Geld & Recht
alle pijlers
Ouderschapsplan afdwingen?
zaterdag 16 oktober 2010 om 20:58
Situatie:
2 jaar geleden uit elkaar gegaan. We hadden kinderen en een samenlevingscontract. Kinderalimentatie geregeld en een omgangsregeling voor de weken dat de kinderen naar school gaan. De kinderen zijn een paar dagen per week bij mij en de rest bij hun moeder.
We kunnen niet tot een ouderschapsplan komen. Praten geprobeerd, maar als het niet gaat zoals zij het wil stopt ze de communicatie. Mediation wil ze niet. Het lijkt er op dat ze het fijn vindt zo, geen verplichtingen, en alle mogelijkheden om zaken iedere keer anders te willen en meer te willen. Maar ik ben het zat. Ik wil een ouderschapsplan met afspraken zodat er geen/minder discussie is.
Hoe kan ik dit afdwingen? Kan ik zelf iets opstellen en bij een rechter neerleggen? Wat zijn mijn mogelijkheden?
2 jaar geleden uit elkaar gegaan. We hadden kinderen en een samenlevingscontract. Kinderalimentatie geregeld en een omgangsregeling voor de weken dat de kinderen naar school gaan. De kinderen zijn een paar dagen per week bij mij en de rest bij hun moeder.
We kunnen niet tot een ouderschapsplan komen. Praten geprobeerd, maar als het niet gaat zoals zij het wil stopt ze de communicatie. Mediation wil ze niet. Het lijkt er op dat ze het fijn vindt zo, geen verplichtingen, en alle mogelijkheden om zaken iedere keer anders te willen en meer te willen. Maar ik ben het zat. Ik wil een ouderschapsplan met afspraken zodat er geen/minder discussie is.
Hoe kan ik dit afdwingen? Kan ik zelf iets opstellen en bij een rechter neerleggen? Wat zijn mijn mogelijkheden?
zaterdag 16 oktober 2010 om 21:21
Juridisch gezien heb ik geen idee. Maar je hebt er niets aan om een ouderschapsplan af te dwingen omdat het als je er niet allebei achter staat moeilijk te handhaven is. In het geval dat één van jullie zich niet aan de afspraak houdt, kan de ander met dat ouderschapsplan ook weinig beginnen. Misschien met een proces proberen om haar te dwingen een afspraak na te komen maar dan ben je én een jaar verder met procederen, een hoop geld kwijt en belangrijker nog; het kost je een hoop frustratie en energie, die de kinderen zeker niet ten goede komt.
Advies van een ervaringsdeskundige: Probeer een manier te vinden om te leven met een ex die zich niet aan de afspraken houdt. Verzin altijd een plan B om wanhoop te voorkomen, voor alles dat je hebt afgesproken en probeer om dit soort dingen de plezier die je met de kinderen hebt niet te laten vergallen. Het is ontzettend kut, schreeuw 's avonds hard in een kussen en ga verder met je leven. Want een ex als de jouwe laat zich niet sturen, zeker niet door een plan.
Natuurlijk is het ook goed om te blijven proberen te praten met haar over wat je ervan vindt dat ze dingen steeds anders wil. Maar als het niet helpt, moet je ermee leren leven.
Sterkte ermee!
Advies van een ervaringsdeskundige: Probeer een manier te vinden om te leven met een ex die zich niet aan de afspraken houdt. Verzin altijd een plan B om wanhoop te voorkomen, voor alles dat je hebt afgesproken en probeer om dit soort dingen de plezier die je met de kinderen hebt niet te laten vergallen. Het is ontzettend kut, schreeuw 's avonds hard in een kussen en ga verder met je leven. Want een ex als de jouwe laat zich niet sturen, zeker niet door een plan.
Natuurlijk is het ook goed om te blijven proberen te praten met haar over wat je ervan vindt dat ze dingen steeds anders wil. Maar als het niet helpt, moet je ermee leren leven.
Sterkte ermee!
zaterdag 16 oktober 2010 om 21:32
@Bloesem: ik snap jouw overwegingen. Mijn ex kennende zou het wel eens kunnen helpen als een 'autoriteit' (zoals een rechter) zegt: zo gaat het gebeuren. Nu heeft ze het beeld dat -omdat zij de meeste zorg draagt- zij alles voor het zeggen heeft. Nu zijn er geen afspraken over vakanties en hoor ik iedere keer een paar dagen vantevoren wanneer ik de kinderen kan zien, en als het mooi weer is, dan komt ze die afspraak ook niet na. Formele afspraken in een ouderschapsplan zouden dan wellicht kunnen helpen.
zondag 17 oktober 2010 om 20:57
De notaris vertelde ons dat een ouderschapsplan verplicht is bij scheidingen met kinderen. Nu waren wij niet getrouwd maar hebben dit wel samen opgesteld.
