Psyche
alle pijlers
Wat bezielt haar?
woensdag 29 september 2010 om 20:57
En dat bedoel ik dan niet onvriendelijk, maar letterlijk: wat gaat er in haar om?
Vind het lastig om het kort uit te leggen, maar ik probeer het. Het topic heeft kenmerken van psyche en ook van relatie, maar ik plaats het onder psyche omdat ik denk dat het daar net iets meer op zijn plaats is.
Komt ie:
Sinds plusminus anderhalf jaar heb ik een goede vriendin, waarmee ik erg close ben. Ze had eerst een jaar een relatie, daarna weer een andere (beiden slechte relaties), waarin ze veel te veel voor die mannen deed en er zelf aan onderdoor ging.
Die eerste relatie verbrak ze omdat het gevoel totaal weg was, die tweede was problematischer: hij heeft haar zelfs een keer geslagen en was gewoon niet lief voor haar.
Ondertussen gingen wíj wel goed met elkaar om. We bespraken alles, meer dan dat zij met haar vriendjes besprak. Ze liet ook regelmatig vallen dat ze mij wel zag zitten als relatiemateriaal, als ze vrijgezel was. Ze zei steeds hoe leuk, lief en weet ik veel wat ik was.
Vorig jaar was verder een zwaar jaar voor haar, ze liet zich opnemen in een kliniek omdat ze zo mager was geworden vanwege de stress (mede veroorzaakt door vriendje 1). Daarna kreeg ze niet snel nadat ze het uitmaakte met vriend 1 een relatie met vriend 2. Althans, achteraf bleek het zo te zijn. Ze heeft eerst maanden gedate voordat ze het woord relatie uitsprak. En gedurende het jaar dat ze iets met hem had, heeft ze steeds gezegd dat ze niet verliefd op hem was.
Uiteindelijk bleek die man haar zelfs ook een keer geslagen te hebben en chatte met andere meiden op een niet-normale manier.
Goed, ze kwam gelukkig wel beter uit de kliniek dan eerst, dus dat was positief. Echter begon haar proces toen pas. Ze heeft namelijk in het verleden erg zware dingen meegemaakt (mishandeling door vader, verkrachting) en dat kwam vanwege die tijd in de kliniek bovendrijven.
Ze heeft dat altijd weggestopt door te feesten en alles te vergeten (zegt ze zelf ook).
Binnenkort begint een nieuwe periode voor haar: ze gaat namelijk in trauma-therapie, wat erg zwaar schijnt te zijn. Daarvoor zou ze een "stabiele omgeving" nodig hebben, volgens haar therapeut(en). Er werd gedoeld op mensen waarmee ze goed kon praten en die haar altijd kunnen ondersteunen.
Omdat haar ouders een deel van haar probleem zijn, zocht ze het meer bij vrienden (zoals mij).
Maar nu het volgende:
vlak voordat ze het uit maakte met vriend nmr 2 gingen zij en ik wel erg close met elkaar om. Ik merkte zelfs dat ik (na al die tijd gewoon vrienden te zijn) gevoelens voor haar begon te krijgen; misschien omdat ze altijd zo ontzettend fijn tegen me deed en omdat we altijd alles bespraken. We steunden elkaar en het klikte gewoon ontzettend,.
Ik kreeg wat gevoelens, we gingen een aantal keer lekker uit eten en we liepen op een gegeven moment rond als een stelletje (hand in hand), we lagen lekker knuffelend tegen elkaar aan op bankjes en zelfs een schichtig kusje bij het afscheid.
Totdat ik opeens een vakantie boekte, daar wist zij al van, ik had al een tijd plannen.
Omdat het net uit was met vriend 2 (gebeurde vlak voor mijn vakantie) en ik gevoelens had gekregen, was ik toch wel bang om weg te gaan. Ze heeft altijd zoveel aandacht van mannen en gaat elke week stappen. Echt megaveel mensen om zich heen altijd.
