wel of geen abortus, deze week beslissen

.

quote:Melodie74 schreef op 01 april 2010 @ 17:48:

Ik vind dat je een kind niet zomaar weghaalt omdat het moment niet goed is.

Dan had mijn oma namelijk al 11x een abortus moeten ondergaan omdat het moment niet goed was.



En het kan haar laatste kans zijn....Misschien vind ze later wel nooit meer een partner of een partner die zelf onvruchtbaar is of kan ze zelf niet meer zwanger raken door het lange gebruik van bepaalde medicijnen.er is wel ietsje meer aan de hand dan "het is niet het moment". beetje kort door de bocht dit. Hoezo kan het haar laatste kans zijn, het kan ook jouw laatste dag zijn. De wereld kan morgen wel vergaan.

quote:Melodie74 schreef op 01 april 2010 @ 17:52:

Ik vind 1 x een abortus trouwens ook de max. 2 x een abortus...pff die kliniek ziet je weer aankomen....vragen ze je meteen of ze er een spiraal in kunnen doen of beter nog misschien dat een sterilisatie dan beter is.

Ik zou me diep schamen als ik 2x een abortus moest ondergaan...ik zou me nog diepers schamen als ik een kind zou krijgen terwijl ik niet de middelen noch de stabiliteit heb om ervoor te zorgen. Ik zou me kapot schamen als ik geen antwoord zou hebben op de vraag wat doe je met de vader. Natuurlijk schaam je je, wat is dit nou voor reactie?

quote:meds schreef op 01 april 2010 @ 17:54:

[...]



ik zou me nog diepers schamen als ik een kind zou krijgen terwijl ik niet de middelen noch de stabiliteit heb om ervoor te zorgen. Ik zou me kapot schamen als ik geen antwoord zou hebben op de vraag wat doe je met de vader. Natuurlijk schaam je je, wat is dit nou voor reactie?



Eens. Doe es normaal. TO lijkt erg goed na te denken over één en ander. Zulke kortzichtige reacties zijn ontzettend nutteloos.



TO... Ik zou me persoonlijk zorgen maken over de effecten van de medicatie op het embryo... Maar als je voor een abortus zou kiezen moet je er wel sowieso met je verstand en enigszins met je gevoel achterstaan. Dat de keuze moeilijk is (ook al is het de 2e keer) lijkt me evident. Maar de gevolgen van je keuzes kan je nooit voorspellen...



Heel veel succes.

.

He CG dat zou ik erg jammer vinden. Maar aan de andere kant ook wel begrijpelijk... Je krijgt hier veel meningen wat andere vinden wat je moet doet (incl. me) ipv manieren hoe je zelf kunt bedenken wat je wil.

Iig heel veel succes morgen bij t FIOM en met je keuze (wat je ook beslist)

quote:Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 22:10:

[...]





Heel lief! Bedankt de fysio zei vandaag dat ik mezelf die arm om me heen moet gunnen, dat ik daar veel moeite mee heb. Ik voel me thuis echt ongewenst, ik weet niet wat ik moet zeggen, hoe te gedragen, ik probeer vrolijk te zijn en te kletsen, maar ik zit tegenover een moeder die niet wil eten, die constant zucht en huilt en moe is, mijn vader is redelijk ok maar zet me wel vanaf het begin al onder druk dat ik een keuze moet maken. Mijn moeder overigens ook.Kom toch eens uit die kindrol! Je bent 27 potdorie. Ga tijdelijk bij een vriendin logeren en word razendsnel volwassen en zelfbeslissend. Dat is voorwaarde nummer 1 als je überhaupt overweegt om dit kleintje te houden.

Cambridgegirl, snap dat je genoeg meningen gehoord hebt. Laat je weten wat je besluit? Nogmaals heel veel sterkte met je beslissing.

quote:Cambridgegirl schreef op 01 april 2010 @ 18:19:

[...]





Ik heb een eigen huis waar ik woon.

Je woont nu toch in een vakantiehuis waar het te koud was zodat je bij je ouders ging wonen?

Wat je keuze ook zal worden, een vaste woonplek vinden (niet bij je ouders) is sowieso een goed idee

[quote]Cambridgegirl schreef op 31 maart 2010 @ 19:09:

De titel zegt vast genoeg. Maar ik zal even wat meer vertellen. Ook om voor mezelf alles wat meer op een rijtje te zetten. Het is een complete chaos in mijn hoofd maar het enge is dat ik niets voel, mensen zeggen tegen me dat ik mijn gevoel moet volgen, maar ik lijk nog steeds verdoofd terwijl ik al weken met dit dilemma loop.



