Psyche
alle pijlers
Ik ben de controle kwijt
maandag 27 september 2010 om 11:45
Even nieuwe nick aangemaakt...Ik heb heel erg de behoefte om even wat van me af te schrijven en hoop dat iemand zich hierin herkent.
Ik ben 26 jaar en van de buitenkant lijkt alles prima. Heb een leuk huisje, auto, vrienden, hoog opgeleid, leuke baan. Maar ondertussen heb ik het gevoel alsof ik in sneltreinvaart afglij en ik krijg het niet voor elkaar om dat tegen te gaan. Mijn buitenkant (sterk, zelfverzekerd, spontaan, bijdehand, leuk) komt niet overeen met hoe ik mij (slap, ongelukkig, onzeker en depressief).
Ik zit in een bizarre 'relatie' waar ik niet mee 'kan' stoppen, maar wat mij absoluut kapot aan het maken is. Het lijkt wel alsof ik erop kick, ik haal er ook echt iets uit ofzo. Het is vooral op sexgebied dat ik dingen met mij laat doen die het daglicht niet verdragen. Ik laat het toe in die zin dat ik doorga met de relatie, tijdens de sex heb ik 0.0 te vertellen en sterk en beangstigend als hij is pakt hij gewoon wat hij wil hebben. Hij is ontzettend dominant en kickt erop als ik pijn heb en moet huilen. Ik zal de details besparen, want het gaat echt veel te ver.
Ik heb in meerdere relaties wel problemen gehad op sexgebied, maar nu lijkt het erop alsof ik mezelf aan het straffen ben voor een situatie waar ik mezelf heb ingewerkt toen ik 17 was. Jong en naief als ik was, uit een moeilijk gezin en naarstig op zoek naar wat liefde ben ik in een hele foute 'vriendengroep' beland en ben geëindigd achter het raam onder manipulatie en dwang. Heel erg aan de drugs gegaan omdat het ondraaglijk was, uiteindelijk heb ik weten te ontsnappen en ben een tijdje in Belgie ondergedoken. Dat is nu 10 jaar geleden maar ik denk dat ik dit nog altijd geen plek heb gegeven, voorzover dat uberhaupt mogelijk is. Mijn expartner heb ik dit verteld met als resultaat dat vanaf die dag ik elke keer in tranen uitbarstte als wij sex hadden. Hij was ontzettend lief en begripvol, maar het is daar toch deels op stuk gelopen denk ik.
Nou begrijp ik gewoon niet van mezelf waarom ik me op zo'n vreselijke manier laat vernederen. Na die moeilijke tijd heb ik mezelf herpakt en ben op zo'n krachtige manier mijn leven aan gaan pakken. Ik was zo kwaad op de wereld en ben als een bezetene alles aan gaan pakken op een positieve manier. Heb een universitaire opleiding afgerond, me compleet uit die wereld ontwurmd op eigen kracht maar ik heb een schuldgevoel van hier tot tokio richting mijn ouders. Die zijn er echt kapot van geweest en nog steeds. Op een gegeven moment toen ik achter het raam zat heb ik een poging gedaan om weg te komen door een goede vriend een hint te geven aan de telefoon waar ik zat. Die hint pakte hij op en heeft meteen mijn ouders gebeld. Mijn vader is toen (heartbreaking dit) met de hond door de straat gaan lopen om mij te zoeken. Mijn zo christelijke en nette lieve vader die geen idee heeft van die wereld is gewoon alle ramen afgegaan om te kijken of hij zijn kleine meisje kon vinden. Hoe vreselijk het ook is, ik ben enorm blij dat ik toen 'een klant' had en dat mijn vader nooit dat beeld van mij op zn netvlies heeft gekregen. En het is vooral DAT beeld waar ik nachtmerries van heb en waardoor ik zo'n ontzettend schuldgevoel heb! Nu lijkt het wel alsof ik gewoon keiharde pijn opzoek om mezelf te straffen. Ik heb duidelijk een enorm issue op sexgebied, hoopte alleen zo dat ik die beerput niet meer open had hoeven trekken...Maar ik kan er niet meer omheen he? Heb na die periode kort wel psychische hulp gehad, maar ben daar snel mee gestopt omdat ik gewoon wilde vergeten, blokken en doorgaan. Dat is me op zich redelijk gelukt, alleen niet op dat gebied.
