Psyche
alle pijlers
Op en leeg
zaterdag 17 juli 2010 om 19:41
Daar gaat ie dan, voor het eerst een eigen topic. Spannend, maar ik moet dit van me af schrijven en ik kan wel een steuntje in de rug gebruiken.
Afgelopen donderdag ben ik ingestort. Sinds vrijdag kan ik amper eten en bevind ik me in een constante staat van paniek. Ik hyperventileer dus heb het benauwd en heb hartkloppingen. Langer dan een uur vooruit denken durf ik niet, want dan worden de klachten erger. Ik ben bang dat ik overspannen ben...
Hoe komt dat? Ik heb een hele drukke baan waarbij ik al ruim een jaar op mijn tenen moet lopen om alles draaiende te houden. Dit komt mede doordat mijn andere collega's en mijn manager het niet meer aankonden/kunnen. Ik ben daar flink voor beloond, maar een financiële verhoging neemt de spanning niet weg, ik heb alleen maar het gevoel me nog meer te moeten bewijzen.
Naast mijn werk is er privé ook een en ander gaande. Ik ben 8 jaar geleden verkracht en ben eigenlijk pas een half jaartje geleden gaan zien dat ik dit bij lange na niet verwerkt heb. Alleen door de druk op werk en een hoop andere smoezen heb ik nooit aangeklopt bij de huisarts en een psycholoog.
Daarnaast is er een ongeval geweest in mijn familie dat emotioneel veel met me doet. Maar ook met mijn ouders. Als oudste kind probeer ik het voor hen makkelijker te maken door dingen uit handen te nemen...
En kijk nu... nu zit ik zelf thuis. Ik begin soms spontaan te huilen en krijg geen hap door mijn keel.
Maandag ga ik gelijk naar de huisarts, daar was ik vrijdag niet toe in staat. Het voelt alsof ik gefaald heb. Ik kon toch altijd alles wel aan, hard werken levert me een leuke carrière op en privé kunnen mensen altijd op me bouwen... Ik ben die vrouw die intelligent, mooi, lief en zorgzaam is.
Maar nu kan ik niks meer. Ik zit nu alleen thuis en ik voel me helemaal op en leeg. Ik kan niet zomaar naar mijn ouders want ik durf op deze manier niet de auto in. Mijn vader is door zijn rug gegaan, dus ze kunnen me ook niet ophalen. Mijn beste vriendin is op een festival. Die heeft al zoveel meegemaakt dat ik haar een leuke dag gun. Andere vriendinnen zijn op vakantie.
Ik zoek hier dus wat aanspraak en misschien wat goede tips hoe ik hier weer uit kan komen.
Afgelopen donderdag ben ik ingestort. Sinds vrijdag kan ik amper eten en bevind ik me in een constante staat van paniek. Ik hyperventileer dus heb het benauwd en heb hartkloppingen. Langer dan een uur vooruit denken durf ik niet, want dan worden de klachten erger. Ik ben bang dat ik overspannen ben...
Hoe komt dat? Ik heb een hele drukke baan waarbij ik al ruim een jaar op mijn tenen moet lopen om alles draaiende te houden. Dit komt mede doordat mijn andere collega's en mijn manager het niet meer aankonden/kunnen. Ik ben daar flink voor beloond, maar een financiële verhoging neemt de spanning niet weg, ik heb alleen maar het gevoel me nog meer te moeten bewijzen.
Naast mijn werk is er privé ook een en ander gaande. Ik ben 8 jaar geleden verkracht en ben eigenlijk pas een half jaartje geleden gaan zien dat ik dit bij lange na niet verwerkt heb. Alleen door de druk op werk en een hoop andere smoezen heb ik nooit aangeklopt bij de huisarts en een psycholoog.
Daarnaast is er een ongeval geweest in mijn familie dat emotioneel veel met me doet. Maar ook met mijn ouders. Als oudste kind probeer ik het voor hen makkelijker te maken door dingen uit handen te nemen...
