Psyche
alle pijlers
Ik blijk een kind van een spermadonor te zijn
zondag 31 oktober 2010 om 15:26
Hallo,
Ik ben 30 jaar. Gisteren vertelde mijn moeder mij dat mijn vader, die al 10 jaar dood is, niet mijn biologische vader is. Nadat mijn oudere zus was geboren, heeft mijn vader namelijk teelbalkanker gehad en is door de bestralingen onvruchtbaar geworden, zo blijkt nu. Samen hebben ze daarom besloten om een kind van een anonieme spermadonor te krijgen. Ik dus. Mijn vader deed dat op voorwaarde dat ik het nooit zou weten. Hij was bang dat ik hem hierdoor als 'minder' zou zien of het hem voor zijn voeten zou werpen in mijn puberteit. Mijn moeder heeft hier heel lang mee rond gelopen en heel erg getwijfeld of ze het nu wel of niet moest vertellen. Na meerdere malen bij psychologen dit thema te hebben besproken, kwam ze tot de conclusie dat ik er recht op heb om het te weten. Ze wilde niet dat als zij ooit doodgaat, ik het van een ander hoor (er zijn 2 bevriende stellen die het weten) of er op een andere manier achter kom.
Ik ben in shock. Mijn wereld staat even op zijn kop. Ik heb nooit vermoedens gehad. Ik lijk qua uiterlijk heel sterk op mijn moeder en mijn zus op mijn vader, maar dat komt wel meer voor. Qua innerlijk lijk ik vooral op mijn vader. Dat voelt nu ook heel raar.
Ik heb een wirwar aan emoties nu. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik vraag me opeens af, hoewel ik uit een heel liefdevol gezin kom, of mijn vader niet minder van mij hield hierdoor. Ik neem ze niets kwalijk. Ik snap dat ze het gedaan hebben en ook dat ze het niet verteld hebben. Wat het natuurlijk moeilijk maakt, is dat mijn vader niet meer leeft en ik hem niets kan vragen. Idealiter hadden mijn ouders mij het samen aan mij verteld als ik volwassen was. Mijn moeder heeft hem voor hij doodging nog gevraagd om wat voor mij op papier te zetten, maar dat kon hij niet. Dat was te beladen voor hem. Ik heb nu ook last van schuldgevoel ten opzichte van mijn vader, ik vind het sneu voor hem.
Ook heb ik nu heel veel vragen over de zaaddonor. Ik draag dus genen van iemand die ik niet ken. Daar zit een gat. Als ik nu in de spiegel kijk, vraag ik me af of er iets van hem in mijn gezicht zit. Alle dingen waarvan ik ooit gezegd heb; daarin lijk ik op mijn vader, staan nu in een ander perspectief.
Ik weet niet meer wie ik ben. Hoewel mijn moeder en zus en man allemaal zeggen dat het niets verandert, dat ik nog steeds dezelfde ben, voelt het voor mij wel zo natuurlijk. Ik heb altijd al moeite gehad om me verbonden te voelen met mensen. Nu voelt het opeens of ik er in het gezin ook niet bij hoor en mijn zus het 'echte' kind is.
Ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt, ik wil dit graag anoniem houden en er zijn mensen uit mijn omgeving die mijn nick op het forum kennen.
Ik hoor graag van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En misschien heeft iemand nog tips voor professionele hulpverlening. Ik denk niet dat ik er alleen uit ga komen namelijk.
Ik ben 30 jaar. Gisteren vertelde mijn moeder mij dat mijn vader, die al 10 jaar dood is, niet mijn biologische vader is. Nadat mijn oudere zus was geboren, heeft mijn vader namelijk teelbalkanker gehad en is door de bestralingen onvruchtbaar geworden, zo blijkt nu. Samen hebben ze daarom besloten om een kind van een anonieme spermadonor te krijgen. Ik dus. Mijn vader deed dat op voorwaarde dat ik het nooit zou weten. Hij was bang dat ik hem hierdoor als 'minder' zou zien of het hem voor zijn voeten zou werpen in mijn puberteit. Mijn moeder heeft hier heel lang mee rond gelopen en heel erg getwijfeld of ze het nu wel of niet moest vertellen. Na meerdere malen bij psychologen dit thema te hebben besproken, kwam ze tot de conclusie dat ik er recht op heb om het te weten. Ze wilde niet dat als zij ooit doodgaat, ik het van een ander hoor (er zijn 2 bevriende stellen die het weten) of er op een andere manier achter kom.
