Psyche
alle pijlers
Op en leeg
zaterdag 17 juli 2010 om 19:41
Daar gaat ie dan, voor het eerst een eigen topic. Spannend, maar ik moet dit van me af schrijven en ik kan wel een steuntje in de rug gebruiken.
Afgelopen donderdag ben ik ingestort. Sinds vrijdag kan ik amper eten en bevind ik me in een constante staat van paniek. Ik hyperventileer dus heb het benauwd en heb hartkloppingen. Langer dan een uur vooruit denken durf ik niet, want dan worden de klachten erger. Ik ben bang dat ik overspannen ben...
Hoe komt dat? Ik heb een hele drukke baan waarbij ik al ruim een jaar op mijn tenen moet lopen om alles draaiende te houden. Dit komt mede doordat mijn andere collega's en mijn manager het niet meer aankonden/kunnen. Ik ben daar flink voor beloond, maar een financiële verhoging neemt de spanning niet weg, ik heb alleen maar het gevoel me nog meer te moeten bewijzen.
Naast mijn werk is er privé ook een en ander gaande. Ik ben 8 jaar geleden verkracht en ben eigenlijk pas een half jaartje geleden gaan zien dat ik dit bij lange na niet verwerkt heb. Alleen door de druk op werk en een hoop andere smoezen heb ik nooit aangeklopt bij de huisarts en een psycholoog.
Daarnaast is er een ongeval geweest in mijn familie dat emotioneel veel met me doet. Maar ook met mijn ouders. Als oudste kind probeer ik het voor hen makkelijker te maken door dingen uit handen te nemen...
En kijk nu... nu zit ik zelf thuis. Ik begin soms spontaan te huilen en krijg geen hap door mijn keel.
Maandag ga ik gelijk naar de huisarts, daar was ik vrijdag niet toe in staat. Het voelt alsof ik gefaald heb. Ik kon toch altijd alles wel aan, hard werken levert me een leuke carrière op en privé kunnen mensen altijd op me bouwen... Ik ben die vrouw die intelligent, mooi, lief en zorgzaam is.
Maar nu kan ik niks meer. Ik zit nu alleen thuis en ik voel me helemaal op en leeg. Ik kan niet zomaar naar mijn ouders want ik durf op deze manier niet de auto in. Mijn vader is door zijn rug gegaan, dus ze kunnen me ook niet ophalen. Mijn beste vriendin is op een festival. Die heeft al zoveel meegemaakt dat ik haar een leuke dag gun. Andere vriendinnen zijn op vakantie.
Ik zoek hier dus wat aanspraak en misschien wat goede tips hoe ik hier weer uit kan komen.
Afgelopen donderdag ben ik ingestort. Sinds vrijdag kan ik amper eten en bevind ik me in een constante staat van paniek. Ik hyperventileer dus heb het benauwd en heb hartkloppingen. Langer dan een uur vooruit denken durf ik niet, want dan worden de klachten erger. Ik ben bang dat ik overspannen ben...
Hoe komt dat? Ik heb een hele drukke baan waarbij ik al ruim een jaar op mijn tenen moet lopen om alles draaiende te houden. Dit komt mede doordat mijn andere collega's en mijn manager het niet meer aankonden/kunnen. Ik ben daar flink voor beloond, maar een financiële verhoging neemt de spanning niet weg, ik heb alleen maar het gevoel me nog meer te moeten bewijzen.
Naast mijn werk is er privé ook een en ander gaande. Ik ben 8 jaar geleden verkracht en ben eigenlijk pas een half jaartje geleden gaan zien dat ik dit bij lange na niet verwerkt heb. Alleen door de druk op werk en een hoop andere smoezen heb ik nooit aangeklopt bij de huisarts en een psycholoog.
Daarnaast is er een ongeval geweest in mijn familie dat emotioneel veel met me doet. Maar ook met mijn ouders. Als oudste kind probeer ik het voor hen makkelijker te maken door dingen uit handen te nemen...
En kijk nu... nu zit ik zelf thuis. Ik begin soms spontaan te huilen en krijg geen hap door mijn keel.
Maandag ga ik gelijk naar de huisarts, daar was ik vrijdag niet toe in staat. Het voelt alsof ik gefaald heb. Ik kon toch altijd alles wel aan, hard werken levert me een leuke carrière op en privé kunnen mensen altijd op me bouwen... Ik ben die vrouw die intelligent, mooi, lief en zorgzaam is.
Maar nu kan ik niks meer. Ik zit nu alleen thuis en ik voel me helemaal op en leeg. Ik kan niet zomaar naar mijn ouders want ik durf op deze manier niet de auto in. Mijn vader is door zijn rug gegaan, dus ze kunnen me ook niet ophalen. Mijn beste vriendin is op een festival. Die heeft al zoveel meegemaakt dat ik haar een leuke dag gun. Andere vriendinnen zijn op vakantie.