Vast een onsamenhangend verhaal dit, weet ook niet echt wat nou mijn vraag is, maar ik denk dat ik me afvraag of ik professionele hulp moet gaan zoeken. En of het aannemelijk is dat ik me zo vreselijk laat vernederen en pijn laat doen doordat ik een enorm schuldgevoel heb richting mijn ouders. Ik merk ook dat mijn hoofdmotivatie bij alles is om mijn ouders trots en gelukkig te maken. Tijdens mijn gehele studie heb ik alleen maar gedacht aan de dag van de buluitreiking, de dag dat mijn ouders daar dan zitten en trots kunnen zijn op mij. Dat klopt natuurlijk ook niet.
Ik ben 26 jaar en van de buitenkant lijkt alles prima. Heb een leuk huisje, auto, vrienden, hoog opgeleid, leuke baan. Maar ondertussen heb ik het gevoel alsof ik in sneltreinvaart afglij en ik krijg het niet voor elkaar om dat tegen te gaan. Mijn buitenkant (sterk, zelfverzekerd, spontaan, bijdehand, leuk) komt niet overeen met hoe ik mij (slap, ongelukkig, onzeker en depressief).
Ik zit in een bizarre 'relatie' waar ik niet mee 'kan' stoppen, maar wat mij absoluut kapot aan het maken is. Het lijkt wel alsof ik erop kick, ik haal er ook echt iets uit ofzo. Het is vooral op sexgebied dat ik dingen met mij laat doen die het daglicht niet verdragen. Ik laat het toe in die zin dat ik doorga met de relatie, tijdens de sex heb ik 0.0 te vertellen en sterk en beangstigend als hij is pakt hij gewoon wat hij wil hebben. Hij is ontzettend dominant en kickt erop als ik pijn heb en moet huilen. Ik zal de details besparen, want het gaat echt veel te ver.
Ik heb in meerdere relaties wel problemen gehad op sexgebied, maar nu lijkt het erop alsof ik mezelf aan het straffen ben voor een situatie waar ik mezelf heb ingewerkt toen ik 17 was. Jong en naief als ik was, uit een moeilijk gezin en naarstig op zoek naar wat liefde ben ik in een hele foute 'vriendengroep' beland en ben geëindigd achter het raam onder manipulatie en dwang. Heel erg aan de drugs gegaan omdat het ondraaglijk was, uiteindelijk heb ik weten te ontsnappen en ben een tijdje in Belgie ondergedoken. Dat is nu 10 jaar geleden maar ik denk dat ik dit nog altijd geen plek heb gegeven, voorzover dat uberhaupt mogelijk is. Mijn expartner heb ik dit verteld met als resultaat dat vanaf die dag ik elke keer in tranen uitbarstte als wij sex hadden. Hij was ontzettend lief en begripvol, maar het is daar toch deels op stuk gelopen denk ik.
Nou begrijp ik gewoon niet van mezelf waarom ik me op zo'n vreselijke manier laat vernederen. Na die moeilijke tijd heb ik mezelf herpakt en ben op zo'n krachtige manier mijn leven aan gaan pakken. Ik was zo kwaad op de wereld en ben als een bezetene alles aan gaan pakken op een positieve manier. Heb een universitaire opleiding afgerond, me compleet uit die wereld ontwurmd op eigen kracht maar ik heb een schuldgevoel van hier tot tokio richting mijn ouders. Die zijn er echt kapot van geweest en nog steeds. Op een gegeven moment toen ik achter het raam zat heb ik een poging gedaan om weg te komen door een goede vriend een hint te geven aan de telefoon waar ik zat. Die hint pakte hij op en heeft meteen mijn ouders gebeld. Mijn vader is toen (heartbreaking dit) met de hond door de straat gaan lopen om mij te zoeken. Mijn zo christelijke en nette lieve vader die geen idee heeft van die wereld is gewoon alle ramen afgegaan om te kijken of hij zijn kleine meisje kon vinden. Hoe vreselijk het ook is, ik ben enorm blij dat ik toen 'een klant' had en dat mijn vader nooit dat beeld van mij op zn netvlies heeft gekregen. En het is vooral DAT beeld waar ik nachtmerries van heb en waardoor ik zo'n ontzettend schuldgevoel heb! Nu lijkt het wel alsof ik gewoon keiharde pijn opzoek om mezelf te straffen. Ik heb duidelijk een enorm issue op sexgebied, hoopte alleen zo dat ik die beerput niet meer open had hoeven trekken...Maar ik kan er niet meer omheen he? Heb na die periode kort wel psychische hulp gehad, maar ben daar snel mee gestopt omdat ik gewoon wilde vergeten, blokken en doorgaan. Dat is me op zich redelijk gelukt, alleen niet op dat gebied.
