Gezondheid
alle pijlers
Zwanger en piekeren
woensdag 28 juli 2010 om 22:01
Hallo allemaal!
Ik wist niet zeker of mijn verhaal in het topic gezondheid of kinderen of misschien wel psyche moest staan, maar zeg het maar als ik hier verkeerd zit!
Ik ben op dit moment bijna 14 weken zwanger van mijn tweede kindje.
Mijn eerste zwangerschap en bevalling is heel goed gegaan, dus geen reden voor paniek zou je denken..
Nu heb ik in het begin van mijn zwangerschap een boek gekregen waarin dus ook complicaties vernoemd worden.
Nu heb ik gelezen dat een vrouw in haar zwangerschap risico loopt op trombose en daarop volgend een longembolie wat de dood als gevolg kan hebben.
Misschien komt het door mijn hormonen, maar ik kan het niet los laten en ben bang dat mij zoiets overkomt, vooral als ik naar mijn dochter kijk..Dan voel ik me een beetje hebberig dat ik al een gezond kindje heb en een gelukkig gezin en dat daar nu nog een kindje bij moest komen.
Ik ben ontzettend blij met dit kindje in mijn buik, maar het voelt een beetje alsof ik een risico neem..
Misschien kan iemand me een klein beetje met beide benen op de grond zetten of een een beetje kennis met me delen. Het liefst zou ik preventief aan de bloedverdunners, maar dat gaat natuurlijk niet!
Alvast bedankt!
Groetjes moontje!
Ik wist niet zeker of mijn verhaal in het topic gezondheid of kinderen of misschien wel psyche moest staan, maar zeg het maar als ik hier verkeerd zit!
Ik ben op dit moment bijna 14 weken zwanger van mijn tweede kindje.
Mijn eerste zwangerschap en bevalling is heel goed gegaan, dus geen reden voor paniek zou je denken..
Nu heb ik in het begin van mijn zwangerschap een boek gekregen waarin dus ook complicaties vernoemd worden.
Nu heb ik gelezen dat een vrouw in haar zwangerschap risico loopt op trombose en daarop volgend een longembolie wat de dood als gevolg kan hebben.
Misschien komt het door mijn hormonen, maar ik kan het niet los laten en ben bang dat mij zoiets overkomt, vooral als ik naar mijn dochter kijk..Dan voel ik me een beetje hebberig dat ik al een gezond kindje heb en een gelukkig gezin en dat daar nu nog een kindje bij moest komen.
Ik ben ontzettend blij met dit kindje in mijn buik, maar het voelt een beetje alsof ik een risico neem..
Misschien kan iemand me een klein beetje met beide benen op de grond zetten of een een beetje kennis met me delen. Het liefst zou ik preventief aan de bloedverdunners, maar dat gaat natuurlijk niet!
Alvast bedankt!
Groetjes moontje!
woensdag 28 juli 2010 om 22:10
Kennis heb ik niet maar wel relativeringsvermogen. Je hebt meer kans om onder een auto te lopen of van de trap te vallen. Mijn moeder zei altijd: van leven ga je dood...
Lees voor de grap eens de bijsluiter van paracetamol, je zou er nooit meer eentje durven te nemen want wat je daarvan kunt krijgen....
Ik zelf was bv heel bang dat ik toch geen kindje zou krijgen, eerst bang voor een miskraam, toen bang voor een doodgeboorte en toen bang voor wiegedood. Zonde want hoe groot is die kans nu helemaal..... Nog zo'n uitdrukking die mijn moeder vaak gebruikte: een mens lijdt het meest door het lijden wat men vreest.
Ik probeerde mezelf voor te houden waarom nu juist ik die gene zou zijn die dit zou overkomen en hoe groot is die kans nu helemaal als je bedenkt hoeveel baby's er per dag geboren worden. Het gaat veel en veel vaker goed.
(hoewel ik je angsten heel goed snap hoor en het niet gek vind dat je dit nu denkt!)
Ik hoop dat je snel weer kunt genieten van je zwangerschap en straks van je 2e kindje!
Lees voor de grap eens de bijsluiter van paracetamol, je zou er nooit meer eentje durven te nemen want wat je daarvan kunt krijgen....
Ik zelf was bv heel bang dat ik toch geen kindje zou krijgen, eerst bang voor een miskraam, toen bang voor een doodgeboorte en toen bang voor wiegedood. Zonde want hoe groot is die kans nu helemaal..... Nog zo'n uitdrukking die mijn moeder vaak gebruikte: een mens lijdt het meest door het lijden wat men vreest.
Ik probeerde mezelf voor te houden waarom nu juist ik die gene zou zijn die dit zou overkomen en hoe groot is die kans nu helemaal als je bedenkt hoeveel baby's er per dag geboren worden. Het gaat veel en veel vaker goed.
(hoewel ik je angsten heel goed snap hoor en het niet gek vind dat je dit nu denkt!)
Ik hoop dat je snel weer kunt genieten van je zwangerschap en straks van je 2e kindje!
woensdag 28 juli 2010 om 22:44
woensdag 28 juli 2010 om 22:53
Als je zo gaat denken dan schuilt in alles een gevaar en kan je helemaal niets meer ondernemen. De kans is zo klein. Er is niets op de wereld 100% risicovrij (als dat wel zo is dan hoor ik het graag, ik speel zelf graag op zeker )
Zie je tweede baby als een cadeau voor je kind. Toch leuk dat ze straks een broer of zus heeft waar ze mee kan spelen?
Dat is toch absoluut niet egoïstisch.
Zie je tweede baby als een cadeau voor je kind. Toch leuk dat ze straks een broer of zus heeft waar ze mee kan spelen?
Dat is toch absoluut niet egoïstisch.
woensdag 28 juli 2010 om 22:58
Beetje een dooddoener misschien, maar ik denk dat je een beetje last hebt van je hormonen. Ik ben zelf bijna zeven maanden zwanger en ik herken je gevoelens namelijk wel. Opeens ben ik ook bang voor allerlei dingen en kwalen waarop de kans heel erg klein is. En dat weet ik dan wel, maar soms slaat de schrik me toch even om het hart. Ik denk dat het normaal is, hoor. Kwestie van af en toe een beetje relativeren.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
woensdag 28 juli 2010 om 23:23
Och jee, ik ken je hormonen! Wat hiervoor al gezegd is, komt neer op wat ik wil zeggen.
Je bent nu al zwanger, dus daar is niks meer aan te doen. Er kan overal wel wat gebeuren. Met jou, je kinderen, je man.... Maar om daar nou uitgebreid bij stil te staan...
