Psyche
alle pijlers
Ben ik gek, besmettelijk of beangstigend?
woensdag 27 oktober 2010 om 18:46
Sinds een aantal maanden zit ik thuis met psychische problemen. Ik heb onder andere een burn out. Dit is ook hetgeen ik aan de buitenwereld verteld heb: Ik kan op het moment niet werken omdat ik opgebrand ben en loop hiervoor bij een psycholoog.
In deze drukke tijd is dit iets wat je steeds vaker hoort. Toch heb ik het idee dat een groot deel van mijn omgeving mij als gek, besmettelijk of beangstigend beschouwd. Sinds ik thuis ben hebben een aantal van mijn vrienden en zelf mijn eigen broer en zus nog nooit gevraagd hoe het met me gaat. Geen kaartje, geen belletje of geen bezoekje. En als ik ze toevallig spreek, wordt er gedaan alsof er niets aan de hand is en wordt er over koetjes en kafjes gesproken.
De laatste tijd begin ik het hier steeds moeilijker mee te krijgen. Ik voel me zo niet serieus genomen. Ik vraag me af of het werkelijk zo moeilijk is om aan iemand het psychische problemen te vragen hoe het met hem / haar gaat? Naar mijn idee niet, maar als ik naar mijn omgeving kijk…..
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
In deze drukke tijd is dit iets wat je steeds vaker hoort. Toch heb ik het idee dat een groot deel van mijn omgeving mij als gek, besmettelijk of beangstigend beschouwd. Sinds ik thuis ben hebben een aantal van mijn vrienden en zelf mijn eigen broer en zus nog nooit gevraagd hoe het met me gaat. Geen kaartje, geen belletje of geen bezoekje. En als ik ze toevallig spreek, wordt er gedaan alsof er niets aan de hand is en wordt er over koetjes en kafjes gesproken.
De laatste tijd begin ik het hier steeds moeilijker mee te krijgen. Ik voel me zo niet serieus genomen. Ik vraag me af of het werkelijk zo moeilijk is om aan iemand het psychische problemen te vragen hoe het met hem / haar gaat? Naar mijn idee niet, maar als ik naar mijn omgeving kijk…..
Hoe kijken jullie hier tegenaan?
woensdag 27 oktober 2010 om 18:52
woensdag 27 oktober 2010 om 18:52
Ik herken het wel. Veel mensen snappen het ook niet wat er met je gebeurd en zeggen dan maar niks. En er heersen heel veel vooroordelen bij psychische problemen. Ik had zelfs vrienden die zeiden dat het wel lekker relaxed was dat ik niet hoefde te werken en vroegen dan wat ik de hele dag deed
Je kan beter je been breken, dan is er meer begrip. Probeer met 1 persoon waar je je prettig bij voelt te praten en vraag die steun, en richt je daarop.
Sterkte!
Je kan beter je been breken, dan is er meer begrip. Probeer met 1 persoon waar je je prettig bij voelt te praten en vraag die steun, en richt je daarop.
Sterkte!
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 27 oktober 2010 om 18:52
Erg herkenbaar.
Mijn moeder heeft 22 jaar in een instelling gewoon( Borderline) en ze is veel mensen kwijt geraakt,waaronder een broer en een zus,die konden er niet mee omgaan dat ze ziek was.
Toen kreeg ze kanker,en toen kwamen ze wel ineens op bezoek,want kanker ja das een "echte"ziekte.
Er bestaan nog steeds mensen die een ziekte die ze niet kunnen zien, niet kunnen begrijpen.
Ik wens je veel sterkte bij je herstel.
Mijn moeder heeft 22 jaar in een instelling gewoon( Borderline) en ze is veel mensen kwijt geraakt,waaronder een broer en een zus,die konden er niet mee omgaan dat ze ziek was.
Toen kreeg ze kanker,en toen kwamen ze wel ineens op bezoek,want kanker ja das een "echte"ziekte.
