Gezondheid
alle pijlers
wel of geen abortus, deze week beslissen
woensdag 31 maart 2010 om 19:09
De titel zegt vast genoeg. Maar ik zal even wat meer vertellen. Ook om voor mezelf alles wat meer op een rijtje te zetten. Het is een complete chaos in mijn hoofd maar het enge is dat ik niets voel, mensen zeggen tegen me dat ik mijn gevoel moet volgen, maar ik lijk nog steeds verdoofd terwijl ik al weken met dit dilemma loop.
Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.
Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.
Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.
Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.
Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).
Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.
Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.
Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.
Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.
Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:
voor het houden van een kind:
- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom
- goede leeftijd
- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus
- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden
- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie
tegen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.
Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.
Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.
ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.
Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.
Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.
Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.
Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.
Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).
Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.
Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.
Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.
Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.
Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:
voor het houden van een kind:
- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom
- goede leeftijd
- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus
- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden
- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie
tegen het houden van een kind:
- alleenstaand moederschap
- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?
-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef
- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.
ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.
Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.
Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.
ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.
woensdag 31 maart 2010 om 23:10
quote:lemoos schreef op 31 maart 2010 @ 22:46:
Veel sterkte met je beslissing. Ik lees dat je al afspraken hebt bij mensen die je kunnen helpen met je beslissing, ik hoop dat dit je die andere kijk kan geven waarvan je nu misschien bang bent dat je hem zelf niet kunt zien.
M.b.t. je ouders en je info over je ziekte: zijn ze misschien (over)bezorgd over je gezondheid? (na je ziekte en belasting van verbroken relatie). Misschien weten ze niet zo goed hoe om te gaan met jouw gevoelens van twijfel.
Ik zie dat jouw tegens al allemaal zijn gerelativeerd (idd, nu alleenstaand hoeft niet voor altijd te zijn). In ieder geval denk jij er heel goed over na, en vind ik dat je heel verstandig bezig bent. Enne, mbt samenhangende gedachtes: vlak de werking van je hormonen ook niet uit.
Komt tijd komt raad.
ja morgen heb ik gesprek bij psycholoog. FIOM en VBOK bel ik morgen. Ik baal nu opeens dat ik dit niet eerder heb gedaan, had er de afgelopen weken de tijd voor en nu op het laatste moment moet ik dit doen, vind ik gewoon stom van mezelf.
zo fijn te horen dat je zegt dat ik er heel goed over na denk en dat ik verstandig bezig ben.
denk idd dat mijn ouders wat mij betreft overbezorgd zijn. Ik ben natuurlijk flink ziek geweest en net weer aan het herstellen en het ging redelijk de goede kant op. Ze willen ook het beste voor me en geen leven met zorgen en moeilijkheden, juist omdat ik die al genoeg heb gehad. De psycholoog was echt even stil toen ik tijdens de intake mijn verhaal deed. Ze zei jeetje je hebt enorm veel achter je kiezen. En nog komt hier zo'n stralende vrouw binnen. Ze wist niet waar ze moest beginnen met aanpakken omdat er zoveel dingen gespeeld hebben. O.a vreemdgaan van mijn vader waar ik achter ben gekomen toen ik 18 was en jarenlang heb verzwegen voor mijn moeder omdat ik haar geen pijn wilde doen. Tijdens een enorme ruzie over mijn ex heb ik mijn vader ermee geconfronteerd en is de bom gebarsten thuis, dit was twee jaar terug rond kerst, drama en het gevoel of het mijn schuld was dat ik mijn moeder zo kapot zag.
Veel sterkte met je beslissing. Ik lees dat je al afspraken hebt bij mensen die je kunnen helpen met je beslissing, ik hoop dat dit je die andere kijk kan geven waarvan je nu misschien bang bent dat je hem zelf niet kunt zien.
M.b.t. je ouders en je info over je ziekte: zijn ze misschien (over)bezorgd over je gezondheid? (na je ziekte en belasting van verbroken relatie). Misschien weten ze niet zo goed hoe om te gaan met jouw gevoelens van twijfel.
Ik zie dat jouw tegens al allemaal zijn gerelativeerd (idd, nu alleenstaand hoeft niet voor altijd te zijn). In ieder geval denk jij er heel goed over na, en vind ik dat je heel verstandig bezig bent. Enne, mbt samenhangende gedachtes: vlak de werking van je hormonen ook niet uit.
Komt tijd komt raad.
ja morgen heb ik gesprek bij psycholoog. FIOM en VBOK bel ik morgen. Ik baal nu opeens dat ik dit niet eerder heb gedaan, had er de afgelopen weken de tijd voor en nu op het laatste moment moet ik dit doen, vind ik gewoon stom van mezelf.
zo fijn te horen dat je zegt dat ik er heel goed over na denk en dat ik verstandig bezig ben.
denk idd dat mijn ouders wat mij betreft overbezorgd zijn. Ik ben natuurlijk flink ziek geweest en net weer aan het herstellen en het ging redelijk de goede kant op. Ze willen ook het beste voor me en geen leven met zorgen en moeilijkheden, juist omdat ik die al genoeg heb gehad. De psycholoog was echt even stil toen ik tijdens de intake mijn verhaal deed. Ze zei jeetje je hebt enorm veel achter je kiezen. En nog komt hier zo'n stralende vrouw binnen. Ze wist niet waar ze moest beginnen met aanpakken omdat er zoveel dingen gespeeld hebben. O.a vreemdgaan van mijn vader waar ik achter ben gekomen toen ik 18 was en jarenlang heb verzwegen voor mijn moeder omdat ik haar geen pijn wilde doen. Tijdens een enorme ruzie over mijn ex heb ik mijn vader ermee geconfronteerd en is de bom gebarsten thuis, dit was twee jaar terug rond kerst, drama en het gevoel of het mijn schuld was dat ik mijn moeder zo kapot zag.
woensdag 31 maart 2010 om 23:23
Dus je woont in een vakantiehuisje, je hebt geen baan, je hebt gezondheidsproblemen, je hebt psychische problemen, je hebt geen relatie met de vader en wilt niet dat hij participeert en er is medicatie gebruikt die de vrucht kan schaden.