Zeg ik heel leuk, maar ik kan er zelf ook wat van. Zo kan ik heel verdrietig worden en medelijden krijgen met BritMan als ik bedenk hoe hij alleenstaande vader zou zijn als ik dood ga. (heb ab so luut geen reden om aan te nemen dat ik snel dood ga!)
En soms flitst er door m'n hoofd: wat als BritBaby uit de draagdoek valt... Met z'n hoofd op straat en dan gaat hij dood!
Of: als ik met hem ga douchen en ik laat hem vallen, dan valt hij misschien wel dood.
Je ziet, ik zie vooral rampscenario's waarbij iemand dood gaat. Ik heb het sinds Baby er is en ik weet echt niet waarom.
Het aller stomste is dat BritMan aan het begin van mijn zwangerschap in Afghanistan was en toen was ik helemaal niet bang dat hij niet terug zou komen!
Je bent nu al zwanger, dus daar is niks meer aan te doen. Er kan overal wel wat gebeuren. Met jou, je kinderen, je man.... Maar om daar nou uitgebreid bij stil te staan...
Zeg ik heel leuk, maar ik kan er zelf ook wat van. Zo kan ik heel verdrietig worden en medelijden krijgen met BritMan als ik bedenk hoe hij alleenstaande vader zou zijn als ik dood ga. (heb ab so luut geen reden om aan te nemen dat ik snel dood ga!)
En soms flitst er door m'n hoofd: wat als BritBaby uit de draagdoek valt... Met z'n hoofd op straat en dan gaat hij dood!
Of: als ik met hem ga douchen en ik laat hem vallen, dan valt hij misschien wel dood.
Je ziet, ik zie vooral rampscenario's waarbij iemand dood gaat. Ik heb het sinds Baby er is en ik weet echt niet waarom.
Het aller stomste is dat BritMan aan het begin van mijn zwangerschap in Afghanistan was en toen was ik helemaal niet bang dat hij niet terug zou komen!
woensdag 28 juli 2010 om 23:24
Hoi allemaal!
wat fijn dat ik nu al zoveel reacties heb gekregen! En het helpt me ook nog een beetje:)
Moekie76: Wat fijn hoe jij het omschrijft, precies hoe het is, dat weet ik..verstandelijk gezien!
En dat van dat paracetamolletje wist ik niet. Dus zetten ze de complicaties erop die zich zouden kunnen voordoen. Dan heb je gelijk en kun je inderdaad wel overal bang voor worden. Maar het is zo'n eng idee! Misschien heeft het te maken met het feit dat ik een verandering breng in ons gezin en ik het vertrouwde leventje van mijn dochtertje in de war schop. Wel in een positieve zin, maar toch..
Poeszie: je het gelijk, maar dat maakt het ook weer een beetje beangstigend, ik houd van controle, maar dat hadden jullie waarschijnlijk al bedacht:)
maansa: Het gebeurt bij 0,6 van de 1000.
Nlie: Dat klopt, we zijn ook weer zwanger geworden omdat we graag een broertje of zusje wilden voor onze dochter(ook wel voor onszelf natuurlijk). Maar ja dat waren onze gedachten, zij heeft het nooit uitgesproken..Maar als de baby straks geboren is, zal ik het vast weer zo gaan zien.
Chryssa: Daar was ik al bang voor! Maar hoe kun je dat van je afzetten? En wat zijn precies jouw angsten? Lekker jij kunt over twee maanden je baby vasthouden..Ik ben inderdaad bij mijn dochter ook wel snel ongerust als ze koorts heeft en vaak worstel met de vraag wat nou als...De meeste mensen denken dat overkomt mij niet, zo dacht ik ook, tot ik mijn dochter kreeg.
wat fijn dat ik nu al zoveel reacties heb gekregen! En het helpt me ook nog een beetje:)
Moekie76: Wat fijn hoe jij het omschrijft, precies hoe het is, dat weet ik..verstandelijk gezien!
En dat van dat paracetamolletje wist ik niet. Dus zetten ze de complicaties erop die zich zouden kunnen voordoen. Dan heb je gelijk en kun je inderdaad wel overal bang voor worden. Maar het is zo'n eng idee! Misschien heeft het te maken met het feit dat ik een verandering breng in ons gezin en ik het vertrouwde leventje van mijn dochtertje in de war schop. Wel in een positieve zin, maar toch..
Poeszie: je het gelijk, maar dat maakt het ook weer een beetje beangstigend, ik houd van controle, maar dat hadden jullie waarschijnlijk al bedacht:)
maansa: Het gebeurt bij 0,6 van de 1000.
Nlie: Dat klopt, we zijn ook weer zwanger geworden omdat we graag een broertje of zusje wilden voor onze dochter(ook wel voor onszelf natuurlijk). Maar ja dat waren onze gedachten, zij heeft het nooit uitgesproken..Maar als de baby straks geboren is, zal ik het vast weer zo gaan zien.
Chryssa: Daar was ik al bang voor! Maar hoe kun je dat van je afzetten? En wat zijn precies jouw angsten? Lekker jij kunt over twee maanden je baby vasthouden..Ik ben inderdaad bij mijn dochter ook wel snel ongerust als ze koorts heeft en vaak worstel met de vraag wat nou als...De meeste mensen denken dat overkomt mij niet, zo dacht ik ook, tot ik mijn dochter kreeg.
woensdag 28 juli 2010 om 23:32
Mijn angsten? Nou, heb je even...? In het begin was ik vooral bang voor een miskraam. Nu ben ik bang dat 'ie daar binnen gewoon opeens stopt met leven. Of als ik een ijsje (ofzo) eet dat ik dan spontaan zwangerschapsdiabetes krijg en mijn baby daar vreselijk ziek van wordt. Of dat mijn man op weg naar z'n werk van z'n fiets af flikkert en dood is. En dat ik straks bij de bevalling van onder tot boven uitscheur en zes maanden niet meer kan lopen. En dat ik mijn baby van de commode af laat stuiteren en dat 'ie dan een gat in zijn hoofd heeft. Of dat ik morgen een afschuwelijke ziekte krijg en dan kom te overlijden voor mijn kind een jaar is. En zo kan ik nog wel een halve dag doorgaan. Vreselijk. Dus ik zeg af en toe maar even tegen mezelf: "Relax. Neem een kopje thee". Lachen man, die hormonen...
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
woensdag 28 juli 2010 om 23:34
quote:Britannia schreef op 28 juli 2010 @ 23:23:
Och jee, ik ken je hormonen! Wat hiervoor al gezegd is, komt neer op wat ik wil zeggen.
Je bent nu al zwanger, dus daar is niks meer aan te doen. Er kan overal wel wat gebeuren. Met jou, je kinderen, je man.... Maar om daar nou uitgebreid bij stil te staan...
