Gezondheid
alle pijlers
wel of geen abortus, deze week beslissen
woensdag 31 maart 2010 om 19:09
De titel zegt vast genoeg. Maar ik zal even wat meer vertellen. Ook om voor mezelf alles wat meer op een rijtje te zetten. Het is een complete chaos in mijn hoofd maar het enge is dat ik niets voel, mensen zeggen tegen me dat ik mijn gevoel moet volgen, maar ik lijk nog steeds verdoofd terwijl ik al weken met dit dilemma loop.
Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.
Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.
Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.
Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.
Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).
Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.
Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.
Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.
Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.
Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:
voor het houden van een kind:
- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom
- goede leeftijd
- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus
- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden
- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie
tegen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.
Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.
Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.
ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.
Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.
Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.
Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.
Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.
Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).
Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.
Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.
Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.
Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.
Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:
voor het houden van een kind:
- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom
- goede leeftijd
- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus
- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden
- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie
tegen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.
Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.
Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.
ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.
woensdag 31 maart 2010 om 19:16
quote:egen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
Wie zegt dat je alleenstaande moeder blijft, en wie zegt dat het kind zonder vader op zou groeien? Financiële zorgen omdat je een uitkering hebt kun je ook weerleggen doordat de biologische vader van het kind wellicht ook een rol zal spelen in de opvoeding van het kind , en wellicht ook alimentatie zal betalen.
Ik vind dat je weloverwogen te werk gaat, en als ik in jouw situatie zou zitten zou ik besluiten om het kind te houden.
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
Wie zegt dat je alleenstaande moeder blijft, en wie zegt dat het kind zonder vader op zou groeien? Financiële zorgen omdat je een uitkering hebt kun je ook weerleggen doordat de biologische vader van het kind wellicht ook een rol zal spelen in de opvoeding van het kind , en wellicht ook alimentatie zal betalen.
Ik vind dat je weloverwogen te werk gaat, en als ik in jouw situatie zou zitten zou ik besluiten om het kind te houden.
woensdag 31 maart 2010 om 19:17
woensdag 31 maart 2010 om 19:20
Rozigst: heel erg bedankt voor je lieve reactie. Dat doet me goed! Het is zeker moeilijk, ik heb het gevoel of ik gek word omdat ik zo onder druk sta. Soms hoor ik mezelf praten en lachen en dan denk ik hoe kan je? Mensen die van niets weten merken helemaal niets aan me. Ik ben heel moe en down maar verberg het allemaal. Ik hou me ook sterk voor mijn ouders, vooral mijn moeder kan er moeilijk mee omgaan. Ze slaapt nauwelijks, eet slecht, huilt de hele tijd. Ik woon wel op mezelf maar in een vakantiehuisje, waar het de afgelopen weken enorm koud was, vandaar dat ik bij mijn ouders logeerde. Maar ik ga zo snel mogelijk terug zodat ik misschien ook wat meer rust heb en niet constant met hun pijn en verdriet wordt geconfronteerd. Ik vind het een duivels dilemma, beiden opties zullen moeilijk zijn. Ik kan gewoon niet overzien wat de gevolgen van beide zijn, dat weet je natuurlijk nooit.
Ik ben ook bang dat ik geen partner meer kan vinden. Dat ik nooit meer van deze jongen afkom, hij is zo gek op me en ik vind het aardig opdringerig de laatste weken terwijl ik aangaf ruimte en rust te willen, na een fikse ruzie vorige week staat het nu helemaal op een laag pitje, wat ik heel fijn vind eigenlijk.
Ik heb veel lieve vriendinnen maar met heel verschillende meningen: sommige zeggen de zwangerschap is een geschenk, je hebt een mooie leeftijd, je bent zo sterk, je hebt al zoveel overwonnen dit lukt je ook wel. Anderen denken heel rationeel van het kan altijd nog, de situatie is nu niet goed etc.
Het ene moment denk ik het een, het andere moment het tegenovergestelde. Ik weet niet meer welke mening of gedachten van mij zijn of dat ik ze overneem van anderen. Hoe kom ik toch bij mijn gevoel?
ik ben verdrietig, hoor mijn ouders praten over mijn broertje, mijn moeder zegt ik ben zo trots op hem, wat een bijzondere jongen is het toch. Hij studeert rechten en heeft meegewerkt aan een belangrijke internationale zaak waar hij veel lof voor ontving. Ik voel me dan helemaal zo'n kneus, zo'n zwart schaap, al jarenlang was ik anders veel ruzie's gehad omdat ik koos voor mijn marokkaanse ex waar ik zielsveel van hield en 5 jaar mee samen was en die ik nog steeds mis. Mede onder druk van mijn ouders is het gewoon mis gegaan. Dat neem ik ze nog kwalijk. Dat ze me niet mijn leven hebben laten leven. Achteraf hadden ze spijt toen ze eindelijk ervoor open stonden om hem te leren kennen. Ik mis hem nog elke dag. Ik voel me al zo onvrij, dat ik niet heb kunnen kiezen wat me gelukkig maakt. Wil me niet weer zo voelen.
