Thuis
alle pijlers
Er bij zijn terwijl hond wordt ingeslapen?
zaterdag 31 juli 2010 om 16:02
Onze hond, een Rhodesian Ridgeback, 6 jaartjes oud, heeft lymfklierkanker. De afgelopen week is duidelijk geworden dat de eerste chemokuur niet is aangeslagen. De kanker zit nu voor in zijn hals gecentreerd en het ziet er nu naar uit dat de tweede chemo ook niet volledig aan zal slaan. Mijn ouders, met name mijn vader, heeft de beslissing genomen, dat wanneer hij voor woensdag geen verbeteringen laat zien v.w.b. eten en levenslust, onze hond wordt ingeslapen. Echt verschrikkelijk. Aangezien we nu thuis al bezig zijn met het verwerken van dit nieuws, is bij mij de vraag opgekomen of ik mee zal gaan tijdens het inslapen van mijn lieve viervoetige vriend. Kan ik het mezelf vergeven dat ik niet ga, of lig ik nachten lang wakker van de laatste blik die ik krijg van hem? De tranen springen me weer automatisch in de ogen als ik hieraan moet denken.. De afgelopen dagen heb ik voor mijn gevoel aan een stuk door zitten te huilen, samen met mijn moeder, die het erg zwaar zal krijgen de komende tijd. Heeft iemand ervaring met het inslapen van een geliefd huisdier en is het het waard om ook daadwerkelijk bij het inslapen aanwezig te zijn? Op dit moment weet ik het gewoon niet.. beide opties vind ik verschrikkelijk en het is gewoon ongelooflijk oneerlijk dat je een lieve, jonge, niet ziek uitziende hond in moet laten slapen.
Goh wat zal ik hem missen..
Goh wat zal ik hem missen..
donderdag 5 augustus 2010 om 20:35
Chantilly, Wij hebben 4 jaar geleden onze Ridgeback van ook 6 jaar moeten laten inslapen Het is en blijft ellende.
Ik ben erbij geweest toen hij stierf. Dit was in de kliniek, hij moest vrij onverwacht en snel ingeslapen worden, vandaar. Ik heb hem op mijn schoot gehouden, en vastgehouden terwijl hij de vloeistof ingespoten kreeg. Ik heb hem in zijn oren gefluisterd hoeveel ik van hem hield en wat een geweldige hond hij was, en dat we heel goed voor zijn zusje (onze andere RR van toen 2) zouden zorgen. Hij is heel rustig op mijn schoot weggegleden. Daarna hebben we hem zelf naar het crematorium gebracht.
Als het had gekund, had ik hem mee naar huis willen nemen en hem thuis, in zijn eigen mand door onze dierenarts laten inslapen, maar dat ging dus niet.
Hopelijk kun je nog heel lang genieten van Scott!! Even een hoopgevend verhaal: de RR van een vriendin van mij bleek vorig jaar, eind juli, acute lymfeklierkanker te hebben. Na onderzoek gaf de oncoloog aan dat hij nog 4 tot 6 weken te leven zou hebben. Zij besloten geen chemo etc. meer te doen en hem gewoon een zo fijn en leuk mogelijke tijd te geven. Gek genoeg haalde hij tegen alle verwachtingen in zijn 9e verjaardag in september van dat jaar, zonder echt grote problemen!!
En om het nog mooier te maken: over een klein maandje hopen wij zijn 10e verjaardag te gaan vieren!. Hij is wel echt ziek, houdt vocht vast en is soms wat kortademig, maar geniet nog van een wandeling, eet nog als een beer en is net zo lief als altijd. We genieten heel erg van hem.
Ik ben erbij geweest toen hij stierf. Dit was in de kliniek, hij moest vrij onverwacht en snel ingeslapen worden, vandaar. Ik heb hem op mijn schoot gehouden, en vastgehouden terwijl hij de vloeistof ingespoten kreeg. Ik heb hem in zijn oren gefluisterd hoeveel ik van hem hield en wat een geweldige hond hij was, en dat we heel goed voor zijn zusje (onze andere RR van toen 2) zouden zorgen. Hij is heel rustig op mijn schoot weggegleden. Daarna hebben we hem zelf naar het crematorium gebracht.
Als het had gekund, had ik hem mee naar huis willen nemen en hem thuis, in zijn eigen mand door onze dierenarts laten inslapen, maar dat ging dus niet.