Ik denk dat het lijstje voor abortus een stuk langer is dan het lijstje tegen en dat op het tegen lijstje alleen de emotionele argumenten staan.
Ik lees dat je nog wilt reizen en je ontwikkelen, en dat je denkt dat dat met een kind ook nog wel kan. Dat kan natuurlijk maar het is een heel heel heel stuk moeilijker, je hebt namelijk geen werk en geen inkomen en een kind is niet goedkoop.
Ik zie dat je oppassen leuk vindt, maar het is niet te vergelijken met een kind van jezelf. Je bent niet stralend als je liefdesbaby straks de hele nacht ligt te krijsen en je zo moe bent dat je het liefst je hoofd onder je kussen wilt stoppen maar dat gekrijs gaat door merg en been en dus moet je wat. Je kan het niet even uit handen geven aan papa, je moet door 24 uur per dag. Hoe verhoudt zich dat met je ziekte? Er is straks geen tijd om ziek te zijn.
Ik denk dat het lijstje voor abortus een stuk langer is dan het lijstje tegen en dat op het tegen lijstje alleen de emotionele argumenten staan.
Ik lees dat je nog wilt reizen en je ontwikkelen, en dat je denkt dat dat met een kind ook nog wel kan. Dat kan natuurlijk maar het is een heel heel heel stuk moeilijker, je hebt namelijk geen werk en geen inkomen en een kind is niet goedkoop.
Ik zie dat je oppassen leuk vindt, maar het is niet te vergelijken met een kind van jezelf. Je bent niet stralend als je liefdesbaby straks de hele nacht ligt te krijsen en je zo moe bent dat je het liefst je hoofd onder je kussen wilt stoppen maar dat gekrijs gaat door merg en been en dus moet je wat. Je kan het niet even uit handen geven aan papa, je moet door 24 uur per dag. Hoe verhoudt zich dat met je ziekte? Er is straks geen tijd om ziek te zijn.
donderdag 1 april 2010 om 00:23
quote:Aaatje schreef op 31 maart 2010 @ 21:59:
Igoneh, ben het wel met je eens dat er idealere situaties te bedenken zijn, maar mogen er dan alleen maar kinderen geboren worden als vader en moeder de juiste leeftijd, de juiste baan, de juiste relatie, het juiste inkomen, de juiste auto en de juiste weet-ik-wat hebben? Ja, ik denk echt dat er oplossingen te vinden zijn als je dat graag wilt. Misschien moet je op sommige punten het plaatje dat je van tevoren in je hoofd had bijstellen, maar ja, dat is het gevolg van de situatie. Waar een wil is, is een weg. Dan woon je misschien wat kleiner, of heb je een heel andere baan dan je in gedachten had, maar dat zij dan maar zo. Keuzes he.
Het gaat niet alleen maar om materie, het gaat niet om de juiste baan of dat soort zaken. Waar het wel om gaat is dat je als volwassen mens een leven hebt, een stabiel leven hebt, een leven waarin je voor jezelf kunt zorgen en jezelf gelukkig kunt maken. En daar heeft de een een dikke baan voor nodig met twee auto's vpor de deur, een ander een huurflat en een fiets voor de deur. Het gaat om een leven waarin je stevig staat, en dat staat TO niet. Als je dit allemaal wel hebt, dan kan dit uiteraard door een gebeurtenis veranderen. Maar dan weet je wel dat je een basis hebt en dat je het aankunt. Dit heeft TO allemaal niet. Wat kleiner wonen, wat minder hebben als het maar voldoende is, prima, natuurlijk. Alleen mist TO hele wezenlijke dingen in haar leven. Instabiliteit door gezondheidsproblemen, nog geen weg hebben gevonden om hiermee verder te gaan, ze kan werken niet aan, heeft geen gelukkige stabiele relatie, maar alleen verdriet gekend op dat vlak. En de reden om het wel door te zetten? Misschien kan ze boven de dertig geen kindjes meer krijgen. Sorry, er zijn legio vrouwen die kinderen krijgen boven de dertig. Een kind krijg je niet uit angst.
Oplossingen voor praktische problemen zijn er te vinden, maar hier is er sprake van veel wezenlijker problemen. Een kind krijgen is daar geen oplossing voor, ze kan er lekker bij weg dromen, maar het gaat om een kind en niet alleen maar om haar.
Ik weet dat ik hard klink, maar ik kan er echt niet tegen dat mensen in dit soort situaties wel even een kind op de wereld gaan zetten. Het eindigt in heel veel hulp van buitenaf nodig hebben, of dat nou uitkeringen zijn en toeslagen, maatschappelijk werk en familie. Ik vind dat niet kunnen, je krijgt een kind als je de verantwoordelijkheid aankunt en een warm stabiel nest kan bieden.
Igoneh, ben het wel met je eens dat er idealere situaties te bedenken zijn, maar mogen er dan alleen maar kinderen geboren worden als vader en moeder de juiste leeftijd, de juiste baan, de juiste relatie, het juiste inkomen, de juiste auto en de juiste weet-ik-wat hebben? Ja, ik denk echt dat er oplossingen te vinden zijn als je dat graag wilt. Misschien moet je op sommige punten het plaatje dat je van tevoren in je hoofd had bijstellen, maar ja, dat is het gevolg van de situatie. Waar een wil is, is een weg. Dan woon je misschien wat kleiner, of heb je een heel andere baan dan je in gedachten had, maar dat zij dan maar zo. Keuzes he.
