Psyche
alle pijlers
lang geleden... deel 5
zaterdag 3 april 2010 om 18:52
Vervolg van "lang geleden verkracht niet behandelt maar wel last ervan hebben" deel 4.
Inmiddels zijn er een aantal wel degelijk bezig met een behandeling( in allerlei vormen) en andere die niet daarvoor kiezen.
Lang geleden... deel 4
Inmiddels zijn er een aantal wel degelijk bezig met een behandeling( in allerlei vormen) en andere die niet daarvoor kiezen.
Lang geleden... deel 4
anoniem_30197 wijzigde dit bericht op 03-04-2010 20:14
Reden: link geplaatst
Reden: link geplaatst
% gewijzigd
donderdag 20 mei 2010 om 05:14
Ehm... er vallen hier even een paar schellen van mijn ogen.
Ik stuit hier na wat gegoogle over relatie therapie en kom het woordje hechtinsstoornis bij volwassenen tegen, ben eens wat meer gaan lezen op verschillende hits.
Ik lees verdacht veel overeenkomsten bij vriend.
En gezien dit al de derde(!) actie is in onze relatie op exact dezelfde wijze, naast veel herkenbare eigenschappen.
Djeez....
Ik stuit hier na wat gegoogle over relatie therapie en kom het woordje hechtinsstoornis bij volwassenen tegen, ben eens wat meer gaan lezen op verschillende hits.
Ik lees verdacht veel overeenkomsten bij vriend.
En gezien dit al de derde(!) actie is in onze relatie op exact dezelfde wijze, naast veel herkenbare eigenschappen.
Djeez....
donderdag 20 mei 2010 om 11:39
vrijdag 21 mei 2010 om 01:23
Ja Ster, dit is het dan.
Bijna 10 jaar relatie en ik (vooral de kinderen!!!) heb geen recht op middelen om te ontdekken of de problemen oplosbaar zijn .
Geen recht op relatietheraphie, geen recht op mijn therapie waar ik nog steeds op wacht om de resultaten te laten zien.
Ik heb ook geen recht om mijn emotie's te uiten naar hem toe, geen recht om mijn mening te geven, geen recht om mijn kinderen te beschermen, geen recht op een veilige en vertrouwde plek voor de kinderen en mijzelf.
Een kort briefje vol verwijten op mijn naam als reden en daarmee is de kous af.
Waarvan het grootste verwijt is dat ik ziek ben.
Hij slaat niet alleen 20 stappen over tussen, het niet goed voelen van de relatie en verbreken waar nog tig optie's tussen lagen.
Hij slaat tevens direct alle stappen over om het fatsoenlijk af te sluiten op emtioneel vlak.
Ev, ik sta dus nog steeds op de wachtlijst, hoe lang nu al?
een jaar?? ik ga in ieder geval zeker het jaar redden en wellicht langer.
Ik ben nu met startzorg begonnen daar, een in de twee weken een gesprekje wat verzonnen is voor diegene die al heel lang wachten.
Ik ben nu tevens op een wachtlijst geplaatst voor psychotherapie om alvast iets te hebben, hopelijk binnenkort.
Maarja, al mijn randvoorwaarden om er aan te beginnen, te doorlopen en te laten slagen zijn weg,dus hoeveel eerlijke kans heeft het?
Thanks ook Lynne en Wurm voor de knuffel.
Vreselijk veel sorry dat ik nu ineens kom egoposten hier en geen aandacht heb voor jullie.
Wel erg bedankt dat ik hier gewoon weer mag zijn en ik zo lief ontvangen wordt.
Bijna 10 jaar relatie en ik (vooral de kinderen!!!) heb geen recht op middelen om te ontdekken of de problemen oplosbaar zijn .
Geen recht op relatietheraphie, geen recht op mijn therapie waar ik nog steeds op wacht om de resultaten te laten zien.
Ik heb ook geen recht om mijn emotie's te uiten naar hem toe, geen recht om mijn mening te geven, geen recht om mijn kinderen te beschermen, geen recht op een veilige en vertrouwde plek voor de kinderen en mijzelf.