Maar goed, ze verzekerde me dat ze nu eens een tijd vrijgezel wilde blijven en zich niet direct in een nieuwe relatie te willen storten. En jaa, ze kon prima een tijdje alleen blijven.
En ze vertelde ook dat wat ze met mij had "anders" was dan wat ze met al die andere mannen had, waarvoor ze géén gevoelens had als relatiemateriaal.
Maar goed, ik ging op vakantie en vertelde haar wel dat ze nu gewoon lekker moest genieten en moest plezier maken met vrienden en vriendinnen.
Dat heeft ze gedaan: toen ik terugkwam bleek ze opeens een nieuwe vriend te hebben (het was net 2-3 weken uit met die andere) en wat ook vreemd was: ze deed er gelijk heel open over (op hyves bijvoorbeeld). Niet zoals met die vriend nummer 2, waarmee ze pas na maanden sprak van een relatie. Nee, meteen: ik heb een nieuw vriendje.
Om eerlijk te zijn deed me dat best wel pijn, omdat wij toch redelijk knus met elkaar omgingen vlak voor mijn vakantie. Ik ga toch niet zomaar met iemand hand in hand door de stad lopen? Of tegen elkaar aanliggen in het openbaar.
Ik vind het ook lastig om haar nu onder ogen te komen, om hierover te praten. We hadden niets hoor, dus vreemd is ze niet gegaan, Maar toch heb ik die gevoelens van teleurstelling, boosheid, verwarring en frustratie.
Mijn vragen zijn nu eigenlijk: waarom stort iemand zich zo snel weer in een nieuwe relatie (nadat ze een jaar lang slecht is behandeld door vriend nmr 2)? En wat is de rol van die traumatherapie daarin, waar ze zo tegen op ziet en die werkelijk álle beerputten gaat opentrekken uit haar verleden? Is er sprake van bijvoorbeeld vluchtgedrag, doordat ze zo blijft feesten en uitgaan? Hebben jullie daar enige kijk op of ervaringen mee (b.v. bij vrienden/familie)? En als laatste: moet ik haar vertellen van mijn teleurstelling (zoals mij wordt aangeraden)?
Ik ben zó teleurgesteld, dat ik het even niet kan opbrengen om contact met haar te zoeken. Ik laat het liever even bezinken.
Nou, goed, jullie meningen?
Sorry voor het erg lange, warrige verhaal trouwens.
Vind het lastig om het kort uit te leggen, maar ik probeer het. Het topic heeft kenmerken van psyche en ook van relatie, maar ik plaats het onder psyche omdat ik denk dat het daar net iets meer op zijn plaats is.
Komt ie:
Sinds plusminus anderhalf jaar heb ik een goede vriendin, waarmee ik erg close ben. Ze had eerst een jaar een relatie, daarna weer een andere (beiden slechte relaties), waarin ze veel te veel voor die mannen deed en er zelf aan onderdoor ging.
Die eerste relatie verbrak ze omdat het gevoel totaal weg was, die tweede was problematischer: hij heeft haar zelfs een keer geslagen en was gewoon niet lief voor haar.
Ondertussen gingen wíj wel goed met elkaar om. We bespraken alles, meer dan dat zij met haar vriendjes besprak. Ze liet ook regelmatig vallen dat ze mij wel zag zitten als relatiemateriaal, als ze vrijgezel was. Ze zei steeds hoe leuk, lief en weet ik veel wat ik was.
Vorig jaar was verder een zwaar jaar voor haar, ze liet zich opnemen in een kliniek omdat ze zo mager was geworden vanwege de stress (mede veroorzaakt door vriendje 1). Daarna kreeg ze niet snel nadat ze het uitmaakte met vriend 1 een relatie met vriend 2. Althans, achteraf bleek het zo te zijn. Ze heeft eerst maanden gedate voordat ze het woord relatie uitsprak. En gedurende het jaar dat ze iets met hem had, heeft ze steeds gezegd dat ze niet verliefd op hem was.
