Gezondheid
alle pijlers
hartinfarct: 4x vernauwing in een jaar..
zondag 6 juni 2010 om 23:37
Wat een verschrikkelijke periode, voor jullie allemaal!
Die periode tot woensdag overbruggen is heel moeilijk. Ik weet uit eigen ervaring iets van dergelijke angsten (zelf al jaren aan het revalideren na auto-ongeluk en in die periode kreeg mijn lief een herseninfarct waar hij ook nog van aan het herstellen is). Gewoonweg een verschrikkelijke periode.
Je schrijft dat je vriend bij een revalidatiekliniek heeft gelopen. Heeft hij daar gesprekken gehad met een revalidatiepsycholoog en/of maatschappelijk werk(st)er? Kon hij daar z'n ei kwijt, kon hij daar goed mee overweg? Misschien kan hij maandag daar nog even mee babbelen? Dat is iemand die zijn voorgeschiedenis (deels) vanuit de medische kant kent, die heeft natuurlijk ook de oplossing niet maar zo'n gesprek(je) kan toch net eventjes wat lucht geven tot woensdag.
Of proberen of je toch eerder terecht kunt bij de cardioloog? Misschien kan jullie huisarts daarin iets betekenen? Hele nachten doorhalen lijkt me voor iemand met zijn gezondheidsproblemen nou ook weer niet goed, maar ik kan wel begrijpen waaròm hij niet durft te slapen.
Is er misschien familie en/of vrienden die bij toerbeurt een paar uurtjes bij je vriend willen zitten 's-nachts om op te letten of hij inderdaad wel doorademt en zo? Zou hij dan misschien wel een paar uurtjes kunnen slapen?
Heel fijn dat jij hem zo tot steun bent en kunt en wil zijn. Maar verlies je eigen behoeftes niet uit het oog! Natuurlijk is het voor hem verschrikkelijk en heel erg zwaar. Maar dat is het voor jou, op een heel ander vlak weliswaar, toch ook! En niemand heeft er wat aan als je vriend strakjes door de dokter geholpen is en jij vervolgens omkukelt door alle stress.
Die periode tot woensdag overbruggen is heel moeilijk. Ik weet uit eigen ervaring iets van dergelijke angsten (zelf al jaren aan het revalideren na auto-ongeluk en in die periode kreeg mijn lief een herseninfarct waar hij ook nog van aan het herstellen is). Gewoonweg een verschrikkelijke periode.
Je schrijft dat je vriend bij een revalidatiekliniek heeft gelopen. Heeft hij daar gesprekken gehad met een revalidatiepsycholoog en/of maatschappelijk werk(st)er? Kon hij daar z'n ei kwijt, kon hij daar goed mee overweg? Misschien kan hij maandag daar nog even mee babbelen? Dat is iemand die zijn voorgeschiedenis (deels) vanuit de medische kant kent, die heeft natuurlijk ook de oplossing niet maar zo'n gesprek(je) kan toch net eventjes wat lucht geven tot woensdag.
Of proberen of je toch eerder terecht kunt bij de cardioloog? Misschien kan jullie huisarts daarin iets betekenen? Hele nachten doorhalen lijkt me voor iemand met zijn gezondheidsproblemen nou ook weer niet goed, maar ik kan wel begrijpen waaròm hij niet durft te slapen.
Is er misschien familie en/of vrienden die bij toerbeurt een paar uurtjes bij je vriend willen zitten 's-nachts om op te letten of hij inderdaad wel doorademt en zo? Zou hij dan misschien wel een paar uurtjes kunnen slapen?
Heel fijn dat jij hem zo tot steun bent en kunt en wil zijn. Maar verlies je eigen behoeftes niet uit het oog! Natuurlijk is het voor hem verschrikkelijk en heel erg zwaar. Maar dat is het voor jou, op een heel ander vlak weliswaar, toch ook! En niemand heeft er wat aan als je vriend strakjes door de dokter geholpen is en jij vervolgens omkukelt door alle stress.
Iets anders
zondag 6 juni 2010 om 23:45
Ik kan me jullie zorgen goed voorstellen. Wachten op uitslagen is leven tussen hoop en vrezen. Dat er iets met Mark aan de hand is is duidelijk, dus ik kan jullie alleen maar op het hart drukken (goh wat een passende uitspraak) om zsm bij een gespecialiseerd cardioloog te rade te gaan in een academisch centrum. Eerst de uitslag afwachten en dan een arts zoeken die de meeste ervaring heeft met datgene wat Mark heeft. Sterkte samen
zondag 6 juni 2010 om 23:51
Heel veel sterkte he!!!