Een kort briefje vol verwijten op mijn naam als reden en daarmee is de kous af.
Waarvan het grootste verwijt is dat ik ziek ben.
Hij slaat niet alleen 20 stappen over tussen, het niet goed voelen van de relatie en verbreken waar nog tig optie's tussen lagen.
Hij slaat tevens direct alle stappen over om het fatsoenlijk af te sluiten op emtioneel vlak.
Ev, ik sta dus nog steeds op de wachtlijst, hoe lang nu al?
een jaar?? ik ga in ieder geval zeker het jaar redden en wellicht langer.
Ik ben nu met startzorg begonnen daar, een in de twee weken een gesprekje wat verzonnen is voor diegene die al heel lang wachten.
Ik ben nu tevens op een wachtlijst geplaatst voor psychotherapie om alvast iets te hebben, hopelijk binnenkort.
Maarja, al mijn randvoorwaarden om er aan te beginnen, te doorlopen en te laten slagen zijn weg,dus hoeveel eerlijke kans heeft het?
Thanks ook Lynne en Wurm voor de knuffel.
Vreselijk veel sorry dat ik nu ineens kom egoposten hier en geen aandacht heb voor jullie.
Wel erg bedankt dat ik hier gewoon weer mag zijn en ik zo lief ontvangen wordt.
vrijdag 21 mei 2010 om 22:37
Het is hier bedoeld om je ei kwijt te kunnen en te 'egoposten''. En wie wil kan op een ander reageren.
Zo. Zijn we voor eens en altijd van die discussie af.
Je klinkt boos Ier, en teleurgesteld in vriend en de hulpverlening. Wat ik me overigens heel goed voor kan stellen.
Van beiden zou ik zelf ook heel erg het gevoel krijgen dat ze me maar laten zitten.
Ik zit hier nog steeds te hopen dat vriend binnen nu en afzienbare tijd 'ineens' weer bij zinnen komt, dat dit zijn rare manier is van alle emoties uiten. Zo eens in de 2 jaar.
Niet dat het dan niet kut blijft, de schrik en al het gevoel zijn er nu en maken bij jou een hoop kapot waarschijnlijk...
Blijf maar lekker spuien hier zolang je daar behoefte aan hebt hoor!
Zo. Zijn we voor eens en altijd van die discussie af.
Je klinkt boos Ier, en teleurgesteld in vriend en de hulpverlening. Wat ik me overigens heel goed voor kan stellen.
Van beiden zou ik zelf ook heel erg het gevoel krijgen dat ze me maar laten zitten.
Ik zit hier nog steeds te hopen dat vriend binnen nu en afzienbare tijd 'ineens' weer bij zinnen komt, dat dit zijn rare manier is van alle emoties uiten. Zo eens in de 2 jaar.
Niet dat het dan niet kut blijft, de schrik en al het gevoel zijn er nu en maken bij jou een hoop kapot waarschijnlijk...
Blijf maar lekker spuien hier zolang je daar behoefte aan hebt hoor!
zaterdag 22 mei 2010 om 00:45
Je beginstukje is een mooie stukje om de volgende keer in de OP te zetten
Poeh nou.. dat hoop ik niet om de twee jaar wurm, dat kan ik niet handelen.
Maar ik snap wat je bedoelt.
Nee het is echt defintief over en uit.
Kennelijk was zijn gevoel al lang weg en was hij allang bezig met het verwerken daarvan, fijn dat ik daar als toch wel belangrijke participant in het geheel niet op de hoogte van werd gesteld. Sterker nog, gewoon net doen alsof er niets aan en hand is en de ander doen geloven in een liefdesrelatie te ziten.
Ik voel mij...misbruikt, hoe toepasselijk.
Ik kan op het moment ook geen greintje respect voor hem opbrengen.
Ik ben idd boos en verdietig op hetgeen je benoemt.
Voel mij in de kou staan iedere keer en machteloos dat mijn nood niet wordt gehoord..
Vandaag naar de huisarts geweest en wederom hetzelfde liedje.
