Relaties
alle pijlers
Verhuizen voor partner
maandag 8 oktober 2007 om 17:44
Ik weet niet helemaal of ik dit op de juiste topic open maar hier komt het:
Op dit moment heb ik een relatie van al anderhalf jaar met een hele lieve vriend. Voor mij is hij de liefde van mijn leven en hij zegt dat het wederzijds is. Nu zouden wij best willen gaan samen wonen, maar waar? Wij wonen ongeveer 55 km. van elkaar vandaan, dat is natuurlijk niet zo heel erg veel. Maar hij heeft zijn werk (hij werkt voor zichzelf) daar en moet regelmatig 's avonds ook nog werken, dus zou hij mijn richting uit komen dan wordt dat best veel heen en weer rijden. Als ik richting zijn kant zou gaan heb ik het probleem van mijn 2 kinderen (14 en 16). Want zij zouden absoluut niet graag in een andere stad naar een andere school gaan, andere sportverenigingen ed. Ook dat kan ik begrijpen. En op hun eigen school blijven en dan met de trein gaan reizen wordt wel heel erg kostbaar. Anderzijds dan zouden we moeten wachten tot mijn kinderen over 4 jaar gaan studeren en uit huis gaan en dat ik dan de vrijheid heb om richting zijn kant te gaan. Nu zit ik dus eigenlijk een beetje met een dilemma van wat moet ik nou. Misschien zie ik het allemaal veel te problematisch hoor. En moet ik nu genieten van dat het met mijn relatie allemaal geweldig gaat en de toekomst wijst het dan op een gegeven moment zelf wel uit, maar aan de andere kant wil je als het juist zo goed gaat ook zo graag samen zijn en alles delen, toch?
Nu mijn vraag: Heeft iemand ervaring met zo'n soort situatie en wat heb je toen gedaan?
Op dit moment heb ik een relatie van al anderhalf jaar met een hele lieve vriend. Voor mij is hij de liefde van mijn leven en hij zegt dat het wederzijds is. Nu zouden wij best willen gaan samen wonen, maar waar? Wij wonen ongeveer 55 km. van elkaar vandaan, dat is natuurlijk niet zo heel erg veel. Maar hij heeft zijn werk (hij werkt voor zichzelf) daar en moet regelmatig 's avonds ook nog werken, dus zou hij mijn richting uit komen dan wordt dat best veel heen en weer rijden. Als ik richting zijn kant zou gaan heb ik het probleem van mijn 2 kinderen (14 en 16). Want zij zouden absoluut niet graag in een andere stad naar een andere school gaan, andere sportverenigingen ed. Ook dat kan ik begrijpen. En op hun eigen school blijven en dan met de trein gaan reizen wordt wel heel erg kostbaar. Anderzijds dan zouden we moeten wachten tot mijn kinderen over 4 jaar gaan studeren en uit huis gaan en dat ik dan de vrijheid heb om richting zijn kant te gaan. Nu zit ik dus eigenlijk een beetje met een dilemma van wat moet ik nou. Misschien zie ik het allemaal veel te problematisch hoor. En moet ik nu genieten van dat het met mijn relatie allemaal geweldig gaat en de toekomst wijst het dan op een gegeven moment zelf wel uit, maar aan de andere kant wil je als het juist zo goed gaat ook zo graag samen zijn en alles delen, toch?
Nu mijn vraag: Heeft iemand ervaring met zo'n soort situatie en wat heb je toen gedaan?
maandag 8 oktober 2007 om 18:28
maandag 8 oktober 2007 om 18:32
Hoi Soleil,
Heerlijk voor je dat je zo'n leuke relatie hebt. Ik heb zelf geen ervaring met deze precieze situatie maar wil wel graag reageren.
Als jij zou verhuizen dan verandert er voor drie personen wel heel veel. En zeker als de kinderen het lekker hebben en gelukkig zijn in de plaats waar jullie nu wonen, lijkt me de plaats waar jullie nu wonen wel veel waard voor jullie.
