Wat is jullie mening hierover?

Hallo,

Ik heb momenteel grote twijfels over mijn relatie en kom er even niet uit of dat wel reeel is. Daarom ben ik heel benieuwd hoe jullie er over denken. Zal mijn verhaal zo duidelijk mogelijk proberen te omschrijven..

Ik ken mijn vriend nu 5 maanden. De eerste 2 maanden hadden we alleen een soort van sexrelatie. Allebei geen zin in een vaste relatie, ik omdat ik pas uit een lange relatie kwam, hij omdat hij het wel best vond als vrijgezel en geen zin had in het gezeur dat in zijn ogen bij een relatie hoort. Maar goed, uiteindelijk bleken we toch meer voor elkaar te zijn gaan voelen als verwacht en zijn we er toch helemaal voor gegaan. Ik vond het doodeng om mezelf weer aan iemand over te geven, en hij heeft flink zijn best gedaan om me voor zich te winnen, vertrouwen te geven etc. Superfijne en eerlijke gesprekken hadden we en op een gegeven moment vertelde hij dat hij me niet kan beloven monogaam te zijn. Hij vertelde dat hij het idee wil hebben dat er ooit iets kan gebeuren zonder dat dat gevolgen heeft voor "ons". Hier ben ik enorm van geschrokken. Hij heeft me bezworen dat het alleen zou gaan om een soort van "zelfbevrediging" en dat wat wij hebben daar mijlenver boven staat.Och als ik zou weten wat het inhield en hoe weinig het voorstelde, dan zou ik het hem zelfs gunnen (zijn woorden). Goed, ik probeer hem te geloven, het vanuit zijn kant te bekijken, het te begrijpen. Ik heb gezegd dat ik er niks van wilde weten en er ook geen last van wil hebben. Alhoewel het nog steeds tegen mijn gevoel indruist.

Nu hebben we afgelopen week voor het eerst een "crisis"gehad in onze relatie. Ik heb namelijk een lichte vorm van verlatingsangst die ik normaal wel onder controle heb, maar van de week door verschillende omstandigheden dus even niet. Ik weet dat ik hierdoor vervelende dingen heb gezegd en als een onzeker muisje heb lopen zuigen en dreinen. Niet leuk voor hem, dat snap ik heel goed, maar ik had het redelijk snel weer onder controle. Nu voelt hij zichzelf enorm onrecht aangedaan, en blijft maar terugkomen op wat er is gebeurd. Ik heb al 100 keer mijn excuses aangeboden, gezegd dat ik er allles aan doe om dit in de toekomst te voorkomen, en zelfs een afspraak gemaakt bij een therapeut. En nog geeft hij mij het gevoel dat ik op mijn knieen de straat door moet ofzo. Het begint me nu echt te irriteren en dat, gecombineert met zijn niet monogaam kunnen zijn, maakt dat ik nu twijfel. Wil ik wel in zo'n relatie zitten waarbij ik niks fout mag doen zonder een heel drama er aan vast? En waarbij ik elk weekend op mijn hoede moet zijn of er misschien wel iets kan gebeuren met een ander?

Ik snap dat een ander dit niet voor mij kan beantwoorden, maar ik wil graag weten wat jullie zouden doen in dit geval. Natuurlijk heeft hij ook veel goede kanten en ben ik echt gek op hem, maar ik vind dit wel even heel erg moeilijk.

groetjes,

Hoppetee

Dankje voor je lieve reactie herfst. Ik weet dat je gelijk hebt, heb wel vaker liefdesverdriet gehad en ben daar ook altijd bovenop gekomen. Het vervelende in dit verhaal is dat ik zo enorm aan het twijfelen ben aan mezelf. Alle dingen die hij heeft verteld passeren op dit moment de revue. Ook dat hij zei dat het gewoon heel erg goed zat tussen ons, dat de basis goed was en dat we overal samen uit zouden komen. Dat hij van me hield om wie ik was met al mijn eigenaardigheden en dat ik altijd alles mocht zeggen en vragen. Als ik dat nou gewoon had geloofd en niet zo moeilijk had gedaan? Was het dan beter geweest? Heb ik hem niet inderdaad onrecht aangedaan door te blijven vragen om bevestiging?