Wellicht dat een advocaat je kan helpen, zoals al eerder gezegd dan de weg naar de rechter te nemen.
Wat wilt zij "anders" en "meer"??
Wil ze meer geld (alimentatie) of meer dagen de kinderen??
Oh lees net het deel over vakanties ed. Tja, lastig en erg vervelend ook voor de kinderen. Snap nog steeds niet dat er vrouwen zijn die hun kinderen hiervoor "gebruiken"
Hier is het eigenlijk net andersom. Ik moet me nog steeds aanpassen aan de werktijden van ex. Hij heeft vaker geen tijd, dan wel tijd voor de meiden. Heel vervelend voor hun, maar eens krijgt hij het op het zijn brood (zijn oud genoeg om deze dingen te begrijpen).
Wellicht dat een advocaat je kan helpen, zoals al eerder gezegd dan de weg naar de rechter te nemen.
Wat wilt zij "anders" en "meer"??
Wil ze meer geld (alimentatie) of meer dagen de kinderen??
Oh lees net het deel over vakanties ed. Tja, lastig en erg vervelend ook voor de kinderen. Snap nog steeds niet dat er vrouwen zijn die hun kinderen hiervoor "gebruiken"
Hier is het eigenlijk net andersom. Ik moet me nog steeds aanpassen aan de werktijden van ex. Hij heeft vaker geen tijd, dan wel tijd voor de meiden. Heel vervelend voor hun, maar eens krijgt hij het op het zijn brood (zijn oud genoeg om deze dingen te begrijpen).
maandag 18 oktober 2010 om 21:55
Het klinkt alsof je al een besluit genomen hebt, TO en als je denkt dat dit de juiste weg is, moet je het doen. Maar in principe heb je al een omgangsregeling en daar moet zij zich al aan houden. Een ouderschapsplan voegt daar niets aan toe, lijkt mij. Het probleem is (bene there, done that, bought the t-shirt) dat als zij zich er niet aan houdt, je ook niet veel kunt doen om dat te veranderen. Behalve dan gesprekken voeren, haar gevoel voor redelijkheid aanspreken, beetje geven en nemen en/of zelf het initiatief nemen voor een vakantieplanning. Dus conform de omgangsregeling en de schoolvakanties een voorstel doen dat de kinderen bij jou zijn, vragen of zij hier over na wil denken en dan een afspraak maken om eea vast te leggen. Misschien is het zelfs beter als je vraagt of zij een concreet voorstel wil doen, dan is ze w.s. gemotiveerder om zich er aan te houden.
Maar als dit allemaal niet werkt, heb je als man wel een probleem.. En dan is het misschien toch wijs om de omgangsregeling aan te laten vullen met afspraken over een standaard vakantieverdeling.
Succes ermee, het is en blijft kut om zo met degene om te moeten gaan waar je veel van hebt gehouden en prachtige kinderen mee hebt.
Maar als dit allemaal niet werkt, heb je als man wel een probleem.. En dan is het misschien toch wijs om de omgangsregeling aan te laten vullen met afspraken over een standaard vakantieverdeling.
Succes ermee, het is en blijft kut om zo met degene om te moeten gaan waar je veel van hebt gehouden en prachtige kinderen mee hebt.
dinsdag 19 oktober 2010 om 18:00
Ik kan me voorstellen dat het leek of ik al een besluit genomen had. Het leek mij op dat moment nog zo'n beetje de enige uitweg. Maar heb er ook nog wel over nagedacht en eigenlijk lijkt het me vreselijk om de moeder van mijn kinderen voor een rechter te zetten. Dat is niet wat ik wil.
Wat ik eerst (met betrekking tot de vakanties) wil proberen is haar een voorstel laten doen. Geeft ze geen reactie dan doe ik een voorstel. Geeft ze dan nog geen reactie dan is het niet anders: dan kan ik mijn kinderen helaas niet zien in de vakantie.
Daarnaast zijn er nog wel wat punten die ik graag vastgelegd zou willen hebben in een ouderschapsplan. Maar het is inderdaad ook wel zo dat als ze zich daar niet aan houdt het eigenlijk ophoudt. Dat daar realistisch gezien dan niet zoveel aan te doen is. Helaas...
Wat ik eerst (met betrekking tot de vakanties) wil proberen is haar een voorstel laten doen. Geeft ze geen reactie dan doe ik een voorstel. Geeft ze dan nog geen reactie dan is het niet anders: dan kan ik mijn kinderen helaas niet zien in de vakantie.