Ik ga ervanuit dat hij nu vlakbij zijn bedrijf woont. Het is natuurlijk wel lastiger als je verder van je bedrijf woont. Maar aan de andere kant is 55 km woon-werk verkeer best te doen (zeker als je niet in de Randstad woont. of de goede kant op gaat zeg maar).
Als hij bij jullie gaat wonen dan scheelt dat natuurlijk ontzettend in de maandlasten van jullie allebei. Misschien voor hem een aanzetje om iets meer uit te besteden en iets minder zelf aan zijn bedrijf te gaan doen en daardoor vaker thuis te zijn.
Misschien kan hij daar 's avonds een paar dagen in de week blijven eten, dan hoeft hij evengoed maar één keer op en neer te rijden.
Dus ik zou er voor kiezen om in jouw plaats te gaan wonen. Maar als het anders wordt dan redden jullie het ook vast. Want ook voor pubers is 55 km reizen naar een vriendje of vriendinnetje best te doen. En als ze nu lekker in hun vel zitten dan maken ze vast ook weer snel nieuwe vrienden.
Heerlijk voor je dat je zo'n leuke relatie hebt. Ik heb zelf geen ervaring met deze precieze situatie maar wil wel graag reageren.
Als jij zou verhuizen dan verandert er voor drie personen wel heel veel. En zeker als de kinderen het lekker hebben en gelukkig zijn in de plaats waar jullie nu wonen, lijkt me de plaats waar jullie nu wonen wel veel waard voor jullie.
Ik ga ervanuit dat hij nu vlakbij zijn bedrijf woont. Het is natuurlijk wel lastiger als je verder van je bedrijf woont. Maar aan de andere kant is 55 km woon-werk verkeer best te doen (zeker als je niet in de Randstad woont. of de goede kant op gaat zeg maar).
Als hij bij jullie gaat wonen dan scheelt dat natuurlijk ontzettend in de maandlasten van jullie allebei. Misschien voor hem een aanzetje om iets meer uit te besteden en iets minder zelf aan zijn bedrijf te gaan doen en daardoor vaker thuis te zijn.
Misschien kan hij daar 's avonds een paar dagen in de week blijven eten, dan hoeft hij evengoed maar één keer op en neer te rijden.
Dus ik zou er voor kiezen om in jouw plaats te gaan wonen. Maar als het anders wordt dan redden jullie het ook vast. Want ook voor pubers is 55 km reizen naar een vriendje of vriendinnetje best te doen. En als ze nu lekker in hun vel zitten dan maken ze vast ook weer snel nieuwe vrienden.
maandag 8 oktober 2007 om 19:14
Hallo Soleil,
Lastige keuze........... Jij moet doen wat voor jou het beste voelt. Als je diep in je hart kijkt wat zou jij willen?
Wat zijn voor jou de consequenties om in de woonplaats van je vriend te wonen? Het gaat namelijk niet alleen om je kinderen, maar wat moet jij zelf allemaal opgeven en aan de andere kant wat levert het jou op? Omgekeerd wat zijn voor hem de consequenties om jouw kant op te komen? Wat wil jouw vriend?
In mijn geval modderen we al 6,5 jaar voort. Ik woon in Midden Nederland en mijn vriend woont in het Noorden, dus 180 km. Door mijn werk ben ik hier gebonden en mijn vriend heeft zijn leven in het Noorden.
Opgeven willen we geen van tweeen. Mijn baan is voor mij erg belangrijk, ik heb echt het idee dat ik op mijn plek zit! De werkgelegenheid in mijn sector is minimaal. Bovendien woon ik anti-kraak dus hier samenwonen gaat (nog) niet.
Dus modderen we maar voort. Het geeft wel een grote druk op een relatie, want ik merk dat ik wel verder wil gaan. Na heel veel jaren heb ik eindelijk de mogelijkheid om iets te kunnen huren via een woningcorporatie. Iets dat mij met een grote omweg misschien gaat lukken! Mijn vriend is er op tegen dat ik mijn eigen keuzes hierin maak. Hij ziet het als een verwijdering tussen ons. Dit klopt wel voor een deel, maar ik merk echt dat ik op deze manier leven niet meer trek en mijn eigen mogelijkheden wil benutten.
