Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
donderdag 6 mei 2010 om 16:10
Cate, is het dan misschien niet gewoon handig om tegen familie/vrienden iets te zeggen als 'ik voel me er goed bij' en het daar verder bij laten? Dan merken ze dat je niet verder open staat voor discussie. Het is misschien wel jammer dat je het er dan niet echt met ze over kan hebben, maar je wordt zelf dan ook minder onzeker van al hun opmerkingen. Helemaal omdat ze toch maar een 'halve' waarheid kennen van jou.
Wel grappig dat jij het bij mij snel vindt gaan, ik zelf vond het allemaal nog erg lang duren en heb eigenlijk nu ruim een jaar na de begin stappen zoiets van 'ja het gaat echt veel beter'. Al speelden er wel wat extra stress factoren mee, dus als ik die niet had gehad, was het idd ook wel eerder beter gegaan.
Ante, fijn dat jij ook meer moe bent zonder medicatie
ben ik niet de enige. Nadeel is alleen dat ik het idee heb dat ik al moe ben voordat de middag begonnen is. Ergens misschien ook wel weer goed, zodat ik wel regelmatig de medicatie inneem, maar ja af en toe eens een dagje zonder leek me ook wel prettig.
Wat ik trouwens van mijn psychiater begreep, was dat het idd handig kan zijn om over een jaar of 5 weer eens een consult aan te vragen, om te informeren naar de stand van zaken mbt ADHD onderzoek. Er zijn zoveel onderzoeken gaande, dat men het over een x aantal jaar best wel weer anders kan inzien dan nu en het is natuurlijk wel prettig om daarvan op de hoogte te zijn. Verder werd mij idd ook aangeraden om, wanneer ik klaar ben met studeren en aan het werk ben, dan ook weer eens te kijken of ik het met een lagere dosering redt (ook omdat het mijn leven dan wat meer gestructureerd zal zijn). Wat dat aangaat valt er nog best wel wat te veranderen in de toekomst.
Jammer cate dat het met familie en vrienden zo lastig gaat. Ik bedoel; met werk is het ook vervelend, maar daar kan je van weggaan, en met je familie blijf je opgescheept.
Ik moet wel zeggen dat ik het eigenlijk nooit aan iemand vertel. Een paar familieleden weten het (vriend, ouders, broer) en verder maar een paar vrienden, toen ik net begon met medicatie. Voor de rest vind ik het namelijk niet van belang, ik blijf nl. gewoon dezelfde.
Maar goed, misschien komt dat ook wel, doordat ikzelf eigenlijk met name last heb van concentratieprobleem en dat andere ADHD-kenmerken bij mij niet echt naar voren komen (in elk geval niet storend).
Verder is het toch ook juist de bedoeling dat je je nieuwe dosering inneemt voor de rebound? Als je de rebound al hebt, ben je eigenlijk al te laat. Het voordeel van de nieuwe dosering is namelijk om je rebound 'uit' te stellen tot het handig is om die te hebben...
Wel grappig dat jij het bij mij snel vindt gaan, ik zelf vond het allemaal nog erg lang duren en heb eigenlijk nu ruim een jaar na de begin stappen zoiets van 'ja het gaat echt veel beter'. Al speelden er wel wat extra stress factoren mee, dus als ik die niet had gehad, was het idd ook wel eerder beter gegaan.
Ante, fijn dat jij ook meer moe bent zonder medicatie
ben ik niet de enige. Nadeel is alleen dat ik het idee heb dat ik al moe ben voordat de middag begonnen is. Ergens misschien ook wel weer goed, zodat ik wel regelmatig de medicatie inneem, maar ja af en toe eens een dagje zonder leek me ook wel prettig.Wat ik trouwens van mijn psychiater begreep, was dat het idd handig kan zijn om over een jaar of 5 weer eens een consult aan te vragen, om te informeren naar de stand van zaken mbt ADHD onderzoek. Er zijn zoveel onderzoeken gaande, dat men het over een x aantal jaar best wel weer anders kan inzien dan nu en het is natuurlijk wel prettig om daarvan op de hoogte te zijn. Verder werd mij idd ook aangeraden om, wanneer ik klaar ben met studeren en aan het werk ben, dan ook weer eens te kijken of ik het met een lagere dosering redt (ook omdat het mijn leven dan wat meer gestructureerd zal zijn). Wat dat aangaat valt er nog best wel wat te veranderen in de toekomst.
