Psyche
alle pijlers
Anoniem janken
zondag 31 oktober 2010 om 17:31
Huilen is gezond
Leg nu die krant maar even neer,
echt lezen doe je toch niet meer,
huil nou maar even.
Ja, tegen iemands lichaam aan
zou dat natuurlijk beter gaan,
maar huil nou even.
Dat jij de enige niet bent,
dat is een troost die je al kent,
dus huil maar even.
Een ander troosten voor verdriet
dat kan ook niet, dat kan ook niet,
maar huil toch even.
Altijd maar flink zijn is niet goed:
als je niet weet hoe 't verder moet,
huil dan toch even.
Straks, met nog tranen langs je kin
denk je ineens: ik heb weer zin,
om door te leven.
--------------------------------
uit: 'Het beloofde land', 2002. Willem Wilmink
En het lukt maar niet.
Voor iedereen die wil huilen omdat er nou eenmaal zaken zijn die niet op te lossen zijn met woorden of daden. Omdat er al zoveel gezegd is en ik ook niet meer weet wat ik moet zeggen. Omdat ik niet weer anderen ermee lastig wil vallen.Dan maar een potje anoniem janken. En gedeeld janken= halve smart oid.
Leg nu die krant maar even neer,
echt lezen doe je toch niet meer,
huil nou maar even.
Ja, tegen iemands lichaam aan
zou dat natuurlijk beter gaan,
maar huil nou even.
Dat jij de enige niet bent,
dat is een troost die je al kent,
dus huil maar even.
Een ander troosten voor verdriet
dat kan ook niet, dat kan ook niet,
maar huil toch even.
Altijd maar flink zijn is niet goed:
als je niet weet hoe 't verder moet,
huil dan toch even.
Straks, met nog tranen langs je kin
denk je ineens: ik heb weer zin,
om door te leven.
--------------------------------
uit: 'Het beloofde land', 2002. Willem Wilmink
En het lukt maar niet.
Voor iedereen die wil huilen omdat er nou eenmaal zaken zijn die niet op te lossen zijn met woorden of daden. Omdat er al zoveel gezegd is en ik ook niet meer weet wat ik moet zeggen. Omdat ik niet weer anderen ermee lastig wil vallen.Dan maar een potje anoniem janken. En gedeeld janken= halve smart oid.
This is not kosher!
zondag 31 oktober 2010 om 18:24
He wat verdrietig. Dit zijn typisch van die momenten waarop je je moeder nodig hebt, of een zus... Maar ja...
Ik weet niets te zeggen, maar leef wel met je mee. Ik stel me namelijk voor dat dit mijn moeder overkwam en ik moet er niet aan denken. Het raakte me ook, toen mijn moeder eens vertelde hoe zij zich voelde t.o.v. haar moeder toen die ziek werd. Ze voelde zich net zo over haar moeder als jij nu.
Ik weet niets te zeggen, maar leef wel met je mee. Ik stel me namelijk voor dat dit mijn moeder overkwam en ik moet er niet aan denken. Het raakte me ook, toen mijn moeder eens vertelde hoe zij zich voelde t.o.v. haar moeder toen die ziek werd. Ze voelde zich net zo over haar moeder als jij nu.
zondag 31 oktober 2010 om 18:26
quote:Wellhello schreef op 31 oktober 2010 @ 18:06:
We doen ook luchtige dingen, gezellige middagen en zo.
Maar als ik haar weer gezien heb...ik krijg dan echt geen lucht meer. Dan ben ik zo verdrietig. Zo mager en kwetsbaar en verdrietig is ze. Ik ben daar erg gevoelig voor en kijk (helaas) ook door haar facades heen, ik zie precies hoe en wie ze is op dit moment.
Ik heb gelukkig een hele lieve vriend, hij luistert (zegt niets) en geeft me knuffels. Een echte man, hij is erg nuchter.
Vriendinnen zijn ook lief, maar ik voel wel de eenzaamheid van het geen gezin hebben. Iemand die ernaast staat en wiens moeder ook ziek is. Geen vader die even vader speelt over mij.