Hopelijk kun je nog heel lang genieten van Scott!! Even een hoopgevend verhaal: de RR van een vriendin van mij bleek vorig jaar, eind juli, acute lymfeklierkanker te hebben. Na onderzoek gaf de oncoloog aan dat hij nog 4 tot 6 weken te leven zou hebben. Zij besloten geen chemo etc. meer te doen en hem gewoon een zo fijn en leuk mogelijke tijd te geven. Gek genoeg haalde hij tegen alle verwachtingen in zijn 9e verjaardag in september van dat jaar, zonder echt grote problemen!!
En om het nog mooier te maken: over een klein maandje hopen wij zijn 10e verjaardag te gaan vieren!. Hij is wel echt ziek, houdt vocht vast en is soms wat kortademig, maar geniet nog van een wandeling, eet nog als een beer en is net zo lief als altijd. We genieten heel erg van hem.
zondag 8 augustus 2010 om 17:16
Even een update..
Scott wordt dinsdag ingeslapen. Na 2 dagen dat het goed leek te gan, heeft hij dit weekend duidelijk de zin om te leven opgegeven..
En dat terwijl hij 6-8 weken te leven had volgens de arts. Zo kun je zien, een voorspelling zegt niks.
Voor Scott beter en voor ons ook uiteindelijk. Morgen wordt de dierenarts gebeld en daarna direct het dierencrematorium. Iedereen heel erg bedankt voor de ervaringen/tips en lieve berichtjes.
Liefs
Scott wordt dinsdag ingeslapen. Na 2 dagen dat het goed leek te gan, heeft hij dit weekend duidelijk de zin om te leven opgegeven..
En dat terwijl hij 6-8 weken te leven had volgens de arts. Zo kun je zien, een voorspelling zegt niks.
Voor Scott beter en voor ons ook uiteindelijk. Morgen wordt de dierenarts gebeld en daarna direct het dierencrematorium. Iedereen heel erg bedankt voor de ervaringen/tips en lieve berichtjes.
Liefs
zondag 8 augustus 2010 om 17:30
zondag 8 augustus 2010 om 20:23
zondag 8 augustus 2010 om 21:56
heel veel sterkte meis. het lijkt een dooddoener 'het is beter voor hond' maar uiteindelijk zal het wel zo aanvoelen. het blijft het naarste van dieren houden. gingen ze nou maar gewoon dood, lagen ze maar gewoon in hun mandje als je beneden komt ofzo. zelf nog nooit meegemaakt helaas. ik ga heel erg aan je denken, er zo naartoe te moeten leven is misschien ook niet alles. hoop dat de dierenarts wil komen en dat alles verder gaat zoals jullie willen. hebben jullie eigenlijk nog meer dieren?
dinsdag 10 augustus 2010 om 12:52
dinsdag 10 augustus 2010 om 13:04
Ja, Scott is gister om half 11 ingeslapen.
's ochtends heel vroeg hebben mijn ouders besloten dat het beter was om het maar direct die dag te laten doen ( Mijn broertje en zusje waren jarig, dus het was een beetje een rotdag om dit te doen ). Zo gezegd zo gedaan.. mn vader heeft de dierenarts gebeld die direct zei dat ze bij ons zou komen. Daarna alle visite afgebeld, aangezien mijn moeder dat gewoon niet kon hebben en wij eerlijk gezegd de behoefte ook niet hadden.
En dan begint het wachten tot de dierenarts komt..om half 11 stipt stond ze voor de deur. Scott kwam haar kwispelend tegemoet.. erg raar, normaal heeft ie een hekel aan de dierenarts, maar het leek wel alsof hij wist dat ze hem zou helpen.
We hadden zijn matras klaargelegd in het midden van de kamer, zodat hij daar rustig in kon slapen. D.m.v een katheter kon er zowel narcosevloeistof als het inslaapmiddel zelf tegelijk worden ingespoten. Binnen 10 seconden was hij weg. Geen naar gezicht, alles ging vredig en het leek alsof hij in diepe slaap was. Het moment dat de dierenarts zei dat zn hartje niet meer klopte was voor mij een vreselijk moment, terwijl je weet dat het gaat komen. Tranen met tuiten gehuild, samen met mijn moeder, broertje en zusje. Mijn vader kan het beter relativeren..
Daarna om 12 uur direct naar het dierencrematorium, waar ook alles perfect geregeld was. Hij werd op een tafel gelegd, waar we afscheid konden nemen, koffie was geregeld en over een aantal dagen krijgen we een kaartje met de tijd en de plaats waar Scott is uitgestrooid.