Ik zoek hier dus wat aanspraak en misschien wat goede tips hoe ik hier weer uit kan komen.
zondag 18 juli 2010 om 08:43
Goedemorgen. Ik heb redelijk goed geslapen, veel wakker vanaf een uur of 4.
Ik zie op tegen de dag. Ik weet niet wat ik zal doen. Ik heb het idee dat ik dingen moet zoals boodschappen, schoonmaken etc. Maar ik krijg het gelijk benauwd bij de gedachte. Ik heb al geen puf om te douchen en te eten. Maar een dag apathisch voor me uit staren benauwd me ook.
Ik wil niks meer 'moeten' doen... Het idee dat ik morgen mijn werk moet bellen om te zeggen dat ik er minimaal een week niet ben, geeft me al stress. Meer stress dan het idee dat ik naar de huisarts moet.
Gatver, ik ken mezelf even niet meer terug! Weet gewoon echt niet wat ik met mezelf aan moet
Ik zie op tegen de dag. Ik weet niet wat ik zal doen. Ik heb het idee dat ik dingen moet zoals boodschappen, schoonmaken etc. Maar ik krijg het gelijk benauwd bij de gedachte. Ik heb al geen puf om te douchen en te eten. Maar een dag apathisch voor me uit staren benauwd me ook.
Ik wil niks meer 'moeten' doen... Het idee dat ik morgen mijn werk moet bellen om te zeggen dat ik er minimaal een week niet ben, geeft me al stress. Meer stress dan het idee dat ik naar de huisarts moet.
Gatver, ik ken mezelf even niet meer terug! Weet gewoon echt niet wat ik met mezelf aan moet
zondag 18 juli 2010 om 11:08
Ik zit een beetje te googlen (terwijl ik dat niet moet doen natuurlijk). Ik ben bang dat ik mijn gevoel van paniek zelf heb versterkt en dat dat mijn breekpunt is geweest. Ik heb namelijk donderdagavond gedronken. Niet heel veel eigenlijk, maar opeens is het licht uit gegaan.
wat ik nu ga schrijven, kon ik gister nog niet. Ik druf weer wat onder ogen te zien, namelijk mijn drankgebruik i.c.m. medicijngebruik.
Ik lijdt al vanaf mijn pubertijd aan een paniekstoornis. Ik slik daarom al 15 jaar anti-depressieva. Ondertussen is mijn dosis zo laag, dat ik er bijna vanaf was. Ik dacht al tijden normaa te functioneren. Maar nu vraag ik me af of dat zo is?
En dan de drank... Normaal drink ik 1 a 2 glazen 's avonds. Donderdag heb ik tijdens mijn huilbuien gedronken. Dat had ik niet moeten doen.
Ben ik nou overspannen? Of zit ik in een grote paniekaanval die ik verergerd heb door alcohol en is dit dus gewoon mijn stomme eigen schuld en ben ik zwaar onverantwoordelijk bezig geweest? Of is het beide? Hoe moet ik hier weer uitkomen?
wat ik nu ga schrijven, kon ik gister nog niet. Ik druf weer wat onder ogen te zien, namelijk mijn drankgebruik i.c.m. medicijngebruik.
Ik lijdt al vanaf mijn pubertijd aan een paniekstoornis. Ik slik daarom al 15 jaar anti-depressieva. Ondertussen is mijn dosis zo laag, dat ik er bijna vanaf was. Ik dacht al tijden normaa te functioneren. Maar nu vraag ik me af of dat zo is?
En dan de drank... Normaal drink ik 1 a 2 glazen 's avonds. Donderdag heb ik tijdens mijn huilbuien gedronken. Dat had ik niet moeten doen.
Ben ik nou overspannen? Of zit ik in een grote paniekaanval die ik verergerd heb door alcohol en is dit dus gewoon mijn stomme eigen schuld en ben ik zwaar onverantwoordelijk bezig geweest? Of is het beide? Hoe moet ik hier weer uitkomen?
zondag 18 juli 2010 om 11:15
quote:Olive01 schreef op 18 juli 2010 @ 11:08:
Ben ik nou overspannen? Of zit ik in een grote paniekaanval die ik verergerd heb door alcohol en is dit dus gewoon mijn stomme eigen schuld en ben ik zwaar onverantwoordelijk bezig geweest? Of is het beide? Hoe moet ik hier weer uitkomen?