Ik ben 27 jaar. Ik heb 5 jaar een relatie gehad. Erna tijd rust genomen en toen kwam ik een jongen tegen waar ik geen relatie mee wilde. Allereerst omdat ik turbulente jaren achter de rug heb en het gevoel heb alles nog een plekje te moeten geven, maar ook omdat ik niet hoteldebotel verliefd ben. Hij is wel erg verliefd op mij. We hadden het wel fijn met elkaar en belandden uiteindelijk met elkaar in bed.



Ik ben sinds het uit is met mijn ex niet meer aan de pil. Dit onder meer omdat ik postviraalsyndroom heb na twee virussen waardoor ik al genoeg medicijnen slik en volgens de arts zou de pil mijn lichaam nog meer belasten door de hormonen. Ik gebruikte wel een condoom.



Ik had al angst om zwanger te worden, dit omdat ik op mijn 18e zwanger was van mijn eerste vriend. Ik heb toen gekozen voor een abortus. Achteraf heb ik hier weinig schuldgevoelens of verdriet van gehad, omdat ik toen echt niet klaar was voor een kind.



Ik ben op internet wezen zoeken naar alternatieven voor de pil en vond info over de gynefix. Ik wilde deze graag omdat die hormoonvrij is. Maar voor ik het gezet had ben ik al zwanger geraakt.



Over de vader van het kind: hij is jonger, niet iemand waar ik mezelf de rest van mijn leven mee zie, ik denk nog regelmatig aan mijn ex, ik zou na twee lange jaren flink ziek te zijn geweest in juni weer beginnen als stewardess, (waar ik ook wel tegenop zie omdat ik lang niet heb gewerkt en nog kwakkel met mijn gezondheid en snel moe ben).



Mijn ouders en vriendinnen weten het. Ze steunen me hoe dan ook, wat ik ook besluit. Feit is wel dat ik er alleen voor kom te staan, want ik zie mezelf niet in een relatie met hem. Zijn verstand zegt dat het nu niet verstandig is een kind, maar gevoelsmatig vind hij het ook erg moeilijk.



Ik ben vandaag bij de fysio geweest voor hyperventilatieklachten. Ze zei dat ik niet bij mijn gevoel kan en dat mijn ademhaling hier mee te maken heeft.



Ik ben bij de gynaecoloog geweest voor een vaginale echo om de termijn te bepalen. Discussiepunt was vooral de hoeveelheid medicijnen die ik heb geslikt ook in de eerste weken toen ik nog niet wist dat ik zwanger was. Hij zou het RIVM contacten over de schadelijkheid voor het embryo en hoorde vandaag dat ik het beste kan stoppen met alles, met een paar ben ik al direct op aanraden van mijn eigen arts gestopt. Andere moest ik van hem nog wel slikken omdat ik nog een antiviraalprotocol nodig heb. Het RIVM echter zei dat ik direct met deze moest stoppen. Verder zei de assistent dat ze nu weinig kunnen zeggen over schade etc.



Ik ben erg in de war omdat ik al een keer eerder abortus heb gehad. Ik ben gek op kinderen en zie/zag mezelf altijd met kinderen. Ik werk nu niet maar heb een aantal oppasgezinnen waar ik regelmatig oppas. Dit vind ik ook erg moeilijk nu, vandaag ook weer fietste ik met mijn oppaskindje langs het water en dan besef ik dat ik een kleintje in mijn buik heb.



Ik zet nu op een rijtje wat ik denk:



voor het houden van een kind:



- abortus psychisch zwaar, weet niet hoe ik eruit kom

- goede leeftijd

- angst onvruchtbaar te worden door twee x abortus

- ik ben gek op kinderen en wil zowiezo mama worden

- zal er blij mee zijn, ondanks de moeilijke situatie





tegen het houden van een kind:



- alleenstaand moederschap

- is het egoistisch als je een kind zonder vader laat opgroeien?

-financiele zorgen omdat ik nu van een uitkering leef

- was net weer wat op de been na jaren ziek zijn en had weer een soort van toekomstperspectief.



ik weet dat dit natuurlijk ook niet alles zegt. Het ene voordeel weegt bijvoorbeeld 10 x zoveel als een ander nadeel. Kortom het is complex. Ik moet deze week beslissen van mijn ouders. Ik voel me zo onder druk dat ik niet helder kan denken. Maar dit ervaar ik al weken zo. Ik heb geen rust in mijn hoofd. Ik heb van de fysio ademhalingsoefeningen gekregen, ik ga volgende week vrijdag weer naar shiatsu massage, ik heb morgen een gesprek met een psycholoog waar ik 3 x eerder ben geweest ivm andere problemen. Ze is op de hoogte van wat er allemaal heeft gespeeld in mijn leven.