Ik ben in shock. Mijn wereld staat even op zijn kop. Ik heb nooit vermoedens gehad. Ik lijk qua uiterlijk heel sterk op mijn moeder en mijn zus op mijn vader, maar dat komt wel meer voor. Qua innerlijk lijk ik vooral op mijn vader. Dat voelt nu ook heel raar.
Ik heb een wirwar aan emoties nu. Ik voel me ontzettend verdrietig. Ik vraag me opeens af, hoewel ik uit een heel liefdevol gezin kom, of mijn vader niet minder van mij hield hierdoor. Ik neem ze niets kwalijk. Ik snap dat ze het gedaan hebben en ook dat ze het niet verteld hebben. Wat het natuurlijk moeilijk maakt, is dat mijn vader niet meer leeft en ik hem niets kan vragen. Idealiter hadden mijn ouders mij het samen aan mij verteld als ik volwassen was. Mijn moeder heeft hem voor hij doodging nog gevraagd om wat voor mij op papier te zetten, maar dat kon hij niet. Dat was te beladen voor hem. Ik heb nu ook last van schuldgevoel ten opzichte van mijn vader, ik vind het sneu voor hem.
Ook heb ik nu heel veel vragen over de zaaddonor. Ik draag dus genen van iemand die ik niet ken. Daar zit een gat. Als ik nu in de spiegel kijk, vraag ik me af of er iets van hem in mijn gezicht zit. Alle dingen waarvan ik ooit gezegd heb; daarin lijk ik op mijn vader, staan nu in een ander perspectief.
Ik weet niet meer wie ik ben. Hoewel mijn moeder en zus en man allemaal zeggen dat het niets verandert, dat ik nog steeds dezelfde ben, voelt het voor mij wel zo natuurlijk. Ik heb altijd al moeite gehad om me verbonden te voelen met mensen. Nu voelt het opeens of ik er in het gezin ook niet bij hoor en mijn zus het 'echte' kind is.
Ik heb speciaal hiervoor een nieuwe nick aangemaakt, ik wil dit graag anoniem houden en er zijn mensen uit mijn omgeving die mijn nick op het forum kennen.
Ik hoor graag van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. En misschien heeft iemand nog tips voor professionele hulpverlening. Ik denk niet dat ik er alleen uit ga komen namelijk.
zondag 31 oktober 2010 om 15:50
quote:Jala5 schreef op 31 oktober 2010 @ 15:43:
Als alle stof is neergedwarreld, zou je willen weten wie je biologische verwekker is?
en als het antwoord ja is, waarom?Ik weet het nog niet. Ik denk dat ik die vraag even laat rusten. Waar ik vooral bang voor ben is dat wat ik zie me niet bevalt. En ik vind het ook raar tov mijn vader
Als alle stof is neergedwarreld, zou je willen weten wie je biologische verwekker is?
en als het antwoord ja is, waarom?Ik weet het nog niet. Ik denk dat ik die vraag even laat rusten. Waar ik vooral bang voor ben is dat wat ik zie me niet bevalt. En ik vind het ook raar tov mijn vader
zondag 31 oktober 2010 om 15:51
quote:roosje4 schreef op 31 oktober 2010 @ 15:48:
Er is een stichting, en hij zat al in mijn hoofd, Freya genaamd. Misschien ben je daar op de juiste plek om lotgenoten te vinden en specialistische hulp.
Ook kwam ik trefpunt donorkind tegen.
Sterkte.Ik weet niet of TO bij Freya aan het juiste adres is. Het is de patientenvereniging voor mensen die ongewenst kinderloos zijn of problemen hebben met vruchtbaarheid. Ik zit veel op hun site maar ben nog nooit iets tegengekomen over kinderen die te horen krijgen dat ze met behulp van donorzaad verwekt zijn.
