Psyche
alle pijlers
broer verloren
vrijdag 24 september 2010 om 22:13
Hallo alemaal,
Bijna 3 weken geleden heb ik mijn broer verloren, ik kan het nog steeds niet begrijpen, zo onwerkelijk........... een vreselijk gemis.
Toen die zaretdag, belde zijn zakenpartner mij op, hij had een afspraaks "s morgens met Bert (mijn broer) de deur ging niet open, telefoon werd niet opgenomen. De alarmbellen gingen toen al rinkelen bij mij. Bert lag in scheiding en had het heel zwaar, niet alleeen door de scheiding, ook om dingen die hij verzwegen had voor zijn vrouw, hij had mij dat allemaal verteld, maar ik kon daar verder ook niets mee, gezegd tegen Bert, geef het een plaats, je kunt toch verder met je leven, je hebt 2 scheten van dochterst, kom op ga ervoor, iedreen maakt fouten. Maar blijkbaar kon hij het echt niet meer aan. Ik heb hem thuis gevonden, zelfmoord gepleegd. Ik zit nu zo vol met vregen, verwijten, verdiet, boosheid, komplete achtbaan in mijn hoofd. Hij had al eerder aangeegeven dat hij eruit wilde stappen, had al eerder een poging gedaan, maar nog wil je dan nog niet onder ogen zien hoe diep het zit........ De laatse 4 maanden had ik intensief contact met mijn broer, hij belde wel 6 x per dag, tot ik erzelf bijna aaan onderdoor ging. Ik heb gezegd, broertje, je zusje rukt het ook niet meer, please geef mij ook wat rust. Hij had ondertussen wel aal proffessionele hulp., nu de verwijten , had ik maar nog meer met hem gepraat, maar ook ben ik boos, ik,was de enige persoon die zijn sleutel van thuis had, dat hij mij dat aangedaan heeft, het zal voor altijd op mijn netvlies branden.Ik weet dat hij dat niet heef,tingezien op dat moment , maar toch........ ik blijf met zoveel vragen zitten, waarom, waarom, Hoe moet ik nu omgaan met dit verdriet, boosheid, vragen, heb ik niet genoeg gedaan.?????Nog steeds kan ik het niet beseffen, mijn broertje die mij door eeen heeeel diep gehaald heeft is er niet meer..............................
Bijna 3 weken geleden heb ik mijn broer verloren, ik kan het nog steeds niet begrijpen, zo onwerkelijk........... een vreselijk gemis.
Toen die zaretdag, belde zijn zakenpartner mij op, hij had een afspraaks "s morgens met Bert (mijn broer) de deur ging niet open, telefoon werd niet opgenomen. De alarmbellen gingen toen al rinkelen bij mij. Bert lag in scheiding en had het heel zwaar, niet alleeen door de scheiding, ook om dingen die hij verzwegen had voor zijn vrouw, hij had mij dat allemaal verteld, maar ik kon daar verder ook niets mee, gezegd tegen Bert, geef het een plaats, je kunt toch verder met je leven, je hebt 2 scheten van dochterst, kom op ga ervoor, iedreen maakt fouten. Maar blijkbaar kon hij het echt niet meer aan. Ik heb hem thuis gevonden, zelfmoord gepleegd. Ik zit nu zo vol met vregen, verwijten, verdiet, boosheid, komplete achtbaan in mijn hoofd. Hij had al eerder aangeegeven dat hij eruit wilde stappen, had al eerder een poging gedaan, maar nog wil je dan nog niet onder ogen zien hoe diep het zit........ De laatse 4 maanden had ik intensief contact met mijn broer, hij belde wel 6 x per dag, tot ik erzelf bijna aaan onderdoor ging. Ik heb gezegd, broertje, je zusje rukt het ook niet meer, please geef mij ook wat rust. Hij had ondertussen wel aal proffessionele hulp., nu de verwijten , had ik maar nog meer met hem gepraat, maar ook ben ik boos, ik,was de enige persoon die zijn sleutel van thuis had, dat hij mij dat aangedaan heeft, het zal voor altijd op mijn netvlies branden.Ik weet dat hij dat niet heef,tingezien op dat moment , maar toch........ ik blijf met zoveel vragen zitten, waarom, waarom, Hoe moet ik nu omgaan met dit verdriet, boosheid, vragen, heb ik niet genoeg gedaan.?????Nog steeds kan ik het niet beseffen, mijn broertje die mij door eeen heeeel diep gehaald heeft is er niet meer..............................
vrijdag 24 september 2010 om 22:19
vrijdag 24 september 2010 om 22:36
Lieve Lenny,een hele dikke knuf en geef jezelf niet de schuld meid!
