Thuisbevallen...tips en ervaringen gevraagd!

De eerste keer wilde ik thuis bevallen en werd het een ziekenhuisbevalling. De tweede keer wilde ik weer in het ziekenhuis bevallen en werd het een thuisbevalling.

Mij was destijds ook een thuisbevalling aanbevolen door het verloskundigenkollektief in onze toenmalige woonplaats. Gezellig met kaarsjes en een muziekje erbij! Toen het eenmaal zover was, kwam de dienstdoende VK (met in haar kielzog een kraamverzorgster plus stagiaire) pas toen ik al volledige ontsluiting had. Ik had door de weeenstorm heel veel pijn, maar een pijnstiller hadden de dames niet in de aanbieding, 'pijn hoort er gewoon bij' vonden zij met hun nuchtere Hollandse opgewektheid. 'Persen, persen' schreewden ze in koor tegen me 'het kind moet er NU uit!'. Toen zette ik dus maar even flink kracht (je vertrouwt op hun expertise immers) en mijn 8 ponds baby floepte er in een keer uit...resultaat: totaalruptuur! Heftige bloeding erbij ook. Met spoed naar ziekenhuis om onder narcose 20 hechtingen in mijn doos te laten zetten. Bloedtransfusie. Opname.Twee weken bedrust om van het hele gebeuren weer te herstellen.



Ik heb er maar een woord voor en dat is barbaars. Het is uiteindelijk allemaal wel goed gekomen hoor (de baby was kerngezond) maar ik had toen al meteen: dit nooit meer.

Als ik nu weer zwanger zou zijn, zou ik eisen te bevallen onder begeleiding van een echte dokter met een spuit. Baringspijn is namelijk net zo erg als het amputeren van een ledemaat, wist je dat? Niet dat ik je romantische dromen wil verstoren hoor....maar wees voorbereid en assertief, als het moment daar is.

Er is echt niks lekkerders dan gewoon in je eigen vertrouwde omgeving te bevallen!



Ik vond het echt ideaal!

Ik ben 3 keer thuis bevallen, ik vond het heerlijk om eerst nog thuis een beetje lekker te rommelen toen het begon en toen het iets heftiger werd ging ik heerlijk onder een warme douche, lekker de warme stralen op je buik zetten, werkte voor mij heel goed! En daarna lekker je badjas aan en als het dan weer te heftig werd ging ik weer lekker onder de douche!

Gewoon lekker in je eigen omgeving, je eigen spullen om je heen en je niet hoeven te schamen! (niet dat je dat anders wel moet) Ik vind ook dat je vooral niet te veel moet luisteren naar alle horror verhalen van andere, wat de een ervaart als: (baringspijn net zo erg is als het amputeren van een ledemaat) is voor de ander een makkie!



Het belangrijkste tijdens een bevalling is proberen te ontspannen en de pijn (hoe erg het somt voelt) toe te laten!

quote:Sahara_desert schreef op 13 mei 2010 @ 15:45:

'Persen, persen' schreewden ze in koor tegen me 'het kind moet er NU uit!'. Toen zette ik dus maar even flink kracht (je vertrouwt op hun expertise immers) en mijn 8 ponds baby floepte er in een keer uit...resultaat: totaalruptuur!



Ik vond het overigens helemaal niet pijnlijk; serieus, ik heb echt geen pijn gehad. Wat overigens hetzelfde rottige resultaat gaf, daar niet van. Niet alleen belde ik de verloskundige veel te laat, toen ze in mijn oor gilde dat ik door de pijn heen moest persen dacht ik 'okee', lanceerde het kind en perste mezelf een totaal ruptuur (en nee, niks aan de hand met het kind, die hysterie hoort er blijkbaar bij).



Wat ik hiervan geleerd heb is dat ik de volgende keer absoluut niet naar de verloskundige luister. Sterker nog, ze houdt haar smoel dicht tijdens de bevalling. En als ze waagt om ook maar iets te roepen dat klinkt als persen, kan ze vertrekken. Maar geen zorgen, daar kies ik haar op uit. Als de vk me dit niet kan garanderen (bij een normale bevalling), neem ik een ander

Ik wilde thuis bevallen, maar door hoge bloeddruk ben ik ingeleid en dus in het zkh bevallen. Achteraf is het me mee gevallen om in het zkh te bevallen. Ik werd er zo goed begeleid. Ik vond het niet eens erg dat er een stagiaire bij was. Want de VK was op een gegeven moment ff weg en mijn man moest nog de spullen van onze kamer (waar ik was voordat de weeën begonnen) pakken en toen hielp die stagiaire me er door heen.

