Psyche
alle pijlers
Ik blijk een kind van een spermadonor te zijn
zondag 31 oktober 2010 om 15:26
Hallo,
Ik ben 30 jaar. Gisteren vertelde mijn moeder mij dat mijn vader, die al 10 jaar dood is, niet mijn biologische vader is. Nadat mijn oudere zus was geboren, heeft mijn vader namelijk teelbalkanker gehad en is door de bestralingen onvruchtbaar geworden, zo blijkt nu. Samen hebben ze daarom besloten om een kind van een anonieme spermadonor te krijgen. Ik dus. Mijn vader deed dat op voorwaarde dat ik het nooit zou weten. Hij was bang dat ik hem hierdoor als 'minder' zou zien of het hem voor zijn voeten zou werpen in mijn puberteit. Mijn moeder heeft hier heel lang mee rond gelopen en heel erg getwijfeld of ze het nu wel of niet moest vertellen. Na meerdere malen bij psychologen dit thema te hebben besproken, kwam ze tot de conclusie dat ik er recht op heb om het te weten. Ze wilde niet dat als zij ooit doodgaat, ik het van een ander hoor (er zijn 2 bevriende stellen die het weten) of er op een andere manier achter kom.
Ik ben in shock. Mijn wereld staat even op zijn kop. Ik heb nooit vermoedens gehad. Ik lijk qua uiterlijk heel sterk op mijn moeder en mijn zus op mijn vader, maar dat komt wel meer voor. Qua innerlijk lijk ik vooral op mijn vader. Dat voelt nu ook heel raar.
Ik heb een wirwar aan emoties nu. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik vraag me opeens af, hoewel ik uit een heel liefdevol gezin kom, of mijn vader niet minder van mij hield hierdoor. Ik neem ze niets kwalijk. Ik snap dat ze het gedaan hebben en ook dat ze het niet verteld hebben. Wat het natuurlijk moeilijk maakt, is dat mijn vader niet meer leeft en ik hem niets kan vragen. Idealiter hadden mijn ouders mij het samen aan mij verteld als ik volwassen was. Mijn moeder heeft hem voor hij doodging nog gevraagd om wat voor mij op papier te zetten, maar dat kon hij niet. Dat was te beladen voor hem. Ik heb nu ook last van schuldgevoel ten opzichte van mijn vader, ik vind het sneu voor hem.
Ook heb ik nu heel veel vragen over de zaaddonor. Ik draag dus genen van iemand die ik niet ken. Daar zit een gat. Als ik nu in de spiegel kijk, vraag ik me af of er iets van hem in mijn gezicht zit. Alle dingen waarvan ik ooit gezegd heb; daarin lijk ik op mijn vader, staan nu in een ander perspectief.
Ik weet niet meer wie ik ben. Hoewel mijn moeder en zus en man allemaal zeggen dat het niets verandert, dat ik nog steeds dezelfde ben, voelt het voor mij wel zo natuurlijk. Ik heb altijd al moeite gehad om me verbonden te voelen met mensen. Nu voelt het opeens of ik er in het gezin ook niet bij hoor en mijn zus het 'echte' kind is.
Ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt, ik wil dit graag anoniem houden en er zijn mensen uit mijn omgeving die mijn nick op het forum kennen.
Ik hoor graag van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En misschien heeft iemand nog tips voor professionele hulpverlening. Ik denk niet dat ik er alleen uit ga komen namelijk.
Ik ben 30 jaar. Gisteren vertelde mijn moeder mij dat mijn vader, die al 10 jaar dood is, niet mijn biologische vader is. Nadat mijn oudere zus was geboren, heeft mijn vader namelijk teelbalkanker gehad en is door de bestralingen onvruchtbaar geworden, zo blijkt nu. Samen hebben ze daarom besloten om een kind van een anonieme spermadonor te krijgen. Ik dus. Mijn vader deed dat op voorwaarde dat ik het nooit zou weten. Hij was bang dat ik hem hierdoor als 'minder' zou zien of het hem voor zijn voeten zou werpen in mijn puberteit. Mijn moeder heeft hier heel lang mee rond gelopen en heel erg getwijfeld of ze het nu wel of niet moest vertellen. Na meerdere malen bij psychologen dit thema te hebben besproken, kwam ze tot de conclusie dat ik er recht op heb om het te weten. Ze wilde niet dat als zij ooit doodgaat, ik het van een ander hoor (er zijn 2 bevriende stellen die het weten) of er op een andere manier achter kom.