Daarnaast zijn er nog wel wat punten die ik graag vastgelegd zou willen hebben in een ouderschapsplan. Maar het is inderdaad ook wel zo dat als ze zich daar niet aan houdt het eigenlijk ophoudt. Dat daar realistisch gezien dan niet zoveel aan te doen is. Helaas...
woensdag 20 oktober 2010 om 09:24
quote:brian73 schreef op 19 oktober 2010 @ 18:00:
Daarnaast zijn er nog wel wat punten die ik graag vastgelegd zou willen hebben in een ouderschapsplan. Maar het is inderdaad ook wel zo dat als ze zich daar niet aan houdt het eigenlijk ophoudt. Dat daar realistisch gezien dan niet zoveel aan te doen is. Helaas...
Brian, kom op! Je hebt je kinderen erkend en betaalt keurig je alimentatie!!
Je laat je nu, zoals ik het lees, met een kluitje in het riet sturen en stelt je veel te afhankelijk op van je ex!! Jij hebt toch ook rechten om je kinderen te mogen zien?!
Als zij zich niet aan de afspraken houdt heeft zij een probleem lijkt mij. Realistisch gezien horen er verplicht zaken geregeld te worden in een ouderschapslplan (sinds 1 maart 2009) en zijn die afspraken rechtsgeldig. Je houdt van je kinderen, hebt er recht op hen te zien: vecht ervoor!
Daarnaast zijn er nog wel wat punten die ik graag vastgelegd zou willen hebben in een ouderschapsplan. Maar het is inderdaad ook wel zo dat als ze zich daar niet aan houdt het eigenlijk ophoudt. Dat daar realistisch gezien dan niet zoveel aan te doen is. Helaas...
Brian, kom op! Je hebt je kinderen erkend en betaalt keurig je alimentatie!!
Je laat je nu, zoals ik het lees, met een kluitje in het riet sturen en stelt je veel te afhankelijk op van je ex!! Jij hebt toch ook rechten om je kinderen te mogen zien?!
Als zij zich niet aan de afspraken houdt heeft zij een probleem lijkt mij. Realistisch gezien horen er verplicht zaken geregeld te worden in een ouderschapslplan (sinds 1 maart 2009) en zijn die afspraken rechtsgeldig. Je houdt van je kinderen, hebt er recht op hen te zien: vecht ervoor!
woensdag 20 oktober 2010 om 11:36
Ik zie ze ook regelmatig: 2 keer per week (tijdens schoolweken). En als ze daarin gaat rommelen zal ik dat ook zeker niet accepteren. Maar ik voel er gewoon weinig voor om de moeder van mijn kinderen voor een vakantieregeling en wat andere zaken voor een rechter te gaan slepen. Daarnaast heb ik er weinig vertrouwen in dat ik dat echt ga 'winnen'. Ze kan zich beroepen op een persoonlijkheidsstoornis en komt daar in de praktijk altijd mee weg...
PS: helaas is een ouderschapsplan voor ons niet verplicht omdat we voor genoemde datum uit elkaar zijn gegaan...
PS: helaas is een ouderschapsplan voor ons niet verplicht omdat we voor genoemde datum uit elkaar zijn gegaan...
donderdag 21 oktober 2010 om 08:54
Ze kan zich beroepen op een persoonlijkheidsstoornis... Nou sorry, maar in de meeste rechtbanken geldt dat niet als een pré hoor. Zoals Micky aangeeft kan het zelfs twijfels oproepen over haar geschiktheid om de kinderen op te voeden. Als ze niet eens in staat is afspraken over de omgangsregeling te maken en na te komen? Hoe moet dat dan in de dagelijkse bezigheden gaan?
Ik vind het heel nobel van je dat je de moeder van je kinderen niet voor de rechter wilt slepen, maar je maakt je er wel een beetje makkelijk vanaf nu. Als de moeder weinig moeite doet de kinderen in staat te stellen een band met hun vader op te bouwen, dan moet jij dus meer moeite doen. Het gaat namelijk niet alleen om jouw recht om hen te zien, maar ook (en vooral) om hun recht om jou te zien. Een vakantie is echt wel wat anders dan een dagje doordeweeks. Door langere tijd met elkaar door te brengen, bouw je juist een band op. Besef wel dat je kinderen het je ook kunnen verwijten dat je niet genoeg moeite voor ze hebt gedaan...
Is er geen derde die informeel kan bemiddelen? Bv. eens met haar kan praten?