Alleen het toucheren heb ik aan de VK overgelaten, dat vond ik niet prettig om dat door de stagiaire te laten doen. Maar de VK vroeg ook aan mij of de stagiaire het mocht doen of zij.

@retro, van mijn bevallende vriendinnen heb ik nog nooit gehoord dat ze het zo heerlijk vonden om in hun eigen omgeving te zijn. De weeen vang je sowieso thuis op, je gaat niet bij de eerste wee naar het z-huis. Als puntje bij paaltje komt, hoor ik van bevallen dames, dat het echt geen reet uitmaakt waar je bent. Je merkt je omgeving niet op, de fanfare mag voorbij lopen, het boeit niet, je bent met maar 1 ding bezig. Ik zou zelf dan ook voor het ziekenhuis kiezen, zoveel thuisbevallingen die in het z-huis eindigen. Liever niet op het laatste moment zo de ambulance in moeten, dat lijkt me best een drama (zeker als er spoed is).

Igoneh

Profiel1037 berichtenVoeg toe als contact13-05-2010, 16:13

--------------------------------------------------------------------------------



@retro, van mijn bevallende vriendinnen heb ik nog nooit gehoord dat ze het zo heerlijk vonden om in hun eigen omgeving te zijn.





Dan hoor je het nu! Ik vond het Héérlijk!

Hoi meissie1982,



Allereerst gefeliciteerd met jullie zwangerschap.

Wat ik zeker in je overweging mee zou nemen is de afstand naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Mocht je onverhoopt toch daar naar toe moeten, dat je dan niet nog een hele tijd in de auto of ambulance moet.Zorg er in elk geval voor dat je thuis alles op orde hebt voor de bevalling, maar ook toch wel een tas klaar hebt staan met spulletjes die je evt. in het ziekenhuis nodig zou hebben. Dan ben je op beide voorbereid. Ik zelf ben thuis bevallen, maar wel met het ziekenhuis op 5min. afstand.

Het verloop van een bevalling is nooit te voorspellen. Het is je eerste en je hebt geen idee hoe je je gaat voelen, hoe een wee voelt of hoe je partner reageert. Probeer er zo blanko mogelijk in te gaan en het allemaal op je af te laten komen.



Maar geniet eerst ook nog lekker van je zwangerschap!

Heb er 3, 1 en 3 zijn thuis ter wereld gekomen, nummer 2 in het ziekenhuis. Ik heb thuis deskundige begeleiding gehad, maar ook in het ziekenhuis prima. 2 nadelen van het ziekenhuis voor mij:

1. met weeën in de auto is geen pretje, dus als het niet hoeft liever niet.

2. had veel rugweeën en kon die prima opvangen op de rand van het bad met mijn man in mijn rug met zijn vingers op de 2 'pijnverminderingspunten' ; was in het ziekenhuis niet te realiseren.

sterkte met je besluit én bevalling.

Woon je wel dicht bij het ziekenhuis?



Ik wilde ook graag thuisbevallen en het leek ook van een leien dakje te gaan, maar toen ik mocht persen ging het mis want ze bleek er niet goed voor te liggen (kruinligging en sterrenkijker).

Na 2 uur (!!!) flink geperst te hebben ben ik alsnog met verschrikkelijke persweeen per ambulance met loeiende sirenes naar het ziekenhuis afgevoerd waar ze de vacuumpomp erop gezet hebben. Vervolgens liet de placenta niet los, alsnog onder narcose dus.



Mijn conclusie: volgende keer ga ik zeker niet meer thuis proberen te bevallen want van die hele bevalling en alles eromheen vond ik het het ergste om met flinke persweeen in de ambulance te liggen! Echt als ik eraan terugdenk lopen de rillingen me weer over de rug.



Dus voor mij geen goede thuis ervaring, volgende keer ga ik lekker bijtijds naar het ziekenhuis en vraag ik om een ruggenprik!



Eigenlijk beestachtig dat bevallen zonder pijnstilling, terwijl je bij het minste geringste wordt verdoofd maar bij een bevalling, nee, dat moet op de natuurlijke manier......nou niet meer bij mij, ik heb mijn lesje wel geleerd;-)

Als het goed is loopt er hier ook nog een topic met bevallingstips. Is misschien wel wat meer algemeen, maar staan misschien ook wel leuke dingen in voor je.