Ik ben in shock. Mijn wereld staat even op zijn kop. Ik heb nooit vermoedens gehad. Ik lijk qua uiterlijk heel sterk op mijn moeder en mijn zus op mijn vader, maar dat komt wel meer voor. Qua innerlijk lijk ik vooral op mijn vader. Dat voelt nu ook heel raar.
Ik heb een wirwar aan emoties nu. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik vraag me opeens af, hoewel ik uit een heel liefdevol gezin kom, of mijn vader niet minder van mij hield hierdoor. Ik neem ze niets kwalijk. Ik snap dat ze het gedaan hebben en ook dat ze het niet verteld hebben. Wat het natuurlijk moeilijk maakt, is dat mijn vader niet meer leeft en ik hem niets kan vragen. Idealiter hadden mijn ouders mij het samen aan mij verteld als ik volwassen was. Mijn moeder heeft hem voor hij doodging nog gevraagd om wat voor mij op papier te zetten, maar dat kon hij niet. Dat was te beladen voor hem. Ik heb nu ook last van schuldgevoel ten opzichte van mijn vader, ik vind het sneu voor hem.
Ook heb ik nu heel veel vragen over de zaaddonor. Ik draag dus genen van iemand die ik niet ken. Daar zit een gat. Als ik nu in de spiegel kijk, vraag ik me af of er iets van hem in mijn gezicht zit. Alle dingen waarvan ik ooit gezegd heb; daarin lijk ik op mijn vader, staan nu in een ander perspectief.
Ik weet niet meer wie ik ben. Hoewel mijn moeder en zus en man allemaal zeggen dat het niets verandert, dat ik nog steeds dezelfde ben, voelt het voor mij wel zo natuurlijk. Ik heb altijd al moeite gehad om me verbonden te voelen met mensen. Nu voelt het opeens of ik er in het gezin ook niet bij hoor en mijn zus het 'echte' kind is.
Ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt, ik wil dit graag anoniem houden en er zijn mensen uit mijn omgeving die mijn nick op het forum kennen.
Ik hoor graag van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En misschien heeft iemand nog tips voor professionele hulpverlening. Ik denk niet dat ik er alleen uit ga komen namelijk.
zondag 31 oktober 2010 om 15:38
ik denk net als honingvogel ook dat jouw vader minstens net zo veel van jou heeft gehouden als van je zus. jouw vader had zo veel liefde te geven dat hij heel bewust er voor heeft gekozen om jou te krijgen.
zou je ook niet zo veel op je vader lijken qua innerlijk omdat hij je met liefde heeft groot gebracht? dan neem je toch ook juist dingen van je ouders over? niet alles is van nature, ook in je opvoeding krijg je zo veel mee waardoor je op je ouders kunt gaan lijken.
zou je ook niet zo veel op je vader lijken qua innerlijk omdat hij je met liefde heeft groot gebracht? dan neem je toch ook juist dingen van je ouders over? niet alles is van nature, ook in je opvoeding krijg je zo veel mee waardoor je op je ouders kunt gaan lijken.
zondag 31 oktober 2010 om 15:39
Natuurlijk ben je in de war. Je hebt net iets heel heftigs te horen gekregen.
Maar één ding lees ik wel tussen de regels door. Je bent een meer dan gewenst kind, zowel bij je vader als je moeder. Dit gaat verder dan gewoon besluiten om zwanger te willen worden.
Ik hoop dat dit een troost voor je is.
