Jong en volledig afgekeurd,het blijft moeilijk

quote:1Fiat500 schreef op 08 december 2009 @ 16:09:

Vreselijk, mensonterend, alles moest ik verantwoorden. Ze gingen moeilijk doen omdat ik een te nieuwe auto bezat. Ja die had ik nou eenmaal al gekocht en bovendien toch echt nodig omdat ik niet met de bus of trein kon reizen.... en dan een woningbouwvereniging en WVG afdeling van de gemeente die elkaar de kosten van een reparatie aan een aanpassing in huis in de schoenen probeerden te schuiven, wat resulteerde in helemaal géén reparatie omdat ze de kosten te hoog vonden!! Dat soort dingen dus, dat vreet echt energie.







Die luxe positie heb ik (gelukkig) nooit zo heel erg gekend. Natuurlijk ook ik heb moeten inleveren. Een uitkering is geen vetpot. Ook tijdens mijn opvoeding was er lange periode weinig geld. Ik ben dus gewend om sober te moeten leven. Toch lukt het me heel goed om met weinig rond te komen. Zo goed dat menig ander met meer geld soms jaloers is op hetgeen ik heb opgebouwd. Ik ben wat dat betreft ook wel een beetje een Frek geworden. Vind het geweldig om met heel weinig geld weer veel gedaan te krijgen. Maar goed ik dwaal af....



Ik kan me heel goed voorstellen dat die stap mensonterend is. Dat je altijd je zaakjes goed voor elkaar had, en dat je nu ineens bij instanties aan moet kloppen waarvan je afhankelijk bent. Dat instanties vervolgens moeilijk gaan doen lijkt me helemaal vreselijk! Alsof je het niet al moeilijk genoeg hebt. En dan opnieuw het gevoel niet serieus te worden genomen. Moet je bewijzen dat het ECHT WEL nodig is. Ja dat is inderdaad energie vretend. Gelukkig heb ik het nog niet mee hoeven maken. Wellicht is daardoor mijn mening ook wat rooskleuriger.

Ja dat heb ik ook wel een beetje. En onbewust bescherm ik mezelf er tegen door simpelweg geen hechte vriendschappen aan te gaan. Komt het te dichtbij dan peer ik hem. Want wat als ze meer willen dan ik. Wat als ze meer verwachten dan ik ze kan geven? Tja en na een patroon van afwijzing en diverse nare ervaringen met mensen sluipt dat er toch gewoon in. Ook niet altijd makkelijk. Soms verlang ik best naar een fijne vriendschap. Maar telkens als zich een situatie voordoet ben ik weg voor ik het zelf door heb. Voorbeeldje, er is een iemand die regelmatig belt, informeert mailt... zolang het digitaal blijft vind ik het ok. Maar word er gebeld... whaaaa dan kruip ik achter de bank. Die persoon is bijna een jaar mijn partner geweest. Niets te vrezen dus. Geweldig mens! Maar goed. Ik ben dan ook een beetje jottem.

ik lees al deze mooie berichten. ik ben lichamelijk helemaal in orde.. maar krijg het maar steeds niet op een rij. ik probeer net als jullie me energie te verdelen en me te houden aan een structuur. die heb ik gewoon nodig. maar langs de structuur heb ik ook variatie en afwisseling nodig. dit maakt alles erg omstachtig en beland hierdoor vaak in een knoop. stap voor stap lijkt moeilijker dan gezegt. de basis is het moeilijkste. de makkelijkste dingen die iedereen gewoon automatisch kan hanteren zijn voor mij erg moeilijk. zo werk ik ongeveer 20 uur in de week. heb een eigen huishouden. een hond die me aan de wandel houdt. en een lieve kattepoes thuis. daarbij hoort natuurlijk vrije tijd. hobby. dat wordt me volgende stap. enkel heb ik dat vaker geprobeert. maar dan wordt het te veel en valt me werk er onder. ik hoop nu dat ik met 20 uur werk wel een aanvullende hobby kan hebben. ik heb geen wajong of andere uitkering. omdat ik bang ben dat je hele leven bij blijft. maar misschien zou het wel beter zijn. heb je een vangnet. daar zijn ze tenslotte voor gecreeerd.



ik vindt ook de buitenwereld moeilijk om eigenlijk het eenvoudigste waar ik last van heb te bespreken. het is tenslotte als een gebroken been. maar idd niet zichtbaar en ook niet vatbaar voor menige mede mens. maar toch! vindt ik de menige mede mens erg bekrompen. waarom mag je wel een gebroken been revalideren en bijvoorbeeld een psyge gebrek niet wordt erkent? tegenwoordig meer dan vroeger.



maar dan vraag ik me weer af: waarom wordt van je verwacht 40 uur te werken? ja alles is zo duur. das waar. maar alles is zo'n last en moeilijk. als werken vanzelf ging? dan was het eenvoudiger. werd eens gesteld op misschien borderline.. maar als ik dat heb? het zoeken van de border. zo zie ik het. altijd uiterste uit halen. dus geen middenweg kennen. ik probeer dat dus.. maar jezus wat is dat lastig! vooral als je afwisseling nodig heb en daarbij structuur. dat is zo tegenstrijdig!

