Thuis
alle pijlers
Er bij zijn terwijl hond wordt ingeslapen?
zaterdag 31 juli 2010 om 16:02
Onze hond, een Rhodesian Ridgeback, 6 jaartjes oud, heeft lymfklierkanker. De afgelopen week is duidelijk geworden dat de eerste chemokuur niet is aangeslagen. De kanker zit nu voor in zijn hals gecentreerd en het ziet er nu naar uit dat de tweede chemo ook niet volledig aan zal slaan. Mijn ouders, met name mijn vader, heeft de beslissing genomen, dat wanneer hij voor woensdag geen verbeteringen laat zien v.w.b. eten en levenslust, onze hond wordt ingeslapen. Echt verschrikkelijk. Aangezien we nu thuis al bezig zijn met het verwerken van dit nieuws, is bij mij de vraag opgekomen of ik mee zal gaan tijdens het inslapen van mijn lieve viervoetige vriend. Kan ik het mezelf vergeven dat ik niet ga, of lig ik nachten lang wakker van de laatste blik die ik krijg van hem? De tranen springen me weer automatisch in de ogen als ik hieraan moet denken.. De afgelopen dagen heb ik voor mijn gevoel aan een stuk door zitten te huilen, samen met mijn moeder, die het erg zwaar zal krijgen de komende tijd. Heeft iemand ervaring met het inslapen van een geliefd huisdier en is het het waard om ook daadwerkelijk bij het inslapen aanwezig te zijn? Op dit moment weet ik het gewoon niet.. beide opties vind ik verschrikkelijk en het is gewoon ongelooflijk oneerlijk dat je een lieve, jonge, niet ziek uitziende hond in moet laten slapen.
Goh wat zal ik hem missen..
Goh wat zal ik hem missen..
zaterdag 31 juli 2010 om 16:44
Heb zelf mijn hondje anderhalf jaar geleden laten inslapen. 15 is hij geworden, Ik had hem gekregen toen ik 10 was tja, voor mijn gevoel had ik hem dus al heel mijn leven.
Ik werkte toen bij een DA als DAassistente. Deze dierenarts kwam niet aan huis en maakte ook geen apparte afspraak.
Die avond moest ik ook werken, ik had afgesproken dat mijn vriend aan het eind van het spreek uur zou komen met mijn hondje. Het was mn ergste spreekuur ooit. Toen aan het eind mijn vriend binnen kwam was mijn profesionaliteit verdwenen.
het inslapen ging mooi, en we hebben hem mee naar huis genomen om hem volgende dag naar het crematorium te brengen.
ook daar was alles mooi en zeer goed geregeld.
nu ik dit typ zit ik weer met tranen, heel veel sterkte, schaam je niet voor je verdriet.
Ik werkte toen bij een DA als DAassistente. Deze dierenarts kwam niet aan huis en maakte ook geen apparte afspraak.
Die avond moest ik ook werken, ik had afgesproken dat mijn vriend aan het eind van het spreek uur zou komen met mijn hondje. Het was mn ergste spreekuur ooit. Toen aan het eind mijn vriend binnen kwam was mijn profesionaliteit verdwenen.
het inslapen ging mooi, en we hebben hem mee naar huis genomen om hem volgende dag naar het crematorium te brengen.
ook daar was alles mooi en zeer goed geregeld.
nu ik dit typ zit ik weer met tranen, heel veel sterkte, schaam je niet voor je verdriet.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:45
Nee, hem alleen laten sterven kan bij ons gezin absoluut niet. Daarvoor is hij ons allemaal te dierbaar. Mijn moeder ziet hem als haar vierde kind, die haar nu het meeste nodig heeft. Tuurlijk is er een verschil, maar dit om aan te geven dat het niet zomaar een huisdier is. Hij is meer, hij is een deel van ons gezin. Wanneer hij er niet meer is, mist er een deel. Onze vorige hond, een Dobermann, is overleden in de auto terwijl we met hem naar de dierenarts gingen. Erg naar, maar we hebben geen beslissing hoeven te nemen over het wel of niet in laten slapen. Op de een of andere manier toch makkelijker. Hem hebben we laten cremeren en uit laten strooien in het bos. We weten waar dit is gebeurd en hier zal Scott ook uitgestrooid worden. Ik wacht nog steeds op de wonderbaarlijke genezing, ook al weet ik dat deze kans 15% is. Het afscheid nemen is vandaag begonnen..
zaterdag 31 juli 2010 om 16:46
Ook hier de tip om bij je hond te blijven en het thuis te laten doen. Je moet je hond niet onnodig extra laten stressen omdat het bij de dierenarts moet gebeuren, dan nemen jullie ook niet op een fijne manier afscheid.