Zeg ik heel leuk, maar ik kan er zelf ook wat van. Zo kan ik heel verdrietig worden en medelijden krijgen met BritMan als ik bedenk hoe hij alleenstaande vader zou zijn als ik dood ga. (heb ab so luut geen reden om aan te nemen dat ik snel dood ga!)
En soms flitst er door m'n hoofd: wat als BritBaby uit de draagdoek valt... Met z'n hoofd op straat en dan gaat hij dood!
Of: als ik met hem ga douchen en ik laat hem vallen, dan valt hij misschien wel dood.
Je ziet, ik zie vooral rampscenario's waarbij iemand dood gaat. Ik heb het sinds Baby er is en ik weet echt niet waarom.
Het aller stomste is dat BritMan aan het begin van mijn zwangerschap in Afghanistan was en toen was ik helemaal niet bang dat hij niet terug zou komen!
Oh wat fijn om zo'n herkenbaar verhaal te lezen!
Ik heb dus precies hetzelfde! Bij alle verhalen die ik hoor/lees/zie betrek ik het op mezelf/vriend/dochter/vader/moeder/broer etc en ik ga altijd uit van het minst positieve scenario. Dit wat ik nu heb gepost is iets wat ik gewoon niet uit mijn hoofd kan zetten, want het KAN gebeuren. En dan duren 9 maanden toch wel lang. Dan en ik uitgeput aan het eind en dan gaat het circus pas beginnen! Ook
Och jee, ik ken je hormonen! Wat hiervoor al gezegd is, komt neer op wat ik wil zeggen.
Je bent nu al zwanger, dus daar is niks meer aan te doen. Er kan overal wel wat gebeuren. Met jou, je kinderen, je man.... Maar om daar nou uitgebreid bij stil te staan...
Zeg ik heel leuk, maar ik kan er zelf ook wat van. Zo kan ik heel verdrietig worden en medelijden krijgen met BritMan als ik bedenk hoe hij alleenstaande vader zou zijn als ik dood ga. (heb ab so luut geen reden om aan te nemen dat ik snel dood ga!)
En soms flitst er door m'n hoofd: wat als BritBaby uit de draagdoek valt... Met z'n hoofd op straat en dan gaat hij dood!
Of: als ik met hem ga douchen en ik laat hem vallen, dan valt hij misschien wel dood.
Je ziet, ik zie vooral rampscenario's waarbij iemand dood gaat. Ik heb het sinds Baby er is en ik weet echt niet waarom.
Het aller stomste is dat BritMan aan het begin van mijn zwangerschap in Afghanistan was en toen was ik helemaal niet bang dat hij niet terug zou komen!
Oh wat fijn om zo'n herkenbaar verhaal te lezen!
Ik heb dus precies hetzelfde! Bij alle verhalen die ik hoor/lees/zie betrek ik het op mezelf/vriend/dochter/vader/moeder/broer etc en ik ga altijd uit van het minst positieve scenario. Dit wat ik nu heb gepost is iets wat ik gewoon niet uit mijn hoofd kan zetten, want het KAN gebeuren. En dan duren 9 maanden toch wel lang. Dan en ik uitgeput aan het eind en dan gaat het circus pas beginnen! Ook
woensdag 28 juli 2010 om 23:35
Wat nou als......is het slechtste begin van een zin 
Heel herkenbaar dat er tijdens je eerste zwangerschap al iets in je veranderd waardoor je meer angst hebt voor dit soort dingen, dit wordt als je kindje er is nog erger. Misschien een manier van de natuur om je te laten weten dat we allert moeten zijn. Goed op onszelf en ons gezin moeten passen.
Probeer het los te laten en neem het zoals het komt. En begin dus nooit meer zinnen met wat als....
"We will cross that bridge when we get there"
Heel herkenbaar dat er tijdens je eerste zwangerschap al iets in je veranderd waardoor je meer angst hebt voor dit soort dingen, dit wordt als je kindje er is nog erger. Misschien een manier van de natuur om je te laten weten dat we allert moeten zijn. Goed op onszelf en ons gezin moeten passen.
Probeer het los te laten en neem het zoals het komt. En begin dus nooit meer zinnen met wat als....
"We will cross that bridge when we get there"
woensdag 28 juli 2010 om 23:40
quote:Chryssa schreef op 28 juli 2010 @ 23:32:
Mijn angsten? Nou, heb je even...? In het begin was ik vooral bang voor een miskraam. Nu ben ik bang dat 'ie daar binnen gewoon opeens stopt met leven. Of als ik een ijsje (ofzo) eet dat ik dan spontaan zwangerschapsdiabetes krijg en mijn baby daar vreselijk ziek van wordt. Of dat mijn man op weg naar z'n werk van z'n fiets af flikkert en dood is. En dat ik straks bij de bevalling van onder tot boven uitscheur en zes maanden niet meer kan lopen. En dat ik mijn baby van de commode af laat stuiteren en dat 'ie dan een gat in zijn hoofd heeft. Of dat ik morgen een afschuwelijke ziekte krijg en dan kom te overlijden voor mijn kind een jaar is. En zo kan ik nog wel een halve dag doorgaan. Vreselijk. Dus ik zeg af en toe maar even tegen mezelf: "Relax. Neem een kopje thee". Lachen man, die hormonen...
sorry voor jou is dit misschien een heel pijnlijke situatie, maar er verschijnt wel een glimlach van oor tot oor als ik je berichtje lees. Ik herken het zo, maar zwangerschapsdiabetes van een ijsje? Die heb ik nog niet gehad, maar zal de volgende keer dat ik gezellig bij Toscane zit wel de revue passeren! Maar voor jou heel vervelend, dat begrijp ik.
Wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben.
Mijn angsten? Nou, heb je even...? In het begin was ik vooral bang voor een miskraam. Nu ben ik bang dat 'ie daar binnen gewoon opeens stopt met leven. Of als ik een ijsje (ofzo) eet dat ik dan spontaan zwangerschapsdiabetes krijg en mijn baby daar vreselijk ziek van wordt. Of dat mijn man op weg naar z'n werk van z'n fiets af flikkert en dood is. En dat ik straks bij de bevalling van onder tot boven uitscheur en zes maanden niet meer kan lopen. En dat ik mijn baby van de commode af laat stuiteren en dat 'ie dan een gat in zijn hoofd heeft. Of dat ik morgen een afschuwelijke ziekte krijg en dan kom te overlijden voor mijn kind een jaar is. En zo kan ik nog wel een halve dag doorgaan. Vreselijk. Dus ik zeg af en toe maar even tegen mezelf: "Relax. Neem een kopje thee". Lachen man, die hormonen...
sorry voor jou is dit misschien een heel pijnlijke situatie, maar er verschijnt wel een glimlach van oor tot oor als ik je berichtje lees. Ik herken het zo, maar zwangerschapsdiabetes van een ijsje? Die heb ik nog niet gehad, maar zal de volgende keer dat ik gezellig bij Toscane zit wel de revue passeren! Maar voor jou heel vervelend, dat begrijp ik.
Wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben.
woensdag 28 juli 2010 om 23:45
Haha, maakt niet uit, hoor. Ik moet ook regelmatig mezelf even uitlachen. Ik weet ook best dat het nergens op slaat, maar soms kan ik het niet helpen om voor van alles bang te zijn. Belachelijk natuurlijk, maar sinds ik zwanger ben, ben ik soms echt een zenuwenlijder. Kan bijna niet anders dan dat het hormonaal is, want normaal (als in: niet zwanger) ben ik heel nuchter, maar nu heb ik echt van die buien dat ik 's avonds mijn man aankijk, de neiging heb om in snikken uit te barsten en te roepen: "Straks val je van je fiets en dan ben je doohood!". Idioot natuurlijk .
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
donderdag 29 juli 2010 om 00:13
Wacht maar tot je kraamtranen komen, dan wordt het pas echt leuk! Het beeld van BritMan als alleenstaande vader kon me met gemak een uur van slag helpen, lekker janken!!
Een lieve knuffelende BritMan met vers baby'tje trouwens ook, haha.
Ik zie echt de domste dingen hoor. BritMan zegt dan: hoe vaak heb jij al in de krant zien staan dat er een baby dood was omdat iemand erop is gaan staan toen het op een speelkleed lag..?!
Ja, nog nooit, maar stél.... Het kán wel! Gelukkig ben ik nog niet zo neurotisch dat ik gelijk het speelkleed weg doe hoor!
Een lieve knuffelende BritMan met vers baby'tje trouwens ook, haha.
Ik zie echt de domste dingen hoor. BritMan zegt dan: hoe vaak heb jij al in de krant zien staan dat er een baby dood was omdat iemand erop is gaan staan toen het op een speelkleed lag..?!
Ja, nog nooit, maar stél.... Het kán wel! Gelukkig ben ik nog niet zo neurotisch dat ik gelijk het speelkleed weg doe hoor!
donderdag 29 juli 2010 om 10:53
Ik ben wat piekeren betreft ook heel erg. Maar wat ik wel fijn vond, is dat ik nog nooit zo goed onder medische controle heb gestaan, als toen ik zwanger was. Straks ga je steeds vaker naar de verloskundige en die houdt je in de gaten. Bij mij is vaak bloed geprikt, omdat ik te snel en te veel aankwam en ze dachten aan suiker. Ook aan het eind was er een standaard controle voor trombose. Dat was steeds goed. Daardoor had ik een zekerder gevoel, wat betreft mijn gezondheid en die van mijn baby. Ook de 20 weken echo stelde mij gerust. Het zijn je eigen gedachten die met je aan de haal gaan. Probeer aan andere dingen te denken, op het moment dat je merkt dat je weer aan het piekeren bent. Google eens op cognitieve therapie. Is wetenschappelijk aangetoond (of praat ik je nu weer iets anders aan?!).
vrijdag 30 juli 2010 om 16:02
Hoihoi!
Ik las ooit een heel toepasselijk gezegde:
'Piekeren over morgen ontneemt je niet je zorgen, maar wel je kracht voor vandaag...'
Mijn motto totop heden.
Op dit moment ben ik na 5 ICSI pogingen zwanger van een tweeling, en ben super happy! Heb me ook overal druk over gemaakt, en nu ook al flink wat problemen, maar weet je, het helpt helemaal niks om je daar vooraf al druk over te maken! Okee, makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar toch.
In het begin van de zwangerschap kreeg ik al meteen een hoge bloeddruk => bloeddrukverlagers gekregen.
Hierna had ik een te laag Hb => ijzertabletten erbij.
Toen getest op zwangerschapsdiabetes => Yep, ook dat is present. Nu echter met alleen een dieet goed in te hand te houden. In zoverre is zwangerschapsdiabetes ook helemaal niet meer zo gevaarlijk als het ooit was, omdat de behandelmogelijkheden heel goed zijn tegenwoordig. Mocht het zo zijn dat ik strakjes idd wel insuline moet gaan spuiten dan is dat maar zo. Ik doe het er wel mee! Helemaal met de gedachte dat het na de bevalling wsch weer zo weg is.
En nu nog het vervelendste: Gisteren ben ik opgenomen in het ziekenhuis ivm een verkorte cervix. Dus veel risico op vroeggeboorte. Natuurlijk effe janken als je dat hoort, maar ben inmiddels weer helemaal hoopvol en leef bij de dag. Iedere dag langer is er weer eentje.
Mijn vorige zwangerschap (na de tweede ICSI poging) is helaas in de 16e week tot een spontane abortus gekomen, waarschijnlijk deels door hetzelfde probleem. Vandaar deze zwangerschap ook extra controles. Ik was bang een vreselijk stressvolle zwangerschap tegemoet te gaan, maar niets is minder waar. Ik geniet juist volop, want als ik nu niet geniet en het gaat mis, wat heb ik er dan aan gehad?
Kortom, hormonen (hormonsters) zijn niet echt handig, maar probeer inderdaad te relativeren. Er zijn honderden aandoeningen, maar slechts een heeeeeeeeeel klein percentage van de zwangeren krijgen hiermee te maken. En daarbij is het meerendeel ook nog eens te behandelen.
Probeer te genieten van wat er in je zit, er leeft gewoon een minimensje in je! Hoe jammer is het als je daar nu niet van geniet???
Ik wens je een hele fijne en voorspoedige zwangerschap!
Ik las ooit een heel toepasselijk gezegde:
'Piekeren over morgen ontneemt je niet je zorgen, maar wel je kracht voor vandaag...'
Mijn motto totop heden.
Op dit moment ben ik na 5 ICSI pogingen zwanger van een tweeling, en ben super happy! Heb me ook overal druk over gemaakt, en nu ook al flink wat problemen, maar weet je, het helpt helemaal niks om je daar vooraf al druk over te maken! Okee, makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar toch.
In het begin van de zwangerschap kreeg ik al meteen een hoge bloeddruk => bloeddrukverlagers gekregen.
Hierna had ik een te laag Hb => ijzertabletten erbij.
Toen getest op zwangerschapsdiabetes => Yep, ook dat is present. Nu echter met alleen een dieet goed in te hand te houden. In zoverre is zwangerschapsdiabetes ook helemaal niet meer zo gevaarlijk als het ooit was, omdat de behandelmogelijkheden heel goed zijn tegenwoordig. Mocht het zo zijn dat ik strakjes idd wel insuline moet gaan spuiten dan is dat maar zo. Ik doe het er wel mee! Helemaal met de gedachte dat het na de bevalling wsch weer zo weg is.
