Kapot van verdriet

Hallo,



Ik (39) leerde 4 jaar geleden een meisje kennen (28) via mijn werk, zij had daar een bijbaantje als secretaresse terwijl ze afstudeerde aan de uiniversiteit. We kregen al snel een relatie en we waren gek op elkaar. Ik had echter al 1.5 jaar emigratieplannen en na 3 maanden relatie haar verteld dat ik ging emigreren. Een week later vroeg ze hoe ik het zou vinden als ze mee zou gaan! Ik zei haar dat ze dat moest doen als ze wilde maar wel voornamelijk vanwege dat land en niet vanwege mij, ik wilde namelijk niet dat mocht het fout gaan, het was nog zo pril op dat moment, ze alleen en afhankelijk van mij in dat andere land was. Nee, was geen probleem voor haar. Ze had op internet al een interessante promotieplek op een universiteit in het toekomstige land gevonden dat helemaal haar ding was. Ze konden dus samen gaan en ik daar werken en zijn promoveren. Een dikke twee jaar geleden zijn we geemigreerd.



Na een paar maanden vond ik een baan, zij was vanaf het begin af aan al druk op de universiteit met haar promotie. Nadat ik de baan had gevonden zijn we uit onze tijdelijke kamer die we huurden in een echt mooi groot huurhuis getrokken dat werkelijk perfect was voor ons. We hadden het er goed naar ons zin, trokken er regelmatig op uit om het natuurschoon van het nieuwe land te bewonderen, we waren gelukkig.



Toen sloeg een jaar geleden de financiele crisis toe en ik kwam (met ook mijn universitaire studie) werkloos thuis te zitten. Ik ben nu al een jaar werkloos en het is zeer moeilijk hier momenteel aan werk te komen. Vanaf dat ik werkloos werd ging het langzaam bergafwaarts met ons. Ik zat hele dagen thuis achter de pc, proberen werk te vinden en anders wat internetten. Als zij 's avonds thuis kwam van de universiteit had ik niets gepoetst in het huis of voor haar gekookt (koken is echter haar hobby en ze is er een ster in, ik niet echt). Dat verweet ze mij.



Ik aan de andere kant heb nog nooit in onze relatie de woorden 'ik hou van je' of 'ik mis je' of ook maar iets van die strekking gehoord. Ook niet na de sex een 'dat was heerlijk lieverd' of iets dergelijks. Ze is een ontzettende beta-nerd, kan zeer slecht communiceren of haar gevoelens uiten. Bang me kwetsbaar op te stellen heb ik mezelf altijd voorgehouden niet uit mezelf met 'ik hou van je' te komen, pas als zij daar mee zou komen, wat dus nooit gebeurd is. Omdat ik ook erg onzeker werd van het geen baan hebben (je voelt je waardeloos en wil juist zo graag haar waardering voor je werk horen) en het feit dat ze nog maar zeer weinig sex wilde hebben (wat in het begin van de relatie wel totaal anders was) heb ik me ook meer voor haar afgesloten.



We kwamen in een neerwaarste spiraal en zagen elkaar op een gegeven moment voornamelijk bij het eten en later op de avond als we wat tv keken. Ze stortte zich volledig op haar promoveren waar ze zelfs in de weekenden naar toe ging. Ik voelde me steeds minder interessant voor haar, nog steeds geen baan en in het nieuwe land ook nog steeds geen vrienden terwijl zij voor haar promoveren een aantal maal de wereld is over kunnen vliegen voor conferenties en dergelijke en tevens enkele prijzen won voor haar uitstekende werk dat ze doet. Oftewel, zij alle succes van de wereld, ik niks. Ik was wanhopig op zoek naar waardering, van haar met een 'ik geef om je' of van een bedrijf dat me een baan wilde geven. Kreeg geen van beide.



Begin dit jaar zij ze plotseling 'we moeten praten'. Ze geloofde niet dat we elkaar gelukkig konden maken en wilde die avond in de woonkamer slapen. Ik zei 'doe niet zo gek' en heb haar gewoon in bed gehaald waar ik haar heb geknuffeld als nooit tevoren om haar maar duidelijk te maken hoeveel in van haar hou. 's Ochtends heb ik haar verteld dat ik echt niet wilde dat ze me zou verlaten, dat ze daarvoor teveel voor me betende enzo. Haar antwoord was 'wat doe je toch raar'. Ze wist zich er geen raad mee hoe ik deed.



We bleven toch nog bij elkaar en ik probeerde haar steeds met kleine dingen te laten zien wat ze voor me betekende maar het had geen enkel resultaat. Ze zocht gewoon naar allerlei kleine dingen om zich maar aan te ergeren. Ik kon weinig goed doen.