Vast een onsamenhangend verhaal dit, weet ook niet echt wat nou mijn vraag is, maar ik denk dat ik me afvraag of ik professionele hulp moet gaan zoeken. En of het aannemelijk is dat ik me zo vreselijk laat vernederen en pijn laat doen doordat ik een enorm schuldgevoel heb richting mijn ouders. Ik merk ook dat mijn hoofdmotivatie bij alles is om mijn ouders trots en gelukkig te maken. Tijdens mijn gehele studie heb ik alleen maar gedacht aan de dag van de buluitreiking, de dag dat mijn ouders daar dan zitten en trots kunnen zijn op mij. Dat klopt natuurlijk ook niet.
maandag 27 september 2010 om 14:47
Dank guinevieve en dare...dat doet me heel erg goed. Ik denk dat ik soms ook wat te hard ben voor mezelf. Ik merk nu dat ik in een gat val, nu mijn studie klaar is en ik opeens weer tijd heb om na te denken ofzo. Ik ben de afgelopen weken ook wanhopig op zoek gegaan naar vervolgopleidingen, om in te vluchten denk ik. Want ik vlucht al 10 jaar, ben alleen maar aan het rennen want zodra ik stil sta hangt er ineens een dikke spiegel voor mn neus. En die wil ik ontwijken. die WILDE ik ontwijken. Maar dat gaat niet meer.
Voel me zo rot..Dare als jij dat zegt dan schieten de tranen in mijn ogen. Wat hunker ik naar een persoon die ik alles kan vertellen, me een aai over mn bol geeft, me vasthoudt, me begrijpt en zegt dat alles goed komt..Maar alle mensen die dat ooit probeerde heb ik weg gejaagd met mijn geslotenheid, hardheid en mijn rookgordijn. Maar ik wil ook weer niet die zwakte in, me niet kwetsbaar opstellen. Zo gek, want ik kan uren fantaseren over een persoon die zich over mij ontfermd, die uren naar me luistert, naar 'wat mij nou toch allemaal is overkomen'. Dat liedje van Marco Borsato: "kom maar bij mij" dat klinkt misschien heel gek, maar ik heb dat denk ik wel een miljoen keer opgezet en me ingebeeld dat hij het tegen mij had. Dan kon ik me even laten gaan, maar dan wel op een 'veilige manier' in mn eentje. Daar heb ik sterkte uit geput, maar dat zegt ook wel iets over mijn mega muur die ik heb gemetseld. Ik ben zo'n toneelstuk aan het opvoeren, en ik besef nu steeds meer hoe ver dat gaat. Soms wordt ik zo geraakt, als bijvoorbeeld tijdens een gesprek met vrienden (die nergens van weten) loverboy problematiek wordt aangekaart. Als ik dan mensen hoor zeggen: "allemaal zwakke, laag opgeleide, domme meisjes die aandacht tekort hebben" dan sterf ik echt een beetje van binnen. Dan wil ik iedereen door elkaar heen schudden, schreeuwen, janken. Maar ik praat met een stalen gezicht mee, lach erom hoor mezelf zeggen: "eigen schuld".
En dat soort dingen heb ik met zoveel. Dat ik 180 graden anders denk en voel dan dat ik uit en zeg.
Als ik terugkijk op mezelf, naar hoe ik mijn puberteit heb doorlopen dan lijkt het wel alsof ik het niet was. Dan heb ik zo'n ontzettende medelij met dat meisje die zo ongelukkig was, zo op zoek naar van alles maar niets vond dan ongeluk. Dan zie ik haar stoer beginnen met roken op school, niet inhaleren hoor, het ging puur om het stoere plaatje. Zie ik haar ontmaagd worden op haar 15e op een hele droevige manier. Zie haar gepest worden door haar grote neus, vreselijke tekeningetjes daarover van klasgenoten in haar tas vond. Een naam kreeg als 'slet' omdat ze zo desperate op zoek was naar aandacht en liefde. Ze creëerde zo'n neppe onverschilligheid, zo stoer, bijdehand...Maar avond na avond snikkend in slaap vallen want 'niemand houdt van haar'.