Het grote nadeel voor mij is dat ik het idee heb dat ik nergens echt een sociaal leven voor mijzelf kan opbouwen. Soms hier, soms daar. Ik kan niet lang van tevoren een afspraak maken want ik weet niet waar ik ben. Ook hierin maak ik steeds vaker mijn keuze.
Lastige keuze........... Jij moet doen wat voor jou het beste voelt. Als je diep in je hart kijkt wat zou jij willen?
Wat zijn voor jou de consequenties om in de woonplaats van je vriend te wonen? Het gaat namelijk niet alleen om je kinderen, maar wat moet jij zelf allemaal opgeven en aan de andere kant wat levert het jou op? Omgekeerd wat zijn voor hem de consequenties om jouw kant op te komen? Wat wil jouw vriend?
In mijn geval modderen we al 6,5 jaar voort. Ik woon in Midden Nederland en mijn vriend woont in het Noorden, dus 180 km. Door mijn werk ben ik hier gebonden en mijn vriend heeft zijn leven in het Noorden.
Opgeven willen we geen van tweeen. Mijn baan is voor mij erg belangrijk, ik heb echt het idee dat ik op mijn plek zit! De werkgelegenheid in mijn sector is minimaal. Bovendien woon ik anti-kraak dus hier samenwonen gaat (nog) niet.
Dus modderen we maar voort. Het geeft wel een grote druk op een relatie, want ik merk dat ik wel verder wil gaan. Na heel veel jaren heb ik eindelijk de mogelijkheid om iets te kunnen huren via een woningcorporatie. Iets dat mij met een grote omweg misschien gaat lukken! Mijn vriend is er op tegen dat ik mijn eigen keuzes hierin maak. Hij ziet het als een verwijdering tussen ons. Dit klopt wel voor een deel, maar ik merk echt dat ik op deze manier leven niet meer trek en mijn eigen mogelijkheden wil benutten.
Het grote nadeel voor mij is dat ik het idee heb dat ik nergens echt een sociaal leven voor mijzelf kan opbouwen. Soms hier, soms daar. Ik kan niet lang van tevoren een afspraak maken want ik weet niet waar ik ben. Ook hierin maak ik steeds vaker mijn keuze.
maandag 8 oktober 2007 om 19:27
Geen ervaring hiermee. Wanneer ik je situatie lees zou ik er voor kiezen dat je partner jou kant uitkomt. Denk dat het voor je kinderen al genoeg verandering is dat je gaat samenwonen. Ik zou ze dan niet weghalen uit hun omgeving. Ik vind 55km nl wel veel om te reizen voor pubers om vrienden te zien.
maandag 8 oktober 2007 om 19:35
quote:JoJootje schreef op 08 oktober 2007 @ 19:14:
Hallo Soleil,
Lastige keuze........... Jij moet doen wat voor jou het beste voelt. Als je diep in je hart kijkt wat zou jij willen?
Wat zijn voor jou de consequenties om in de woonplaats van je vriend te wonen? Het gaat namelijk niet alleen om je kinderen, maar wat moet jij zelf allemaal opgeven en aan de andere kant wat levert het jou op? Omgekeerd wat zijn voor hem de consequenties om jouw kant op te komen? Wat wil jouw vriend?
In mijn geval modderen we al 6,5 jaar voort. Ik woon in Midden Nederland en mijn vriend woont in het Noorden, dus 180 km. Door mijn werk ben ik hier gebonden en mijn vriend heeft zijn leven in het Noorden.
Opgeven willen we geen van tweeen. Mijn baan is voor mij erg belangrijk, ik heb echt het idee dat ik op mijn plek zit! De werkgelegenheid in mijn sector is minimaal. Bovendien woon ik anti-kraak dus hier samenwonen gaat (nog) niet.
Dus modderen we maar voort. Het geeft wel een grote druk op een relatie, want ik merk dat ik wel verder wil gaan. Na heel veel jaren heb ik eindelijk de mogelijkheid om iets te kunnen huren via een woningcorporatie. Iets dat mij met een grote omweg misschien gaat lukken! Mijn vriend is er op tegen dat ik mijn eigen keuzes hierin maak. Hij ziet het als een verwijdering tussen ons. Dit klopt wel voor een deel, maar ik merk echt dat ik op deze manier leven niet meer trek en mijn eigen mogelijkheden wil benutten.