Ik ben thuis zelf op het net gedoken en wat gevonden en met die info direct weer terug gegaan en gevraagd of hij daar naar wilde bellen.
Nu wordt ik aangemeld bij een centrum voor psychisch herstel om daar tot rust te komen, aan mijn slaapproblematiek te werken, dagritme te krijgen en mij weer te laten aansterken.
Ik hoop dat ze mij willen plaatsen zodat ik wat randvoorwaarden kan stellen voor de toekomst, het moederschap alleen en het kunnen gaan volgen van de therapie.
Feitelijk nemen ze geen mensen aan met ingewikkelde psychiatrische problematiek maar ik hoop dat ze een oogje dchtknijpen gezien ik daarvoor een behandeling op de rit heb staan waar ik dan vanuit daar door kan stromen. Ze stonden er in ieder geval wel voor open, nu dus mij goed gaan verkopen bij de intake.
Niet dat het een makkelijk keuze is, ik zal tijdelijk mijn kids moeten loslaten, maar de winst die ik kan behalen is natuurlijk wel op de lange termijn inzetbaar en zo denk ik een juiste keuze, beter dan lang aan blijven ploeteren en maar de helft kunnen bieden
Het zal een aantal weken zijn, te overzien.
Verder heb ik het besluit genomen zo lang moeglijk te blijven zitten waar ik zit met de kinderen ten behoeve van hen.
Dat geeft rust in mijn hoofd en haalt de paniek er even uit.
Ik bied ze zo lang mogelijk de veilige vertrouwde plek en ga zeker niet eerder weg voordat ik vertrouwen heb in mijzelf dat ik alles aankan.
Of wellicht behoud ik deze plek voor ze en ga ik daar oplossingen voor zoeken hoe.
Maar ik ben druk bezig te bedenken hoe ik ze zoveel mogelijk kan sparen in hun leventje.
Pff.... mijn hart breekt alweer voor ze als ik dit schrijf.
Poeh nou.. dat hoop ik niet om de twee jaar wurm, dat kan ik niet handelen.
Maar ik snap wat je bedoelt.
Nee het is echt defintief over en uit.
Kennelijk was zijn gevoel al lang weg en was hij allang bezig met het verwerken daarvan, fijn dat ik daar als toch wel belangrijke participant in het geheel niet op de hoogte van werd gesteld. Sterker nog, gewoon net doen alsof er niets aan en hand is en de ander doen geloven in een liefdesrelatie te ziten.
Ik voel mij...misbruikt, hoe toepasselijk.
Ik kan op het moment ook geen greintje respect voor hem opbrengen.
Ik ben idd boos en verdietig op hetgeen je benoemt.
Voel mij in de kou staan iedere keer en machteloos dat mijn nood niet wordt gehoord..
Vandaag naar de huisarts geweest en wederom hetzelfde liedje.
Ik ben thuis zelf op het net gedoken en wat gevonden en met die info direct weer terug gegaan en gevraagd of hij daar naar wilde bellen.
Nu wordt ik aangemeld bij een centrum voor psychisch herstel om daar tot rust te komen, aan mijn slaapproblematiek te werken, dagritme te krijgen en mij weer te laten aansterken.
Ik hoop dat ze mij willen plaatsen zodat ik wat randvoorwaarden kan stellen voor de toekomst, het moederschap alleen en het kunnen gaan volgen van de therapie.
Feitelijk nemen ze geen mensen aan met ingewikkelde psychiatrische problematiek maar ik hoop dat ze een oogje dchtknijpen gezien ik daarvoor een behandeling op de rit heb staan waar ik dan vanuit daar door kan stromen. Ze stonden er in ieder geval wel voor open, nu dus mij goed gaan verkopen bij de intake.
Niet dat het een makkelijk keuze is, ik zal tijdelijk mijn kids moeten loslaten, maar de winst die ik kan behalen is natuurlijk wel op de lange termijn inzetbaar en zo denk ik een juiste keuze, beter dan lang aan blijven ploeteren en maar de helft kunnen bieden
Het zal een aantal weken zijn, te overzien.
Verder heb ik het besluit genomen zo lang moeglijk te blijven zitten waar ik zit met de kinderen ten behoeve van hen.
