Gezondheid
alle pijlers
wel of geen abortus, deze week beslissen
woensdag 31 maart 2010 om 19:09
De titel zegt vast genoeg. Maar ik zal even wat meer vertellen. Ook om voor mezelf alles wat meer op een rijtje te zetten. Het is een complete chaos in mijn hoofd maar het enge is dat ik niets voel, mensen zeggen tegen me dat ik mijn gevoel moet volgen, maar ik lijk nog steeds verdoofd terwijl ik al weken met dit dilemma loop.
Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.
Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.
Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.
Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.
Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).
Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.
Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.
Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.
Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.
Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:
voor het houden van een kind:
- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom
- goede leeftijd
- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus
- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden
- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie
tegen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.
Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.
Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.
ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.
Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.
Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.
Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.
Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.
Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).
Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.
Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.
Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.
Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.
Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:
voor het houden van een kind:
- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom
- goede leeftijd
- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus
- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden
- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie
tegen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.
Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.
Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.
ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.
woensdag 31 maart 2010 om 22:29
quote:Anna37 schreef op 31 maart 2010 @ 22:27:
Ze zitten in (even gekopieerd)
Alkmaar
Breda
Eindhoven
Goes
Groningen
Leeuwarden
Leiden
Maastricht
Nijmegen
Zwolledankje! Zwolle is het meest dichtbij. Opeens heb ik het gevoel van dat ik in actie moet komen. Psycholoog morgen, dan FIOM regelen en hopen dat ik snel op gesprek kan komen. Dan mijn ouders duidelijk maken dat ik eerst alles helder voor mezelf wil krijgen en dat 1 week extra weinig uitmaakt.
Ze zitten in (even gekopieerd)
Alkmaar
Breda
Eindhoven
Goes
Groningen
Leeuwarden
Leiden
Maastricht
Nijmegen
Zwolledankje! Zwolle is het meest dichtbij. Opeens heb ik het gevoel van dat ik in actie moet komen. Psycholoog morgen, dan FIOM regelen en hopen dat ik snel op gesprek kan komen. Dan mijn ouders duidelijk maken dat ik eerst alles helder voor mezelf wil krijgen en dat 1 week extra weinig uitmaakt.
woensdag 31 maart 2010 om 22:30
woensdag 31 maart 2010 om 22:33
Goed plan Cambridgegirl!
Even in het kader van de sevice..
Fiom-bureau Zwolle
Emmastraat 11
8011 AE Zwolle
Telefoon: 038 - 421 86 81
E-mail: zwolle@fiom.nl
Even in het kader van de sevice..
Fiom-bureau Zwolle
Emmastraat 11
8011 AE Zwolle
Telefoon: 038 - 421 86 81
E-mail: zwolle@fiom.nl
woensdag 31 maart 2010 om 22:35
quote:Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 22:10:
[...]
Heel lief! Bedankt de fysio zei vandaag dat ik mezelf die arm om me heen moet gunnen, dat ik daar veel moeite mee heb. Ik voel me thuis echt ongewenst, ik weet niet wat ik moet zeggen, hoe te gedragen, ik probeer vrolijk te zijn en te kletsen, maar ik zit tegenover een moeder die niet wil eten, die constant zucht en huilt en moe is, mijn vader is redelijk ok maar zet me wel vanaf het begin al onder druk dat ik een keuze moet maken. Mijn moeder overigens ook.TO, laat je je aub niet leiden door dit manipulatief en egocentrisch gedrag van jouw moeder. Probeer er boven te staan, hoe moeilijk ook. Zij leeft haar leven op haar manier en jij moet jezelf je eigen leven gunnen. Ze kan wel je moeder zijn en je geeft natuurlijk veel om haar, maar helaas zijn niet alle moeders ook de moeders die ze voor hun kinderen moeten zijn. Op dit gebied zul je van jezelf uit moeten gaan en niets van je ouders moeten verwachten.
[...]
Heel lief! Bedankt de fysio zei vandaag dat ik mezelf die arm om me heen moet gunnen, dat ik daar veel moeite mee heb. Ik voel me thuis echt ongewenst, ik weet niet wat ik moet zeggen, hoe te gedragen, ik probeer vrolijk te zijn en te kletsen, maar ik zit tegenover een moeder die niet wil eten, die constant zucht en huilt en moe is, mijn vader is redelijk ok maar zet me wel vanaf het begin al onder druk dat ik een keuze moet maken. Mijn moeder overigens ook.TO, laat je je aub niet leiden door dit manipulatief en egocentrisch gedrag van jouw moeder. Probeer er boven te staan, hoe moeilijk ook. Zij leeft haar leven op haar manier en jij moet jezelf je eigen leven gunnen. Ze kan wel je moeder zijn en je geeft natuurlijk veel om haar, maar helaas zijn niet alle moeders ook de moeders die ze voor hun kinderen moeten zijn. Op dit gebied zul je van jezelf uit moeten gaan en niets van je ouders moeten verwachten.
woensdag 31 maart 2010 om 22:35
quote:biol schreef op 31 maart 2010 @ 19:50:
[...]
Maar lieve schat?? Hoe staat bovenstaande in verhouding tot de harde woorden die je moeder je heeft gezegd? Als je naasten al zo tegen je doen, dan heb je toch geen vijanden meer nodig???
