Psyche
alle pijlers
Ik heb het verwerkt, anderen niet...
woensdag 25 augustus 2010 om 21:14
Ik zal proberen mijn verhaal een beetje kort en bondig te houden.
Twee jaar geleden raakte ik na 1,5 jaar medische molen eindelijk zwanger. Dolgelukkig natuurlijk! Vier maanden later zouden wij gaan trouwen. Alles voor DE dag was geregeld, en ik was inmiddels de spannende 12 weken voorbij. Alles ging super, kindje groeit goed, maar 2 dagen voor de bruiloft krijg ik buikpijn. Als ik 's middags terecht kan bij de gynaecoloog krijg ik de schrik van mijn leven: mijn baarmoedermond staat open en een deel van de vliezen is erdoorheen gezakt. Ons kindje lijkt er niks van te merken, hij (later blijkt het een jongetje te zijn) beweegt vrolijk en doet het goed. Maar de situatie is natuurlijk zeer slecht. Ik word opgenomen en de hele bruiloft wordt gecancelled.
Wat er ook geprobeerd wordt, het mag niet baten, dezelfde dag nog breken mijn vliezen. Een dag na onze eigenlijke trouwdatum wordt ons zoontje geboren, inmiddels overleden. Een hele heftige periode breekt aan, we krijgen heel veel steun van de omgeving, alle belangrijke mensen in ons leven weten immers meteen wat er is gebeurd omdat de bruiloft niet doorging.
Ons zoontje wordt gecremeerd en we zoeken een mooi waxinelichthoudertje uit wat als urntje gebruikt kan worden. We praten veel, huilen veel, en slepen elkaar erdoorheen.
Inmiddels is dit 2 jaar geleden, 1,5 jaar geleden zijn we alsnog getrouwd. Wij hebben het idee dat we het volledig verwerkt hebben. Maar sommige mensen in de omgeving lijken dit niet te begrijpen. Rond de betreffende datum krijgen we nog steeds kaartjes die ons sterkte wensen in deze moeilijke tijd, maar voor ons voelt het niet meer als een moeilijke tijd. Het lijkt soms wel alsof anderen er meer moeite mee hebben dan wij. Als ik het er met sommige familieleden over heb lijken zij soms vol te schieten, terwijl ik dat echt allang niet meer heb. Wij hebben het een plekje gegeven, en praten erover zoals we over alle 'herinneringen' praten.
Ik snap dat iedereen alles op zijn eigen manier verwerkt, maar voor mij begint deze specifieke dag bijna een vervelende dag te worden omdat ik het idee heb dat ik op die dag anderen moet troosten, terwijl ik zelf juist met een glimlach wil terugkijken.
Is het soms vreemd dat ik er al helemaal overheen ben? Soms voel ik me schuldig tegenover ons zoontje dat ik er eigenlijk niet echt meer mee bezig ben, terwijl anderen die verder van hem afstaan dit blijkbaar wel zijn...
Het verhaal is niet echt kort geworden, maar ik moest het gewoon even kwijt...
Twee jaar geleden raakte ik na 1,5 jaar medische molen eindelijk zwanger. Dolgelukkig natuurlijk! Vier maanden later zouden wij gaan trouwen. Alles voor DE dag was geregeld, en ik was inmiddels de spannende 12 weken voorbij. Alles ging super, kindje groeit goed, maar 2 dagen voor de bruiloft krijg ik buikpijn. Als ik 's middags terecht kan bij de gynaecoloog krijg ik de schrik van mijn leven: mijn baarmoedermond staat open en een deel van de vliezen is erdoorheen gezakt. Ons kindje lijkt er niks van te merken, hij (later blijkt het een jongetje te zijn) beweegt vrolijk en doet het goed. Maar de situatie is natuurlijk zeer slecht. Ik word opgenomen en de hele bruiloft wordt gecancelled.
Wat er ook geprobeerd wordt, het mag niet baten, dezelfde dag nog breken mijn vliezen. Een dag na onze eigenlijke trouwdatum wordt ons zoontje geboren, inmiddels overleden. Een hele heftige periode breekt aan, we krijgen heel veel steun van de omgeving, alle belangrijke mensen in ons leven weten immers meteen wat er is gebeurd omdat de bruiloft niet doorging.