Er bestaan nog steeds mensen die een ziekte die ze niet kunnen zien, niet kunnen begrijpen.
Ik wens je veel sterkte bij je herstel.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 27 oktober 2010 om 18:54
Vind het op zijn zachts gezegd een beetje vreemd dat andere mensen niet kijken hoe het met je gaat! Weet wel dat sommige mensen iets snel eng vinden als ze totaal niet weten wat het is. Ander voorbeeld, maar wel met de zelfde reactie. Je verliest een ouder. Sommige mensen schrijven of bellen je en delen hun medeleven mee en proberen je te steunen. Andere mensen laten niets maar dan ook niets van zich horen. Ze weten niet wat het is en durven niets te zeggen of praten er niet over als je ze ziet, doen net alsof er niets aan de hand is. Pas later als het hen overkomt zeggen ze dat ze in ieder geval iets hadden moeten laten horen. Om een lang verhaal, sorry, kort te maken sommige mensen zijn bang voor de narigheid van anderen en weten niet hoe te reageren.
Van familie en echte close vrienden vind ik dat je heel duidelijk kan zeggen het gaat niet goed met me en ik zou graag even met je willen praten.
Van familie en echte close vrienden vind ik dat je heel duidelijk kan zeggen het gaat niet goed met me en ik zou graag even met je willen praten.
woensdag 27 oktober 2010 om 18:56
Herkenbaar ? Ja en nee
Toen ik een tijd geleden een burn out had waren er een aantal mensen waar ik me fijn voelde en waar ik goed mee kon praten over die periode, maar er waren ook mensen die niet goed wisten hoe ze er mee om moesten gaan en het liever doodzwegen en wilde praten over alle leuke dingen wat hun op dat moment bezig hield.
Ik ben erachter gekomen dat beide erg fijn is om om je heen te hebben, want alleen maar over je burn out praten is ook niet wat!
Ik hoop dat je snel mensen om je heen hebt waarme je praten over je gevoel want dat is wel fijn om te kunnen doen.
Toen ik een tijd geleden een burn out had waren er een aantal mensen waar ik me fijn voelde en waar ik goed mee kon praten over die periode, maar er waren ook mensen die niet goed wisten hoe ze er mee om moesten gaan en het liever doodzwegen en wilde praten over alle leuke dingen wat hun op dat moment bezig hield.
Ik ben erachter gekomen dat beide erg fijn is om om je heen te hebben, want alleen maar over je burn out praten is ook niet wat!
Ik hoop dat je snel mensen om je heen hebt waarme je praten over je gevoel want dat is wel fijn om te kunnen doen.
woensdag 27 oktober 2010 om 18:57
Het is onbegrip, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het heel erg kwetsend is. Bij mij begrepen mensen het ook niet. Ik was namelijk heel erg gefocussed op werk en vond mijn werk geweldig. Hoe kun je dan overspannen raken? Ik moest op mijn werk omgaan met weerstand van andere mensen en omdat ik een laag zelfbeeld had en nog steeds heb, kon ik daar niet mee omgaan/ dat stukje op bepaalde dagdelen buitensluiten. Dat moest ik leren.
Ze weten niet wat ze moeten zeggen en hoe. Ik legde gevallen uit. Zo stond ik een keer bij de Appie en een bepaalde vleessoort was uitverkocht. Ik kon toen gewoon niet bedenken wat ik dan moest eten: zo leeg was ik mentaal.
