Psyche
alle pijlers
Angst voor van de trap vallen
zondag 14 december 2025 om 20:04
Hallo,
Ik vind het best spannend om dit te delen, maar ik merk dat ik het graag van me af wil schrijven.
5 weken geleden ben ik gestopt met antidepressiva. Dat gaat verrassend goed, al merk ik dat de angst die ik altijd al had, nu wel wat is toegenomen. Die was er tijdens het gebruik van antidepressiva ook, maar nu lijkt het alsof de “deken” eraf is.
Waar ik vooral last van heb, is de angst dat mijn dierbaren, en dan met name mijn kinderen, van de trap zullen vallen. Ik weet niet waar die gedachte vandaan komt, er is niets aan vooraf gegaan (hooguit dat ik als kind vroeger van de trap gevallen ben, een bekende overleden is na val van trap en ik wel eens hoor dat ouder met baby van trap valt).
Ik ben bijvoorbeeld ’s nachts extreem alert als ik mijn partner met onze dochter op de arm de trap af hoor lopen. Ik lig dan met gespitste oren te luisteren tot ze beneden zijn.
Het meest worstel ik echter met het volgende: mijn moeder (57 jaar) past elke vrijdag bij ons thuis op onze dochter. Dagen van tevoren zie ik daar al tegenop. Op mijn werk ben ik dan continu bang dat ik een telefoontje krijg dat zij met onze dochter op de arm van de trap is gevallen. Het is niet zomaar wat gepieker, het is echte angst. Soms zie ik het zelfs kort voor me, in flitsen. Ik weet rationeel dat het irrationeel is, maar het voelt heel naar.
Gisteren was ze hier en ’s avonds zag ik haar even strompelen. Meteen schoot door mijn hoofd: is ze zo met haar van de trap gegaan?
Het gaat zelfs zo ver dat ik soms denk: misschien kan mijn dochter op vrijdag beter ook naar de opvang.
Het is niet dat ik mijn moeder niet vertrouw, zij heeft mij en mijn zusje ook grootgebracht, maar ze is nu 57, niet de slankste, het is een voor haar onbekende trap, loopt in haar huis nooit trap en ze heeft al 27 jaar geen kind meer op de arm gehad.
Overigens merk ik dit ook bij mijn schoonouders en mijn zusje: ik ben terughoudender om hen te vragen op te passen. Mijn zusje heeft soms moeite als onze dochter wat wilder wordt wanneer zij haar vast heeft, dus ik zie haar liever nog geen trap lopen met haar (geen ervaring met kinderen).
Toch vind ik vooral de situatie met mijn moeder op vrijdag het moeilijkst. De rest kan ik redelijk hanteren. Ik wéét dat het irrationeel is en dat de kans minimaal is. Ik kan het ook relativeren, maar ondanks dat blijft de angst aanwezig.
Daarom mijn vraag: herkennen jullie dit? Zijn jullie ook wel eens bang dat iemand met jullie kindje van de trap valt, of is dit echt een heel bijzondere gedachte?
Ik ben van plan om hier komende week contact over op te nemen met de POH van de huisarts, maar hebben jullie misschien ook praktische tips?
Ik overweeg toch om opnieuw te starten met mijn medicatie. Hoewel ik trots ben dat ik nu al 5 weken zonder ben, voelt het ergens ook als falen om weer te beginnen. Tegelijk merk ik dat ik mezelf leuker vind (leukere partner en moeder) met medicatie, maar misschien heeft mijn brein simpelweg nog tijd nodig om te wennen aan het leven zonder.
Hou aub de reacties respectvol…
Ik vind het best spannend om dit te delen, maar ik merk dat ik het graag van me af wil schrijven.
5 weken geleden ben ik gestopt met antidepressiva. Dat gaat verrassend goed, al merk ik dat de angst die ik altijd al had, nu wel wat is toegenomen. Die was er tijdens het gebruik van antidepressiva ook, maar nu lijkt het alsof de “deken” eraf is.
Waar ik vooral last van heb, is de angst dat mijn dierbaren, en dan met name mijn kinderen, van de trap zullen vallen. Ik weet niet waar die gedachte vandaan komt, er is niets aan vooraf gegaan (hooguit dat ik als kind vroeger van de trap gevallen ben, een bekende overleden is na val van trap en ik wel eens hoor dat ouder met baby van trap valt).