Zelf ben ik nu het boek 'veilig bevallen' aan het lezen, waarin wordt aangeraden op het allerlaatste moment pas te kiezen waar je wil bevallen. Je begint gewoon lekker thuis, gaat het goed dan blijf je thuis, zo niet dan ga je naar het ziekenhuis. Dan wordt het in elk geval geen teleurstelling. Bovendien weet je toch niet wat je kan verwachten.



Zo doe ik het nu ook maar (ik moet nog 9,5 week). In principe gewoon lekker thuis, maar ik zorg wel dat ik een ziekenhuistasje klaar heb staan met spulletjes.

Ik heb er tijdens de zwangerschap nooit 1 seconde aan gedacht om thuis te gaan bevallen.

Achteraf maar goed ook want dochter was een sterrenkijker en is met de pomp gehaald.

Mijn tip aan jou is om te proberen aan te voelen wat het beste is.

Klinkt een beetje mutserig, heel erg zelfs, maar ik heb de hele zwangerschap 'geweten' dat de bevalling niet wat zou worden.

Werd het dus ook niet en daarom ben ik blij dat ik niet thuis was.

Een eventuele volgende zwangerschap/bevalling ben ik weer fijn bij de gyneacoloog te vinden.

Heel veel succes bij je bevalling!

Dat alles voorspoedig mag verlopen!

quote:Suy schreef op 13 mei 2010 @ 16:39:

Eigenlijk beestachtig dat bevallen zonder pijnstilling, terwijl je bij het minste geringste wordt verdoofd maar bij een bevalling, nee, dat moet op de natuurlijke manier......nou niet meer bij mij, ik heb mijn lesje wel geleerd;-)



Zeven weken geleden ben ik met ruggenprik bevallen van mijn zoontje. De arts bood het me aan terwijl ik midden in een weeenstorm zat (vooruitstrevend ziekenhuis!). Op dat moment zeg je geen nee. In de tijd dat de ruggenprik werd gezet ben ik van 5 tot 7 cm ontsluiting gegaan terwijl ik stil moest liggen. Geen pretje. Vervolgens had ik helemaal geen pijn meer (halleluja!) en heb ik zelfs nog geslapen. Het nadeel was dan wel weer dat door de ruggenprik mijn weeen zijn gestopt. Na een paar uur dus weer aan een wee-opwekkend infuus. Uiteindelijk had mijn zoontje het niet meer zo naar zijn zin in mijn buik en moest hij er snel uit. Gelukkig had ik op dat moment al volledige ontsluiting en ging het persen erg snel.



Al met al denk ik dat ik een volgende keer (als die er komt ) het toch wil proberen zónder ruggenprik. Het is wel heel fijn dat je geen pijn meer hebt, maar ik denk dat bevalling een stuk sneller was gegaan zonder ruggenprik en dat dat ook beter was geweest voor mijn zoontje.



Bij mijn dochter is de bevalling geeindigd in een spoedkeizersnede. Maar tijdens de weeen had ik een soort van pompje. Je hebt dan nog steeds pijn, maar het haalt het scherpe randje er vanaf.

Ik heb het bij mijn eerste gedaan zoals 19juni beschrijft: geen keuze vooraf. Ik zou het tijdens de bevalling wel zien: zolang ik het allemaal prima vond zou ik thuis blijven, als ik om welke reden dan ook naar het ziekenhuis wilde/moest stond mijn tas klaar om meteen te verkassen.

Uiteindelijk was de VK er pas toen ik al volledige ontsluiting en persweeen had (ik had wat laat gebeld, de ontsluiting ging vlotter dan gedacht, en niet te vergeten: het was vrijdagmiddag half vijf, eerste dag van de zomervakantie, in een grote (rand)stad;het verkeer werkt dan op z'n zachtst gezegd niet mee en de vk stond volledig vast in de file). Bij aankomst constateerde ze dat de baby in het vruchtwater had gepoept (vliezen waren nét gebroken) en moesten we naar het ziekenhuis. Het werd een ambulance door de verkeersdrukte, met eigen auto waren we er nooit op tijd gekomen, dan was mijn dochter zonder twijfel in de file geboren. Ik vond de rit naar het ziekenhuis met persweeen niet erg. Ook niet leuk natuurlijk, maar ik was zó bezig met puffen, zuchten en mezelf dat mijn hele omgeving me niks meer kon schelen. Al hadden ze me naar de efteling gebracht, ik zou het niet eens hebben gemerkt denk ik. In het ziekenhuis was mijn dochter er in 20 minuten en een knip, de volgende dag mochten we weer naar huis. Ik vond het een prima bevalling, er was niks wat tegen mijn verwachtingen inging (want ik had geen verwachtingen), en daardoor viel er ook niks tegen. Alles wat er gebeurde kon ik direct volledig accepteren want "het hoort er blijkbaar bij".

