Psyche
alle pijlers
Angst en paniek, maar waarom dan toch?
zondag 17 oktober 2010 om 19:55
Hallo,
Ik kamp nu een aantal maand met paniekaanvallen. Het lukt me niet om deze te onderdrukken of mijn irrationele gedachten te verplaatsen door logische zaken.
Ooit was ik een hele goede studente die perfectionistisch was en hard werkte waardoor ik hele hoge cijfers haalde. Toen moest ik het laatste jaar stage beginnen, een slecht georganiseerde stage waardoor ik het stop heb moeten zetten. Resultaat: een jaar studievertraging. Ik heb dit jaar verder alles afgemaakt wat er te doen viel en heb hele leuke dingen gedaan.
Toch, nu bij de tweede poging tot het stage lopen, zit me iets niet lekker. Ik kan er niet de vinger op leggen en ik merk dat ik gedemotiveerd word, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik doe veel sociale dingen, doe veel leuke dingen, maar kan betreft studie alleen nog maar de hoogst noodzakelijke dingen doen.
Ik heb 1 klas die ik lesgeef die ik als lastig ervaar. Ik geef mezelf hiervan de schuld terwijl het ook heus aan de klas ligt. Ik ben al naar een faalangst training toe, maar dat helpt niet zo veel heb ik het idee.
Iemand hier die hetzelfde mee heeft gemaakt of nuttige tips?
Liefst geen afkrakerij, dat doe ik bij mezelf al genoeg.
Groetjes,
GK
Ik kamp nu een aantal maand met paniekaanvallen. Het lukt me niet om deze te onderdrukken of mijn irrationele gedachten te verplaatsen door logische zaken.
Ooit was ik een hele goede studente die perfectionistisch was en hard werkte waardoor ik hele hoge cijfers haalde. Toen moest ik het laatste jaar stage beginnen, een slecht georganiseerde stage waardoor ik het stop heb moeten zetten. Resultaat: een jaar studievertraging. Ik heb dit jaar verder alles afgemaakt wat er te doen viel en heb hele leuke dingen gedaan.
Toch, nu bij de tweede poging tot het stage lopen, zit me iets niet lekker. Ik kan er niet de vinger op leggen en ik merk dat ik gedemotiveerd word, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik doe veel sociale dingen, doe veel leuke dingen, maar kan betreft studie alleen nog maar de hoogst noodzakelijke dingen doen.
Ik heb 1 klas die ik lesgeef die ik als lastig ervaar. Ik geef mezelf hiervan de schuld terwijl het ook heus aan de klas ligt. Ik ben al naar een faalangst training toe, maar dat helpt niet zo veel heb ik het idee.
Iemand hier die hetzelfde mee heeft gemaakt of nuttige tips?
Liefst geen afkrakerij, dat doe ik bij mezelf al genoeg.
Groetjes,
GK
zondag 17 oktober 2010 om 20:14
Je geeft zelf aan al aan "Ooit was ik een hele goede studente die perfectionistisch was en hard werkte waardoor ik hele hoge cijfers haalde."
Ik herken dat van mezelf. Ik heb ook heel heftige paniekaanvallen gehad en dat kwam ook omdat ik zeer hoge eisen aan mezelf stelde. Je doet je zelf tekort. Je bent goed zoals je bent, geloof me... Het is vaak angst voor het tekortschieten voor iets, paniekaanvallen vertellen iets. Die vertellen dat je iets niet moet doen zoals je het nu wel doet. Ze kunnen verdwijnen met hard werken aan jezelf, het beste met proffessionele hulp.
Ik heb een psychosomatische fysiotherapeut gehad die me erg goed heeft geholpen met mijn ademhalingstechnieken, maar ook met het psychische stukje. Want paniekaanvallen komen helaas niet alleen maar door verkeerd adem te halen of iets dergelijks. Die hebben een oorzaak. Die oorzaak moet je gaan vinden, dan kun je het oplossen!
En als je het hebt opgelost word je er een rijker mens van!!
Geloof me!