Maar dat was en ben ik. Dat meisje zit er nog diep van binnen.
Ik pretendeer altijd ontzettend nuchter & easy going in het leven te staan, maar als ik mijn eigen verhaal nou weer teruglees...Dan wordt het inderdaad hoog tijd om aan de slag te gaan voordat m'n automatische piloot ontslag neemt.
Voel me zo rot..Dare als jij dat zegt dan schieten de tranen in mijn ogen. Wat hunker ik naar een persoon die ik alles kan vertellen, me een aai over mn bol geeft, me vasthoudt, me begrijpt en zegt dat alles goed komt..Maar alle mensen die dat ooit probeerde heb ik weg gejaagd met mijn geslotenheid, hardheid en mijn rookgordijn. Maar ik wil ook weer niet die zwakte in, me niet kwetsbaar opstellen. Zo gek, want ik kan uren fantaseren over een persoon die zich over mij ontfermd, die uren naar me luistert, naar 'wat mij nou toch allemaal is overkomen'. Dat liedje van Marco Borsato: "kom maar bij mij" dat klinkt misschien heel gek, maar ik heb dat denk ik wel een miljoen keer opgezet en me ingebeeld dat hij het tegen mij had. Dan kon ik me even laten gaan, maar dan wel op een 'veilige manier' in mn eentje. Daar heb ik sterkte uit geput, maar dat zegt ook wel iets over mijn mega muur die ik heb gemetseld. Ik ben zo'n toneelstuk aan het opvoeren, en ik besef nu steeds meer hoe ver dat gaat. Soms wordt ik zo geraakt, als bijvoorbeeld tijdens een gesprek met vrienden (die nergens van weten) loverboy problematiek wordt aangekaart. Als ik dan mensen hoor zeggen: "allemaal zwakke, laag opgeleide, domme meisjes die aandacht tekort hebben" dan sterf ik echt een beetje van binnen. Dan wil ik iedereen door elkaar heen schudden, schreeuwen, janken. Maar ik praat met een stalen gezicht mee, lach erom hoor mezelf zeggen: "eigen schuld".
En dat soort dingen heb ik met zoveel. Dat ik 180 graden anders denk en voel dan dat ik uit en zeg.
Als ik terugkijk op mezelf, naar hoe ik mijn puberteit heb doorlopen dan lijkt het wel alsof ik het niet was. Dan heb ik zo'n ontzettende medelij met dat meisje die zo ongelukkig was, zo op zoek naar van alles maar niets vond dan ongeluk. Dan zie ik haar stoer beginnen met roken op school, niet inhaleren hoor, het ging puur om het stoere plaatje. Zie ik haar ontmaagd worden op haar 15e op een hele droevige manier. Zie haar gepest worden door haar grote neus, vreselijke tekeningetjes daarover van klasgenoten in haar tas vond. Een naam kreeg als 'slet' omdat ze zo desperate op zoek was naar aandacht en liefde. Ze creëerde zo'n neppe onverschilligheid, zo stoer, bijdehand...Maar avond na avond snikkend in slaap vallen want 'niemand houdt van haar'.
Maar dat was en ben ik. Dat meisje zit er nog diep van binnen.
Ik pretendeer altijd ontzettend nuchter & easy going in het leven te staan, maar als ik mijn eigen verhaal nou weer teruglees...Dan wordt het inderdaad hoog tijd om aan de slag te gaan voordat m'n automatische piloot ontslag neemt.
maandag 27 september 2010 om 15:48
Lieve Draak,
Moeilijk hè, deze confrontatie met jezelf. Maar, wat je hebt gedaan is je 'geheim' anoniem delen met anderen. Het feit dat je dit nooit met ook maar iemand hebt kunnen delen heeft je in een isolement gebracht. Je voelt je zo ontzettend eenzaam en onbegrepen.
Had je ooit van jezelf gedacht dat je dit op een forum zou plaatsen? En toch heb je het gedaan.