En nu nog het vervelendste: Gisteren ben ik opgenomen in het ziekenhuis ivm een verkorte cervix. Dus veel risico op vroeggeboorte. Natuurlijk effe janken als je dat hoort, maar ben inmiddels weer helemaal hoopvol en leef bij de dag. Iedere dag langer is er weer eentje.
Mijn vorige zwangerschap (na de tweede ICSI poging) is helaas in de 16e week tot een spontane abortus gekomen, waarschijnlijk deels door hetzelfde probleem. Vandaar deze zwangerschap ook extra controles. Ik was bang een vreselijk stressvolle zwangerschap tegemoet te gaan, maar niets is minder waar. Ik geniet juist volop, want als ik nu niet geniet en het gaat mis, wat heb ik er dan aan gehad?
Kortom, hormonen (hormonsters) zijn niet echt handig, maar probeer inderdaad te relativeren. Er zijn honderden aandoeningen, maar slechts een heeeeeeeeeel klein percentage van de zwangeren krijgen hiermee te maken. En daarbij is het meerendeel ook nog eens te behandelen.
Probeer te genieten van wat er in je zit, er leeft gewoon een minimensje in je! Hoe jammer is het als je daar nu niet van geniet???
Ik wens je een hele fijne en voorspoedige zwangerschap!
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
vrijdag 30 juli 2010 om 18:29
quote:Joy4britt schreef op 28 juli 2010 @ 23:35:
Wat nou als......is het slechtste begin van een zin
Heel herkenbaar dat er tijdens je eerste zwangerschap al iets in je veranderd waardoor je meer angst hebt voor dit soort dingen, dit wordt als je kindje er is nog erger. Misschien een manier van de natuur om je te laten weten dat we allert moeten zijn. Goed op onszelf en ons gezin moeten passen.
Probeer het los te laten en neem het zoals het komt. En begin dus nooit meer zinnen met wat als....
"We will cross that bridge when we get there"
Zo heb ik er nog nooit over nagedacht, maar is natuurlijk een hele logische en gezonde verklaring..Je bent op je hoede voor dreigend gevaar. Dat voel je natuurlijk meteen al als je kindje geboren word, een enorm beschermingsdrang! De angsten dat je ze steeds meer los moet laten, maar gelukkig gaat dit wel heel geleidelijk en merk je aan je kind wel wanneer ze aan dingen toe zijn. Maar toch er kan zoveel mis gaan. Al gaat het vaker goed, maar dat maakt niet zoveel indruk.
Heel veel gedachten beginnen bij mij met wat als...
Wat nou als......is het slechtste begin van een zin
Heel herkenbaar dat er tijdens je eerste zwangerschap al iets in je veranderd waardoor je meer angst hebt voor dit soort dingen, dit wordt als je kindje er is nog erger. Misschien een manier van de natuur om je te laten weten dat we allert moeten zijn. Goed op onszelf en ons gezin moeten passen.
Probeer het los te laten en neem het zoals het komt. En begin dus nooit meer zinnen met wat als....
"We will cross that bridge when we get there"
Zo heb ik er nog nooit over nagedacht, maar is natuurlijk een hele logische en gezonde verklaring..Je bent op je hoede voor dreigend gevaar. Dat voel je natuurlijk meteen al als je kindje geboren word, een enorm beschermingsdrang! De angsten dat je ze steeds meer los moet laten, maar gelukkig gaat dit wel heel geleidelijk en merk je aan je kind wel wanneer ze aan dingen toe zijn. Maar toch er kan zoveel mis gaan. Al gaat het vaker goed, maar dat maakt niet zoveel indruk.
Heel veel gedachten beginnen bij mij met wat als...
vrijdag 30 juli 2010 om 18:31
quote:Chryssa schreef op 28 juli 2010 @ 23:45:
Haha, maakt niet uit, hoor. Ik moet ook regelmatig mezelf even uitlachen. Ik weet ook best dat het nergens op slaat, maar soms kan ik het niet helpen om voor van alles bang te zijn. Belachelijk natuurlijk, maar sinds ik zwanger ben, ben ik soms echt een zenuwenlijder. Kan bijna niet anders dan dat het hormonaal is, want normaal (als in: niet zwanger) ben ik heel nuchter, maar nu heb ik echt van die buien dat ik 's avonds mijn man aankijk, de neiging heb om in snikken uit te barsten en te roepen: "Straks val je van je fiets en dan ben je doohood!". Idioot natuurlijk .Dus je man gaat tegenwoordig met de bus? alhoewel de buschauffeer ook onwel kan worden natuurlijk Maar ik herken het wel en het is heel fijn dat jij het zo nuchter kan bekijken en weet dat het weer over gaat als je bent bevallen. Die garantie geef ik mezelf niet..
Haha, maakt niet uit, hoor. Ik moet ook regelmatig mezelf even uitlachen. Ik weet ook best dat het nergens op slaat, maar soms kan ik het niet helpen om voor van alles bang te zijn. Belachelijk natuurlijk, maar sinds ik zwanger ben, ben ik soms echt een zenuwenlijder. Kan bijna niet anders dan dat het hormonaal is, want normaal (als in: niet zwanger) ben ik heel nuchter, maar nu heb ik echt van die buien dat ik 's avonds mijn man aankijk, de neiging heb om in snikken uit te barsten en te roepen: "Straks val je van je fiets en dan ben je doohood!". Idioot natuurlijk .Dus je man gaat tegenwoordig met de bus? alhoewel de buschauffeer ook onwel kan worden natuurlijk Maar ik herken het wel en het is heel fijn dat jij het zo nuchter kan bekijken en weet dat het weer over gaat als je bent bevallen. Die garantie geef ik mezelf niet..
vrijdag 30 juli 2010 om 18:36
quote:Britannia schreef op 29 juli 2010 @ 00:13:
Wacht maar tot je kraamtranen komen, dan wordt het pas echt leuk! Het beeld van BritMan als alleenstaande vader kon me met gemak een uur van slag helpen, lekker janken!!
Een lieve knuffelende BritMan met vers baby'tje trouwens ook, haha.
Ik zie echt de domste dingen hoor. BritMan zegt dan: hoe vaak heb jij al in de krant zien staan dat er een baby dood was omdat iemand erop is gaan staan toen het op een speelkleed lag..?!