Ik vind het heel nobel van je dat je de moeder van je kinderen niet voor de rechter wilt slepen, maar je maakt je er wel een beetje makkelijk vanaf nu. Als de moeder weinig moeite doet de kinderen in staat te stellen een band met hun vader op te bouwen, dan moet jij dus meer moeite doen. Het gaat namelijk niet alleen om jouw recht om hen te zien, maar ook (en vooral) om hun recht om jou te zien. Een vakantie is echt wel wat anders dan een dagje doordeweeks. Door langere tijd met elkaar door te brengen, bouw je juist een band op. Besef wel dat je kinderen het je ook kunnen verwijten dat je niet genoeg moeite voor ze hebt gedaan...
Is er geen derde die informeel kan bemiddelen? Bv. eens met haar kan praten?
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 14:42
Ik begrijp jullie reacties wel maar ken ook de keerzijde van de medaille. Je kunt iemand nl niet dwingen om zich aan afspraken te houden, ook niet als een rechter die oplegt. En die energie die in die strijd gaat zitten, is enorm. Als het je wat zou opleveren, dan moet je dat doen. Maar in mijn geval zijn er al jaren conflicten over alles, al dan niet via de rechter en ik ben nog geen centimeter opgeschoten wat betreft het naleven van afspraken. Dat is lullig voor mij maar ook erg vervelend voor de kinderen. Zij hebben er baat bij dat de sfeer zo goed mogelijk is en daar doet TO klaarblijkelijk alles voor. Het enige dat je lunt blijven doen is proberen (en ergens vastleggen, zodat je later kan laten zien dat je de kinderen echt niet hebt laten vallen, als het ooit zover zou komen) en de sfeer zo goed mogelijk proberen te houden.
Ik vind het dus juist niet "gemakkelijk" van TO, ik vind het wijs. En ik hoop dat hij het volhoudt want met een ex met een persoonlijkheidsstoornis is het mi verschrikkelijk moeilijk. Het belang van de kinderen staat boven dat van de ouders.
Veel sterkte ermee dus!
Ik vind het dus juist niet "gemakkelijk" van TO, ik vind het wijs. En ik hoop dat hij het volhoudt want met een ex met een persoonlijkheidsstoornis is het mi verschrikkelijk moeilijk. Het belang van de kinderen staat boven dat van de ouders.
Veel sterkte ermee dus!
donderdag 21 oktober 2010 om 18:19
Enige toelichting: ze heeft borderline. In haar geval betekent dat dat ze op zich prima voor de kinderen kan zorgen (iig maakt ze er niet zo'n potje van dat haar geschiktheid als opvoeder formeel in twijfel kan worden getrokken). Het grootste probleem is dat als het niet gaat zoals zij wil ze gaat 'flippen' en dan bijvoorbeeld opeens met de kinderen op vakantie gaat terwijl ze bij mij zouden zijn. Al vaak genoeg gehad dat 'deskundigen' dan nadat ze 'geflipt' is oordelen dat ze daar niets aan kan doen en dat de andere partij zich wat moet schikken... Meegemaakt toen we nog bij elkaar waren, meegemaakt bij conflicten op het werk, enz. Ik moest mij aanpassen, haar werkgever moest zich aanpassen, enz. (volgens therapeuten/deskundigen)
Daarom ben ik terughoudend met een rechter. Het zou de situatie nog verder op scherp zetten en haar reacties waarschijnlijk nog heftiger maken. En ik heb gewoon twijfels bij de mate waarin een rechter dan echt afdoende maatregelen kan/zal nemen. Even er van uitgaande dat er uberhaupt een vakantieregeling zal komen (waar ik al mijn twijfels bij heb). Als zij die dan niet nakomt is de gangbare manier van de rechter om nakomen daarvan af te dwingen:
1) dwangsom (houdt haar niet tegen want als ze boos is kan haar dat niets meer schelen, financiele problemen heeft ze toch al...)
2) gijzeling (zie ik niet zo gauw gebeuren bij het niet nakomen van vakantie-afspraken en lijkt me ook niet leuk voor de kinderen)
3) ontzetten uit ouderlijke macht (lijkt mij in niemands belang)
Dus ja, de kinderen zijn veilig bij haar. En ja, de kinderen zouden mij later kunnen verwijten dat ik te weinig moeite voor ze gedaan heb. Hoewel ik dan natuurlijk kan laten zien dat ik het iedere vakantie geprobeerd heb. Daarnaast: ze kunnen me ook verwijten dat ik hun 'zieke' moeder voor de rechter heb gesleept... Dat is een beetje mijn dilemma...
Een derde onafhankelijke partij is niet mogelijk. Ik heb al meerdere malen mediation geopperd, heb al voorgesteld om een keer samen met haar (inmiddels ex-)psychotherapeut te gaan praten, enz. Maar dat wijst ze allemaal af. Volgens haar ligt het allemaal aan mij en doet zij alles goed (kenmerk van de stoornis).