Het afscheid nemen hier was het moeilijkste van de hele dag.. je gaat terug, zonder de hond mee te nemen. Je laat hem achter en je weet dat hij binnen het uur de over in gaat
Wat een rotdag zeg.. en alles is ook zo dubbel! Mijn vader heeft gekeken naar puppies en als het goed is gaan we begin september kijken bij een nestje. Het voelt als verraad aan Scott op dit moment, maar of je nu 2 dagen, 2 maand of 2 jaar wacht, Scott krijgen we nooit meer terug.
Mijn broertje en zusje kunnen terug kijken op een verjaardag met verdriet, maar Scott hebben ze het mooiste cadeau kunnen geven.. geen pijn hebben, maar heerlijk rustig inslapen, met iedereen die van hem hield om zich heen.
Achteraf ben ik opgelucht en blij dat ik erbij ben geweest.. ik had het mezelf nooit vergeven wanneer ik dit niet had gedaan.
Liefs.
's ochtends heel vroeg hebben mijn ouders besloten dat het beter was om het maar direct die dag te laten doen ( Mijn broertje en zusje waren jarig, dus het was een beetje een rotdag om dit te doen ). Zo gezegd zo gedaan.. mn vader heeft de dierenarts gebeld die direct zei dat ze bij ons zou komen. Daarna alle visite afgebeld, aangezien mijn moeder dat gewoon niet kon hebben en wij eerlijk gezegd de behoefte ook niet hadden.
En dan begint het wachten tot de dierenarts komt..om half 11 stipt stond ze voor de deur. Scott kwam haar kwispelend tegemoet.. erg raar, normaal heeft ie een hekel aan de dierenarts, maar het leek wel alsof hij wist dat ze hem zou helpen.
We hadden zijn matras klaargelegd in het midden van de kamer, zodat hij daar rustig in kon slapen. D.m.v een katheter kon er zowel narcosevloeistof als het inslaapmiddel zelf tegelijk worden ingespoten. Binnen 10 seconden was hij weg. Geen naar gezicht, alles ging vredig en het leek alsof hij in diepe slaap was. Het moment dat de dierenarts zei dat zn hartje niet meer klopte was voor mij een vreselijk moment, terwijl je weet dat het gaat komen. Tranen met tuiten gehuild, samen met mijn moeder, broertje en zusje. Mijn vader kan het beter relativeren..
Daarna om 12 uur direct naar het dierencrematorium, waar ook alles perfect geregeld was. Hij werd op een tafel gelegd, waar we afscheid konden nemen, koffie was geregeld en over een aantal dagen krijgen we een kaartje met de tijd en de plaats waar Scott is uitgestrooid.
Het afscheid nemen hier was het moeilijkste van de hele dag.. je gaat terug, zonder de hond mee te nemen. Je laat hem achter en je weet dat hij binnen het uur de over in gaat
Wat een rotdag zeg.. en alles is ook zo dubbel! Mijn vader heeft gekeken naar puppies en als het goed is gaan we begin september kijken bij een nestje. Het voelt als verraad aan Scott op dit moment, maar of je nu 2 dagen, 2 maand of 2 jaar wacht, Scott krijgen we nooit meer terug.
Mijn broertje en zusje kunnen terug kijken op een verjaardag met verdriet, maar Scott hebben ze het mooiste cadeau kunnen geven.. geen pijn hebben, maar heerlijk rustig inslapen, met iedereen die van hem hield om zich heen.
Achteraf ben ik opgelucht en blij dat ik erbij ben geweest.. ik had het mezelf nooit vergeven wanneer ik dit niet had gedaan.
Liefs.
dinsdag 10 augustus 2010 om 15:04
O, wat fijn dat de DA dus toch nog naar jullie thuis is gekomen! En wat mooi ook hoe het gegaan is!
Ik denk inderdaad dat dieren het voelen als het zover is en dat ze weten dat de DA ze komt helpen. In ieder geval fijn dat je er een goed gevoel bij hebt dat je erbij bent geweest.
Een nieuwe puppy... je moet je daar niet schuldig over voelen. Scott heeft zijn plaats al veroverd in je hart, maar je hart is groot genoeg om plaats te hebben voor meerdere dieren. Je moet het echt niet zien als verraad, ook al voelt dat momenteel nu wel zo.
Sterkte!