Het gaat niet alleen maar om materie, het gaat niet om de juiste baan of dat soort zaken. Waar het wel om gaat is dat je als volwassen mens een leven hebt, een stabiel leven hebt, een leven waarin je voor jezelf kunt zorgen en jezelf gelukkig kunt maken. En daar heeft de een een dikke baan voor nodig met twee auto's vpor de deur, een ander een huurflat en een fiets voor de deur. Het gaat om een leven waarin je stevig staat, en dat staat TO niet. Als je dit allemaal wel hebt, dan kan dit uiteraard door een gebeurtenis veranderen. Maar dan weet je wel dat je een basis hebt en dat je het aankunt. Dit heeft TO allemaal niet. Wat kleiner wonen, wat minder hebben als het maar voldoende is, prima, natuurlijk. Alleen mist TO hele wezenlijke dingen in haar leven. Instabiliteit door gezondheidsproblemen, nog geen weg hebben gevonden om hiermee verder te gaan, ze kan werken niet aan, heeft geen gelukkige stabiele relatie, maar alleen verdriet gekend op dat vlak. En de reden om het wel door te zetten? Misschien kan ze boven de dertig geen kindjes meer krijgen. Sorry, er zijn legio vrouwen die kinderen krijgen boven de dertig. Een kind krijg je niet uit angst.
Oplossingen voor praktische problemen zijn er te vinden, maar hier is er sprake van veel wezenlijker problemen. Een kind krijgen is daar geen oplossing voor, ze kan er lekker bij weg dromen, maar het gaat om een kind en niet alleen maar om haar.
Ik weet dat ik hard klink, maar ik kan er echt niet tegen dat mensen in dit soort situaties wel even een kind op de wereld gaan zetten. Het eindigt in heel veel hulp van buitenaf nodig hebben, of dat nou uitkeringen zijn en toeslagen, maatschappelijk werk en familie. Ik vind dat niet kunnen, je krijgt een kind als je de verantwoordelijkheid aankunt en een warm stabiel nest kan bieden.
donderdag 1 april 2010 om 00:28
quote:Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 22:18:
En zo beschouw ik mezelf ook, niet als een labiel persoon wat iemand net benoemde over mij. Ik heb veel meegemaakt, maar dat betekent niet dat ik instabiel ben.Je leven is instabiel, je hebt geen werk, geen financiele zekerheid, geen relatie, geen partner om een kind mee op te voeden en de lasten voor te dragen, je loopt therapieen af, massages, gezondheidsproblemen. Je woont in een vakantiehuis zonder goed werkende verwarming en isolatie, waardoor je met de kou deze winter bij je ouders moest wonen. Dan mag je jezelf een sterk persoon vinden, dat kan natuurlijk, maar je leven is dit op dit moment verre van. Dat snap je zelf ook wel.
En zo beschouw ik mezelf ook, niet als een labiel persoon wat iemand net benoemde over mij. Ik heb veel meegemaakt, maar dat betekent niet dat ik instabiel ben.Je leven is instabiel, je hebt geen werk, geen financiele zekerheid, geen relatie, geen partner om een kind mee op te voeden en de lasten voor te dragen, je loopt therapieen af, massages, gezondheidsproblemen. Je woont in een vakantiehuis zonder goed werkende verwarming en isolatie, waardoor je met de kou deze winter bij je ouders moest wonen. Dan mag je jezelf een sterk persoon vinden, dat kan natuurlijk, maar je leven is dit op dit moment verre van. Dat snap je zelf ook wel.
donderdag 1 april 2010 om 01:47
Cambridgegirl, je hebt het heel moeilijk gehad en dat heb je nog. Je mist je 1e vriend, 2e is geen succes, ouders die je niet echt begrijpen en als jezelf erkennen. Je verlangt naar iets van jezelf, iets wat helemaal bij jou hoort.Iemand die je kunt koesteren, van wie je kunt houden en die van jou houdt. Maar moet een kindje die leegte opvullen. Wat heb je je kindje te bieden. Want daar gaat het om. Niet wat jij voelt, maar om dat nieuwe leven. Nogmaals, wat bied jij datvruchtje. Een niet door medicatie geschonden ontwikkeling, een stabiele moeder, een zorgzame vader, liefdevolle grootouders, een verwarmd huis en enige materiele vastigheid. Zet je leven op de railsen wacht op een nieuwe kans. Sterkte
donderdag 1 april 2010 om 10:36
Cambridgegirl, wat een zware en gecompliceerde situatie waar je in zit. Je schrijft dat je zo moe bent en zo veel stress ervaart. Wat je ook besluit, neem in je leven emotioneel en fysiek afstand van je ouders. Zoek direct een andere plek om te wonen. Ga je eigen weg, neem je eigen besluiten. Het is een voor jouw gezondheid zeer ongezond patroon waar je inzit met je ouders. En het lijkt alsof je daardoor volledig jezelf bent kwijtgeraakt. Stel je grenzen t.a.v. de wijze waarop je ouders met je omgaan. Geef aan hoe jij je daarbij voelt. Je hoeft over jouw gevoelens niet uitgebreid met hen te discussiëren, kap dat af.
Ten aanzien van de beslissing die je nu moet nemen lijkt mij vooral ook van belang wat je arts denkt over de invloed op de zwangerschap van de medicijnen die je hebt genomen.
Ten aanzien van de beslissing die je nu moet nemen lijkt mij vooral ook van belang wat je arts denkt over de invloed op de zwangerschap van de medicijnen die je hebt genomen.
donderdag 1 april 2010 om 11:04
quote:Ik weet dat ik hard klink, maar ik kan er echt niet tegen dat mensen in dit soort situaties wel even een kind op de wereld gaan zetten. Het eindigt in heel veel hulp van buitenaf nodig hebben, of dat nou uitkeringen zijn en toeslagen, maatschappelijk werk en familie. Ik vind dat niet kunnen, je krijgt een kind als je de verantwoordelijkheid aankunt en een warm stabiel nest kan bieden.