Ik zag dat je nieuw was, pas je op met al je gegevens. Jullie namen, datum wanneer jullie samen zijn, precies over de hond. Het is vrij herkenbaar voor iedereen die om jullie heen hier zouden lezen. Als het niet uit maakt, neem me dan niet kwalijk maar ik dacht, ik waarschuw je even.
Ik zag dat je nieuw was, pas je op met al je gegevens. Jullie namen, datum wanneer jullie samen zijn, precies over de hond. Het is vrij herkenbaar voor iedereen die om jullie heen hier zouden lezen. Als het niet uit maakt, neem me dan niet kwalijk maar ik dacht, ik waarschuw je even.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zondag 6 juni 2010 om 23:52
Meisje allereerst een
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, als ik je verhaal lees zou ik denken dat het over een bejaarde man gaat. Maar 27 jaar............
Wat hebben jullie allemaal moeten doorstaan en dan de tegenwerking van de artsen, want ook die denken dat dit alleen maar voorkomt bij oudere mensen. Niet dus.
Ik kan me voorstellen dat je vriend het niet meer ziet zitten, het is ook eng om al zo jong te moeten voelen hoe je lichaam faalt.
Is er geen vereniging van lotgenoten waar jullie steun vandaan kunnen halen. Jonge mensen die hetzelfde meemaken?
Ik zou zo een twee drie ook niet weten hoe ik zou moeten helpen.
Wens jullie heel veel beterschap en hoop dat die omleidingen zullen helpen. Is er bekend waarom de stents steeds dichtlopen? Krijgt hij wel de juiste medicijnen? Een dieet?
Nogmaals heel veel sterkte!
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, als ik je verhaal lees zou ik denken dat het over een bejaarde man gaat. Maar 27 jaar............
Wat hebben jullie allemaal moeten doorstaan en dan de tegenwerking van de artsen, want ook die denken dat dit alleen maar voorkomt bij oudere mensen. Niet dus.
Ik kan me voorstellen dat je vriend het niet meer ziet zitten, het is ook eng om al zo jong te moeten voelen hoe je lichaam faalt.
Is er geen vereniging van lotgenoten waar jullie steun vandaan kunnen halen. Jonge mensen die hetzelfde meemaken?
Ik zou zo een twee drie ook niet weten hoe ik zou moeten helpen.
Wens jullie heel veel beterschap en hoop dat die omleidingen zullen helpen. Is er bekend waarom de stents steeds dichtlopen? Krijgt hij wel de juiste medicijnen? Een dieet?
Nogmaals heel veel sterkte!
maandag 7 juni 2010 om 00:30
Ik heb een collega met ongeveer hetzelfde. Drie vernauwingen in 2 jaar tijd. Het is een man van in de 50, dus wel aanzienlijk ouder dan jouw vriend.
Maar ook van zijn kant, en van die van zijn vrouw, verhalen over doodsangst, angst hoe het verder gaat. Ook zij gaan nu de medische molen in om te onderzoeken hoe dit kan en wat er verder moet gebeuren.
Heel veel sterkte gewenst voor jou en je vriend!
Maar ook van zijn kant, en van die van zijn vrouw, verhalen over doodsangst, angst hoe het verder gaat. Ook zij gaan nu de medische molen in om te onderzoeken hoe dit kan en wat er verder moet gebeuren.
Heel veel sterkte gewenst voor jou en je vriend!
maandag 7 juni 2010 om 11:06
Lammie 25,
Allereerst veel sterkte,dit is bijna moordend.
Ik heb zelf 2 jaar geleden een infarct gehad.Tijdens het infarct zijn er 2 hartfilmpjes gemaakt.Niets verontrustends op te zien!
Toch naar het ziekenhuis gebracht,daar kreeg ik een hartstilstand:-( Meteen gereanimeerd en ik was er weer...ook gedotterd. Na de revalidatie knapte ik maar niet op,bleef zo moe...Lag allemaal aan mn conditie en het verdelen van mij n energie.Totdat ik toch maar doorgestuurd werd naar de cardioloog,ook weer fietstest,echo.Nee hoor alles is goed,niets te zien.Vanwege mijn leeftijd(47 toen) ,dus niet zo jong als jou vriend,hebben ze met tegenzin een katherisatie gedaan.Bleek de ader waar de stent geplaatst was,ook weer dicht te zitten!
Ik ben toen weer gedotterd,en er is een stent geplaatst met een coating(medicijn).
Klachten blijf ik maar houden en het is voornamelijk vermoeidheid.
Kan niet van mijn hart komen zegt men.