Ik ben ook 80-100 % afgekeurd en heb Wajong. Ik ben 28.



Met dat verschil dat er bij mij wel kans is dat ik weer aan het werk kan. Het gaat om een psychische stoornis en ik kan daar inmiddels redelijk mee om gaan.



Ik heb nu geen energie om alles te lezen hier, sorry daarvoor.



Wat ik je wel kan vertellen: ik heb heel veel aan dit forum en het schrijven hier. Voordat ik hier schreef kende ik niemand die in een soortgelijke situatie zat als ik. Heb bij Viva veel steun en herkenning gevonden.



Hoop dat jij dat ook vindt

Ik tob nu ook al anderhalf jaar met het vinden van werk.Heb daartussen twee keer een baan gehad,in november ben ik de laatste dag ontslagen omdat ze geen werk meer hadden voor mij.Ze konden geen klanten trekken dus ik moest weg.En nu

2,5 weken geleden ben ik tijdens de proeftijd ontslagen omdat het

werk te hoog voor mij was gegrepen maar ze wisten dat ik geen

ervaring erin had.Toen vreesten ze dat ik tot eind augustus niet

helemaal klaargestoomd zou zijn en toen moest ik weer weg.



Ik doe vaak 10 sollicitaties per week,heel breed,ben bereid om ander werk te doen,of tijdelijk werk of part-time werk.Ik doe er alles aan en soms ben ik uren bezig om alles op internet af te

struinen en dit bijna iedere dag.Ik hou alles bij,bel werkgevers van tevoren op om informatie in te winnen en positief over te komen en zeg dat ik bereid ben om een cursus te volgen.Maar soms willen ze niet investeren.Ik bel na 2 weken op als ik nog niets gehoord heb na een sollicitatie om echte belangstelling te tonen.



Op dit moment voel ik me af en toe best onzeker en heb het gevoel dat ik niets kan terwijl ik 6 talen kan en een goede opleiding heb en genoeg werkervaring.Maar dan ben ik bang dat

dit niet goed genoeg is.



Soms maakt het me niets uit,ik ben een actieve vrouw,sport veel,

heb mijn hobbies,vrienden en familie maar aan de andere kant voel

ik me pas voor 100% erbijhoren als ik een baan heb.Nu voel ik me

hartstikke ontrendy en soms schaam ik me en voel me schuldig omdat mijn vriend wel iedere dag gaat werken en zelf overuuren draait.Ik doe echt mijn best en ben ook niet lui.



Mensen bemoeien zich soms ook met mij door te zeggen ''ga terug naar school'' of ''doe dit,doe dat!''Of bijna verwijtend:''Zo moeilijk is dat toch niet.''





Maar als ik weer naar school ga dan moet ik een dure opleiding betalen,doe geen ervaring op en heb geen kans op een baan.Mijn werkcoach zei ook dat een opleiding niet nodig is alleen als ik iets heel anders zou willen.Ik wilde een cursus secretaresse gaan volgen maar die hebben ze op dit moment niet voor mij.



Ik heb een goede opleiding en genoeg werkervaring,voer goede

sollicitatiegesprekken en schrijf goede brieven.Maar doordat ik in

deze 1,5 jaar ontslagen ben lijd ik af en toe een beetje aan faalangst en denk dan dat ik niets kan terwijl ik in het verleden ook veel succes heb gehad.Ik kan en wil echt wel werken maar krijg geen kans.Het is natuurlijk ook een rottijd.



Ondanks alles,want het heeft ook een andere kant,ik heb nu net

de problemen opgeteld waarmee ik te maken heb,ben ik ook een ontzettende vechter en geef niet op.Ik ben ook superflexibel.Ben ook bereid om in een winkel te werken of in een magazijn.Daar heb ik ook naar gevraagd en ze krijgen allemaal zoveel reacties.

Ik zit ook eraan te denken om vrijwilligerswerk te doen.