Dus dan moet TO maar een abortus laten plegen? Omdat jij er niet tegen kan?
En je doet net of TO er bewust voor kiest om in deze situatie een kind op de wereld te zetten. TO heeft hier niet voor gekozen, het was een ongelukje. Feit is dat het kindje er nu is. En dat kan je laten weghalen, ja, maar nú bestaat het kindje al.
Als jij ooit werkeloos raakt, of je relatie gaat over terwijl je kinderen hebt, zal jij dan ook nooit gebruik maken van de voorzieningen? Want dat kan je eigenlijk toch niet maken hè? Had je maar van tevoren moeten bedenken dat dat kan gebeuren. We hebben een hoop voorzieningen in dit land, maar het zijn maar asociale mensen die daar gebruik van maken hoor. Hoe haal je het in je hoofd om in een niet zo ideale situatie een kind op de wereld te zetten. Je bent niet goed bezig als je geen abortus laat plegen!
Zo lees ik jouw reactie. En ik ben het er niet mee eens.
Ik schrik echt van hoe hard en asociaal sommige mensen kunnen zijn. Want dat is het, als je elkaar niet wilt helpen, en het mensen niet gunt om van voorzieningen gebruik te maken. Je moet allemaal je eigen boontjes maar doppen! En waag het niet om hulp van buitenaf te vragen.
En nee, ik ben geen alleenstaande moeder of iets dergelijks. Ik heb wel een stabiele situatie. Maar ik zou nooit zomaar een ander veroordelen en zeggen dat ik het niet 'vind kunnen' dat iemand het kindje laat komen dat er in feite al is.
Dus dan moet TO maar een abortus laten plegen? Omdat jij er niet tegen kan?
En je doet net of TO er bewust voor kiest om in deze situatie een kind op de wereld te zetten. TO heeft hier niet voor gekozen, het was een ongelukje. Feit is dat het kindje er nu is. En dat kan je laten weghalen, ja, maar nú bestaat het kindje al.
Als jij ooit werkeloos raakt, of je relatie gaat over terwijl je kinderen hebt, zal jij dan ook nooit gebruik maken van de voorzieningen? Want dat kan je eigenlijk toch niet maken hè? Had je maar van tevoren moeten bedenken dat dat kan gebeuren. We hebben een hoop voorzieningen in dit land, maar het zijn maar asociale mensen die daar gebruik van maken hoor. Hoe haal je het in je hoofd om in een niet zo ideale situatie een kind op de wereld te zetten. Je bent niet goed bezig als je geen abortus laat plegen!
Zo lees ik jouw reactie. En ik ben het er niet mee eens.
Ik schrik echt van hoe hard en asociaal sommige mensen kunnen zijn. Want dat is het, als je elkaar niet wilt helpen, en het mensen niet gunt om van voorzieningen gebruik te maken. Je moet allemaal je eigen boontjes maar doppen! En waag het niet om hulp van buitenaf te vragen.
En nee, ik ben geen alleenstaande moeder of iets dergelijks. Ik heb wel een stabiele situatie. Maar ik zou nooit zomaar een ander veroordelen en zeggen dat ik het niet 'vind kunnen' dat iemand het kindje laat komen dat er in feite al is.
donderdag 1 april 2010 om 11:42
quote:jojan schreef op 01 april 2010 @ 11:04:
[...]
Dus dan moet TO maar een abortus laten plegen? Omdat jij er niet tegen kan?
En je doet net of TO er bewust voor kiest om in deze situatie een kind op de wereld te zetten. TO heeft hier niet voor gekozen, het was een ongelukje. Feit is dat het kindje er nu is. En dat kan je laten weghalen, ja, maar nú bestaat het kindje al.
Als jij ooit werkeloos raakt, of je relatie gaat over terwijl je kinderen hebt, zal jij dan ook nooit gebruik maken van de voorzieningen? Want dat kan je eigenlijk toch niet maken hè? Had je maar van tevoren moeten bedenken dat dat kan gebeuren. We hebben een hoop voorzieningen in dit land, maar het zijn maar asociale mensen die daar gebruik van maken hoor. Hoe haal je het in je hoofd om in een niet zo ideale situatie een kind op de wereld te zetten. Je bent niet goed bezig als je geen abortus laat plegen!
Zo lees ik jouw reactie. En ik ben het er niet mee eens.
Ik schrik echt van hoe hard en asociaal sommige mensen kunnen zijn. Want dat is het, als je elkaar niet wilt helpen, en het mensen niet gunt om van voorzieningen gebruik te maken. Je moet allemaal je eigen boontjes maar doppen! En waag het niet om hulp van buitenaf te vragen.
En nee, ik ben geen alleenstaande moeder of iets dergelijks. Ik heb wel een stabiele situatie. Maar ik zou nooit zomaar een ander veroordelen en zeggen dat ik het niet 'vind kunnen' dat iemand het kindje laat komen dat er in feite al is.
Maar nu heb je nog een keus en als ze er zijn heb je geen keus en dan heb je er mee te dealen. Daar zijn die regelingen voor.
Als je kinderen hebt en je word ziek ja, heel zwaar en naar, dan heb je die regelingen. Terecht lijkt me.
Nu heeft TO een keus.
De keus om haar gezondheid kwaad te doen om te stoppen met medicijnen die misschien haar vrucht al hebben beschadigd.
Heb je misschien straks dubbel zorg. Je eigen gezondheid en die van je kind.
De keus om eerst je leven op de rit te krijgen en dan voor een kind te kiezen of dit kind te houden in deze situatie met kans op dit beschadigde kind door de medicatie.
[...]
Dus dan moet TO maar een abortus laten plegen? Omdat jij er niet tegen kan?