Ik herken dat van mezelf. Ik heb ook heel heftige paniekaanvallen gehad en dat kwam ook omdat ik zeer hoge eisen aan mezelf stelde. Je doet je zelf tekort. Je bent goed zoals je bent, geloof me... Het is vaak angst voor het tekortschieten voor iets, paniekaanvallen vertellen iets. Die vertellen dat je iets niet moet doen zoals je het nu wel doet. Ze kunnen verdwijnen met hard werken aan jezelf, het beste met proffessionele hulp.
Ik heb een psychosomatische fysiotherapeut gehad die me erg goed heeft geholpen met mijn ademhalingstechnieken, maar ook met het psychische stukje. Want paniekaanvallen komen helaas niet alleen maar door verkeerd adem te halen of iets dergelijks. Die hebben een oorzaak. Die oorzaak moet je gaan vinden, dan kun je het oplossen!
En als je het hebt opgelost word je er een rijker mens van!!
Geloof me!
zondag 17 oktober 2010 om 20:18
Hallo Groenklavertje,
Mijn advies is ook, ga langs de huisarts. Kreeg 2 jaar geleden ook ineens paniekaanvallen, zo ernstig dat ik dacht dat ik het loodje ging leggen. Supermarkt, drukke situaties, ik trok het niet. Heb een rustgever gekregen, speciaal voor paniekaanvallen. Ja, ik weet, de meningen zijn erover verdeeld, maar ik weet niet waar het geeindigd zou zijn als ik dat hulpmiddel niet had kunnen slikken. Heb ze tot op de dag van vandaag nog altijd in huis, just in case! Arts zei toentertijd, lach niet om paniekaanvallen.
Waar ze vandaan komen is lastig te bepalen en kost tijd om er weer overheen te komen. Maar uiteindelijk zal het je lukken.
Veel succes.
Mijn advies is ook, ga langs de huisarts. Kreeg 2 jaar geleden ook ineens paniekaanvallen, zo ernstig dat ik dacht dat ik het loodje ging leggen. Supermarkt, drukke situaties, ik trok het niet. Heb een rustgever gekregen, speciaal voor paniekaanvallen. Ja, ik weet, de meningen zijn erover verdeeld, maar ik weet niet waar het geeindigd zou zijn als ik dat hulpmiddel niet had kunnen slikken. Heb ze tot op de dag van vandaag nog altijd in huis, just in case! Arts zei toentertijd, lach niet om paniekaanvallen.
Waar ze vandaan komen is lastig te bepalen en kost tijd om er weer overheen te komen. Maar uiteindelijk zal het je lukken.
Veel succes.
zondag 17 oktober 2010 om 20:26
quote:GroenKlavertje schreef op 17 oktober 2010 @ 19:55:
ik merk dat ik gedemotiveerd word, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik doe veel sociale dingen, doe veel leuke dingen, maar kan betreft studie alleen nog maar de hoogst noodzakelijke dingen doen.
Klinkt ook een beetje als burn-outachtige klachten. Volgens mij heb je lange tijd te veel hooi op je vork genomen en dan in combinatie met perfectionisme zijn paniekaanvallen een heel logisch gevolg. Inderdaad wat mijn voorgangster zegt; die aanvallen zeggen je iets. Namelijk in jouw geval denkik dat je erop moet gaan vertrouwen dat het ook goed is als het een 7 is in plaats van een 9. En dat het geen ramp is als je die klas iets minder goed in de hand hebt. Het maakt je geen minder mens en je zult ook heus wel slagen. Mocht je ook erg gevoelig zijn voor 'wat mensen wel niet van je denken' (daar had/heb ik veel last van) moet je ook dat denk beeld proberen los te laten...
Ga in ieder geval langs je huisarts want dit is een serieuze aandoening.
ik merk dat ik gedemotiveerd word, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik doe veel sociale dingen, doe veel leuke dingen, maar kan betreft studie alleen nog maar de hoogst noodzakelijke dingen doen.