Dat geeft rust in mijn hoofd en haalt de paniek er even uit.
Ik bied ze zo lang mogelijk de veilige vertrouwde plek en ga zeker niet eerder weg voordat ik vertrouwen heb in mijzelf dat ik alles aankan.
Of wellicht behoud ik deze plek voor ze en ga ik daar oplossingen voor zoeken hoe.
Maar ik ben druk bezig te bedenken hoe ik ze zoveel mogelijk kan sparen in hun leventje.
Pff.... mijn hart breekt alweer voor ze als ik dit schrijf.
zaterdag 22 mei 2010 om 19:13
zaterdag 22 mei 2010 om 22:24
Soms voel ik mij even heel sterk gevoed door mijn woede en mijn oog op de kinderen.
En dan ineens overvalt het mij,
Dat nare gevoel door heel mijn lichaam, het gevoel dat alles constant onvoorspelbaar is, dat iemand de macht heeft over mij.
De paniek, het op je hoede zijn en de angst.
Het geeft een knoop in mijn maag en een constante prikkel van zenuwen., misselijk voel ik mij ook iedere keer.
Het knijpt mijn keel dicht en ik voel mij..uitgedroogt.
Ik durf mij moeilijk te bewegen en bij iedere beweging die ik maak gaat een zenuwprikkeling door mijn lijf.
Ik wil mij alleen maar heel klein maken en er helemaal niet zijn, want het lijkt alsof ik de hele ruimte vul met zoveel sensatie's en opvallen moet nu juist niet.
Een heel bekend gevoel, waarvan ik dacht dat ik het zo extreem niet meer zou hoeven ervaren.
En dan ineens overvalt het mij,
Dat nare gevoel door heel mijn lichaam, het gevoel dat alles constant onvoorspelbaar is, dat iemand de macht heeft over mij.
De paniek, het op je hoede zijn en de angst.
Het geeft een knoop in mijn maag en een constante prikkel van zenuwen., misselijk voel ik mij ook iedere keer.
Het knijpt mijn keel dicht en ik voel mij..uitgedroogt.
Ik durf mij moeilijk te bewegen en bij iedere beweging die ik maak gaat een zenuwprikkeling door mijn lijf.
Ik wil mij alleen maar heel klein maken en er helemaal niet zijn, want het lijkt alsof ik de hele ruimte vul met zoveel sensatie's en opvallen moet nu juist niet.
Een heel bekend gevoel, waarvan ik dacht dat ik het zo extreem niet meer zou hoeven ervaren.
zaterdag 22 mei 2010 om 22:27
maandag 24 mei 2010 om 01:26
Vandaag ben ik in de loop van de dag weer helemaal stuk gegaan.
Een vriendin is gelukkig gekomen en heeft mij steun gegegeven
(ik geloof dat er een netwerk gaande is waar ik niets van wist, dat men elkaar op de hoogte houdt en evt. kan afwisselen in crisis)
Ik loop tegen de muur op van verdiet en machteloosheid, en mijnheer heeft zich er makkelijk vanaf gemaakt met een paar woorden, een mailtje en is vertrokken op mijn verzoek en heeft een ijzeren gordijn opgetrokken.
Hij reageerd gewoon nergens op, ter bescherming van zichzelf zegt hij.
Allemaal een hele verstandige keuze, maar hij gebruikt wel mij en de kinderen als pantser die de klappen voor hem mogen opvangen.
Laffe lul!
Ik hoop het ook Wurm, en ik hoop met wat spoed, want of ik die wachttijd ga trekken?
(zit erg te twijfelen een eigen topic te opene, vervuil het topic zo hier, en misschien is het fijn op een eigen plek ongeneerd te ventileren.
Aan de andere kant weet ik niet of ik weer een mokerslag topic wil, ik denk nog)
Een vriendin is gelukkig gekomen en heeft mij steun gegegeven
(ik geloof dat er een netwerk gaande is waar ik niets van wist, dat men elkaar op de hoogte houdt en evt. kan afwisselen in crisis)
Ik loop tegen de muur op van verdiet en machteloosheid, en mijnheer heeft zich er makkelijk vanaf gemaakt met een paar woorden, een mailtje en is vertrokken op mijn verzoek en heeft een ijzeren gordijn opgetrokken.