Jammer cate dat het met familie en vrienden zo lastig gaat. Ik bedoel; met werk is het ook vervelend, maar daar kan je van weggaan, en met je familie blijf je opgescheept.
Ik moet wel zeggen dat ik het eigenlijk nooit aan iemand vertel. Een paar familieleden weten het (vriend, ouders, broer) en verder maar een paar vrienden, toen ik net begon met medicatie. Voor de rest vind ik het namelijk niet van belang, ik blijf nl. gewoon dezelfde.
Maar goed, misschien komt dat ook wel, doordat ikzelf eigenlijk met name last heb van concentratieprobleem en dat andere ADHD-kenmerken bij mij niet echt naar voren komen (in elk geval niet storend).
Verder is het toch ook juist de bedoeling dat je je nieuwe dosering inneemt voor de rebound? Als je de rebound al hebt, ben je eigenlijk al te laat. Het voordeel van de nieuwe dosering is namelijk om je rebound 'uit' te stellen tot het handig is om die te hebben...
dinsdag 11 mei 2010 om 22:05
De psychiater van een vriendin van mij had deze site als tip: www.levente.nl
Kijk dan vooral bij "kenmerken" en bij "ADHD voor vrouwen" en bij de "voor-en nadelen".
Vond het zelf een erg verhelderende site, ook voor mensen om uit te leggen wat ADHD bij volwassenen nu is.
Kijk dan vooral bij "kenmerken" en bij "ADHD voor vrouwen" en bij de "voor-en nadelen".
Vond het zelf een erg verhelderende site, ook voor mensen om uit te leggen wat ADHD bij volwassenen nu is.
donderdag 27 mei 2010 om 17:31
Cate; ook in mijn omgeving reageerden mensen redelijk negatief op de diagnose en dat ik medicatie gebruik. Ik heb ook de diagnose ADHD, terwijl ik vaak niet druk overkom. Mijn psychiater gaf aan dat hij me de 'H' erbij heeft gegeven, omdat ik heel hyper in mijn hoofd ben en ook veel friemel e.d. Hyperactiviteit zit bij meisjes/vrouwen vaak niet in het 'stuitergedrag', maar dus meer in het hoofd en friemelen e.d. Al kan ik best goed stuiteren moet ik zeggen, maar dit is alleen op bepaalde momenten en dit doe ik ook alleen bij mijn vriend of beste vriendinnen. Bij anderen kan ik dit gedrag wel in toom houden en doe ik het dus niet, omdat het niet passend is dan. Ik krijg het gevoel dat jouw omgeving 'tegen' je medicatie is, omdat ze niet achter de diagnose staan. Ik heb mijn ouders het boek 'Je bent er een of je kent er een' laten lezen, (geschreven door een man met ADHD die de diagnose pas op latere leeftijd kreeg) en daarin kruisjes gezet voor de kenmerken die hij beschreef en die op mij van toepassing zijn. Mijn ouders koppelden heel veel dingen niet aan ADHD die er wel bij horen. Overigens zeggen zij nog steeds dat wanneer mijn leven meer structuur heeft ik toch wel kan stoppen met de medicatie... Terwijl ik samenwoon, een vaste baan heb, dus weet niet hoeveel structuur van buiten er nog bij moet komen. Ik gebruik concerta en heb hier gewoon heel veel baat bij, dus ik zou niet weten waarom ik er mee zou stoppen (behalve dan als ik zwanger zou zijn, maar dat is nu nog niet aan de orde).