Uiteindelijk bleek die man haar zelfs ook een keer geslagen te hebben en chatte met andere meiden op een niet-normale manier.
Goed, ze kwam gelukkig wel beter uit de kliniek dan eerst, dus dat was positief. Echter begon haar proces toen pas. Ze heeft namelijk in het verleden erg zware dingen meegemaakt (mishandeling door vader, verkrachting) en dat kwam vanwege die tijd in de kliniek bovendrijven.
Ze heeft dat altijd weggestopt door te feesten en alles te vergeten (zegt ze zelf ook).
Binnenkort begint een nieuwe periode voor haar: ze gaat namelijk in trauma-therapie, wat erg zwaar schijnt te zijn. Daarvoor zou ze een "stabiele omgeving" nodig hebben, volgens haar therapeut(en). Er werd gedoeld op mensen waarmee ze goed kon praten en die haar altijd kunnen ondersteunen.
Omdat haar ouders een deel van haar probleem zijn, zocht ze het meer bij vrienden (zoals mij).
Maar nu het volgende:
vlak voordat ze het uit maakte met vriend nmr 2 gingen zij en ik wel erg close met elkaar om. Ik merkte zelfs dat ik (na al die tijd gewoon vrienden te zijn) gevoelens voor haar begon te krijgen; misschien omdat ze altijd zo ontzettend fijn tegen me deed en omdat we altijd alles bespraken. We steunden elkaar en het klikte gewoon ontzettend,.
Ik kreeg wat gevoelens, we gingen een aantal keer lekker uit eten en we liepen op een gegeven moment rond als een stelletje (hand in hand), we lagen lekker knuffelend tegen elkaar aan op bankjes en zelfs een schichtig kusje bij het afscheid.
Totdat ik opeens een vakantie boekte, daar wist zij al van, ik had al een tijd plannen.
Omdat het net uit was met vriend 2 (gebeurde vlak voor mijn vakantie) en ik gevoelens had gekregen, was ik toch wel bang om weg te gaan. Ze heeft altijd zoveel aandacht van mannen en gaat elke week stappen. Echt megaveel mensen om zich heen altijd.
Maar goed, ze verzekerde me dat ze nu eens een tijd vrijgezel wilde blijven en zich niet direct in een nieuwe relatie te willen storten. En jaa, ze kon prima een tijdje alleen blijven.
En ze vertelde ook dat wat ze met mij had "anders" was dan wat ze met al die andere mannen had, waarvoor ze géén gevoelens had als relatiemateriaal.
Maar goed, ik ging op vakantie en vertelde haar wel dat ze nu gewoon lekker moest genieten en moest plezier maken met vrienden en vriendinnen.
Dat heeft ze gedaan: toen ik terugkwam bleek ze opeens een nieuwe vriend te hebben (het was net 2-3 weken uit met die andere) en wat ook vreemd was: ze deed er gelijk heel open over (op hyves bijvoorbeeld). Niet zoals met die vriend nummer 2, waarmee ze pas na maanden sprak van een relatie. Nee, meteen: ik heb een nieuw vriendje.
Om eerlijk te zijn deed me dat best wel pijn, omdat wij toch redelijk knus met elkaar omgingen vlak voor mijn vakantie. Ik ga toch niet zomaar met iemand hand in hand door de stad lopen? Of tegen elkaar aanliggen in het openbaar.
Ik vind het ook lastig om haar nu onder ogen te komen, om hierover te praten. We hadden niets hoor, dus vreemd is ze niet gegaan, Maar toch heb ik die gevoelens van teleurstelling, boosheid, verwarring en frustratie.
Mijn vragen zijn nu eigenlijk: waarom stort iemand zich zo snel weer in een nieuwe relatie (nadat ze een jaar lang slecht is behandeld door vriend nmr 2)? En wat is de rol van die traumatherapie daarin, waar ze zo tegen op ziet en die werkelijk álle beerputten gaat opentrekken uit haar verleden? Is er sprake van bijvoorbeeld vluchtgedrag, doordat ze zo blijft feesten en uitgaan? Hebben jullie daar enige kijk op of ervaringen mee (b.v. bij vrienden/familie)? En als laatste: moet ik haar vertellen van mijn teleurstelling (zoals mij wordt aangeraden)?