Ons zoontje wordt gecremeerd en we zoeken een mooi waxinelichthoudertje uit wat als urntje gebruikt kan worden. We praten veel, huilen veel, en slepen elkaar erdoorheen.
Inmiddels is dit 2 jaar geleden, 1,5 jaar geleden zijn we alsnog getrouwd. Wij hebben het idee dat we het volledig verwerkt hebben. Maar sommige mensen in de omgeving lijken dit niet te begrijpen. Rond de betreffende datum krijgen we nog steeds kaartjes die ons sterkte wensen in deze moeilijke tijd, maar voor ons voelt het niet meer als een moeilijke tijd. Het lijkt soms wel alsof anderen er meer moeite mee hebben dan wij. Als ik het er met sommige familieleden over heb lijken zij soms vol te schieten, terwijl ik dat echt allang niet meer heb. Wij hebben het een plekje gegeven, en praten erover zoals we over alle 'herinneringen' praten.
Ik snap dat iedereen alles op zijn eigen manier verwerkt, maar voor mij begint deze specifieke dag bijna een vervelende dag te worden omdat ik het idee heb dat ik op die dag anderen moet troosten, terwijl ik zelf juist met een glimlach wil terugkijken.
Is het soms vreemd dat ik er al helemaal overheen ben? Soms voel ik me schuldig tegenover ons zoontje dat ik er eigenlijk niet echt meer mee bezig ben, terwijl anderen die verder van hem afstaan dit blijkbaar wel zijn...
Het verhaal is niet echt kort geworden, maar ik moest het gewoon even kwijt...
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
woensdag 25 augustus 2010 om 21:16
woensdag 25 augustus 2010 om 21:18
Dit is wel de omgekeerde wereld... meestal hoor je het andersom, dan anderen 'vinden' dat je het op een gegeven moment verwerkt moet hebben.
Ik denk dat je gewoon moet vertellen dat jullie het een goed plekje hebben gegeven en het best vervelend vinden dat er zo gereageerd wordt.
En schuldig voelen?? Waarom? Omdat je warme herinneringen koestert? Omdat je alles op een zodanige manier hebt verwerkt dat de scherpe randen er af zijn? Dat is juist knap!
Ik denk dat je gewoon moet vertellen dat jullie het een goed plekje hebben gegeven en het best vervelend vinden dat er zo gereageerd wordt.
En schuldig voelen?? Waarom? Omdat je warme herinneringen koestert? Omdat je alles op een zodanige manier hebt verwerkt dat de scherpe randen er af zijn? Dat is juist knap!
woensdag 25 augustus 2010 om 21:24
quote:Belle73 schreef op 25 augustus 2010 @ 21:16:
Iedereen verwerkt het toch op zijn of haar eigen manier? Ik vind het wel erg attent van mensen uit je omgeving, maar ik kan me voorstellen dat je het lastig vindt omdat het helemaal niet strookt met je eigen gevoel.Het is ook echt heel attent. En ik waardeer het ook! Maar soms is het inderdaad best lastig omdat ik weet dat die mensen een kaartje sturen omdat ze er zelf nog echt moeite mee hebben.
Iedereen verwerkt het toch op zijn of haar eigen manier? Ik vind het wel erg attent van mensen uit je omgeving, maar ik kan me voorstellen dat je het lastig vindt omdat het helemaal niet strookt met je eigen gevoel.Het is ook echt heel attent. En ik waardeer het ook! Maar soms is het inderdaad best lastig omdat ik weet dat die mensen een kaartje sturen omdat ze er zelf nog echt moeite mee hebben.
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
woensdag 25 augustus 2010 om 21:24
quote:Bianca40 schreef op 25 augustus 2010 @ 21:18:
Dit is wel de omgekeerde wereld... meestal hoor je het andersom, dan anderen 'vinden' dat je het op een gegeven moment verwerkt moet hebben.
Ik denk dat je gewoon moet vertellen dat jullie het een goed plekje hebben gegeven en het best vervelend vinden dat er zo gereageerd wordt.