Ik weet heel goed wat je op dit moment meemaakt.Het is verschrikkelijk om iemand dood thuis te vinden.Ik ben ook een paat weken geleden ooggetuig van zelfmoord geweest,iemand die
van onze flat afsprong.Het was een excolega van mij en mijn vriend
heeft met hem op voetbal gezeten.Heb hem zien liggen en ook wij
vragen ons af waarom.Niemand begrijpt het.Ik wil je daarom bij deze veel sterkte wensen.Praat erover,dat heb ik ook gedaan en dat heeft mijn vriend en mij veel geholpen.Blijf van je afschrijven!
Wat je mee hebt gemaakt is heel heftig.Ik leef met je mee meid.
Ik weet heel goed wat je op dit moment meemaakt.Het is verschrikkelijk om iemand dood thuis te vinden.Ik ben ook een paat weken geleden ooggetuig van zelfmoord geweest,iemand die
van onze flat afsprong.Het was een excolega van mij en mijn vriend
heeft met hem op voetbal gezeten.Heb hem zien liggen en ook wij
vragen ons af waarom.Niemand begrijpt het.Ik wil je daarom bij deze veel sterkte wensen.Praat erover,dat heb ik ook gedaan en dat heeft mijn vriend en mij veel geholpen.Blijf van je afschrijven!
Wat je mee hebt gemaakt is heel heftig.Ik leef met je mee meid.
(( Ik wens je heel veel sterkte.
vrijdag 24 september 2010 om 22:52
Ik heb ook een broer verloren, dus in die zin ken ik het gemis. Maar als het door zelfmoord is, dan roept dat nog veel meer vragen en emoties op.
Verwijt jezelf niets. Hij had professionele hulp, die mensen hebben ervoor geleerd en hebben alle kennis en kunde in huis om het zo mogelijk tegen te houden. En zij konden hem ook niet redden. Als de professionele hulp er niet tegenop gewassen was, dan was jij dat zeker niet.
Verwijt jezelf niets. Hij had professionele hulp, die mensen hebben ervoor geleerd en hebben alle kennis en kunde in huis om het zo mogelijk tegen te houden. En zij konden hem ook niet redden. Als de professionele hulp er niet tegenop gewassen was, dan was jij dat zeker niet.
vrijdag 24 september 2010 om 22:53
Wat een verlies en verdriet. Hij heeft gekozen en omdat je zoveel van hem houdt zoek je in jezelf naar wat jouw aandeel is. Het was zijn keuze jij hebt geen aandeel gehad in die keuze, maar och wat een verdriet.
Sterkte en liefs .
Sterkte en liefs .
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 24 september 2010 om 23:10
Pfoeh wat verschrikkelijk..
Natuurlijk absoluut niet jouw schuld, hoe zou dat kunnen?! Sowieso ben jij niet verantwoordelijk voor zijn leven en de keuzes die hij daarin maakt en hebt je juist enorm ingezet om hem uit zijn dal te trekken. Echt verschrikkelijk voor je dat je dit mee moest maken. Neem tijd om door alle achtbaan gevoelens heen te gaan, het rouwproces is er niet voor niets. Jij moet wel door, jij moet het klef gezegd wel een plek geven. Goed van je dat je hier wat neerzet en je hart lucht, dat is misschien wel hartstikke prettig.
Natuurlijk absoluut niet jouw schuld, hoe zou dat kunnen?! Sowieso ben jij niet verantwoordelijk voor zijn leven en de keuzes die hij daarin maakt en hebt je juist enorm ingezet om hem uit zijn dal te trekken. Echt verschrikkelijk voor je dat je dit mee moest maken. Neem tijd om door alle achtbaan gevoelens heen te gaan, het rouwproces is er niet voor niets. Jij moet wel door, jij moet het klef gezegd wel een plek geven. Goed van je dat je hier wat neerzet en je hart lucht, dat is misschien wel hartstikke prettig.
vrijdag 24 september 2010 om 23:58
Lenny, jij kon hem niet helpen, je kon hem alleen maar steunen en dat heb je volop gedaan.
Maar je moet niet de illusie hebben dat jij zijn dood had kunnen voorkomen door hem meer aandacht te geven.
Het is moeilijk je broer te verliezen. Mijn broer is 6 weken geleden overleden, totaal onverwacht en ook ik heb hem gevonden. We waren heel erg close en hadden een sterke band en hebben elkaar gesteund in slechte tijden.
Allerlei emoties passeren de revue. En ja, ook boosheid.... boos omdat hij zomaar ineens 'vertrokken' is, boos om wat hij achterlaat. Verdriet.... verdriet om het gemis, maar ook verdriet om wat hij moet missen en niet meer mocht meemaken.
Ook verwijt ik mezelf dat ik het laatste jaar niet meer tijd met hem heb doorgebracht. En ook weet ik dat ik mezelf niets te verwijten heb wat dat betreft. Maar ik had hem nog zoveel willen zeggen.
Het is een rouwproces waar je doorheen moet.
Stop met jezelf verwijten maken... Probeer te aanvaarden dat dit zijn keuze is geweest.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
anoniem_64782 wijzigde dit bericht op 25-09-2010 00:00
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