Het grote nadeel voor mij is dat ik het idee heb dat ik nergens echt een sociaal leven voor mijzelf kan opbouwen. Soms hier, soms daar. Ik kan niet lang van tevoren een afspraak maken want ik weet niet waar ik ben. Ook hierin maak ik steeds vaker mijn keuze.Ik vind de situaties dus absoluut niet vergelijkbaar. 55km is nog wel te bereizen voor een volwassen man. Ze heeft kinderen, tuurlijk moet ze daaraan denken. Kijk, wanneer haar afstandsverschil ook zo groot zou zijn, dan vind ik dat ze erover na kan denken om die kant op te gaan, maar in dit geval niet.
Hallo Soleil,
Lastige keuze........... Jij moet doen wat voor jou het beste voelt. Als je diep in je hart kijkt wat zou jij willen?
Wat zijn voor jou de consequenties om in de woonplaats van je vriend te wonen? Het gaat namelijk niet alleen om je kinderen, maar wat moet jij zelf allemaal opgeven en aan de andere kant wat levert het jou op? Omgekeerd wat zijn voor hem de consequenties om jouw kant op te komen? Wat wil jouw vriend?
In mijn geval modderen we al 6,5 jaar voort. Ik woon in Midden Nederland en mijn vriend woont in het Noorden, dus 180 km. Door mijn werk ben ik hier gebonden en mijn vriend heeft zijn leven in het Noorden.
Opgeven willen we geen van tweeen. Mijn baan is voor mij erg belangrijk, ik heb echt het idee dat ik op mijn plek zit! De werkgelegenheid in mijn sector is minimaal. Bovendien woon ik anti-kraak dus hier samenwonen gaat (nog) niet.
Dus modderen we maar voort. Het geeft wel een grote druk op een relatie, want ik merk dat ik wel verder wil gaan. Na heel veel jaren heb ik eindelijk de mogelijkheid om iets te kunnen huren via een woningcorporatie. Iets dat mij met een grote omweg misschien gaat lukken! Mijn vriend is er op tegen dat ik mijn eigen keuzes hierin maak. Hij ziet het als een verwijdering tussen ons. Dit klopt wel voor een deel, maar ik merk echt dat ik op deze manier leven niet meer trek en mijn eigen mogelijkheden wil benutten.
Het grote nadeel voor mij is dat ik het idee heb dat ik nergens echt een sociaal leven voor mijzelf kan opbouwen. Soms hier, soms daar. Ik kan niet lang van tevoren een afspraak maken want ik weet niet waar ik ben. Ook hierin maak ik steeds vaker mijn keuze.Ik vind de situaties dus absoluut niet vergelijkbaar. 55km is nog wel te bereizen voor een volwassen man. Ze heeft kinderen, tuurlijk moet ze daaraan denken. Kijk, wanneer haar afstandsverschil ook zo groot zou zijn, dan vind ik dat ze erover na kan denken om die kant op te gaan, maar in dit geval niet.
maandag 8 oktober 2007 om 20:29
Moeilijke situatie, maar ik zou denk ik toch er voor kiezen om het leven van mijn kinderen niet meer te verstoren dan nodig is. Als jullie gaan samenwonen, verandert er voor hen al een heleboel thuis. Voor hen wel zo veilig als ze dan wel het houvast van hun vertrouwde omgeving houden. En 55 km is niet onoverkomelijk, voor woonwerkverkeer. Als alles goed blijft gaan kunnen jullie als de kinderen uit huis gaan, alsnog besluiten die kant op te verhuizen.
Hoe zit het met de vader van de kinderen; is die nog in beeld en hebben ze veel contact? Want ik kan me voorstellen dat dat ook nog een rol zal spelen. Mijn ex zou er op zijn minst gezegd niet happy mee zijn als ik met zijn kind 55 km verderop zou gaan wonen en voor de band van mijn kind met haar vader lijkt het me ook niet bevorderlijk, ze zou hem een stuk minder zien. Maar misschien is dat in deze situatie geen issue?