Zo, ben ik weer even, 2 weken later. Zou zo graag willen dat ik kon zeggen dat het allemaal prima met me gaat, maar dat is niet zo. Heb hem nog steeds niet gezien sinds het uit is. Nog wel een keer gesproken. In dat gesprek vertelde hij dat hij een week niet heeft kunnen werken omdat hij zich zo down voelde. Dat bracht 2 dingen bij mij teweeg; een gevoel van opluchting, bevestiging maar aan de andere kant ook weer dat kuttige medelijden met hem. Gevoel dat ik hem moet helpen blabla. Daarna weer radiostilte want hij wilde er niet in blijven "hangen" dus had liever geen contact. En hoe langer ik geen contact met hem had, hoe rustiger ik eigenlijk werd. Maar nu overleed vorige week een zeer goede vriend van hem. Ik weet dat hij het hier zeer moeilijk mee heeft. Deze vriend was nl. al een tijd erg ziek dus we hebben het er regelmatig over gehad. Ik heb hem toen ik het hoorde eigenlijk zonder nadenken een bericht gestuurd dat ik aan hem dacht. En waarempel; daar kreeg ik wel bericht op terug. Vrij kortaf dat wel, maar hoezee; een bericht! De dag van de crematie, eerder deze week, vond ik echt verschrikkelijk. Ik had zo het gevoel niet meer nodig te zijn, uitgesloten te worden, niet gewenst te zijn. Ik wist dat hij zo'n verdriet had, en ik was er niet bij! Heb de hele dag met een knoop in mijn maag rondgelopen. Bah.

En als klap op de vuurpijl hoorde ik gisteren dat hij weer gesignaleerd is met een ander..... AUW! Dat is dus allemaal too much information voor mij. En het gepieker is weer terug op volle toeren. Ik geloof gewoonweg niet dat hij nu al een andere relatie heeft, dat kan gewoon niet! En tegelijkertijd weet ik ook dat het me niks zou moeten schelen. Getverdemme, heb het gevoel weer terug bij af te zijn, terwijl het alweer 3 weken uit is. Wanneer gaat dit over?

Hey Julia, dank voor je lieve woorden. Je hebt gelijk, ik moet dat gevoel uitschakelen, maar ik vind dat zo moeilijk. Dat gevoel voor hem zit zo diep op de een of andere manier.

Ach, dit is ook wel een beetje een rare week zo. Eerst die overleden vriend en crematie en vanochtend was ik op een bruiloft. Hele mooie dienst, en wat draaien ze voor muziek? "ons" nummer. Oftewel; zijn lievelingsnummer. Hoe zuur verdomme! Dus ben zowieso al op de emotionele toer. Ik mis hem gewoon.....

Hey teka, dankjewel..

Wat is jouw verhaal? Altijd fijn om ervaringen te delen.

Hey Teka. Heb dat topic nog niet gelezen, zal ik eens gaan doen. Wat je zegt over een deuk in eigenwaarde en zelfvertrouwen is helemaal waar. Ik moet er op dit moment ook totaal niet aan denken weer een nieuwe relatie te beginnen of wat dan ook met mannen. Laat mij maar effe lekker op mezelf zijn en ze zoeken het maar even uit allemaal haha. Maar baal wel enorm van die onzekerheid. Constant toch dat stiekeme stemmetje in mijn hoofd dat toch twijfelt of hij niet gewoon gelijk had, dat ik echt een zeurderige muts ben. Gelukkig kan ik hier goed over praten met vrienden en die blijven net zolang herhalen dat het niet zo is tot het uit mijn hoofd is. Ik snap ook echt niet waarom ik hem zo op een voetstuk plaats. Echt niet. Ik kan zo een waslijst aan slechte dingen over hem uit mijn mouw schudden. Stom he?