En kijk nu... nu zit ik zelf thuis. Ik begin soms spontaan te huilen en krijg geen hap door mijn keel.
Maandag ga ik gelijk naar de huisarts, daar was ik vrijdag niet toe in staat. Het voelt alsof ik gefaald heb. Ik kon toch altijd alles wel aan, hard werken levert me een leuke carrière op en privé kunnen mensen altijd op me bouwen... Ik ben die vrouw die intelligent, mooi, lief en zorgzaam is.
Maar nu kan ik niks meer. Ik zit nu alleen thuis en ik voel me helemaal op en leeg. Ik kan niet zomaar naar mijn ouders want ik durf op deze manier niet de auto in. Mijn vader is door zijn rug gegaan, dus ze kunnen me ook niet ophalen. Mijn beste vriendin is op een festival. Die heeft al zoveel meegemaakt dat ik haar een leuke dag gun. Andere vriendinnen zijn op vakantie.
Ik zoek hier dus wat aanspraak en misschien wat goede tips hoe ik hier weer uit kan komen.
zaterdag 17 juli 2010 om 19:45
Oh jee...dit klinkt wel heftig. Een hele dikke knuf voor je. Goed dat je maandag naar de huisarts gaat want het lijkt me in dit stadium heel belangrijk dat je professionele hulp krijgt.
Kan je niet met de trein naar je ouders?
Het klinkt ook alsof je jezelf altijd op de tweede plaats zet en geen ruimte durft in te nemen (emotioneel) en altijd aan anderen denkt en jezelf (en jouw worstelingen) minder belangrijk vindt. Schrijf hier vooral lekker van je af! Sterkte
Kan je niet met de trein naar je ouders?
Het klinkt ook alsof je jezelf altijd op de tweede plaats zet en geen ruimte durft in te nemen (emotioneel) en altijd aan anderen denkt en jezelf (en jouw worstelingen) minder belangrijk vindt. Schrijf hier vooral lekker van je af! Sterkte
zaterdag 17 juli 2010 om 19:52
Olijfje toch! Ik was al heel benieuwd hoe het met je zou gaan, maar dit was niet het verhaal waar ik op hoopte
Ik kan je wat praktische tips geven bij de hyperventilatie, wil je die? Heb je je ouders al wel op de hoogte gesteld van jouw toestand nu? Lijkt me namelijk helemaal niet fijn om je zo naar te voelen en alleen te zijn.
Als het echt niet gaat, bel dan de huisartsenpost, die kunnen je misschien wat kalmerends voorschrijven, zodat je in elk geval wat rustiger wordt voor je maandag naar de huisarts kan.
Sterkte!!
Ik kan je wat praktische tips geven bij de hyperventilatie, wil je die? Heb je je ouders al wel op de hoogte gesteld van jouw toestand nu? Lijkt me namelijk helemaal niet fijn om je zo naar te voelen en alleen te zijn.
Als het echt niet gaat, bel dan de huisartsenpost, die kunnen je misschien wat kalmerends voorschrijven, zodat je in elk geval wat rustiger wordt voor je maandag naar de huisarts kan.
Sterkte!!
zaterdag 17 juli 2010 om 20:02
Door je niet-eten zal je lijf zich nog minder goed voelen, dat is wel een knelpunt. Lang geleden vergat ik door de stress te eten. Kreeg ook weinig door mn keel, maar bij mij hielpen wel de 'makkelijke' happen:
Breakers (van die yoghurtzakjes)
Fruit2day, klokt wel makkelijk weg,
Drink/fruitontbijt uit een fles
Aardappelpuree
Notenmixen
Laat mensen in je omgeving wel weten dat het niet goed gaat met je, wees lief voor jezelf, voel je geen blok aan een been, maar laat je de hulp lekker aanleunen.