En je doet net of TO er bewust voor kiest om in deze situatie een kind op de wereld te zetten. TO heeft hier niet voor gekozen, het was een ongelukje. Feit is dat het kindje er nu is. En dat kan je laten weghalen, ja, maar nú bestaat het kindje al.
Als jij ooit werkeloos raakt, of je relatie gaat over terwijl je kinderen hebt, zal jij dan ook nooit gebruik maken van de voorzieningen? Want dat kan je eigenlijk toch niet maken hè? Had je maar van tevoren moeten bedenken dat dat kan gebeuren. We hebben een hoop voorzieningen in dit land, maar het zijn maar asociale mensen die daar gebruik van maken hoor. Hoe haal je het in je hoofd om in een niet zo ideale situatie een kind op de wereld te zetten. Je bent niet goed bezig als je geen abortus laat plegen!
Zo lees ik jouw reactie. En ik ben het er niet mee eens.
Ik schrik echt van hoe hard en asociaal sommige mensen kunnen zijn. Want dat is het, als je elkaar niet wilt helpen, en het mensen niet gunt om van voorzieningen gebruik te maken. Je moet allemaal je eigen boontjes maar doppen! En waag het niet om hulp van buitenaf te vragen.
En nee, ik ben geen alleenstaande moeder of iets dergelijks. Ik heb wel een stabiele situatie. Maar ik zou nooit zomaar een ander veroordelen en zeggen dat ik het niet 'vind kunnen' dat iemand het kindje laat komen dat er in feite al is.
Maar nu heb je nog een keus en als ze er zijn heb je geen keus en dan heb je er mee te dealen. Daar zijn die regelingen voor.
Als je kinderen hebt en je word ziek ja, heel zwaar en naar, dan heb je die regelingen. Terecht lijkt me.
Nu heeft TO een keus.
De keus om haar gezondheid kwaad te doen om te stoppen met medicijnen die misschien haar vrucht al hebben beschadigd.
Heb je misschien straks dubbel zorg. Je eigen gezondheid en die van je kind.
De keus om eerst je leven op de rit te krijgen en dan voor een kind te kiezen of dit kind te houden in deze situatie met kans op dit beschadigde kind door de medicatie.
donderdag 1 april 2010 om 11:43
quote:jojan schreef op 01 april 2010 @ 11:04:
[...]
Feit is dat het kindje er nu is. En dat kan je laten weghalen, ja, maar nú bestaat het kindje al.
Jojan, ik ben het met je eens dat om hulp vragen niet perse slecht is, en dat TO zelf moet beslissen wat kan en niet kan, maar de term 'kindje' zou ik niet kiezen in deze context.
Jij wel, dat mag, mensen hebben hier verschillende goevoelens en meningen over. Je kunt ook kiezen voor de term embryo (iha tot 8 weken) en foetus. Uiteindelijk de keuze van TO hoe zij dit wil zien.
[...]
Feit is dat het kindje er nu is. En dat kan je laten weghalen, ja, maar nú bestaat het kindje al.
Jojan, ik ben het met je eens dat om hulp vragen niet perse slecht is, en dat TO zelf moet beslissen wat kan en niet kan, maar de term 'kindje' zou ik niet kiezen in deze context.
Jij wel, dat mag, mensen hebben hier verschillende goevoelens en meningen over. Je kunt ook kiezen voor de term embryo (iha tot 8 weken) en foetus. Uiteindelijk de keuze van TO hoe zij dit wil zien.
donderdag 1 april 2010 om 12:02
quote:ziva schreef op 01 april 2010 @ 11:42:
[...]
Maar nu heb je nog een keus en als ze er zijn heb je geen keus en dan heb je er mee te dealen. Daar zijn die regelingen voor.
Als je kinderen hebt en je word ziek ja, heel zwaar en naar, dan heb je die regelingen. Terecht lijkt me.
Nu heeft TO een keus.
De keus om haar gezondheid kwaad te doen om te stoppen met medicijnen die misschien haar vrucht al hebben beschadigd.
Heb je misschien straks dubbel zorg. Je eigen gezondheid en die van je kind.
De keus om eerst je leven op de rit te krijgen en dan voor een kind te kiezen of dit kind te houden in deze situatie met kans op dit beschadigde kind door de medicatie.Ja er is inderdaad een soort van keus. Niks doen, situatie laten zoals het nu is = kindje laten komen, abortus = geen kindje. TO overweegt abortus, voor haar is het zeker een optie. Maar het is géén keus in die zin, dat ze actief voor een kindje heeft gekozen. Dat kindje (of vruchtje of embryo) bestaat al, nog voor ze een keuze kan maken. Ik snap dat het veel mensen niet zoveel zegt, een vruchtje. Maar ik zie dan het kind in wording. En ik ben heel benieuwd hoe TO het ziet. Het lijkt me een vreselijk moeilijke situatie voor haar.
[...]
Maar nu heb je nog een keus en als ze er zijn heb je geen keus en dan heb je er mee te dealen. Daar zijn die regelingen voor.
Als je kinderen hebt en je word ziek ja, heel zwaar en naar, dan heb je die regelingen. Terecht lijkt me.
Nu heeft TO een keus.
De keus om haar gezondheid kwaad te doen om te stoppen met medicijnen die misschien haar vrucht al hebben beschadigd.
Heb je misschien straks dubbel zorg. Je eigen gezondheid en die van je kind.