Sorry vanwege dit lange verhaal!Ik wilde alleen mijn gevoelens kwijt.Ben zeker weten niet alleen maar treurig maar soms zit ik er

doorheen,dan wordt ik onzeker en maak me zorgen of ik niet nog beter mijn best kan doen.Maar 40 sollicitaties per week vind ik ook een beetje veel.Dus aan de andere kant,ondanks alles,ben ik

ook trots op mijn inzet en dat zei mijn coach ook tegen mij dat ik

dat mocht zijn.Nu die baan nog!



Ik wil ook iedereen hier veel sterkte met alles wensen,ik herken

het gedeeltelijk.Ik leef met jullie mee.

Alleen een ding wil ik nog kwijt:Die 2 keren dat ik ontslagen ben in

deze anderhalf jaar kreeg ik iedere keer weer te horen dat ik ''zo lief ben en zo mooi,een goede colega en altijd vrolijk" blablabla... ...maar nooit eens iets over mijn inteligentie,of misschien ''je hebt je best gedaan maar je bent ongeschikt!''Alsof ik alleen maar een mooi uiterlijk heb,lief ben maar niet so slim???



Vind het zelf nogal moeilijk om hiervoor uit te komen en mijn verhaal te vertellen omdat het ergens voor mij voelt als een teken

van zwakte en onstoer.Ik wil een sterke en stoere meid zijn.



En dan ga ik dat bijna geloven en dat hakt een beetje erin.Terwijl

ik lichamelijk en psychisch in orde ben.Ja,ik ben niet volmaakt en

weet zeker niet alles maar vind het ook leuk om nieuwe dingen te

leren en die dingen die ik goed kan te gebruiken.Aan de andere

kant heb ik ook weer genoeg te bieden,talen,flexibiliteit,de

bereidheid om een cursus te volgen of een interne opleiding.Dat ik

dan soms twijfel aan mezelf is normaal en dan praat ik er ook over.Ik doe in ieder geval mijn mond open.Zeker,het is moeilijk af en toe en ik wil graag en kan ook maar krijg geen kans terwijl ik

ook zoveel ambities heb.Ik ga mezelf nu ook niet teveel onder druk

zetten maar gewoon verder vooruit kijken al is het niet makkelijk.



Mijn tijd,en die van velen anderen,komt zeker weten ook wel,alleen

moet ik ook veel geduld hebben.



Ik weet dat dit soort gevoelens ook erbij horen en ik ben niet de

enige.Danna kijk ik ook weer vooruit.Ondanks alles geef ik niet op.

Ik bekijk het aan de ene kant positief maar soms heb ik ook een

moeilijke periode.Dit van me af te schrijven lucht op.

quote:Moonlight82 schreef op 17 augustus 2010 @ 22:04:

Ik ben ook 80-100 % afgekeurd en heb Wajong. Ik ben 28.



Met dat verschil dat er bij mij wel kans is dat ik weer aan het werk kan. Het gaat om een psychische stoornis en ik kan daar inmiddels redelijk mee om gaan.



Ik heb nu geen energie om alles te lezen hier, sorry daarvoor.



Wat ik je wel kan vertellen: ik heb heel veel aan dit forum en het schrijven hier. Voordat ik hier schreef kende ik niemand die in een soortgelijke situatie zat als ik. Heb bij Viva veel steun en herkenning gevonden.



Hoop dat jij dat ook vindt



Lieve Moonlight,je bericht klinkt positief.Ik zal voor je duimen dat je

in kleine stappen weer aan het werk kunt.Gun het je van harte.

Graag mijn postingen niet kwoten!Thanks!

Thanks Geraldine



Het probleem is dat deze positieve periodes afgewisseld worden met depressies. Maar die leer ik steeds beter hanteren.



En idd, stap voor stap, ik ben op de goede weg.

Tjee Geraldine... wat rot.



Maar ik kan bijna niet geloven dat er met jouw enorme talenkennis niets te doen is. Er zijn bijv bedrijven met veel internationale contacten en dan is iemand die 6 talen spreekt toch goud waard?

Of heb je zelf al in die richting gedacht?



Ik ken een bedrijf dat redelijk specifieke dingen verkoopt (een bepaald onderdeel voor een bepaald soort auto) en zaken doet in heel veel landen. Ze hebben een paar secretaresses zitten die allemaal een aantal talen spreken, allemaal een ander 'gebied' en zo hebben ze samen heel veel talen.



Heb je ook je CV (met talen!) op monsterboard enzo staan? En uitzendbureaus geprobeerd?



Ik weet niet hoe het zit met vertaalwerk, of je dat ook leuk zou vinden. (Is wel een eenzame bezigheid).