Hoewel je geconfronteerd wordt met je diepste verdriet van binnen, voel je ook dat je niet alleen staat. Dat je niet de enige bent. Dat je niet veroordeeld wordt.
Je komt hier wel uit. Niet meteen, maar de eerste stap is gezet.
Ikzelf heb ook een tijd met een 'geheim' geleefd. Weliswaar ging het om iets anders, maar ook ik ging er behoorlijk onder gebukt. Ik dreigde daardoor ook in een isolement te raken. Ik dacht dat niemand het zou begrijpen. Ik raakte langzaamaan vervreemd van mijn vertrouwde omgeving. Tot ik het gedeeld heb met een paar mensen die heel dicht bij me staan en waarvan ik kon verwachten dat ik ze kon vertrouwen. Ook zij hebben me niet veroordeeld. Dat heeft me heel veel goed gedaan.
Moeilijk hè, deze confrontatie met jezelf. Maar, wat je hebt gedaan is je 'geheim' anoniem delen met anderen. Het feit dat je dit nooit met ook maar iemand hebt kunnen delen heeft je in een isolement gebracht. Je voelt je zo ontzettend eenzaam en onbegrepen.
Had je ooit van jezelf gedacht dat je dit op een forum zou plaatsen? En toch heb je het gedaan.
Hoewel je geconfronteerd wordt met je diepste verdriet van binnen, voel je ook dat je niet alleen staat. Dat je niet de enige bent. Dat je niet veroordeeld wordt.
Je komt hier wel uit. Niet meteen, maar de eerste stap is gezet.
Ikzelf heb ook een tijd met een 'geheim' geleefd. Weliswaar ging het om iets anders, maar ook ik ging er behoorlijk onder gebukt. Ik dreigde daardoor ook in een isolement te raken. Ik dacht dat niemand het zou begrijpen. Ik raakte langzaamaan vervreemd van mijn vertrouwde omgeving. Tot ik het gedeeld heb met een paar mensen die heel dicht bij me staan en waarvan ik kon verwachten dat ik ze kon vertrouwen. Ook zij hebben me niet veroordeeld. Dat heeft me heel veel goed gedaan.
maandag 27 september 2010 om 18:50
Beste draak,
Ook ik wil je heel veel sterkte toewensen - wat een heftig verhaal! Ik ben zelf noch ervaringsdeskundige, nog professional maar wat mij opvalt in je verhaal is dat je - met de kennis en ontwikkeling die je nu hebt - naar jouw verleden kijkt en de schuld bij jezelf legt. Vergeet niet dat je op die leeftijd sowieso kwetsbaar en beïnvloedbaar bent, dat dit door je jeugd nog extra is versterkt en dat er mannen zijn die hiervan misbruik maken. Die deze onzekerheid zien bij bepaalde meisjes, die hang naar liefde en dat ze eigenlijk maar één keer hoeven te zeggen dat je ook mooi van binnen bent en dan hebben ze je ingepakt. Ik heb laatst hierover een documentaire gezien (ook terug te vinden op uitzendinggemist.nl) en daar gaf een rechercheur, gespecialiseerd in loverboyproblematiek, aan hoe die manipulaties in het werk gaan. Er waren ook een aantal meisjes die hun verhaal vertelden.
Ook valt mij in je verhaal op dat je van jezelf niet mag genieten dat het nu beter met je gaat, dat je de kracht hebt gevonden om door te gaan, te studeren, een goede baan hebt gevonden. Want je voelt je nog altijd schuldig naar je ouders toe. Ik ben het met de eerdere reacties eens dat het feit dat je vader daar rondliep aangaf dat hij heel veel van je houdt en dat het wellicht zou helpen om hier eens - hoe moeilijk dan ook - met je ouders over te praten. Het lijkt wel of je vindt dat er niemand van je mag houden, omdat je ook niet van jezelf houdt. En omdat je niet van jezelf houdt, neem je genoegen met kruimeltjes, neem je genoegen met de extreme sekswensen van je vriend en hierdoor bevestig je hoe je over jezelf denkt. Echt Draak, je bent het waard om van te houden.