En schuldig voelen?? Waarom? Omdat je warme herinneringen koestert? Omdat je alles op een zodanige manier hebt verwerkt dat de scherpe randen er af zijn? Dat is juist knap! Die woorden zou ik zeker niet gebruiken.
Dit is wel de omgekeerde wereld... meestal hoor je het andersom, dan anderen 'vinden' dat je het op een gegeven moment verwerkt moet hebben.
Ik denk dat je gewoon moet vertellen dat jullie het een goed plekje hebben gegeven en het best vervelend vinden dat er zo gereageerd wordt.
En schuldig voelen?? Waarom? Omdat je warme herinneringen koestert? Omdat je alles op een zodanige manier hebt verwerkt dat de scherpe randen er af zijn? Dat is juist knap! Die woorden zou ik zeker niet gebruiken.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
woensdag 25 augustus 2010 om 21:28
Meestal hoor je het idd andersom. Dat mensen na het eerste jaar nu juist niets meer laten horen op de geboorte c.q. sterfdag van je zoon. En zoals ik hier vaak lees vinden de meesten dat toch ook niet fijn.
Als jij het dus niet prettig vindt, zul je het bespreekbaar moeten maken. Die mensen bedoelen het allemaal heel goed en ik vind het eigenlijk wel ontzettend lief dat ze het niet vergeten zijn zoals je vaak hoort. Gewoon vertellen dus hoe je je er onder voelt, dan komt het allemaal goed.
Als jij het dus niet prettig vindt, zul je het bespreekbaar moeten maken. Die mensen bedoelen het allemaal heel goed en ik vind het eigenlijk wel ontzettend lief dat ze het niet vergeten zijn zoals je vaak hoort. Gewoon vertellen dus hoe je je er onder voelt, dan komt het allemaal goed.
woensdag 25 augustus 2010 om 21:29
quote:Bianca40 schreef op 25 augustus 2010 @ 21:18:
Dit is wel de omgekeerde wereld... meestal hoor je het andersom, dan anderen 'vinden' dat je het op een gegeven moment verwerkt moet hebben.
Ik denk dat je gewoon moet vertellen dat jullie het een goed plekje hebben gegeven en het best vervelend vinden dat er zo gereageerd wordt.
En schuldig voelen?? Waarom? Omdat je warme herinneringen koestert? Omdat je alles op een zodanige manier hebt verwerkt dat de scherpe randen er af zijn? Dat is juist knap! Dat vind ik wel lastig hoor. Soms heb ik het idee dat zij het misschien juist wel nodig hebben om er op die manier toch mee bezig te kunnen zijn. Maar voel me ook soms schuldig tegenover die mensen, ik weet dat ik er niks aan kan doen dat ik ons zoontje ben verloren, maar soms voel ik me alsof ik ze verdriet heb gebracht. Het maakt het nu ook wel moeilijk (ben weer zwanger, inmiddels gelukkig bijna 30 weken!) als ik twijfel over of alles wel goed gaat met mijn kindjes (tweeling), daar durf ik dan niet over te beginnen omdat ik ze dan weer ongerust maak....
Dit is wel de omgekeerde wereld... meestal hoor je het andersom, dan anderen 'vinden' dat je het op een gegeven moment verwerkt moet hebben.
Ik denk dat je gewoon moet vertellen dat jullie het een goed plekje hebben gegeven en het best vervelend vinden dat er zo gereageerd wordt.
En schuldig voelen?? Waarom? Omdat je warme herinneringen koestert? Omdat je alles op een zodanige manier hebt verwerkt dat de scherpe randen er af zijn? Dat is juist knap! Dat vind ik wel lastig hoor. Soms heb ik het idee dat zij het misschien juist wel nodig hebben om er op die manier toch mee bezig te kunnen zijn. Maar voel me ook soms schuldig tegenover die mensen, ik weet dat ik er niks aan kan doen dat ik ons zoontje ben verloren, maar soms voel ik me alsof ik ze verdriet heb gebracht. Het maakt het nu ook wel moeilijk (ben weer zwanger, inmiddels gelukkig bijna 30 weken!) als ik twijfel over of alles wel goed gaat met mijn kindjes (tweeling), daar durf ik dan niet over te beginnen omdat ik ze dan weer ongerust maak....