Nouja je hebt vast al veel geprobeerd maar ik kan bijna niet geloven dat jij in een magazijn zou moeten werken omdat er verder niks mogelijk is. (Niet dat het erg zou zijn, een magazijn maar het klinkt niet alsof je dat heel graag wilt )



Succes



(en heb je al eens zelf een topic geopend zodat mensen met ideeën kunnen komen? Desnoods met een andere nick? )

Hoi Moonlight,bedankt voor je reactie!Ik voel me enorm opgelucht omdat ik van me af kan schrijven.Dat ik 2 keer ben ontslagen in 1,5 jaar maakt dat ik een beetje faalangst heb op dit moment en me soms nogal onzeker kan voelen daardoor.



Ik heb juist wat begeleiding nodig om een baan te vinden en ook deze te behouden,juist nu in deze tijd en die kreeg ik niet toen ik weer aan het werk ging.Ik had een baan gevonden toen was het:''Gefeliciteerd,succes en doei!''.En toen ik ontslagen was:''Wat jammer voor je,ben je er weer?''Ik weet uiteraard wat mijn talenten zijn maar er is zoveel concurrentie en soms maakt me dat bang.Nog nooit was ik zo lang werkeloos.



Die tips die je opnoemde heb ik al gevolgd:Ik sta ingeschreven bij 15 uitzendbureaus en detacheringsbureaus.Ben ook op gesprek geweest voor een project van 4 weken om vakantiebrochures in het Deens te vertalen.Ik moest een testvertaling doen.Deens is mijn moedertaal samen met Duits en ik woon niet in Denemarken maar spreek het erg goed.Toch ben ik het niet geworden omdat ze mijn Deens te ouderwets en niet hip genoeg vonden.Wel teleurstellend omdat ik deze baan graag had gewild en in een leuk team had gezeten.



Ondanks alles,ga ik absoluut niet opgeven.Ik heb ook gesolliciteerd als winkelmedewerker.Mode vind ik nou ook weer

erg leuk.Het helpt me echt om erover te praten en gelukkig

pieker ik er s'nachts niet over.



Wat ik hier schrijf is dat voel ik in vlaggen en wat jullie schrijven

is voor mij een klein beetje herkenbaar,wel het verschil dat ik

kan werken en het moeilijk is om iets te vinden.



Maar ik ga er verder voor.Ik zet hem op.

Moonlight,we komen er wel.Jij en ik,we zullen een baan vinden,

we moeten gewoon wat geduld hebben.En dat heb ik soms niet.

Daar moet ik wel nog een beetje aan gaan werken.

Ik heb soms juist teveel geduld... dan zit ik er niet hard genoeg achteraan



Bedankt voor je antwoord. Je hebt ook wel een paar keer flink pech gehad zo te zien.



Wel goed dat je je niet snel 'te goed' voelt voor een baan. Een winkel kan heel erg leuk en afwisselend zijn. Sommigen zullen dat echter zonde van hun opleiding vinden, etc.

Leuk als jij daar gewoon voor gaat.



Ben benieuwd waar je terecht komt uiteindelijk.

Ik hoop dat Snoet het niet erg vindt dat we in haar topic zitten te schrijven...

Hoi Moonlight,daar ben ik ook naar benieuwd.Ik solliciteer

natuurlijk breed en ook alleen op banen die me leuk lijken.De

enigste onzekerheid die ik op dit moment heb dat ik me soms

minder mee vind tellen zonder baan...dat is best jammer.Ja,ik

ben een paar keer flink pech gehad,natuurlijk ook geluk omdat

het bij andere bedrijven wel lukte.Maar als een bedrijf failliet gaat of ze gaan reorganiseren.Ook toen ik voor vast werkte!Het

werk deed ik daar erg goed.Maar ik ben nu ook kritischer met

solliciteren.



Ik hoop ook dat Snoet het niet erg vind.Ben best benieuwd hoe

het met haar gaat.Heb jij wel eens gewerkt of een opleiding

gevolgd?



Belangrijk is ook dat we elkaar blijven steunen!!!

Ik herken wel het één en ander in je verhaal... Ik ben een 35 jarige man en sinds dit jaar volledig afgekeurd. Vanaf 1998 hebben zich psychische klachten ontwikkeld. Toen werkte ik fulltime bij een bouwmarkt. Deze klachten resulteerden in eerste instantie in overspannenheid door verschillende oorzaken op persoonlijk vlak (ziekte van moeder, het plotseling op mezelf moeten gaan wonen..) en toen begon de echte ellende, erna is het eigenlijk nooit helemaal meer goed gekomen.



Mijn leven bestond vanaf 1998 tot afgelopen jaar uit het hebben van werk, zowel regulier als op gesubsidieerde basis, van WW uitkering naar ZW uitkering, van bijstand naar gedeeltelijk WAO, enzovoorts...



