Einde van een vriendschap?

Ik heb al acht jaar een vriendin met wie ik redelijk goed bevriend ben. We hebben samen dezelfde opleiding gedaan, en zagen elkaar ook regelmatig buiten school. Ze is niet mijn "beste" vriendin, maar we hadden wel veel contact.



We verschillen nogal van elkaar. Ik heb al tien jaar dezelfde vriend met wie ik ook samenwoon; haar relaties waren altijd heftig, onvoorspelbaar en vaak met foute jongens (mishandelen, strafblad e.d.) Ze heeft op dit moment geen relatie, maar is wel in verwachting van een ONS - ze heeft besloten het kind te krijgen, en is over een maand uitgerekend.



Toen ze merkte dat ze zwanger was, kwam dit als een enorme schok voor haar. Ze was totaal onvoorbereid, had geen woning en helemaal geen idee wat de rol van alleenstaande moeder met zich mee zou brengen. Omdat ze van de gemeente geen woning kon krijgen heeft ze een woning gekocht. Mijn vriend, die een bouwbedrijf heeft, heeft die woning gerenoveerd zonder arbeidsloon of materialen te rekenen.



Ze heeft tot nu toe bijna niets geregeld voor na de geboorte. Er is geen kinderopvang geregeld voor na het zwangerschapsverlof, het huis is een puinhoop, er is niets voor een baby (geen bedje, geen kleding, niets) en ze is zelf helemaal uitgeput. We hebben haar vaak aangeboden om haar te helpen, maar dan vertelt ze in detail wie er de volgende dag met haar naar Maminette gaat, hoeveel geld ze van haar ouders heeft gekregen voor de inrichting van de babykamer, wat ze precies gaat kopen en in welke kleuren, waar het allemaal komt te staan, enzovoort. Het is allemaal niet waar. Ze zit nog steeds op de kale vloer. Pas vertelde ze dat ze een kinderdagverblijf ging starten en haar baan had opgezegd. Niet verbazend: allemaal verzonnen.



Ik weet eigenlijk niet meer wat ik nu moet doen. Ik heb het gevoel dat onze pogingen om haar te helpen, door haar worden ervaren als bemoeizucht. Na afloop van het zwangerschapsverlof gaat ze parttime werken. Ze kan dan de hypotheek niet meer betalen, maar daar wil ze nu niet over nadenken.



De situatie kost me veel energie. Ze verzint (om niet te zeggen: liegt) alles aan elkaar, en alles moet van mijn kant komen. Zo kende ik haar niet. Misschien is het tijdelijk, als gevolg van de druk waaronder ze staat. Dat zou een goede afloop zijn, maar ik vraag het me af. Aan de ene kant ben ik geneigd om maar eens een tijdje afstand te nemen, aan de andere kant ben ik bang voor wat er gebeurt als ik dat doe en ze er echt alleen voor staat. Hoe zien jullie dit?

Bedankt voor het meedenken iedereen. Ik denk dat er inderdaad niet meer te doen is dan beschikbaar blijven. Ze wil zelf geen contact met de vader (die ze verder niet goed kent, maar die heeft aangegeven haar wel te willen helpen), want dan gaat hij zich misschien bemoeien met de opvoeding. Dat het gevolg daarvan is dat het kind opgroeit zonder vader en op bijstandsniveau, neemt ze op de koop toe. Elke bemoeienis van een ander wijst ze af.



Ze heeft zelf het idee dat de zwangerschap even een lastige periode is waar ze doorheen moet (ze heeft al gezegd dat ze als het voorbij is, die tijd zo snel mogelijk wil vergeten) maar dat na de bevalling een fantastische periode begint en alles goed komt. Dat contrast tussen wat ze zegt en hoe ze doet en wat we zelf zien, is zwaar.



Het is niet mijn bedoeling om haar te gaan melden dat de vriendschap voorbij is, maar ik merk wel dat ik met steeds minder plezier met haar omga, dat het tussen ons steeds stroever loopt, en dat de spontaniteit en het plezier zijn verdwenen. Of dat tijdelijk is of voor altijd - dat is voor mij de vraag.

Nou, even een update. Een maand geleden hadden we afgesproken, maar minder dan een uur tevoren stuurde ze een SMS-je dat ze het vergeten had en dat het nu niet zo goed uitkwam. Geen nieuwe datum geprikt. Twee weken geleden is ze bevallen, maar we hebben niets van haar gehoord. Ze heeft wel kaartjes gestuurd aan anderen (zo hoorde ik ook dat ze bevallen was) maar wij hebben niets gekregen. Ik denk dat ik maar een kaartje stuur om te feliciteren, denk niet dat het veel zin heeft om me verder op te dringen.