Hij reageerd gewoon nergens op, ter bescherming van zichzelf zegt hij.
Allemaal een hele verstandige keuze, maar hij gebruikt wel mij en de kinderen als pantser die de klappen voor hem mogen opvangen.
Laffe lul!
Ik hoop het ook Wurm, en ik hoop met wat spoed, want of ik die wachttijd ga trekken?
(zit erg te twijfelen een eigen topic te opene, vervuil het topic zo hier, en misschien is het fijn op een eigen plek ongeneerd te ventileren.
Aan de andere kant weet ik niet of ik weer een mokerslag topic wil, ik denk nog)
maandag 24 mei 2010 om 10:43
Ach Iry wat een enorme klote zooi.
Ik ben blij dat je schrijft hier.
Wat is het toch fijn om goede vrienden te hebben, hoop dat er steeds iemand bij je is.
En niks nog van vriend gehoord? Hij is weggegaan en dat is het? Sorry ik val in herhaling...
Waarom? Hoe kan dit nou? Voelde je iets aankomen bij hem?
Hoe gaat het met kleine frummel?
Sterkte Ier.
Ik ben blij dat je schrijft hier.
Wat is het toch fijn om goede vrienden te hebben, hoop dat er steeds iemand bij je is.
En niks nog van vriend gehoord? Hij is weggegaan en dat is het? Sorry ik val in herhaling...
Waarom? Hoe kan dit nou? Voelde je iets aankomen bij hem?
Hoe gaat het met kleine frummel?
Sterkte Ier.
maandag 24 mei 2010 om 11:07
Lieve Iry,
je hoeft geen eigen topic te openen hoor, je mag hier gewoon alle ruimte nemen! Wat een k-zooi zeg, zomaar vertrekken en dat was het dan. Zoek het maar uit. En daar zit je dan.
Wel heel fijn om te merken dat er dan blijkbaar zo'n netwerk om je heen is, dan voel je je toch gesteund in deze ellende die je zomaar ineens overvalt, lijkt me. Natuurlijk moet je het uiteindelijk alleen doen, maar steun is zo belangrijk en nodig.
Sterkte met alles!!
je hoeft geen eigen topic te openen hoor, je mag hier gewoon alle ruimte nemen! Wat een k-zooi zeg, zomaar vertrekken en dat was het dan. Zoek het maar uit. En daar zit je dan.
Wel heel fijn om te merken dat er dan blijkbaar zo'n netwerk om je heen is, dan voel je je toch gesteund in deze ellende die je zomaar ineens overvalt, lijkt me. Natuurlijk moet je het uiteindelijk alleen doen, maar steun is zo belangrijk en nodig.
Sterkte met alles!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 24 mei 2010 om 11:57
Gewoon lekker hier schrijven als je dat wilt. Ik vind het prima. Topicvervuilling vind ik het totaal niet.
Maar wat een k*situatie zeg. Moest erg denken aan je topictitel de vorige keer dat dit speelde. Nu moet het echt als een mokerslag voelen, zomaar uit het niks.
Wel fijn dat je vrienden je in de smiezen houden. Hoe reageert je familie als ik vragen mag, is het voor hen ook een donderslag bij heldere hemel?
Maar wat een k*situatie zeg. Moest erg denken aan je topictitel de vorige keer dat dit speelde. Nu moet het echt als een mokerslag voelen, zomaar uit het niks.
Wel fijn dat je vrienden je in de smiezen houden. Hoe reageert je familie als ik vragen mag, is het voor hen ook een donderslag bij heldere hemel?
maandag 24 mei 2010 om 12:20
Ster, ik blijf ook met die vragen zitten, de antwoorden .... nou ja die moet ik maar zien te herleiden uit dat korte briefje wat hij mij stuurde.