En sinds dit voorjaar ben ik 100 procent afgekeurd. Om eerlijk te zijn: ik zit er niet mee, omdat ik al járen tegen mijn eigen grenzen aanliep op het gebied van arbeid en persoonlijke drama's zoals het overlijden van mijn beide ouders in 2005 heb ik het geaccepteerd dat ik nu langs de sociale en economische zijlijn sta...



altijd al had ik het gevoel niet mee te kunnen komen in het reguliere arbeidsproces, maar ook niet binnen de meer gestructureerde en veiligere gesubsidieerde arbeidsvormen.



Ook op school kwam ik nooit goed mee met bv. rekenen en op het voortgezet onderwijs ging het mede daarom ook niet goed.



Omdat ik al jaren van mezelf weet waar mijn grenzen liggen, ben ik ook al een aantal jaren in "gevecht" met het UWV om het voor elkaar te krijgen 100 procent arbeidsongeschikt verklaard te worden.



Sinds 2003 heb ik niet meer gewerkt, en ja het is soms lastig om dat uit te leggen aan je vriendenkring die er allemaal een goed betaalde carrière op na houden.



Maar ik heb nu rust. Blijkbaar zijn de dingen die voor de meesten zo belangrijk zijn zoals een vaste baan, het opbouwen van pensioen, het hebben van een leuk salaris, 3 maal per jaar op vakantie gaan en elke twee jaar een dikke (lease) auto voor de deur voor mij niet weggelegd.



Ik heb er vrede mee. Ik verveel mij geen moment en ben blij dat ik mijn eigen weg kan gaan, hoe gek dit ook mag klinken. Accepteer dat het nu even niet anders is. Over een paar jaar ziet het er misschien heel anders voor je uit, in positieve zin. wie zal het zeggen?



Natuurlijk hoop ik ook ooit weer te gaan werken, maar dan wel op een manier die bij mij past, en waar ik me lekker bij voel. Gelukkig zijn er bij mij 2 A4tjes vol beperkingen bekend en erkend en wordt dit ondersteund door diverse psychische rapporten.



Recent werd bij mij ADD vastgesteld, in combinatie met een depressie. Antidepressiva slik ik al jaren, nu recent is daar ook nog Ritalin bij gekomen. Deze maand start mijn ADD training bij de lokale GGZ en voorlopig vind ik het best zo.



Klinkt vast gek, maar ik heb nu berusting en voor mijn gevoel is dit het maximale voor dit moment. Even geen strijd meer, je steeds maar weer moeten bewijzen of op je tenen moeten lopen...

Zelf ben ik in een onderwerp als deze erg van de overtuiging dat je zelf de regisseur bent in hoe je dit soort dingen oppakt, ervaart etc. Dezelfde situatie maar 2 verschillende ziens- en handelswijze kunnen resulteren in 2 totaal andere ervaringen.



Laat ik even beginnen bij het begin; zelf ben ik alweer 10 jaar arbeidsongeschikt, inmiddels 30 jaar. Voor mij zit er geen realistische kans meer in dat ik ooit nog betaalde arbeid zal verrichten. Zeg nooit nooit, maar realistisch mag ik het niet noemen.



Er is een periode geweest dat ik het daar niet altijd even makkelijk mee gehad heb. Toen ik daar kritisch naar ben gaan kijken kwam ik steeds op 1 ding terug; ikzelf. IK had er moeite mee omdat IK een bepaald beeld had bij het verrichten van betaalde arbeid en arbeidsongeschikt zijn. IK was het die signalen oppikte vanuit "de maatschappij", of die er nu wel waren of niet. IK was degene die daarin kon bepalen hoe ik hierin sta en het zal ervaren.



Ik ben voor mezelf na gegaan waaróm betaalde arbeid belangrijk voor me leek te zijn. Was dat écht belangrijk? Veel dingen eigenlijk ook niet, dus tijd ze los te laten. Een enkel iets wel en dat waren dus de dingen waarmee ik bezig ben gegaan om die in vormen te gaan gieten die passen bij wat ik wil, wens en kan. En dan waren er ook nog dingen waar ik geen invloed op heb. Ik kan me wel of niet druk maken over afhankelijk zijn van een uitkering, maar wat schiet ik er mee op? Negatieve energie en het leidt nooit ergens positiefs toe. Feit is dat ik die uitkering nodig heb, blij ben dat het er is, en dat feit niet kan veranderen. Heb het toen dus maar overboord gegooid.