Ja, nog nooit, maar stél.... Het kán wel! Gelukkig ben ik nog niet zo neurotisch dat ik gelijk het speelkleed weg doe hoor!Die kraamtranen heb ik bij mijn dochter wel gehad op het moment dat ze een hielprikje kreeg was ik aan het snikken en kon er niet meer van bijkomen, terwijl mijn dochter geen kik gaf! haha die man van jou bekijkt het wel lekker nuchter, zou dat man eigen zijn? Ik ken geen man die zo redeneert, zoals wij vrouwen dit kunnen doen. Dit komt natuurlijk niet alleen maar voor bij vrouwen die zwanger zijn. Het is maar hoe je dingen bekijkt, maar ja verander het maar eens. Dat is zo lastig!
Wacht maar tot je kraamtranen komen, dan wordt het pas echt leuk! Het beeld van BritMan als alleenstaande vader kon me met gemak een uur van slag helpen, lekker janken!!
Een lieve knuffelende BritMan met vers baby'tje trouwens ook, haha.
Ik zie echt de domste dingen hoor. BritMan zegt dan: hoe vaak heb jij al in de krant zien staan dat er een baby dood was omdat iemand erop is gaan staan toen het op een speelkleed lag..?!
Ja, nog nooit, maar stél.... Het kán wel! Gelukkig ben ik nog niet zo neurotisch dat ik gelijk het speelkleed weg doe hoor!Die kraamtranen heb ik bij mijn dochter wel gehad op het moment dat ze een hielprikje kreeg was ik aan het snikken en kon er niet meer van bijkomen, terwijl mijn dochter geen kik gaf! haha die man van jou bekijkt het wel lekker nuchter, zou dat man eigen zijn? Ik ken geen man die zo redeneert, zoals wij vrouwen dit kunnen doen. Dit komt natuurlijk niet alleen maar voor bij vrouwen die zwanger zijn. Het is maar hoe je dingen bekijkt, maar ja verander het maar eens. Dat is zo lastig!
vrijdag 30 juli 2010 om 18:40
quote:nike schreef op 29 juli 2010 @ 10:53:
Ik ben wat piekeren betreft ook heel erg. Maar wat ik wel fijn vond, is dat ik nog nooit zo goed onder medische controle heb gestaan, als toen ik zwanger was. Straks ga je steeds vaker naar de verloskundige en die houdt je in de gaten. Bij mij is vaak bloed geprikt, omdat ik te snel en te veel aankwam en ze dachten aan suiker. Ook aan het eind was er een standaard controle voor trombose. Dat was steeds goed. Daardoor had ik een zekerder gevoel, wat betreft mijn gezondheid en die van mijn baby. Ook de 20 weken echo stelde mij gerust. Het zijn je eigen gedachten die met je aan de haal gaan. Probeer aan andere dingen te denken, op het moment dat je merkt dat je weer aan het piekeren bent. Google eens op cognitieve therapie. Is wetenschappelijk aangetoond (of praat ik je nu weer iets anders aan?!).Die test voor trombose, waar kreeg je die?? Die heb ik nooit gehad . Zie je, het is dus wel een bekend verschijnsel bij een zwangerschap. Ik moet er toch niet aan denken..Maar dat doe ik dus wel, anders schreef ik hier niet Cognitieve gedragstherapie zou wel werken hoor, maar ik denk dat het ook een stukje karakter is die vroeg of laat weer omhoog komt.. Je hebt altijd doemdenkers en eeuwige optimisten en alles ertussen in maar ik zal eens google en, baat het niet dan schaad het niet!
Ik ben wat piekeren betreft ook heel erg. Maar wat ik wel fijn vond, is dat ik nog nooit zo goed onder medische controle heb gestaan, als toen ik zwanger was. Straks ga je steeds vaker naar de verloskundige en die houdt je in de gaten. Bij mij is vaak bloed geprikt, omdat ik te snel en te veel aankwam en ze dachten aan suiker. Ook aan het eind was er een standaard controle voor trombose. Dat was steeds goed. Daardoor had ik een zekerder gevoel, wat betreft mijn gezondheid en die van mijn baby. Ook de 20 weken echo stelde mij gerust. Het zijn je eigen gedachten die met je aan de haal gaan. Probeer aan andere dingen te denken, op het moment dat je merkt dat je weer aan het piekeren bent. Google eens op cognitieve therapie. Is wetenschappelijk aangetoond (of praat ik je nu weer iets anders aan?!).Die test voor trombose, waar kreeg je die?? Die heb ik nooit gehad . Zie je, het is dus wel een bekend verschijnsel bij een zwangerschap. Ik moet er toch niet aan denken..Maar dat doe ik dus wel, anders schreef ik hier niet Cognitieve gedragstherapie zou wel werken hoor, maar ik denk dat het ook een stukje karakter is die vroeg of laat weer omhoog komt.. Je hebt altijd doemdenkers en eeuwige optimisten en alles ertussen in maar ik zal eens google en, baat het niet dan schaad het niet!
vrijdag 30 juli 2010 om 18:48
quote:Soezie81 schreef op 30 juli 2010 @ 16:02:
Hoihoi!
Ik las ooit een heel toepasselijk gezegde:
'Piekeren over morgen ontneemt je niet je zorgen, maar wel je kracht voor vandaag...'
Mijn motto totop heden.
Op dit moment ben ik na 5 ICSI pogingen zwanger van een tweeling, en ben super happy! Heb me ook overal druk over gemaakt, en nu ook al flink wat problemen, maar weet je, het helpt helemaal niks om je daar vooraf al druk over te maken! Okee, makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar toch.
In het begin van de zwangerschap kreeg ik al meteen een hoge bloeddruk => bloeddrukverlagers gekregen.
Hierna had ik een te laag Hb => ijzertabletten erbij.
Toen getest op zwangerschapsdiabetes => Yep, ook dat is present. Nu echter met alleen een dieet goed in te hand te houden. In zoverre is zwangerschapsdiabetes ook helemaal niet meer zo gevaarlijk als het ooit was, omdat de behandelmogelijkheden heel goed zijn tegenwoordig. Mocht het zo zijn dat ik strakjes idd wel insuline moet gaan spuiten dan is dat maar zo. Ik doe het er wel mee! Helemaal met de gedachte dat het na de bevalling wsch weer zo weg is.
En nu nog het vervelendste: Gisteren ben ik opgenomen in het ziekenhuis ivm een verkorte cervix. Dus veel risico op vroeggeboorte. Natuurlijk effe janken als je dat hoort, maar ben inmiddels weer helemaal hoopvol en leef bij de dag. Iedere dag langer is er weer eentje.
Mijn vorige zwangerschap (na de tweede ICSI poging) is helaas in de 16e week tot een spontane abortus gekomen, waarschijnlijk deels door hetzelfde probleem. Vandaar deze zwangerschap ook extra controles. Ik was bang een vreselijk stressvolle zwangerschap tegemoet te gaan, maar niets is minder waar. Ik geniet juist volop, want als ik nu niet geniet en het gaat mis, wat heb ik er dan aan gehad?