Je hoeft op al deze vragen niet nú een antwoord te hebben (hoewel ik me kan voorstellen dat je dat wel zou willen). Het belangrijkste is dat het nu niet goed met je gaat, dat je dat hardop durft te zeggen en dat je mensen om je heen voor je laat zorgen. Er is geen 'eigen schuld', dat is helemaal onbelangrijk.
Wat je misschien ook een beetje kan helpen: professionele hulp klinkt heel Groot en als een enórme drempel, maar dat hóeft niet zo te zijn. Weet je, soms maken mensen dingen mee in hun leven die gewoon te groot zijn om zélf een plek te geven of om verder te kunnen. Dan is die professionele hulp simpelweg nodig. Net zoals je gips om je been krijgt als je je been gebroken hebt, omdat je been anders niet goed heelt. Ik vind het juist heel knap en sterk als mensen zelf durven zeggen dat ze professionele hulp nodig hebben. Dat getuigt van inzicht, doorzettingsvermogen en de wil om hieruit te komen. Die stap heb jij al gezet en dat is hartstikke knap.
Als je het gevoel hebt dat het écht teveel is vandaag en dat je het niet redt, kun je altijd de huisartsenpost bellen. Wellicht kun je iets kalmerends krijgen. Als je het vandaag redt, bel je morgenochtend de huisarts, maak je een afspraak en vertel je daar wat je in je OP vertelt (en als dat niet lukt, kun je het ook nog uitprinten).
Ben ik nou overspannen? Of zit ik in een grote paniekaanval die ik verergerd heb door alcohol en is dit dus gewoon mijn stomme eigen schuld en ben ik zwaar onverantwoordelijk bezig geweest? Of is het beide? Hoe moet ik hier weer uitkomen?
Je hoeft op al deze vragen niet nú een antwoord te hebben (hoewel ik me kan voorstellen dat je dat wel zou willen). Het belangrijkste is dat het nu niet goed met je gaat, dat je dat hardop durft te zeggen en dat je mensen om je heen voor je laat zorgen. Er is geen 'eigen schuld', dat is helemaal onbelangrijk.
Wat je misschien ook een beetje kan helpen: professionele hulp klinkt heel Groot en als een enórme drempel, maar dat hóeft niet zo te zijn. Weet je, soms maken mensen dingen mee in hun leven die gewoon te groot zijn om zélf een plek te geven of om verder te kunnen. Dan is die professionele hulp simpelweg nodig. Net zoals je gips om je been krijgt als je je been gebroken hebt, omdat je been anders niet goed heelt. Ik vind het juist heel knap en sterk als mensen zelf durven zeggen dat ze professionele hulp nodig hebben. Dat getuigt van inzicht, doorzettingsvermogen en de wil om hieruit te komen. Die stap heb jij al gezet en dat is hartstikke knap.
Als je het gevoel hebt dat het écht teveel is vandaag en dat je het niet redt, kun je altijd de huisartsenpost bellen. Wellicht kun je iets kalmerends krijgen. Als je het vandaag redt, bel je morgenochtend de huisarts, maak je een afspraak en vertel je daar wat je in je OP vertelt (en als dat niet lukt, kun je het ook nog uitprinten).
Peas on earth!
zondag 18 juli 2010 om 12:08
Dank je wel Pode voor je woorden. (hoe is het met jullie kleine?)
Vandaag redt ik het wel, ik heb net weer even met mijn ouders gesproken en de ogen uit mijn kop gejankt. Dat lucht wel een beetje op. Het geeft nog geen licht aan het einde van de tunnel, maar soms is het goed wat dingen uit te spreken.
Vanmiddag proberen mijn ouders toch hierheen te komen en vanavond komt mijn beste vriendin.
Vandaag redt ik het wel, ik heb net weer even met mijn ouders gesproken en de ogen uit mijn kop gejankt. Dat lucht wel een beetje op. Het geeft nog geen licht aan het einde van de tunnel, maar soms is het goed wat dingen uit te spreken.
Vanmiddag proberen mijn ouders toch hierheen te komen en vanavond komt mijn beste vriendin.
zondag 18 juli 2010 om 12:12
Fijn dat je ouders naar je toe komen en dat je beste vriendin vanavond komt. Het lijkt me fijn te merken dat ze er voor je zijn en voor je willen zorgen.
Dat er nog geen licht aan het einde van de tunnel te zien is, is niet erg inderdaad.... het begint bij je problemen onder ogen zien. Die stap heb je al gezet. Nu verder.
Heb je een prettige huisarts? Iemand bij wie je het gevoel hebt dat je bovenstaand verhaal kunt doen? Dat lijkt me wel belangrijk. En denk je dat het je lukt om je verhaal te doen bij hem/haar? Als het je (te) moeilijk lijkt, kun je ook iemand meenemen of je verhaal uitgeprint meenemen.