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
woensdag 25 augustus 2010 om 21:33
Tsja, ik kan mij voorstellen dat dat een erg lastige situatie is. Maar het is uiteindelijk jullie verdriet en jullie kind en daarom ook aan jullie om aan te geven hoe jullie er mee om willen gaan. De kaartjes zijn heel attent en lief, maar voor jullie heel vervelend.
Misschien kun je aan iedereen laten weten dat jullie hebben besloten om voortaan een leuke dag te maken van die bijzondere dag dat jullie kindje werd geboren omdat jullie hem met positieve gevoelens willen koesteren ipv met verdriet? Op zo'n manier hoef je niemand tegen de borst te stoten, laat je ieder in zijn waarde, maar wordt ook wel duidelijk dat het voor jullie een andere lading heeft gekregen en dat verdrietige kaartjes niet echt meer passen.
Misschien kun je aan iedereen laten weten dat jullie hebben besloten om voortaan een leuke dag te maken van die bijzondere dag dat jullie kindje werd geboren omdat jullie hem met positieve gevoelens willen koesteren ipv met verdriet? Op zo'n manier hoef je niemand tegen de borst te stoten, laat je ieder in zijn waarde, maar wordt ook wel duidelijk dat het voor jullie een andere lading heeft gekregen en dat verdrietige kaartjes niet echt meer passen.
woensdag 25 augustus 2010 om 21:35
quote:keedy schreef op 25 augustus 2010 @ 21:28:
Meestal hoor je het idd andersom. Dat mensen na het eerste jaar nu juist niets meer laten horen op de geboorte c.q. sterfdag van je zoon. En zoals ik hier vaak lees vinden de meesten dat toch ook niet fijn.
Als jij het dus niet prettig vindt, zul je het bespreekbaar moeten maken. Die mensen bedoelen het allemaal heel goed en ik vind het eigenlijk wel ontzettend lief dat ze het niet vergeten zijn zoals je vaak hoort. Gewoon vertellen dus hoe je je er onder voelt, dan komt het allemaal goed.Dat is nu net de reden dat ik er niet over durf te beginnen. Zij doen iets liefs, en ik vertel ze dat ze dat niet meer moeten doen... Ik heb het wel richting mijn moeder aangegeven, en zij vraagt nu meestal als de dag eraan komt of ik er mee bezig ben of niet. Als ik dan zeg dat ik er niet specifiek die dag mee bezig ben stuurt ze me ook geen kaartje. Maar met mijn moeder heb ik ook een hele goede band, dus dan is zoiets bespreken ook niet moeilijk.
Meestal hoor je het idd andersom. Dat mensen na het eerste jaar nu juist niets meer laten horen op de geboorte c.q. sterfdag van je zoon. En zoals ik hier vaak lees vinden de meesten dat toch ook niet fijn.
Als jij het dus niet prettig vindt, zul je het bespreekbaar moeten maken. Die mensen bedoelen het allemaal heel goed en ik vind het eigenlijk wel ontzettend lief dat ze het niet vergeten zijn zoals je vaak hoort. Gewoon vertellen dus hoe je je er onder voelt, dan komt het allemaal goed.Dat is nu net de reden dat ik er niet over durf te beginnen. Zij doen iets liefs, en ik vertel ze dat ze dat niet meer moeten doen... Ik heb het wel richting mijn moeder aangegeven, en zij vraagt nu meestal als de dag eraan komt of ik er mee bezig ben of niet. Als ik dan zeg dat ik er niet specifiek die dag mee bezig ben stuurt ze me ook geen kaartje. Maar met mijn moeder heb ik ook een hele goede band, dus dan is zoiets bespreken ook niet moeilijk.