Ik ben bijvoorbeeld ’s nachts extreem alert als ik mijn partner met onze dochter op de arm de trap af hoor lopen. Ik lig dan met gespitste oren te luisteren tot ze beneden zijn.
Het meest worstel ik echter met het volgende: mijn moeder (57 jaar) past elke vrijdag bij ons thuis op onze dochter. Dagen van tevoren zie ik daar al tegenop. Op mijn werk ben ik dan continu bang dat ik een telefoontje krijg dat zij met onze dochter op de arm van de trap is gevallen. Het is niet zomaar wat gepieker, het is echte angst. Soms zie ik het zelfs kort voor me, in flitsen. Ik weet rationeel dat het irrationeel is, maar het voelt heel naar.
Gisteren was ze hier en ’s avonds zag ik haar even strompelen. Meteen schoot door mijn hoofd: is ze zo met haar van de trap gegaan?
Het gaat zelfs zo ver dat ik soms denk: misschien kan mijn dochter op vrijdag beter ook naar de opvang.
Het is niet dat ik mijn moeder niet vertrouw, zij heeft mij en mijn zusje ook grootgebracht, maar ze is nu 57, niet de slankste, het is een voor haar onbekende trap, loopt in haar huis nooit trap en ze heeft al 27 jaar geen kind meer op de arm gehad.
Overigens merk ik dit ook bij mijn schoonouders en mijn zusje: ik ben terughoudender om hen te vragen op te passen. Mijn zusje heeft soms moeite als onze dochter wat wilder wordt wanneer zij haar vast heeft, dus ik zie haar liever nog geen trap lopen met haar (geen ervaring met kinderen).
Toch vind ik vooral de situatie met mijn moeder op vrijdag het moeilijkst. De rest kan ik redelijk hanteren. Ik wéét dat het irrationeel is en dat de kans minimaal is. Ik kan het ook relativeren, maar ondanks dat blijft de angst aanwezig.
Daarom mijn vraag: herkennen jullie dit? Zijn jullie ook wel eens bang dat iemand met jullie kindje van de trap valt, of is dit echt een heel bijzondere gedachte?
Ik ben van plan om hier komende week contact over op te nemen met de POH van de huisarts, maar hebben jullie misschien ook praktische tips?
Ik overweeg toch om opnieuw te starten met mijn medicatie. Hoewel ik trots ben dat ik nu al 5 weken zonder ben, voelt het ergens ook als falen om weer te beginnen. Tegelijk merk ik dat ik mezelf leuker vind (leukere partner en moeder) met medicatie, maar misschien heeft mijn brein simpelweg nog tijd nodig om te wennen aan het leven zonder.
Hou aub de reacties respectvol…
zondag 14 december 2025 om 20:19
Ik heb dat ook een tijd gehad. Vooral als ik zelf met kind op de arm op de trap liep. En ik was ook best panisch met traphekjes dicht enz. Maar niet zo erg als bij jou. Het werd vanzelf minder toen de kinderen ouder werden.
Maar ik ben wel ook wel een tijdje met kind op de kont van de trap gegaan. Ik heb niet echt tips maar herken het tot op zekere hoogte dus wel.
Als het je belemmert is de poh zeker een goed idee. Vooral doen! En bespreek ook met een professional hoe lang je je brein de tijd moet geven om te ‘ontwennen’ van de ad.
Maar ik ben wel ook wel een tijdje met kind op de kont van de trap gegaan. Ik heb niet echt tips maar herken het tot op zekere hoogte dus wel.
Als het je belemmert is de poh zeker een goed idee. Vooral doen! En bespreek ook met een professional hoe lang je je brein de tijd moet geven om te ‘ontwennen’ van de ad.
zondag 14 december 2025 om 20:29
zondag 14 december 2025 om 20:35
Fijn dat het enigszins herkenbaar is!BlauweMaan schreef: ↑14-12-2025 20:19Ik heb dat ook een tijd gehad. Vooral als ik zelf met kind op de arm op de trap liep. En ik was ook best panisch met traphekjes dicht enz. Maar niet zo erg als bij jou. Het werd vanzelf minder toen de kinderen ouder werden.