Ze weten niet wat ze moeten zeggen en hoe. Ik legde gevallen uit. Zo stond ik een keer bij de Appie en een bepaalde vleessoort was uitverkocht. Ik kon toen gewoon niet bedenken wat ik dan moest eten: zo leeg was ik mentaal.
woensdag 27 oktober 2010 om 18:58
Als je hoofd in het gips zat zouden ze je iedere dag vragen hoe het met je gaat. Je kunt immers niet aan je zien dat je een burn out hebt en waarschijnlijk doe je in gezelschap alle mogelijke moeite om vrolijk en gezellig over te komen, ik ben overigens ervaringsdeskundige. Ik heb destijds ook gemerkt dat het een moeilijk onderwerp is voor sommige mensen, ze beschouwen een burn out als een welvaartsziekte en aanstelleritus. Al je professionele hulp zoekt wordt er meteen een etiketje geplakt, wie bij een psycholoog of psychiater loopt is gek in de ogen van heel veel mensen. Als je zelf nooit psychische problemen hebt gehad is het heel moeilijk te begrijpen dat je je niet aanstelt maar dat je wel degelijk iets mankeert. Er zullen niet veel mensen zijn die je serieus nemen maar zo leer je in ieder geval wel je ware vrienden kennen. Die laten je niet vallen.
verba volant, scripta manent.
woensdag 27 oktober 2010 om 18:59
Hoi meid,
Als eerste wil ik je veel sterkte wensen, een burn out is niet niets.
Ten tweede kan ik je vertellen dat het zoals vele hier hebben gemeld het enorm moeilijk kan zijn om dit te bespreken.
Vaak weten mensen ook niet hoe ze moeten beginnen, of denken al voor jou, dus dat je het erg zou vinden om antwoord te geven op hun vragen.
Als het je dwarszit probeer dan het gesprek eens aan te gaan bij wie jij je het meest op je gemak voelt. Bijv. je broer of iemand anders die ook dicht bij je staat.
Geef aan dat je deze gedachtes hebt en dat je het juist in deze tijd heel fijn zou vinden als mensen eens zouden vragen hoe het ECHT met je is. Dus geen algemene hoe is het vraag.
Toon begrip en je zult het krijgen, niet van iedereen maar de "goede"zullen zullen blijven.
Heel veel succes met alles, denk goed aan jezelf en je lichaam.
Als eerste wil ik je veel sterkte wensen, een burn out is niet niets.
Ten tweede kan ik je vertellen dat het zoals vele hier hebben gemeld het enorm moeilijk kan zijn om dit te bespreken.
Vaak weten mensen ook niet hoe ze moeten beginnen, of denken al voor jou, dus dat je het erg zou vinden om antwoord te geven op hun vragen.
Als het je dwarszit probeer dan het gesprek eens aan te gaan bij wie jij je het meest op je gemak voelt. Bijv. je broer of iemand anders die ook dicht bij je staat.
Geef aan dat je deze gedachtes hebt en dat je het juist in deze tijd heel fijn zou vinden als mensen eens zouden vragen hoe het ECHT met je is. Dus geen algemene hoe is het vraag.
Toon begrip en je zult het krijgen, niet van iedereen maar de "goede"zullen zullen blijven.
Heel veel succes met alles, denk goed aan jezelf en je lichaam.
woensdag 27 oktober 2010 om 19:04
quote:Cateautje schreef op 27 oktober 2010 @ 18:52:
Veel mensen zijn er ongemakkelijk mee om het er over te hebben , vaak omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Niemand heeft tips of adviezen voor je en niemand kan iets voor je doen en dat geeft een inadequaat gevoel. Veel mensen zijn nou eenmaal niet zo sterk.
Dit herken ik wel toen een vriendin een burnout had. Ik ging dan wel bij haar langs maar dan zat ook ik met de twijfel zal ik er naar vragen, misschien heeft ze daar helemaal geen zin: iemand die er weer naar vraagt, zal ik over mijn werk vertellen of is dat vervelend om allerlei werkverhalen aan te horen. Niet dat zij mijn hoofd eraf beet als ik iets verkeerd zei, maar soms is het voor de bezoeker ook even lastig om de goede toon te vinden.
Gewoon zeggen wat je van iemand verwacht, zelf mensen uitnodigen om langs te komen voor een kopje thee of om lekker een boswandeling te maken helpt denk ik het beste.