Ik hoop zo dat je dat doet wat bij jou goed voelt.... Ik zou je zo graag een knuffel geven en even een schouder willen bieden.... je hebt t er duidelijk erg moeilijk meeik snap dat de woorden van mijn ouders niet rijmen met wat ze zeggen over dat ze me steunen. Volgens mij hebben ze hun lesje geleerd wat betreft mijn ex, dat ze me niet lieten kiezen en me dwongen in een richting, en willen ze dat nu niet meer doen. Vandaar dat ze zeggen we zullen je hoe dan ook steunen. Mijn moeder zei als de kleine er is zal ik er van houden. Ze is ook gek op kinderen en heeft veel vriendinnen die al oma geworden zijn. Ze zegt als je ervoor kiest het kindje te houden moet je ook een blije zwangere zijn en niet zielig in een hoekje zitten. Ik werd boos en zei heb ik ooit zielig in een hoekje gezeten?? ik heb altijd mijn hoofd overeind gehouden! Ik zei ik zal een trotse zwangere vrouw zijn. Maar ik denk ook dat mijn ouders zich zorgen maken om de omgeving van oh jee wat zullen anderen over onze dochter zeggen en dat ze zich misschien schamen. Belachelijk natuurlijk, maar dat idee heb ik soms wel eens, dat ze denken hoe gaan we dat aan vrienden en familie uitleggen. Maar ze zeggen dus wel dat ze me steunen maar ik krijg geen arm of me heen of een knuffel, dat had ik zo graag gewild. Ik voel me een paria in huis, of ik lepra heb en het voelt zo eenzaam.
[...]
Maar lieve schat?? Hoe staat bovenstaande in verhouding tot de harde woorden die je moeder je heeft gezegd? Als je naasten al zo tegen je doen, dan heb je toch geen vijanden meer nodig???
Ik hoop zo dat je dat doet wat bij jou goed voelt.... Ik zou je zo graag een knuffel geven en even een schouder willen bieden.... je hebt t er duidelijk erg moeilijk meeik snap dat de woorden van mijn ouders niet rijmen met wat ze zeggen over dat ze me steunen. Volgens mij hebben ze hun lesje geleerd wat betreft mijn ex, dat ze me niet lieten kiezen en me dwongen in een richting, en willen ze dat nu niet meer doen. Vandaar dat ze zeggen we zullen je hoe dan ook steunen. Mijn moeder zei als de kleine er is zal ik er van houden. Ze is ook gek op kinderen en heeft veel vriendinnen die al oma geworden zijn. Ze zegt als je ervoor kiest het kindje te houden moet je ook een blije zwangere zijn en niet zielig in een hoekje zitten. Ik werd boos en zei heb ik ooit zielig in een hoekje gezeten?? ik heb altijd mijn hoofd overeind gehouden! Ik zei ik zal een trotse zwangere vrouw zijn. Maar ik denk ook dat mijn ouders zich zorgen maken om de omgeving van oh jee wat zullen anderen over onze dochter zeggen en dat ze zich misschien schamen. Belachelijk natuurlijk, maar dat idee heb ik soms wel eens, dat ze denken hoe gaan we dat aan vrienden en familie uitleggen. Maar ze zeggen dus wel dat ze me steunen maar ik krijg geen arm of me heen of een knuffel, dat had ik zo graag gewild. Ik voel me een paria in huis, of ik lepra heb en het voelt zo eenzaam.
woensdag 31 maart 2010 om 22:37
woensdag 31 maart 2010 om 22:39
quote:driewieler schreef op 31 maart 2010 @ 22:35:
[...]
TO, laat je je aub niet leiden door dit manipulatief en egocentrisch gedrag van jouw moeder. Probeer er boven te staan, hoe moeilijk ook. Zij leeft haar leven op haar manier en jij moet jezelf je eigen leven gunnen. Het kan wel je moeder zijn en je geeft natuurlijk veel om haar, maar helaas zijn niet alle moeders ook de moeders die ze voor hun kinderen moeten zijn. Op dit gebied zul je van jezelf uit moeten gaan en niets van je ouders moeten verwachten.dat zeggen mijn vriendinnen ook. Dat het een probleem van mijn moeder is, dat zij er niet mee kan omgaan. Zo was ze ook toen ik met mijn ex was, of me negeren of huilen of boos worden en schreeuwen. Ik ben er zo moe van. Compleet onredelijk. Ik denk omdat ze zelf niet lekker in haar vel zit. Ik voel me vaak de volwassene als ik met haar praat. Maar ik merk vooral dat ik met iedereen goed over alles kan praten maar niet met mijn ouders, omdat ik gelijk zoveel verwijten en onredelijkheid naar mijn hoofd geslingerd krijg dat ik dichtklap en dan hoor ik weer dat ik geen gevoelens heb omdat ik zo onverschillig overkom. Terwijl ik van binnen stuk ga. Ik wil zo graag los komen van ze. Maar soms denk ik straks kies ik voor een kind om die reden en dat zou fout zijn. Alleen om hun duidelijk te maken dat ik een volwassen vrouw ben met een eigen leven en dat ik me veel te lang heb laten beinvloeden. Ik voel me zo niets waard en zie hoe trots ze op mijn beide broertjes zijn. Thuis als we met zijn vijven zijn is het ook zo dat ik de stille ben, mijn broertjes zijn erg goedgebekt en bijdehand, praten constant over hun belangrijke werk en dingen. En ik voel me in het niet vallen bij hun, terwijl ik bij vrienden niet de stille ben.