Ik ben zó teleurgesteld, dat ik het even niet kan opbrengen om contact met haar te zoeken. Ik laat het liever even bezinken.
Nou, goed, jullie meningen?
Sorry voor het erg lange, warrige verhaal trouwens.
woensdag 29 september 2010 om 21:11
woensdag 29 september 2010 om 21:23
Het klinkt alsof ze een laag zelfbeeld heeft en bevestigd wordt in relaties. I.e. dat als iemand haar de moeite waard vind (bijvoorbeeld door een relatie), zij de moeite waard is, wat voor een klootzak het ook is tijdens die relatie. Dat verklaart ook waarom ze de ene relatie aan de andere rijgt, omdat als ze alleen is niemand haar bevestigd in haar waarde. Het waarom en hoe dat logisch is snapt verder alleen iemand met een laag zelfbeeld.
Ik heb geen ervaring met trauma therapie, wel gehoord dat het heel heftig is want alles wordt opengetrokken. Dat is ook heel goed, heel zuiverend, maar wel zwaar. Ik snap je impuls om haar te helpen en te 'redden' heel goed, maar besef wel dat je het over een volwassen persoon hebt die zelf haar fouten moet maken. Praat er met haar over. Leg uit wat je voelde, neem mee in dat gesprek dat ze aan de vooravond aan heftige therapie staat (ik bedoel meer de reden van haar therapie en dat ze het stukje bij beetje onder ogen aan het komen is) en besef dat je niet iemand kan helpen door te eisen dat ze zich gedragen zoals jou dat het beste lijkt. Of dat nou wel of niet het beste voor ze is.
Succes!
Ik heb geen ervaring met trauma therapie, wel gehoord dat het heel heftig is want alles wordt opengetrokken. Dat is ook heel goed, heel zuiverend, maar wel zwaar. Ik snap je impuls om haar te helpen en te 'redden' heel goed, maar besef wel dat je het over een volwassen persoon hebt die zelf haar fouten moet maken. Praat er met haar over. Leg uit wat je voelde, neem mee in dat gesprek dat ze aan de vooravond aan heftige therapie staat (ik bedoel meer de reden van haar therapie en dat ze het stukje bij beetje onder ogen aan het komen is) en besef dat je niet iemand kan helpen door te eisen dat ze zich gedragen zoals jou dat het beste lijkt. Of dat nou wel of niet het beste voor ze is.
Succes!
woensdag 29 september 2010 om 21:53
quote:zanevi schreef op 29 september 2010 @ 20:57:
Maar goed, ze verzekerde me dat ze nu eens een tijd vrijgezel wilde blijven en zich niet direct in een nieuwe relatie te willen storten. En jaa, ze kon prima een tijdje alleen blijven.
En ze vertelde ook dat wat ze met mij had "anders" was dan wat ze met al die andere mannen had, waarvoor ze géén gevoelens had als relatiemateriaal.Volgens mij hebben we hier met een hij te maken.
Maar goed, ze verzekerde me dat ze nu eens een tijd vrijgezel wilde blijven en zich niet direct in een nieuwe relatie te willen storten. En jaa, ze kon prima een tijdje alleen blijven.
En ze vertelde ook dat wat ze met mij had "anders" was dan wat ze met al die andere mannen had, waarvoor ze géén gevoelens had als relatiemateriaal.Volgens mij hebben we hier met een hij te maken.
woensdag 29 september 2010 om 23:01
Ik denk dat je vriendin op dit punt in haar leven door alles wat ze heeft meegemaakt niet in staat is tot een stabiele relatie met een goeie kerel. Ze zal de foute mannen op blijven zoeken. En ik denk dat je blij moet zijn dat je geen relatie met haar gekregen hebt. Daar is ze nu niet aan toe, en je zou je alleen maar heel veel sores op je nek halen.