De keus om eerst je leven op de rit te krijgen en dan voor een kind te kiezen of dit kind te houden in deze situatie met kans op dit beschadigde kind door de medicatie.Ja er is inderdaad een soort van keus. Niks doen, situatie laten zoals het nu is = kindje laten komen, abortus = geen kindje. TO overweegt abortus, voor haar is het zeker een optie. Maar het is géén keus in die zin, dat ze actief voor een kindje heeft gekozen. Dat kindje (of vruchtje of embryo) bestaat al, nog voor ze een keuze kan maken. Ik snap dat het veel mensen niet zoveel zegt, een vruchtje. Maar ik zie dan het kind in wording. En ik ben heel benieuwd hoe TO het ziet. Het lijkt me een vreselijk moeilijke situatie voor haar.
donderdag 1 april 2010 om 12:08
quote:Anna37 schreef op 01 april 2010 @ 11:43:
[...]
Jojan, ik ben het met je eens dat om hulp vragen niet perse slecht is, en dat TO zelf moet beslissen wat kan en niet kan, maar de term 'kindje' zou ik niet kiezen in deze context.
Jij wel, dat mag, mensen hebben hier verschillende goevoelens en meningen over. Je kunt ook kiezen voor de term embryo (iha tot 8 weken) en foetus. Uiteindelijk de keuze van TO hoe zij dit wil zien.Klopt, iedereen ziet het in deze fase anders. Je hebt er de officiele termen voor per ontwikkelingsstadium, maar in mijn ogen is het ook een kindje (in wording dan). Het wordt een kindje, tenzij je ervoor zorgt dat het niet doorgaat. (Of als het een miskraam o.i.d. wordt uiteraard.) Jehebt gelijk dat dit mijn mening is.
[...]
Jojan, ik ben het met je eens dat om hulp vragen niet perse slecht is, en dat TO zelf moet beslissen wat kan en niet kan, maar de term 'kindje' zou ik niet kiezen in deze context.
Jij wel, dat mag, mensen hebben hier verschillende goevoelens en meningen over. Je kunt ook kiezen voor de term embryo (iha tot 8 weken) en foetus. Uiteindelijk de keuze van TO hoe zij dit wil zien.Klopt, iedereen ziet het in deze fase anders. Je hebt er de officiele termen voor per ontwikkelingsstadium, maar in mijn ogen is het ook een kindje (in wording dan). Het wordt een kindje, tenzij je ervoor zorgt dat het niet doorgaat. (Of als het een miskraam o.i.d. wordt uiteraard.) Jehebt gelijk dat dit mijn mening is.
donderdag 1 april 2010 om 12:46
Ik vind dat Igoneh hele verstandige dingen zegt (Igoneh, de combinatie van naam en avatar viel me op, ben jij fan van haar of ben je het misschien toevallig zelf in je zwangerschapsverlof?).
Het gaat niet om al dan niet terecht gebruik maken van voorzieningen. Het gaat om de kansen van een eventueel kind. En voor alle praktische zaken is een oplossing te vinden en daar zijn voorzieningen ook heel nuttig voor.
Wat niet zo makkelijk op te lossen is, zijn de problemen bij TO. Als ik alles lees, komt het niet over alsof er sprake is van een stabiele situatie. De relatie met de ouders lijkt me ongezond, en dat komt natuurlijk van twee kanten (TO stelt zich wel erg afhankelijk op). Partnerrelaties zijn vooralsnog ook niet succesvol. TO heeft al psychische problemen wat komt bij een psycholoog, en lang gezondheidsproblemen houden na een virus past daarbij. Ik ben overigens wel benieuwd welke medicijnen TO daar dan voor slikt, en wat voor soort arts dit behandelt, een specialist of een alternatieve arts?
Als deze zwangerschap wordt uitgedragen, krijgt dit kind niet bepaald een optimale start. En de vraag is hoe het dan verder gaat. De 24-uurs zorg voor kinderen is veel zwaarder dan ik me voor kon stellen, en dat terwijl ik goed gezond was, een stabiele situatie had en een partner die me veel uit handen nam. Wat inderdaad als je een kind krijgt die in het eerste jaar geen normale nacht slaapt; hoe denk je dat zonder partner en met gezondheidsproblemen vol te houden? En wat als kind in kwestie de nare agressieve trekjes van vader heeft geerfd? Of gehandicapt is of gedragsproblemen heeft, en jij overal alleen voor opdraait?
Volg je hart is niet altijd een goed advies. Want je verstand kan de lange termijn veel beter overzien.
Het gaat niet om al dan niet terecht gebruik maken van voorzieningen. Het gaat om de kansen van een eventueel kind. En voor alle praktische zaken is een oplossing te vinden en daar zijn voorzieningen ook heel nuttig voor.
Wat niet zo makkelijk op te lossen is, zijn de problemen bij TO. Als ik alles lees, komt het niet over alsof er sprake is van een stabiele situatie. De relatie met de ouders lijkt me ongezond, en dat komt natuurlijk van twee kanten (TO stelt zich wel erg afhankelijk op). Partnerrelaties zijn vooralsnog ook niet succesvol. TO heeft al psychische problemen wat komt bij een psycholoog, en lang gezondheidsproblemen houden na een virus past daarbij. Ik ben overigens wel benieuwd welke medicijnen TO daar dan voor slikt, en wat voor soort arts dit behandelt, een specialist of een alternatieve arts?
Als deze zwangerschap wordt uitgedragen, krijgt dit kind niet bepaald een optimale start. En de vraag is hoe het dan verder gaat. De 24-uurs zorg voor kinderen is veel zwaarder dan ik me voor kon stellen, en dat terwijl ik goed gezond was, een stabiele situatie had en een partner die me veel uit handen nam. Wat inderdaad als je een kind krijgt die in het eerste jaar geen normale nacht slaapt; hoe denk je dat zonder partner en met gezondheidsproblemen vol te houden? En wat als kind in kwestie de nare agressieve trekjes van vader heeft geerfd? Of gehandicapt is of gedragsproblemen heeft, en jij overal alleen voor opdraait?