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
woensdag 25 augustus 2010 om 21:37
quote:Blug1000 schreef op 25 augustus 2010 @ 21:33:
niet als dooddoener bedoeld maar misschien worden de herinneringen straks iets naar de achtergrond geduwd na de geboorte en het opgroeien van de tweeling (bij de familie)Daar heb ik dan weer niet aan gedacht, misschien is dat inderdaad wel zo...
niet als dooddoener bedoeld maar misschien worden de herinneringen straks iets naar de achtergrond geduwd na de geboorte en het opgroeien van de tweeling (bij de familie)Daar heb ik dan weer niet aan gedacht, misschien is dat inderdaad wel zo...
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
woensdag 25 augustus 2010 om 21:41
Nummerzoveel, we hebben dat inderdaad ook aangegeven tijdens onze bruiloft. Toen was het precies een half jaar geleden en toen hebben we aangegeven dat we met name met veel liefde erop terugkijken. Ook omdat we in dat half jaar hebben gemerkt dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben. Maar misschien is dat niet helemaal zo overgekomen als wij het bedoelden...
Ik denk dat ik het maar gewoon moet zien als extra liefde vanuit hun kant en moet leren het op die manier als juist wel een positief kaartje te zien. Het zal ook per jaar wel afnemen, als ik jullie posts zo lees.
Ik denk dat ik het maar gewoon moet zien als extra liefde vanuit hun kant en moet leren het op die manier als juist wel een positief kaartje te zien. Het zal ook per jaar wel afnemen, als ik jullie posts zo lees.
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
woensdag 25 augustus 2010 om 21:55
woensdag 25 augustus 2010 om 23:00
Ik zou er maar gewoon blij mee zijn. Misschien komt je verdriet later wel weer terug, het kan in golven komen en gaan. Veel mensen die denken iets verwerkt te hebben lopen er later toch tegenaan dat dat niet helemaal zo blijkt te zijn. Dan kun je de steun alsnog weer even heel goed gebruiken. Misschien gebeurt jou dat helemaal niet hoor, maar dat weet je gewoonweg niet.
En verder gaat iedereen zijn eigen weg in een rouwproces. Je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Op dit moment speelt je zoontje geen grote rol in je leven. Je hebt ook wel genoeg andere dingen aan je hoofd en hormonen in je lijf. Logisch dus.
En verder gaat iedereen zijn eigen weg in een rouwproces. Je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Op dit moment speelt je zoontje geen grote rol in je leven. Je hebt ook wel genoeg andere dingen aan je hoofd en hormonen in je lijf. Logisch dus.
donderdag 26 augustus 2010 om 07:59
Idd lijkt het bij jou wel de omgekeerde wereld, want in het algemeen 'klagen' mensen juist dat de omgeving dit soort dingen zo snel vergeet.
Ik heb 14 jaar geleden een tweeling verloren, ik heb het prima verwerkt, maar ik vind het toch fijn als er op de geboortedag nog even aan gedacht wordt. En dat gebeurt zelden.
Ik heb 14 jaar geleden een tweeling verloren, ik heb het prima verwerkt, maar ik vind het toch fijn als er op de geboortedag nog even aan gedacht wordt. En dat gebeurt zelden.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 26 augustus 2010 om 09:15
@Pyridine, ik waardeer het ook zeker dat mensen aan ons denken. Het is ook meer dat ik me gewoon afvraag, doordat zoveel mensen er nog mee bezig zijn, of er blijkbaar verwacht wordt dat wij er ook nog zoveel mee bezig zijn.
Of we het er ooit weer moeilijker mee krijgen weet niemand natuurlijk, maar ik verwacht het eigenlijk niet. We kijken er al 1,5 jaar met liefde en positieve herinneringen op terug. In de tussentijd heb ik zelfs alweer met complicaties in mijn huidige zwangerschap in het ziekenhuis in dezelfde kamer en zelfs in hetzelfde bed gelegen als waar ik 2 jaar geleden ons zoontje kreeg. Zelfs toen had ik met dat feit geen moeite. Wel met het feit dat ik in het ziekenhuis lag, maar de kamer en het bed deden me weinig. Maar ook hierbij was het dus wel weer zo dat mensen die op bezoek kwamen daar wèl moeite mee hadden, en het belachelijk vonden dat ik weer op hetzelfde bed was geplaatst (mij lijkt overigens dat een ziekenhuis hier weinig in te schuiven heeft, ze leggen me echt niet expres in hetzelfde bed).