Er is een stichting, en hij zat al in mijn hoofd, Freya genaamd. Misschien ben je daar op de juiste plek om lotgenoten te vinden en specialistische hulp.
Ook kwam ik trefpunt donorkind tegen.
Sterkte.Ik weet niet of TO bij Freya aan het juiste adres is. Het is de patientenvereniging voor mensen die ongewenst kinderloos zijn of problemen hebben met vruchtbaarheid. Ik zit veel op hun site maar ben nog nooit iets tegengekomen over kinderen die te horen krijgen dat ze met behulp van donorzaad verwekt zijn.
zondag 31 oktober 2010 om 15:52
quote:Honingvogel schreef op 31 oktober 2010 @ 15:45:
ik kwam dit forum tegen, wie weet heb je er wat aan: http://papa.messageboard.nl/7564/Dankje. Dit zijn allemaal kinderen uit dezelfde kliniek als waar mijn ouders zijn geweest. Kennelijk was er in die tijd niet zoveel aanbod
ik kwam dit forum tegen, wie weet heb je er wat aan: http://papa.messageboard.nl/7564/Dankje. Dit zijn allemaal kinderen uit dezelfde kliniek als waar mijn ouders zijn geweest. Kennelijk was er in die tijd niet zoveel aanbod
zondag 31 oktober 2010 om 15:53
zondag 31 oktober 2010 om 15:54
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:50:
[...]
Ik weet het nog niet. Ik denk dat ik die vraag even laat rusten. Waar ik vooral bang voor ben is dat wat ik zie me niet bevalt. En ik vind het ook raar tov mijn vader
Ik denk dat het heel erg af gaat hangen van de verwachtingen die je ervan gaat hebben...
Bij Spoorloos was eens een jongen en die verwachtte/hoopte een vaderzoon-band op te gaan bouwen met de donor. Ik denk dat hij van een behoorlijk koude kermis thuis zal komen.
Een donor is natuurlijk weer iets anders dan een ouder die een kind af heeft gestaan ter adoptie. Ik denk dat hij die twee dingen een beetje door elkaar heeft gehaald en ik vind het erg dat niemand hem in bescherming heeft genomen.
[...]
Ik weet het nog niet. Ik denk dat ik die vraag even laat rusten. Waar ik vooral bang voor ben is dat wat ik zie me niet bevalt. En ik vind het ook raar tov mijn vader
Ik denk dat het heel erg af gaat hangen van de verwachtingen die je ervan gaat hebben...
Bij Spoorloos was eens een jongen en die verwachtte/hoopte een vaderzoon-band op te gaan bouwen met de donor. Ik denk dat hij van een behoorlijk koude kermis thuis zal komen.
Een donor is natuurlijk weer iets anders dan een ouder die een kind af heeft gestaan ter adoptie. Ik denk dat hij die twee dingen een beetje door elkaar heeft gehaald en ik vind het erg dat niemand hem in bescherming heeft genomen.
zondag 31 oktober 2010 om 15:54
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:52:
[...]
Dankje. Dit zijn allemaal kinderen uit dezelfde kliniek als waar mijn ouders zijn geweest. Kennelijk was er in die tijd niet zoveel aanbodZijn zijn gegevens eigenlijk ergens bekend, of is het anoniem gegaan? (Of heb ik er hier overheen gelezen?)
[...]
Dankje. Dit zijn allemaal kinderen uit dezelfde kliniek als waar mijn ouders zijn geweest. Kennelijk was er in die tijd niet zoveel aanbodZijn zijn gegevens eigenlijk ergens bekend, of is het anoniem gegaan? (Of heb ik er hier overheen gelezen?)
zondag 31 oktober 2010 om 15:55
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:39:
We zijn gister gelijk naar mijn zus gereden om het te vertellen. Die behoefte had ik gelijk heel sterk. Ze reageerde natuurlijk heel lief en vond het vooral voor mij heel erg.quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:47:
[...]Mijn zus en zwager vonden ook dat mijn moeder het moest vertellen, omdat ik daar recht op had. Ook omdat man en ik nu zelf waarschijnlijk de medische molen in gaan voor een kind.