Breakers (van die yoghurtzakjes)
Fruit2day, klokt wel makkelijk weg,
Drink/fruitontbijt uit een fles
Aardappelpuree
Notenmixen
Laat mensen in je omgeving wel weten dat het niet goed gaat met je, wees lief voor jezelf, voel je geen blok aan een been, maar laat je de hulp lekker aanleunen.
zaterdag 17 juli 2010 om 20:14
Dank jullie voor de lieve woorden... Ik denk dat ik inderdaad moet leren voor mezelf te kiezen en niet alleen maar voor anderen klaar te staan. Als jullie dat zo opschrijven bast ik weer in tranen uit.
Het is alleen zo moeilijk en dat zit er zo ingebakken.
Poppie... Mijn ouders bellen me ongeveer om het uur om te vragen hoe het gaat. Ik begin nu langzaam mensen te vertellen dat het even niet zo goed met me gaat.
Ik ben bekend met hyperventileren helaas. Dus ik ben net weer een heel stuk gaan hardlopen om uiteindelijk mijn ademhaling onder controle te krijgen.
Ik heb net een beschuitje gegeten en een waterijsje, dat lijkt binnen te blijven.
Lief dat jullie reageren, dat doet me al goed.
Het is alleen zo moeilijk en dat zit er zo ingebakken.
Poppie... Mijn ouders bellen me ongeveer om het uur om te vragen hoe het gaat. Ik begin nu langzaam mensen te vertellen dat het even niet zo goed met me gaat.
Ik ben bekend met hyperventileren helaas. Dus ik ben net weer een heel stuk gaan hardlopen om uiteindelijk mijn ademhaling onder controle te krijgen.
Ik heb net een beschuitje gegeten en een waterijsje, dat lijkt binnen te blijven.
Lief dat jullie reageren, dat doet me al goed.
zaterdag 17 juli 2010 om 20:42
zaterdag 17 juli 2010 om 20:48
Veel sterkte. Heb net je stuk gelezen.
Denk dat je nu op het punt bent dat je dingen MOET veranderen, maar dat weet je zelf ook. En je lichaam laat het je ook weten.
Zie je op tegen de komende nacht? En hoe ziet morgen er uit, is het mogelijk dat er dan iemand bij je langs komt?
Heel veel sterkte. Goed dat je steun hebt aan het forum nu.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 17 juli 2010 om 21:07
Hé moonlight, ik zie inderdaad op tegen de nacht. Aan de andere kant wil ik niets liever dan slapen om maar niet na te hoeven denken.
Voor morgen heb ik nog geen plannen. Als ik me ok voel, rij ik misschien toch naar mijn ouders. Het OV is helaas erg slecht te doen. Dat durf ik ook niet goed aan. Thuis of in mijn eigen auto voel ik me veilig. Teveel mensen om me heen trek ik nu even niet.
Dank je voor je lieve berichtje Indi
Voor morgen heb ik nog geen plannen. Als ik me ok voel, rij ik misschien toch naar mijn ouders. Het OV is helaas erg slecht te doen. Dat durf ik ook niet goed aan. Thuis of in mijn eigen auto voel ik me veilig. Teveel mensen om me heen trek ik nu even niet.
Dank je voor je lieve berichtje Indi
zaterdag 17 juli 2010 om 21:12
zaterdag 17 juli 2010 om 21:14
quote:Olive01 schreef op 17 juli 2010 @ 20:42:
Ik heb gelukkig hele lieve ouders. Hoewel ze me nu een stukje tough love geven... Ze schuwen niet om me met mijn neus op wat feiten te drukken.
Ik moet bepaalde patronen van mezelf doorbreken. Ik ben er nu achter dat dat niet lukt zonder professionele hulp.
Toch zie ik dit wel als een teken van liefde, van je ouders. Want liefhebben is soms ook: iemand ergens op wijzen, hoe pijnlijk dat ook kan zijn.
Zachte heelmeesters...
Ik hoop dat jij ook kunt zien dat het goed bedoelt is waarschijnlijk.