En alles goed met kleine Doperwtje. Hij is lief, mooi en geweldig... *zei zij geheel níet objectief*. Lief dat je ernaar vraagt
Dat er nog geen licht aan het einde van de tunnel te zien is, is niet erg inderdaad.... het begint bij je problemen onder ogen zien. Die stap heb je al gezet. Nu verder.
Heb je een prettige huisarts? Iemand bij wie je het gevoel hebt dat je bovenstaand verhaal kunt doen? Dat lijkt me wel belangrijk. En denk je dat het je lukt om je verhaal te doen bij hem/haar? Als het je (te) moeilijk lijkt, kun je ook iemand meenemen of je verhaal uitgeprint meenemen.
En alles goed met kleine Doperwtje. Hij is lief, mooi en geweldig... *zei zij geheel níet objectief*. Lief dat je ernaar vraagt
Peas on earth!
zondag 18 juli 2010 om 12:31
Ik ken mijn huisarts niet zo goed. Woon hier nu 2 jaar en heb al 3 verschillende artsen gehad. 2 Daarvan zijn goed en prettig, dus ik ga morgen echt naar een van hen vragen.
Ik ben er nu bijna an toe om te douchen. Daarna ga ik even met mijn fototoestel het (stads)bos is hier om de hoek. Ik merk dat ik rustig word in de natuur, ook al is het een stadbosje.
blij te horen dat het goed gaat met kleine doperwt
Ik ben er nu bijna an toe om te douchen. Daarna ga ik even met mijn fototoestel het (stads)bos is hier om de hoek. Ik merk dat ik rustig word in de natuur, ook al is het een stadbosje.
blij te horen dat het goed gaat met kleine doperwt
zondag 18 juli 2010 om 12:41
Olive, de combinatie medicatie en alcohol kan natuurlijk een beetje verkeerd zijn gevallen, maar daar zal je niet ineens zo heel veel last van krijgen, en dat zou allang weer over moeten zijn.
Ik denk dat het een opstapeling is. Je voelde je niet goed, moest vreselijk huilen, bent alcohol gaan drinken, wat op zo'n moment net de averechtse uitwerking kan hebben.
Zoals Prinses zegt, er is geen schuldvraag.
Als je zo vreselijk opziet om eerst je werk te bellen, kan je dan niet je ouders contact laten opnemen met je werk? Dan ga je morgen eerst naar je huisarts, en belt later je werk, en legt uit wat de huisarts gezegd heeft. Dan heb je ook onderbouwing aan je verhaal, als dat je wat helpt.
Met lief zijn voor jezelf bedoel ik dat je jezelf mag toestaan om dingen te doen en te laten zoals jij wilt. Wil je niet douchen? Dan lekker niet. Wil je even een frisse neus? Dan lekker wel.
Ik denk dat het een opstapeling is. Je voelde je niet goed, moest vreselijk huilen, bent alcohol gaan drinken, wat op zo'n moment net de averechtse uitwerking kan hebben.
Zoals Prinses zegt, er is geen schuldvraag.
Als je zo vreselijk opziet om eerst je werk te bellen, kan je dan niet je ouders contact laten opnemen met je werk? Dan ga je morgen eerst naar je huisarts, en belt later je werk, en legt uit wat de huisarts gezegd heeft. Dan heb je ook onderbouwing aan je verhaal, als dat je wat helpt.
Met lief zijn voor jezelf bedoel ik dat je jezelf mag toestaan om dingen te doen en te laten zoals jij wilt. Wil je niet douchen? Dan lekker niet. Wil je even een frisse neus? Dan lekker wel.
zondag 18 juli 2010 om 13:17
Thnx Poppie... Ik ben gedoucht en aangekleed. Dat wil zeggen, heb een schone joggingbroek aan en een schoon truitje. Ik probeer nu even wat sap te drinken en wat te eten voor ik naar buiten ga.
Het ergst van mijn werk bellen, is het gevoel dat ik iedereen in de steek laat en dat ik eigenlijk helemaal niet uit wil leggen hoe ik me voel en wat er mis met me is. Ik wil ook niet meer terugkeren bij mijn opdrachtgever (werk gedetacheerd). Maar misschien is het te vroeg om over dat soort dingen na te denken.
Het ergst van mijn werk bellen, is het gevoel dat ik iedereen in de steek laat en dat ik eigenlijk helemaal niet uit wil leggen hoe ik me voel en wat er mis met me is. Ik wil ook niet meer terugkeren bij mijn opdrachtgever (werk gedetacheerd). Maar misschien is het te vroeg om over dat soort dingen na te denken.
zondag 18 juli 2010 om 13:25
zondag 18 juli 2010 om 13:36
Ik moet altijd wel een reden opgeven van mijn ziekmelding en wordt altijd doorverbonden met mijn manager. ik hoop het af te kunnen met de melding dat ik eerst naar de HA ga en ze dan terugbel.