Ik begrijp het niet goed. Wist je zus het nu wel al (voordat je het haar gisteren vertelde) of niet?
Ik kan mij voorstellen dat je hiervan bent geschrokken. Ik heb hier geen ervaring mee maar persoonlijk zou ik het erger vinden dat andere mensen er wel al die tijd van hebben geweten, dan dat het voor mij is verzwegen.
We zijn gister gelijk naar mijn zus gereden om het te vertellen. Die behoefte had ik gelijk heel sterk. Ze reageerde natuurlijk heel lief en vond het vooral voor mij heel erg.quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:47:
[...]Mijn zus en zwager vonden ook dat mijn moeder het moest vertellen, omdat ik daar recht op had. Ook omdat man en ik nu zelf waarschijnlijk de medische molen in gaan voor een kind.
Ik begrijp het niet goed. Wist je zus het nu wel al (voordat je het haar gisteren vertelde) of niet?
Ik kan mij voorstellen dat je hiervan bent geschrokken. Ik heb hier geen ervaring mee maar persoonlijk zou ik het erger vinden dat andere mensen er wel al die tijd van hebben geweten, dan dat het voor mij is verzwegen.
zondag 31 oktober 2010 om 15:57
quote:fleurtje schreef op 31 oktober 2010 @ 15:54:
[...]
Zijn zijn gegevens eigenlijk ergens bekend, of is het anoniem gegaan? (Of heb ik er hier overheen gelezen?)
Het was anoniem. Maar of dat dan ergens geregistreerd staat weet ik niet.
De enige reden waarom ik het zou willen weten denk ik, is omdat ik toch wel nieuwsgierig ben, vooral naar hoe hij er uit ziet. En ik weet ook niet of er bepaalde dingen zijn die toch erfelijk zijn, zoals creativiteit.
[...]
Zijn zijn gegevens eigenlijk ergens bekend, of is het anoniem gegaan? (Of heb ik er hier overheen gelezen?)
Het was anoniem. Maar of dat dan ergens geregistreerd staat weet ik niet.
De enige reden waarom ik het zou willen weten denk ik, is omdat ik toch wel nieuwsgierig ben, vooral naar hoe hij er uit ziet. En ik weet ook niet of er bepaalde dingen zijn die toch erfelijk zijn, zoals creativiteit.
zondag 31 oktober 2010 om 15:59
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:52:
[...]
Dankje. Dit zijn allemaal kinderen uit dezelfde kliniek als waar mijn ouders zijn geweest. Kennelijk was er in die tijd niet zoveel aanbod
Fijn dat je er wat aan hebt. De meeste berichtjes waren al wel best oud zag ik, maar het geeft misschien wel een goed beginnetje.
Veel sterkte!
[...]
Dankje. Dit zijn allemaal kinderen uit dezelfde kliniek als waar mijn ouders zijn geweest. Kennelijk was er in die tijd niet zoveel aanbod
Fijn dat je er wat aan hebt. De meeste berichtjes waren al wel best oud zag ik, maar het geeft misschien wel een goed beginnetje.
Veel sterkte!
zondag 31 oktober 2010 om 15:59
quote:in_de_war schreef op 31 oktober 2010 @ 15:57:
[...]
Het was anoniem. Maar of dat dan ergens geregistreerd staat weet ik niet.
De enige reden waarom ik het zou willen weten denk ik, is omdat ik toch wel nieuwsgierig ben, vooral naar hoe hij er uit ziet. En ik weet ook niet of er bepaalde dingen zijn die toch erfelijk zijn, zoals creativiteit.Mijn geadopteerde vriend zei altijd dat hij zijn bio-ouders wel zou willen zien van achter zo'n 'politie-raam', weet even niet hoe dat heet: jij kan de mensen wel zien, maar zij jouw niet.
[...]