Volg je hart is niet altijd een goed advies. Want je verstand kan de lange termijn veel beter overzien.
donderdag 1 april 2010 om 12:50
Cambridgegirl heel veel sterkte met deze beslissing. Het is heel moeilijk om, als je denkt eindelijk weer een paar stappen voorwaarts te kunnen gaan, je in enen op weer een nieuw "probleem" stuit. Ik hoop voor je dat je instaat zal zijn de juiste beslissing te nemen voor jou. Er zijn altijd mogelijkheden, zowel voor het niet houden als zeker ook voor het wel houden. Na 3 jaren van het ene gezondheids probleem naar het andere had ik gehoopt op eindelijk eens rust en nu zit ik midden in een scheiding (wel gezamelijk besluit) en ben ik dadelijk alleenstaande moeder. Ook niet wat ik ingedachten had, maar ja soms is het niet anders.
donderdag 1 april 2010 om 13:16
Ik denk gewoon niet dat we hier op een forum kunnen gaan afwegen of CG een kindje een goed genoege start kan geven (optimaal, tja wat is optimaal, dat vindt ook iedereen anders en ideale situaties blijken vaak ook niet zo ideaal te zijn als ze er van buitenaf uitzien). CG is een paar keer bij een psycholoog is geweest, ziek is geweest, maar was weer bezig is te gaan werken, heeft wat relatiewobbels gehad (wie niet). Ze komt nou niet echt over als een wrak ofzo . Ze past op, gaat naar spaanse les, geeft mij niet de indruk dat ze de hele dag lamlendig op de bank ligt. Persoonlijk lijkt het mij wel erg lastig om aan zo'n vader vast te zitten, op wat voor manier dan ook, maar ja dat ben ik dan, en ik ken de hele situatie en de mensen niet.
Hoe dan ook, ik denk dat ze er met hulpverlenerns met wie de details echt besproken kunnen worden, en door afstand te nemen van haar ouders, zelf wel uit komt wat het beste is en wat ze zelf wil.
Hoe dan ook, ik denk dat ze er met hulpverlenerns met wie de details echt besproken kunnen worden, en door afstand te nemen van haar ouders, zelf wel uit komt wat het beste is en wat ze zelf wil.
donderdag 1 april 2010 om 13:23
Ik kom net van de psycholoog. Was fijn. Dinsdag ga ik weer. Ik heb met haar een aantal dingen op een rijtje gezet.
Een kant met hoop:
- liefde voor een kind geeft zoveel wat je niet kan bedenken.Ze zei misschien ben je nu bang dat je straks met een kind zit en denkt aan alles wat je hebt gemist, maar het zal je ook veel brengen wat je nu nog niet kan overzien.
- ze zei je bent absoluut niet het type vrouw wat bij de pakken gaat neerzetten. Ze zei ik zie jou niet als een uitgebluste mama eindigen zonder perspectief, ze zei je hebt zoveel kwaliteiten en je intelligentie mee en ze zei je zal een prima baan vinden hoewel het niet zal zijn wat je nu graag wil, namelijk vliegen.
-ze zei ook dat ze mij niet alleen ziet, maar wel met een partner ziet eindigen. Ze zei dat zijn angsten die achteraf waarschijnlijk heel erg mee vallen.
Een papier met dingen erop die duidelijk zijn:
- dat ik geen toekomst met de vader van het kind zie.Ze zei daar ben je zo stellig en duidelijk in.
- psychisch zal een abortus er flink inhakken bij me, ze vroeg zich af of ik daarna werkelijk los kan laten en kan genieten van het vliegen en alle reizen die ik maak. Ze zei hoe voel jij je als je in Dubai loopt en daar loopt met schuldgevoelens en de angst dat je geen kinderen meer kan krijgen.
Wat ik moet parkeren ofwel niet mee bezig houden:
- de reactie van mijn ouders. Ze zei ze betrekken alles op zichzelf en dat is niet eerlijk naar jou toe. Ook over wat mijn moeder over mijn broertje zei dat hij zo'n knappe jongen is zei ze dat is heel kwetsend om te horen. Ze zei juist als je moeder telkens huilt krijg jij niet de kans om te huilen en moet jij je groot houden. Ik moet naar mijn eigen huis zei ze en dat ik daar wel de rust zal vinden die ik hier door de sfeer en spanning thuis nog niet gevonden heb.
- hoe en waarom het zo gelopen is dat ik zwanger ben geraakt moet ik in mapje history plaatsen. Ze zei je kan er over blijven malen en zeggen wat als, en stel dat ik het kon terugdraaien, maar feit is dat het er nu zo voorstaat.
Wat me heel erg zorgen baarde was dat ze zei dat abortus wel degelijk tot onvruchtbaarheid kan leidden, ze heeft er voor haar studie in verdiept en las hele akelige dingen. Ik zei dat de gyneacoloog en de abortuskliniek zeiden dat dat niet kan behalve als er enorme complicaties optreden, en ze zei die mensen praten vanuit hun eigen straatje.
ik was blij dat ze zei dat ze me een enorm krachtige en sterke vrouw vindt. Ze zei je overweegt alles goed en dat ik dat ook moet doen om een weloverwogen keuze te maken. Dat ik me niet onder druk moeten laten zetten door mijn ouders omdat ik dan in mijn denken word geblokkeerd.
Een kant met hoop:
- liefde voor een kind geeft zoveel wat je niet kan bedenken.Ze zei misschien ben je nu bang dat je straks met een kind zit en denkt aan alles wat je hebt gemist, maar het zal je ook veel brengen wat je nu nog niet kan overzien.
- ze zei je bent absoluut niet het type vrouw wat bij de pakken gaat neerzetten. Ze zei ik zie jou niet als een uitgebluste mama eindigen zonder perspectief, ze zei je hebt zoveel kwaliteiten en je intelligentie mee en ze zei je zal een prima baan vinden hoewel het niet zal zijn wat je nu graag wil, namelijk vliegen.