@Solomio, heftig hoor, je tweeling verliezen!
Misschien is het ook wel omdat ik het niet specifiek koppel aan één dag. Ik denk er regelmatig aan terug, en we praten er (ook met anderen) regelmatig over. Maar een beetje op dezelfde manier als over andere dingen die zijn gebeurd in het verleden.
Het komt erop neer dat het echt niet leuk is als mensen om je heen vergeten dat het ooit is gebeurd, maar misschien ben ik wel te veeleisend in de manier waarop ik wil dat mensen er wèl wat mee doen. Namelijk vooral niet op een 'trieste' manier. Ons zoontje heeft ons namelijk papa en mama gemaakt, en hoe kun je daar nu triest op terugkijken?
*telt haar zegeningen met zoveel lieve mensen om haar heen*
Of we het er ooit weer moeilijker mee krijgen weet niemand natuurlijk, maar ik verwacht het eigenlijk niet. We kijken er al 1,5 jaar met liefde en positieve herinneringen op terug. In de tussentijd heb ik zelfs alweer met complicaties in mijn huidige zwangerschap in het ziekenhuis in dezelfde kamer en zelfs in hetzelfde bed gelegen als waar ik 2 jaar geleden ons zoontje kreeg. Zelfs toen had ik met dat feit geen moeite. Wel met het feit dat ik in het ziekenhuis lag, maar de kamer en het bed deden me weinig. Maar ook hierbij was het dus wel weer zo dat mensen die op bezoek kwamen daar wèl moeite mee hadden, en het belachelijk vonden dat ik weer op hetzelfde bed was geplaatst (mij lijkt overigens dat een ziekenhuis hier weinig in te schuiven heeft, ze leggen me echt niet expres in hetzelfde bed).
@Solomio, heftig hoor, je tweeling verliezen!
Misschien is het ook wel omdat ik het niet specifiek koppel aan één dag. Ik denk er regelmatig aan terug, en we praten er (ook met anderen) regelmatig over. Maar een beetje op dezelfde manier als over andere dingen die zijn gebeurd in het verleden.
Het komt erop neer dat het echt niet leuk is als mensen om je heen vergeten dat het ooit is gebeurd, maar misschien ben ik wel te veeleisend in de manier waarop ik wil dat mensen er wèl wat mee doen. Namelijk vooral niet op een 'trieste' manier. Ons zoontje heeft ons namelijk papa en mama gemaakt, en hoe kun je daar nu triest op terugkijken?
*telt haar zegeningen met zoveel lieve mensen om haar heen*
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
donderdag 26 augustus 2010 om 10:46
quote:Soezie81 schreef op 26 augustus 2010 @ 09:15:
@Solomio, heftig hoor, je tweeling verliezen!
Kijk, en zo werkt het. Eigenlijk doe jij nu wat je bij jezelf niet wilt. Ik hoef geen knuffel voor het verlies van mijn tweeling, dat heb ik echt niet meer nodig, maar dat is voor anderen lastig inschatten. En het roept altijd weer diezelfde reactie op bij mensen. Het zij zo, ik ben toch nog steeds blij met de goede bedoelingen, maar voor mij voelt een knuffel overdreven.
Dit klinkt mss onaardiger dan ik het bedoel, maar ik zie de overeenkomst.
@Solomio, heftig hoor, je tweeling verliezen!
Kijk, en zo werkt het. Eigenlijk doe jij nu wat je bij jezelf niet wilt. Ik hoef geen knuffel voor het verlies van mijn tweeling, dat heb ik echt niet meer nodig, maar dat is voor anderen lastig inschatten. En het roept altijd weer diezelfde reactie op bij mensen. Het zij zo, ik ben toch nog steeds blij met de goede bedoelingen, maar voor mij voelt een knuffel overdreven.
Dit klinkt mss onaardiger dan ik het bedoel, maar ik zie de overeenkomst.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 26 augustus 2010 om 12:01
quote:Solomio schreef op 26 augustus 2010 @ 10:46:
[...]