Maar ik ben wel ook wel een tijdje met kind op de kont van de trap gegaan. Ik heb niet echt tips maar herken het tot op zekere hoogte dus wel.
Als het je belemmert is de poh zeker een goed idee. Vooral doen! En bespreek ook met een professional hoe lang je je brein de tijd moet geven om te ‘ontwennen’ van de ad.
Ik doe niks extra’s/anders/meer, dus ga er niet naar handelen, maar vervelend is het wel helaas.
zondag 14 december 2025 om 20:55
Vind je het ook falen als iemand met suikerziekte insuline spuit? Of als iemand met astma een inhaler gebruikt? Ik neem aan dat je wel een beetje snapt waar ik heen wil? Ik gebruik ook anti-depressiva. Ook ik ben daarmee een leuker mens, veel minder angstig en somber en ik zie daarom geen enkele reden om er ooit mee te stoppen. Dat is geen falen. Het is gewoon een medicijn dat ik nodig heb om goed te blijven functioneren.
Je angsten klinken vrij extreem en irreëel. Zeg ik als iemand die zulke angsten ook heeft gehad, geen oordeel. Maar echt, of je nou weer aan de antidepressiva gaat of niet, probeer eens met minder oordeel en meer liefde naar jezelf te kijken.
Je angsten klinken vrij extreem en irreëel. Zeg ik als iemand die zulke angsten ook heeft gehad, geen oordeel. Maar echt, of je nou weer aan de antidepressiva gaat of niet, probeer eens met minder oordeel en meer liefde naar jezelf te kijken.
zondag 14 december 2025 om 21:00
Ik weet niet waar die gedachte vandaan komt, er is niets aan vooraf gegaan (hooguit dat ik als kind vroeger van de trap gevallen ben, een bekende overleden is na val van trap en ik wel eens hoor dat ouder met baby van trap valt).
Er is van alles aan vooraf gegaan. Neem dit serieus.
Ga EMDR doen. Of iets anders voor verwerking.
Er is van alles aan vooraf gegaan. Neem dit serieus.
Ga EMDR doen. Of iets anders voor verwerking.
zondag 14 december 2025 om 21:09
zondag 14 december 2025 om 21:29
Dat zijn pittige angsten en eens met wat Ambra zegt.
Is je dochter nog jong en de bevalling kort geleden?
Wat is jouw reden van afbouw geweest?
Ben je volgens schema onder begeleiding (traag) afgebouwd?
En wat lolpuslol zegt, medicatiegebruik is geen falen, je vraagt best veel van jezelf en relativeren lukt net ( /niet)
Geen praktische tips maar heel goed besluit van je om naar de huisarts te gaan om je teruggekomen/toegenomen angsten te bespreken (of met degene die de medicatie voorschreef), zeker niet alleen mee blijven lopen.
Sterkte!
Is je dochter nog jong en de bevalling kort geleden?
Wat is jouw reden van afbouw geweest?
Ben je volgens schema onder begeleiding (traag) afgebouwd?
En wat lolpuslol zegt, medicatiegebruik is geen falen, je vraagt best veel van jezelf en relativeren lukt net ( /niet)
Geen praktische tips maar heel goed besluit van je om naar de huisarts te gaan om je teruggekomen/toegenomen angsten te bespreken (of met degene die de medicatie voorschreef), zeker niet alleen mee blijven lopen.
Sterkte!
zondag 14 december 2025 om 21:47
Dochter is 7,5 maand.MissJohnson schreef: ↑14-12-2025 21:29Dat zijn pittige angsten en eens met wat Ambra zegt.
Is je dochter nog jong en de bevalling kort geleden?
Wat is jouw reden van afbouw geweest?
Ben je volgens schema onder begeleiding (traag) afgebouwd?
En wat lolpuslol zegt, medicatiegebruik is geen falen, je vraagt best veel van jezelf en relativeren lukt net ( /niet)
Geen praktische tips maar heel goed besluit van je om naar de huisarts te gaan om je teruggekomen/toegenomen angsten te bespreken (of met degene die de medicatie voorschreef), zeker niet alleen mee blijven lopen.
Sterkte!