Volgende week heb ik jaarlijkse controle,fietstest,en echo.Helaas was er vorige keer ook niets te zien,dus ik blijf maar positief,dat als de test goed is,er niets aan de hand is.
Dit is veel minder ernstig dan waar jij inzit,ik begrijp jullie angsten maar al te goed.
Ik hoop op een goede afloop voor jullie!
Dikke knuffel,Ice.
Allereerst veel sterkte,dit is bijna moordend.
Ik heb zelf 2 jaar geleden een infarct gehad.Tijdens het infarct zijn er 2 hartfilmpjes gemaakt.Niets verontrustends op te zien!
Toch naar het ziekenhuis gebracht,daar kreeg ik een hartstilstand:-( Meteen gereanimeerd en ik was er weer...ook gedotterd. Na de revalidatie knapte ik maar niet op,bleef zo moe...Lag allemaal aan mn conditie en het verdelen van mij n energie.Totdat ik toch maar doorgestuurd werd naar de cardioloog,ook weer fietstest,echo.Nee hoor alles is goed,niets te zien.Vanwege mijn leeftijd(47 toen) ,dus niet zo jong als jou vriend,hebben ze met tegenzin een katherisatie gedaan.Bleek de ader waar de stent geplaatst was,ook weer dicht te zitten!
Ik ben toen weer gedotterd,en er is een stent geplaatst met een coating(medicijn).
Klachten blijf ik maar houden en het is voornamelijk vermoeidheid.
Kan niet van mijn hart komen zegt men.
Volgende week heb ik jaarlijkse controle,fietstest,en echo.Helaas was er vorige keer ook niets te zien,dus ik blijf maar positief,dat als de test goed is,er niets aan de hand is.
Dit is veel minder ernstig dan waar jij inzit,ik begrijp jullie angsten maar al te goed.
Ik hoop op een goede afloop voor jullie!
Dikke knuffel,Ice.
maandag 7 juni 2010 om 14:09
maandag 7 juni 2010 om 20:07
quote:Babsjuh schreef op 06 juni 2010 @ 23:37:
Wat een verschrikkelijke periode, voor jullie allemaal!
Die periode tot woensdag overbruggen is heel moeilijk. Ik weet uit eigen ervaring iets van dergelijke angsten (zelf al jaren aan het revalideren na auto-ongeluk en in die periode kreeg mijn lief een herseninfarct waar hij ook nog van aan het herstellen is). Gewoonweg een verschrikkelijke periode.
Je schrijft dat je vriend bij een revalidatiekliniek heeft gelopen. Heeft hij daar gesprekken gehad met een revalidatiepsycholoog en/of maatschappelijk werk(st)er? Kon hij daar z'n ei kwijt, kon hij daar goed mee overweg? Misschien kan hij maandag daar nog even mee babbelen? Dat is iemand die zijn voorgeschiedenis (deels) vanuit de medische kant kent, die heeft natuurlijk ook de oplossing niet maar zo'n gesprek(je) kan toch net eventjes wat lucht geven tot woensdag.
Of proberen of je toch eerder terecht kunt bij de cardioloog? Misschien kan jullie huisarts daarin iets betekenen? Hele nachten doorhalen lijkt me voor iemand met zijn gezondheidsproblemen nou ook weer niet goed, maar ik kan wel begrijpen waaròm hij niet durft te slapen.
Is er misschien familie en/of vrienden die bij toerbeurt een paar uurtjes bij je vriend willen zitten 's-nachts om op te letten of hij inderdaad wel doorademt en zo? Zou hij dan misschien wel een paar uurtjes kunnen slapen?
Heel fijn dat jij hem zo tot steun bent en kunt en wil zijn. Maar verlies je eigen behoeftes niet uit het oog! Natuurlijk is het voor hem verschrikkelijk en heel erg zwaar. Maar dat is het voor jou, op een heel ander vlak weliswaar, toch ook! En niemand heeft er wat aan als je vriend strakjes door de dokter geholpen is en jij vervolgens omkukelt door alle stress.
Bedankt voor je bericht en de tips. Mark loopt sinds zijn 3e dotteroperatie bij een psycholoog in het ziekenhuis, dit omdat hij niet met zijn klachten om kon gaan. Ergens wisten we dat het niet tussen zijn oren zat, maar toch denk je op een gegeven moment dat zijn klachten worden veroorzaakt door angst.
Vandaag samen bij de psycholoog geweest, hoewel niemand ons kan helpen op dit moment is het inderdaad fijn je verhaal even kwijt te kunnen.