Klinkt ook een beetje als burn-outachtige klachten. Volgens mij heb je lange tijd te veel hooi op je vork genomen en dan in combinatie met perfectionisme zijn paniekaanvallen een heel logisch gevolg. Inderdaad wat mijn voorgangster zegt; die aanvallen zeggen je iets. Namelijk in jouw geval denkik dat je erop moet gaan vertrouwen dat het ook goed is als het een 7 is in plaats van een 9. En dat het geen ramp is als je die klas iets minder goed in de hand hebt. Het maakt je geen minder mens en je zult ook heus wel slagen. Mocht je ook erg gevoelig zijn voor 'wat mensen wel niet van je denken' (daar had/heb ik veel last van) moet je ook dat denk beeld proberen los te laten...
Ga in ieder geval langs je huisarts want dit is een serieuze aandoening.
zondag 17 oktober 2010 om 20:37
quote:10tje81 schreef op 17 oktober 2010 @ 20:26:
[...]
Klinkt ook een beetje als burn-outachtige klachten. Volgens mij heb je lange tijd te veel hooi op je vork genomen en dan in combinatie met perfectionisme zijn paniekaanvallen een heel logisch gevolg. Inderdaad wat mijn voorgangster zegt; die aanvallen zeggen je iets. Namelijk in jouw geval denkik dat je erop moet gaan vertrouwen dat het ook goed is als het een 7 is in plaats van een 9. En dat het geen ramp is als je die klas iets minder goed in de hand hebt. Het maakt je geen minder mens en je zult ook heus wel slagen. Mocht je ook erg gevoelig zijn voor 'wat mensen wel niet van je denken' (daar had/heb ik veel last van) moet je ook dat denk beeld proberen los te laten...
Ga in ieder geval langs je huisarts want dit is een serieuze aandoening.Ik ben een aantal weken terug naar de huisarts geweest, die nam mijn probleem heel rustig op en nam me serieus gelukkig. Een serieuze aandoening klinkt zo ernstig, ik heb zelf het idee dat het een fase is waar ik niet aan voorbij moet gaan, maar waar ik ook niet te veel zwaarte op moet leggen zegmaar. Ik heb nu wel een doorverwijzing gekregen maar moet daarop wel 6 weken wachten. Ondertussen leef ik een beetje bij de dag en doe ik wel bewust dingen waar ik blij van wordt, vaak helpt het, heel af en toe niet.
[...]
Klinkt ook een beetje als burn-outachtige klachten. Volgens mij heb je lange tijd te veel hooi op je vork genomen en dan in combinatie met perfectionisme zijn paniekaanvallen een heel logisch gevolg. Inderdaad wat mijn voorgangster zegt; die aanvallen zeggen je iets. Namelijk in jouw geval denkik dat je erop moet gaan vertrouwen dat het ook goed is als het een 7 is in plaats van een 9. En dat het geen ramp is als je die klas iets minder goed in de hand hebt. Het maakt je geen minder mens en je zult ook heus wel slagen. Mocht je ook erg gevoelig zijn voor 'wat mensen wel niet van je denken' (daar had/heb ik veel last van) moet je ook dat denk beeld proberen los te laten...
Ga in ieder geval langs je huisarts want dit is een serieuze aandoening.Ik ben een aantal weken terug naar de huisarts geweest, die nam mijn probleem heel rustig op en nam me serieus gelukkig. Een serieuze aandoening klinkt zo ernstig, ik heb zelf het idee dat het een fase is waar ik niet aan voorbij moet gaan, maar waar ik ook niet te veel zwaarte op moet leggen zegmaar. Ik heb nu wel een doorverwijzing gekregen maar moet daarop wel 6 weken wachten. Ondertussen leef ik een beetje bij de dag en doe ik wel bewust dingen waar ik blij van wordt, vaak helpt het, heel af en toe niet.
zondag 17 oktober 2010 om 20:39
quote:Primabella schreef op 17 oktober 2010 @ 20:01:
Heb je een begeleider die je kan adviseren over hoe je lastige situaties aanpakt? Het is tenslotte een stage, waar je juist dat soort dingen nog moet leren.Mijn begeleider is heel positief over mij. En dat vind ik ook erg fijn, ik kan heel goed met hem praten. Maar het neemt niet weg dat ik zelf onrustig en onzeker blijf. Ik had na vorig jaar gehoopt op een zorgeloze stage waarbij ik fluitend op mijn fiets erheen kon. Maar dat valt een beetje erg tegen, waardoor ik alsnog hard moet werken.