Ik zou wel proberen voor jezelf duidelijk stelling te nemen, dan kan je dat ook uitstralen naar anderen. Dus als je twijfelt aan de diagnose; praten met een professional, er heel veel over lezen, enz. Als je zelf zeker bent van je diagnose kan je dit ook benoemen, en dan weet je ook waarvoor je medicatie gebruikt. Overigens ken ik 2 mannen met AD(H)D, die allebei geen medicijnen slikken, omdat ze het zonder ook prima vinden. Het blijft altijd je eigen keus.
Ik ben er tegenwoordig zo aan gewend dat ik me ook wel eens afvroeg of ik niet zonder zou kunnen... Wanneer ik dan mijn medicijnen een dag vergeet en alles loopt weer in het honderd, weet ik weer heel goed wat het ook alweer doet
.
In mijn omgeving weet ook niet iedereen het, maar veel toch wel. Op mijn werk weten ze het, en mijn beste vriendinnen en een aantal goede vrienden van mijn vriend ook. Wanneer ik me in een gezelschap op mijn gemak voel en het gesprek gaat er bijvoorbeeld over, dan vertel ik meestal wel dat ik het heb. Behalve van mijn ouders heb ik eigenlijk van niemand ooit een vervelende reactie gehad. 2 vriendinnen riepen na mijn diagnose dat ze daar echt niet verbaasd over waren (die hebben ook werkervaring met ADHDers), en eentje was wel heel verbaasd, maar die pakte het verder prima op. Was gewoon geinteresseerd, omdat zij er niet zoveel van af wist.
Ik zou wel proberen voor jezelf duidelijk stelling te nemen, dan kan je dat ook uitstralen naar anderen. Dus als je twijfelt aan de diagnose; praten met een professional, er heel veel over lezen, enz. Als je zelf zeker bent van je diagnose kan je dit ook benoemen, en dan weet je ook waarvoor je medicatie gebruikt. Overigens ken ik 2 mannen met AD(H)D, die allebei geen medicijnen slikken, omdat ze het zonder ook prima vinden. Het blijft altijd je eigen keus.
Ik ben er tegenwoordig zo aan gewend dat ik me ook wel eens afvroeg of ik niet zonder zou kunnen... Wanneer ik dan mijn medicijnen een dag vergeet en alles loopt weer in het honderd, weet ik weer heel goed wat het ook alweer doet
. In mijn omgeving weet ook niet iedereen het, maar veel toch wel. Op mijn werk weten ze het, en mijn beste vriendinnen en een aantal goede vrienden van mijn vriend ook. Wanneer ik me in een gezelschap op mijn gemak voel en het gesprek gaat er bijvoorbeeld over, dan vertel ik meestal wel dat ik het heb. Behalve van mijn ouders heb ik eigenlijk van niemand ooit een vervelende reactie gehad. 2 vriendinnen riepen na mijn diagnose dat ze daar echt niet verbaasd over waren (die hebben ook werkervaring met ADHDers), en eentje was wel heel verbaasd, maar die pakte het verder prima op. Was gewoon geinteresseerd, omdat zij er niet zoveel van af wist.
maandag 31 mei 2010 om 21:16
Het weekend een paniekaanval gekregen. Na een zwaar sollicitatiegesprek de bios ingedoken om even verstand op 0 te zetten. Na niet veel slaap de nacht ervoor en een paar koekjes als ontbijt. Viel de pil van 14uur niet goed. Ik kreeg hartkloppingen en raakte in paniek omdat ik niet goed gegeten ed. had. Ik ben nu een paar dagen medicatie af en merk dat de chaos weer begint.
Weet het niet meer...weer niet. Ik merkte toen ik de ritaline wel nam, ik meer energie had, meer overzicht in mijn kop had en beter uit mijn woorden kwam. Maar dit enge paniek gevoel wil ik nooit meer meemaken.
