Psyche
alle pijlers
zomaar
dinsdag 21 september 2010 om 10:44
slecht begin van de dag, gisteren was een leuke drukke dag en vandaag kan ik het ineens niet vinden. voel me alleen, zou niet weten bij wie ik nu langs zou kunnen gaan. niemand eigenlijk. voel me vooral ook erg schuldig. de kinderen zijn lief en spelen en ik voel me rot. zou wat leuks met ze moeten doen. ze liggen nu beide in bed en slapen waren erg moe. Ik zette mijn ene dochter in box en de ander viel achter me tegen de stoel. Ze deed zich zeer. Alsof ze het aanvoelen. Natuurlijk vallen ze vaker, ze lopen net, maar toch lijken dit soort dingen dan eerder te gebeuren wanneer ik niet in mn hum ben. Eigenlijk dus mijn schuld. ik baal van mezelf. zou meer contacten moeten zoeken in mijn nieuwe omgeving maar ben ook druk met mn kinderen en heb eigenlijk ook helemaal niet zoveel behoefte aan mensen om me heen. eigenlijk zou ik een netwerk op afstand wensen 
tja zeg. wie heeft dat nu. mensen die er zijn op dagen zoals deze maar waar ik verder niet al te veel in hoef te investeren. wat egoistisch dan weer.
vind mezelf geen goede moeder. ik zou leuke dingen met mn vrouwen moeten doen. Ze zijn nu bijna een jaar. Kan naar de kinderboerderij gaan.
Er is hier ook niet heel veel moet ik zeggen. het lijkt ook niet echt mn plek te zijn. toch weet ik dat ik dit overal zal voelen. ik moet zelf iets veranderen. Ben zo bang dat ik het fout doe voor de kinderen. Dat andere moeders leuker en beter zijn.
Vind het ook nog een troep in huis en weet niet hoe ik het netjes kan krijgen. als het netjes is, is het zo weer een rommel, het is wel schoon, maar niet opgeruimd genoeg naar mn idee. bah het is gewoon niet mn dag. zou zo graag zoveel zo anders willen doen..
tja zeg. wie heeft dat nu. mensen die er zijn op dagen zoals deze maar waar ik verder niet al te veel in hoef te investeren. wat egoistisch dan weer. vind mezelf geen goede moeder. ik zou leuke dingen met mn vrouwen moeten doen. Ze zijn nu bijna een jaar. Kan naar de kinderboerderij gaan.
Er is hier ook niet heel veel moet ik zeggen. het lijkt ook niet echt mn plek te zijn. toch weet ik dat ik dit overal zal voelen. ik moet zelf iets veranderen. Ben zo bang dat ik het fout doe voor de kinderen. Dat andere moeders leuker en beter zijn.
Vind het ook nog een troep in huis en weet niet hoe ik het netjes kan krijgen. als het netjes is, is het zo weer een rommel, het is wel schoon, maar niet opgeruimd genoeg naar mn idee. bah het is gewoon niet mn dag. zou zo graag zoveel zo anders willen doen..
dinsdag 21 september 2010 om 10:55
niet zo vaak gelukkig, meestal is mn leven wel vol genoeg om het weg te stoppen, maar het zijn wel dingen die ik vaak tegenkom, "ben ik wel een goed moeder" "waarom zoek ik niet meer contact" ergens stoort het me maar kan me er niet toe zetten het anders te doen. vandaag is een dag waarop het ineens heel erg lijkt allemaal, weet ook wel dat morgen wel weer een dag kan zijn dat ik denk, waar had ik het over, maar toch zou zo graag, vrolijker, krachtiger, meer zelfstandig willen zijn. meer zelfvertrouwen willen hebben.
dinsdag 21 september 2010 om 14:54
Elke moeder heeft haar twijfel momenten hoor
Ik denk dat je er niet volledig 'bij' kan zijn, bij je kinderen. Je zorgt voor ze, maar het gaat wat langs je heen enz.
Dat maakt ook dat je je schuldig voelt.
Give yourself a break en geef hun wat echte exclusieve aandacht. Tien minuutjes per kind. ECHTE aandacht met volle aandacht erbij. Twintig minuten per dag is op te brengen
Laat ze daarna met je meelopen. Doe een wandelingetje met ze in de buggy zodat jij met je hoofd totaal ergens anders kan zijn. Doe wat leuks voor jezelf als ze op bed liggen. Betrek ze bij het huishouden. Geef ze een doekje waar ze mee kunnen 'afstoffen'. Koop een kist waar je je rommel in kan gooien en zij daar mss wel bij kunnen helpen.
Ik herken je gevoelens wel. Alleen jij bent de enige die dat kan doorbreken. Door die 10 min aandacht ga jij en je kinderen heel anders voelen. Die 10 min echt exclusieve aandacht hebben ze echt nodig. Voor de rest hoeven ze helemaal niet zo vermaakt te worden.
Wat betreft vriendschappen. Wat je er in stopt, komt er uit. Sommige mensen zijn er niet goed in. Leer daar mee om te gaan door bijvoorbeeld contacten op te doen in een sportschool. Dan heb je je leuke momenten zonder al te veel verplichting. Of een vrijwilliger iets op een school of zo.
Dit zijn manieren om je weer een beetje terug op aarde te laten komen. Sterkte. Het is heel normaal om hier in te vervallen. Het is ook heel goed mogelijk om er weer uit te komen.
Ik denk dat je er niet volledig 'bij' kan zijn, bij je kinderen. Je zorgt voor ze, maar het gaat wat langs je heen enz.
Dat maakt ook dat je je schuldig voelt.
Give yourself a break en geef hun wat echte exclusieve aandacht. Tien minuutjes per kind. ECHTE aandacht met volle aandacht erbij. Twintig minuten per dag is op te brengen
Laat ze daarna met je meelopen. Doe een wandelingetje met ze in de buggy zodat jij met je hoofd totaal ergens anders kan zijn. Doe wat leuks voor jezelf als ze op bed liggen. Betrek ze bij het huishouden. Geef ze een doekje waar ze mee kunnen 'afstoffen'. Koop een kist waar je je rommel in kan gooien en zij daar mss wel bij kunnen helpen.
Ik herken je gevoelens wel. Alleen jij bent de enige die dat kan doorbreken. Door die 10 min aandacht ga jij en je kinderen heel anders voelen. Die 10 min echt exclusieve aandacht hebben ze echt nodig. Voor de rest hoeven ze helemaal niet zo vermaakt te worden.
Wat betreft vriendschappen. Wat je er in stopt, komt er uit. Sommige mensen zijn er niet goed in. Leer daar mee om te gaan door bijvoorbeeld contacten op te doen in een sportschool. Dan heb je je leuke momenten zonder al te veel verplichting. Of een vrijwilliger iets op een school of zo.
Dit zijn manieren om je weer een beetje terug op aarde te laten komen. Sterkte. Het is heel normaal om hier in te vervallen. Het is ook heel goed mogelijk om er weer uit te komen.