Maar één ding lees ik wel tussen de regels door. Je bent een meer dan gewenst kind, zowel bij je vader als je moeder. Dit gaat verder dan gewoon besluiten om zwanger te willen worden.
Ik hoop dat dit een troost voor je is.
zondag 31 oktober 2010 om 15:41
Heftig! Denk dat het zo anders is om het nu te horen dan wanneer je het altijd geweten hebt....
Ben zelf van mening dat een zaadje of eitje ontzettend weinig boeit (als ouder én als kind), maar het is ws een ander verhaal als je het op latere leeftijd hoort...
Waarom vond je zus het eigenlijk heel erg? Denk je (of ze) dat er iets tussen jullie gaat veranderen?
Zal voor je moeder ook een moeilijke beslissing zijn geweest, wel/niet vertellen. Weet niet wat ikzelf gedaan zou hebben. Had jij het liever niet geweten? En hoe je er nu over denkt, kan natuurlijk ook weer heel erg veranderen.
Ben zelf van mening dat een zaadje of eitje ontzettend weinig boeit (als ouder én als kind), maar het is ws een ander verhaal als je het op latere leeftijd hoort...
Waarom vond je zus het eigenlijk heel erg? Denk je (of ze) dat er iets tussen jullie gaat veranderen?
Zal voor je moeder ook een moeilijke beslissing zijn geweest, wel/niet vertellen. Weet niet wat ikzelf gedaan zou hebben. Had jij het liever niet geweten? En hoe je er nu over denkt, kan natuurlijk ook weer heel erg veranderen.
zondag 31 oktober 2010 om 15:43
@fleurtje. Mijn zus vond het vooral voor mij heel erg, omdat het zo'n heftig gegeven is. Voor haar verandert er niets zegt ze. We zijn natuurlijk ook al 30 jaar niet anders gewend. Maar het gevoel dat het anders is, zit vooral in mijzelf.
Ik ben overigens wel blij dat ik het niet als kind al heb geweten. En ook blij dat ze het niet verteld hebben toen we wisten dat hij dood ging.
Ik ben overigens wel blij dat ik het niet als kind al heb geweten. En ook blij dat ze het niet verteld hebben toen we wisten dat hij dood ging.
zondag 31 oktober 2010 om 15:44
quote:Jala5 schreef op 31 oktober 2010 @ 15:37:
zeer heftig, sterkte ermee.
En als iemand al gewenst was, dan ben jij het wel.
Eens, hou dit goed voor ogen meid.
Je hebt ouders, dat zijn je vader en je moeder. En logisch dat je qua innerlijk op je vader lijkt, hij is van baby af aan je opvoeder geweest. Dat doet helemaal niks af aan het feit dat je vader niet je biologische vader is.
zeer heftig, sterkte ermee.
En als iemand al gewenst was, dan ben jij het wel.
Eens, hou dit goed voor ogen meid.
Je hebt ouders, dat zijn je vader en je moeder. En logisch dat je qua innerlijk op je vader lijkt, hij is van baby af aan je opvoeder geweest. Dat doet helemaal niks af aan het feit dat je vader niet je biologische vader is.
zondag 31 oktober 2010 om 15:45
ik kwam dit forum tegen, wie weet heb je er wat aan: http://papa.messageboard.nl/7564/
zondag 31 oktober 2010 om 15:47
quote:fleurtje schreef op 31 oktober 2010 @ 15:41:
Zal voor je moeder ook een moeilijke beslissing zijn geweest, wel/niet vertellen. Weet niet wat ikzelf gedaan zou hebben. Had jij het liever niet geweten? En hoe je er nu over denkt, kan natuurlijk ook weer heel erg veranderen.Dat heb ik me ook al af gevraagd. In 1e instantie dacht ik inderdaad dat ik het liever niet had geweten. Nu denk ik; het is zoals het is, maar op dit moment kan ik nog niet beoordelen of ik het inderdaad niet had willen weten.. Mijn zus en zwager vonden ook dat mijn moeder het moest vertellen, omdat ik daar recht op had. Ook omdat man en ik nu zelf waarschijnlijk de medische molen in gaan voor een kind.