Veel mensen zijn er ongemakkelijk mee om het er over te hebben , vaak omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Niemand heeft tips of adviezen voor je en niemand kan iets voor je doen en dat geeft een inadequaat gevoel. Veel mensen zijn nou eenmaal niet zo sterk.
Dit herken ik wel toen een vriendin een burnout had. Ik ging dan wel bij haar langs maar dan zat ook ik met de twijfel zal ik er naar vragen, misschien heeft ze daar helemaal geen zin: iemand die er weer naar vraagt, zal ik over mijn werk vertellen of is dat vervelend om allerlei werkverhalen aan te horen. Niet dat zij mijn hoofd eraf beet als ik iets verkeerd zei, maar soms is het voor de bezoeker ook even lastig om de goede toon te vinden.
Gewoon zeggen wat je van iemand verwacht, zelf mensen uitnodigen om langs te komen voor een kopje thee of om lekker een boswandeling te maken helpt denk ik het beste.
woensdag 27 oktober 2010 om 19:07
Niet heel herkenbaar. Sinds ik opener ben geworden over mijn psychische/psychiatrische problemen zijn mensen juist heel erg nieuwsgierig en belangstellend. Komt misschien ook omdat ik een 'laagdrempelig' iets heb. Als mijn vriendin thuis zou komen te zitten met een burn out zou ik haar denk ik in het kader van 'geen druk op willen leggen' ook zoveel mogelijk met rust laten. Als ik in een attente bui zou zijn zou ik wel een kaartje sturen zo nu en dan.
woensdag 27 oktober 2010 om 19:27
Ik zou niet raar opkijken als een familielid, vriend of vriendin een mailtje of kaartje stuurt met:
Jongens ik heb het moeilijk, ik heb jullie nodig.
Je kunt dan aangeven of je behoefte hebt aan een luisterend oor, of juist aan luchtige gezelligheid om de dag op te vrolijken.
Daar help je mensen mee over een drempel.
Het leven gaat soms zo snel, een dag is zo voorbij als je hard werkt, kleine kinderen hebt of zelf een vol hoofd hebt.
Sommige mensen zijn van zichzelf niet zo attent, maar hebben niet in de gaten dat ze kwetsend zijn.
Die zijn blij als ze een concrete vraag krijgen.
Sterkte met alles.
Jongens ik heb het moeilijk, ik heb jullie nodig.
Je kunt dan aangeven of je behoefte hebt aan een luisterend oor, of juist aan luchtige gezelligheid om de dag op te vrolijken.
Daar help je mensen mee over een drempel.
Het leven gaat soms zo snel, een dag is zo voorbij als je hard werkt, kleine kinderen hebt of zelf een vol hoofd hebt.
Sommige mensen zijn van zichzelf niet zo attent, maar hebben niet in de gaten dat ze kwetsend zijn.
Die zijn blij als ze een concrete vraag krijgen.
Sterkte met alles.
The sun does not compare or judge. It shines for all life.
woensdag 27 oktober 2010 om 19:45
Ik heb met hetzelfde geworsteld.
In 2 jaar burn-out heb ik precies 1 kaartje gekregen en 2 bezoekjes gehad. Van al mijn vrienden was er 1 die regelmatig belde. De rest sprak ik alleen als ik ze tegenkwam op een feestje, en daar kwam ik bijna niet meer.
Ik heb me daar ook over verwonderd; een vriend die na een ongeluk een paar weken in het ziekenhuis lag met een gebroken been, kreeg aan de lopende band bloemen en bezoek, zijn huis hing maandenlang vol met kaartjes. Er was tenslotte duidelijk iets mis.
En IK dan??? Dacht ik toen. Ben ik een bezoek of kaartje niet waard???
Misvatting, zie ik nu. Mijn ervaring is dat het initiatief van mij uit moet komen als ik iets wil. Niet iets van een ander verwachten. Want zo werkt het niet.