Gelukkig hebben we veel familie en vrienden om ons heen die ons onzettend steunen. Overdag gaat Mark regelmatig naar zijn ouders zodat ik even mijn eigen gang kan gaan. 's avonds zijn we nog wel met z'n tweeen, de afgelopen nacht ging iets beter dan de vorige maar het blijft eng. Ik wacht nu woensdag even af, kijken wat de cardioloog te zeggen heeft.. misschien kan hij gelijk wel blijven.. dat zal wel niet, maar ik hoop het wel!
Wat een verschrikkelijke periode, voor jullie allemaal!
Die periode tot woensdag overbruggen is heel moeilijk. Ik weet uit eigen ervaring iets van dergelijke angsten (zelf al jaren aan het revalideren na auto-ongeluk en in die periode kreeg mijn lief een herseninfarct waar hij ook nog van aan het herstellen is). Gewoonweg een verschrikkelijke periode.
Je schrijft dat je vriend bij een revalidatiekliniek heeft gelopen. Heeft hij daar gesprekken gehad met een revalidatiepsycholoog en/of maatschappelijk werk(st)er? Kon hij daar z'n ei kwijt, kon hij daar goed mee overweg? Misschien kan hij maandag daar nog even mee babbelen? Dat is iemand die zijn voorgeschiedenis (deels) vanuit de medische kant kent, die heeft natuurlijk ook de oplossing niet maar zo'n gesprek(je) kan toch net eventjes wat lucht geven tot woensdag.
Of proberen of je toch eerder terecht kunt bij de cardioloog? Misschien kan jullie huisarts daarin iets betekenen? Hele nachten doorhalen lijkt me voor iemand met zijn gezondheidsproblemen nou ook weer niet goed, maar ik kan wel begrijpen waaròm hij niet durft te slapen.
Is er misschien familie en/of vrienden die bij toerbeurt een paar uurtjes bij je vriend willen zitten 's-nachts om op te letten of hij inderdaad wel doorademt en zo? Zou hij dan misschien wel een paar uurtjes kunnen slapen?
Heel fijn dat jij hem zo tot steun bent en kunt en wil zijn. Maar verlies je eigen behoeftes niet uit het oog! Natuurlijk is het voor hem verschrikkelijk en heel erg zwaar. Maar dat is het voor jou, op een heel ander vlak weliswaar, toch ook! En niemand heeft er wat aan als je vriend strakjes door de dokter geholpen is en jij vervolgens omkukelt door alle stress.
Bedankt voor je bericht en de tips. Mark loopt sinds zijn 3e dotteroperatie bij een psycholoog in het ziekenhuis, dit omdat hij niet met zijn klachten om kon gaan. Ergens wisten we dat het niet tussen zijn oren zat, maar toch denk je op een gegeven moment dat zijn klachten worden veroorzaakt door angst.
Vandaag samen bij de psycholoog geweest, hoewel niemand ons kan helpen op dit moment is het inderdaad fijn je verhaal even kwijt te kunnen.
Gelukkig hebben we veel familie en vrienden om ons heen die ons onzettend steunen. Overdag gaat Mark regelmatig naar zijn ouders zodat ik even mijn eigen gang kan gaan. 's avonds zijn we nog wel met z'n tweeen, de afgelopen nacht ging iets beter dan de vorige maar het blijft eng. Ik wacht nu woensdag even af, kijken wat de cardioloog te zeggen heeft.. misschien kan hij gelijk wel blijven.. dat zal wel niet, maar ik hoop het wel!
maandag 7 juni 2010 om 20:17
quote:IceQueenn schreef op 07 juni 2010 @ 11:06:
Lammie 25,
Allereerst veel sterkte,dit is bijna moordend.
Ik heb zelf 2 jaar geleden een infarct gehad.Tijdens het infarct zijn er 2 hartfilmpjes gemaakt.Niets verontrustends op te zien!
Toch naar het ziekenhuis gebracht,daar kreeg ik een hartstilstand:-( Meteen gereanimeerd en ik was er weer...ook gedotterd. Na de revalidatie knapte ik maar niet op,bleef zo moe...Lag allemaal aan mn conditie en het verdelen van mij n energie.Totdat ik toch maar doorgestuurd werd naar de cardioloog,ook weer fietstest,echo.Nee hoor alles is goed,niets te zien.Vanwege mijn leeftijd(47 toen) ,dus niet zo jong als jou vriend,hebben ze met tegenzin een katherisatie gedaan.Bleek de ader waar de stent geplaatst was,ook weer dicht te zitten!
Ik ben toen weer gedotterd,en er is een stent geplaatst met een coating(medicijn).