Komende bevalling (nog een week of 9) probeer ik net zo in te gaan: we zien wel. Je hebt van te voren geen idee hoe het voelt en hoe je alles ervaart, en áls je dan al weet wat je wil dan is de kans ook nog eens aanzienlijk dat je helemaal geen keuze hebt. En als je er open ingaat hoef je ook niet om te schakelen op het moment zelf.

(áls ik al wat te kiezen heb, dan kies ik ervoor om niet nóg een keer tijdens de spits te bevallen, het idee om met persweeen vast te zitten in de file trekt me niet bepaald... Doe mij maar een rustige zondagnacht ofzo!)

Ik zou nooit thuis willen bevallen. Je hebt de statistieken gewoon absoluut niet mee en neemt in mijn ogen een onnodig risico door bij een eerste kind wel thuis te bevallen. Het meeste van een bevalling doe je thuis, ook bij een poliklinische z'huisbevalling. Alleen het meest risicovolle deel doe je op een plek waar alles optimaal is ingericht om die risico's te beperken en in te kunnen grijpen als er iets mis gaat. Ik zie niet hoe je dat niet kunt willen



Geen antwoord op je vraag, gewoon een ongevraagde mening op deze druilerige donderdag. Erg veel succes met je bevalling, ik vond het een eitje (en deze opmerking komt me een keer duur te staan, dat weet ik zeker )

Hier een thuisbevalling waar ik achteraf erg blij mee ben. Ik had van tevoren met de verloskundige afgesproken dat ik tijdens de bevalling wel zou beslissen, omdat ik twijfelde. Toen ze om 19 uur 's avonds weg ging had ik 3 cm ontsluiting, een half uur later heb ik man gezegd weer te bellen omdat ik dus echt niet nog even 7 cm waarvan gemiddeld 1 per uur thuis op deze manier ging doen. Om 19.50 was ze dus terug en had ik 8 cm ontsluiting, en was het niet eens meer de vraag, ging allemaal zo snel. Om 21.00 is dochter geboren. Stagiaire heeft overigens zo ongeveer de hele bevalling gedaan (zag ik net ergens iets over staan), ging prima!

Ik kan me trouwens voorstellen dat als ik ver van het ziekenhuis zou wonen, ik wel daar zou willen bevallen. Nu woon ik er 5 min. vanaf en die tijd had de gynaecoloog die avond ook vast nodig gehad om van huis naar het ziekenhuis te komen..

Ik heb 9 maanden geleden een heel voorspoedige thuisbevalling gehad. Hoewel thuis blijven mijn voorkeur had heb ik altijd in mijn hoofd gehad dat er altijd een grote kans was dat ik in het ziekenhuis zou eindigen. Ik zag laatst op tv een meisje dat zich zó op een thuisbevalling had "verheugd" en in tranen uitbarstte toen ze ingeleid moest worden. Zó sneu, want het de klus is al zwaar genoeg zonder die extra stress.

Ik zou je het advies willen geven je niet te veel op thuis bevallen te focussen. Fijn als het lukt, ook prima als je naar het ziekenhuis moet (of op het laatste moment wilt). Wees voorbereid op beide scenario's en ga op je gevoel af. Succes en geniet van je zwangerschap!!

Allebei mijn kinderen zijn thuis geboren. Bij de eerste had ik een leerling kraamhulp erbij, en met de tweede een aankomend verloskundige. dus het was best wel druk aan mijn bed. We hadden toen een een waterbed(wat dus niet op klossen kon) dus hadden we een ziekenhuisbed via de thuiszorg.



In 10 uur zijn mijn kinderen geboren zonder problemen(niet eens een hechting). Echte modelbevallingen dus.