Ik ben heeel langzaam afgebouwd, enkele jaren geleden snel en dat was toen onverantwoord dus toen heel snel weer begonnen ermee.
De reden van afbouw: de psychiater vroeg een poos geleden of ik niet eens wilde afbouwen. Toen durfde ik niet. Maar nu ging het zo goed en voelde ik dat ik het wilde proberen.
zondag 14 december 2025 om 21:48
Nee de voorbeelden van diabetes of astma begrijp ik volledig, maar toch voelt het voor mij anders of zo.LolplusLolisHiHi schreef: ↑14-12-2025 20:55Vind je het ook falen als iemand met suikerziekte insuline spuit? Of als iemand met astma een inhaler gebruikt? Ik neem aan dat je wel een beetje snapt waar ik heen wil? Ik gebruik ook anti-depressiva. Ook ik ben daarmee een leuker mens, veel minder angstig en somber en ik zie daarom geen enkele reden om er ooit mee te stoppen. Dat is geen falen. Het is gewoon een medicijn dat ik nodig heb om goed te blijven functioneren.
Je angsten klinken vrij extreem en irreëel. Zeg ik als iemand die zulke angsten ook heeft gehad, geen oordeel. Maar echt, of je nou weer aan de antidepressiva gaat of niet, probeer eens met minder oordeel en meer liefde naar jezelf te kijken.
Bedankt voor je lieve reactie
zondag 14 december 2025 om 21:50
Ik sla op dit stukje echt even aan:
‘Ik overweeg toch om opnieuw te starten met mijn medicatie. Hoewel ik trots ben dat ik nu al 5 weken zonder ben, voelt het ergens ook als falen om weer te beginnen. Tegelijk merk ik dat ik mezelf leuker vind (leukere partner en moeder) met medicatie, maar misschien heeft mijn brein simpelweg nog tijd nodig om te wennen aan het leven zonder.’
Hoezo voelt dat als falen? Depressie ontstaat onder andere/deels door een tekort aan stofjes. Hoezo ben jij meer of minder mens als jij met medicatie die stofjes weer aanvult, zodat je net zo kunt functioneren als een ander die het ‘geluk’ heeft die stofjes niet te missen?
Zoals hierboven al wordt gezegd: ik ben migrainepatiënt, ik ga echt niet de hoofdpijn uitzingen omdat ik dan dapper ben geweest zonder medicatie. Dus echt als die medicatie helpt: neem die medicatie. Daar doe je niet alleen jezelf maar ook je omgeving veel plezier mee, als je dan gewoon lekkerder in je vel zit. Overleg op z’n minst of je niet langzamer moet afbouwen bijvoorbeeld.
En dat met je moeder en de trap: is dat bespreekbaar? Als ik tegen m’n moeder zou zeggen: luister mam ik heb een irreële angst en ik weet dat het heel stom is; maar ik maak me zo’n zorgen om die trap. Ook bij m’n partner en bij anderen. Dan zou ze daar echt wel begrip voor hebben. Wellicht kun je het er wellicht samen over hebben, of er een oplossing is. Mss kan ze je geruststellen, of kun je beneden ergens een overdag slaap hoekje maken.
‘Ik overweeg toch om opnieuw te starten met mijn medicatie. Hoewel ik trots ben dat ik nu al 5 weken zonder ben, voelt het ergens ook als falen om weer te beginnen. Tegelijk merk ik dat ik mezelf leuker vind (leukere partner en moeder) met medicatie, maar misschien heeft mijn brein simpelweg nog tijd nodig om te wennen aan het leven zonder.’
Hoezo voelt dat als falen? Depressie ontstaat onder andere/deels door een tekort aan stofjes. Hoezo ben jij meer of minder mens als jij met medicatie die stofjes weer aanvult, zodat je net zo kunt functioneren als een ander die het ‘geluk’ heeft die stofjes niet te missen?
Zoals hierboven al wordt gezegd: ik ben migrainepatiënt, ik ga echt niet de hoofdpijn uitzingen omdat ik dan dapper ben geweest zonder medicatie. Dus echt als die medicatie helpt: neem die medicatie. Daar doe je niet alleen jezelf maar ook je omgeving veel plezier mee, als je dan gewoon lekkerder in je vel zit. Overleg op z’n minst of je niet langzamer moet afbouwen bijvoorbeeld.