Ik zie vriendinnen om me heen die niet zwanger kunnen worden. Ik heb een vriendin die ook net zwanger is, helemaal blij, en in heel andere omstandigheden namelijk een vaste baan en relatie.



Ik wil zo graag voelen zodat ik een bewuste keuze kan maken waar ik achter sta. Ik heb jaren een onrustig leven geleid, door ziekzijn, niet werken, relatie die uitging, veel verdriet, veel moeilijkheden thuis met mijn ouders, al met al best veel.



ik heb hele lieve vriendinnen die er voor me zijn, maar ik merk dat ik ze op afstand houdt, omdat iedereen een mening heeft maar allemaal vanuit hun eigen perspectief praten. Ik ben blij dat ik morgen met de pscycholoog kan praten, een objectief oordeel. Ik ben zo bang later geen kinderen meer te kunnen krijgen.





Ik vind de redenen die je benoemt om het kindje te houden vele malen sterker dan de nadelen.

Ik ben ook zonder vader opgegroeid, mijn echte biologische vader is weggelopen toen mijn moeder zwanger van mij bleek te zijn.

Mijn moeder had het financieel ook zwaar want geen werk en heeft tijdelijk met mij in het huis van opa en oma ingewoond. En natuurlijk is alleenstaand moederschap zwaar maar er zijn meer vrouwen die bewezen hebben dat dit kan.

En je toekomst perspectief komt wel goed wan tje weet nooit wat de toekomst brengt.



Alleen als de medicijnen die je slikt gevaarlijk zijn voor de vrucht zou ik een abortus overwegen maar dit kunnen ze vrij snel al op echo's zien.

quote:Cambridgegirl schreef op 01 april 2010 @ 18:19:

[...]





je kent me niet eens, en oordeelt gelijk zo erg jammer. Ik heb een eigen huis waar ik woon. Ik acht mezelf wel zo volwassen dat ik zelf keuzes kan maken, dus trek geen achterlijke conclusies.Ik hoef je ook niet persoonlijk te kennen om mijn mening hier te geven dat je je opstelt alsof je nog dat meisje van 16 bent dat zwanger is geraakt (je was 18, dat weet ik, maar je gedraagt je zelfs niet eens meerderjarig wat betreft de familiebanden).

Kom op hoor, je komt intelligent over en je overziet sommige dingen vrij aardig... maar jouw kindrol lijkt echt een enorm zwart gat voor je te zijn.



Eerder schreef je over het contact met je moeder "Ik heb steeds het gevoel dat ik de volwassene moet zijn". Ja vrouw, that's life. Met 27 mag inderdaad van je verwacht worden dat je je als volwassene gedraagt. Het is jouw moeder die zich als een kind gedraagt. Dat is raar! Dat maakt echter nog niet dat jij niet volwassen hoeft te doen/te zijn.



Kom los van die mensen. Je word verdorie misschien zélf moeder. Je bent daardoor met je hele familie in één klap een generatie verder. Zorg dat in ieder geval jíj je daar naar gedraagt.



Ga voor jezelf zorgen en dat houdt ook in: leun wat betreft je emoties minder op je ouders. Laat je jasje niet waaien zoals je moeders emoties en je vader gebiedende stem waait.

Het is de hoogste tijd om écht volwassen te worden, helemaal als je besluit dit kindje te houden.



Sterkte.

en waarom zeil je steeds om mijn opmerkingen over die vader heen?

Lastig, ik heb alles doorgelezen, het maakt nogal emoties bij me los. Misschien ben ik heel kort door de bocht, maar het volgende wil ik je graag te denken geven: Er zullen maar heeeeel weinig moeders zijn die als ze naar hun kind kijken zullen denken "was je maar nooit geboren", En er zullen veeeeel meer vrouwen zijn die na een abortus heel vaak met verdriet denken "hoe zou mijn kindje nu zijn geweest". Geloof mij maar, jij gaat heel blij zijn met je kindje als je het geboren laat worden, en natuurlijk is de situatie niet ideaal als je geen relatie met de vader van je kindje hebt. Maar hij kan wel een vaderrol in het leven van je kindje hebben, inclusief zijn familie. Er zijn zoveel ouders die scheiden waarvan het kind het bewust meemaakt, dat is emotioneel veel zwaarder voor een kind. Ik ben ervan overtuigd dat het gewoon zo heeft moeten zijn, ik hoop echt dat je besluit geen abortus te gaan doen. Alle praktische problemen zoals leven van een uitkering, geen goede huisvesting zijn allemaal zaken die niet onoverkomelijk zijn. Ik wens je heel veel sterkte!