Ja je krijgt het gevoel alsof je geen kind meer kunt zijn. Bij ouders is het de enige plek waar dit nog kan. Maar omdat jij nu de zorgrol op je hebt gekregen lukt het niet meer dat gevoel te hebben.
Is het ook mogelijk dat je moeder hulp krijgt van een psycholoog? Je hebt hulpverlening die er speciaal is voor mensen met kanker of die het hebben gehad. Anders kan je de KWF bellen, die weten wel waar je aan kunt kloppen voor hulp. Dit hoef je niet alleen te doen.
We doen ook luchtige dingen, gezellige middagen en zo.
Maar als ik haar weer gezien heb...ik krijg dan echt geen lucht meer. Dan ben ik zo verdrietig. Zo mager en kwetsbaar en verdrietig is ze. Ik ben daar erg gevoelig voor en kijk (helaas) ook door haar facades heen, ik zie precies hoe en wie ze is op dit moment.
Ik heb gelukkig een hele lieve vriend, hij luistert (zegt niets) en geeft me knuffels. Een echte man, hij is erg nuchter.
Vriendinnen zijn ook lief, maar ik voel wel de eenzaamheid van het geen gezin hebben. Iemand die ernaast staat en wiens moeder ook ziek is. Geen vader die even vader speelt over mij.
Ja je krijgt het gevoel alsof je geen kind meer kunt zijn. Bij ouders is het de enige plek waar dit nog kan. Maar omdat jij nu de zorgrol op je hebt gekregen lukt het niet meer dat gevoel te hebben.
Is het ook mogelijk dat je moeder hulp krijgt van een psycholoog? Je hebt hulpverlening die er speciaal is voor mensen met kanker of die het hebben gehad. Anders kan je de KWF bellen, die weten wel waar je aan kunt kloppen voor hulp. Dit hoef je niet alleen te doen.
zondag 31 oktober 2010 om 18:30
zondag 31 oktober 2010 om 18:40
Iedereen met verdriet een hug.
Wat is het leven soms zwaar.
Heb zelf net kanker gehad, is nu weer goed voor zover je dit kan zeggen.
Ik was nog niet klaar met de chemo of één van mijn liefste vrienden werd ziek en is aan zijn 4e chemo begonnen.
De kans dat het goed komt is niet zo groot...
En vorige week lag mijn moeder opeens op de IC, is gelukkig weer goed gekomen.
Ik voel me soms zo rot, zo bang en verdrietig.
Ik wil hier ook even huilen...
Thuis hou ik me meestal groot, wil anderen niet meeslepen of ongerust maken.
Wat is het leven soms zwaar.
Heb zelf net kanker gehad, is nu weer goed voor zover je dit kan zeggen.
Ik was nog niet klaar met de chemo of één van mijn liefste vrienden werd ziek en is aan zijn 4e chemo begonnen.
De kans dat het goed komt is niet zo groot...
En vorige week lag mijn moeder opeens op de IC, is gelukkig weer goed gekomen.
Ik voel me soms zo rot, zo bang en verdrietig.
Ik wil hier ook even huilen...
Thuis hou ik me meestal groot, wil anderen niet meeslepen of ongerust maken.
zondag 31 oktober 2010 om 18:55
Ja, dat is een goed idee om tegen een vreemde aan te praten.
Die belast je niet met je ellende.
Maar ik moet dan wel over een drempel, ben normaal nogal stoer en vrolijk.
Voel me een zwakkeling als ik een therapeut nodig hebt.
Niet voor een ander, dan zeg ik het sterk te vinden als je hulp zoekt.
Maar nu het over mij gaat en mijn depressie voel ik me zwak...
Ik kan niet geloven dat het leven weer leuk kan worden, als ik hier lees van je moeder die je echt gaat verliezen denk ik, ja die ga ik ook ooit verliezen, wat lijkt dit me ondoenlijk.
Een hele dikke zoen voor iedereen die verdriet heeft.
Die belast je niet met je ellende.
Maar ik moet dan wel over een drempel, ben normaal nogal stoer en vrolijk.
Voel me een zwakkeling als ik een therapeut nodig hebt.
Niet voor een ander, dan zeg ik het sterk te vinden als je hulp zoekt.