[...]
TO, laat je je aub niet leiden door dit manipulatief en egocentrisch gedrag van jouw moeder. Probeer er boven te staan, hoe moeilijk ook. Zij leeft haar leven op haar manier en jij moet jezelf je eigen leven gunnen. Het kan wel je moeder zijn en je geeft natuurlijk veel om haar, maar helaas zijn niet alle moeders ook de moeders die ze voor hun kinderen moeten zijn. Op dit gebied zul je van jezelf uit moeten gaan en niets van je ouders moeten verwachten.dat zeggen mijn vriendinnen ook. Dat het een probleem van mijn moeder is, dat zij er niet mee kan omgaan. Zo was ze ook toen ik met mijn ex was, of me negeren of huilen of boos worden en schreeuwen. Ik ben er zo moe van. Compleet onredelijk. Ik denk omdat ze zelf niet lekker in haar vel zit. Ik voel me vaak de volwassene als ik met haar praat. Maar ik merk vooral dat ik met iedereen goed over alles kan praten maar niet met mijn ouders, omdat ik gelijk zoveel verwijten en onredelijkheid naar mijn hoofd geslingerd krijg dat ik dichtklap en dan hoor ik weer dat ik geen gevoelens heb omdat ik zo onverschillig overkom. Terwijl ik van binnen stuk ga. Ik wil zo graag los komen van ze. Maar soms denk ik straks kies ik voor een kind om die reden en dat zou fout zijn. Alleen om hun duidelijk te maken dat ik een volwassen vrouw ben met een eigen leven en dat ik me veel te lang heb laten beinvloeden. Ik voel me zo niets waard en zie hoe trots ze op mijn beide broertjes zijn. Thuis als we met zijn vijven zijn is het ook zo dat ik de stille ben, mijn broertjes zijn erg goedgebekt en bijdehand, praten constant over hun belangrijke werk en dingen. En ik voel me in het niet vallen bij hun, terwijl ik bij vrienden niet de stille ben.
woensdag 31 maart 2010 om 22:41
quote:gewoonpetra schreef op 31 maart 2010 @ 22:37:
Ik breek even in.
(En heb niet meegelezen, sorry)
Kom alleen even zeggen dat ik het best geholpen ben door het VBOK, 1 telefoongesprek met hen hielp mij verder dan gesprekken met psycholoog,huisarts, vriendinnen, forum etc etc.
Ik wens je alle goeds TO, dankje voor je reactie. Ok, dat is fijn om te lezen. Ga ook contact met hen opnemen dan. Ik vraag me wel af, wat is je uiteindelijke keuze geworden?
Ik breek even in.
(En heb niet meegelezen, sorry)
Kom alleen even zeggen dat ik het best geholpen ben door het VBOK, 1 telefoongesprek met hen hielp mij verder dan gesprekken met psycholoog,huisarts, vriendinnen, forum etc etc.
Ik wens je alle goeds TO, dankje voor je reactie. Ok, dat is fijn om te lezen. Ga ook contact met hen opnemen dan. Ik vraag me wel af, wat is je uiteindelijke keuze geworden?
woensdag 31 maart 2010 om 22:42
quote:Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 21:58:
[quote]ziva schreef op 31 maart 2010 @ 21:45:
en hoe zit het precies met die 5 dagen bedenktijd? als ik er dan ben geweest voor een gesprek (of mag ik ook gebeld hebben naar een kliniek?) moet ik dan verplicht 5 dagen wachten? heel stom maar dit kan ik me allemaal niet meer herinneren van toen ik 18 was het ging toen ook als een waas voorbij die periode. Nu ik hier veel mee bezig ben komen steeds meer (nare) herinneringen boven. Hoe ik daar lag, hoe onpersoonlijk en kil de artsen waren, hoe lief een verpleegster was, hoe ik in de uitslaapkamer naast een enorm huilend en overstuur Marokkaans meisje lag, hoe alleen en eenzaam ik me voelde, dat ik een nieuwe pyama had gekocht, dat ik zo moest rillen van angst en de kou toen ik op de tafel lag, hoe verdoofd ik me de dagen er na voelde....
Ik moet inderdaad mijn rust zoeken maar merk dat ik die niet kan vinden. Ben ook zo moe van alles. Ik ben bang als ik lees dat na je 30e je vruchtbaarheid afneemt, en dat ik voor altijd spijt krijg als ik straks geen kinderen meer kan krijgen.
Je moet daar heen en krijgt een gesprek. Dan gaan die 5 dagen in.
Dat is verplicht en bij wet zo geregeld.
Neem iemand mee die je steunt als je dit gaat doen. De mensen die er werken zijn inderdaad niet altijd even vriendelijk.
