Relaties
alle pijlers
relatie met mijn ouders
donderdag 22 april 2010 om 14:41
Ik heb, naar mijn idee, altijd een prima relatie met mijn ouders gehad. Nooit problemen, nooit grote meningsverschillen/ruzies en een hele fijne en vrije opvoeding.
Maar de laatste tijd wringt er toch iets in mij. Ik heb het idee dat ik al jaren van alles 'fout' doe in de ogen van mijn ouders. Ik heb best dingen gedaan waar ze trots op zijn, maar toch krijg ik ook voor veel dingen niet de waardering die ik wil/verwacht. Op steeds meer dingen krijg ik negatieve reacties, geen reactie of een 'wat leuk! toch?'-reactie (= naar mijn idee een wat gespeelde positieve reactie).
Ook heb ik het idee dat ik me al jaren moet bewijzen ten opzichte van mijn broer en zus. Dat zij beter zijn op school dan ik, betere beslissingen maken, etc. Ik ben inmiddels zelfs stiekem blij als er bij hen ook iets tegenzit.
Daarnaast heb ik het gevoel dat vanalles mij niet vertelt wordt. Dat ik sommige dingen via via moet horen, of dat er een opmerking komt waarbij ik geen idee heb waar het over gaat, omdat het mij weer eens niet is verteld (mama/papa/tante/oom/...: "kom jij ook naar dat feestje van tante Truus", ik:"welke feestje van tante Truus, ik weet niks van een feestje").
Elke keer als ik er ben geweest kom ik terug met een vervelend gevoel, het gevoel dat ik het toch allemaal weer verkeerd doe, me afvragend waarom ik er eigenlijk nog heen ga.
Is het een idee om eens met m'n ouders te gaan praten hierover? (om te 'vragen' of dit beeld wat ik heb uberhaubt klopt.) Of is een psycholoog een idee?
Maar de laatste tijd wringt er toch iets in mij. Ik heb het idee dat ik al jaren van alles 'fout' doe in de ogen van mijn ouders. Ik heb best dingen gedaan waar ze trots op zijn, maar toch krijg ik ook voor veel dingen niet de waardering die ik wil/verwacht. Op steeds meer dingen krijg ik negatieve reacties, geen reactie of een 'wat leuk! toch?'-reactie (= naar mijn idee een wat gespeelde positieve reactie).
Ook heb ik het idee dat ik me al jaren moet bewijzen ten opzichte van mijn broer en zus. Dat zij beter zijn op school dan ik, betere beslissingen maken, etc. Ik ben inmiddels zelfs stiekem blij als er bij hen ook iets tegenzit.
Daarnaast heb ik het gevoel dat vanalles mij niet vertelt wordt. Dat ik sommige dingen via via moet horen, of dat er een opmerking komt waarbij ik geen idee heb waar het over gaat, omdat het mij weer eens niet is verteld (mama/papa/tante/oom/...: "kom jij ook naar dat feestje van tante Truus", ik:"welke feestje van tante Truus, ik weet niks van een feestje").
Elke keer als ik er ben geweest kom ik terug met een vervelend gevoel, het gevoel dat ik het toch allemaal weer verkeerd doe, me afvragend waarom ik er eigenlijk nog heen ga.
Is het een idee om eens met m'n ouders te gaan praten hierover? (om te 'vragen' of dit beeld wat ik heb uberhaubt klopt.) Of is een psycholoog een idee?
donderdag 22 april 2010 om 15:06
donderdag 22 april 2010 om 15:50
Ik hoef het niet allemaal perfect te doen, maar iets meer steun is soms wel fijn. Bovendien heb ik meer het idee dat ik me te veel vergelijk met mijn broer en zus dan dat ik het voor mijn ouders per se goed wil doen. Ik heb het idee dat mijn broer en zus allesveel dingen 'beter' doen dan ik, en dat mijn ouders mij dus "minder waard" vinden.
donderdag 22 april 2010 om 15:53
quote:j22 schreef op 22 april 2010 @ 14:41:
Is het een idee om eens met m'n ouders te gaan praten hierover? (om te 'vragen' of dit beeld wat ik heb uberhaubt klopt.) Of is een psycholoog een idee?
Je ouders zouden hoogstwaarschijnlijk zeggen dat jouw beeld niet klopt. Als ze van het type waren "Ja, we vinden je ook echt een niksnut", dan geloof ik niet dat jullie een leuke band zouden hebben.