Ook ik wil je heel veel sterkte toewensen - wat een heftig verhaal! Ik ben zelf noch ervaringsdeskundige, nog professional maar wat mij opvalt in je verhaal is dat je - met de kennis en ontwikkeling die je nu hebt - naar jouw verleden kijkt en de schuld bij jezelf legt. Vergeet niet dat je op die leeftijd sowieso kwetsbaar en beïnvloedbaar bent, dat dit door je jeugd nog extra is versterkt en dat er mannen zijn die hiervan misbruik maken. Die deze onzekerheid zien bij bepaalde meisjes, die hang naar liefde en dat ze eigenlijk maar één keer hoeven te zeggen dat je ook mooi van binnen bent en dan hebben ze je ingepakt. Ik heb laatst hierover een documentaire gezien (ook terug te vinden op uitzendinggemist.nl) en daar gaf een rechercheur, gespecialiseerd in loverboyproblematiek, aan hoe die manipulaties in het werk gaan. Er waren ook een aantal meisjes die hun verhaal vertelden.
Ook valt mij in je verhaal op dat je van jezelf niet mag genieten dat het nu beter met je gaat, dat je de kracht hebt gevonden om door te gaan, te studeren, een goede baan hebt gevonden. Want je voelt je nog altijd schuldig naar je ouders toe. Ik ben het met de eerdere reacties eens dat het feit dat je vader daar rondliep aangaf dat hij heel veel van je houdt en dat het wellicht zou helpen om hier eens - hoe moeilijk dan ook - met je ouders over te praten. Het lijkt wel of je vindt dat er niemand van je mag houden, omdat je ook niet van jezelf houdt. En omdat je niet van jezelf houdt, neem je genoegen met kruimeltjes, neem je genoegen met de extreme sekswensen van je vriend en hierdoor bevestig je hoe je over jezelf denkt. Echt Draak, je bent het waard om van te houden.
maandag 27 september 2010 om 19:08
maandag 27 september 2010 om 19:15
Is de relatie met je vader trouwens altijd wel goed geweest? Het schijnt dat een goede relatie tussen vader en dochter essentieel is, ook om het risico om in verkeerde handen te vallen (wat gewoon gebeurd is met jou) te verkleinen. Hoe komt het dat jij als tiener zo verschrikkelijk onzeker was en je niet geliefd voelde? Je schat je vader hoog en dat is heel goed, maar had hij misschien zijn liefde voor jou anders of diepgaander moeten tonen? Ik hoorde laatst Keith Bakker (ex-verslaafde/directeur afkickcentrum in Amsterdam) zeggen dat hij bij meisjes met anorexia in ieder geval heel graag aan de slag zou willen met de relatie van die meisjes met hun vader, omdat hij ervan overtuigd was dat daar de sleutel te vinden was (of anders gezegd; de oorzaak van de problematiek). Nu had jij geen anorexia, maar je was wel op een bepaalde manier, verslaafd aan aandacht (en anorexia lijkt me ook een soort verslaving, aan niet-eten). Persoonlijk herken ik bij mezelf sommige dingen die anders hadden kunnen (moeten) gaan als de relatie met mijn vader anders (beter) was geweest (en dan heb ik niet eens de problematiek waar jij mee worstelt).
maandag 27 september 2010 om 22:15
Dank allemaal! He is voor mij heel heftig dit topic, omdat het gewoon een start is. Ik voel me ergens heel gek hierbij, maar een soort opluchting. het blijkt dus dat ik het WEL kan vertellen, dat er mensen zijn die naar me willen luisteren en dingen herkennen zelfs. Heel waardevol voor mij!
Mirjam, mijn vader is een hele stille binnenvetter altijd geweest. Grof gezegd hebben we daar in het verleden in het moeilijke gezin niet veel aan gehad: hij kon het niet handelen en liep ervoor weg. Ik heb nooit echt een band met hem gehad nee, wel ontzettende hunkering naar zijn liefde en attention. De eerste keer dat hij tegen me zei "ik hou van je" was toen ik op de hartbewaking lag na een overdosis pillen. Ik was toen 18. Heel gek gevoel gaf me dat. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant voelde ik me een soort van genant ofzo. Ik weet niet.
Het is pas sinds een jaar of 5 denk ik dat die band met mijn ouders zo sterk is geworden. Omdat ik nu besef dat de beste mensen het ontzettend zwaar hebben gehad, zowel in ons gezin als toen zij zelf jong waren. Ik heb toen heel bewust gekozen om die band te versterken en heb me daar enorm voor ingezet. Ik was wel degene die dat een tijd heeft tegengehouden.