En tuurlijk mag je huilen tijdens het moment. Ik ben nu twee keer aanwezig geweest bij het inslapen van onze hond en heb er een 'positieve' herinnering aan. Moet er eigenlijk niet aan denken om er niet bij aanwezig te zijn geweest.
Laatste keer zaten we met z'n zessen er om heen te huilen.
En tuurlijk mag je huilen tijdens het moment. Ik ben nu twee keer aanwezig geweest bij het inslapen van onze hond en heb er een 'positieve' herinnering aan. Moet er eigenlijk niet aan denken om er niet bij aanwezig te zijn geweest.
Laatste keer zaten we met z'n zessen er om heen te huilen.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:49
quote:Chantilly21 schreef op 31 juli 2010 @ 16:45:
Nee, hem alleen laten sterven kan bij ons gezin absoluut niet. Daarvoor is hij ons allemaal te dierbaar. Mijn moeder ziet hem als haar vierde kind, die haar nu het meeste nodig heeft. Tuurlijk is er een verschil, maar dit om aan te geven dat het niet zomaar een huisdier is. Hij is meer, hij is een deel van ons gezin. Wanneer hij er niet meer is, mist er een deel. Onze vorige hond, een Dobermann, is overleden in de auto terwijl we met hem naar de dierenarts gingen. Erg naar, maar we hebben geen beslissing hoeven te nemen over het wel of niet in laten slapen. Op de een of andere manier toch makkelijker. Hem hebben we laten cremeren en uit laten strooien in het bos. We weten waar dit is gebeurd en hier zal Scott ook uitgestrooid worden. Ik wacht nog steeds op de wonderbaarlijke genezing, ook al weet ik dat deze kans 15% is. Het afscheid nemen is vandaag begonnen.. Scott boft met jullie, en nogmaals heel veel sterkte
Nee, hem alleen laten sterven kan bij ons gezin absoluut niet. Daarvoor is hij ons allemaal te dierbaar. Mijn moeder ziet hem als haar vierde kind, die haar nu het meeste nodig heeft. Tuurlijk is er een verschil, maar dit om aan te geven dat het niet zomaar een huisdier is. Hij is meer, hij is een deel van ons gezin. Wanneer hij er niet meer is, mist er een deel. Onze vorige hond, een Dobermann, is overleden in de auto terwijl we met hem naar de dierenarts gingen. Erg naar, maar we hebben geen beslissing hoeven te nemen over het wel of niet in laten slapen. Op de een of andere manier toch makkelijker. Hem hebben we laten cremeren en uit laten strooien in het bos. We weten waar dit is gebeurd en hier zal Scott ook uitgestrooid worden. Ik wacht nog steeds op de wonderbaarlijke genezing, ook al weet ik dat deze kans 15% is. Het afscheid nemen is vandaag begonnen.. Scott boft met jullie, en nogmaals heel veel sterkte
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:53
Ik heb van de week mijn kat laten inslapen en ik ben daar bij geweest. Net als bij mijn vorige katten. Hoe verdrietig het ook is, ik ben blij dat ik ze op dat moment heb kunnen aaien. Trouwens, poezen krijgen eerst een prikje om in diepe slaap te raken. Als ze dan helemaal weg zijn krijgen ze een prik in hun hart waardoor ze overlijden? Ik vermoed dat dat bij honden niet anders gaat.
Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:56
quote:Chardonnay schreef op 31 juli 2010 @ 16:53:
Ik heb van de week mijn kat laten inslapen en ik ben daar bij geweest. Net als bij mijn vorige katten. Hoe verdrietig het ook is, ik ben blij dat ik ze op dat moment heb kunnen aaien. Trouwens, poezen krijgen eerst een prikje om in diepe slaap te raken. Als ze dan helemaal weg zijn krijgen ze een prik in hun hart waardoor ze overlijden? Ik vermoed dat dat bij honden niet anders gaat.