Het was anoniem. Maar of dat dan ergens geregistreerd staat weet ik niet.
De enige reden waarom ik het zou willen weten denk ik, is omdat ik toch wel nieuwsgierig ben, vooral naar hoe hij er uit ziet. En ik weet ook niet of er bepaalde dingen zijn die toch erfelijk zijn, zoals creativiteit.Mijn geadopteerde vriend zei altijd dat hij zijn bio-ouders wel zou willen zien van achter zo'n 'politie-raam', weet even niet hoe dat heet: jij kan de mensen wel zien, maar zij jouw niet.
zondag 31 oktober 2010 om 16:01
quote:paloma schreef op 31 oktober 2010 @ 15:55:
[...]
[...]
Ik begrijp het niet goed. Wist je zus het nu wel al (voordat je het haar gisteren vertelde) of niet?
.
Nee, mijn zus wist het nog niet. Pas nadat we het haar en mijn zwager verteld hadden, waren ze met mijn moeder eens dat ze vond dat ik het recht had om het te weten.
Ik had het inderdaad ook bijzonder moeilijk gevonden als ik de laatste was die het zou weten bij wijze van, maar dat heeft mijn moeder ook altijd begrepen, dus ze heeft het verder nooit met mensen gedeeld, behalve de vrienden die hen 30 jaar geleden hebben bijgestaan hierbij, maar dat vind ik logisch.
[...]
[...]
Ik begrijp het niet goed. Wist je zus het nu wel al (voordat je het haar gisteren vertelde) of niet?
.
Nee, mijn zus wist het nog niet. Pas nadat we het haar en mijn zwager verteld hadden, waren ze met mijn moeder eens dat ze vond dat ik het recht had om het te weten.
Ik had het inderdaad ook bijzonder moeilijk gevonden als ik de laatste was die het zou weten bij wijze van, maar dat heeft mijn moeder ook altijd begrepen, dus ze heeft het verder nooit met mensen gedeeld, behalve de vrienden die hen 30 jaar geleden hebben bijgestaan hierbij, maar dat vind ik logisch.
zondag 31 oktober 2010 om 16:01
Op het moment na de geboorte als je vader je vasthoud, dan geeft hij iets van zichzelf aan zijn nieuwe kind en het maakt niet uit of hij dan de biologische vader is, het heeft te maken met liefde. Dat gevoel zorgt er voor dat dat afgegeven wordt en dat is een deel van hemzelf. Dat is één van de redenen dat je veel van hem meegekregen hebt in je karakter. Het is een stukje van het vrouwelijke deel van hemzelf, dus dat heb je bij je. Ik hoop dat dat enigszins verklaard waarom je je altijd zo met hem verbonden hebt gevoeld.
zondag 31 oktober 2010 om 16:03
Ik vind het een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral een verhaal van liefde. Ik snap dat je in de war bent maar als buitenstaander spat de liefde van je verhaal.
De liefde van jou voor je vader - je bent bang dat je hem te kort hebt gedaan
de liefde van je vader voor jou - hij is bang dat jij anders over hem gaat denken
de liefde van je moeder voor jou - al die moeite die ze hebben ondergaan om na de ziekte van je vader en de gevoeligheden volstrekt in overgave te kiezen voor nog een kind
De liefde van je zus voor jou - in de war maar primair steunend.
Wat ik ook mooi vind is dat je zegt dat je op je vader lijkt, innerlijk, natuurlijk lijk je op hem. Je bent een dochter van hem, hij heeft je opgevoed en dat is zoveel meer dan die paar genen die het uiterlijk en de fysiek meegeven.
Natuurlijk ben je in de war, maar dit krijgt wel een plekje. Die 30 jaar dat jij in een liefdevol gezin bent opgegroeid neemt helemaal niemand je af
De liefde van jou voor je vader - je bent bang dat je hem te kort hebt gedaan
de liefde van je vader voor jou - hij is bang dat jij anders over hem gaat denken
de liefde van je moeder voor jou - al die moeite die ze hebben ondergaan om na de ziekte van je vader en de gevoeligheden volstrekt in overgave te kiezen voor nog een kind
De liefde van je zus voor jou - in de war maar primair steunend.