En daarin is de conclusie te vinden dat hij last heeft van mij, van mijn ziekte en dat ik daardoor teveel over zijn grenzen ging, hij kiest voor zichzelf is misschien egoistisch geeft de fout toe dat hij had moeten praten en uit zelfbescherming gaat hij geen comunnicatie op dit vlak aan.
Dus ja.. dat was het.
Dat ik ook een kant van het verhaal heb, en een beleving, nou ja die is niet van belang ofzo?
Ik word er ook onderhand schijtziek van dat mijnheer zich altijd maar achter mijn ziekte verschuilt in plaats van naar het geheel te kijken, zijn aandeel of naar de echte kern.
Bovendien, als hij nooit iets uitspreekt en de geliefde vriend speelt wet ik niet wat ik verkeerd doe en kan ik daar niet op anticiperen.
In mijn beleving heb ik hem juist altijd vreselijk ontlast (misschien ben ik daar zlefs veel te ver in gegaan) streed ik mijn eigen strijd, en gaf hem alle ruimte die hij ruimschoots nam.
Dus ja, ik voel mij flink genaaid dat ik in mijn beleving dacht het goed te doen naar hem toe, maar kennelijk alles verkeerd maar daar even fijn niet van op hoogte gesteld werd (volgens mij val ik in herhaling)
Daarnaast, wil hij niet zijn problemen erkennen.
Nou ja, prima ik kan iemand niet dwingen en als je er zelf geen last van hebt, maar kennelijk gaat daarop nu ook alles op stuk.
Ook erg fijn dus.
Het enige middel wat ik heb is mailen, en dat gaat haast zuigend gedrag vertonen van mijn kant omdat hij mij zo uitlokt op deze manier.
Hoe het kan? ik blijf daar ook op steken Ster.
Een normaal denkend mens verzint zoiets toch niet?
Wie gaat nu passief toe zitten kijken hoe hij het leven van 4 mensen stuk gaat maken en hun psyche aan gaat tasten, en daarbij ook nog voor gaat liegen door net te doen alsof alles pais en vree is.
Wie maakt zelf een besluit weg te gaan en gaat al maanden dat verwerken maar stuurt tegelijk in die tijd een lieve kaartje naar zijn vriendin dat hij trots op haar is , haar nooit in de steek zal laten en van haar houdt en nog meer van die attente gebaren.
Wie gooit dan onverwacht een bom in een gezin en valt van achteren aan.
Verbreekt een 10 jarige relatie middels een paar woorden en een kort briefje en draait zich gewoon om.
Wie verzint het om niet te vechten voor de kinderen en zijn gezin, om daar in ieder geval het onderste uit de kan te halen.
En als ik nou zou zien dat er enorme problemen waren en we in een flinke vechtrelatie zaten of dat er idd geen leven in zat.
Maar in mijn ogen was er een grote kans dat het gewoon oplosbaar was.
Nou ja... als je het op mijn ziek zijn gooit, dan maak je je het er makkelijk van af.
Krijg je begrip van iedereen, want oh ja dat klinkt wel heel zwaar, en heb je een reden aangegrepen die nooit zal verdwijnen.(hoewel er gelukkig ook mensen een hele andere mening hebben)
Dat ik in een behandeling ga stappen die mij enorm kan gaan verbeteren daar wachten we gewoon niet op, of sterker nog daar ondersteunt hij maar gewoon niet in.
Hij vliegt trouwens alle kanten op met zijn reden, hoor ik via omwegen.
Tsja zijn verhaal rammelt aan alle kanten.
Na ja, ik heb geen zin meer om mij schuldig te moeten voelen dat ik ziek ben, en altijd maar de excuustruus te zijn.
Ik ben veel meer dan dat, heb ook veel meer te bieden dan dat.
Als je dat niet kan/wil zien...
Poeh, weer en lap text, maar dank EV dat ik alle ruimte mag nemen.
Hoe het met Frummel gaat?
Die weet het nog niet, maar begint nu wel in de gaten te hebben dat er iets niet klopt.
De andere kinderen zitten er al flink mee in hun maag.
Echt ongelooflijk dit.