Ga niet invullen of je omgeving je niet serieus neemt, niet aan je denkt, geen interesse in je heeft of denkt dat het besmettelijk is. Kijk naar jezelf, neem jezelf serieus, denkt aan jezelf, toon interesse in jezelf, en zie dat je weer helemaal gezond gaat worden.
Wat hiervoor al gezegd wordt, mensen weten niet altijd wat ze kunnen vragen. Ik werd er in sommige tijden zo moe van om steeds te zeggen dat het helemaal niet goed ging, dat ik baalde als iemand weer vroeg hoe het ging. Het valt niet mee om met een 'zieke' om te gaan.
Blijf bij jezelf, en kijk niet naar wat een ander doet. Richt je op het positieve om je heen, daar wordt je beter van
In 2 jaar burn-out heb ik precies 1 kaartje gekregen en 2 bezoekjes gehad. Van al mijn vrienden was er 1 die regelmatig belde. De rest sprak ik alleen als ik ze tegenkwam op een feestje, en daar kwam ik bijna niet meer.
Ik heb me daar ook over verwonderd; een vriend die na een ongeluk een paar weken in het ziekenhuis lag met een gebroken been, kreeg aan de lopende band bloemen en bezoek, zijn huis hing maandenlang vol met kaartjes. Er was tenslotte duidelijk iets mis.
En IK dan??? Dacht ik toen. Ben ik een bezoek of kaartje niet waard???
Misvatting, zie ik nu. Mijn ervaring is dat het initiatief van mij uit moet komen als ik iets wil. Niet iets van een ander verwachten. Want zo werkt het niet.
Ga niet invullen of je omgeving je niet serieus neemt, niet aan je denkt, geen interesse in je heeft of denkt dat het besmettelijk is. Kijk naar jezelf, neem jezelf serieus, denkt aan jezelf, toon interesse in jezelf, en zie dat je weer helemaal gezond gaat worden.
Wat hiervoor al gezegd wordt, mensen weten niet altijd wat ze kunnen vragen. Ik werd er in sommige tijden zo moe van om steeds te zeggen dat het helemaal niet goed ging, dat ik baalde als iemand weer vroeg hoe het ging. Het valt niet mee om met een 'zieke' om te gaan.
Blijf bij jezelf, en kijk niet naar wat een ander doet. Richt je op het positieve om je heen, daar wordt je beter van
woensdag 27 oktober 2010 om 19:56
Ik herken het ook wel. In 2006 heb ik een burnout gehad.
En mijn collega kon via de telefoon aan mijn collega van een andere vestiging vragen hoe het haar gebroken arm ging en aan mij vroeg hij nooit hoe het met me ging en dat terwijl ik tegen over hem zat.
Paar jaar later heb ik hem er toch naar gevraagd en hij heeft me verteld dat hij er niet naar durfde te vragen.
Het is heel vervelend en uit ervaring weet ik dat je beter je arm kan breken.
Sterkte!
En mijn collega kon via de telefoon aan mijn collega van een andere vestiging vragen hoe het haar gebroken arm ging en aan mij vroeg hij nooit hoe het met me ging en dat terwijl ik tegen over hem zat.
Paar jaar later heb ik hem er toch naar gevraagd en hij heeft me verteld dat hij er niet naar durfde te vragen.
Het is heel vervelend en uit ervaring weet ik dat je beter je arm kan breken.
Sterkte!
woensdag 27 oktober 2010 om 19:57
quote:borderwalk schreef op 27 oktober 2010 @ 19:04:
[...]
Dit herken ik wel toen een vriendin een burnout had. Ik ging dan wel bij haar langs maar dan zat ook ik met de twijfel zal ik er naar vragen, misschien heeft ze daar helemaal geen zin: iemand die er weer naar vraagt, zal ik over mijn werk vertellen of is dat vervelend om allerlei werkverhalen aan te horen. Niet dat zij mijn hoofd eraf beet als ik iets verkeerd zei, maar soms is het voor de bezoeker ook even lastig om de goede toon te vinden.