Klachten blijf ik maar houden en het is voornamelijk vermoeidheid.
Kan niet van mijn hart komen zegt men.
Volgende week heb ik jaarlijkse controle,fietstest,en echo.Helaas was er vorige keer ook niets te zien,dus ik blijf maar positief,dat als de test goed is,er niets aan de hand is.
Dit is veel minder ernstig dan waar jij inzit,ik begrijp jullie angsten maar al te goed.
Ik hoop op een goede afloop voor jullie!
Dikke knuffel,Ice.
Dank voor je reactie. Het is verschikkelijk als na zo'n ingreep de klachten blijven. Voor de operatie kijk je elkaar aan en zeg je dat we hier nog 1 keer doorheen moeten en dan kunnen we ons leven weer oppakken. Maar als dat niet zo blijkt te zijn zakt de moed je in de schoenen. Iedereen denkt dat stress en angst de boosdoeners zijn en van de cardiologen krijg je geen enkele steun meer.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte. Ik hoop voor je dat jouw klachten gauw verdwijnen. Wat ik in deze periode heb geleerd is dat je wel voor jezelf op moet komen, en je niet zomaar weg laten sturen als je zelf denkt dat er meer aan de hand is.
Lammie 25,
Allereerst veel sterkte,dit is bijna moordend.
Ik heb zelf 2 jaar geleden een infarct gehad.Tijdens het infarct zijn er 2 hartfilmpjes gemaakt.Niets verontrustends op te zien!
Toch naar het ziekenhuis gebracht,daar kreeg ik een hartstilstand:-( Meteen gereanimeerd en ik was er weer...ook gedotterd. Na de revalidatie knapte ik maar niet op,bleef zo moe...Lag allemaal aan mn conditie en het verdelen van mij n energie.Totdat ik toch maar doorgestuurd werd naar de cardioloog,ook weer fietstest,echo.Nee hoor alles is goed,niets te zien.Vanwege mijn leeftijd(47 toen) ,dus niet zo jong als jou vriend,hebben ze met tegenzin een katherisatie gedaan.Bleek de ader waar de stent geplaatst was,ook weer dicht te zitten!
Ik ben toen weer gedotterd,en er is een stent geplaatst met een coating(medicijn).
Klachten blijf ik maar houden en het is voornamelijk vermoeidheid.
Kan niet van mijn hart komen zegt men.
Volgende week heb ik jaarlijkse controle,fietstest,en echo.Helaas was er vorige keer ook niets te zien,dus ik blijf maar positief,dat als de test goed is,er niets aan de hand is.
Dit is veel minder ernstig dan waar jij inzit,ik begrijp jullie angsten maar al te goed.
Ik hoop op een goede afloop voor jullie!
Dikke knuffel,Ice.
Dank voor je reactie. Het is verschikkelijk als na zo'n ingreep de klachten blijven. Voor de operatie kijk je elkaar aan en zeg je dat we hier nog 1 keer doorheen moeten en dan kunnen we ons leven weer oppakken. Maar als dat niet zo blijkt te zijn zakt de moed je in de schoenen. Iedereen denkt dat stress en angst de boosdoeners zijn en van de cardiologen krijg je geen enkele steun meer.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte. Ik hoop voor je dat jouw klachten gauw verdwijnen. Wat ik in deze periode heb geleerd is dat je wel voor jezelf op moet komen, en je niet zomaar weg laten sturen als je zelf denkt dat er meer aan de hand is.
vrijdag 25 juni 2010 om 09:15
woensdag 30 juni 2010 om 01:23
Hallo Lammie, het blijft dus een grote onzekere toestand voor jullie. Je wilt weer terug naar hoe het was, maar dat kan niet. Mark is heel ziek en ze kunnen hem wel oplappen, maar het blijft een zwak punt. Jullie zullen stapje voor stapje moeten leren leven met dit gegeven. Een tip, in het ziekenhuis zijn psychologen die gespecialiseerd zijn in hoe je om moet gaan met ziekte en onzekerheid. Misschien kunnen jullie als Mark hersteld is een paar gesprekken doen?
Heel veel sterkte de komende tijd
Heel veel sterkte de komende tijd
woensdag 30 juni 2010 om 09:01
@ lammie: ik wens jullie erg veel sterkte toe. heb je al eens gekeken op de site van de hartstichting? want er zijn veel lotgenoot groepen en er is een werkgroep jonge hartpatienten die ook veel voor partners (zoals jij) doet en bijeenkomsten organiseert. daar kan je heel veel aan hebben! veel sterkte en hou ons - als je puf hebt - een beetje op de hoogte!