Ik kreeg hyperventilatie en had het gevoel dat mijn hart stopte.
Door de ritaline ben ik ook enorm afgevallen, niet normaal veel. Omdat er niet veel meer van mij over was, viel de medicatie erg zwaar. Hierdoor kreeg ik last van tics, paniek en angstige gevoelens en erg slaapgebrek.
Wat nu? Morgen naar de psychologe en psychiater...
Familie geeft aan dat ik gewoon onzeker ben door de afgelopen jaren en door het verdriet heen moet.
Maar mijn hele leven kan ik al niet omgaan met verdriet en gebeurtenissen. In mijn ervaring heeft dit te maken met de adhd.
Heeft iemand ervaringen met concerta versus ritaline?
Weet het niet meer...weer niet. Ik merkte toen ik de ritaline wel nam, ik meer energie had, meer overzicht in mijn kop had en beter uit mijn woorden kwam. Maar dit enge paniek gevoel wil ik nooit meer meemaken.
Ik kreeg hyperventilatie en had het gevoel dat mijn hart stopte.
Door de ritaline ben ik ook enorm afgevallen, niet normaal veel. Omdat er niet veel meer van mij over was, viel de medicatie erg zwaar. Hierdoor kreeg ik last van tics, paniek en angstige gevoelens en erg slaapgebrek.
Wat nu? Morgen naar de psychologe en psychiater...
Familie geeft aan dat ik gewoon onzeker ben door de afgelopen jaren en door het verdriet heen moet.
Maar mijn hele leven kan ik al niet omgaan met verdriet en gebeurtenissen. In mijn ervaring heeft dit te maken met de adhd.
Heeft iemand ervaringen met concerta versus ritaline?
dinsdag 1 juni 2010 om 18:48
Kom me weer even melden. Het gaat goed met mij. Inmiddels ben ik gaan samenwonen, ben aan het afstuderen en woon in een andere stad.
Ik slik in overleg met psychiater (waar ik geweest ben voor een behandeling cognitieve therapie) 1,5 tabletje Citalopram. Ik slik er in iedergeval 1x per dag Ritalin bij, maar ik heb het idee dat de citalopram meer voor me doet dan de ritalin. Toch slik ik het (zij het in lage dosering) toch nog, omdat ik graag extra hulp en vooral energie wil voor het afstuderen. Als alles goed gaat ben ik in de zomer klaar, begin ik in september aan mijn aller-allerlaatste stage.
En dan ben ik écht klaar.
Ik ben weer gelukkig; baal ook wel eens van mezelf, maar merk dat ik rondom eht samenwonen ook gewoon wat strijd moet voeren met mezelf. ik ben opruimeriger, meer doen in huishouden terwijl ik ook nog werk (20-25 uur in de week) en dat vind ik soms moeilijk en vervelend. Aan de andere kant vind ik het ook fijn om te doen omdat het me de kans geeft mijn hoofd leeg te maken.
Ik hoor van een aantal mensen in mijn nabije omgeving dat ze het idee hebben dat ik veranderd ben. Blijer, positiever, iets minder impulsief en emotioneel. Ik kan dingen veel beter onder woorden brengen en heb meer geduld.
Kortom; de verschillende factoren hebben een positieve invloed op mij en ik geniet er dagelijks van.
Ik slik in overleg met psychiater (waar ik geweest ben voor een behandeling cognitieve therapie) 1,5 tabletje Citalopram. Ik slik er in iedergeval 1x per dag Ritalin bij, maar ik heb het idee dat de citalopram meer voor me doet dan de ritalin. Toch slik ik het (zij het in lage dosering) toch nog, omdat ik graag extra hulp en vooral energie wil voor het afstuderen. Als alles goed gaat ben ik in de zomer klaar, begin ik in september aan mijn aller-allerlaatste stage.
En dan ben ik écht klaar.