Hoi meissie1982,



Tijdens mijn zwangerschap wist ik ook niet zo heel goed waar ik precies wou bevallen en besloot om het gewoon een beetje over me heen te laten komen. Het was mijn eerste zwangerschap en ik had geen complicaties of iets. Ik had voor beide opties alles klaargezet (bed, ziekenhuistas, eten in huis, kraampakket bij de hand) en wachtte het begin maar even gewoon af. Toen mijn weeen eenmaal begonnen waren besloot ik om thuis te blijven. Ik vond het fijn dat ik in mijn eigen huis was gedurende de hele periode voor de daadwerkelijke persweeen en kon gewoon mijn eigen gang gaan in huis, douchen, rondje lopen, tv kijken (kan in het ziekenhuis natuurlijk ook allemaal) Wat ik vooral erg fijn vond was dat ik na de bevalling gewoon lekker thuis kon zijn, als ik in het ziekenhuis was bevallen had ik daar vanwege het tijdstip een nachtje moeten blijven, ookal voelde ik me best ok na de bevalling. Nu kon onze familie bij ons op bezoek komen, ik lag in mijn eigen bed en mijn vriend verzorgde de mensen. het voelde veilig en vertrouwd, iets wat ik erg prettig vond na zo'n enorme gebeurtenis.



Nu moet ik wel zeggen dat ik alleen het thuis bevallen van te voren overwoog omdat ik op nog geen 3 min van het ziekenhuis woon, als ik echt ver van het ziekenhuis af zou wonen had ik het risico wellicht niet genomen want eerlijk is eerlijk, als er wel iets misgaat ben je blij als je al in het ziekenhuis aanwezig bent.



Ook een heel klein minpuntje; Ik had zo veel vruchtwater dat ik achteraf een nieuw matras nodig had, dus wel zorgen voor een goed zeiltje of iets!



Vooral doen wat jij zelf prettig vindt, het is al heel wat zo'n bevalling, zeker de eerste keer, je moet gewoon goed de voors en tegesn afwegen, succes ermee!

Ik ben 2x thuis bevallen. Eerste keer wilde ik eigenlijk poliklinisch, maar het ging zo snel, dat we het ziekenhuis niet meer haalden. En achteraf vond ik het prima zo. Lekker in m'n eigen bed, ik herinner me die uurtjes als heel stil en rustig, gordijnen dicht, niemand die iets overbodigs zei en ik was gewoon druk bezig om dat kind eruit te werken (en me in te stellen op het idee dat ik binnen hele korte tijd ineens een baby zou krijgen, 2 weken eerder dan gedacht). En naderhand hoefden we ook niet met zo'n pasgeboren wurm over straat, dat vond ik ook wel fijn midden in de winter. Moest er toch al niet aan denken om gelijk de straat op te moeten en in de auto te gaan, na zo'n ervaring, eigenlijk, ik wilde lekker binnen blijven in m'n cocon en niet aan de boze buitenwereld denken, haha.



Na die ervaring was het bij de tweede al geen vraag meer, die werd ook thuisgeboren. Ik liep nogal overtijd, maar gelukkig, de dag voordat ik overgedragen werd aan het ziekenhuis werd ie nog net thuis geboren. Het ging nog iets vlotter en minder relaxed dan de eerste, vooral het laatste kwartier, maar ook toen vond ik het fijn om lekker thuis te zijn.



Ik denk persoonlijk dat je vooral moet vertrouwen op je eigen gevoel en intuitie en op het advies van de verloskundige. Als alles goed gaat, is er helemaal geen reden om naar het ziekenhuis te gaan en als een verloskundige ook maar een klein redentje ziet om het wel te doen, zal ze je insturen.

Zoals anderen ook al schreven - heb in supervogelvlucht gescrolld - is de kans dat je alsnog naar het ziekenhuis moet vrij groot. En dat lijkt me héél vervelend.

Mijn beide jongens zijn thuis geboren. Ook bij de eerste ging de ontsluitig heel vlot, maar heb ik een enorm lange persfase gehad. Om half elf 's avonds volledige ontsluiting, maar verloskundige nét weg, met 2 cm ontsluiting, mijn man belde op dat ik persdrang had maar hij klonk zo sloom... ze maakte dus geen haast en was er pas weer na drie kwartier, enfin, toen nog alles klaarzetten, kraamhulp bellen en alles, om middernacht zat ze naast me om het echte werk te laten beginnen, om twee uur is mijn zoon geboren... Ik vond dat niet erg, het ging me allemaal toch veel te snel al. De harttonen bleven ook steeds prima, dat was natuurlijk wel het criterium. Er zat heel lange tijd tussen mijn persweeën ook. Uiteindelijk zei de verloskundige wel dat het nu echt moest gaan gebeuren, omdat we anders naar het ziekenhuis moesten. "Dan stappen we in de auto en gaan naar het ziekenhuis," zei ze letterlijk. En dus dacht ik dat ze een grapje maakte, want ik was niet eens in staat mijn hand op te tillen om die op de hand van mijn man te leggen, laat staan... enfin. Het is een knip geworden en met flink meeduwen door de kraamverzorgende is mijn zoon thuis geboren.