Heel veel sterkte met je beslissing.....
Over het fiom is al veel gepost zag ik.
[quote]ziva schreef op 31 maart 2010 @ 21:45:
en hoe zit het precies met die 5 dagen bedenktijd? als ik er dan ben geweest voor een gesprek (of mag ik ook gebeld hebben naar een kliniek?) moet ik dan verplicht 5 dagen wachten? heel stom maar dit kan ik me allemaal niet meer herinneren van toen ik 18 was het ging toen ook als een waas voorbij die periode. Nu ik hier veel mee bezig ben komen steeds meer (nare) herinneringen boven. Hoe ik daar lag, hoe onpersoonlijk en kil de artsen waren, hoe lief een verpleegster was, hoe ik in de uitslaapkamer naast een enorm huilend en overstuur Marokkaans meisje lag, hoe alleen en eenzaam ik me voelde, dat ik een nieuwe pyama had gekocht, dat ik zo moest rillen van angst en de kou toen ik op de tafel lag, hoe verdoofd ik me de dagen er na voelde....
Ik moet inderdaad mijn rust zoeken maar merk dat ik die niet kan vinden. Ben ook zo moe van alles. Ik ben bang als ik lees dat na je 30e je vruchtbaarheid afneemt, en dat ik voor altijd spijt krijg als ik straks geen kinderen meer kan krijgen.
Je moet daar heen en krijgt een gesprek. Dan gaan die 5 dagen in.
Dat is verplicht en bij wet zo geregeld.
Neem iemand mee die je steunt als je dit gaat doen. De mensen die er werken zijn inderdaad niet altijd even vriendelijk.
Heel veel sterkte met je beslissing.....
Over het fiom is al veel gepost zag ik.
woensdag 31 maart 2010 om 22:42
quote:Anna37 schreef op 31 maart 2010 @ 22:33:
Goed plan Cambridgegirl!
Even in het kader van de sevice..
Fiom-bureau Zwolle
Emmastraat 11
8011 AE Zwolle
Telefoon: 038 - 421 86 81
E-mail: zwolle@fiom.nlOk! Morgen gelijk bellen! Bedankt voor je hulp
Goed plan Cambridgegirl!
Even in het kader van de sevice..
Fiom-bureau Zwolle
Emmastraat 11
8011 AE Zwolle
Telefoon: 038 - 421 86 81
E-mail: zwolle@fiom.nlOk! Morgen gelijk bellen! Bedankt voor je hulp
woensdag 31 maart 2010 om 22:44
quote:ziva schreef op 31 maart 2010 @ 22:42:
[...]
Je moet daar heen en krijgt een gesprek. Dan gaan die 5 dagen in.
Dat is verplicht en bij wet zo geregeld.
Neem iemand mee die je steunt als je dit gaat doen. De mensen die er werken zijn inderdaad niet altijd even vriendelijk.
Heel veel sterkte met je beslissing.....
Over het fiom is al veel gepost zag ik.is het dan niet handig als ik er deze week al heen ga? dat ik niet in de knoop kom met de termijn. Ik heb dan tenminste een eerste gesprek gehad en kan dan rustig nadenken ipv me door die 5 dagen termijn onder druk te laten zetten of is dat niet verstandig?
[...]
Je moet daar heen en krijgt een gesprek. Dan gaan die 5 dagen in.
Dat is verplicht en bij wet zo geregeld.
Neem iemand mee die je steunt als je dit gaat doen. De mensen die er werken zijn inderdaad niet altijd even vriendelijk.
Heel veel sterkte met je beslissing.....
Over het fiom is al veel gepost zag ik.is het dan niet handig als ik er deze week al heen ga? dat ik niet in de knoop kom met de termijn. Ik heb dan tenminste een eerste gesprek gehad en kan dan rustig nadenken ipv me door die 5 dagen termijn onder druk te laten zetten of is dat niet verstandig?
woensdag 31 maart 2010 om 22:44
Cambridgegirl, je zegt dat je niet bij je gevoel kunt. En toch heb ik, als ik je postings lees, het idee dat je dit kind wil. Niet de situatie (en die hoort er wel bij, helaas). Maar de liefde voor kinderen spreekt uit je posts, evenals bijvoorbeeld de bezorgdheid voor de vrucht ivm je medicijngebruik.
De situatie is inderdaad ultiem beroerd. Met name je gezondheid en de financiele situatie. Zo te lezen wordt het tijd om afstand van je ouders te nemen en de invloed die ze op je hebben. Je bent een volwassen vrouw.
Ga je het redden met je kind? Wat is de prognose met je ziekte en je mogelijkheid om een inkomen te verdienen. Ben je bereid om financieel krap te zitten. Je wens op een universitaire baan om te zetten naar iets minder veeleisends (zou je van kinderopvang je beroep niet kunnen/willen maken, als je daar nu al zoveel plezier van hebt). Heb je steun uit je omgeving? Zullen je ouders willen bijspringen en je willen ontlasten indien nodig, zonder dat je verwijten van ze krijgt en je moeder met dikke huilogen en zuchtend en steunend rotopmerkingen maakt.