Ik ben weer gelukkig; baal ook wel eens van mezelf, maar merk dat ik rondom eht samenwonen ook gewoon wat strijd moet voeren met mezelf. ik ben opruimeriger, meer doen in huishouden terwijl ik ook nog werk (20-25 uur in de week) en dat vind ik soms moeilijk en vervelend. Aan de andere kant vind ik het ook fijn om te doen omdat het me de kans geeft mijn hoofd leeg te maken.
Ik hoor van een aantal mensen in mijn nabije omgeving dat ze het idee hebben dat ik veranderd ben. Blijer, positiever, iets minder impulsief en emotioneel. Ik kan dingen veel beter onder woorden brengen en heb meer geduld.
Kortom; de verschillende factoren hebben een positieve invloed op mij en ik geniet er dagelijks van.
dinsdag 1 juni 2010 om 19:08
waarom worstel je? Ik heb zelf ADHD (en Asperger). Ik was blij het te weten; het geeft alles een plaats. Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien vertel ik iets dubbel. Laat je in ieder geval goed diagnostiseren door een goede psychiater, anders weet je nog niks. Het kan je opluchting geven. Door het simpelweg te weten en dat het niet aan jou ligt. Dat gaf mij rust. Denk er over na, het heeft gevolgen. Wie vertel je het, wat doe je er vervolgens mee. Het heeft je wel gebracht tot wie je nu bent, en tot wat je nu hebt hebt bereikt. Wat heb je te verliezen???
dinsdag 1 juni 2010 om 19:09
waarom worstel je? Ik heb zelf ADHD (en Asperger). Ik was blij het te weten; het geeft alles een plaats. Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien vertel ik iets dubbel. Laat je in ieder geval goed diagnostiseren door een goede psychiater, anders weet je nog niks. Het kan je opluchting geven. Door het simpelweg te weten en dat het niet aan jou ligt. Dat gaf mij rust. Denk er over na, het heeft gevolgen. Wie vertel je het, wat doe je er vervolgens mee. Het heeft je wel gebracht tot wie je nu bent, en tot wat je nu hebt hebt bereikt. Wat heb je te verliezen???
dinsdag 1 juni 2010 om 21:13
woensdag 2 juni 2010 om 20:29
Google is your friend... citalopram is een antidepressiva.
Ik heb ladingen gesprekken gehad wat me vooral geholpen heeft om anders naar mezelf te kijken en toe te staan soms ergens iets niet kunnen, of niet alleen kunnen.
De Ritalin helpt nog wel hoor; maar de citalopram doet naar mijn gevoel meer. Ritalin heeft mij zeker wel geholpen.
Ik heb ladingen gesprekken gehad wat me vooral geholpen heeft om anders naar mezelf te kijken en toe te staan soms ergens iets niet kunnen, of niet alleen kunnen.
De Ritalin helpt nog wel hoor; maar de citalopram doet naar mijn gevoel meer. Ritalin heeft mij zeker wel geholpen.
woensdag 2 juni 2010 om 20:48
Oke, maar van anti depressie afkomen is ook best lastig lijkt mij... Stja dat is het denk ik ook, accepteren dat je anders opereert dan anderen. Fijn om te horen dat je goed door de mangel heen bent gekomen. Ben nog een beetje zoekende, maar heb een goede psychologe, dus zal vast goed komen.
Ritaline hielp mij ook, maar had erg last van de bijwerkingen, dus zoek nog naar een ander alternatief. Las dat visolie ook goed schijnt te helpen.
Ritaline hielp mij ook, maar had erg last van de bijwerkingen, dus zoek nog naar een ander alternatief. Las dat visolie ook goed schijnt te helpen.
zaterdag 12 juni 2010 om 17:09
Vraagje: heeft naiviteit ook met ADD te maken...
Stoot mijn hoofd voortdurend aan mensen die een loopje met mij nemen, terwijl ik weet dat ik niet onintelligent of simpeltjes ben. Mensen denken dit dus vaak wel...