Daarom ben ik terughoudend met een rechter. Het zou de situatie nog verder op scherp zetten en haar reacties waarschijnlijk nog heftiger maken. En ik heb gewoon twijfels bij de mate waarin een rechter dan echt afdoende maatregelen kan/zal nemen. Even er van uitgaande dat er uberhaupt een vakantieregeling zal komen (waar ik al mijn twijfels bij heb). Als zij die dan niet nakomt is de gangbare manier van de rechter om nakomen daarvan af te dwingen:
1) dwangsom (houdt haar niet tegen want als ze boos is kan haar dat niets meer schelen, financiele problemen heeft ze toch al...)
2) gijzeling (zie ik niet zo gauw gebeuren bij het niet nakomen van vakantie-afspraken en lijkt me ook niet leuk voor de kinderen)
3) ontzetten uit ouderlijke macht (lijkt mij in niemands belang)
Dus ja, de kinderen zijn veilig bij haar. En ja, de kinderen zouden mij later kunnen verwijten dat ik te weinig moeite voor ze gedaan heb. Hoewel ik dan natuurlijk kan laten zien dat ik het iedere vakantie geprobeerd heb. Daarnaast: ze kunnen me ook verwijten dat ik hun 'zieke' moeder voor de rechter heb gesleept... Dat is een beetje mijn dilemma...
Een derde onafhankelijke partij is niet mogelijk. Ik heb al meerdere malen mediation geopperd, heb al voorgesteld om een keer samen met haar (inmiddels ex-)psychotherapeut te gaan praten, enz. Maar dat wijst ze allemaal af. Volgens haar ligt het allemaal aan mij en doet zij alles goed (kenmerk van de stoornis).
donderdag 21 oktober 2010 om 21:32
Hoe hoorde je over het oordeel van die therapeuten en deskundigen? Rechtstreeks of van je ex?
Ik maak me sterk dat een rechter zich niet laat inpakken door het 'argument' dat ze borderline heeft. Een beetje advocaat zou een persoonlijkheidsstoornis nooit als argument aanvoeren, dat is veel te riskant.
Heb je er wel eens over gedacht om de kinderen volledig aan jou te laten toewijzen? Als de "deskundigen" het erover eens zijn dat je ex vanwege haar stoornis niet anders kan dan bv. op stel en sprong op vakantie te gaan als jij ze wil zien, dan moeten de rollen misschien worden omgedraaid. Als jij bepaalt wanneer de kinderen naar haar gaan, heeft zij de macht niet meer. Zij kan die macht blijkbaar niet goed hanteren. Als jij dat wel kan, ben jij mogelijk geschikter als verzorgende ouder.
En sorry hoor, maar je ex is toch niet ziek? Ze heeft een stoornis. Het is aan haar om te zorgen dat ze daar behoorlijk mee om kan gaan, dat haar kinderen hier geen last van hebben bijvoorbeeld. Is er behandeling mogelijk, therapie, medicatie? Je klinkt een beetje alsof je haar een slachtoffer vindt, of misschen is het een rol die zij steeds aanneemt. Zou ze bij de kinderen op hun gemoed werken (die papa van jullie, sleept jullie arme zieke moeder voor de rechter, ik kan er toch ook niets aan doen dat...)?
Ik maak me sterk dat een rechter zich niet laat inpakken door het 'argument' dat ze borderline heeft. Een beetje advocaat zou een persoonlijkheidsstoornis nooit als argument aanvoeren, dat is veel te riskant.
Heb je er wel eens over gedacht om de kinderen volledig aan jou te laten toewijzen? Als de "deskundigen" het erover eens zijn dat je ex vanwege haar stoornis niet anders kan dan bv. op stel en sprong op vakantie te gaan als jij ze wil zien, dan moeten de rollen misschien worden omgedraaid. Als jij bepaalt wanneer de kinderen naar haar gaan, heeft zij de macht niet meer. Zij kan die macht blijkbaar niet goed hanteren. Als jij dat wel kan, ben jij mogelijk geschikter als verzorgende ouder.
En sorry hoor, maar je ex is toch niet ziek? Ze heeft een stoornis. Het is aan haar om te zorgen dat ze daar behoorlijk mee om kan gaan, dat haar kinderen hier geen last van hebben bijvoorbeeld. Is er behandeling mogelijk, therapie, medicatie? Je klinkt een beetje alsof je haar een slachtoffer vindt, of misschen is het een rol die zij steeds aanneemt. Zou ze bij de kinderen op hun gemoed werken (die papa van jullie, sleept jullie arme zieke moeder voor de rechter, ik kan er toch ook niets aan doen dat...)?
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 21:47
quote:wynette schreef op 21 oktober 2010 @ 20:27:
Betaal je alimentatie?