En daarin is de conclusie te vinden dat hij last heeft van mij, van mijn ziekte en dat ik daardoor teveel over zijn grenzen ging, hij kiest voor zichzelf is misschien egoistisch geeft de fout toe dat hij had moeten praten en uit zelfbescherming gaat hij geen comunnicatie op dit vlak aan.
Dus ja.. dat was het.
Dat ik ook een kant van het verhaal heb, en een beleving, nou ja die is niet van belang ofzo?
Ik word er ook onderhand schijtziek van dat mijnheer zich altijd maar achter mijn ziekte verschuilt in plaats van naar het geheel te kijken, zijn aandeel of naar de echte kern.
Bovendien, als hij nooit iets uitspreekt en de geliefde vriend speelt wet ik niet wat ik verkeerd doe en kan ik daar niet op anticiperen.
In mijn beleving heb ik hem juist altijd vreselijk ontlast (misschien ben ik daar zlefs veel te ver in gegaan) streed ik mijn eigen strijd, en gaf hem alle ruimte die hij ruimschoots nam.
Dus ja, ik voel mij flink genaaid dat ik in mijn beleving dacht het goed te doen naar hem toe, maar kennelijk alles verkeerd maar daar even fijn niet van op hoogte gesteld werd (volgens mij val ik in herhaling)
Daarnaast, wil hij niet zijn problemen erkennen.
Nou ja, prima ik kan iemand niet dwingen en als je er zelf geen last van hebt, maar kennelijk gaat daarop nu ook alles op stuk.
Ook erg fijn dus.
Het enige middel wat ik heb is mailen, en dat gaat haast zuigend gedrag vertonen van mijn kant omdat hij mij zo uitlokt op deze manier.
Hoe het kan? ik blijf daar ook op steken Ster.
Een normaal denkend mens verzint zoiets toch niet?
Wie gaat nu passief toe zitten kijken hoe hij het leven van 4 mensen stuk gaat maken en hun psyche aan gaat tasten, en daarbij ook nog voor gaat liegen door net te doen alsof alles pais en vree is.
Wie maakt zelf een besluit weg te gaan en gaat al maanden dat verwerken maar stuurt tegelijk in die tijd een lieve kaartje naar zijn vriendin dat hij trots op haar is , haar nooit in de steek zal laten en van haar houdt en nog meer van die attente gebaren.
Wie gooit dan onverwacht een bom in een gezin en valt van achteren aan.
Verbreekt een 10 jarige relatie middels een paar woorden en een kort briefje en draait zich gewoon om.
Wie verzint het om niet te vechten voor de kinderen en zijn gezin, om daar in ieder geval het onderste uit de kan te halen.
En als ik nou zou zien dat er enorme problemen waren en we in een flinke vechtrelatie zaten of dat er idd geen leven in zat.
Maar in mijn ogen was er een grote kans dat het gewoon oplosbaar was.
Nou ja... als je het op mijn ziek zijn gooit, dan maak je je het er makkelijk van af.
Krijg je begrip van iedereen, want oh ja dat klinkt wel heel zwaar, en heb je een reden aangegrepen die nooit zal verdwijnen.(hoewel er gelukkig ook mensen een hele andere mening hebben)
Dat ik in een behandeling ga stappen die mij enorm kan gaan verbeteren daar wachten we gewoon niet op, of sterker nog daar ondersteunt hij maar gewoon niet in.
Hij vliegt trouwens alle kanten op met zijn reden, hoor ik via omwegen.
Tsja zijn verhaal rammelt aan alle kanten.
Na ja, ik heb geen zin meer om mij schuldig te moeten voelen dat ik ziek ben, en altijd maar de excuustruus te zijn.
Ik ben veel meer dan dat, heb ook veel meer te bieden dan dat.
Als je dat niet kan/wil zien...
Poeh, weer en lap text, maar dank EV dat ik alle ruimte mag nemen.
Hoe het met Frummel gaat?
Die weet het nog niet, maar begint nu wel in de gaten te hebben dat er iets niet klopt.
De andere kinderen zitten er al flink mee in hun maag.
Echt ongelooflijk dit.