Heel veel sterkte.nee honden krijgen geen prik in het hart, meestal prikken ze in een ader. bij kleine dieren en katten wordt dat wel gedaan maar niet altijd waar de eigenaar bij is omdat het niet er zo vriendelijk er uitziet.
Ik heb van de week mijn kat laten inslapen en ik ben daar bij geweest. Net als bij mijn vorige katten. Hoe verdrietig het ook is, ik ben blij dat ik ze op dat moment heb kunnen aaien. Trouwens, poezen krijgen eerst een prikje om in diepe slaap te raken. Als ze dan helemaal weg zijn krijgen ze een prik in hun hart waardoor ze overlijden? Ik vermoed dat dat bij honden niet anders gaat.
Heel veel sterkte.nee honden krijgen geen prik in het hart, meestal prikken ze in een ader. bij kleine dieren en katten wordt dat wel gedaan maar niet altijd waar de eigenaar bij is omdat het niet er zo vriendelijk er uitziet.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:57
zaterdag 31 juli 2010 om 17:15
zaterdag 31 juli 2010 om 17:18
Ik heb ooit in een ver verleden stage gelopen bij een dierenarts. En ik vond het echt schokkend hoeveel mensen hun dier gewoon af kwamen geven, betaalden en weg gingen.
Dat ze niet het lef en respect hadden om hun trouwe vriend tot zijn allerlaatste momenten bij te staan.
Dat heeft hij toch wel verdient, ik snapte daar toen ook al niets van.
Dus hield ik het dier in mijn armen op het moment, en huilde ik hete tranen (ik was erg ongeschikt voor dat vak...)
En vervolgens gooiden we het overlden dier in een soort kliko die om de dag werd geleegd door een soort vuilniswagen...
Dat vond ik zoooo erg, zo disrespectvol...
Je schrijft dat hij niet alleen zal zijn, dat scheelt.
Denk dat ik inderdaad ook de DA thuis zou laten komen.
En als je moet huilen... nou en?
Hij is toch je vriend, daar mag je best om huilen hoor, daar zal geen dierenarts raar van opkijken.
Sterkte bij je beslissing en de tijd daarna.
Dat ze niet het lef en respect hadden om hun trouwe vriend tot zijn allerlaatste momenten bij te staan.
Dat heeft hij toch wel verdient, ik snapte daar toen ook al niets van.
Dus hield ik het dier in mijn armen op het moment, en huilde ik hete tranen (ik was erg ongeschikt voor dat vak...)
En vervolgens gooiden we het overlden dier in een soort kliko die om de dag werd geleegd door een soort vuilniswagen...
Dat vond ik zoooo erg, zo disrespectvol...
Je schrijft dat hij niet alleen zal zijn, dat scheelt.
Denk dat ik inderdaad ook de DA thuis zou laten komen.
En als je moet huilen... nou en?
Hij is toch je vriend, daar mag je best om huilen hoor, daar zal geen dierenarts raar van opkijken.
Sterkte bij je beslissing en de tijd daarna.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:20
quote:NewWoman schreef op 31 juli 2010 @ 17:18:
Ik heb ooit in een ver verleden stage gelopen bij een dierenarts. En ik vond het echt schokkend hoeveel mensen hun dier gewoon af kwamen geven, betaalden en weg gingen.
Dat ze niet het lef en respect hadden om hun trouwe vriend tot zijn allerlaatste momenten bij te staan.
Dat heeft hij toch wel verdient, ik snapte daar toen ook al niets van.
Dus hield ik het dier in mijn armen op het moment, en huilde ik hete tranen (ik was erg ongeschikt voor dat vak...)
En vervolgens gooiden we het overlden dier in een soort kliko die om de dag werd geleegd door een soort vuilniswagen...
Dat vond ik zoooo erg, zo disrespectvol...
Je schrijft dat hij niet alleen zal zijn, dat scheelt.
Denk dat ik inderdaad ook de DA thuis zou laten komen.
En als je moet huilen... nou en?
Hij is toch je vriend, daar mag je best om huilen hoor, daar zal geen dierenarts raar van opkijken.
Sterkte bij je beslissing en de tijd daarna.Hoe durf jij mensen op grond van het kleine beetje info ( het feit dat ze weglopen) te veroordelen? Bah.