Kortom, hormonen (hormonsters) zijn niet echt handig, maar probeer inderdaad te relativeren. Er zijn honderden aandoeningen, maar slechts een heeeeeeeeeel klein percentage van de zwangeren krijgen hiermee te maken. En daarbij is het meerendeel ook nog eens te behandelen.
Probeer te genieten van wat er in je zit, er leeft gewoon een minimensje in je! Hoe jammer is het als je daar nu niet van geniet???
Ik wens je een hele fijne en voorspoedige zwangerschap!
Ten eerste wil ik je van harte feliciteren dat je uiteindelijk toch zwanger bent! Wat een positieve houding heb jij! Nu schaam ik me een beetje, maar ik weet ik kan er toch echt niet veel aan doen..
Wat vreselijk als je na 12 weken opgelucht adem haalt, omdat je risico op een miskraam zeer verkleint is en dat het dan alsnog mis gaat..heb je een natuurlijke bevalling gehad of heb je een curettage gehad? (of kan dit niet meer met 16 weken?)
En dat je er nu van kan genieten, prachtig hoor! Misschien voel je aan dat het deze keer goed gaat. Ja ja ik ben ook nog eens heel bijgelovig
hoe ver ben je nu in de zwangerschap? vanaf 26 weken kunnen baby's overleven toch buiten de baarmoeder? Ik heb eerlijk gezegd nog nooit gehoord van een verkorte cervix.. Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar met jou positieve houding moet dat wel lukken!
Heel veel sterkte!
Hoihoi!
Ik las ooit een heel toepasselijk gezegde:
'Piekeren over morgen ontneemt je niet je zorgen, maar wel je kracht voor vandaag...'
Mijn motto totop heden.
Op dit moment ben ik na 5 ICSI pogingen zwanger van een tweeling, en ben super happy! Heb me ook overal druk over gemaakt, en nu ook al flink wat problemen, maar weet je, het helpt helemaal niks om je daar vooraf al druk over te maken! Okee, makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, maar toch.
In het begin van de zwangerschap kreeg ik al meteen een hoge bloeddruk => bloeddrukverlagers gekregen.
Hierna had ik een te laag Hb => ijzertabletten erbij.
Toen getest op zwangerschapsdiabetes => Yep, ook dat is present. Nu echter met alleen een dieet goed in te hand te houden. In zoverre is zwangerschapsdiabetes ook helemaal niet meer zo gevaarlijk als het ooit was, omdat de behandelmogelijkheden heel goed zijn tegenwoordig. Mocht het zo zijn dat ik strakjes idd wel insuline moet gaan spuiten dan is dat maar zo. Ik doe het er wel mee! Helemaal met de gedachte dat het na de bevalling wsch weer zo weg is.
En nu nog het vervelendste: Gisteren ben ik opgenomen in het ziekenhuis ivm een verkorte cervix. Dus veel risico op vroeggeboorte. Natuurlijk effe janken als je dat hoort, maar ben inmiddels weer helemaal hoopvol en leef bij de dag. Iedere dag langer is er weer eentje.
Mijn vorige zwangerschap (na de tweede ICSI poging) is helaas in de 16e week tot een spontane abortus gekomen, waarschijnlijk deels door hetzelfde probleem. Vandaar deze zwangerschap ook extra controles. Ik was bang een vreselijk stressvolle zwangerschap tegemoet te gaan, maar niets is minder waar. Ik geniet juist volop, want als ik nu niet geniet en het gaat mis, wat heb ik er dan aan gehad?
Kortom, hormonen (hormonsters) zijn niet echt handig, maar probeer inderdaad te relativeren. Er zijn honderden aandoeningen, maar slechts een heeeeeeeeeel klein percentage van de zwangeren krijgen hiermee te maken. En daarbij is het meerendeel ook nog eens te behandelen.
Probeer te genieten van wat er in je zit, er leeft gewoon een minimensje in je! Hoe jammer is het als je daar nu niet van geniet???
Ik wens je een hele fijne en voorspoedige zwangerschap!
Ten eerste wil ik je van harte feliciteren dat je uiteindelijk toch zwanger bent! Wat een positieve houding heb jij! Nu schaam ik me een beetje, maar ik weet ik kan er toch echt niet veel aan doen..
Wat vreselijk als je na 12 weken opgelucht adem haalt, omdat je risico op een miskraam zeer verkleint is en dat het dan alsnog mis gaat..heb je een natuurlijke bevalling gehad of heb je een curettage gehad? (of kan dit niet meer met 16 weken?)
En dat je er nu van kan genieten, prachtig hoor! Misschien voel je aan dat het deze keer goed gaat. Ja ja ik ben ook nog eens heel bijgelovig
hoe ver ben je nu in de zwangerschap? vanaf 26 weken kunnen baby's overleven toch buiten de baarmoeder? Ik heb eerlijk gezegd nog nooit gehoord van een verkorte cervix.. Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar met jou positieve houding moet dat wel lukken!
Heel veel sterkte!
vrijdag 30 juli 2010 om 19:03
quote:lichtpuntjes schreef op 30 juli 2010 @ 18:51:
Een vrouw loopt ook risico op trombose als ze de pil slikt of bij roken, etc, etc. Kans is er ook als je niet zwanger bent hoor.Ja je hebt gelijk, maar ik rook niet en had een spiraal, dus was niet op mij van toepassing.. daarnaast komt trombose ook in mn familie voor, zelf bij een nicht van 25, maar je word pas in de gaten gehouden als het je moeder betreft of zus. Maar je hebt gelijk het kan altijd gebeuren, maar normaal gesproken ben ik er niet zo mee bezig. Ik vind het vooral nu belangrijk omdat ik straks voor 2 kinderen moet zorgen.
Een vrouw loopt ook risico op trombose als ze de pil slikt of bij roken, etc, etc. Kans is er ook als je niet zwanger bent hoor.Ja je hebt gelijk, maar ik rook niet en had een spiraal, dus was niet op mij van toepassing.. daarnaast komt trombose ook in mn familie voor, zelf bij een nicht van 25, maar je word pas in de gaten gehouden als het je moeder betreft of zus. Maar je hebt gelijk het kan altijd gebeuren, maar normaal gesproken ben ik er niet zo mee bezig. Ik vind het vooral nu belangrijk omdat ik straks voor 2 kinderen moet zorgen.
vrijdag 30 juli 2010 om 19:21
quote:moontje86 schreef op 30 juli 2010 @ 18:48:
[...]
