet. Het gevoel dat je normaal ook uitspreekt tegen elkaar (dat je heel lang bij elkaar wilt blijven) nu echt hardop te zeggen met onze naasten erbij. Het was een "officieel" voor elkaar kiezen, officieel maken wat we elkaar al vaak gezegd hadden. Wij deden het niet voor het feest, de gasten en de cadeaus, wij deden het echt om die belofte. Voor ons was het hoogtepunt van de dag ook echt de ceremonie in het gemeentehuis, die nog specialer werd doordat een heel goede vriend van ons een deel van de plechtigheid heeft geleid.
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?Voor ons was de reden om te trouwen, de belofte die je elkaar doet. Het gevoel dat je normaal ook uitspreekt tegen elkaar (dat je heel lang bij elkaar wilt blijven) nu echt hardop te zeggen met onze naasten erbij. Het was een "officieel" voor elkaar kiezen, officieel maken wat we elkaar al vaak gezegd hadden. Wij deden het niet voor het feest, de gasten en de cadeaus, wij deden het echt om die belofte. Voor ons was het hoogtepunt van de dag ook echt de ceremonie in het gemeentehuis, die nog specialer werd doordat een heel goede vriend van ons een deel van de plechtigheid heeft geleid.
maandag 29 maart 2010 om 10:23
Mooie verhalen!
Ov er 6 weken trouw ik. Met de man waar ik al 7 jaar mee samen ben, die de jurk al lang heeft gezien en die zelf een pak aantrekt dat hij al in de kast heeft hangen.
Ik hoefde nooit te trouwen, zag nut of noodzaak er niet van in. Maar de wettelijke status die huwelijk geeft aan onze relatie 'klopt' wel veel beter met hoe wij die zien. Ik wil verantwoordelijk voor hem zijn en hij voor mij. Wat van hem is is van mij en andersom. In goede en slechte tijden, ziekte en gezondheid, met de oprechte intentie voor altijd. Daarom gaan we trouwen.
De bruiloft is puur voor de pret, de jurk (al is de mijne paars ), de taart, helemaal mooi, het feest, met vrienden en familie, de hele rimram. Om te vieren dat wij elkaar lief hebben. Tja, da's wel een andere dag dan een samenlevingscontract bij de notaris afhalen. (nog even de juridische verschillen daar gelaten)
Ov er 6 weken trouw ik. Met de man waar ik al 7 jaar mee samen ben, die de jurk al lang heeft gezien en die zelf een pak aantrekt dat hij al in de kast heeft hangen.
Ik hoefde nooit te trouwen, zag nut of noodzaak er niet van in. Maar de wettelijke status die huwelijk geeft aan onze relatie 'klopt' wel veel beter met hoe wij die zien. Ik wil verantwoordelijk voor hem zijn en hij voor mij. Wat van hem is is van mij en andersom. In goede en slechte tijden, ziekte en gezondheid, met de oprechte intentie voor altijd. Daarom gaan we trouwen.
De bruiloft is puur voor de pret, de jurk (al is de mijne paars ), de taart, helemaal mooi, het feest, met vrienden en familie, de hele rimram. Om te vieren dat wij elkaar lief hebben. Tja, da's wel een andere dag dan een samenlevingscontract bij de notaris afhalen. (nog even de juridische verschillen daar gelaten)
maandag 29 maart 2010 om 10:39
quote:tilalia2 schreef op 28 maart 2010 @ 23:57:
*knip*
Het is leuk, echt waar.
ik sluit me hier volledig bij aan.
Ik had nooit verwacht dat het zo'n impact zou hebben.
Het is bijna twee jaar geleden maar als ik eraan terug denk word ik weer warm van binnen.
het is echt heel erg bijzonder.
Dus ik zeg doen!
(en ik zou een dag in de lente/zomer kiezen, de datum word vanzelf bijzonder)
*knip*
Het is leuk, echt waar.
ik sluit me hier volledig bij aan.
Ik had nooit verwacht dat het zo'n impact zou hebben.
Het is bijna twee jaar geleden maar als ik eraan terug denk word ik weer warm van binnen.
het is echt heel erg bijzonder.
Dus ik zeg doen!