Als ik naar ze kijk, zo onschuldig en onwetend als ze zijn, dan heb ik gewoon zulk diep respect voor ze.
Maargoed, tuurlijk heeft dat ermee te maken. Ik wil denk ik inderdaad ook eens met ze praten. Ik weet dat ze allebei mega trots op me zijn en zielsveel van me houden, dat weet ik nu.
Ik zit eraan te denken om gewoon eens even 10 dagen op vakantie te gaan in mijn eentje. Even back to basics, geen afleiding & laat die spiegel maar komen. Want nu is alles nog zo blurry en weet ik niet echt wat ik voel en wil. Ben ik meteen even verlost van partner. Al zit ik even 10 dagen op Vlieland met de hond: dat lijkt me nou heerlijk.
Zou dat wijsheid zijn?
Mirjam, mijn vader is een hele stille binnenvetter altijd geweest. Grof gezegd hebben we daar in het verleden in het moeilijke gezin niet veel aan gehad: hij kon het niet handelen en liep ervoor weg. Ik heb nooit echt een band met hem gehad nee, wel ontzettende hunkering naar zijn liefde en attention. De eerste keer dat hij tegen me zei "ik hou van je" was toen ik op de hartbewaking lag na een overdosis pillen. Ik was toen 18. Heel gek gevoel gaf me dat. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant voelde ik me een soort van genant ofzo. Ik weet niet.
Het is pas sinds een jaar of 5 denk ik dat die band met mijn ouders zo sterk is geworden. Omdat ik nu besef dat de beste mensen het ontzettend zwaar hebben gehad, zowel in ons gezin als toen zij zelf jong waren. Ik heb toen heel bewust gekozen om die band te versterken en heb me daar enorm voor ingezet. Ik was wel degene die dat een tijd heeft tegengehouden.
Als ik naar ze kijk, zo onschuldig en onwetend als ze zijn, dan heb ik gewoon zulk diep respect voor ze.
Maargoed, tuurlijk heeft dat ermee te maken. Ik wil denk ik inderdaad ook eens met ze praten. Ik weet dat ze allebei mega trots op me zijn en zielsveel van me houden, dat weet ik nu.
Ik zit eraan te denken om gewoon eens even 10 dagen op vakantie te gaan in mijn eentje. Even back to basics, geen afleiding & laat die spiegel maar komen. Want nu is alles nog zo blurry en weet ik niet echt wat ik voel en wil. Ben ik meteen even verlost van partner. Al zit ik even 10 dagen op Vlieland met de hond: dat lijkt me nou heerlijk.
Zou dat wijsheid zijn?
maandag 27 september 2010 om 22:51
Als je in gedachten houdt dat je er bent om even pas op de plaats te maken denk ik dat je er misschien erg van opknapt. Als je denkt/hoopt/verwacht dat je in tien dagen in je eentje heel je spiegelbeeld gaat zien, dat volledig kunt interpreteren en analyseren en met een volledig uitgewerkt plan van aanpak weer terug kan keren na tien dagen ben ik bang dat je jezelf een enorme teleurstelling cadeau doet. (Sprak de vrouw die een week midden in een Drents weiland is gaan zitten )
maandag 27 september 2010 om 23:07
Ik krijg het niet zo lekker onder woorden. Je klinkt alsof je alles in je eentje op wil lossen voor je een hulpverlener inschakelt. Een beetje alsof je op de stoep wil staan bij een therapeut met je laptop onder je arm met daarop de presentatie die helder maakt Wie Draak is, Waar het allemaal begon Wat er precies aan de hand is en Hoe je het allemaal op gaat lossen. Feit dat je die dingen nu nog niet helder hebt noem je 'blurry' en je vraagt je af of het wijsheid is om dat in een dag of tien even only the lonely bij de horens te vatten.
In zichzelf is er niet zo gek veel mis met blurry. Het voelt alleen erg vervelend. Zéker wanneer je gewend bent aan een grote mate van controle en overzicht.