Zal voor je moeder ook een moeilijke beslissing zijn geweest, wel/niet vertellen. Weet niet wat ikzelf gedaan zou hebben. Had jij het liever niet geweten? En hoe je er nu over denkt, kan natuurlijk ook weer heel erg veranderen.Dat heb ik me ook al af gevraagd. In 1e instantie dacht ik inderdaad dat ik het liever niet had geweten. Nu denk ik; het is zoals het is, maar op dit moment kan ik nog niet beoordelen of ik het inderdaad niet had willen weten.. Mijn zus en zwager vonden ook dat mijn moeder het moest vertellen, omdat ik daar recht op had. Ook omdat man en ik nu zelf waarschijnlijk de medische molen in gaan voor een kind.
zondag 31 oktober 2010 om 15:48
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:43:
@fleurtje. Mijn zus vond het vooral voor mij heel erg, omdat het zo'n heftig gegeven is. Voor haar verandert er niets zegt ze. We zijn natuurlijk ook al 30 jaar niet anders gewend. Maar het gevoel dat het anders is, zit vooral in mijzelf.
Ik ben overigens wel blij dat ik het niet als kind al heb geweten. En ook blij dat ze het niet verteld hebben toen we wisten dat hij dood ging.
Dat is ook niet zo raar, alles is nog vers. Ik denk dat je aan het idee moet wennen en moet ondervinden dat er eigenlijk niets verandert. Ik vermoed dat dat gevoel dan langzaam aan naar de achtergrond zal verdwijnen of misschien wel helemaal weg zal gaan.
En natuurlijk lijk je veel op je vader. Je normen en waarden heb je van je ouders meegekregen en het is niet raar dat je daarin gelijkenis ziet met je beide ouders. Ook je karakter wordt voor een deel gevormd door je opvoeding en niet alleen door je genen.
@fleurtje. Mijn zus vond het vooral voor mij heel erg, omdat het zo'n heftig gegeven is. Voor haar verandert er niets zegt ze. We zijn natuurlijk ook al 30 jaar niet anders gewend. Maar het gevoel dat het anders is, zit vooral in mijzelf.
Ik ben overigens wel blij dat ik het niet als kind al heb geweten. En ook blij dat ze het niet verteld hebben toen we wisten dat hij dood ging.
Dat is ook niet zo raar, alles is nog vers. Ik denk dat je aan het idee moet wennen en moet ondervinden dat er eigenlijk niets verandert. Ik vermoed dat dat gevoel dan langzaam aan naar de achtergrond zal verdwijnen of misschien wel helemaal weg zal gaan.
En natuurlijk lijk je veel op je vader. Je normen en waarden heb je van je ouders meegekregen en het is niet raar dat je daarin gelijkenis ziet met je beide ouders. Ook je karakter wordt voor een deel gevormd door je opvoeding en niet alleen door je genen.
zondag 31 oktober 2010 om 15:48
Wauw! Zoals Honingvogel al zo mooi omschreef: jij bent écht ontzettend gewenst. Dat je ouders dit er voor over hebben om jou te krijgen zegt wel wat. En hoe je het went of keert, je blijft een kind van je moeder en een product van je vader! Je hebt zijn normen en waarden. Zoals je zelf al omschreef, lijkt je innerlijk op je vader!
Verder lijkt het me niet meer dan logisch dat je in de war bent! Je wereld staat gewoon even op zijn kop! Neem de tijd die je nodig hebt, maar vergeet niet dat een vader iemand is die je hele leven voor je gezorgd heeft. Heeft niets met genen te maken. Heel veel sterkte
Verder lijkt het me niet meer dan logisch dat je in de war bent! Je wereld staat gewoon even op zijn kop! Neem de tijd die je nodig hebt, maar vergeet niet dat een vader iemand is die je hele leven voor je gezorgd heeft. Heeft niets met genen te maken. Heel veel sterkte