Als je zo'n gesprek aangaat met iemand dan doe je dat omdat je er iets uit wilt hebben. Als datgene een "gevoel" voor jou is, dan kun je er donder op zeggen dat het gesprek niet succesvol wordt.
Indien je iets concreets van ze wil krijgen waarvan jij denkt dat je dat "gevoel" wellicht zal krijgen, dan kun je wel het gesprek in gaan. Dan ben je immers niet uit op een "gevoel" maar op een daad/afspraak/materie/etc.
Als je bijvoorbeeld graag wil dat je ouders vaker contact met jou zoeken, ga dan een wel een gesprek aan. Als je meer het gevoel wilt hebben dat je ouders je waarderen, ga dan naar een psycholoog als je er zelf niet uitkomt.
Valt jouw wens voor die waardering te vertalen in concrete wensen?
Is het een idee om eens met m'n ouders te gaan praten hierover? (om te 'vragen' of dit beeld wat ik heb uberhaubt klopt.) Of is een psycholoog een idee?
Je ouders zouden hoogstwaarschijnlijk zeggen dat jouw beeld niet klopt. Als ze van het type waren "Ja, we vinden je ook echt een niksnut", dan geloof ik niet dat jullie een leuke band zouden hebben.
Als je zo'n gesprek aangaat met iemand dan doe je dat omdat je er iets uit wilt hebben. Als datgene een "gevoel" voor jou is, dan kun je er donder op zeggen dat het gesprek niet succesvol wordt.
Indien je iets concreets van ze wil krijgen waarvan jij denkt dat je dat "gevoel" wellicht zal krijgen, dan kun je wel het gesprek in gaan. Dan ben je immers niet uit op een "gevoel" maar op een daad/afspraak/materie/etc.
Als je bijvoorbeeld graag wil dat je ouders vaker contact met jou zoeken, ga dan een wel een gesprek aan. Als je meer het gevoel wilt hebben dat je ouders je waarderen, ga dan naar een psycholoog als je er zelf niet uitkomt.
Valt jouw wens voor die waardering te vertalen in concrete wensen?
donderdag 22 april 2010 om 15:59
@Vl43inder: daar heb je wel een punt. Nu ik er zo over nadenk denk ik idd dat zo'n gesprek met mijn ouders zal neerkomen op "maar zo bedoelen we het helemaal niet" e.d. Bovendien vind ik het lastig om zo'n gesprek (zoals maxem zei) niet beschuldigend te laten zijn ("en jullie hebben dit en dat gezegd/gedaan").
Echt concrete wensen vind ik lastig. Ik zal er eens over nadenken.
Echt concrete wensen vind ik lastig. Ik zal er eens over nadenken.
donderdag 22 april 2010 om 16:12
quote:j22 schreef op 22 april 2010 @ 15:59:
Bovendien vind ik het lastig om zo'n gesprek (zoals maxem zei) niet beschuldigend te laten zijn ("en jullie hebben dit en dat gezegd/gedaan").
Realiseer je dat je ouders ook maar mensen zijn en hun best hebben gedaan qua opvoeding. Er zijn zaken die in je opvoeding zijn gebeurd en die je nog steeds op een negatieve manier raken, die beter anders hadden kunnen zijn. Dat is voor de meeste mensen zo overigens.
Je kunt je opvoeding natuurlijk de schuld geven van dingen die niet lekker lopen in je leven, je bent bijvoorbeeld onzeker omdat je ouders niet zus en zo en wel dit en dat hebben gedaan/gezegd.
Die opvoeding kun je niet terugdraaien, het enige wat je kunt doen is je ouders vergeven voor dingen die ze beter anders hadden kunnen doen. (Zij hadden echt wel het beste met je voor waarschijnlijk). En vanaf nu zelf verantwoordelijk zijn voor je levensgeluk.
Dat betekent dat jij er nu iets van moet gaan maken. De stukjes uit je opvoeding die je mist (en iedereen mist wel wat hoor) moet je nu uit je zelf halen. Dus als jij voelt dat je te weinig waardering van je ouders krijgt, ga eens na wat jij nodig hebt om die waardering te kunnen voelen? Vraag dat aan ze.
Bovendien vind ik het lastig om zo'n gesprek (zoals maxem zei) niet beschuldigend te laten zijn ("en jullie hebben dit en dat gezegd/gedaan").
Realiseer je dat je ouders ook maar mensen zijn en hun best hebben gedaan qua opvoeding. Er zijn zaken die in je opvoeding zijn gebeurd en die je nog steeds op een negatieve manier raken, die beter anders hadden kunnen zijn. Dat is voor de meeste mensen zo overigens.