Maar nu het over mij gaat en mijn depressie voel ik me zwak...
Ik kan niet geloven dat het leven weer leuk kan worden, als ik hier lees van je moeder die je echt gaat verliezen denk ik, ja die ga ik ook ooit verliezen, wat lijkt dit me ondoenlijk.
Een hele dikke zoen voor iedereen die verdriet heeft.
zondag 31 oktober 2010 om 19:02
Hulp vragen is niet zwak. Dat is goed zorgen voor jezelf. Dat is lief zijn voor jezelf.
En lief zijn voor jezelf is óók goed zorgen voor de mensen om je heen. Je mag best laten zien dat het niet altijd goed met je gaat. Vrienden en familie zijn er niet alleen voor je als het goed met je gaat, maar juist ook als het even minder gaat. Geef ze maar de kans om er voor je te zijn. Je hoeft je echt niet altijd groot te houden.
En lief zijn voor jezelf is óók goed zorgen voor de mensen om je heen. Je mag best laten zien dat het niet altijd goed met je gaat. Vrienden en familie zijn er niet alleen voor je als het goed met je gaat, maar juist ook als het even minder gaat. Geef ze maar de kans om er voor je te zijn. Je hoeft je echt niet altijd groot te houden.
zondag 31 oktober 2010 om 20:03
quote:Kikkerrr schreef op 31 oktober 2010 @ 18:26:
[...]
Ja je krijgt het gevoel alsof je geen kind meer kunt zijn. Bij ouders is het de enige plek waar dit nog kan. Maar omdat jij nu de zorgrol op je hebt gekregen lukt het niet meer dat gevoel te hebben.
.Dit ja. Je weet het is niet voor eeuwig, maar niet nu al!
[...]
Ja je krijgt het gevoel alsof je geen kind meer kunt zijn. Bij ouders is het de enige plek waar dit nog kan. Maar omdat jij nu de zorgrol op je hebt gekregen lukt het niet meer dat gevoel te hebben.
.Dit ja. Je weet het is niet voor eeuwig, maar niet nu al!
This is not kosher!
zondag 31 oktober 2010 om 22:16
quote:Kikkerrr schreef op 31 oktober 2010 @ 18:03:
[...]
Weet je ook waarom het je niet meer lukt om te huilen?
Huilen kan een opluchting zijn. Maar soms is het dat ook niet. Misschien verwerk jij dingen op een andere manier.
En dat je niet huilt maakt je geen kil persoon. Er zijn meer mensen die niet kunnen huilen, maar dat maakt het verdriet of de pijn die ze voelen echt niet minder.Ik heb geen idee, Kikker. Ik heb wel van vroeger meegekregen dat je dat nooit doet, zeker niet in het openbaar. Dat zit er zo ingeramd... Ik denk dat het een soort automatisme is geworden. Negatieve emoties tonen, tot daar aan toe, maar janken, nee, nooit, nergens. Ik denk ook niet dat het me zou opluchten, het zou voelen als het ultieme falen denk ik. Er zou dan ook geen verband meer zijn tussen het huilen op zich en de reden waarom ik huil. Daarom huil ik ook niet, denk ik... Zinloze actie.
[...]
Weet je ook waarom het je niet meer lukt om te huilen?
Huilen kan een opluchting zijn. Maar soms is het dat ook niet. Misschien verwerk jij dingen op een andere manier.
En dat je niet huilt maakt je geen kil persoon. Er zijn meer mensen die niet kunnen huilen, maar dat maakt het verdriet of de pijn die ze voelen echt niet minder.Ik heb geen idee, Kikker. Ik heb wel van vroeger meegekregen dat je dat nooit doet, zeker niet in het openbaar. Dat zit er zo ingeramd... Ik denk dat het een soort automatisme is geworden. Negatieve emoties tonen, tot daar aan toe, maar janken, nee, nooit, nergens. Ik denk ook niet dat het me zou opluchten, het zou voelen als het ultieme falen denk ik. Er zou dan ook geen verband meer zijn tussen het huilen op zich en de reden waarom ik huil. Daarom huil ik ook niet, denk ik... Zinloze actie.