Dit staat los van het probleem, denk ik. Alimentatie is geen kijkgeld. TO schets mi het probleem heel helder: ze is niet te dwingen om zich aan de afspraken te houden, tenzij je hele drastische maatregelen zou nemen, die al helemaal niet goed zijn voor de kinderen.
En Dubiootje, verdiep je voor de lol eens in de borderline stoornis. Dat is voor de omgeving w.s. heftiger dan een ziekte. Je hebt er geen behandeling voor (afgezien van gedragstherapie maar deel van het probleem zit um in het onvermogen om te reflecteren en dat gaat dus heel vaak fout: met de borderliner zelf is nix mis, de hele wereld is gek) en er valt niet mee te leven voor anderen. Ze vragen enorm veel aandacht en hulp tot er wat gebeurt waardoor ze boos worden op die persoon en duwen ze dan met geweld weg. Dat is een probleem in vriendschappen, relaties en op het werk, overal dus eigenlijk. IK denk echt dat je vrouw beter een andere chronische aandoening kan hebben dan dit. Dan kun je haar steunen, ermee leren leven, misschien behandelen. Maar dit is gewoon zwaar voor TO. En ook voor hun kinderen lijkt met me geen lolletje.
Betaal je alimentatie?
Dit staat los van het probleem, denk ik. Alimentatie is geen kijkgeld. TO schets mi het probleem heel helder: ze is niet te dwingen om zich aan de afspraken te houden, tenzij je hele drastische maatregelen zou nemen, die al helemaal niet goed zijn voor de kinderen.
En Dubiootje, verdiep je voor de lol eens in de borderline stoornis. Dat is voor de omgeving w.s. heftiger dan een ziekte. Je hebt er geen behandeling voor (afgezien van gedragstherapie maar deel van het probleem zit um in het onvermogen om te reflecteren en dat gaat dus heel vaak fout: met de borderliner zelf is nix mis, de hele wereld is gek) en er valt niet mee te leven voor anderen. Ze vragen enorm veel aandacht en hulp tot er wat gebeurt waardoor ze boos worden op die persoon en duwen ze dan met geweld weg. Dat is een probleem in vriendschappen, relaties en op het werk, overal dus eigenlijk. IK denk echt dat je vrouw beter een andere chronische aandoening kan hebben dan dit. Dan kun je haar steunen, ermee leren leven, misschien behandelen. Maar dit is gewoon zwaar voor TO. En ook voor hun kinderen lijkt met me geen lolletje.
donderdag 21 oktober 2010 om 22:03
Daarom vraag ik het, Bloesem, ik weet niet of borderline "behandelbaar" is. Dat het niet te genezen is, heb ik wel begrepen. Wat ik hier zo op het forum gelezen heb, is dat therapie kan helpen de scherpe kantjes eraf te halen, het gedrag binnen de perken te houden. Maar dat hangt waarschijnlijk ook van de persoon af en van de ernst van de stoornis.
Zoals jij het beschrijft, lijkt het me maar de vraag of het goed is voor de kinderen bij hun moeder in huis te wonen. Ik weet niet hoe oud ze nu zijn, maar zeker als ze in de puberteit komen zal dat gaan botsen. Moeder zal heel moeilijk met hun opstandigheid om kunnen gaan. Maar ook als ze nog jonger zijn... als alle relaties onder een dergelijke stoornis lijden, zullen de kinderen dat zeker ook. Zij zijn, zeker na de scheiding, volledig van hun moeder afhankelijk. Als die moeder zo onberekenbaar is, kan dat hun gevoel van veiligheid schaden. Ze kunnen dan zelf ook niet normaal en gezond opgroeien.
Hoe zie jij dat, TO? Je hebt het over veiligheid... bedoel je daar fysieke veiligheid mee of denk je dat hun psychisch welzijn ook verzekerd is bij hun moeder?
Zoals jij het beschrijft, lijkt het me maar de vraag of het goed is voor de kinderen bij hun moeder in huis te wonen. Ik weet niet hoe oud ze nu zijn, maar zeker als ze in de puberteit komen zal dat gaan botsen. Moeder zal heel moeilijk met hun opstandigheid om kunnen gaan. Maar ook als ze nog jonger zijn... als alle relaties onder een dergelijke stoornis lijden, zullen de kinderen dat zeker ook. Zij zijn, zeker na de scheiding, volledig van hun moeder afhankelijk. Als die moeder zo onberekenbaar is, kan dat hun gevoel van veiligheid schaden. Ze kunnen dan zelf ook niet normaal en gezond opgroeien.
Hoe zie jij dat, TO? Je hebt het over veiligheid... bedoel je daar fysieke veiligheid mee of denk je dat hun psychisch welzijn ook verzekerd is bij hun moeder?