Ten eerste wil ik je van harte feliciteren dat je uiteindelijk toch zwanger bent! Wat een positieve houding heb jij! Nu schaam ik me een beetje, maar ik weet ik kan er toch echt niet veel aan doen..
Wat vreselijk als je na 12 weken opgelucht adem haalt, omdat je risico op een miskraam zeer verkleint is en dat het dan alsnog mis gaat..heb je een natuurlijke bevalling gehad of heb je een curettage gehad? (of kan dit niet meer met 16 weken?)
En dat je er nu van kan genieten, prachtig hoor! Misschien voel je aan dat het deze keer goed gaat. Ja ja ik ben ook nog eens heel bijgelovig
hoe ver ben je nu in de zwangerschap? vanaf 26 weken kunnen baby's overleven toch buiten de baarmoeder? Ik heb eerlijk gezegd nog nooit gehoord van een verkorte cervix.. Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar met jou positieve houding moet dat wel lukken!
Heel veel sterkte!
Je hoeft je niet te schamen hoor! Deze gedachtes zijn allemaal erg normaal met al die hormonen in je lichaam! Maar dit soort verhalen kan je goed helpen relativeren, en bij mij hielp het altijd heel goed. Dus vandaar!
Wat de vorige zwangerschap betreft, ik heb bij die zwangerschap vanaf het begin het idee gehad dat er iets niet goed zat. Terwijl alles eigenlijk totop het laatst goed leek te zitten... Wat dat betreft ben ik ook erg bijgelovig, ik heb bij deze zwangerschap ook van begin af aan al het idee gehad dat het helemaal goed zou komen. Wist ook meteen dat ik zwanger zou worden, al durfde ik dat vooraf nog niet echt uit te spreken.
Ik heb de vorige keer zowel een natuurlijke bevalling gehad, als een week later nog een curettage, omdat er stukjes weefsel waren achtergebleven die waren gaan ontsteken. Wel heel raar, om een bevalling mee te maken en te weten dat je met niks naar huis zal gaan. Heel confronterend. Maar we hebben het goed afgesloten, het echt een plekje kunnen geven. Daarom kon ik nu ook weer volop genieten van deze nieuwe zwangerschap!
Een verkorte cervix komt ook niet veel voor, helemaal niet spontaan als je niet eerder problemen hebt gehad met je cervix. Te denken valt dan aan DES-dochters of meerdere operaties aan je cervix. Dat gold voor mij allemaal niet, dus de vorige keer tastten ze al in het duister. Maar goed, ze zijn er nu een heel stuk eerder bij, dus met een beetje geluk blijft het hierbij en kan ik de kindjes gewoon uitdragen!
Ik ben vandaag precies 26 weken, en dat is inderdaad een hele geruststelling. Natuurlijk wil ik absoluut niet dat ze nu geboren worden, maar je weet gewoon dat het niet voorbij hoeft te zijn als het wel zo is. En dat geeft gewoon rust. Die rust had ik de vorige keer niet. Het is nu echt een kwestie van: 'iedere dag meer in mijn lichaam, deste beter!' Het schijnt zelfs zo te zijn dat iedere dag in de buik gemiddeld 3 dagen couveuse scheelt. Dus iedere ochtend denk ik weer: zo, weer 3 dagen couveuse eraf geknabbelt!
Meid, ik wens je heel veel geluk in deze zwangerschap! Het komt vast helemaal goed!!!
[...]
Ten eerste wil ik je van harte feliciteren dat je uiteindelijk toch zwanger bent! Wat een positieve houding heb jij! Nu schaam ik me een beetje, maar ik weet ik kan er toch echt niet veel aan doen..
Wat vreselijk als je na 12 weken opgelucht adem haalt, omdat je risico op een miskraam zeer verkleint is en dat het dan alsnog mis gaat..heb je een natuurlijke bevalling gehad of heb je een curettage gehad? (of kan dit niet meer met 16 weken?)
En dat je er nu van kan genieten, prachtig hoor! Misschien voel je aan dat het deze keer goed gaat. Ja ja ik ben ook nog eens heel bijgelovig
hoe ver ben je nu in de zwangerschap? vanaf 26 weken kunnen baby's overleven toch buiten de baarmoeder? Ik heb eerlijk gezegd nog nooit gehoord van een verkorte cervix.. Ik hoop dat het allemaal goed komt, maar met jou positieve houding moet dat wel lukken!
Heel veel sterkte!
Je hoeft je niet te schamen hoor! Deze gedachtes zijn allemaal erg normaal met al die hormonen in je lichaam! Maar dit soort verhalen kan je goed helpen relativeren, en bij mij hielp het altijd heel goed. Dus vandaar!
Wat de vorige zwangerschap betreft, ik heb bij die zwangerschap vanaf het begin het idee gehad dat er iets niet goed zat. Terwijl alles eigenlijk totop het laatst goed leek te zitten... Wat dat betreft ben ik ook erg bijgelovig, ik heb bij deze zwangerschap ook van begin af aan al het idee gehad dat het helemaal goed zou komen. Wist ook meteen dat ik zwanger zou worden, al durfde ik dat vooraf nog niet echt uit te spreken.
Ik heb de vorige keer zowel een natuurlijke bevalling gehad, als een week later nog een curettage, omdat er stukjes weefsel waren achtergebleven die waren gaan ontsteken. Wel heel raar, om een bevalling mee te maken en te weten dat je met niks naar huis zal gaan. Heel confronterend. Maar we hebben het goed afgesloten, het echt een plekje kunnen geven. Daarom kon ik nu ook weer volop genieten van deze nieuwe zwangerschap!
Een verkorte cervix komt ook niet veel voor, helemaal niet spontaan als je niet eerder problemen hebt gehad met je cervix. Te denken valt dan aan DES-dochters of meerdere operaties aan je cervix. Dat gold voor mij allemaal niet, dus de vorige keer tastten ze al in het duister. Maar goed, ze zijn er nu een heel stuk eerder bij, dus met een beetje geluk blijft het hierbij en kan ik de kindjes gewoon uitdragen!
Ik ben vandaag precies 26 weken, en dat is inderdaad een hele geruststelling. Natuurlijk wil ik absoluut niet dat ze nu geboren worden, maar je weet gewoon dat het niet voorbij hoeft te zijn als het wel zo is. En dat geeft gewoon rust. Die rust had ik de vorige keer niet. Het is nu echt een kwestie van: 'iedere dag meer in mijn lichaam, deste beter!' Het schijnt zelfs zo te zijn dat iedere dag in de buik gemiddeld 3 dagen couveuse scheelt. Dus iedere ochtend denk ik weer: zo, weer 3 dagen couveuse eraf geknabbelt!
Meid, ik wens je heel veel geluk in deze zwangerschap! Het komt vast helemaal goed!!!
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