Hoe zit het met de vader van de kinderen; is die nog in beeld en hebben ze veel contact? Want ik kan me voorstellen dat dat ook nog een rol zal spelen. Mijn ex zou er op zijn minst gezegd niet happy mee zijn als ik met zijn kind 55 km verderop zou gaan wonen en voor de band van mijn kind met haar vader lijkt het me ook niet bevorderlijk, ze zou hem een stuk minder zien. Maar misschien is dat in deze situatie geen issue?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 8 oktober 2007 om 20:31
quote:sienna72 schreef op 08 oktober 2007 @ 19:39:
Is het niet een idee om een woonplaats tussen in te zoeken dan is zijn reistijd goed te doen en zitten je kinderen ook niet al te ver van school en vrienden.Klinkt misschien wel als een compromis, maar voor de kinderen gaat dat niet op. of ze nu 33 of 60 km van hun school en vrienden vandaan wonen, het is beiden niet echt fietsafstand. Kinderen van die leeftijd leven dichterbij huis dan dat, en worden dan sowieso uit hun vertrouwde omgeving en routine gehaald.
Is het niet een idee om een woonplaats tussen in te zoeken dan is zijn reistijd goed te doen en zitten je kinderen ook niet al te ver van school en vrienden.Klinkt misschien wel als een compromis, maar voor de kinderen gaat dat niet op. of ze nu 33 of 60 km van hun school en vrienden vandaan wonen, het is beiden niet echt fietsafstand. Kinderen van die leeftijd leven dichterbij huis dan dat, en worden dan sowieso uit hun vertrouwde omgeving en routine gehaald.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 8 oktober 2007 om 20:34
Ik heb nooit geschreven dat ik in een vergelijkbare situatie zit, maar meer omdat ik geen kinderen heb.
Wat ik bedoel te zeggen is dat Soleil zowel aan haar kinderen als aan zichzelf moet denken. Inhoudelijke argumenten en zowel de voors en de tegens moeten op een rijtje gezet worden. Soleil, daarin moet je in gesprek gaan met jouw vriend. Jullie beide moeten tevreden zijn met de gekozen oplossing, eventueel met compromissen. Komen jullie er samen niet uit dan kan er verwijdering tussen jullie ontstaan.
Maar dit kan je ook in een breder perspectief zien. Waarom is het altijd de vrouw dit zichzelf moet opofferen ten gunste van partner (en in sommige situaties, het opofferen ten gunste van de kinderen)?
Wat ik bedoel te zeggen is dat Soleil zowel aan haar kinderen als aan zichzelf moet denken. Inhoudelijke argumenten en zowel de voors en de tegens moeten op een rijtje gezet worden. Soleil, daarin moet je in gesprek gaan met jouw vriend. Jullie beide moeten tevreden zijn met de gekozen oplossing, eventueel met compromissen. Komen jullie er samen niet uit dan kan er verwijdering tussen jullie ontstaan.
Maar dit kan je ook in een breder perspectief zien. Waarom is het altijd de vrouw dit zichzelf moet opofferen ten gunste van partner (en in sommige situaties, het opofferen ten gunste van de kinderen)?
dinsdag 9 oktober 2007 om 08:20
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Mijn kinderen zitten nu heel erg lekker in mijn vel. En als ik zou verhuizen zou ik ze er echt geen plezier mee doen. Het is toch moeilijk naar mijn idee als je op een andere middelbare school komt om weer een plekje te veroveren en echte vrienden te krijgen, alhoewel mensen zeggen dat kinderen heel flexibel zijn. Maar dat is denk ik meer op een basisschool leeftijd en als zij die leeftijd zouden hebben zou ik ook niet zo twijfelen. Hun vader is nog in de picture, daar gaan ze 1 weekeinde in de 14 dagen heen en die zou het ook niet op prijs stellen, maar dat zou mij niet zo uitmaken, het maakt mij meer uit wat mijn kinderen er dan van zeggen als ze verder weg wonen bij hun vader vandaan.