Kijk, en zo werkt het. Eigenlijk doe jij nu wat je bij jezelf niet wilt. Ik hoef geen knuffel voor het verlies van mijn tweeling, dat heb ik echt niet meer nodig, maar dat is voor anderen lastig inschatten. En het roept altijd weer diezelfde reactie op bij mensen. Het zij zo, ik ben toch nog steeds blij met de goede bedoelingen, maar voor mij voelt een knuffel overdreven.
Dit klinkt mss onaardiger dan ik het bedoel, maar ik zie de overeenkomst.
Helemaal niet onaardig, je hebt echt helemaal gelijk! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik twijfelde of ik die knuffel erbij zou zetten of niet. Ik vroeg me af of het overdreven was of niet, omdat ik het gevoel heb dat ik dit soort dingen misschien sneller overdreven vind dan anderen. Het was eigenlijk jouw zin: 'maar ik vind het toch fijn als er op de geboortedag nog even aan gedacht wordt. En dat gebeurt zelden.' wat er bij mij voor zorgde dat ik 'm er wel bijzette (ondanks dat ik natuurlijk niet weet wanneer de geboortedag is). Maar ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb sowieso veel geleerd van de reacties op dit topic. Niet te moeilijk doen, blij zijn met de goede bedoelingen van anderen, en er verder niet teveel achter zoeken.
Bedankt voor jullie reacties!
[...]
Kijk, en zo werkt het. Eigenlijk doe jij nu wat je bij jezelf niet wilt. Ik hoef geen knuffel voor het verlies van mijn tweeling, dat heb ik echt niet meer nodig, maar dat is voor anderen lastig inschatten. En het roept altijd weer diezelfde reactie op bij mensen. Het zij zo, ik ben toch nog steeds blij met de goede bedoelingen, maar voor mij voelt een knuffel overdreven.
Dit klinkt mss onaardiger dan ik het bedoel, maar ik zie de overeenkomst.
Helemaal niet onaardig, je hebt echt helemaal gelijk! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik twijfelde of ik die knuffel erbij zou zetten of niet. Ik vroeg me af of het overdreven was of niet, omdat ik het gevoel heb dat ik dit soort dingen misschien sneller overdreven vind dan anderen. Het was eigenlijk jouw zin: 'maar ik vind het toch fijn als er op de geboortedag nog even aan gedacht wordt. En dat gebeurt zelden.' wat er bij mij voor zorgde dat ik 'm er wel bijzette (ondanks dat ik natuurlijk niet weet wanneer de geboortedag is). Maar ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb sowieso veel geleerd van de reacties op dit topic. Niet te moeilijk doen, blij zijn met de goede bedoelingen van anderen, en er verder niet teveel achter zoeken.
Bedankt voor jullie reacties!
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
donderdag 26 augustus 2010 om 12:26
quote:Soezie81 schreef op 26 augustus 2010 @ 12:01:
[...]
Helemaal niet onaardig, je hebt echt helemaal gelijk! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik twijfelde of ik die knuffel erbij zou zetten of niet. Ik vroeg me af of het overdreven was of niet, omdat ik het gevoel heb dat ik dit soort dingen misschien sneller overdreven vind dan anderen. Het was eigenlijk jouw zin: 'maar ik vind het toch fijn als er op de geboortedag nog even aan gedacht wordt. En dat gebeurt zelden.' wat er bij mij voor zorgde dat ik 'm er wel bijzette (ondanks dat ik natuurlijk niet weet wanneer de geboortedag is). Maar ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb sowieso veel geleerd van de reacties op dit topic. Niet te moeilijk doen, blij zijn met de goede bedoelingen van anderen, en er verder niet teveel achter zoeken.
Bedankt voor jullie reacties!
Vanuit diezelfde onzekerheid laten mensen vaak niks van zich horen, of ze doen teveel. Het blijft zo lastig om het goed te doen. Alleen als jij duidelijk aangeeft hoe het voor jou is, kunnen mensen daar rekening mee houden.
Maar, ondanks dat het verlies van een kind voor de ouders het ergst is, doet het ook iets met de mensen om je heen. Dat betekent dat die mensen om je geven, dat is prachtig, maar soms lastig. Probeer idd de goede bedoelingen te zien en mss kun je het bespreekbaar maken.