Nu na 10 jaar? Ik bén niet mijn arbeidsongeschiktheid. Ik ben Pixiedust met allerlei facetten maar bovenal Pixiedust. Als ik de vraag krijg wat ik "doe", dan denk ik vaak niet als eerste aan het invullen daarvan met "er wordt mij gevraagd waar ik de kost mee verdien". Ik heb als het ware mijn leven vorm gegeven zoals ik dat wil en kan en ben daar in de basis zo content mee dat die status voor mij niet meer meeweegt in het dagelijkse. natuurlijk zijn er ups en downs, zoals bijv. mijn gezondheid op het moment enorm dwars ligt. Oncourant, niet leuk soms ronduit *insert scheldwoord*, maar dat staat bij mij los van die arbeidsongeschiktheid. In 1 ding heeft het wel een overeenkomst met elkaar; bij beiden moet/moest ik mijn weg vinden passend bij wie ik ben en wat mijn mogelijkheden zijn.



Buitenwereld? Ik krijg niet veel rare opmerkingen of vragen, laat staan echt ongepaste. Ik ben er vaak doof voor (heb mijn focus vaak op andere dingen), wat misschien al scheelt. Veel opmerkingen en vragen kan ik ook wel begrijpen. Niet altijd even handig verpakt, maar niet met slechte bedoelingen. En ik snap een mis geslagen plank ook nog wel eens, laten we wel zijn; het is verdraaide lastig te weten hoe iets in deze is als je niet in dergelijke schoenen gelopen hebt. En ik gun elk ander mens dus die onwetendheid eigenlijk. De zeer enkele ongepaste? Negeren, schep humor er overheen, meestal raakt het me niet. Ik steek er bij voorkeur zelf ook de draak mee. Je hebt werkpaarden en luxepaarden. Een werkpaard ben ik duidelijk niet, och wat een straf toch, sommigen moeten nu eenmaal het luxe deel op zich nemen. Dat werk.



Eerder deze week viel ik een topic binnen waar een opmerking werd gemaakt in de lijn van "ben afgekeurd, ik heb geen leven". Ik sloeg duidelijk de plank nogal mis qua toon van het topic -ga ik eens ergens serieus op in, blijkt dat totaal niet gewenst te zijn- maar een dergelijke overtuiging, dat raakt me diep. Zo zonde als iemand zichzelf zo beperkt. Ziet als geslaagd of gefaald enkel en alleen afhankelijk van het verrichten van betaalde arbeid of niet. Dan zou ik soms wel willen schreeuwen en iemand door elkaar rammelen; "er zit zó veel in elk mens, geef het de kans om ook in jou te zien, te koesteren. Je bent geen arbeid, je bent wie je bent met al jouw kanten. Daar mag je ook best trots op zijn".





Hmm, zit geloof ik wel erg op de preekstoel is het niet?

Oralis,ik wil je in ieder geval veel sterkte en succes wensen met alles.Vind dat je er goed mee omgaat.Daar heb ik respect voor.Is vrijwilligerswerk misschien iets voor je?(Alleen een idee

hoor).



Pixie,ik vind je niet preken.Je mag gewoon je verhaal kwijt hier

hoor.



Met mij gaat het goed.Ik voelde me een paar weken geleden

een beetje veronzekerd en bij mij is de reden een andere.Niet

omdat ik niet kan werken maar omdat ik vanwege de krisis op

dit moment moeilijk werk kan vinden.Ik heb dus gewoon mijn

gevoelens geuit een paar weken geleden.



Zoals ik zelf ook al heb geschreven zo ga ik er verder voor en

geef ik niet op.Ik ben ook erg trots op mijn inzet en verder heb

ik gelukkig mijn familie,vrienden en hobbies.Dat vind ik ook

belangrijk.Met de baan dat komt ook een keertje goed.



Verder iedereen hier,sterkte en ik leef met jullie mee.

Leuk dat dit topic weer omhoog is. Ik mis alleen Snoet.



Heb echt geen tijd om te lezen helaas, maar volgens mij worden hier interessante dingen gezegd!

Pixiedust, mag ik iets vragen: Ben jij nieuw op het forum op ben je een oude bekende onder een nieuwe naam?

(je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt)



Ik zie je ineens heel vaak voorbij komen namelijk.



(reageer zo nog inhoudelijk)

Pixie, hoe reageer jij dan als mensen vragen 'wat je doet'?



Ik vind dat heel vervelend namelijk. Zelfs zo dat ik bepaalde situaties uit de weg ga of zorg dat ik onderwerpen paraat heb voor kletspraatjes die niet op mijn leven uitkomen.



Komt ook omdat ik het nog steeds moeilijk heb met het feit dat ik van studente in relatief korte tijd veranderde in pscychiatrisch patient in een gesloten inrichting. Dat gedeelte hoef ik er niet bij te vertellen maar als mensen door vragen komt het daar toch op.