Dat vind ik eigenlijk belangrijker dan het feit dat er geen ideale vader is en geen ideale financiele situatie e.d. Ook kinderen in eenoudergezinnen kunnen goed opgroeien en ook als je het niet breed zult hebben (en/of zelfs tijdelijk ondersteuning van de staat nodig hebt) kan een kind gelukkig worden. Ik vind die argumenten niet valide om een op zichzelf gewenst kind (je wilt kinderen) op een niet zo gewenst tijdstip weg te laten halen. Het leven is niet altijd maakbaar naar de ideale omstandigheden die veel mensen hier schetsen (totale financiele onafhankelijkheid en stabiele relatie). Die ideale omstandigheden wil je inderdaad bereiken voordat je aan kinderen begint, maar het is niet zonder meer reden om een eenmaal ontstane zwangerschap voor af te breken.
Wat wel slecht is voor een kind is een ongezonde moeder die lichamelijk en psychisch niet voor een kind kan zorgen, terwijl er ook nog nauwelijks steun uit de omgeving is. Alleen dat laatste vind ik een argument om in het belang van het kind sterk te overwegen of je het kind moet laten komen. Want het zal zwaar zijn en waarschijnlijk ook zwaarder dan je je knt voorstellen.
De situatie is inderdaad ultiem beroerd. Met name je gezondheid en de financiele situatie. Zo te lezen wordt het tijd om afstand van je ouders te nemen en de invloed die ze op je hebben. Je bent een volwassen vrouw.
Ga je het redden met je kind? Wat is de prognose met je ziekte en je mogelijkheid om een inkomen te verdienen. Ben je bereid om financieel krap te zitten. Je wens op een universitaire baan om te zetten naar iets minder veeleisends (zou je van kinderopvang je beroep niet kunnen/willen maken, als je daar nu al zoveel plezier van hebt). Heb je steun uit je omgeving? Zullen je ouders willen bijspringen en je willen ontlasten indien nodig, zonder dat je verwijten van ze krijgt en je moeder met dikke huilogen en zuchtend en steunend rotopmerkingen maakt.
Dat vind ik eigenlijk belangrijker dan het feit dat er geen ideale vader is en geen ideale financiele situatie e.d. Ook kinderen in eenoudergezinnen kunnen goed opgroeien en ook als je het niet breed zult hebben (en/of zelfs tijdelijk ondersteuning van de staat nodig hebt) kan een kind gelukkig worden. Ik vind die argumenten niet valide om een op zichzelf gewenst kind (je wilt kinderen) op een niet zo gewenst tijdstip weg te laten halen. Het leven is niet altijd maakbaar naar de ideale omstandigheden die veel mensen hier schetsen (totale financiele onafhankelijkheid en stabiele relatie). Die ideale omstandigheden wil je inderdaad bereiken voordat je aan kinderen begint, maar het is niet zonder meer reden om een eenmaal ontstane zwangerschap voor af te breken.
Wat wel slecht is voor een kind is een ongezonde moeder die lichamelijk en psychisch niet voor een kind kan zorgen, terwijl er ook nog nauwelijks steun uit de omgeving is. Alleen dat laatste vind ik een argument om in het belang van het kind sterk te overwegen of je het kind moet laten komen. Want het zal zwaar zijn en waarschijnlijk ook zwaarder dan je je knt voorstellen.
woensdag 31 maart 2010 om 22:46
Veel sterkte met je beslissing. Ik lees dat je al afspraken hebt bij mensen die je kunnen helpen met je beslissing, ik hoop dat dit je die andere kijk kan geven waarvan je nu misschien bang bent dat je hem zelf niet kunt zien.
M.b.t. je ouders en je info over je ziekte: zijn ze misschien (over)bezorgd over je gezondheid? (na je ziekte en belasting van verbroken relatie). Misschien weten ze niet zo goed hoe om te gaan met jouw gevoelens van twijfel.
Ik zie dat jouw tegens al allemaal zijn gerelativeerd (idd, nu alleenstaand hoeft niet voor altijd te zijn). In ieder geval denk jij er heel goed over na, en vind ik dat je heel verstandig bezig bent. Enne, mbt samenhangende gedachtes: vlak de werking van je hormonen ook niet uit.
Komt tijd komt raad.
M.b.t. je ouders en je info over je ziekte: zijn ze misschien (over)bezorgd over je gezondheid? (na je ziekte en belasting van verbroken relatie). Misschien weten ze niet zo goed hoe om te gaan met jouw gevoelens van twijfel.
Ik zie dat jouw tegens al allemaal zijn gerelativeerd (idd, nu alleenstaand hoeft niet voor altijd te zijn). In ieder geval denk jij er heel goed over na, en vind ik dat je heel verstandig bezig bent. Enne, mbt samenhangende gedachtes: vlak de werking van je hormonen ook niet uit.
Komt tijd komt raad.
woensdag 31 maart 2010 om 22:48
quote:biol schreef op 31 maart 2010 @ 19:46:
Als ik je stukje lees moet ik je eerst een heel groot compliment geven.. ik vind dat je er heel goed mee bezig bent en je zeker alles goed overweegt.