Ik zie mijn hele vervelende buurman buiten staan. Dus ik blijf nog even binnen. Ga wel even lezen. Ik heb geen zin om hem te spreken. Hij is een beetje een probleemgeval (drugs, drank, kan geen baan houden) en ik woon boven zijn ouders en zus. Op een of andere manier klampt hij me altijd vast, en dat trek ik nu echt niet.
Ik zie mijn hele vervelende buurman buiten staan. Dus ik blijf nog even binnen. Ga wel even lezen. Ik heb geen zin om hem te spreken. Hij is een beetje een probleemgeval (drugs, drank, kan geen baan houden) en ik woon boven zijn ouders en zus. Op een of andere manier klampt hij me altijd vast, en dat trek ik nu echt niet.
zondag 18 juli 2010 om 20:04
Hoi Olive,
Ik ben geen dokter, maar ik herken in jouw verhaal veel dingen die ik voelde / dacht aan het begin van mijn burn-out. Verstandig dat je morgen naar de huisarts gaat. Ik zou je werk dan ook pas inhoudelijk inlichten na je bezoek. Dan kun je je verschuilen achter de woorden van de huisarts.
Ik vond het toen de tijd zelf fijn om direct te beslissen dat ik een hele week thuis zou blijven. Ik kreeg hierdoor meer rust. Ik hoefde me niet elke dag af te vragen of ik goed genoeg was om te gaan werken en kon echt even tot rust komen.
Sterkte morgen!
Ik ben geen dokter, maar ik herken in jouw verhaal veel dingen die ik voelde / dacht aan het begin van mijn burn-out. Verstandig dat je morgen naar de huisarts gaat. Ik zou je werk dan ook pas inhoudelijk inlichten na je bezoek. Dan kun je je verschuilen achter de woorden van de huisarts.
Ik vond het toen de tijd zelf fijn om direct te beslissen dat ik een hele week thuis zou blijven. Ik kreeg hierdoor meer rust. Ik hoefde me niet elke dag af te vragen of ik goed genoeg was om te gaan werken en kon echt even tot rust komen.
Sterkte morgen!
zondag 18 juli 2010 om 20:53
Ik ben weer alleen. Beste vriendin is net naar huis. Wat was het fijn om even mensen om me heen te hebben. Heb over vanalles gepraat, niet alleen over mijn 'toestand'. Het is fijn om dingen te horen die ze dit weekend hebben gedaan. Gek genoeg blijkt de wereld door te draaien, alleen de mijne gaat wat langzamer
Ik krijg ook hulp aangeboden uit hele onverwachte hoeken en dat vind ik zo lief. Ik ben er alleen nog niet aan toe om de hulp aan te nemen. Dat vind ik moeilijk en hang nu erg aan vertrouwde mensen.
Ik heb een van mijn managers gemaild dat ik me voor deze week ziek meld. Ik ben benieuwd hoe dat valt. Ik heb hem, als enige van werk, vrijdag al aan de telefoon gehad, en kon toen alleen maar huilen. Ik was zo in de war dat ik ook niet goed meer weet wat ik gezegd heb. Dat vind ik wel eng. Wat ben ik nog meer kwijt?
De huisarts zie ik gek genoeg niet tegen op. Ik wil hier bovenop komen en wil daar zo snel mogelijk aan gaan bouwen, al is het maar langzaam. Misschien is dat wel een probleem... ik wil te veel te snel.
Ik zie wel weer op tegen de nacht en vooral tegen morgenochtend. Ik wist vanmorgen echt niet hoe ik de dag door moest komen, en ben bang dat dat morgen weer zo is. Ik zit alweer een beetje te hyperventileren bij die gedachte, terwijl ik de rest van de dag redelijk rustig was (tijdens het bezoek).
Rendier, ik wil er nog niet vanuit gaan dat ik een burn out heb, maar hoe lang ben jij onderweg (geweest) voor je er bovenop was?
Ik krijg ook hulp aangeboden uit hele onverwachte hoeken en dat vind ik zo lief. Ik ben er alleen nog niet aan toe om de hulp aan te nemen. Dat vind ik moeilijk en hang nu erg aan vertrouwde mensen.
Ik heb een van mijn managers gemaild dat ik me voor deze week ziek meld. Ik ben benieuwd hoe dat valt. Ik heb hem, als enige van werk, vrijdag al aan de telefoon gehad, en kon toen alleen maar huilen. Ik was zo in de war dat ik ook niet goed meer weet wat ik gezegd heb. Dat vind ik wel eng. Wat ben ik nog meer kwijt?