[...]
Helemaal niet onaardig, je hebt echt helemaal gelijk! Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik twijfelde of ik die knuffel erbij zou zetten of niet. Ik vroeg me af of het overdreven was of niet, omdat ik het gevoel heb dat ik dit soort dingen misschien sneller overdreven vind dan anderen. Het was eigenlijk jouw zin: 'maar ik vind het toch fijn als er op de geboortedag nog even aan gedacht wordt. En dat gebeurt zelden.' wat er bij mij voor zorgde dat ik 'm er wel bijzette (ondanks dat ik natuurlijk niet weet wanneer de geboortedag is). Maar ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb sowieso veel geleerd van de reacties op dit topic. Niet te moeilijk doen, blij zijn met de goede bedoelingen van anderen, en er verder niet teveel achter zoeken.
Bedankt voor jullie reacties!
Vanuit diezelfde onzekerheid laten mensen vaak niks van zich horen, of ze doen teveel. Het blijft zo lastig om het goed te doen. Alleen als jij duidelijk aangeeft hoe het voor jou is, kunnen mensen daar rekening mee houden.
Maar, ondanks dat het verlies van een kind voor de ouders het ergst is, doet het ook iets met de mensen om je heen. Dat betekent dat die mensen om je geven, dat is prachtig, maar soms lastig. Probeer idd de goede bedoelingen te zien en mss kun je het bespreekbaar maken.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 26 augustus 2010 om 12:32
quote:Solomio schreef op 26 augustus 2010 @ 12:26:
[...]
Vanuit diezelfde onzekerheid laten mensen vaak niks van zich horen, of ze doen teveel. Het blijft zo lastig om het goed te doen. Alleen als jij duidelijk aangeeft hoe het voor jou is, kunnen mensen daar rekening mee houden.
Maar, ondanks dat het verlies van een kind voor de ouders het ergst is, doet het ook iets met de mensen om je heen. Dat betekent dat die mensen om je geven, dat is prachtig, maar soms lastig. Probeer idd de goede bedoelingen te zien en mss kun je het bespreekbaar maken.
Nogmaals bedankt! Toch wel handig zo'n forum, om dingen eens vanuit een andere kant te leren bekijken. Ik denk dat alles inmiddels wel zo ongeveer gezegd is, dus hierbij sluit ik het topic.
Tot de volgende keer maar weer!
[...]
Vanuit diezelfde onzekerheid laten mensen vaak niks van zich horen, of ze doen teveel. Het blijft zo lastig om het goed te doen. Alleen als jij duidelijk aangeeft hoe het voor jou is, kunnen mensen daar rekening mee houden.
Maar, ondanks dat het verlies van een kind voor de ouders het ergst is, doet het ook iets met de mensen om je heen. Dat betekent dat die mensen om je geven, dat is prachtig, maar soms lastig. Probeer idd de goede bedoelingen te zien en mss kun je het bespreekbaar maken.
Nogmaals bedankt! Toch wel handig zo'n forum, om dingen eens vanuit een andere kant te leren bekijken. Ik denk dat alles inmiddels wel zo ongeveer gezegd is, dus hierbij sluit ik het topic.
Tot de volgende keer maar weer!
Alle dieren -behalve de mens- weten dat het leven in de eerste plaats bedoeld is om ervan te genieten. ~Samuel Butler~
vrijdag 27 augustus 2010 om 09:42
Misschien kan je rondom "de" datum een kaartje sturen aan iedereen die elk jaar zo lief reageert. Dan kan je ze bedanken omdat ze elk jaar zo lief en attent aan jullie denken en ze tegelijk uitleggen dat het goed is zo.
Het is precies wat Solomio zegt: je doet het als buitenstaander niet zo heel snel goed en het is eigenlijk gewoon het gemakkelijkst als je zelf aangeeft wat je wel en niet wil.
Het is precies wat Solomio zegt: je doet het als buitenstaander niet zo heel snel goed en het is eigenlijk gewoon het gemakkelijkst als je zelf aangeeft wat je wel en niet wil.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