Ik heb ooit in een ver verleden stage gelopen bij een dierenarts. En ik vond het echt schokkend hoeveel mensen hun dier gewoon af kwamen geven, betaalden en weg gingen.
Dat ze niet het lef en respect hadden om hun trouwe vriend tot zijn allerlaatste momenten bij te staan.
Dat heeft hij toch wel verdient, ik snapte daar toen ook al niets van.
Dus hield ik het dier in mijn armen op het moment, en huilde ik hete tranen (ik was erg ongeschikt voor dat vak...)
En vervolgens gooiden we het overlden dier in een soort kliko die om de dag werd geleegd door een soort vuilniswagen...
Dat vond ik zoooo erg, zo disrespectvol...
Je schrijft dat hij niet alleen zal zijn, dat scheelt.
Denk dat ik inderdaad ook de DA thuis zou laten komen.
En als je moet huilen... nou en?
Hij is toch je vriend, daar mag je best om huilen hoor, daar zal geen dierenarts raar van opkijken.
Sterkte bij je beslissing en de tijd daarna.Hoe durf jij mensen op grond van het kleine beetje info ( het feit dat ze weglopen) te veroordelen? Bah.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:21
quote:Chardonnay schreef op 31 juli 2010 @ 17:15:
@thinky, het ziet er echt niet eng uit. Ze slapen al heel diep voordat ze het laatste spuitje krijgen. En dat spuitje krijgen ze dan gewoon ergen achter hun voorpootje. Ik vond het niet eng. Ik vond het eerste spuitje veel naarder omdat je ze dan ziet weg vallen.Ik ben zelf dierenarts assistente. en ik heb het over de Hartspuit, dus dierenarts spuit dan direkt in het hart, het dier is dan gelijk weg. hiervoor heeft hij een behoorlijk lange naald nodig en dat zien mensen liever niet.
@thinky, het ziet er echt niet eng uit. Ze slapen al heel diep voordat ze het laatste spuitje krijgen. En dat spuitje krijgen ze dan gewoon ergen achter hun voorpootje. Ik vond het niet eng. Ik vond het eerste spuitje veel naarder omdat je ze dan ziet weg vallen.Ik ben zelf dierenarts assistente. en ik heb het over de Hartspuit, dus dierenarts spuit dan direkt in het hart, het dier is dan gelijk weg. hiervoor heeft hij een behoorlijk lange naald nodig en dat zien mensen liever niet.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:24
zaterdag 31 juli 2010 om 17:26
Och wat verschrikkelijk naar. Ik zou kiezen voor de optie van de DA bij jullie thuis. Dan is hij in zijn vertrouwde omgeving en met alle liefde omringd. Op een zacht bed in plaats van een harde behandeltafel. Dat zou ik voor onze poes ook willen geloof ik. Als ze dat doen voor poezen tenminste.
Sterkte hoor!
Sterkte hoor!
zaterdag 31 juli 2010 om 17:28
Als ik straks oud ben, ziek en zwak
En pijn verjaagt de slaap,
Als onrust neemt van mij bezit,
Doe dan wat onvermijdelijk is,
En laat me gaan….
De laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
Of uitstel… tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart…
Wat jij liet doen, deed je voor mij:
Je hebt me nog meer pijn bespaard,
Voor zinloos lijden mij bewaart.
Een zwaar besluit?
Nee, …. huil nu niet.
Een wijs besluit dat is gegrond op een oud en uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik jouw hond.
En pijn verjaagt de slaap,
Als onrust neemt van mij bezit,
Doe dan wat onvermijdelijk is,
En laat me gaan….
De laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
Of uitstel… tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart…
Wat jij liet doen, deed je voor mij:
Je hebt me nog meer pijn bespaard,
Voor zinloos lijden mij bewaart.
Een zwaar besluit?
Nee, …. huil nu niet.
Een wijs besluit dat is gegrond op een oud en uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik jouw hond.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:29
En TO, heel veel sterkte. Ik denk dat je vooral moet doen waar je je goed bij voelt, en als dat is dat je er niet bij bent, dan is dat ook goed. Er zijn geen regels of wetten voor. Ik ben er bij mijn eerste kat niet bij geweest, bij mijn tweede kat wel. En vond beide gevallen even verdrietig en pijnlijk om mee te maken. Het feit dat mijn tweede kat heel erg ziek was en veel pijn leed maakte het schuldgevoel dat ik hem liet inslapen wel enigszins "goed" ,je zag het dier gewoon tot rust komen.