Probeer, als je dat zou willen, weer die goeie vriend te worden en stabiele factor in haar leven. wie weet bloeit het ooit weer op, maar dan als ze zelf stabiel is.
Probeer, als je dat zou willen, weer die goeie vriend te worden en stabiele factor in haar leven. wie weet bloeit het ooit weer op, maar dan als ze zelf stabiel is.
woensdag 29 september 2010 om 23:18
Ik ben een man inderdaad, goed opgemerkt. ;)quote:Rary schreef op 29 september 2010 @ 23:01:
Ik denk dat je vriendin op dit punt in haar leven door alles wat ze heeft meegemaakt niet in staat is tot een stabiele relatie met een goeie kerel. Ze zal de foute mannen op blijven zoeken. En ik denk dat je blij moet zijn dat je geen relatie met haar gekregen hebt. Daar is ze nu niet aan toe, en je zou je alleen maar heel veel sores op je nek halen.
Probeer, als je dat zou willen, weer die goeie vriend te worden en stabiele factor in haar leven. wie weet bloeit het ooit weer op, maar dan als ze zelf stabiel is.
Hier denk ik ook wel over na, misschien is het inderdaad beter dat ik even niets met haar heb. Ze is alles behalve stabiel (denk ik).
Het lijkt er op dat ze gewoon, ondanks dat ze het van zichzelf weet, blijft "vluchten" in uitgaan en feestvieren. Of ze nu een foute man heeft trouwens, weet ik niet hoor. Maar ik verbaas me er wél over dat ze zo snel weer een vriend heeft. En vooral dat ze dat zo uitschreeuwt op internet en dergelijke. Een vraag naar aandacht ofzo?
Ze heeft inderdaad erg veel bevestiging nodig, en een laag zelfbeeld.
Toch blijft het wringen: jij (Rary) schrijft dat "ze daar niet aan toe is". Wat bedoel je daar mee: ze is niet toe aan een relatie, of aan een relatie met mij?
Want ze is dus wél een relatie aangegaan.
En ik heb er toch last van dat ze eerst met mij leuk aan het daten is en daarna, als ik even op vakantie ben, zomaar een relatie heeft met iemand die ze net kent. En ook dat ze het meteen een relatie noemt (binnen amper 1,5 week ofzo).
Ik vind het ook lastig om het bespreekbaar te maken met haar. Ik wil het voor mezelf wel afsluiten maar ben ook bang dat ze het als kritiek opvat of dat ze denkt dat ik geen oog heb voor háár problemen en situatie.
Al met al weet ik het gewoon niet meer zo. Het heeft me best pijn gedaan en of ik gewoon normaal met haar kan blijven omgaan zonder jaloers te zijn of teleurgesteld, ik weet het niet zo.
Ik denk dat je vriendin op dit punt in haar leven door alles wat ze heeft meegemaakt niet in staat is tot een stabiele relatie met een goeie kerel. Ze zal de foute mannen op blijven zoeken. En ik denk dat je blij moet zijn dat je geen relatie met haar gekregen hebt. Daar is ze nu niet aan toe, en je zou je alleen maar heel veel sores op je nek halen.
Probeer, als je dat zou willen, weer die goeie vriend te worden en stabiele factor in haar leven. wie weet bloeit het ooit weer op, maar dan als ze zelf stabiel is.
Hier denk ik ook wel over na, misschien is het inderdaad beter dat ik even niets met haar heb. Ze is alles behalve stabiel (denk ik).
Het lijkt er op dat ze gewoon, ondanks dat ze het van zichzelf weet, blijft "vluchten" in uitgaan en feestvieren. Of ze nu een foute man heeft trouwens, weet ik niet hoor. Maar ik verbaas me er wél over dat ze zo snel weer een vriend heeft. En vooral dat ze dat zo uitschreeuwt op internet en dergelijke. Een vraag naar aandacht ofzo?