Ga in therapie!
vrijdag 22 oktober 2010 om 08:57
Ik ben geen expert maar de moeder van een vriendin bleek borderliner. Die vriendin heeft zich jarenlang erg geergerd aan haar moeder vanwege alle drama die ze schopte, de heftige ruzies tussen haar ouders en de opdringerige gedragingen (ook toen ze al lang en breed volwassen was). Zij zocht echter al vroeg haar heil voor belangrijke dingen (emotionele ondersteuning en stabiliteit) bij haar vader.
Het lijkt me dus dubbel in het belang van de kinderen van TO dat ze wel altijd wel hem terecht kunnen. Dat er dus wel contact blijft, ook al is dat niet helemaal eerlijk verdeeld. Daarvoor moet TO zich dan soms wegcijferen maar hij heeft weinig keuze, denk ik.
Het lijkt me dus dubbel in het belang van de kinderen van TO dat ze wel altijd wel hem terecht kunnen. Dat er dus wel contact blijft, ook al is dat niet helemaal eerlijk verdeeld. Daarvoor moet TO zich dan soms wegcijferen maar hij heeft weinig keuze, denk ik.
vrijdag 22 oktober 2010 om 12:31
Ik zal een beetje jullie vragen proberen te beantwoorden. Ik heb inderdaad weleens overwogen om de zorg voor de kinderen op me te nemen. Maar ex zal dat niet toestaan, dus dan moet ik dat afdwingen en dat zal niet zonder slag of stoot gaan. Rechters, jeugdzorg, enz. En dan nog: het is nogal wat om kinderen weg te halen bij hun moeder. Gaan ze me dat niet kwalijk nemen? Daar is het mi dan weer niet ernstig genoeg voor. Ik heb trouwens inderdaad wel de zorg dat het in de toekomst zal gaan botsen tussen haar en de kinderen. En verwacht ze in de toekomst wel regelmatig bij me op de stoep, of ze niet even een paar dagen bij mij kunnen wonen. Maar dat is mijn verwachting, geen idee hoe dat gaat lopen...
In de dagen dat de kinderen bij mij zijn genieten ze van de rust en regelmaat. Dat merk ik. Dat helpt hun om om te gaan met de hectiek bij hun moeder. Daarom wil ik ook zeker niet de dagen die ik nu heb op het spel gaan zetten. En ben ik ook terughoudend met 'harde acties'... Een gevoel van veiligheid is ook relatief. Ik zie genoeg ouders die hun kind slaan of helemaal de grond in praten. Moet je al die ouders dan hun kind afnemen?!? Ik vraag regelmatig op school, nso, enz. hoe zij vinden dat het met de kinderen gaat. Zolang zij geen signaal geven en ik zelf geen zorgelijke dingen zie ga ik er van uit dat het goed gaat met de kinderen. En om eerlijk te zijn: op een behoorlijk aantal punten is ze gewoon een goede moeder...
Het oordeel van de therapeuten hoorde ik rechtstreeks. Mbt werk was er een formele uitspraak van het UWV waarin de werkgever min of meer zaken opgelegd kreeg... Voor veel instanties wordt zij gezien als 'ziek'. Ze is bijvoorbeeld gedeeltelijk afgekeurd.
Ja, ik betaal alimentatie.
In de dagen dat de kinderen bij mij zijn genieten ze van de rust en regelmaat. Dat merk ik. Dat helpt hun om om te gaan met de hectiek bij hun moeder. Daarom wil ik ook zeker niet de dagen die ik nu heb op het spel gaan zetten. En ben ik ook terughoudend met 'harde acties'... Een gevoel van veiligheid is ook relatief. Ik zie genoeg ouders die hun kind slaan of helemaal de grond in praten. Moet je al die ouders dan hun kind afnemen?!? Ik vraag regelmatig op school, nso, enz. hoe zij vinden dat het met de kinderen gaat. Zolang zij geen signaal geven en ik zelf geen zorgelijke dingen zie ga ik er van uit dat het goed gaat met de kinderen. En om eerlijk te zijn: op een behoorlijk aantal punten is ze gewoon een goede moeder...
Het oordeel van de therapeuten hoorde ik rechtstreeks. Mbt werk was er een formele uitspraak van het UWV waarin de werkgever min of meer zaken opgelegd kreeg... Voor veel instanties wordt zij gezien als 'ziek'. Ze is bijvoorbeeld gedeeltelijk afgekeurd.