-ze zei ook dat ze mij niet alleen ziet, maar wel met een partner ziet eindigen. Ze zei dat zijn angsten die achteraf waarschijnlijk heel erg mee vallen.
Een papier met dingen erop die duidelijk zijn:
- dat ik geen toekomst met de vader van het kind zie.Ze zei daar ben je zo stellig en duidelijk in.
- psychisch zal een abortus er flink inhakken bij me, ze vroeg zich af of ik daarna werkelijk los kan laten en kan genieten van het vliegen en alle reizen die ik maak. Ze zei hoe voel jij je als je in Dubai loopt en daar loopt met schuldgevoelens en de angst dat je geen kinderen meer kan krijgen.
Wat ik moet parkeren ofwel niet mee bezig houden:
- de reactie van mijn ouders. Ze zei ze betrekken alles op zichzelf en dat is niet eerlijk naar jou toe. Ook over wat mijn moeder over mijn broertje zei dat hij zo'n knappe jongen is zei ze dat is heel kwetsend om te horen. Ze zei juist als je moeder telkens huilt krijg jij niet de kans om te huilen en moet jij je groot houden. Ik moet naar mijn eigen huis zei ze en dat ik daar wel de rust zal vinden die ik hier door de sfeer en spanning thuis nog niet gevonden heb.
- hoe en waarom het zo gelopen is dat ik zwanger ben geraakt moet ik in mapje history plaatsen. Ze zei je kan er over blijven malen en zeggen wat als, en stel dat ik het kon terugdraaien, maar feit is dat het er nu zo voorstaat.
Wat me heel erg zorgen baarde was dat ze zei dat abortus wel degelijk tot onvruchtbaarheid kan leidden, ze heeft er voor haar studie in verdiept en las hele akelige dingen. Ik zei dat de gyneacoloog en de abortuskliniek zeiden dat dat niet kan behalve als er enorme complicaties optreden, en ze zei die mensen praten vanuit hun eigen straatje.
ik was blij dat ze zei dat ze me een enorm krachtige en sterke vrouw vindt. Ze zei je overweegt alles goed en dat ik dat ook moet doen om een weloverwogen keuze te maken. Dat ik me niet onder druk moeten laten zetten door mijn ouders omdat ik dan in mijn denken word geblokkeerd.
donderdag 1 april 2010 om 13:26
quote:Anna37 schreef op 01 april 2010 @ 13:16:
Ik denk gewoon niet dat we hier op een forum kunnen gaan afwegen of CG een kindje een goed genoege start kan geven (optimaal, tja wat is optimaal, dat vindt ook iedereen anders en ideale situaties blijken vaak ook niet zo ideaal te zijn als ze er van buitenaf uitzien). CG is een paar keer bij een psycholoog is geweest, ziek is geweest, maar was weer bezig is te gaan werken, heeft wat relatiewobbels gehad (wie niet). Ze komt nou niet echt over als een wrak ofzo . Ze past op, gaat naar spaanse les, geeft mij niet de indruk dat ze de hele dag lamlendig op de bank ligt. Persoonlijk lijkt het mij wel erg lastig om aan zo'n vader vast te zitten, op wat voor manier dan ook, maar ja dat ben ik dan, en ik ken de hele situatie en de mensen niet.
Hoe dan ook, ik denk dat ze er met hulpverlenerns met wie de details echt besproken kunnen worden, en door afstand te nemen van haar ouders, zelf wel uit komt wat het beste is en wat ze zelf wil.
haha ik krijg soms het idee als ik reacties lees dat ik over kom als een enorm labiele vrouw die compleet een wrak is
Ik ben dat zeker niet. Ik heb inderdaad het nodige meegemaakt maar ik ben er nog. De psycholoog zei ook juist je ziekte heeft je zo'n enorme levensdrive gegeven. Je hebt zoveel kracht in je en dat straal je ook uit. Ze zei ik zie hier niet een meisje dat helemaal stuk is maar een verstandige vrouw die weloverwogen een beslissing wil nemen. Ze wist trouwens ook nog een woning voor me en gaat erachteraan bellen vandaag!
Ik denk gewoon niet dat we hier op een forum kunnen gaan afwegen of CG een kindje een goed genoege start kan geven (optimaal, tja wat is optimaal, dat vindt ook iedereen anders en ideale situaties blijken vaak ook niet zo ideaal te zijn als ze er van buitenaf uitzien). CG is een paar keer bij een psycholoog is geweest, ziek is geweest, maar was weer bezig is te gaan werken, heeft wat relatiewobbels gehad (wie niet). Ze komt nou niet echt over als een wrak ofzo . Ze past op, gaat naar spaanse les, geeft mij niet de indruk dat ze de hele dag lamlendig op de bank ligt. Persoonlijk lijkt het mij wel erg lastig om aan zo'n vader vast te zitten, op wat voor manier dan ook, maar ja dat ben ik dan, en ik ken de hele situatie en de mensen niet.
Hoe dan ook, ik denk dat ze er met hulpverlenerns met wie de details echt besproken kunnen worden, en door afstand te nemen van haar ouders, zelf wel uit komt wat het beste is en wat ze zelf wil.
haha ik krijg soms het idee als ik reacties lees dat ik over kom als een enorm labiele vrouw die compleet een wrak is
Ik ben dat zeker niet. Ik heb inderdaad het nodige meegemaakt maar ik ben er nog. De psycholoog zei ook juist je ziekte heeft je zo'n enorme levensdrive gegeven. Je hebt zoveel kracht in je en dat straal je ook uit. Ze zei ik zie hier niet een meisje dat helemaal stuk is maar een verstandige vrouw die weloverwogen een beslissing wil nemen. Ze wist trouwens ook nog een woning voor me en gaat erachteraan bellen vandaag!