Je kunt je opvoeding natuurlijk de schuld geven van dingen die niet lekker lopen in je leven, je bent bijvoorbeeld onzeker omdat je ouders niet zus en zo en wel dit en dat hebben gedaan/gezegd.
Die opvoeding kun je niet terugdraaien, het enige wat je kunt doen is je ouders vergeven voor dingen die ze beter anders hadden kunnen doen. (Zij hadden echt wel het beste met je voor waarschijnlijk). En vanaf nu zelf verantwoordelijk zijn voor je levensgeluk.
Dat betekent dat jij er nu iets van moet gaan maken. De stukjes uit je opvoeding die je mist (en iedereen mist wel wat hoor) moet je nu uit je zelf halen. Dus als jij voelt dat je te weinig waardering van je ouders krijgt, ga eens na wat jij nodig hebt om die waardering te kunnen voelen? Vraag dat aan ze.
donderdag 22 april 2010 om 16:58
quote:j22 schreef op 22 april 2010 @ 15:51:
@Jeanette76b: heb je er ook iets aan/mee gedaan? Of heb je zoiets van: tja, het is nou eenmaal zo, moet er maar mee (leren) leven.
Uiteindelijk, na jaren, dacht ik inderdaad: "het is nou eenmaal zo, ik moet er mee (leren) leven.
Maakt het dat eenvoudig af en toe? Nee, maar je kunt mensen niet veranderen. Zo zal ik zelf ook mijn gebreken hebben tov mijn ouders, dus lijkt me dit de beste manier van er mee omgaan.
Sterkte ermee!
@Jeanette76b: heb je er ook iets aan/mee gedaan? Of heb je zoiets van: tja, het is nou eenmaal zo, moet er maar mee (leren) leven.
Uiteindelijk, na jaren, dacht ik inderdaad: "het is nou eenmaal zo, ik moet er mee (leren) leven.
Maakt het dat eenvoudig af en toe? Nee, maar je kunt mensen niet veranderen. Zo zal ik zelf ook mijn gebreken hebben tov mijn ouders, dus lijkt me dit de beste manier van er mee omgaan.
Sterkte ermee!
donderdag 22 april 2010 om 17:23
donderdag 22 april 2010 om 17:37
ik heb dit ook een beetje gehad, maar op een gegeven moment kwam het besef dat m'n ouders ook maar mensen zijn en dat dat waardering en enthousiasme uitspreken over alles wat je doet echt een ouder-kind ding is, wat zij loslaten en jij nog steeds nodig denkt te hebben (of in ieder geval een beetje gaat missen).
Want als je er eens bij stilstaat: hoe geïnteresseerd ben jij zelf eigenlijk in het leventje van pa of ma? sta jij bij alles wat zij je vertellen te springen en roep je: ooh, wat leuk, wat goed zeg!
daarbij komt denk ik dat hoe langer je niet meer thuis woont, hoe minder zij meekrijgen (en dus begrijpen) van jouw leven en de dingen die je doet.
mijn advies zou dus zijn: wacht niet (meer) op de waardering van je ouders, zorg dat je jezelf gaat waarderen om wie je bent!
Want als je er eens bij stilstaat: hoe geïnteresseerd ben jij zelf eigenlijk in het leventje van pa of ma? sta jij bij alles wat zij je vertellen te springen en roep je: ooh, wat leuk, wat goed zeg!
daarbij komt denk ik dat hoe langer je niet meer thuis woont, hoe minder zij meekrijgen (en dus begrijpen) van jouw leven en de dingen die je doet.
mijn advies zou dus zijn: wacht niet (meer) op de waardering van je ouders, zorg dat je jezelf gaat waarderen om wie je bent!
donderdag 22 april 2010 om 17:41
Tsja, ik vind het wel een lastige situatie. Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat voor een deel bij je zelf ligt (onzekerheid??). Maar ja ik ken de hele situatie natuurlijk niet, dus dat blijft gissen.
Dat je het gevoel hebt dat jou veel dingen niet verteld worden, daar kun je het natuurlijk wel over hebben met je ouders. Je kunt ze vragen of je wat meer op de hoogte gehouden kunt worden over belangrijke dingen en dat kan op prima via sms/mail.
Hopelijk helpt dat.
Dat je het gevoel hebt dat jou veel dingen niet verteld worden, daar kun je het natuurlijk wel over hebben met je ouders. Je kunt ze vragen of je wat meer op de hoogte gehouden kunt worden over belangrijke dingen en dat kan op prima via sms/mail.
Hopelijk helpt dat.