De huisarts zie ik gek genoeg niet tegen op. Ik wil hier bovenop komen en wil daar zo snel mogelijk aan gaan bouwen, al is het maar langzaam. Misschien is dat wel een probleem... ik wil te veel te snel.
Ik zie wel weer op tegen de nacht en vooral tegen morgenochtend. Ik wist vanmorgen echt niet hoe ik de dag door moest komen, en ben bang dat dat morgen weer zo is. Ik zit alweer een beetje te hyperventileren bij die gedachte, terwijl ik de rest van de dag redelijk rustig was (tijdens het bezoek).
Rendier, ik wil er nog niet vanuit gaan dat ik een burn out heb, maar hoe lang ben jij onderweg (geweest) voor je er bovenop was?
zondag 18 juli 2010 om 20:59
quote:Olive01 schreef op 18 juli 2010 @ 13:36:
Ik moet altijd wel een reden opgeven van mijn ziekmelding en wordt altijd doorverbonden met mijn manager. ik hoop het af te kunnen met de melding dat ik eerst naar de HA ga en ze dan terugbel.
Ik zie mijn hele vervelende buurman buiten staan. Dus ik blijf nog even binnen. Ga wel even lezen. Ik heb geen zin om hem te spreken. Hij is een beetje een probleemgeval (drugs, drank, kan geen baan houden) en ik woon boven zijn ouders en zus. Op een of andere manier klampt hij me altijd vast, en dat trek ik nu echt niet.
Lief olijfje, even hiero reageren, daarna reageer ik iets uitgebreider.
Een manager mag nooit, maar dan ook nooit vragen wat je hebt.Dat is in eerste instantie iets tussen jou en de bedrijfsarts. Het valt ook onder het beroepsgeheim en het zijn medische zaken waar jouw manager niets mee te maken heeft.
Ik moet altijd wel een reden opgeven van mijn ziekmelding en wordt altijd doorverbonden met mijn manager. ik hoop het af te kunnen met de melding dat ik eerst naar de HA ga en ze dan terugbel.
Ik zie mijn hele vervelende buurman buiten staan. Dus ik blijf nog even binnen. Ga wel even lezen. Ik heb geen zin om hem te spreken. Hij is een beetje een probleemgeval (drugs, drank, kan geen baan houden) en ik woon boven zijn ouders en zus. Op een of andere manier klampt hij me altijd vast, en dat trek ik nu echt niet.
Lief olijfje, even hiero reageren, daarna reageer ik iets uitgebreider.
Een manager mag nooit, maar dan ook nooit vragen wat je hebt.Dat is in eerste instantie iets tussen jou en de bedrijfsarts. Het valt ook onder het beroepsgeheim en het zijn medische zaken waar jouw manager niets mee te maken heeft.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
zondag 18 juli 2010 om 21:05
nu even een uitgebreidere reactie.
Wat naar dat je je zo voelt, ik herken veel in je verhaal.
Ook over het niet eten, dat is niet mijn moeilijke kant, maar die van mijn man. Hij stopt met eten zodra de stress hem te veel word. Hij is 1,90m en woog vorig jaar nog maar 59kg.
Wat hem hielp was veel kleine beetjes eten. Steeds een klein hapje. Als is het maar 1 hapje in de 5 minuten. Zorgen dat de maag niet leeg blijft. Ook makkelijke happen en dingen die je lekker vind. Vloeibaar doet het bij hem ook altijd goed.
Verder vind ik je dapper. Goed dat je morgen contact opneemt met de huisarts en zorg ervoor dat je niets van jezelf hoeft behalve even douchen en je aankleden.
Vaak is het goed om die dingen wel te blijven doen.
Wat ik uit ervaring ook weet is dat je de dag en de nacht niet om moet draaien. Hoe verleidelijk het ook is om nu laat naar bed te gaan en laat je bed uit, doe het niet. Probeer een beetje je eigen ritme erin te houden, en als je moe bent, ga je overdag lekker een dutje doen.
Ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt en ik hoop dat je morgen een goed gesprek hebt bij de huisarts
Liefs, barbabella
Wat naar dat je je zo voelt, ik herken veel in je verhaal.
Ook over het niet eten, dat is niet mijn moeilijke kant, maar die van mijn man. Hij stopt met eten zodra de stress hem te veel word. Hij is 1,90m en woog vorig jaar nog maar 59kg.
Wat hem hielp was veel kleine beetjes eten. Steeds een klein hapje. Als is het maar 1 hapje in de 5 minuten. Zorgen dat de maag niet leeg blijft. Ook makkelijke happen en dingen die je lekker vind. Vloeibaar doet het bij hem ook altijd goed.