Ja, ik betaal alimentatie.
vrijdag 22 oktober 2010 om 12:58
Dank je, fijn om te horen. Moet zeggen dat ik als ik weer eens de meest bizarre beschulidigen naar mijn hoofd krijg (slechte vader, geld stelen van de kinderen, geen verantwoordelijkheid nemen, niets leuks doen met de kinderen, geen interesse in de kinderen, enz.) het weleens lastig is om onderscheid te blijven maken tussen hoe ze met mij omgaat en hoe ze met de kinderen omgaat...
vrijdag 22 oktober 2010 om 18:18
quote:Bloesem schreef op 22 oktober 2010 @ 14:32:
Heb jij dan steun eigenlijk? Iemand die je helpt dit soort beschuldigingen van je af te laten glijden?
Met mijn huidige vriendin kan ik er heel goed over praten. En zij staat ook altijd achter me. Daarnaast leer je het relativeren. Beschuldigingen zijn vaak manipulatie: "als ik je ervan beschuldig een slechte vader te zijn dan ga jij vast en zeker doen wat ik wil"...
Daarnaast is het vaak opportunisme: "als het regent wil ze dat ik de kinderen vaker doe, als de zon schijnt wil ze dat ik de kinderen minder vaak doe"...
Heb jij dan steun eigenlijk? Iemand die je helpt dit soort beschuldigingen van je af te laten glijden?
Met mijn huidige vriendin kan ik er heel goed over praten. En zij staat ook altijd achter me. Daarnaast leer je het relativeren. Beschuldigingen zijn vaak manipulatie: "als ik je ervan beschuldig een slechte vader te zijn dan ga jij vast en zeker doen wat ik wil"...
Daarnaast is het vaak opportunisme: "als het regent wil ze dat ik de kinderen vaker doe, als de zon schijnt wil ze dat ik de kinderen minder vaak doe"...
zondag 24 oktober 2010 om 16:57
Wat een moeilijke situatie, Brian. Ik vind dat je er heel goed mee omgaat. Je neemt afstand van je ex door jezelf voor te houden dat ze een stoornis heeft en laat je niet persoonlijk meeslepen. Daar bewijs je jezelf en je kinderen een grote gunst mee.
Het is ook een duivels dilemma voor jou: het is de vraag of het goed is voor de kinderen om bij hun moeder te wonen, maar tegelijkertijd kan het proces om ze bij jou te laten wonen ook schadelijk zijn. Je kan weinig anders doen dan heel alert blijven en de afweging blijven maken wat in hun beste belang is. Tegelijkertijd zou ik je aanraden om bewijzen van gestoord gedrag van je ex te bewaren (e-mails, sms'jes, ingesproken berichten e.d.) voor het geval het ooit zo uit de hand loopt dat je een zaak gaat aanspannen. Het zal je positie hoe dan ook versterken, ook als je haar wilt overhalen met je te onderhandelen.
Eén punt waarover ik met je van mening verschil, is dat veiligheid een relatief begrip is. Dat is het niet. Elk kind heeft het recht in veiligheid op te groeien. Het feit dat veel kinderen dit niet gegund is, doet daar niets aan af. Bovendien hebben we het hier niet over andere kinderen, maar over de jouwe Daar heb jij iets over te zeggen, over die andere kinderen niet.
Het is ook een duivels dilemma voor jou: het is de vraag of het goed is voor de kinderen om bij hun moeder te wonen, maar tegelijkertijd kan het proces om ze bij jou te laten wonen ook schadelijk zijn. Je kan weinig anders doen dan heel alert blijven en de afweging blijven maken wat in hun beste belang is. Tegelijkertijd zou ik je aanraden om bewijzen van gestoord gedrag van je ex te bewaren (e-mails, sms'jes, ingesproken berichten e.d.) voor het geval het ooit zo uit de hand loopt dat je een zaak gaat aanspannen. Het zal je positie hoe dan ook versterken, ook als je haar wilt overhalen met je te onderhandelen.
Eén punt waarover ik met je van mening verschil, is dat veiligheid een relatief begrip is. Dat is het niet. Elk kind heeft het recht in veiligheid op te groeien. Het feit dat veel kinderen dit niet gegund is, doet daar niets aan af. Bovendien hebben we het hier niet over andere kinderen, maar over de jouwe Daar heb jij iets over te zeggen, over die andere kinderen niet.
Ga in therapie!
dinsdag 26 oktober 2010 om 19:57
Dat laatste heb je eigenlijk wel gelijk in... Het is denk ik vooral mijn gevoel dat ik niet zo veel te zeggen heb -of op zijn minst heel vergaande maatregelen moet nemen om het te veranderen- dat ik een bepaalde mate van 'onveiligheid' accepteer...
PS: emails en sms-jes bewaar ik inderdaad ook allemaal. Ik heb al een bonte verzameling...
PS: emails en sms-jes bewaar ik inderdaad ook allemaal. Ik heb al een bonte verzameling...