Maar daarbij denk ik ook dat je ergens in je hart de beslissing al gemaakt hebt. Alles wat je zegt neigt mijninziens meer naar de houden kant. Alle tegens die je genoemd hebt tot nu toe zijn gebaseerd op rationele dingen die allemaal ondervangen kunnen worden.
En de druk die je ouders opvoeren moet je ( hoe moeilijk ook) naast je neerleggen. Je bent 27, volwassen en je ouders hebben wat dit betreft niets over je te zeggen... En als ze je echt steunen luisteren ze naar je als ze nodig hebt en sturen ze verder nergens op aan.ik ben blij met je compliment. Omdat ik voor mijn gevoel alles afweeg, alle feiten op een rijtje zet, er zo bewust en constant mee bezig ben, en dan door mijn ouders wordt gezien als iemand die haar kop in het zand steekt. Dat vind ik unfair. Ik wil me niet onder druk laten zetten door hen. Het is mijn keuze!
Als ik je stukje lees moet ik je eerst een heel groot compliment geven.. ik vind dat je er heel goed mee bezig bent en je zeker alles goed overweegt.
Maar daarbij denk ik ook dat je ergens in je hart de beslissing al gemaakt hebt. Alles wat je zegt neigt mijninziens meer naar de houden kant. Alle tegens die je genoemd hebt tot nu toe zijn gebaseerd op rationele dingen die allemaal ondervangen kunnen worden.
En de druk die je ouders opvoeren moet je ( hoe moeilijk ook) naast je neerleggen. Je bent 27, volwassen en je ouders hebben wat dit betreft niets over je te zeggen... En als ze je echt steunen luisteren ze naar je als ze nodig hebt en sturen ze verder nergens op aan.ik ben blij met je compliment. Omdat ik voor mijn gevoel alles afweeg, alle feiten op een rijtje zet, er zo bewust en constant mee bezig ben, en dan door mijn ouders wordt gezien als iemand die haar kop in het zand steekt. Dat vind ik unfair. Ik wil me niet onder druk laten zetten door hen. Het is mijn keuze!
woensdag 31 maart 2010 om 22:49
quote:Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 22:44:
[...]
is het dan niet handig als ik er deze week al heen ga? dat ik niet in de knoop kom met de termijn. Ik heb dan tenminste een eerste gesprek gehad en kan dan rustig nadenken ipv me door die 5 dagen termijn onder druk te laten zetten of is dat niet verstandig?Ik denk dat je eerst je psychologe moet afwachten morgen en het fiom. Dan kun je ze denk ik daarna bellen. Begin volgende week is vroeg genoeg hoor...
[...]
is het dan niet handig als ik er deze week al heen ga? dat ik niet in de knoop kom met de termijn. Ik heb dan tenminste een eerste gesprek gehad en kan dan rustig nadenken ipv me door die 5 dagen termijn onder druk te laten zetten of is dat niet verstandig?Ik denk dat je eerst je psychologe moet afwachten morgen en het fiom. Dan kun je ze denk ik daarna bellen. Begin volgende week is vroeg genoeg hoor...
woensdag 31 maart 2010 om 22:51
Jeemig TO, wat herken ik veel in jouw verhaal over jouw moeder.
Vooral het gevoel bepaalde keuzes te maken om maar te laten zien/bewijzen dat je je moeder "de baas" bent. Het vechten tegen het onredelijke, de wens om om op een bepaalde manier los van ze te komen. Niet fysiek, want dat ben je wanneer je weer in je huisje bent, maar het gevoelsmatige loskomen. Dat ze je niet meer kan raken op die manier zoals ze altijd kan.
Je moet voor nu toch proberen om de relatie die je met je moeder hebt, los te zien van de keus die je nu moet maken. Zet haar en haar " bemoeienissen" even uit en concentreer je je op je situatie. Pas wanneer je hier uit bent kun je het loskomen aanpakken. Stap voor stap. Nu moet je voor jezelf eerst uitzoeken wat je gaat doen met je zwangerschap.
Vooral het gevoel bepaalde keuzes te maken om maar te laten zien/bewijzen dat je je moeder "de baas" bent. Het vechten tegen het onredelijke, de wens om om op een bepaalde manier los van ze te komen. Niet fysiek, want dat ben je wanneer je weer in je huisje bent, maar het gevoelsmatige loskomen. Dat ze je niet meer kan raken op die manier zoals ze altijd kan.
Je moet voor nu toch proberen om de relatie die je met je moeder hebt, los te zien van de keus die je nu moet maken. Zet haar en haar " bemoeienissen" even uit en concentreer je je op je situatie. Pas wanneer je hier uit bent kun je het loskomen aanpakken. Stap voor stap. Nu moet je voor jezelf eerst uitzoeken wat je gaat doen met je zwangerschap.
woensdag 31 maart 2010 om 22:53
ben zo bang dat oppasouders opeens binnen komen. Als ik opeens niet meer reageer is dat het geval. Dan zet ik de pc snel uit en kom ik morgen weer online. Helaas moet ik dan wel bij mijn ouders want mijn eigen laptop is kapot!! Ik ga allereerst VBOK en FIOM contacten morgen. Heb van half 2 tot half 4 rijles. Drama omdat ik mijn hoofd bij hele andere zaken heb. Maar had de druk om het in korte tijd te halen omdat ik in juni bij mijn nieuwe werk zou beginnen, en niet 's nachts met openbaar vervoer naar schiphol kon. Het is moeilijk, op Spaanse les bijvoorbeeld maandag zeiden ze allemaal wanneer begin je ook alweer met je nieuwe baan? wat leuk en spannend allemaal. En dan denk ik jongens jullie moesten eens weten waar ik mee worstel nu!
woensdag 31 maart 2010 om 22:56
quote:driewieler schreef op 31 maart 2010 @ 22:51:
Jeemig TO, wat herken ik veel in jouw verhaal over jouw moeder.