Het was overigens niet eng, wel plastisch maar ja, dat houd je toch.
Het was overigens niet eng, wel plastisch maar ja, dat houd je toch.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:30
Oh, ik schaam me ook absoluut niet voor het huilen hoor! Hoort erbij en het is heel nomaal hier in huis..Iedereen loopt hier met rode ogen rond. Hem alleen laten zou ik niet kunnen. Het is alleen de vraag hoe de hond hierop reageert. We zijn met zn vijven. Dierenarts er nog is bij. Als hij thuis wordt ingeslapen is er geen twijfel, iedereen aanwezig. Maar om met zn vijven in een stress situatie voor een hond mee te gaan naar de praktijk, terwijl dit nooit gebeurd, is een andere situatie. Ik ben er nu zo goed als uit, gewoon meegaan. Ik denk dat ik het mezelf niet zou kunnen vergeven als ik niet zou meegaan.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:31
zaterdag 31 juli 2010 om 17:35
quote:dangeensuus schreef op 31 juli 2010 @ 17:20:
[...]
Hoe durf jij mensen op grond van het kleine beetje info ( het feit dat ze weglopen) te veroordelen? Bah.
Oh gut sorry hoor, ik wist niet dat je kwaad werd.
Ik persoonlijk kon dat niet begrijpen, dat er niet 1 vertrouwd persoon bij kon blijven.
Zou dat zelf nooit doen, ben er wel bij geweest en als mijn huidige hond of poes moet worden ingeslapen ben ik daar natuurlijk bij.
Kijk als TO het echt niet wil hoeft het niet perse natuurlijk, haar vader zal er sowieso bij zijn. Dan heeft het dier toch een vertrouwd persoon bij zich.
[...]
Hoe durf jij mensen op grond van het kleine beetje info ( het feit dat ze weglopen) te veroordelen? Bah.
Oh gut sorry hoor, ik wist niet dat je kwaad werd.
Ik persoonlijk kon dat niet begrijpen, dat er niet 1 vertrouwd persoon bij kon blijven.
Zou dat zelf nooit doen, ben er wel bij geweest en als mijn huidige hond of poes moet worden ingeslapen ben ik daar natuurlijk bij.
Kijk als TO het echt niet wil hoeft het niet perse natuurlijk, haar vader zal er sowieso bij zijn. Dan heeft het dier toch een vertrouwd persoon bij zich.
zaterdag 31 juli 2010 om 17:36
quote:Chantilly21 schreef op 31 juli 2010 @ 17:30:
Oh, ik schaam me ook absoluut niet voor het huilen hoor! Hoort erbij en het is heel nomaal hier in huis..Iedereen loopt hier met rode ogen rond. Hem alleen laten zou ik niet kunnen. Het is alleen de vraag hoe de hond hierop reageert. We zijn met zn vijven. Dierenarts er nog is bij. Als hij thuis wordt ingeslapen is er geen twijfel, iedereen aanwezig. Maar om met zn vijven in een stress situatie voor een hond mee te gaan naar de praktijk, terwijl dit nooit gebeurd, is een andere situatie. Ik ben er nu zo goed als uit, gewoon meegaan. Ik denk dat ik het mezelf niet zou kunnen vergeven als ik niet zou meegaan.Met zijn 5-en meegaan is wat veel inderdaad, denk dat 2 personen naast de dierenarts het makkelijkst is.
Oh, ik schaam me ook absoluut niet voor het huilen hoor! Hoort erbij en het is heel nomaal hier in huis..Iedereen loopt hier met rode ogen rond. Hem alleen laten zou ik niet kunnen. Het is alleen de vraag hoe de hond hierop reageert. We zijn met zn vijven. Dierenarts er nog is bij. Als hij thuis wordt ingeslapen is er geen twijfel, iedereen aanwezig. Maar om met zn vijven in een stress situatie voor een hond mee te gaan naar de praktijk, terwijl dit nooit gebeurd, is een andere situatie. Ik ben er nu zo goed als uit, gewoon meegaan. Ik denk dat ik het mezelf niet zou kunnen vergeven als ik niet zou meegaan.Met zijn 5-en meegaan is wat veel inderdaad, denk dat 2 personen naast de dierenarts het makkelijkst is.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