Gewoon zeggen wat je van iemand verwacht, zelf mensen uitnodigen om langs te komen voor een kopje thee of om lekker een boswandeling te maken helpt denk ik het beste.Zo zat ik een keer op bezoek bij iemand die had besloten de wereld te verlaten door middel van euthanasie vanwege kanker. Ik heb gewoon eerlijk tegen haar gezegd, ik weet niet wat ik moet zeggen, toen zij ze dat geeft niet, meer mensen hebben dat, laten we maar gewoon gezellig thee drinken. Pfoei, was lastig.
[...]
Dit herken ik wel toen een vriendin een burnout had. Ik ging dan wel bij haar langs maar dan zat ook ik met de twijfel zal ik er naar vragen, misschien heeft ze daar helemaal geen zin: iemand die er weer naar vraagt, zal ik over mijn werk vertellen of is dat vervelend om allerlei werkverhalen aan te horen. Niet dat zij mijn hoofd eraf beet als ik iets verkeerd zei, maar soms is het voor de bezoeker ook even lastig om de goede toon te vinden.
Gewoon zeggen wat je van iemand verwacht, zelf mensen uitnodigen om langs te komen voor een kopje thee of om lekker een boswandeling te maken helpt denk ik het beste.Zo zat ik een keer op bezoek bij iemand die had besloten de wereld te verlaten door middel van euthanasie vanwege kanker. Ik heb gewoon eerlijk tegen haar gezegd, ik weet niet wat ik moet zeggen, toen zij ze dat geeft niet, meer mensen hebben dat, laten we maar gewoon gezellig thee drinken. Pfoei, was lastig.
woensdag 27 oktober 2010 om 20:15
Ik herken het ook wel, ik zit momenteel nog midden in het proces van burn out. En idd toen ik bijna twee jaar geleden echt een serieus lichamelijk probleem had, stond mijn huis vol met bloemen, hingen er 50 kaarten en stond mijn telefoon roodgloeiend. Toen ik een aantal maanden later thuis kwam te zitten met een burn out, en daar zelfs bijna twee weken voor opgenomen ben geweest, hoorde ik nog twee mensen, en dat was het.
Wat ik nu zelf wel doe, en ook wel helpt is, dat ik er heel open over ben. Ik vertel ook rustig dat ik naar therapie geweest ben, en dat ik daar heel moe van ben. Meestal word er dan wel gevraagd wat de therapie precies inhoud.
Maar de andere kant gebeurd ook vaak hoor, dat ik aangeef dat ik even geen zin heb om het er over te hebben.
Wat ik nu zelf wel doe, en ook wel helpt is, dat ik er heel open over ben. Ik vertel ook rustig dat ik naar therapie geweest ben, en dat ik daar heel moe van ben. Meestal word er dan wel gevraagd wat de therapie precies inhoud.
Maar de andere kant gebeurd ook vaak hoor, dat ik aangeef dat ik even geen zin heb om het er over te hebben.
woensdag 27 oktober 2010 om 20:40
Ik wilde juist niemand zien toen ik thuis zat. Ik nam de telefoon niet op en sprak hoogstends 2x per week met iemand wat af. Mijn vriend zag ik wel veel. Ik kon echt heel moeilijk mensen om mij heen verdragen. Ik heb dit wel aan mijn familie en goede vrienden uitgelegd. Toen was het ok. Ik kan mij niet herinneren dat ik van mensen niets hoorde. Maar het zal vast aan de orde zijn geweest. Wat mij echt heeft geholpen is aan vrienden/familie uitleggen wat ik van hen nodig had. Als jij het nodig hebt dat mensen je opzoeken en vragen hoe het is, moet je dat aangeven!
woensdag 27 oktober 2010 om 20:42
Je verwijt je familie en vrienden wel dat ze zo weinig belangstelling tonen, maar heb je tegen ze gezegd dat je ziek bent en hun steun nodig hebt? Verlangens staan niet op je voorhoofd geschreven en het is ook echt heel moeilijk om aan iemand met psychische poblemen te vragen hoe het gaat.