Vooral het gevoel bepaalde keuzes te maken om maar te laten zien/bewijzen dat je je moeder "de baas" bent. Het vechten tegen het onredelijke, de wens om om op een bepaalde manier los van ze te komen. Niet fysiek, want dat ben je wanneer je weer in je huisje bent, maar het gevoelsmatige loskomen. Dat ze je niet meer kan raken op die manier zoals ze altijd kan.
Je moet voor nu toch proberen om de relatie die je met je moeder hebt, los te zien van de keus die je nu moet maken. Zet haar en haar " bemoeienissen" even uit en concentreer je je op je situatie. Pas wanneer je hier uit bent kun je het loskomen aanpakken. Stap voor stap. Nu moet je voor jezelf eerst uitzoeken wat je gaat doen met je zwangerschap.het is zo moeilijk om los te zien van elkaar. Inderdaad loskomen zodat ze me niet meer kan raken op de manier zoals ze altijd kan. Ik voel me al zo minderwaardig ten opzichte van mijn broertjes die het ideale plaatje zijn, 'normale' relaties die goedgekeurd werden (hun vriendinnetjes waren welkom thuis en bij etentjes en mijn ex niet, dat deed pijn!), duidelijk doel voor ogen wat betreft werk terwijl ik niet weet wat ik wil etc. Ik wil me niet laten beinvloeden door mijn ouders, dat is verwarrend omdat de situatie tussen mij en mijn ouders zo verwarrend is.
Jeemig TO, wat herken ik veel in jouw verhaal over jouw moeder.
Vooral het gevoel bepaalde keuzes te maken om maar te laten zien/bewijzen dat je je moeder "de baas" bent. Het vechten tegen het onredelijke, de wens om om op een bepaalde manier los van ze te komen. Niet fysiek, want dat ben je wanneer je weer in je huisje bent, maar het gevoelsmatige loskomen. Dat ze je niet meer kan raken op die manier zoals ze altijd kan.
Je moet voor nu toch proberen om de relatie die je met je moeder hebt, los te zien van de keus die je nu moet maken. Zet haar en haar " bemoeienissen" even uit en concentreer je je op je situatie. Pas wanneer je hier uit bent kun je het loskomen aanpakken. Stap voor stap. Nu moet je voor jezelf eerst uitzoeken wat je gaat doen met je zwangerschap.het is zo moeilijk om los te zien van elkaar. Inderdaad loskomen zodat ze me niet meer kan raken op de manier zoals ze altijd kan. Ik voel me al zo minderwaardig ten opzichte van mijn broertjes die het ideale plaatje zijn, 'normale' relaties die goedgekeurd werden (hun vriendinnetjes waren welkom thuis en bij etentjes en mijn ex niet, dat deed pijn!), duidelijk doel voor ogen wat betreft werk terwijl ik niet weet wat ik wil etc. Ik wil me niet laten beinvloeden door mijn ouders, dat is verwarrend omdat de situatie tussen mij en mijn ouders zo verwarrend is.
woensdag 31 maart 2010 om 22:58
quote:ziva schreef op 31 maart 2010 @ 22:49:
[...]
Ik denk dat je eerst je psychologe moet afwachten morgen en het fiom. Dan kun je ze denk ik daarna bellen. Begin volgende week is vroeg genoeg hoor...ok dat is waar. Mijn ouders willen dat ik dit weekend beslis. Zodat ik volgende week voor eventuele abortus kan gaan. Ze waren vorige week op vakantie in frankrijk en het liefste wilden ze dat ik het voor die tijd geregeld had. Maar ik zei aub ik vind het fijn een week alleen in jullie huis, samen met de kat, en kan zo goed nadenken. Toen ze terugkwamen begon het gelijk weer, van wat ga je nu doen? je kan het niet uitstellen etc.
[...]
Ik denk dat je eerst je psychologe moet afwachten morgen en het fiom. Dan kun je ze denk ik daarna bellen. Begin volgende week is vroeg genoeg hoor...ok dat is waar. Mijn ouders willen dat ik dit weekend beslis. Zodat ik volgende week voor eventuele abortus kan gaan. Ze waren vorige week op vakantie in frankrijk en het liefste wilden ze dat ik het voor die tijd geregeld had. Maar ik zei aub ik vind het fijn een week alleen in jullie huis, samen met de kat, en kan zo goed nadenken. Toen ze terugkwamen begon het gelijk weer, van wat ga je nu doen? je kan het niet uitstellen etc.
woensdag 31 maart 2010 om 23:01
quote:driewieler schreef op 31 maart 2010 @ 22:51:
Jeemig TO, wat herken ik veel in jouw verhaal over jouw moeder.