(en ik zou een dag in de lente/zomer kiezen, de datum word vanzelf bijzonder)
maandag 29 maart 2010 om 10:44
Overigens zou ik ook gewoon een handige dag kiezen, niet perse 'jullie dag'. Als je er iets aan wil verbinden kun je altijd nog op zoek gaan naar een dag die 'lekker valt' en bijvoorbeeld 2000 dagen samen is, de dag dat jullie gingen samenwonen 4 jaar later, je eerste weekendje weg.. enz.
Of je neemt gewoon een dag die 1 een open strandtent biedt, 2 voor mensen een beetje handig uitkomt met vrije dagen en 3 nog niet bezet is door iets anders. (zoals wij) Romantisch he?
Of je neemt gewoon een dag die 1 een open strandtent biedt, 2 voor mensen een beetje handig uitkomt met vrije dagen en 3 nog niet bezet is door iets anders. (zoals wij) Romantisch he?
dinsdag 30 maart 2010 om 16:19
quote:Zoete schreef op 28 maart 2010 @ 23:06:
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?
Waarom zou je een reden nodig hebben om te trouwen? Je houdt van elkaar, je bent zeker van elkaar. Je bent je bewust dat er geen levenslange garanties zijn, maar je committeert je ten volle aan deze ene persoon. Trouwen is dan m.i. hier vieren van die commitment, met mensen die jullie willen laten delen in jullie geluk en die commitment.
Je hebt je besluit om samen door te gaan allang genomen, dat is niet iets wat je op je bruiloft doet. Maar het kan wel zijn: de verklaring naar de wereld dat je voor elkaar kiest, het feestje dat je viert in de wetenschap dat je samen iets moois hebt. De waarde die het voor jou heeft, kan ik niet bepalen. Maar waarom zou je niet trouwen?
Wat zijn jouw redenen om niet te willen trouwen? En even niet over je vorige huwelijk en alles, wat zijn nu concrete redenen om niet te willen trouwen met deze man?
Ik verwacht geen pasklaar antwoord van jullie, maar waarom zou je tegenwoordig nog willen trouwen?
Waarom zou je een reden nodig hebben om te trouwen? Je houdt van elkaar, je bent zeker van elkaar. Je bent je bewust dat er geen levenslange garanties zijn, maar je committeert je ten volle aan deze ene persoon. Trouwen is dan m.i. hier vieren van die commitment, met mensen die jullie willen laten delen in jullie geluk en die commitment.
Je hebt je besluit om samen door te gaan allang genomen, dat is niet iets wat je op je bruiloft doet. Maar het kan wel zijn: de verklaring naar de wereld dat je voor elkaar kiest, het feestje dat je viert in de wetenschap dat je samen iets moois hebt. De waarde die het voor jou heeft, kan ik niet bepalen. Maar waarom zou je niet trouwen?
Wat zijn jouw redenen om niet te willen trouwen? En even niet over je vorige huwelijk en alles, wat zijn nu concrete redenen om niet te willen trouwen met deze man?
woensdag 31 maart 2010 om 20:48
quote:Vlammetje1203 schreef op 30 maart 2010 @ 16:19:
[...]
Wat zijn jouw redenen om niet te willen trouwen? En even niet over je vorige huwelijk en alles, wat zijn nu concrete redenen om niet te willen trouwen met deze man?
Vlammetje, wat een waanzinnig goede vraag!
Ik las 'm gisteravond en heb 'm een dag lang op me in laten werken. Tja, wat zijn in onze situatie redenen om niet te trouwen...?
Het 'niet willen trouwen' wordt vooral gevoed door het gevoel om iets dat nu heel goed is niet kapot te willen maken. Om het, als we ooit uit elkaar zouden willen, geen 'echtscheiding' te hoeven noemen. Omdat we het heel fijn hebben samen en een huwelijk of boterbriefje dat geluk vast niet iets zal bijdragen aan dat gevoel. Omdat we al 5,5 jaar er iedere dag voor kiezen om samen te zijn omdat er verder niets is dat ons bindt. Maar misschien nog het meest omdat ik heel erg houd van 'bijna'.
Dit liedje, dat ik blijkbaar niet zonder reden heel de dag al in mijn hoofd he, komt heel erg in de buurt:
http://www.youtube.com/watch?v=IcxH8t04SrA
[...]
Wat zijn jouw redenen om niet te willen trouwen? En even niet over je vorige huwelijk en alles, wat zijn nu concrete redenen om niet te willen trouwen met deze man?
Vlammetje, wat een waanzinnig goede vraag!
Ik las 'm gisteravond en heb 'm een dag lang op me in laten werken. Tja, wat zijn in onze situatie redenen om niet te trouwen...?