Mijn gevoel zegt ook dat mijn kinderen op de eerste plaats komen dus ik ga er voorlopig nog wel voor om hier te blijven zodat ze hun school af kunnen maken en daarna kan ik altijd nog verhuizen. Zoals Poezewoes zegt dat ik hun leven nog maar niet verstoor. Maar mijn hart zegt anders!
Ach je kan niet in de toekomst kijken, wie weet komt mijn vriend in de toekomst alsnog hierheen.
Mijn kinderen zitten nu heel erg lekker in mijn vel. En als ik zou verhuizen zou ik ze er echt geen plezier mee doen. Het is toch moeilijk naar mijn idee als je op een andere middelbare school komt om weer een plekje te veroveren en echte vrienden te krijgen, alhoewel mensen zeggen dat kinderen heel flexibel zijn. Maar dat is denk ik meer op een basisschool leeftijd en als zij die leeftijd zouden hebben zou ik ook niet zo twijfelen. Hun vader is nog in de picture, daar gaan ze 1 weekeinde in de 14 dagen heen en die zou het ook niet op prijs stellen, maar dat zou mij niet zo uitmaken, het maakt mij meer uit wat mijn kinderen er dan van zeggen als ze verder weg wonen bij hun vader vandaan.
Mijn gevoel zegt ook dat mijn kinderen op de eerste plaats komen dus ik ga er voorlopig nog wel voor om hier te blijven zodat ze hun school af kunnen maken en daarna kan ik altijd nog verhuizen. Zoals Poezewoes zegt dat ik hun leven nog maar niet verstoor. Maar mijn hart zegt anders!
Ach je kan niet in de toekomst kijken, wie weet komt mijn vriend in de toekomst alsnog hierheen.
dinsdag 9 oktober 2007 om 08:33
Ik zou zelf zeker niet gaan verhuizen! En dan voornamelijk voor je kinderen. Ik ben zelf op mijn 16e verhuist en dat heeft er toe geleid dat ik op mijn broer en ouders na , niemand ken die mij kent vanaf de lagere school cq middelbare school ( ik was 17 toen ik voor de havo slaagde ). En dat is best een gemis. Alle vrienden die ik ken kennen mij vanaf mijn 17e of latere leeftijd. Dus doe dat je kinderen niet aan. .. jongeren onderhouden het contact met hun vrienden na een verhuizing niet zoals wij volwassenen dat doen.
dinsdag 9 oktober 2007 om 08:44
kun je er met je kinder over praten? puur om te kijken wat hun idee erover is, zónder ze het gevoel te geven dat zij moeten kiezen... tis n lastige idd, maar als ze mee kunnen denken in deze maakt dat de keuze misschien makkelijker voor ze? tenzij t echt puberende pubers zijn zeg maar 
das wat lastiger.
zelf ben ik rond die leeftijd naar n andere middelbare school gegaan, en dat is idd gewoon niet al te prettig. nu zijn zij met zn 2en, dus dat kan wel schelen. ze hebben altijd houvast aan elkaar.
tot nu toe heb ik de stap te verhuizen voor een partner 2 keer gezet, en er waren geen kinderen in t spel, dus gingen we iig de eerste keer n btje in t midden wonen. nu de 2de keer, is er wel n kind in t spel... nog in de maak dat wel maar wel de oorzaak dat t verhuizen n stuk sneller ging, en totaal niet in het midden! hij is 300 km verhuisd!!! (groningen-roermond)
zijn werk. kan hij niet van thuis uit veel doen? en zo ja, heb jij dan ruimte voor hem voor een eigen werkplek? zou ook kunnen helpen natuurlijk...
das wat lastiger.zelf ben ik rond die leeftijd naar n andere middelbare school gegaan, en dat is idd gewoon niet al te prettig. nu zijn zij met zn 2en, dus dat kan wel schelen. ze hebben altijd houvast aan elkaar.
tot nu toe heb ik de stap te verhuizen voor een partner 2 keer gezet, en er waren geen kinderen in t spel, dus gingen we iig de eerste keer n btje in t midden wonen. nu de 2de keer, is er wel n kind in t spel... nog in de maak dat wel
maar wel de oorzaak dat t verhuizen n stuk sneller ging, en totaal niet in het midden! hij is 300 km verhuisd!!! (groningen-roermond)zijn werk. kan hij niet van thuis uit veel doen? en zo ja, heb jij dan ruimte voor hem voor een eigen werkplek? zou ook kunnen helpen natuurlijk...
dinsdag 9 oktober 2007 om 10:35
Ik mis de visie van je vriend in dezen. Jullie praten er toch wel over samen? Wil hij net zo graag samenwonen als jij?