quote:Cambridgegirl schreef op 01 april 2010 @ 18:43:

[...]





ik zal jouw vraag nog beantwoorden. De vader wil een rol spelen en dat vind ik prima. Hij is de vader van ons kind en hoewel ik ons samen niet in een gezinssituatie zie, gaat hij wel degelijk een rol in het leven van het kind spelen. Hij vond het heel erg om te horen dat ik zei dat ik het alleen zou doen. Hij heeft me een paar dagen terug gesmst: ik geloof heus dat je een kind in je eentje zou kunnen opvoeden maar je moet wel reeel zijn, een kind heeft een papa nodig en als het een normale papa is wil die er ook zijn voor het kind.Ok, vergeet mijn vorige post, we kruisten elkaar. Nou dat is dan tenminste iets. Fijn om te horen. Nu nog zorgen dat je een eigen woning vindt (waar je ook in de winter kan zitten) en een betaalde baan lijkt me ook een prioriteit

quote:Ouwe schreef op 01 april 2010 @ 18:44:

Lastig, ik heb alles doorgelezen, het maakt nogal emoties bij me los. Misschien ben ik heel kort door de bocht, maar het volgende wil ik je graag te denken geven: Er zullen maar heeeeel weinig moeders zijn die als ze naar hun kind kijken zullen denken "was je maar nooit geboren",

Waarom niet? Omdat dit sociaal onacceptabel is. En er een groot taboe op rust. Toch groeien er heel veel kinderen op in situaties waarvan je je afvraagt hoe graag moeder kinderen heeft gewild gezien de omstandigheden waarin de kinderen verkeren ondanks dat moeder hard roept hoeveel ze van haar kinderen houdt....



En er zullen veeeeel meer vrouwen zijn die na een abortus heel vaak met verdriet denken "hoe zou mijn kindje nu zijn geweest". Geloof mij maar, jij gaat heel blij zijn met je kindje als je het geboren laat worden, en natuurlijk is de situatie niet ideaal als je geen relatie met de vader van je kindje hebt. Maar hij kan wel een vaderrol in het leven van je kindje hebben, inclusief zijn familie. Er zijn zoveel ouders die scheiden waarvan het kind het bewust meemaakt, dat is emotioneel veel zwaarder voor een kind. Ik ben ervan overtuigd dat het gewoon zo heeft moeten zijn, ik hoop echt dat je besluit geen abortus te gaan doen. Alle praktische problemen zoals leven van een uitkering, geen goede huisvesting zijn allemaal zaken die niet onoverkomelijk zijn. Ik wens je heel veel sterkte!

CG ik vind het ontzettend knap hoe je hier reageert.



Ik wil toch ook nog even terugkomen op die psychologe. Ik vind een aantal dingen die je beschrijft ook wel een beetje zorgelijk. Ik snap dat het jouw interpretatie is van het gesprek, maar dat zij God gaat noemen vind ik toch wel erg concreet onprofessioneel in een dergelijk gesprek (tenzij ze zou vragen naar jouw religie, maar dat lijkt niet het geval). Jij vindt het prettig bij haar en gaat er wat ik zo lees ook prima mee om.



De bescherming van titels is niet echt goed geregeld, dus bijv 'psychotherapeut' kan echt door iedereen gebruikt worden, en 'psycholoog' op zich zegt ook niet zoveel. Voor meer zekerheid kun je naar BIG registratie kijken, de term 'GZ-psycholoog' is wel een beschermde titel.



Succes morgen.

quote:Ouwe schreef op 01 april 2010 @ 18:44:

Lastig, ik heb alles doorgelezen, het maakt nogal emoties bij me los. Misschien ben ik heel kort door de bocht, maar het volgende wil ik je graag te denken geven: Er zullen maar heeeeel weinig moeders zijn die als ze naar hun kind kijken zullen denken "was je maar nooit geboren", En er zullen veeeeel meer vrouwen zijn die na een abortus heel vaak met verdriet denken "hoe zou mijn kindje nu zijn geweest". Geloof mij maar, jij gaat heel blij zijn met je kindje als je het geboren laat worden [...]Achteraf willen ouders hun kind met down/open rug/geestelijke handicap/wat dan ook 'nóóóóit meer kwijt', maar als het kind er nog niet is heb je nog de keuze. Ik vind dit altijd een dooddoener van jewelste en bepaald oneerlijk.