Heb net nieuwe baan, maar krijg minimumloon voor 3 maanden omdat ik mijzelf eerst moet bewijzen. Vind dit een beetje raar.
Mannen nemen het ook niet zo nauw, spelen alleen een spelletje. Vriendinnen hebben het dan al vaak door en ik ben mij van geen kwaad bewust. Ik weet dat dit bij andere mensen ook voorkomt, maar ik heb het met alles. Net alsof ik in een droomwereld zit, tot ik weer wakker word en met beide benen op de grond sta. Heb al vaker te horen gekregen dat ik niet de snuggerste ben... maar zo voel ik het niet. Is dit door de chaos in mijn hoofd en zo ja is hier iets aan te doen. Heb al medicatie, maar draagt niet bij aan deze kwestie.
Trouwens slik nu Concerta, en ben super tevreden!! Geen rebound, dus angstige gevoelens ed. meer. Geen gewichtsverlies en om de 3/4uur een pil innemen.
Stoot mijn hoofd voortdurend aan mensen die een loopje met mij nemen, terwijl ik weet dat ik niet onintelligent of simpeltjes ben. Mensen denken dit dus vaak wel...
Heb net nieuwe baan, maar krijg minimumloon voor 3 maanden omdat ik mijzelf eerst moet bewijzen. Vind dit een beetje raar.
Mannen nemen het ook niet zo nauw, spelen alleen een spelletje. Vriendinnen hebben het dan al vaak door en ik ben mij van geen kwaad bewust. Ik weet dat dit bij andere mensen ook voorkomt, maar ik heb het met alles. Net alsof ik in een droomwereld zit, tot ik weer wakker word en met beide benen op de grond sta. Heb al vaker te horen gekregen dat ik niet de snuggerste ben... maar zo voel ik het niet. Is dit door de chaos in mijn hoofd en zo ja is hier iets aan te doen. Heb al medicatie, maar draagt niet bij aan deze kwestie.
Trouwens slik nu Concerta, en ben super tevreden!! Geen rebound, dus angstige gevoelens ed. meer. Geen gewichtsverlies en om de 3/4uur een pil innemen.
zondag 13 juni 2010 om 01:35
Komt er autisme (of wel autisme spectrum stoornissen, ASS) in je familie voor? Sociale contexten of bedoelingen niet (snel) doorhebben kan daarmee verband houden. En aangezien ASS en ADD/ADHD kenmerken kunnen hebben die overlappen...? Bij mijn zoontje dacht ik ook aan ADD, maar sinds hij de diagnose syndroom van Asperger heeft gekregen, zie ik het in een ander licht. Ook trekken in mezelf die veel mensen met ADD/ADHD hebben, kunnen ook ASS-trekjes zijn...
xYella.
xYella.
zondag 13 juni 2010 om 12:32
donderdag 17 juni 2010 om 17:02
hallo allemaal
sinds een jaar weet ik dat ik add/adhd heb
ik gebruik sindsdien ook ritalin en sindsdien gaat het beter met mij
maar ik loop wel tegen wat dingen aan.
daarnaast gebruik ik ook citalopram omdat ik depressive neigingen heb.
ik ga vanaf nu meelezen als jullie het goed vinden en zal ook vaker reageren
liefs
sinds een jaar weet ik dat ik add/adhd heb
ik gebruik sindsdien ook ritalin en sindsdien gaat het beter met mij
maar ik loop wel tegen wat dingen aan.
daarnaast gebruik ik ook citalopram omdat ik depressive neigingen heb.
ik ga vanaf nu meelezen als jullie het goed vinden en zal ook vaker reageren
liefs
vrijdag 18 juni 2010 om 09:07
Ik kom ook weer eens binnenvallen! Erg druk (gehad) door de combi werken en een module volgen aan de uni, ben echt blij dat ik maar voor 1 module heb gekozen, ipv een deeltijdopleiding ofzo. Nu het maar 3 maanden duurt kan ik het overzien en weet ik dat de drukte ook snel weer minder wordt. Vandaag mijn essay inleveren, dan over 1,5 week tentamen. Merk wel dat ik voor het eerst in mijn leven zo ongeveer druk voel om het tentamen te halen, omdat ik nu niet kan herkansen of het op een andere manier wel een keer kan ophalen.