Hoe meer ik over je vraag (is het wijdheid) nadenk hoe meer ik denk wijsheid is het omarmen van blurry. Accepteer dat het er is, aanvaard dat je de visie nodig hebt van iemand die buiten jouw blurry staat om het samen helder te krijgen en bedenk hoe zo iemand er voor jou uitziet. Als je na tien dagen thuiskomt en je hebt dàt voor elkaar weten te krijgen dan heb je het heel, héél goed voor elkaar.
In zichzelf is er niet zo gek veel mis met blurry. Het voelt alleen erg vervelend. Zéker wanneer je gewend bent aan een grote mate van controle en overzicht.
Hoe meer ik over je vraag (is het wijdheid) nadenk hoe meer ik denk wijsheid is het omarmen van blurry. Accepteer dat het er is, aanvaard dat je de visie nodig hebt van iemand die buiten jouw blurry staat om het samen helder te krijgen en bedenk hoe zo iemand er voor jou uitziet. Als je na tien dagen thuiskomt en je hebt dàt voor elkaar weten te krijgen dan heb je het heel, héél goed voor elkaar.
dinsdag 28 september 2010 om 01:45
quote:Draak83 schreef op 27 september 2010 @ 22:15:
Ben ik meteen even verlost van partner. Al zit ik even 10 dagen op Vlieland met de hond: dat lijkt me nou heerlijk.
Zou dat wijsheid zijn?
Dump svp eerst eens die idioot die je "vriend" noemt, en zoek een leuke man die jou normaal en fatsoenlijk behandelt. Dan ben je een heel stuk verder en veel beter af.
Ben ik meteen even verlost van partner. Al zit ik even 10 dagen op Vlieland met de hond: dat lijkt me nou heerlijk.
Zou dat wijsheid zijn?
Dump svp eerst eens die idioot die je "vriend" noemt, en zoek een leuke man die jou normaal en fatsoenlijk behandelt. Dan ben je een heel stuk verder en veel beter af.
dinsdag 28 september 2010 om 09:13
Draak, dan zat ik er dus niet zo ver naast. Je hunkerde naar de aandacht van je vader. Zou het helpen om op reguliere basis (iedere week ofzo) gewoon iets simpels met hem te ondernemen? Een lange wandeling ofzo, de hond lekker mee. En dan gewoon over koetjes en kalfjes praten, over zijn jeugd en hoe hij tegen dingen aankijkt. En misschien komen dan ook wel eens wat zwaardere onderwerpen aan de orde, dat zou natuurlijk kunnen (maar het moet niet je doel zijn). Gewoon simpelweg samenzijn en kletsen, ik denk dat het jou (en je vader) erg goed zou kunnen doen.
En inderdaad; natuurlijk stoppen met die destructieve relatie. Jij bent meer waard dan dit en dat je weet ook wel.
En inderdaad; natuurlijk stoppen met die destructieve relatie. Jij bent meer waard dan dit en dat je weet ook wel.
woensdag 29 september 2010 om 21:10
Mirjam inderdaad, dat is een goed idee. Ik wil daar ook heel graag in investeren. Kom nou op de leeftijd dat mijn ouders ouder worden en dat ik me besef dat ze er niet meer for ever zijn.
Ik ga er inderdaad even tussen een paar dagen, flink nadenken, lekker lezen, maar vooral ook ontzettend uitrusten en genieten van de natuur.
Daarna zie ik wel weer hoe nu verder, ik heb in ieder geval een paar besluiten genomen. Ik ga hiermee aan de slag, dit heeft gewoon prioriteit nu voor mij. Ik ga stoppen met destructie in al haar vormen en ga aankomende week nadenken over hoe ik dat het beste aan kan gaan pakken.
Klinkt misschien stom, maar ik heb 'zin' om aan de slag te gaan met mijn leven. Dames, dank daarvoor!
Ik ga er inderdaad even tussen een paar dagen, flink nadenken, lekker lezen, maar vooral ook ontzettend uitrusten en genieten van de natuur.
Daarna zie ik wel weer hoe nu verder, ik heb in ieder geval een paar besluiten genomen. Ik ga hiermee aan de slag, dit heeft gewoon prioriteit nu voor mij. Ik ga stoppen met destructie in al haar vormen en ga aankomende week nadenken over hoe ik dat het beste aan kan gaan pakken.
Klinkt misschien stom, maar ik heb 'zin' om aan de slag te gaan met mijn leven. Dames, dank daarvoor!