Ze heeft inderdaad erg veel bevestiging nodig, en een laag zelfbeeld.
Toch blijft het wringen: jij (Rary) schrijft dat "ze daar niet aan toe is". Wat bedoel je daar mee: ze is niet toe aan een relatie, of aan een relatie met mij?
Want ze is dus wél een relatie aangegaan.
En ik heb er toch last van dat ze eerst met mij leuk aan het daten is en daarna, als ik even op vakantie ben, zomaar een relatie heeft met iemand die ze net kent. En ook dat ze het meteen een relatie noemt (binnen amper 1,5 week ofzo).
Ik vind het ook lastig om het bespreekbaar te maken met haar. Ik wil het voor mezelf wel afsluiten maar ben ook bang dat ze het als kritiek opvat of dat ze denkt dat ik geen oog heb voor háár problemen en situatie.
Al met al weet ik het gewoon niet meer zo. Het heeft me best pijn gedaan en of ik gewoon normaal met haar kan blijven omgaan zonder jaloers te zijn of teleurgesteld, ik weet het niet zo.
woensdag 29 september 2010 om 23:25
Ze is niet toe aan een relatie met jou en in het algemeen. Maar dat weet ze niet. Mensen die zo instabiel zijn, zijn niet toe aan een relatie
Ik ga er door jouw verhaal vanuit dat ze inderdaad vlucht in instabiele relaties en jij kwam waarschijnlijk veel te dichtbij wat emotioneel voor haar niet mogelijk is op dit moment.
Ik ga er door jouw verhaal vanuit dat ze inderdaad vlucht in instabiele relaties en jij kwam waarschijnlijk veel te dichtbij wat emotioneel voor haar niet mogelijk is op dit moment.
donderdag 30 september 2010 om 10:32
Ik kan niet voor je vriendin praten, maar ik volg zelf momenteel ook een traumatherapie. Dat is inderdaad erg heftig en voor een 'echte' ontluikende relatie daar nog naast zie ik eigenlijk niet veel mogelijkheden. Echte gevoelens zijn namelijk echt verwarrend, en tijdens een traumatherapie is er al verwarring genoeg door oude gevoelens waar je mee moet/gaat dealen. Wat niet wegneemt dat het leven gewoon geen rekening houdt met wanneer jij het eengoed moment vond om in traumatherpaie te gaan, dus ik kan me ook voorstellen dat je de liefde van je leven toch op zo'n moment voor je neus hebt staan.
Voor mij persoonlijk was het voor ik aan deze therapie gewoon niet mogelijk om een goede relatie te hebben. Mijn keuzes werden beïnvloed door een niet kloppend beeld van mezelf en een niet kloppend beeld van de wereld om me heen. Zo ben ik heel lang getrouwd geweest met een man die werkelijk alles wat ik deed affakkelde. Van heel bruut tot heel subtiel. En al die tijd heb ik gedacht dat die relatie geweldig was. Immers hij nam de tijd om ècht kritisch naar mij te kijken, me feedback te geven waar ik mee aan de slag kon en überhaupt hij wilde met mij zijn. Met mij! Hoe kon iemand nou ooit met mij willen zijn?
Als je hoofd zo werkt, dan is het heel ingewikkeld om mensen die het echt goed met je voor hebben toe te laten. Mensen die echt van je houden te vertrouwen.
Voor iemand die niet hetzelfde trauma heeft als ik is het net zo bizar om bij iemand te willen zijn die slecht voor je is als dat het voor mij was om bij iemand te zijn die goed voor me zou zijn. In traumatherapie leer ik (en je vriendin misschien ook) om anders naar mezelf en naar de wereld te kijken, maar belangrijker nog, leer ik mijn hersenen om anders om te gaan met de signalen die ik uit mijn omgeving krijg.