Het 'niet willen trouwen' wordt vooral gevoed door het gevoel om iets dat nu heel goed is niet kapot te willen maken. Om het, als we ooit uit elkaar zouden willen, geen 'echtscheiding' te hoeven noemen. Omdat we het heel fijn hebben samen en een huwelijk of boterbriefje dat geluk vast niet iets zal bijdragen aan dat gevoel. Omdat we al 5,5 jaar er iedere dag voor kiezen om samen te zijn omdat er verder niets is dat ons bindt. Maar misschien nog het meest omdat ik heel erg houd van 'bijna'.
Dit liedje, dat ik blijkbaar niet zonder reden heel de dag al in mijn hoofd he, komt heel erg in de buurt:
http://www.youtube.com/watch?v=IcxH8t04SrA
woensdag 31 maart 2010 om 21:07
quote:Mevrouwdekees schreef op 29 maart 2010 @ 10:23:
De wettelijke status die huwelijk geeft aan onze relatie 'klopt' wel veel beter met hoe wij die zien. Ik wil verantwoordelijk voor hem zijn en hij voor mij. Wat van hem is is van mij en andersom. In goede en slechte tijden, ziekte en gezondheid, met de oprechte intentie voor altijd. Daarom gaan we trouwen.
Je zegt het precies zoals ik er ook over denk...
En ik vind het ook wat 'meer' klinken dat je elkaars man en vrouw bent.... (das wat wazig misschien, hopelijk begrijpbaar )
De wettelijke status die huwelijk geeft aan onze relatie 'klopt' wel veel beter met hoe wij die zien. Ik wil verantwoordelijk voor hem zijn en hij voor mij. Wat van hem is is van mij en andersom. In goede en slechte tijden, ziekte en gezondheid, met de oprechte intentie voor altijd. Daarom gaan we trouwen.
Je zegt het precies zoals ik er ook over denk...
En ik vind het ook wat 'meer' klinken dat je elkaars man en vrouw bent.... (das wat wazig misschien, hopelijk begrijpbaar )
woensdag 31 maart 2010 om 21:27
Wauw Zoete, wat een ontzettend romantische actie van je vriend!
Wij zijn een week of 5 geleden getrouwd, na ruim 3 jaar samen te zijn waarvan 2 jaar samenwonend. We zijn getrouwd uit liefde, simpel. En die liefde heeft zich vooral bewezen in een periode na het afschuwelijke verlies van een dierbare. Dat hebben we samen doorstaan, we hebben elkaars verdrietigste en wanhopigste kant gezien maar we bleven elkaar vasthouden. Het heeft onze kijk op het leven ook veranderd. Misschien waren we nog lang niet getrouwd geweest, als we die k..periode niet samen doorgemaakt hadden. Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat je eerst een rottijd moet doormaken voor de liefde zich bewezen heeft! Liever niet, stel je voor zeg
Ook wij weten dat het huwelijk niet betekent dat je 'dus' voor eeuwig samen blijft, of een garantie is op geluk. We weten nu dat we met elkaar oud willen worden en daar gaat het om. Of dat ook daadwerkelijk zo uitpakt, zal de tijd leren. We doen in ieder geval ons best!
Het was een fantastisch ritueel dat we gevierd hebben met de mensen die het dichtst bij ons staan. En dat was prachtig. We hebben een traantje of wat weggepinkt, ook veel gelachen, veel biertjes weggetikt en heerlijk gegeten en gedanst. Het was een prachtig feestje.
Onze relatie is nu niet anders, beter, mooier of zekerder. Maar het voelt wel ontzettend goed aan om dit ritueel met elkaar doorgemaakt te hebben en zo nadrukkelijk voor elkaar gekozen te hebben. Het is net alsof het eigenlijk onvermijdelijk was dat we zouden trouwen. Het voelde heel natuurlijk aan.
En even voor de goede orde: totdat ik mijn lief ontmoette, had ik nooit gedacht (of een wens in die richting) dat ik zou trouwen. Dat vond ik niet zo interessant of belangrijk. En nog niet eigenlijk, maar ik vind het fan-tas-tisch om juist met deze man getrouwd te zijn.