Ik heb gelukkig hele lieve ouders. Hoewel ze me nu een stukje tough love geven... Ze schuwen niet om me met mijn neus op wat feiten te drukken.
Ik moet bepaalde patronen van mezelf doorbreken. Ik ben er nu achter dat dat niet lukt zonder professionele hulp.
Toch zie ik dit wel als een teken van liefde, van je ouders. Want liefhebben is soms ook: iemand ergens op wijzen, hoe pijnlijk dat ook kan zijn.
Zachte heelmeesters...
Ik hoop dat jij ook kunt zien dat het goed bedoelt is waarschijnlijk.
zaterdag 17 juli 2010 om 21:20
quote:Mazou schreef op 17 juli 2010 @ 21:14:
[...]
Toch zie ik dit wel als een teken van liefde, van je ouders. Want liefhebben is soms ook: iemand ergens op wijzen, hoe pijnlijk dat ook kan zijn.
Zachte heelmeesters...
Ik hoop dat jij ook kunt zien dat het goed bedoelt is waarschijnlijk.
Zo zie ik het zeker... Iemand moet het een keer tegen me zeggen, en niemand kent mij beter dan mijn ouders. Het is pijnlijk wat ze zeggen, maar wel waar.
Daarnaast zullen ze me echt in alles steunen. Ik prijs mezelf ook echt gelukkig met zulke liefdevolle ouders.
[...]
Toch zie ik dit wel als een teken van liefde, van je ouders. Want liefhebben is soms ook: iemand ergens op wijzen, hoe pijnlijk dat ook kan zijn.
Zachte heelmeesters...
Ik hoop dat jij ook kunt zien dat het goed bedoelt is waarschijnlijk.
Zo zie ik het zeker... Iemand moet het een keer tegen me zeggen, en niemand kent mij beter dan mijn ouders. Het is pijnlijk wat ze zeggen, maar wel waar.
Daarnaast zullen ze me echt in alles steunen. Ik prijs mezelf ook echt gelukkig met zulke liefdevolle ouders.
zaterdag 17 juli 2010 om 21:35
Jullie woorden doen me goed. Ook dat ik hier kan uitspreken dat ik er volledig doorheen zit. Voelt als een eerste stapje. Virtueel ben je minder kwetsbaar dan dat je iemand face to face moet zeggen dat het niet goed met je gaat.
Als ik straks niet kan slapen, kom ik hier zeker terug. En ja Clytemnestra, professionele hulp is nodig. Ik vind het eng. Ben bang wat er nog meer naar boven zal komen. Maar ik moet het nu doen, en ik moet mijn patronen wijzigen.
Als ik straks niet kan slapen, kom ik hier zeker terug. En ja Clytemnestra, professionele hulp is nodig. Ik vind het eng. Ben bang wat er nog meer naar boven zal komen. Maar ik moet het nu doen, en ik moet mijn patronen wijzigen.
zaterdag 17 juli 2010 om 22:04
quote:Olive01 schreef op 17 juli 2010 @ 21:20:
[...]
Zo zie ik het zeker... Iemand moet het een keer tegen me zeggen, en niemand kent mij beter dan mijn ouders. Het is pijnlijk wat ze zeggen, maar wel waar.
Daarnaast zullen ze me echt in alles steunen. Ik prijs mezelf ook echt gelukkig met zulke liefdevolle ouders.Hartstikke goed van je dat je zelfs in deze situatie nog je zegeningen kunt tellen!
[...]
Zo zie ik het zeker... Iemand moet het een keer tegen me zeggen, en niemand kent mij beter dan mijn ouders. Het is pijnlijk wat ze zeggen, maar wel waar.
Daarnaast zullen ze me echt in alles steunen. Ik prijs mezelf ook echt gelukkig met zulke liefdevolle ouders.Hartstikke goed van je dat je zelfs in deze situatie nog je zegeningen kunt tellen!