Heb je een begeleider die je kan adviseren over hoe je lastige situaties aanpakt? Het is tenslotte een stage, waar je juist dat soort dingen nog moet leren.Mijn begeleider is heel positief over mij. En dat vind ik ook erg fijn, ik kan heel goed met hem praten. Maar het neemt niet weg dat ik zelf onrustig en onzeker blijf. Ik had na vorig jaar gehoopt op een zorgeloze stage waarbij ik fluitend op mijn fiets erheen kon. Maar dat valt een beetje erg tegen, waardoor ik alsnog hard moet werken.
zondag 17 oktober 2010 om 21:49
Wat bij mij helpt is rust nemen en ontspanningsoefeningen. En niet dingen gaan vermijden omdat je je er misschien angstig gaat voelen, want wordt je in die situatie angstig dan heb je er weer een situatie bij. De angst ebt weg als je je lichaam het signaal geeft dat het daar, in die situatie, veilig is...
Maar neem meer rust, drink minder koffie of cola, ontspan, sport, en druk vervelende gedachtes weg door afleiding te zoeken.
Maar neem meer rust, drink minder koffie of cola, ontspan, sport, en druk vervelende gedachtes weg door afleiding te zoeken.
zondag 17 oktober 2010 om 22:37
Wat ontzettend rot voor je, helaas herken ik het ook.
Wat mij helpt is (ik zal het even op een rijtje zetten):
- Sporten (ik loop hard/hardloop/whatever haha)
- Ademhalings- en ontspanningsoefeningen
- Geen caffeine meer (0,0!) --> caffeine is een soort adrenaline, adrenaline is weer een stresshormoon wat tot paniek kan leiden
- Mijn perfectionisme loslaten, het gaat zoals het gaat
- Positief denken, dat leer ik met behulp van een psycholoog
- Naar de fysiotherapeut gaan, dan focus je je meer op je lichaam en ga je even uit die gedachtenspiraal
Ik gebruik (helaas) ook medicijnen, maar dat was echt een uiterste oplossing. Ik moet zeggen, ik voel me nu, 9 maanden na mijn allereerste paniekaanval, bij vlagen gelukkiger dan ooit. Ik ben in ieder geval 100% meer ontspannen!
Oh, en ik studeer ook nog, dus ik weet hoeveel druk zoiets kan opleveren. Laat je niet gek maken, neem genoeg tijd voor jezelf. Je bent het echt waard. Heel veel sterkte en succes!
Wat mij helpt is (ik zal het even op een rijtje zetten):
- Sporten (ik loop hard/hardloop/whatever haha)
- Ademhalings- en ontspanningsoefeningen
- Geen caffeine meer (0,0!) --> caffeine is een soort adrenaline, adrenaline is weer een stresshormoon wat tot paniek kan leiden
- Mijn perfectionisme loslaten, het gaat zoals het gaat
- Positief denken, dat leer ik met behulp van een psycholoog
- Naar de fysiotherapeut gaan, dan focus je je meer op je lichaam en ga je even uit die gedachtenspiraal
Ik gebruik (helaas) ook medicijnen, maar dat was echt een uiterste oplossing. Ik moet zeggen, ik voel me nu, 9 maanden na mijn allereerste paniekaanval, bij vlagen gelukkiger dan ooit. Ik ben in ieder geval 100% meer ontspannen!
Oh, en ik studeer ook nog, dus ik weet hoeveel druk zoiets kan opleveren. Laat je niet gek maken, neem genoeg tijd voor jezelf. Je bent het echt waard. Heel veel sterkte en succes!