Ik vind dat jij veel betere argumenten hebt om te blijven waar je bent (je kinderen) dan hij (zn werk). De vraag is ook of jij realistich bent in hoe het samenwonen er uit zal gaan zien, hoe je je daar op termijn bij zult voelen; indien jij degene bent die verhuist en dat offer ook vraagt van je kinderen. Wellicht kom je na verloop van tijd tot de conclusie dat het samernwonen niet zo gezellig is als je had gehoopt/verwacht omdat hij wel èrg veel werkt. Ik wil natuurlijk niet al te somber doen, maar het lijkt nu al alsof zijn werk zo'n absolute, weinig flexibele grootheid is; terwijl jouw belangen, maar vooral de belangen van je kinderen, wat ondergeschikt lijken te zijn.
Werk je zelf? En waar?
Ik vind dat jij veel betere argumenten hebt om te blijven waar je bent (je kinderen) dan hij (zn werk). De vraag is ook of jij realistich bent in hoe het samenwonen er uit zal gaan zien, hoe je je daar op termijn bij zult voelen; indien jij degene bent die verhuist en dat offer ook vraagt van je kinderen. Wellicht kom je na verloop van tijd tot de conclusie dat het samernwonen niet zo gezellig is als je had gehoopt/verwacht omdat hij wel èrg veel werkt. Ik wil natuurlijk niet al te somber doen, maar het lijkt nu al alsof zijn werk zo'n absolute, weinig flexibele grootheid is; terwijl jouw belangen, maar vooral de belangen van je kinderen, wat ondergeschikt lijken te zijn.
Werk je zelf? En waar?
dinsdag 9 oktober 2007 om 10:57
Ik zou niet gaan verhuizen om de reden die al eerder is aangegeven: je kinderen. Je moet ze denk ik niet uit hun vertrouwde omgeving halen op hun leeftijd. De puberleeftijd is al moeilijk genoeg voor ze. Je zegt dat ze heel lekker in hun vel zitten; ik zou dat zeer zeker niet verstoren als dat niet noodzakelijk is. Mijn advies zou zijn: wachten.
dinsdag 9 oktober 2007 om 11:49
Zeker nu na julllie reacties heb ik toch meer het idee inderdaad om te blijven waar ik zit, iets wat mijn gevoel al aangaf. Maar ja, je wilt toch ook wel eens een mening van iemand anders horen hoe die dat gedaan heeft of iemand zoals Kitty elastic die zoiets zelf al eens heeft meegemaakt. En mijn relatie is nu goed en als het over vier jaar nog goed is dan kan ik altijd zien. Wij praten er samen zeker over!
zaterdag 29 december 2007 om 15:48
Je moet vertrouwen op je eigen gevoel en dat volgen. Als zijn enige reden het werk is, dan kan hij natuurlijk ook gaan forensen of ander werk zoeken.
Wij wonen 72 km uit elkaar en gaan allebei verhuizen. Hij wilt mijn woonplaats niet, die is te christelijk voor hem. En ik heb hier eigenlijk ook nog weinig over. Zijn woonplaats is te klein en biedt te weinig werkgelegenheid voor mij. Dus nu gaan we naar het midden, waar zijn ouders en een aantal van onze beste vrienden wonen.
Wij wonen 72 km uit elkaar en gaan allebei verhuizen. Hij wilt mijn woonplaats niet, die is te christelijk voor hem. En ik heb hier eigenlijk ook nog weinig over. Zijn woonplaats is te klein en biedt te weinig werkgelegenheid voor mij. Dus nu gaan we naar het midden, waar zijn ouders en een aantal van onze beste vrienden wonen.