Dat kun je een beetje zien als een lopende band. Voorheen stond die band zo afgesteld dat wanneer er een blauw blokje langskwam dit automatisch in de kliko ging en wanneer er een groen blokje langskwam dit in een doos werd gestopt. Alle gele blokjes registreerde hij niet, dus die vielen sowieso op de grond. Traumatherapie leert mijn hersenen dat groen in de kliko moet, en blauw en geel samen in een doos gaan.
Het is dus niet een beetje therapie waarbij je één leer per week praat over de verkeerde kleur van je fietsje en andere zandbaktrauma's. Het is een therapie die je hele leven anders maakt.
Als je echt zo dol op haar bent als je zegt te zijn, dan zou ik mijn ego even tot de orde roepen en haar onmacht even door de vingers zien. Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent omdat jullie relatie zich niet ontwikkelt zoals je dat graag had gezien, en een schoonheidsprijs verdient het allemaal niet. Maar als ze zo heftig worstelt om boven te komen dat ze zelfs deze therapie gaat volgen dan doet ze echt vanuit haar ténen wat er nodig is. En dat verdient bewondering, geen afwijzing.
Succes met je gedeukte hart .
Voor mij persoonlijk was het voor ik aan deze therapie gewoon niet mogelijk om een goede relatie te hebben. Mijn keuzes werden beïnvloed door een niet kloppend beeld van mezelf en een niet kloppend beeld van de wereld om me heen. Zo ben ik heel lang getrouwd geweest met een man die werkelijk alles wat ik deed affakkelde. Van heel bruut tot heel subtiel. En al die tijd heb ik gedacht dat die relatie geweldig was. Immers hij nam de tijd om ècht kritisch naar mij te kijken, me feedback te geven waar ik mee aan de slag kon en überhaupt hij wilde met mij zijn. Met mij! Hoe kon iemand nou ooit met mij willen zijn?
Als je hoofd zo werkt, dan is het heel ingewikkeld om mensen die het echt goed met je voor hebben toe te laten. Mensen die echt van je houden te vertrouwen.
Voor iemand die niet hetzelfde trauma heeft als ik is het net zo bizar om bij iemand te willen zijn die slecht voor je is als dat het voor mij was om bij iemand te zijn die goed voor me zou zijn. In traumatherapie leer ik (en je vriendin misschien ook) om anders naar mezelf en naar de wereld te kijken, maar belangrijker nog, leer ik mijn hersenen om anders om te gaan met de signalen die ik uit mijn omgeving krijg.
Dat kun je een beetje zien als een lopende band. Voorheen stond die band zo afgesteld dat wanneer er een blauw blokje langskwam dit automatisch in de kliko ging en wanneer er een groen blokje langskwam dit in een doos werd gestopt. Alle gele blokjes registreerde hij niet, dus die vielen sowieso op de grond. Traumatherapie leert mijn hersenen dat groen in de kliko moet, en blauw en geel samen in een doos gaan.
Het is dus niet een beetje therapie waarbij je één leer per week praat over de verkeerde kleur van je fietsje en andere zandbaktrauma's. Het is een therapie die je hele leven anders maakt.
Als je echt zo dol op haar bent als je zegt te zijn, dan zou ik mijn ego even tot de orde roepen en haar onmacht even door de vingers zien. Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent omdat jullie relatie zich niet ontwikkelt zoals je dat graag had gezien, en een schoonheidsprijs verdient het allemaal niet. Maar als ze zo heftig worstelt om boven te komen dat ze zelfs deze therapie gaat volgen dan doet ze echt vanuit haar ténen wat er nodig is. En dat verdient bewondering, geen afwijzing.
Succes met je gedeukte hart .
donderdag 30 september 2010 om 10:43
quote:Binnenkort begint een nieuwe periode voor haar: ze gaat namelijk in trauma-therapie, wat erg zwaar schijnt te zijn. Daarvoor zou ze een "stabiele omgeving" nodig hebben, volgens haar therapeut(en). Er werd gedoeld op mensen waarmee ze goed kon praten en die haar altijd kunnen ondersteunen.