Ben benieuwd hoe jij dat soort gesprekken voert.



Oh en verder ben ik het met je eens hoor, dat 'wat je doet voor de kost' in feite totaal niet interessant is voor wie je bent. Maar mensen willen dat toch graag weten. Soms om een beeld van je te krijgen, soms om een gesprek aan te knopen op een verjaardag of borrel.

En feit blijft dat voor veel mensen van mijn leeftijd de carriere erg belangrijk is. Zeker voor degenen die ik nog ken uit mijn studententijd. (en daar is niets mis mee, want ze hebben niet voor niks zo hard gestudeerd)



Ik moet er wel voor waken dat ik niet gedesinteresseerd raak voor hun bezigheden. Soms vraag ik niets over werk, om het gesprek daar vooral niet over te laten gaan. Maar als werk voor hun erg belangrijk is, is het netjes dat ik er wel interesse voor toon.



Ik heb een tante die zelf nooit gewerkt heeft. Vroeger moest ze thuis in de huishouding werken, dus geen opleiding. Vervolgens werd ze moeder, daarna oppastante en toen oma.

Maar ze vraagt altijd aan mijn moeder hoe haar sollicitaties geweest zijn, en nu moeder weer werkt, hoe het gaat met werken. Ik vind dat knap. Nooit een spoor van jaloezie, gewoon interesse. (Neem er een voorbeeld aan Moon!)



(oppastante was overigens wel betaald maar jullie snappen wat ik bedoel toch?)

Moonlight, het zou zeker kunnen dat je mij al langer kent dan Pixie oud is ja.



Hoe ik reageer op "wat doe jij?". Dat hangt er een beetje vanaf wat mijn bui is, waar ik in die periode mee bezig ben en wie het vraagt. Als ik denk "gaat je geen drol aan", dan draai ik het onderwerp. Meestal zal mijn antwoord zonder nadenken iets zijn in de richting "bezig zijn met mijn passies". En dat doe ik ook, al vul ik die anders in dan men dat nog wel eens voor me invult.



Nu kun je aan mij bepaalde dingen makkelijk zien. Wielen onder een kont, dat valt best op. Andere dingen zie je weer niet. Ik heb reacties in 2 groepen ingedeeld. De zogenaamde groep 1; 'agossiepossie, arm zieltje, koetiekoe". Gruwel! Groep 2 reacties komen van mensen die voorbij 1 kunnen zien, mij zien voor wie en wat ik ben en (al dan niet op een iets té toon) roepen; "werk jij niet? Met jóuw capaciteiten?", als ze beseffen dat ik niet werk. Tja mensen, er is meer op de wereld dan zielig of verstandelijk vermogen. Dat gezegd hebbende, mensen stappen bij mij heel snel voorbij mijn AO-status.



Afgezien van de enkele eeuwige zeikerige beroepsroddelaar, is het eigenlijk nooit onderwerp ergens in. In een nieuw contact kan er soms op een gegeven moment een vraag komen of komt het toevallig aan het oppervlak dat ik niet werk. Dan kan het eventjes onderwerp zijn, maar meer dan een enkel gesprek is het niet. Ik ben wie ik ben, ook voor anderen kennelijk. Misschien dat het komt omdat ik mezelf niet met arbeid identificeer, wie zal het zeggen? Maar het komt gewoon nauwelijks ter sprake.





Waaróm moet jij iets uit de doeken doen? Als jij dat niet wilt, klaar. Om welke reden dan ook. Ik ga ook echt niet aan "jan en alleman" ook maar iets vertellen als ik dat niet wil. Ik krijg bijv. om de haverklap gepast en vooral; ongepast de vraag "wat is er met jou?" omdat men wat wieltjes onder mijn kont ziet. Afhankelijk van mijn bui en de toon speel ik of domme gans (met mij? met mij? Snap de vraag vooral niet) of laat duidelijk merken dat de vraag ten eerste onbeschoft is en ten tweede ik er geen enkele behoefte aan heb om daar antwoord op te geven. Klaar.



Als jij iets niet uit de doeken wilt doen; niet doen. In het begin misschien lastig, maar het wordt alleen makkelijker door het te gaan doen. Als je het lastig vindt; denk er eens over na. Welk antwoord zou je kunnen geven om een grens te trekken, duidelijk en toch beleefd (tenzij de situatie geen beleefheid vergt). Je zou zelfs kunnen oefenen hoe je dat zegt en hoe je vervolgens het onderwerp van gesprek wijzigt. Daarmee voorkom je vervelende stiltes en dat de ander er toch weer verder op wil inhaken.