Verder vind ik je dapper. Goed dat je morgen contact opneemt met de huisarts en zorg ervoor dat je niets van jezelf hoeft behalve even douchen en je aankleden.
Vaak is het goed om die dingen wel te blijven doen.
Wat ik uit ervaring ook weet is dat je de dag en de nacht niet om moet draaien. Hoe verleidelijk het ook is om nu laat naar bed te gaan en laat je bed uit, doe het niet. Probeer een beetje je eigen ritme erin te houden, en als je moe bent, ga je overdag lekker een dutje doen.
Ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt en ik hoop dat je morgen een goed gesprek hebt bij de huisarts
Liefs, barbabella
"ik ben het, Barbabelladingdong"
zondag 18 juli 2010 om 21:12
Wat een lieve reactie Barbabella. En wat betreft mijn manager, goed dat ik dat weet.
Maar wat ik me afvraag, wat is het moment dat er een bedrijfsarts ingeschakeld wordt? Is dat op het moment dat ik langer dan 6 weken afwezig lijk te zijn (is dat niet iets met de wet Poortwachter?).
Door de dag heen probeer ik kleine beetjes te eten. Het is vanmiddag gelukt een banaan te eten en later een broodje. Ik drink veel vruchtensap en eet yoghurt.
Morgen ben ik gedwongen vroeg op te staan om de dokter en werk te bellen, dat is wel een stok achter de deur. Ik weet dat ik mijn bed uit moet, anders zak ik verder weg. Dat lukt wel, moet ook mijn katjes eten geven . Daarna plof ik op de bank en wordt het moeilijk.
Ben blij dat ik hier iig een uitlaatklep heb en er lieve mensen met goede tips reageren!
Maar wat ik me afvraag, wat is het moment dat er een bedrijfsarts ingeschakeld wordt? Is dat op het moment dat ik langer dan 6 weken afwezig lijk te zijn (is dat niet iets met de wet Poortwachter?).
Door de dag heen probeer ik kleine beetjes te eten. Het is vanmiddag gelukt een banaan te eten en later een broodje. Ik drink veel vruchtensap en eet yoghurt.
Morgen ben ik gedwongen vroeg op te staan om de dokter en werk te bellen, dat is wel een stok achter de deur. Ik weet dat ik mijn bed uit moet, anders zak ik verder weg. Dat lukt wel, moet ook mijn katjes eten geven . Daarna plof ik op de bank en wordt het moeilijk.
Ben blij dat ik hier iig een uitlaatklep heb en er lieve mensen met goede tips reageren!
zondag 18 juli 2010 om 21:19
Olive, Ik voel me vanaf september 2009 al erg slecht. Uiteindelijk ben ik half april gestopt met werken, omdat het echt niet meer ging. Ik ben nu nog steeds thuis. Heel langzaam gaat het iets beter, maar het zijn echt twee stappen vooruit en weer één achteruit. Het accepteren dat het even niet meer gaat is het moeilijkste. Gelukkig geeft mijn werkgever mij alle tijd. Hij wil dat ik weer meezelf word en het maakt hem niet uit wanneer. Het even niet meer moeten werken, geeft mij wel rust.
Ik loop al sinds oktober bij een psycholoog en sinds kort ook bij een haptonoom. Dit laatste is een echte aanrader. Ik word hier erg rustig van.
Om een lang verhaal kort te maken. Het is een lang proces en ik ben er nog lang niet. Ik hoop dat ook van harte dat je geen burn-out hebt. Maar het naampje maakt eigenlijk ook niet uit. Je moet weer beter in je vel komen te zitten en hopelijk gaat dit sneller als bij mij
Ik slik trouwens ook AD. Ik durf hier helemaal geen alcohol bij te drinken, omdat dit afgeraden wordt. Ik vind dit soms best wel eens jammer. Als ik je goed begrijp, drink jij wel naast je AD en gaat dit normaal gesproken wel goed?
Ik loop al sinds oktober bij een psycholoog en sinds kort ook bij een haptonoom. Dit laatste is een echte aanrader. Ik word hier erg rustig van.
Om een lang verhaal kort te maken. Het is een lang proces en ik ben er nog lang niet. Ik hoop dat ook van harte dat je geen burn-out hebt. Maar het naampje maakt eigenlijk ook niet uit. Je moet weer beter in je vel komen te zitten en hopelijk gaat dit sneller als bij mij
Ik slik trouwens ook AD. Ik durf hier helemaal geen alcohol bij te drinken, omdat dit afgeraden wordt. Ik vind dit soms best wel eens jammer. Als ik je goed begrijp, drink jij wel naast je AD en gaat dit normaal gesproken wel goed?
zondag 18 juli 2010 om 21:39
Rendiertje, wat vervelend te horen dat je je nog zo rot voelt. En wat geweldig van je werkgever dat hij je de tijd geeft. Ik zie net dat er een een praktijk voor haptotherapie bij me om de hoek zit, die tip hou ik zeker in gedachte.