Ik ben ook bang dat ik geen partner meer kan vinden. Dat ik nooit meer van deze jongen afkom, hij is zo gek op me en ik vind het aardig opdringerig de laatste weken terwijl ik aangaf ruimte en rust te willen, na een fikse ruzie vorige week staat het nu helemaal op een laag pitje, wat ik heel fijn vind eigenlijk.
Ik heb veel lieve vriendinnen maar met heel verschillende meningen: sommige zeggen de zwangerschap is een geschenk, je hebt een mooie leeftijd, je bent zo sterk, je hebt al zoveel overwonnen dit lukt je ook wel. Anderen denken heel rationeel van het kan altijd nog, de situatie is nu niet goed etc.
Het ene moment denk ik het een, het andere moment het tegenovergestelde. Ik weet niet meer welke mening of gedachten van mij zijn of dat ik ze overneem van anderen. Hoe kom ik toch bij mijn gevoel?
ik ben verdrietig, hoor mijn ouders praten over mijn broertje, mijn moeder zegt ik ben zo trots op hem, wat een bijzondere jongen is het toch. Hij studeert rechten en heeft meegewerkt aan een belangrijke internationale zaak waar hij veel lof voor ontving. Ik voel me dan helemaal zo'n kneus, zo'n zwart schaap, al jarenlang was ik anders veel ruzie's gehad omdat ik koos voor mijn marokkaanse ex waar ik zielsveel van hield en 5 jaar mee samen was en die ik nog steeds mis. Mede onder druk van mijn ouders is het gewoon mis gegaan. Dat neem ik ze nog kwalijk. Dat ze me niet mijn leven hebben laten leven. Achteraf hadden ze spijt toen ze eindelijk ervoor open stonden om hem te leren kennen. Ik mis hem nog elke dag. Ik voel me al zo onvrij, dat ik niet heb kunnen kiezen wat me gelukkig maakt. Wil me niet weer zo voelen.
woensdag 31 maart 2010 om 19:21
Zou je kunnen proberen je leven voor te stellen over 2 jaar, of 5 jaar etc, als je wel en als je dit kindje niet laat komen? Misschien zegt het scenario wat je het meeste aanspreekt iets over wat je nu zou kunnen beslissen.
Ik proef in je woorden een enorme liefde voor kinderen in het algemeen. En je ouders staan achter je. Zouden zij je ook daadwerkelijk (financieel, maar ook qua oppassen etc) kunnen en willen ondersteunen? Qua spullen hoef je je geen zorgen te maken; als jij rondbazuint dat je babyspullen nodig hebt, zul je verbaasd zijn wat er allemaal je krijgt. Je zou ook het VBOK kunnen bellen voor advies.
Sterkte met beslissen! Je kunt nu niet bij je gevoel maar ik hoop dat je toch je hart laat spreken.
Ik proef in je woorden een enorme liefde voor kinderen in het algemeen. En je ouders staan achter je. Zouden zij je ook daadwerkelijk (financieel, maar ook qua oppassen etc) kunnen en willen ondersteunen? Qua spullen hoef je je geen zorgen te maken; als jij rondbazuint dat je babyspullen nodig hebt, zul je verbaasd zijn wat er allemaal je krijgt. Je zou ook het VBOK kunnen bellen voor advies.
Sterkte met beslissen! Je kunt nu niet bij je gevoel maar ik hoop dat je toch je hart laat spreken.
woensdag 31 maart 2010 om 19:21
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit een vreselijk moeilijke periode is. Ten eerste vind ik het goed van je dat je met een psycholoog gaat praten. Die persoon zal geen mening geven, maar waarschijnlijk wel helpen jouw gedachten te ordenen. Ik denk dat het handig is als je je niet teveel probeert te laten beïnvloeden. Jouw ouders hebben niks te zeggen over jouw lichaam en de mening van je vriendinnen is lief bedoeld, maar niet heilig. Uiteindelijk moet je zelf die keuze maken.
Wat ik mij afvraag: voel je enige blijheid over deze zwangerschap? Heb je een moment gehad dat je dacht van: "wow, wat bijzonder, een kindje voor mij"?
Bovendien is het inderdaad belangrijk om te weten wat de invloed van de medicijnen op de kindje kan zijn. Ik begrijp dat je daar tot nu toe nog geen duidelijk antwoord op heb. Probeer hier toch achter te komen, want het is nogal belangrijk is je keuze. Sterkte.
Wat ik mij afvraag: voel je enige blijheid over deze zwangerschap? Heb je een moment gehad dat je dacht van: "wow, wat bijzonder, een kindje voor mij"?