En dat met je moeder en de trap: is dat bespreekbaar? Als ik tegen m’n moeder zou zeggen: luister mam ik heb een irreële angst en ik weet dat het heel stom is; maar ik maak me zo’n zorgen om die trap. Ook bij m’n partner en bij anderen. Dan zou ze daar echt wel begrip voor hebben. Wellicht kun je het er wellicht samen over hebben, of er een oplossing is. Mss kan ze je geruststellen, of kun je beneden ergens een overdag slaap hoekje maken.
zondag 14 december 2025 om 23:15
Precies dit.LolplusLolisHiHi schreef: ↑14-12-2025 20:55Vind je het ook falen als iemand met suikerziekte insuline spuit? Of als iemand met astma een inhaler gebruikt? Ik neem aan dat je wel een beetje snapt waar ik heen wil? Ik gebruik ook anti-depressiva. Ook ik ben daarmee een leuker mens, veel minder angstig en somber en ik zie daarom geen enkele reden om er ooit mee te stoppen. Dat is geen falen. Het is gewoon een medicijn dat ik nodig heb om goed te blijven functioneren.
Je angsten klinken vrij extreem en irreëel. Zeg ik als iemand die zulke angsten ook heeft gehad, geen oordeel. Maar echt, of je nou weer aan de antidepressiva gaat of niet, probeer eens met minder oordeel en meer liefde naar jezelf te kijken.
Terug van weggeweest
maandag 15 december 2025 om 08:16
Op basis van je andere topic zou ik toch zeggen dat dit niet helemaal klopt. Niet dat je liegt, maar ik zag in welke stappen je hebt afgebouwd en dat is met sertraline echt heel erg snel. Bovendien heb je het niet onder begeleiding van een psychiater of (huis)arts gedaan, maar in je eentje, toch? Ik zou je echt aanraden weer contact te zoeken met bij voorkeur je vroegere psychiater. Vertel je afbouwschema en hoe lang je daarover hebt gedaan en wees eerlijk over de toegenomen angsten sindsdien.Poppedijntje schreef: ↑14-12-2025 21:47Dochter is 7,5 maand.
Ik ben heeel langzaam afgebouwd, enkele jaren geleden snel en dat was toen onverantwoord dus toen heel snel weer begonnen ermee.
De reden van afbouw: de psychiater vroeg een poos geleden of ik niet eens wilde afbouwen. Toen durfde ik niet. Maar nu ging het zo goed en voelde ik dat ik het wilde proberen.
En echt, probeer - of je nou weer start met medicatie of niet - iets te gaan doen aan het strenge stemmetje dat zegt dat antidepressiva nemen falen betekent. Het maakt je in geen enkel opzicht een minder mens als je medicatie nodig hebt omdat je psyche niet meewerkt.
maandag 15 december 2025 om 14:32
Destijds gaf de huisarts aan 50-25-0 te doen. Maar nu heb ik wat tussenstappen genomen.LolplusLolisHiHi schreef: ↑15-12-2025 08:16Op basis van je andere topic zou ik toch zeggen dat dit niet helemaal klopt. Niet dat je liegt, maar ik zag in welke stappen je hebt afgebouwd en dat is met sertraline echt heel erg snel. Bovendien heb je het niet onder begeleiding van een psychiater of (huis)arts gedaan, maar in je eentje, toch? Ik zou je echt aanraden weer contact te zoeken met bij voorkeur je vroegere psychiater. Vertel je afbouwschema en hoe lang je daarover hebt gedaan en wees eerlijk over de toegenomen angsten sindsdien.
En echt, probeer - of je nou weer start met medicatie of niet - iets te gaan doen aan het strenge stemmetje dat zegt dat antidepressiva nemen falen betekent. Het maakt je in geen enkel opzicht een minder mens als je medicatie nodig hebt omdat je psyche niet meewerkt.
Ik heb vanochtend een bericht naar de psychiater gestuurd maar ik verwacht niet dat hij me helpt ivm afsluiten van het dossier. Verzekeringstechnisch kan hij me dan niet helpen.
Ik wacht zijn antwoord even af.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