Ik denk inderdaad dat dieren het voelen als het zover is en dat ze weten dat de DA ze komt helpen. In ieder geval fijn dat je er een goed gevoel bij hebt dat je erbij bent geweest.
Een nieuwe puppy... je moet je daar niet schuldig over voelen. Scott heeft zijn plaats al veroverd in je hart, maar je hart is groot genoeg om plaats te hebben voor meerdere dieren. Je moet het echt niet zien als verraad, ook al voelt dat momenteel nu wel zo.
Sterkte!
dinsdag 10 augustus 2010 om 15:13
dinsdag 10 augustus 2010 om 15:24
Zelf hadden wij ook al na een aantal weken na het overlijden van onze hond weer een puppy... En het heeft me erg geholpen het verlies van onze vorige hond te dragen.
Het verdriet en de liefde voor de overleden hond wordt echt niet minder, maar je komt niet meer in een leeg huis binnen, er is een hulpeloos wezentje waar voor gezorgd moet worden, er is afleiding en er verschijnt al heel snel weer een glimlach op je gezicht door de onhandige kapriolen van een pup... En zo ontstaat er al snel een nieuwe liefde, een liefde gewoon NAAST de liefde die je hebt voor de overleden hond, niet ter vervanging.
Het verdriet en de liefde voor de overleden hond wordt echt niet minder, maar je komt niet meer in een leeg huis binnen, er is een hulpeloos wezentje waar voor gezorgd moet worden, er is afleiding en er verschijnt al heel snel weer een glimlach op je gezicht door de onhandige kapriolen van een pup... En zo ontstaat er al snel een nieuwe liefde, een liefde gewoon NAAST de liefde die je hebt voor de overleden hond, niet ter vervanging.
dinsdag 10 augustus 2010 om 16:55
Chantilly, gecondoleerd met het overlijden van Scott.
Als ik je verslag lees staan de tranen in m'n ogen. Vorig jaar januari hebben we ploseling onze Griffon moeten laten inslapen omdat hij een tumor in zijn keel had.
Daarna was het zo stil in huis dat we eind febr. ook een andere hond zochten.
Via Marktplaats een nestje Heidewachtels gevonden in Son en Breugel. Daar waren vader en moeder hond aanwezig en we hebben er een geweldige hond aan. Het is geen verrraad omdat geen andere hond jullie Scott kan vervangen.Waarschijnlijk zal hij vanaf zijn wolk naar jullie nieuwe pup kijken en het best begrijpen.
Als ik je verslag lees staan de tranen in m'n ogen. Vorig jaar januari hebben we ploseling onze Griffon moeten laten inslapen omdat hij een tumor in zijn keel had.
Daarna was het zo stil in huis dat we eind febr. ook een andere hond zochten.
Via Marktplaats een nestje Heidewachtels gevonden in Son en Breugel. Daar waren vader en moeder hond aanwezig en we hebben er een geweldige hond aan. Het is geen verrraad omdat geen andere hond jullie Scott kan vervangen.Waarschijnlijk zal hij vanaf zijn wolk naar jullie nieuwe pup kijken en het best begrijpen.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
woensdag 11 augustus 2010 om 10:26
Jeetje, toch nog snel gegaan!! Wat naar, en tegelijkertijd wat fijn dat jullie het met z'n allen op een "mooie" manier hebben kunnen afronden. Heel veel sterkte de komende tijd!!
Voel je over een nieuwe pup maar niet schuldig. Het is geen vervanging voor Scott, het is een toevoeging aan jullie gezin, waar Scott ook deel van uit zal blijven maken.
Wordt de nieuwe pup ook een ridgeback?
Voel je over een nieuwe pup maar niet schuldig. Het is geen vervanging voor Scott, het is een toevoeging aan jullie gezin, waar Scott ook deel van uit zal blijven maken.
Wordt de nieuwe pup ook een ridgeback?
woensdag 11 augustus 2010 om 13:29
Ja achteraf gezien is alles heel erg snel gegaan. Vandaag al zijn favoriete plekjes opgezocht en daar rondgewandeld met mijn moeder. Leuke herinneringen aan hem opgehaald en heerlijk gelachen en gehuild om dit prachtbeest. De pup komt er nu dan toch echt. begin september kijken en in oktober mogen we hem ophalen. Het wordt weer een ridgeback:) mijn vader wil geen ander ras en we zijn het helema met hem eens:) door Scott hebben we dit fantastische ras mogen leren kennen:) iedereen bedankt voor de reacties en lieve berichtjes