Ik heb in het begin niets gedronken bij mijn AD. Ik ben helaas na mijn verkrachting 2 jaar lang bovenmatig gaan drinken (ik woonde en werkte toen in een ander land). Dat is niet goed geweest. Ik heb er toen niet bewust last van gehad i.c.m. de AD... ik had 'gewoon' een drankprobleem (dat verdwenen is toen ik weer in NL kwam wonen).
Ik zal niemand aanraden te drinken bij AD. Een of 2 glaasjes kan bij mij, bij meer dan 4 glazen kan het bij mij twee kanten op gaan. Of ik krijg er last van, of niet. Dat gebeurt me bijna nooit, omdat ik altijd oplet en stop met drinken na 2 á 3 glazen. Behalve donderdag dus...
Ik ga zelf weer terug naar een volledig alcohol-loos leven. Ik denk dat mijn dosis AD verhoogd wordt en dat wil ik niets in mijn leven meer verstoren door drank.
Ik heb in het begin niets gedronken bij mijn AD. Ik ben helaas na mijn verkrachting 2 jaar lang bovenmatig gaan drinken (ik woonde en werkte toen in een ander land). Dat is niet goed geweest. Ik heb er toen niet bewust last van gehad i.c.m. de AD... ik had 'gewoon' een drankprobleem (dat verdwenen is toen ik weer in NL kwam wonen).
Ik zal niemand aanraden te drinken bij AD. Een of 2 glaasjes kan bij mij, bij meer dan 4 glazen kan het bij mij twee kanten op gaan. Of ik krijg er last van, of niet. Dat gebeurt me bijna nooit, omdat ik altijd oplet en stop met drinken na 2 á 3 glazen. Behalve donderdag dus...
Ik ga zelf weer terug naar een volledig alcohol-loos leven. Ik denk dat mijn dosis AD verhoogd wordt en dat wil ik niets in mijn leven meer verstoren door drank.
zondag 18 juli 2010 om 21:54
Ow, Olive, wat is het herkenbaar wat je schrijft. Aan het begin van de dag er tegenop zien en denken hoe kom ik deze dag weer door. Ook het niet kunnen eten is zo herkenbaar. Ik ben vorig jaar door de stress / het tot rust komen 7 kilo afgevallen (terwijl ik niet eens echt te zwaar was).
Wat mij heeft geholpen, een vast ritme aanhouden. 's Morgens toch tussen 8 en 9 opstaan. Verder op de dag wat bewegen (de ene dag was dat een stukje wandelen, de andere dag was dat even naar de sportschool). 's Avonds op tijd naar bed. Vaak ging ik trouwens ook 's middags nog even liggen (slapen). Verder deed ik waar ik zin in had en behoefte aan had. Ik merkte dat socialie contacten erg vermoeiend waren. Een uurtje of twee/drie ging wel, maar als het langer werd, was het zo vermoeiend.
Ik heb trouwens ook erge goeie ervaringen met de haptotherapeut. Mocht je er meer over willen weten, dan laat het maar horen.
Wat betreft de bedrijfsarts, kan ik je niet zoveel vertellen, aangezien ik in een hele andere situatie zat. Maar volgens mij is dat per bedrijf verschillend. Bij de ene heb je al snel een oproep en bij de andere duurt het wat langer.
Succes morgen bij de huisarts en sterkte ook vannacht
Wat mij heeft geholpen, een vast ritme aanhouden. 's Morgens toch tussen 8 en 9 opstaan. Verder op de dag wat bewegen (de ene dag was dat een stukje wandelen, de andere dag was dat even naar de sportschool). 's Avonds op tijd naar bed. Vaak ging ik trouwens ook 's middags nog even liggen (slapen). Verder deed ik waar ik zin in had en behoefte aan had. Ik merkte dat socialie contacten erg vermoeiend waren. Een uurtje of twee/drie ging wel, maar als het langer werd, was het zo vermoeiend.
Ik heb trouwens ook erge goeie ervaringen met de haptotherapeut. Mocht je er meer over willen weten, dan laat het maar horen.
Wat betreft de bedrijfsarts, kan ik je niet zoveel vertellen, aangezien ik in een hele andere situatie zat. Maar volgens mij is dat per bedrijf verschillend. Bij de ene heb je al snel een oproep en bij de andere duurt het wat langer.
Succes morgen bij de huisarts en sterkte ook vannacht