Bovendien is het inderdaad belangrijk om te weten wat de invloed van de medicijnen op de kindje kan zijn. Ik begrijp dat je daar tot nu toe nog geen duidelijk antwoord op heb. Probeer hier toch achter te komen, want het is nogal belangrijk is je keuze. Sterkte.
woensdag 31 maart 2010 om 19:22
Daar verbaasde ik me ook over. Hoezo "je moet deze week beslissen van je ouders"? Zijn ze bang dat je de beslissing voor je uitschuift? Geen actie (willen) ondernemen is in dit geval natuurlijk ook een heel duidelijke beslissing. Voel je je door hen onder druk gezet, of door de voortschrijdende zwangerschap, of door andere factoren? Kun je proberen die factoren bij je beslissing buiten beschouwing te laten? Of, zoals Feeks vraagt, bepaalde informatie, zoals de invloed die de medicijnen mogelijk gehad hebben, eerst af te wachten?
Heel veel sterkte in ieder geval.
Heel veel sterkte in ieder geval.
woensdag 31 maart 2010 om 19:24
wow wat een reacties zo snel. Super!
ok ik ben nu bijna 9 weken zwanger. Een abortus kan tot 12 weken. Maar hoe langer je wacht hoe moeilijker natuurlijk. Mijn vader zei nadat ik het een week wist al: en ben je er al uit? ik ontplofte. Ik zei ik ben net van de shock bekomen en moet het nog op een rijtje zetten en verwerken. Mijn ouders denken je hebt genoeg tijd gehad om na te denken, een extra week maakt dan niet uit. Maar ik hoop dat ik toch een keer 's ochtends wakker wordt of langs het water fiets en dan heel sterk voel: dít is wat ik wil!! Dan sta ik er helemaal achter ipv dit half half gedoe en ik neig maar naar abortus omdat ik zo onder druk sta en denk dan ben ik er vanaf van alle shit maar ik voel dat dit de makkelijkste weg is, nou ja niet de makkelijkste maar de snelste oplossing terwijl mijn hart daar misschien helemaal niet naar uit gaat.
ok ik ben nu bijna 9 weken zwanger. Een abortus kan tot 12 weken. Maar hoe langer je wacht hoe moeilijker natuurlijk. Mijn vader zei nadat ik het een week wist al: en ben je er al uit? ik ontplofte. Ik zei ik ben net van de shock bekomen en moet het nog op een rijtje zetten en verwerken. Mijn ouders denken je hebt genoeg tijd gehad om na te denken, een extra week maakt dan niet uit. Maar ik hoop dat ik toch een keer 's ochtends wakker wordt of langs het water fiets en dan heel sterk voel: dít is wat ik wil!! Dan sta ik er helemaal achter ipv dit half half gedoe en ik neig maar naar abortus omdat ik zo onder druk sta en denk dan ben ik er vanaf van alle shit maar ik voel dat dit de makkelijkste weg is, nou ja niet de makkelijkste maar de snelste oplossing terwijl mijn hart daar misschien helemaal niet naar uit gaat.
woensdag 31 maart 2010 om 19:25
woensdag 31 maart 2010 om 19:25
quote:Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 19:24:
ik neig maar naar abortus omdat ik zo onder druk sta en denk dan ben ik er vanaf van alle shit maar ik voel dat dit de makkelijkste weg is, nou ja niet de makkelijkste maar de snelste oplossing terwijl mijn hart daar misschien helemaal niet naar uit gaat.Lees dit nou nog eens heel rustig door..
ik neig maar naar abortus omdat ik zo onder druk sta en denk dan ben ik er vanaf van alle shit maar ik voel dat dit de makkelijkste weg is, nou ja niet de makkelijkste maar de snelste oplossing terwijl mijn hart daar misschien helemaal niet naar uit gaat.Lees dit nou nog eens heel rustig door..
woensdag 31 maart 2010 om 19:26
Ik heb afgelopen okt in dezelfde situatie gezeten als jij nu, uiteindelijk besloten om er vol voor te gaan, ik heb vaste baan, vrienden en familie die me steunen. En ik weet dat ik het mezelf nooit had vergeven als ik een arbotus had laten plegen, een beslissing waar ik zeker 1,5 week, 24 uur per dag mee bezig ben geweest. Uiteindelijk moet je het zelf doen en zal het heel zwaar zijn, maar daarintegen krijg je er ook veel voor terug. Bij mij is de zwangerschap uiteindelijk uitgelopen op een miskraam met 6,5 week en ik heb het er nog elke dag moeilijk mee.
Uiteindelijk moet je het zelf beslissen, en ik wens je daar ook heel veel sterkte mee. Doe waar je je goed bij voelt en laat je dwingen door nu al een beslissing te nemen terwijl je er zelf nog niet klaar voor bent.
Uiteindelijk moet je het zelf beslissen, en ik wens je daar ook heel veel sterkte mee. Doe waar je je goed bij voelt en laat je dwingen door nu al een beslissing te nemen terwijl je er zelf nog niet klaar voor bent.