Voor borrels en feestjes kun je ook al oefenen met een standaard riedeltje. Die vraag is inderdaad standaard (ook uit sociale onhandigheid en veiligheid, volgens mij), dus daar kun je al op voorbereiden. Hoe kun jij jezelf anders presenteren dan iemand die 'werkt of niet'? Je bent vast meer dan dat. Zou het antwoord daar op kunnen focussen? Of zou je misschien zelfs wel het gras weg kunnen maaien en zélf de aanzet geven, alvorens jou de vraag gesteld kan worden?



Dat werk voor anderen wel belangrijk is; zie het maar een beetje als ouders met kinderen versus de verstokte kinderloze. De laatste snapt ook niet altijd waarom het alweer over het kotertje gaat. Dan roep je een keer 'ah, oh, wat lief'. Dat werkt bij werk niet , maar daar werken andere dingen. Je hoeft ook niet altijd elk detail van iemands leven/verhaal écht interessant te vinden, veins gerust eens. Doet elk mens, ieder op eigen momenten. En een andere keer zul je merken dat het je wel boeit omdat die persoon bijv. geweldig over dat werk kan vertellen, iets doet dat jouw wel trekt of wat dan ook.



Heb het gevoel erg onduidelijk te zijn, vanavond. Ben benieuwd of je er iets van kunt maken, gil gerust als ik weer eens zo onduidelijk als maar kan zijn, ben.

Nee je bent wel te volgen. Weet alleen nog niet wie je bent



Nee het gaat mensen niet altijd wat aan wat ik doe. Maar ze vragen het echt uit belangstelling. Ook mensen die ik ken van vroeger en die gewoon benieuwd zijn waar ik terecht gekomen ben, werktechnisch.



Laatst was ik bijv op de diplomauitreiking van mijn broertje. Zelfde school als ik vroeger, deels dezelfde leraren. Maar ik wilde echt niet met ze praten. Veel te bang dat ze de standaardzin zouden zeggen. (Wat doe jij tegenwoordig)



Ik ben tegenwoordig ook wel van de leugentjes om bestwil maar als het gaat om mensen die mijn ouders of broers ook kennen (familieverjaardagen bijvoorbeeld) schiet het niet echt op als ik een verhaal verzin over wat ik doe.



Ik weet niet of het uitmaakt, maar bij mij is er wel grote kans dat ik weer aan de slag ga. Dan heb ik weer een volledig antwoord op de vraag wat ik doe. En als het aan mij ligt komen mensen ook niet te weten dat ik er in de tussentijd (lang) uit geweest ben.



Ik vind het trouwens niet zo netjes dat mensen altijd aan je vragen wat er met je is. Had zelf laatst per ongeluk zo'n situatie. We waren met vrienden en op een gegeven moment voegden een paar vrienden van een vriend zich bij de groep. We besloten naar een evenement te gaan een stuk verderop. Eén van die jongens kon niet zo ver lopen dus hij pakte de fiets. Ik vroeg of hij geblesseerd was (puur interesse). Nee hij zat middenin een periode van chemo.

Natuurlijk kon ik niet weten dat dat de reden zou zijn maar ik had wel het idee dat ik iets gevraagd had wat me niets aan ging. Ben er niet over doorgegaan. (Wel gereageerd uiteraard maar geen vragen meer over gesteld)



Maar moest wel meteen aan mijn eigen situatie denken. Soms vragen mensen iets gewoon uit belangstelling en komen ze wat mij betreft veel te dichtbij daarmee. Terwijl voor een werkend persoon de vraag juist leuk is want dan kan diegene wat vertellen.



Toen ik werkte kon ik daar ook uren over praten. Lekker makkelijk.

Maar waarom vul je de vraag in zoals dat sociaal verwacht wordt? Men verwacht natuurlijk op "wat doe jij tegenwoordig" een betaalde arbeid antwoord. Maar jouw antwoord is anders. Je kunt aangeven dat je niet werkt, waarom, dat het iemand niet aan gaat, maar je zou ook kunnen aangeven wat je wél doet tegenwoordig. Focus op datgene waar je nu jouw leven mee vult, opbouwt, positief naar kijkt, dingen die een afspiegeling zijn van jou. Enthousiasme is vaak aanstekelijk. Als jij enorm leuk en enthousiast gaat vertellen over hoe druk je bent met vulmaarin dan gaan mensen er behoorlijk vaak als makke schaapjes in mee. Ontwijk je de vraag als je het antwoord niet wilt geven, zonder er zelf een gevoel van "oei" bij te krijgen. In plaats daarvan praat je over positieve, leuke dingen. Dat voel je onbewust zelf ook weer -> cirkeltje rond.