Cate, wat een heftige ervaring met je medicatie! Gelukkig gaat het met concerta beter.
Scully welkom, ik heb het eerste jaar, anderhalf jaar dat ik de diagnose had heel veel aan dit forum gehad, al was het alleen maar om te kunnen spuien, dus zet er vooral op wat je wil! Ik heb trouwens nu ruim 2 jaar mijn diagnose. Over het algemeen heb ik alles wel op een rijtje, maar weet ook dat juist wanneer ik het niet verwacht ineens alles weer chaos is... Daar heb ik me inmiddels, met heel wat moeite, redelijk bij neergelegd.
Cate, wat een heftige ervaring met je medicatie! Gelukkig gaat het met concerta beter.
Scully welkom, ik heb het eerste jaar, anderhalf jaar dat ik de diagnose had heel veel aan dit forum gehad, al was het alleen maar om te kunnen spuien, dus zet er vooral op wat je wil! Ik heb trouwens nu ruim 2 jaar mijn diagnose. Over het algemeen heb ik alles wel op een rijtje, maar weet ook dat juist wanneer ik het niet verwacht ineens alles weer chaos is... Daar heb ik me inmiddels, met heel wat moeite, redelijk bij neergelegd.
vrijdag 18 juni 2010 om 12:59
Halvemaan: fijn dat het zo goed gaat. Leuk om te zien dat de meeste forummers na verloop van tijd weer op het juiste pad zitten.
Wat betreft de medicatie het was erg angstig. Maar ook soort van te verwachten, weinig slaap en eten op onregelmatige tijden. Maar moet zeggen dat ik mij beter voel bij Concerta.
Merk dat ik zonder medicatie een stuk somberder ben en overal het negatieve in zie. Nu glijdt het allemaal meer van mij af. En sta ik positiever in het leven. Mijn hele leven ben ik van binnen erg verdrietig. Alleen dit zien mensen niet aan de buitenkant.
Wat betreft de medicatie het was erg angstig. Maar ook soort van te verwachten, weinig slaap en eten op onregelmatige tijden. Maar moet zeggen dat ik mij beter voel bij Concerta.
Merk dat ik zonder medicatie een stuk somberder ben en overal het negatieve in zie. Nu glijdt het allemaal meer van mij af. En sta ik positiever in het leven. Mijn hele leven ben ik van binnen erg verdrietig. Alleen dit zien mensen niet aan de buitenkant.
dinsdag 22 juni 2010 om 18:06
Nog steeds erg veel bijwerkingen van de medicatie, Ritalin en Concerta geprobeerd. Heeft iemand ervaring met natuurlijke alternatieven, zoals visolie of Carnitine?
Merk dat ik zonder medicatie weer dommer (mij niet goed kunnen verwoorden) en depressiever ben.
Weet het nu echt niet meer. De psychiater hamert op medicatie, maar wordt hier erg angstig van. Daarnaast slaap ik erg slecht, lig tot 5uur in de ochtend wakker en val TE veel af....
Of is dit een teken dat ik geen ADD/ ADHD heb?
Merk aan mijn gedrag/ gevoelens dat dit wel zo is.
Vind het ook erg lastig om met mijn emoties om te gaan. Veel mensen krijgen hierdoor geen hoogte van me en vinden mij raar...
Merk dat ik zonder medicatie weer dommer (mij niet goed kunnen verwoorden) en depressiever ben.
Weet het nu echt niet meer. De psychiater hamert op medicatie, maar wordt hier erg angstig van. Daarnaast slaap ik erg slecht, lig tot 5uur in de ochtend wakker en val TE veel af....Of is dit een teken dat ik geen ADD/ ADHD heb?