Dus Zoete, volgens mij moet je niet zoveel rationele argumenten erbij halen. Als het goed voelt met deze man, dan zou ik heerlijk met hem trouwen in die prachtige jurk. Je organiseert een klein intiem feestje met je dierbaarste mensen en je geniet van elkaar en alle mensen om je heen, die met jullie meegenieten. Kies een datum die je wil (wij hebben zomaar wat geprikt), doe het precies zoals het jullie goeddunkt. Niks moet, alles mag. Het kan mijn wittebroodswekenbril zijn, maar als ik jouw bericht zo lees denk ik: jullie willen het heel graag. Doen!
Wij zijn een week of 5 geleden getrouwd, na ruim 3 jaar samen te zijn waarvan 2 jaar samenwonend. We zijn getrouwd uit liefde, simpel. En die liefde heeft zich vooral bewezen in een periode na het afschuwelijke verlies van een dierbare. Dat hebben we samen doorstaan, we hebben elkaars verdrietigste en wanhopigste kant gezien maar we bleven elkaar vasthouden. Het heeft onze kijk op het leven ook veranderd. Misschien waren we nog lang niet getrouwd geweest, als we die k..periode niet samen doorgemaakt hadden. Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat je eerst een rottijd moet doormaken voor de liefde zich bewezen heeft! Liever niet, stel je voor zeg
Ook wij weten dat het huwelijk niet betekent dat je 'dus' voor eeuwig samen blijft, of een garantie is op geluk. We weten nu dat we met elkaar oud willen worden en daar gaat het om. Of dat ook daadwerkelijk zo uitpakt, zal de tijd leren. We doen in ieder geval ons best!
Het was een fantastisch ritueel dat we gevierd hebben met de mensen die het dichtst bij ons staan. En dat was prachtig. We hebben een traantje of wat weggepinkt, ook veel gelachen, veel biertjes weggetikt en heerlijk gegeten en gedanst. Het was een prachtig feestje.
Onze relatie is nu niet anders, beter, mooier of zekerder. Maar het voelt wel ontzettend goed aan om dit ritueel met elkaar doorgemaakt te hebben en zo nadrukkelijk voor elkaar gekozen te hebben. Het is net alsof het eigenlijk onvermijdelijk was dat we zouden trouwen. Het voelde heel natuurlijk aan.
En even voor de goede orde: totdat ik mijn lief ontmoette, had ik nooit gedacht (of een wens in die richting) dat ik zou trouwen. Dat vond ik niet zo interessant of belangrijk. En nog niet eigenlijk, maar ik vind het fan-tas-tisch om juist met deze man getrouwd te zijn.
Dus Zoete, volgens mij moet je niet zoveel rationele argumenten erbij halen. Als het goed voelt met deze man, dan zou ik heerlijk met hem trouwen in die prachtige jurk. Je organiseert een klein intiem feestje met je dierbaarste mensen en je geniet van elkaar en alle mensen om je heen, die met jullie meegenieten. Kies een datum die je wil (wij hebben zomaar wat geprikt), doe het precies zoals het jullie goeddunkt. Niks moet, alles mag. Het kan mijn wittebroodswekenbril zijn, maar als ik jouw bericht zo lees denk ik: jullie willen het heel graag. Doen!
woensdag 31 maart 2010 om 22:00
quote:zsazsametinlogproblemen schreef op 31 maart 2010 @ 21:29:
*Zwijmel* Wat romantisch, dat hij die jurk heeft gekocht! Ik zeg: ren snel naar het stadhuis.
Misschien maar doen, he?
Vandaag dus goed nagedacht over de vraag waarom ik niet zou willen trouwen. Nu blijkt die lijst 'tegen's' veel korter te zijn dan lijst 'voor's'.
Vanmiddag dacht ik opeens:
Ja, we gaan gewoon in ondertrouw en rustig ervaren hoe dat voelt. Blijkt het goed te voelen... kunnen we vanzelf de stap zetten!
*Zwijmel* Wat romantisch, dat hij die jurk heeft gekocht! Ik zeg: ren snel naar het stadhuis.
Misschien maar doen, he?
Vandaag dus goed nagedacht over de vraag waarom ik niet zou willen trouwen. Nu blijkt die lijst 'tegen's' veel korter te zijn dan lijst 'voor's'.
Vanmiddag dacht ik opeens:
Ja, we gaan gewoon in ondertrouw en rustig ervaren hoe dat voelt. Blijkt het goed te voelen... kunnen we vanzelf de stap zetten!
woensdag 31 maart 2010 om 22:03
woensdag 31 maart 2010 om 22:08