Wat ik ook mooi vind is dat je zegt dat je op je vader lijkt, innerlijk, natuurlijk lijk je op hem. Je bent een dochter van hem, hij heeft je opgevoed en dat is zoveel meer dan die paar genen die het uiterlijk en de fysiek meegeven.
Natuurlijk ben je in de war, maar dit krijgt wel een plekje. Die 30 jaar dat jij in een liefdevol gezin bent opgegroeid neemt helemaal niemand je af
zondag 31 oktober 2010 om 16:04
Lieve TO, ik reageer om omdat je schrijft dat je graag reacties zou krijgen van mensen die zich in jouw verhaal herkennen.
Ik ben er zo eentje. Mijn situatie ligt weliswaar ietsje anders, maar misschien dat je toch iets aan mijn verhaal hebt.
Allereerst een knuffel omdat het erg heftig is om te horen te krijgen dat je vader je biologische vader niet is
Mijn moeder vertelde mij 6 jaar geleden (ik was toen 23) dat mijn vader niet mijn echte vader is. Mijn vader leeft nog, en dat maakt mijn situatie natuurlijk heel anders.
Ook ik heb een zus (maar dan jonger) zij is wél het kind van mijn vader.
Ik heb het er stiekem best moeilijk mee gehad, ook omdat ik mijn biologische vader nooit zal ontmoeten (de details laat ik hier even weg) en omdat ik me af en toe toch een buitenbeentje voel als mijn vader en zusje en ik met zn drietjes zijn..
Toch heb ik nu een aantal jaar later, vrede met de situatie. Ik hou niet minder van mijn vader, hij heeft me nog altijd grootgebracht. Eigenlijk waardeer ik dat nu des te meer omdat ik 'niet van hem' ben..
Nu ik hoog zwanger ben, speelt de genetische kant van het verhaal regelmatig door mijn hoofd, de helft van mijn genen komen toch van een onbekende, daar geef ik weer genen van door aan mijn zoontje. Ik kan hem straks niet vertellen wat voor genen dat zijn. Toch zal mijn vader voor hem straks opa zijn.. Heel gek om over na te denken...
In ieder geval veel succes met het verwerken van deze schok.
Maar het komt goed, en je vader blijft je vader, dat gaat over liefde, niet over genen
Ik ben er zo eentje. Mijn situatie ligt weliswaar ietsje anders, maar misschien dat je toch iets aan mijn verhaal hebt.
Allereerst een knuffel omdat het erg heftig is om te horen te krijgen dat je vader je biologische vader niet is
Mijn moeder vertelde mij 6 jaar geleden (ik was toen 23) dat mijn vader niet mijn echte vader is. Mijn vader leeft nog, en dat maakt mijn situatie natuurlijk heel anders.
Ook ik heb een zus (maar dan jonger) zij is wél het kind van mijn vader.
Ik heb het er stiekem best moeilijk mee gehad, ook omdat ik mijn biologische vader nooit zal ontmoeten (de details laat ik hier even weg) en omdat ik me af en toe toch een buitenbeentje voel als mijn vader en zusje en ik met zn drietjes zijn..
Toch heb ik nu een aantal jaar later, vrede met de situatie. Ik hou niet minder van mijn vader, hij heeft me nog altijd grootgebracht. Eigenlijk waardeer ik dat nu des te meer omdat ik 'niet van hem' ben..
Nu ik hoog zwanger ben, speelt de genetische kant van het verhaal regelmatig door mijn hoofd, de helft van mijn genen komen toch van een onbekende, daar geef ik weer genen van door aan mijn zoontje. Ik kan hem straks niet vertellen wat voor genen dat zijn. Toch zal mijn vader voor hem straks opa zijn.. Heel gek om over na te denken...
In ieder geval veel succes met het verwerken van deze schok.