Ik had zelf een theorietje bedacht vanmiddag. Ik ben de afgelopen jaren eigenlijk nooit alleen geweest. Altijd een vriendje gehad waar ik me als het ware op kon focussen. Allemaal mannen met problemen waar ik voor kon zorgen. Op die manier hoefde ik niet naar mezelf te kijken en voor mezelf te zorgen, dus makkelijk voor mij (in mijn beleving dan). Nu is het eigenlijk voor het eerst dat ik me dat besef, dat ik zo niet door kan gaan. En dat besef maakt het onomkeerbaar en dus ook eng. Het liefst ren ik terug naar het voor mij vertrouwde maar ook slechtste. Op dit moment is hij dat dus. Want ondanks dat ik me tijdens die relatie nooit echt jofel heb gevoeld, was het wel een vertrouwd gevoel. Dus bottomline is denk ik dat ik niet zozeer hem als persoon mis, maar het gevoel van (misplaatste) veiligheid dat het me gaf. Dit bedacht ik me zomaar opeens, vanmiddag in de appie heijn. En ik denk dat ik er niet eens erg ver naast zit.

Dankje Mabel en Teka. Ben inderdaad blij dat ik me dit bedacht heb. Nu ik weet wat me te doen staat lijkt het wel of het verdriet meer "gekaderd" is ofzo. Ik denk (en hoop) dat ik het ergste verdriet nu wel gehad heb. Nu is het taak om met dit inzicht aan de slag te gaan, en verder te gaan. Een heel raar proces is dit hoor, het gaat in ene supersnel allemaal. Ik blijf hier wel lekker van me afschrijven.

En daar was ik weer. Blijf hier maar gewoon stug doorschrijven hoor.

Ik heb hem gezien... Ik wilde gisteravond perse weer een keer naar mijn stamkroeg. Deze had ik al een maand gemeden omdat ik weet dat hij er ook komt. Gek genoeg heb ik hem daar in al die jaren hiervoor nog nooit gezien, maar goed. Ik voelde me de afgelopen dagen eigenlijk helemaal niet jofel, was erg verdrietig enzo. Maar had wel sterk het gevoel dat ik er nu maar eens doorheen moest.. de confrontatie met hem aangaan. Vond het doodeng om daar binnen te stappen, maar ook wel weer fijn al die bekenden. Bij het binnenkomen was hij er nog niet, maar ik voelde aan alles dat ik hem wel zou gaan zien. En ja, op een gegeven moment zag ik dat hij voorbij was gelopen. Ik schrok me wezenloos, en was even van plan heel snel te vertrekken omdat hij me zeker zou zien als hij terug kwam lopen. Maar ben blijven staan dus, en inderdaad, toen hij terugkwam sprak hij me aan. Het was zo ongelofelijk, onbeschrijflijk raar. Hij vroeg hoe het met me ging, of ik het vervelend vond om hem te zien. Het leek alsof mijn gevoelens direct geblokt werden. Heb hem gezegd dat het wel ok ging, nog een opmerking gemaakt over zijn nieuwe kapsel, en hij over het mijne. Met hem ging het ook wel redelijk. En hij had het druk met zijn werk. Beetje oppervlakkig dus.

Later kreeg ik nog een sms waarin hij schreef dat hij hoopt dat het me goed gaat ?!? Tsja, wat moet ik daar nu mee? Ik ben in ieder geval na ons ubergezellige gesprekje maar naar huis gegaan. Zag hem nog wel staan maar heb niets gezegd ofzo. En nu de day after voel ik me echt enorm klote. Ik weet niet precies waarom eigenlijk. Omdat ik hem terug wil? of omdat ik in een klap besefte dat hij het juist echt niet is en dat het nooit goed gaat komen. Ik ben eigenlijk ook best een beetje geirriteerd omdat hij zo vol medeleven vroeg of ik het wel een b eetje trok allemaal.. Ok, ik ben nu niet echt erg gelukkig, maar het idee dat hij er al vanuit gaat dat ik hele dagen jankend op de bank lig, dat vind ik irritant. Misschien bedoelde hij dat helemaal niet zo hoor, en ben ik nu onredelijk. Maar die opmerking in combinatie met de vraag of ik het vervelend vond HEM te zien.. ik weet niet. Alsof het allemaal weer om hem draait ofzo. Vond hem er wel goed uitzien maar had niet de behoefte hem vast te pakken of iets dergelijks. He, ik snap het gewoon even niet nu.