Omdat haar ouders een deel van haar probleem zijn, zocht ze het meer bij vrienden (zoals mij).Jij lijkt me, gezien je gevoelens voor haar, niet die stabiele omgeving te kunnen bieden die zij nodig heeft. Je bent nu al zo teleurgesteld, dat je het niet kunt opbrengen om contact met haar te hebben.
Omdat haar ouders een deel van haar probleem zijn, zocht ze het meer bij vrienden (zoals mij).Jij lijkt me, gezien je gevoelens voor haar, niet die stabiele omgeving te kunnen bieden die zij nodig heeft. Je bent nu al zo teleurgesteld, dat je het niet kunt opbrengen om contact met haar te hebben.
donderdag 30 september 2010 om 21:33
quote:Omen schreef op 30 september 2010 @ 10:43:
[...]
Jij lijkt me, gezien je gevoelens voor haar, niet die stabiele omgeving te kunnen bieden die zij nodig heeft. Je bent nu al zo teleurgesteld, dat je het niet kunt opbrengen om contact met haar te hebben.
Ik bedoelde eigenlijk met stabiel dat ik het niet zo snap dat ze meteen weer in een nieuwe relatie is gedoken, en niet zozeer dat een relatie met mij nou die stabiele omgeving zou creeren.
Het beste was misschien geweest als ze even helemaal niets had, in ieder geval de komende tijd en bij de start van die therapie in oktober.
Ik wil best wel mijn ego opzij zetten hoor, maar bedenk wel dat ik óók een mens ben met gevoelens en tegenstrijdigheden en alles er op en er aan. Ik heb zelf ook wel een verleden, ben erg onzeker in de liefde en heb altijd (extreem) last gehad van faalangst en verlegenheid (zelfs voor in behandeling geweest). Misschien verklaart dat die teleurstelling en snap je mij nu wat meer.
Als iemand mij keer op keer laat weten dat ik er erg mag zijn, hand in hand met mij door de stad wil lopen en vervolgens met een ander een relatie aangaat, is dat weer een behoorlijke knouw voor mijn zelfvertrouwen. Vandaar misschien die reactie van mij (en teleurstelling/frustratie).
Maar misschien is het inderdaad veel beter dat ik niets met haar heb op het moment. Ik had het wel liever gezien dat zij dan helemaal geen relatie had als ze die therapie in gaat, maar dat kan niemand beinvloeden.
[...]
Jij lijkt me, gezien je gevoelens voor haar, niet die stabiele omgeving te kunnen bieden die zij nodig heeft. Je bent nu al zo teleurgesteld, dat je het niet kunt opbrengen om contact met haar te hebben.
Ik bedoelde eigenlijk met stabiel dat ik het niet zo snap dat ze meteen weer in een nieuwe relatie is gedoken, en niet zozeer dat een relatie met mij nou die stabiele omgeving zou creeren.
Het beste was misschien geweest als ze even helemaal niets had, in ieder geval de komende tijd en bij de start van die therapie in oktober.
Ik wil best wel mijn ego opzij zetten hoor, maar bedenk wel dat ik óók een mens ben met gevoelens en tegenstrijdigheden en alles er op en er aan. Ik heb zelf ook wel een verleden, ben erg onzeker in de liefde en heb altijd (extreem) last gehad van faalangst en verlegenheid (zelfs voor in behandeling geweest). Misschien verklaart dat die teleurstelling en snap je mij nu wat meer.
Als iemand mij keer op keer laat weten dat ik er erg mag zijn, hand in hand met mij door de stad wil lopen en vervolgens met een ander een relatie aangaat, is dat weer een behoorlijke knouw voor mijn zelfvertrouwen. Vandaar misschien die reactie van mij (en teleurstelling/frustratie).
Maar misschien is het inderdaad veel beter dat ik niets met haar heb op het moment. Ik had het wel liever gezien dat zij dan helemaal geen relatie had als ze die therapie in gaat, maar dat kan niemand beinvloeden.