Time spent with a cat is never wasted
maandag 18 oktober 2010 om 16:29
quote:Stofmuis schreef op 17 oktober 2010 @ 22:37:
Wat ontzettend rot voor je, helaas herken ik het ook.
Wat mij helpt is (ik zal het even op een rijtje zetten):
- Sporten (ik loop hard/hardloop/whatever haha)
- Ademhalings- en ontspanningsoefeningen
- Geen caffeine meer (0,0!) --> caffeine is een soort adrenaline, adrenaline is weer een stresshormoon wat tot paniek kan leiden
- Mijn perfectionisme loslaten, het gaat zoals het gaat
- Positief denken, dat leer ik met behulp van een psycholoog
- Naar de fysiotherapeut gaan, dan focus je je meer op je lichaam en ga je even uit die gedachtenspiraal
Ik gebruik (helaas) ook medicijnen, maar dat was echt een uiterste oplossing. Ik moet zeggen, ik voel me nu, 9 maanden na mijn allereerste paniekaanval, bij vlagen gelukkiger dan ooit. Ik ben in ieder geval 100% meer ontspannen!
Oh, en ik studeer ook nog, dus ik weet hoeveel druk zoiets kan opleveren. Laat je niet gek maken, neem genoeg tijd voor jezelf. Je bent het echt waard. Heel veel sterkte en succes!
Stofmuis,
Jij bent ook studerende, zou je me een beetje meer over je situatie kunnen vertellen? Ik ben erg benieuwd naar je verhaal, hopend dat ik er wat van kan leren. Zelf zit ik in mijn laatste jaar en voel me erg ongemakkelijk in het leven op het moment. Het lukt me absoluut niet goed meer om de positieve dingen te zien, mijn omgeving werkt ook niet echt mee.
Het is niet iets wat ik zelf onder controle heb, het is naar mijn idee niet echt rationeel op te lossen. Iets wat zou ontspannen, medicatie of iets, lijkt me inderdaad een laatste middel maar wel erg prettig. Over vier weken kan ik pas terecht bij de therapeut, lijken 4 ontzettend lange weken te worden, vooral wanneer je je kut voelt.
Wat ontzettend rot voor je, helaas herken ik het ook.
Wat mij helpt is (ik zal het even op een rijtje zetten):
- Sporten (ik loop hard/hardloop/whatever haha)
- Ademhalings- en ontspanningsoefeningen
- Geen caffeine meer (0,0!) --> caffeine is een soort adrenaline, adrenaline is weer een stresshormoon wat tot paniek kan leiden
- Mijn perfectionisme loslaten, het gaat zoals het gaat
- Positief denken, dat leer ik met behulp van een psycholoog
- Naar de fysiotherapeut gaan, dan focus je je meer op je lichaam en ga je even uit die gedachtenspiraal
Ik gebruik (helaas) ook medicijnen, maar dat was echt een uiterste oplossing. Ik moet zeggen, ik voel me nu, 9 maanden na mijn allereerste paniekaanval, bij vlagen gelukkiger dan ooit. Ik ben in ieder geval 100% meer ontspannen!
Oh, en ik studeer ook nog, dus ik weet hoeveel druk zoiets kan opleveren. Laat je niet gek maken, neem genoeg tijd voor jezelf. Je bent het echt waard. Heel veel sterkte en succes!
Stofmuis,
Jij bent ook studerende, zou je me een beetje meer over je situatie kunnen vertellen? Ik ben erg benieuwd naar je verhaal, hopend dat ik er wat van kan leren. Zelf zit ik in mijn laatste jaar en voel me erg ongemakkelijk in het leven op het moment. Het lukt me absoluut niet goed meer om de positieve dingen te zien, mijn omgeving werkt ook niet echt mee.
Het is niet iets wat ik zelf onder controle heb, het is naar mijn idee niet echt rationeel op te lossen. Iets wat zou ontspannen, medicatie of iets, lijkt me inderdaad een laatste middel maar wel erg prettig. Over vier weken kan ik pas terecht bij de therapeut, lijken 4 ontzettend lange weken te worden, vooral wanneer je je kut voelt.