.. jee... Heb dat nummer even gegoogled. Sluizen open hier hoor.

Yep, dat heb ik dus ff gedaan. En nu weer. What the hack, ben toch vrij vandaag en geen plannen verder. Kende dat nummer helemaal niet.

Thanks Fleurtje

Oh jaa inderdaad. Op dit moment voldoet Hazes al zelfs. Eigenlijk zowat alle ballads, indien voorzien van zielig deuntje. he ja, dat ga ik doen. Ff allerlei treurliedjes downloaden. Ik zie er nu toch al niet meer uit hahaha. Kat als snotlap en een bak ben&jerry's.

Nou, zaterdag dus een dagje getreurd, en zondag bij het opstaan besloot ik dat het nu maar eens afgelopen moest zijn. Ben 's avonds met vrienden gaan eten en merk dat dat wel heel veel helpt. Even iets leuks doen. Ook al heb ik er in eerste instantie niet echt zin in. Ben gisteravond bij een vriendin gaan eten die ik al lang niet gezien had. Zij had dus eigenlijk ook niet veel mee gekregen van deze relatie en vroeg me het hele verhaal eens te vertellen. En, heel raar, terwijl ik mezelf alles hoorde vertellen over hem, de dingen die hij zei, die gebeurden, en ik haar gezicht vol ongeloof zag, dacht ik ook bij mezelf; mijn god! Hoe heb ik dit allemaal kunnen laten gebeuren??? En tegelijkertijd voel ik dan ook nog steeds een soort van schuldgevoel richting hem, alsof ik hem zwart aan het maken ben en dat dat niet eerlijk is. En dan voel ik me echt heel erg slecht. Een slecht mens. Want hij had natuurlijk ook zijn leuke dingen, en dat maakt het voor mij nog steeds heel moeilijk om het allemaal duidelijk te zien. Zucht...

Heeey Soepkipske,

Ik zie nu pas je reactie.

Ik ben afgelopen week heel fijn een paar dagen op vakantie geweest. Ik zat er na die ontmoeting echt een beetje doorheen en had echt zin om er even tussenuit te gaan. Heel raar, maar als ik letterlijk even afstand neem van alles kan ik het beter op een rijtje krijgen allemaal. Ik heb hem dus niet meer gezien of gesproken en heb daar ook niet echt behoefte aan. Ik hem hem nog wel een hele eerlijke mail gestuurd waarin ik dus heel eerlijk heb durven vertellen dat ik me nu pas realiseer dat ik er toendertijd eigenlijk helemaal niet aan toe was om een relatie te beginnen en dat het voor mij meer een vlucht was om andere zaken die mijzelf aangaan niet aan te hoeven pakken. Dit niet om hem na te trappen ofzo, maar ik wilde het gewoon wel gezegd hebben. Hier heb ik natuurlijk geen reactie op gehad, maar dat had ik ook niet verwacht.

Ik merk wel dat de "afkick"periode nu wel zo'n beetje voorbij is. Ik kijk niet meer voordurend op mijn mobiel om te zien of er een smsje is, ik slaap weer normaal zonder met een half oog wakker te blijven omdat hij de gewoonte had me 's nachts te bellen, en dat geeft wel een bepaalde rust.

Ik vind het trouwens ook heel erg moeilijk om van die heel gelukkige, verliefde stelletjes te zien hoor. haha.

Heeeel goed en stoer van je dat je niet met hem bent meegegaan. Echt knap hoor! Ik weet echt niet of ik dat ook had gekund. Dat eenzame gevoel herken ik ook heel goed hoor. Ben ook maar extra hard aan het werk geslagen en zorg dat ik op mijn vrije dagen genoeg afspraken heb, om me maar niet te alleen te voelen. Zie nu ook wel heel erg op tegen de feestdagen enzo, echt he-le-maal geen zin in dit jaar!

Jij ook een hele dikke knuffel...