Als ik terugkijk, weet ik zeker dat er in het ziekenhuis allang de tang of de pomp aan te pas gekomen zou zijn. En ik ben heeeeeel blij dat dat niet gebeurd is. Als het had gemoeten, oké, maar ik weet zeker dat ze in een ziekenhuis veel minder lang wachten dan nu thuis is gebeurd.

Ik ben ook niet in paniek geweest, ja, heel even, toen de verloskundige een urinecatheter in ging brengen. Dat leek me vreselijk. Maar ik heb er niets van gevoeld (moest omdat de blaas helemaal leeg moest, de doorgang moest zo vrij mogelijk, want er zat gewoon geen beweging in en mijn persweeën waren, zo weet ik sinds mijn tweede bevalling, heel zwak).

Ik vond het prima dat het zo zoetjes aan ging, het hoefde niet zo snel. (ontsluiting had een uur of 3 geduurd maar, waarbij in één lange wee van die 2 cm naar volledig, maar dat had de verloskundige toen dus niet door)

Anyway.

Toen ik mijn tweede ging krijgen, heb ik wel overwogen om een bed beneden neer te zetten. Want het leek mij echt de hel om tijdens heftige weeën of persweeën te moeten gaan verkassen. Als je dan alvast beneden ligt, hoef je in elk geval geen trap af. Maar goed, dan nog, die tocht naar het ziekenhuis... veel vrouwen zijn natuurlijk gewoon nog goed bij de tijd, lang, tijdens de ontsluiting, maar toen dat bij mij eenmaal ging, was ik alleen maar daar mee bezig en verplaatsen... dat leek me echt geen optie.

Uiteindelijk toch gewoon boven bevallen van de tweede. Ik verwachtte dat het nog sneller zou gaan en dat zéker het persen niet in verhouding zou staan tot die eerste keer. Klopte; ontsluitig duurde zo'n 2 uur, persen nog geen 3 minuten.

Maar goed, wat ik eigenlijk wil zeggen: een bevalling is redelijk onvoorspelbaar en nogmaals, de kans is groot, zeker bij de eerste, dat je moet verkassen. Dat kán ontzettend naar zijn. Als je dat heel vreselijk lijkt, kun je overwegen de eerste in het ziekenhuis te krijgen en bij eventueel volgende bevallingen - op grond van die eerste ervaring plus het feit dat het bij de tweede bijna altijd sneller en makkelijker gaat - thuis te beginnen.

En als je makkelijk bent en van 'go with the flow' (sowieso beste houding bij een bevalling, denk ik) en je moeder heeft ook gemakkelijke bevallingen gehad...

Overigens zie ik als enige voordeel van in een ziekenhuis bevallen dat je niet hoeft te verkassen. Bij een verder normale zwangerschap heet het volgens mij ook nog steeds 'een verplaatste thuisbevalling' als je zelf kiest om in het ziekenhuis te bevallen. Dat betekent dus ook dat er gewoon de verloskundige is en een gynaecoloog indien nodig opgeroepen moet worden, veelal vanuit huis. En dat er toch eerder 'kunstgrepen' toegepast worden.

xYella.

quote:Yella41 schreef op 27 mei 2010 @ 21:53:



Overigens zie ik als enige voordeel van in een ziekenhuis bevallen dat je niet hoeft te verkassen.

Wel op het moment dat je naar huis gaat. Vantevoren had ik daar niet zo bij stil gestaan, maar achteraf vond ik het toch wel prettig dat ik na de bevalling niet meer in een auto hoefde: de kraamhulp en mijn man moesten me al opvangen toen ik flauwviel onderweg van de douche naar mijn bed.





Sophy, als je nog meeleest: je hebt het over "de statistieken tegen hebben" bij een thuisbevalling. Welke statistieken bedoel je? Er is kort geleden juist een groot onderzoek gedaan waaruit bleek dat thuisbevallen niet onveiliger is dan poliklinisch bevallen.