Vooral het gevoel bepaalde keuzes te maken om maar te laten zien/bewijzen dat je je moeder "de baas" bent. Het vechten tegen het onredelijke, de wens om om op een bepaalde manier los van ze te komen. Niet fysiek, want dat ben je wanneer je weer in je huisje bent, maar het gevoelsmatige loskomen. Dat ze je niet meer kan raken op die manier zoals ze altijd kan.
Je moet voor nu toch proberen om de relatie die je met je moeder hebt, los te zien van de keus die je nu moet maken. Zet haar en haar " bemoeienissen" even uit en concentreer je je op je situatie. Pas wanneer je hier uit bent kun je het loskomen aanpakken. Stap voor stap. Nu moet je voor jezelf eerst uitzoeken wat je gaat doen met je zwangerschap.wel fijn, nou ja niet fijn maar je snapt wat ik bedoel dat je zoveel herkent in mijn verhaal over mijn moeder. Vanavond onder het eten was ze weer zo down en ik begon maar vrolijk over pasen, we gaan dan brunchen met de hele familie. Ze zei: ik heb er geen ruk zin in, die hele stomme kutpasen niet. Ok zei ik. En dat was weer einde gesprek. Vervolgens neemt ze 3 happen van haar pasta en schuift haar bord met een diepe zucht weg. Terwijl ik ook verdriet heb maar wel twee borden pasta eet, eten moet je ook, anders word je juist zwak toch?
Jeemig TO, wat herken ik veel in jouw verhaal over jouw moeder.
Vooral het gevoel bepaalde keuzes te maken om maar te laten zien/bewijzen dat je je moeder "de baas" bent. Het vechten tegen het onredelijke, de wens om om op een bepaalde manier los van ze te komen. Niet fysiek, want dat ben je wanneer je weer in je huisje bent, maar het gevoelsmatige loskomen. Dat ze je niet meer kan raken op die manier zoals ze altijd kan.
Je moet voor nu toch proberen om de relatie die je met je moeder hebt, los te zien van de keus die je nu moet maken. Zet haar en haar " bemoeienissen" even uit en concentreer je je op je situatie. Pas wanneer je hier uit bent kun je het loskomen aanpakken. Stap voor stap. Nu moet je voor jezelf eerst uitzoeken wat je gaat doen met je zwangerschap.wel fijn, nou ja niet fijn maar je snapt wat ik bedoel dat je zoveel herkent in mijn verhaal over mijn moeder. Vanavond onder het eten was ze weer zo down en ik begon maar vrolijk over pasen, we gaan dan brunchen met de hele familie. Ze zei: ik heb er geen ruk zin in, die hele stomme kutpasen niet. Ok zei ik. En dat was weer einde gesprek. Vervolgens neemt ze 3 happen van haar pasta en schuift haar bord met een diepe zucht weg. Terwijl ik ook verdriet heb maar wel twee borden pasta eet, eten moet je ook, anders word je juist zwak toch?
woensdag 31 maart 2010 om 23:02
kan iemand misschien het emailadres of telefoonnummer van VBOK voor me opzoeken ergens in regio Gelderland? ik vind nog steeds beetje lastig om hier te zoeken bang dat ik niet op tijd ben met geschiedenis wissen. Dan kan ik morgenochtend desnoods gelijk bellen. Fiom heb ik het nr al, super lief en fijn alle hulp die ik hier krijg!
woensdag 31 maart 2010 om 23:05
quote:driewieler schreef op 31 maart 2010 @ 23:01:
Je ouders kunnen wel willen dat je deze week beslist maar jij beslist!
Misschien moet je ze dat even heel goed duidelijk maken.
ik heb ze op alle mogelijke manieren geprobeerd dit duidelijk te maken. Telkens worden ze boos en komen met dezelfde argumenten:
- je hebt lang genoeg nagedacht, denk je echt dat een week extra denken iets aan je denken kan veranderen?
- hoe langer je wacht, hoe moeilijker?
- hoe eerder je knoop doorhakt, hoe beter voor jezelf, want hoe meer rust je eerder zal krijgen.
- dat het niet gezond is hier te lang mee rond te lopen
- dat ik mijn kop in het zand steek en het niet wil inzien maar dat dit niet langer kan duren
Je ouders kunnen wel willen dat je deze week beslist maar jij beslist!
Misschien moet je ze dat even heel goed duidelijk maken.
ik heb ze op alle mogelijke manieren geprobeerd dit duidelijk te maken. Telkens worden ze boos en komen met dezelfde argumenten:
- je hebt lang genoeg nagedacht, denk je echt dat een week extra denken iets aan je denken kan veranderen?
- hoe langer je wacht, hoe moeilijker?
- hoe eerder je knoop doorhakt, hoe beter voor jezelf, want hoe meer rust je eerder zal krijgen.
- dat het niet gezond is hier te lang mee rond te lopen
- dat ik mijn kop in het zand steek en het niet wil inzien maar dat dit niet langer kan duren