Merk aan mijn gedrag/ gevoelens dat dit wel zo is.
Vind het ook erg lastig om met mijn emoties om te gaan. Veel mensen krijgen hierdoor geen hoogte van me en vinden mij raar...
dinsdag 22 juni 2010 om 18:54
dinsdag 22 juni 2010 om 23:26
Ik geen ervaring mee, een collega wel. In strattera zitten geen amfetemine (zoals in ritalin/concerta), dus dat zou heel anders kunnen voelen/werken. Dat werkt dus op een ander deel van je hersenen. Zijn psychiater had het speciaal daarom voor hem voorgeschreven. Werd alleen niet door alle verzekeringen vergoed,,,
zondag 4 juli 2010 om 00:14
Pff, heel wat voor mij om hier iets te posten.
Ik heb al jaren last van mijn eigen gedrag en gevoel. Super vergeetachtig, laks in taken thuis en in mijn studie (heeft geresulteerd in flinke studievertraging omdat ik mij gewoon er niet toe kon zetten om de laatste dingen op orde te maken), slaapproblemen (veel piekeren, en 's ochtends 3 wekkers op snooze zetten om überhaupt wakker te worden en op te staan), onrustig, einzelganger en moeite om relaties (vriendschappelijk en liefdes) aan te gaan, piekeren, blok gevoel in buik en keel etc.
Altijd gedacht dat ik gewoon een slap persoon ben, maar de laatste tijd toch het vermoeden dat het wel eens ADD zou kunnen zijn.
Hoe ik hierbij kom?
Ik werk zelf in de psychiatrie en werk daardoor wel eens met mensen met AD(H)D.
Een tijdje geleden een bijscholing over beiden gehad, en zat bij het ADD gedeelte met mijn mond open. Ik herkende mijzelf zo ontzettend in het verhaal ende casuïstiek! Daar schrok ik wel van! Niet eerder aan gedacht, terwijl zowel mijn vader als zusje zijn gediagnostiseerd met ADHD.
En ja, wat nu? Ik weet niet zo goed wat nu... Is het aanstelleritus? Moet ik er toch wat mee? En zo ja, schiet ik er iets mee op?
Ik lees voornamelijk ervaringen van mensen met ADHD en weinig ADD...
Wellicht dat er hier iemand is die mij kan adviseren...
Ik heb al jaren last van mijn eigen gedrag en gevoel. Super vergeetachtig, laks in taken thuis en in mijn studie (heeft geresulteerd in flinke studievertraging omdat ik mij gewoon er niet toe kon zetten om de laatste dingen op orde te maken), slaapproblemen (veel piekeren, en 's ochtends 3 wekkers op snooze zetten om überhaupt wakker te worden en op te staan), onrustig, einzelganger en moeite om relaties (vriendschappelijk en liefdes) aan te gaan, piekeren, blok gevoel in buik en keel etc.
Altijd gedacht dat ik gewoon een slap persoon ben, maar de laatste tijd toch het vermoeden dat het wel eens ADD zou kunnen zijn.
Hoe ik hierbij kom?
Ik werk zelf in de psychiatrie en werk daardoor wel eens met mensen met AD(H)D.
Een tijdje geleden een bijscholing over beiden gehad, en zat bij het ADD gedeelte met mijn mond open. Ik herkende mijzelf zo ontzettend in het verhaal ende casuïstiek! Daar schrok ik wel van! Niet eerder aan gedacht, terwijl zowel mijn vader als zusje zijn gediagnostiseerd met ADHD.
En ja, wat nu? Ik weet niet zo goed wat nu... Is het aanstelleritus? Moet ik er toch wat mee? En zo ja, schiet ik er iets mee op?
Ik lees voornamelijk ervaringen van mensen met ADHD en weinig ADD...
Wellicht dat er hier iemand is die mij kan adviseren...