Je geeft ook aan dat je aan de buitenwereld verteld hebt dat je een burn-out hebt. Misschien denkt je familie dat ook wel? Zij weten niet wat jij nodig hebt, en dat mag je ze echt niet kwalijk nemen, Geef zelf aan dat je ze nodig hebt. Verlaag de drempel voor hun.
Ze tonen heus niet hun belangstelling niet, omdat jij gek, besmettelijk of beangstigend bent, maar omdat ze het moeilijk vinden om erover te beginnen, of de juiste woorden voor hun troost niet kunnen vinden. Of ze denken echt dat je je aanstelt, omdat jij verteld dat je ''alleen maar '' een burn-out hebt.
TIjd voor openheid, en het is aan jou om daarmee te beginnen.
Veel sterkte, rendiertje!
Je geeft ook aan dat je aan de buitenwereld verteld hebt dat je een burn-out hebt. Misschien denkt je familie dat ook wel? Zij weten niet wat jij nodig hebt, en dat mag je ze echt niet kwalijk nemen, Geef zelf aan dat je ze nodig hebt. Verlaag de drempel voor hun.
Ze tonen heus niet hun belangstelling niet, omdat jij gek, besmettelijk of beangstigend bent, maar omdat ze het moeilijk vinden om erover te beginnen, of de juiste woorden voor hun troost niet kunnen vinden. Of ze denken echt dat je je aanstelt, omdat jij verteld dat je ''alleen maar '' een burn-out hebt.
TIjd voor openheid, en het is aan jou om daarmee te beginnen.
Veel sterkte, rendiertje!
donderdag 28 oktober 2010 om 06:34
Jeetje, wat een reacties!
Jullie woorden zetten me wel aan het denken. Misschien moet ik er zelf meer over beginnen. Ik vertaal hun stilte vaak in geen belangstelling hebben en houd daarom zelf ook maar mijn mond. Ik zie nu in dat ik ze door er zelf over te beginnen misschien over een drempel kan helpen.
Toch vind ik wel dat je van een broer / zus / naaste vriendin mag verwachten dat ze je niet doodzwijgen en helemaal niets van zich laten horen (ik zit al meer dan een half jaar thuis). Je kan moeite hebben erover te beginnen, maar wel gewoon even op bezoek komen voor een praatje of een kaartje sturen. Nu is het net of ik niet meer besta voor hen.
Verder wil ik jullie bedanken voor jullie lieve woorden en sterkte wensen. Gelukkig heb ik nog wel wat andere mensen om me heen waar ik zo nu en dan mijn verhaal kwijt kan en die leuke dingen met me doen en me hier doorheen slepen.
Jullie woorden zetten me wel aan het denken. Misschien moet ik er zelf meer over beginnen. Ik vertaal hun stilte vaak in geen belangstelling hebben en houd daarom zelf ook maar mijn mond. Ik zie nu in dat ik ze door er zelf over te beginnen misschien over een drempel kan helpen.
Toch vind ik wel dat je van een broer / zus / naaste vriendin mag verwachten dat ze je niet doodzwijgen en helemaal niets van zich laten horen (ik zit al meer dan een half jaar thuis). Je kan moeite hebben erover te beginnen, maar wel gewoon even op bezoek komen voor een praatje of een kaartje sturen. Nu is het net of ik niet meer besta voor hen.
Verder wil ik jullie bedanken voor jullie lieve woorden en sterkte wensen. Gelukkig heb ik nog wel wat andere mensen om me heen waar ik zo nu en dan mijn verhaal kwijt kan en die leuke dingen met me doen en me hier doorheen slepen.