Maar het komt goed, en je vader blijft je vader, dat gaat over liefde, niet over genen
zondag 31 oktober 2010 om 16:06
quote:meds schreef op 31 oktober 2010 @ 16:03:
Ik vind het een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral een verhaal van liefde. Ik snap dat je in de war bent maar als buitenstaander spat de liefde van je verhaal.
De liefde van jou voor je vader - je bent bang dat je hem te kort hebt gedaan
de liefde van je vader voor jou - hij is bang dat jij anders over hem gaat denken
de liefde van je moeder voor jou - al die moeite die ze hebben ondergaan om na de ziekte van je vader en de gevoeligheden volstrekt in overgave te kiezen voor nog een kind
De liefde van je zus voor jou - in de war maar primair steunend.
Wat ik ook mooi vind is dat je zegt dat je op je vader lijkt, innerlijk, natuurlijk lijk je op hem. Je bent een dochter van hem, hij heeft je opgevoed en dat is zoveel meer dan die paar genen die het uiterlijk en de fysiek meegeven.
Natuurlijk ben je in de war, maar dit krijgt wel een plekje. Die 30 jaar dat jij in een liefdevol gezin bent opgegroeid neemt helemaal niemand je af
Eens!
Door dingen die hier het afgelopen jaar gebeurd zijn, raak ik er steeds meer van overtuigd dat er wel es meer nurture dan nature zou kunnen zijn.
Maar goed, ik hecht steeds minder belang aan die eitjes en zaadjes.
Maar ik kan mede nieuwsgierigheid zooooo goed voorstellen!!!
Ik vind het een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral een verhaal van liefde. Ik snap dat je in de war bent maar als buitenstaander spat de liefde van je verhaal.
De liefde van jou voor je vader - je bent bang dat je hem te kort hebt gedaan
de liefde van je vader voor jou - hij is bang dat jij anders over hem gaat denken
de liefde van je moeder voor jou - al die moeite die ze hebben ondergaan om na de ziekte van je vader en de gevoeligheden volstrekt in overgave te kiezen voor nog een kind
De liefde van je zus voor jou - in de war maar primair steunend.
Wat ik ook mooi vind is dat je zegt dat je op je vader lijkt, innerlijk, natuurlijk lijk je op hem. Je bent een dochter van hem, hij heeft je opgevoed en dat is zoveel meer dan die paar genen die het uiterlijk en de fysiek meegeven.
Natuurlijk ben je in de war, maar dit krijgt wel een plekje. Die 30 jaar dat jij in een liefdevol gezin bent opgegroeid neemt helemaal niemand je af
Eens!
Door dingen die hier het afgelopen jaar gebeurd zijn, raak ik er steeds meer van overtuigd dat er wel es meer nurture dan nature zou kunnen zijn.
Maar goed, ik hecht steeds minder belang aan die eitjes en zaadjes.
Maar ik kan mede nieuwsgierigheid zooooo goed voorstellen!!!
zondag 31 oktober 2010 om 16:10
@Meds en Cateautje; bedankt voor jullie posts
@Noodles; dankjewel voor je verhaal. ik lees voor een groot deel dezelfde emoties. Ik ben ook blij te lezen dat je na een aantal jaar vrede hebt gekregen met de situatie. Dit verwacht ik zelf ook wel. Het is alleen nu alsof er een aardverschuiving heeft plaats gevonden
@Noodles; dankjewel voor je verhaal. ik lees voor een groot deel dezelfde emoties. Ik ben ook blij te lezen dat je na een aantal jaar vrede hebt gekregen met de situatie. Dit verwacht ik zelf ook wel. Het is alleen nu alsof er een aardverschuiving heeft plaats gevonden
zondag 31 oktober 2010 om 16:13
quote:meds schreef op 31 oktober 2010 @ 16:03:
Ik vind het een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral een verhaal van liefde. Ik snap dat je in de war bent maar als buitenstaander spat de liefde van je verhaal.
De liefde van jou voor je vader - je bent bang dat je hem te kort hebt gedaan
de liefde van je vader voor jou - hij is bang dat jij anders over hem gaat denken
de liefde van je moeder voor jou - al die moeite die ze hebben ondergaan om na de ziekte van je vader en de gevoeligheden volstrekt in overgave te kiezen voor nog een kind
De liefde van je zus voor jou - in de war maar primair steunend.