Een maand geleden weer een 'we moeten praten' gesprek waarin ze me vertelde dat ze na de volgende conferentie waar ze naar toe moest (nu zo'n 3 weken geleden) langzaam naar een nieuwe woonruimte ging zoeken. Tijdens haar conferentie heeft ze 2x contact gezocht, 1x om te laten weten dat ze in het hotel was aangekomen en nog een keer om te zeggen dat ik niet moest vergeten wanneer haar op te halen van vliegveld bij terugkomst. Afgelopen maandag heb ik haar opgehaald van vliegveld, we komen thuis en ik blijk haar verjaardag vergeten te zijn (die was tijdens haar conferentie, had ze het zelf vooraf ook niet meer over gehad en aangezien ik werkloos thuis zit en alle dagen hetzelfde zijn ben ik het werkelijk totaal vergeten, in tegenstelling tot vorig jaar toen ik haar hele kamer met balonnen versierd had en tal van cadeaus voor haar had). Ik schrok me kapot, heb haar meteen alsnog gefeliciteerd en zei dat ik nog even boodschappen moest doen. Uiteraard geen boodschappen gedaan maar meteen cadeaus voor haar gaan kopen. Kom ik thuis en verontschuldig me nogmaals, wil de cadeaus geven, zegt ze me dat ze voor ze naar de conferentie ging al naar een andere woonruimte is wezen kijken en tijdens de conferentie de woonruimte ook daadwerkelijk geboekt heeft en er per direct in kan. Dus wel over de zeik vanwege het vergeten van haar verjaardag maar wel al stiekem een andere woonruimte geregeld. Overigens heeft zij zelf ook nog nooit stil gestaan bij 1,2,3 jaar relatie etc.



Die avond heb ik voor het eerst in onze relatie gehuild (zij nog nooit) omdat ik haar daadwerkelijk zou verliezen. Ze was verbaasd want kende die kant van mij niet. Ik heb haar bijna gesmeekt niet weg te gaan, gezegd (eindelijk dan toch, als eerste) dat ik van haar hou en niet zonder haar wilde. Ze moest toen zelf ook huilen (ook voor het eerst dus) en zei dat ze er van overtuigd was dat we elkaar niet gelukkig konden maken.



Ik vertelde haar dat we ons beiden hebben afgesloten voor emoties (ik uit angst na eerdere verbroken relaties om gekwetst te worden, ook dom, ik weet het nu) en zei omdat ze dat sowieso moeilijk kan en omdat ze op mijn emoties zat te wachten. Dus beiden wachten tot de andere de 1e emotionele stap zet. Beiden wachtend op liefde, een 'ik hou van je' etc. Ik zei haar dat nu dit eindelijk was uitgesproken en ze mij met haar besluit over de emotionele streep had getrokken het ideale moment was om er juist wat van te maken. Om er juist aan te werken! We zijn beiden te afwachtend geweest maar wilden in ons hart niets liever dan liefde en waardering. Ik kan die nu weer geven (mijn emotionele kant waar ik vroeger juist zo om bekend stond is terug) en zie het juist als iets positiefs, zij gelooft echter niet in 'werken aan een relatie' en vind dat het vanzelf moet gaan (ik was haar 3e relatie).



We hebben de dag er op nog erg veel samen gehuild, geknuffeld zoals we nog nooit gedaan hadden. Gezoend, gestreeld, gevreeen, lieve woordjes. Het was intenser en mooier dan ooit. Dit was wat we al die tijd zochten. Maar toch ging ze weg. Ik heb haar nog helpen inpakken en gezegd dat ze niet lang weg moest blijven en dat we anders maar een lat-relatie moesten beginnen. Ze grapte nog dat het maar goed was dat de verhuizing voor haar bijna niets kostte (hintend op dat ze dan ook makkelijk weer terug kon zijn) en ik had initieel het idee dat ze een verzoening niet uitsloot.



We hebben afgelopen halve week een paar keer wat contact gehad waarin steeds duidelijk werd dat het waar haar betreft toch echt voorbij is. Ik heb haar een lange lieve brief geschreven zonder verwijten maar puur verhalend over de leuke dingen die we beleefd hebben en mijn oprechte gevoelens voor, mijn angsten, en mijn redenen om niet te emotioneel over te willen komen). Ik kreeg vanochtend een korte zakelijk brief terug. Waar ik mijn brief nog had doorspekt met complimenten ('ben niet zo onzeker, je ziet er fantastisch uit', 'je bent een kanjer' etc.) was er van haar kant helemaal niets in die trant. Het was een 'ja, we hadden ook mooie momenten, je bent een goede jongen maar de liefde is weg, het ga je goed' brief. Wel aan het eind nog een 'zullen we over een tijdje eens wat afspreken, gewoon om bij te kletsen'.



Nou daar heb ik dus geen behoefte aan. We zijn beiden fout geweest door niet onze gevoelens te tonen maar wilden dat beiden juist wel zo graag. Ik wil voor iedere relatie vechten en zie het als een punt om de relatie ten goede te keren en elkaar vanaf nu wel te laten weten dat we van elkaar houden etc. Zij gooit de handdoek in de ring en het hoeft niet meer. Voor mij is het alles of niets. Ik heb geen behoefte om 'bij te kletsen', dat doet mij alleen verdriet. Ik wil haar nog steeds terug want ik hou echt van haar en wil op zijn minst echt kijken hoe het nu zou gaan.



Ik voel me steeds vaker gebruikt. Gebruikt om makkelijk een ander ver land binnen te komen waar ze nog niemand kende en waar ze kon promoveren aan de universiteit. Met mij erbij was woning vinden en auto en al dat soort dingen wel zo makkelijk. Nu ze d'r draai gevonden heeft ben ik niet meer nodig. Zo voelt het althans.



Weet niet wat ik nu moet en ben overmand door emoties. Raad, hulp, advies wordt erg op prijs gesteld. Sorry voor het lange verhaal.



Mvg,



Robert