Wat ik ook mooi vind is dat je zegt dat je op je vader lijkt, innerlijk, natuurlijk lijk je op hem. Je bent een dochter van hem, hij heeft je opgevoed en dat is zoveel meer dan die paar genen die het uiterlijk en de fysiek meegeven.
Natuurlijk ben je in de war, maar dit krijgt wel een plekje. Die 30 jaar dat jij in een liefdevol gezin bent opgegroeid neemt helemaal niemand je af
Zo eens!
Zoals hier geschreven staat: de liefde spat uit je verhaal!
Logisch dat je nu in de war bent, het is zeker niet niks om te horen.
Ik vind het een bijzonder verhaal. Ik vind het vooral een verhaal van liefde. Ik snap dat je in de war bent maar als buitenstaander spat de liefde van je verhaal.
De liefde van jou voor je vader - je bent bang dat je hem te kort hebt gedaan
de liefde van je vader voor jou - hij is bang dat jij anders over hem gaat denken
de liefde van je moeder voor jou - al die moeite die ze hebben ondergaan om na de ziekte van je vader en de gevoeligheden volstrekt in overgave te kiezen voor nog een kind
De liefde van je zus voor jou - in de war maar primair steunend.
Wat ik ook mooi vind is dat je zegt dat je op je vader lijkt, innerlijk, natuurlijk lijk je op hem. Je bent een dochter van hem, hij heeft je opgevoed en dat is zoveel meer dan die paar genen die het uiterlijk en de fysiek meegeven.
Natuurlijk ben je in de war, maar dit krijgt wel een plekje. Die 30 jaar dat jij in een liefdevol gezin bent opgegroeid neemt helemaal niemand je af
Zo eens!
Zoals hier geschreven staat: de liefde spat uit je verhaal!
Logisch dat je nu in de war bent, het is zeker niet niks om te horen.
zondag 31 oktober 2010 om 16:14
zondag 31 oktober 2010 om 16:18
quote:paloma schreef op 31 oktober 2010 @ 16:14:
TO, heb je een relatie en zo ja; wat zegt die ervan?
Mijn man was ook geschrokken, vooral voor mij natuurlijk. Hij vroeg zich wel af of mijn moeder het beter niet had kunnen vertellen, maar snapt haar dilemma. Verder is hij er vooral voor mij. Dat sterkte mijn moeder ook in haar beslissing om het te vertellen, dat ik er niet alleen voor sta.
Wat ik wel moeilijk vind is dat wij onlangs ook zelf deze vraag hebben besproken, mijn man en ik omdat we zelf problemen hebben met zwanger worden. Hij gaf toen aan nooit donorzaad te willen, omdat hij een kind van zichzelf wil. Terugkijkend voelt dat nu best pijnlijk voor mij.
TO, heb je een relatie en zo ja; wat zegt die ervan?
Mijn man was ook geschrokken, vooral voor mij natuurlijk. Hij vroeg zich wel af of mijn moeder het beter niet had kunnen vertellen, maar snapt haar dilemma. Verder is hij er vooral voor mij. Dat sterkte mijn moeder ook in haar beslissing om het te vertellen, dat ik er niet alleen voor sta.
Wat ik wel moeilijk vind is dat wij onlangs ook zelf deze vraag hebben besproken, mijn man en ik omdat we zelf problemen hebben met zwanger worden. Hij gaf toen aan nooit donorzaad te willen, omdat hij een kind van zichzelf wil. Terugkijkend voelt dat nu best pijnlijk voor mij.
zondag 31 oktober 2010 om 16:23
Ik zou me ook niet schuldig gaan voelen tov van wie dan ook, als je de donor wilt leren kennen. Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik had het er gister nog met vriend over: dit zijn consequenties van dingen die bepaalde mensen wel of juist niet gedaan hebben. Als er een iemand zich niet schuldig zou moeten voelen, ben jij het wel.
