Psyche
alle pijlers
Frustratie
vrijdag 5 november 2010 om 11:29
Hallo,
Ik voel me de laatste tijd zo gefrustreerd. Ik erger me aan van alles en nog wat. Moet soms echt even van het forum af omdat al die verhalen over b.v. vreemdgaande mannen mij veel te veel aangrijpen. Het is net alsof ik niets meer met mildheid kan bekijken. Ik voel een onderstroom van woede waar ik nergens mee heen kan.
Hoewel er heus leuke dingen in mijn leven zijn, lijk ik er bijna geen binding meer mee te hebben. Ik voel me gewoon continue boos, geïrriteerd, zonder directe aanleiding.
Ik zou zo graag wat rustiger, milder in het leven staan. Niet alles zo aantrekken. Niet zo (ver)oordelend zijn. Gewoon wat rust in mijn hoofd en in mijn lijf (wat continue onder hoogspanning lijkt te staan).
Is dit herkenbaar voor iemand? En wat heeft dan geholpen?
Ik voel me de laatste tijd zo gefrustreerd. Ik erger me aan van alles en nog wat. Moet soms echt even van het forum af omdat al die verhalen over b.v. vreemdgaande mannen mij veel te veel aangrijpen. Het is net alsof ik niets meer met mildheid kan bekijken. Ik voel een onderstroom van woede waar ik nergens mee heen kan.
Hoewel er heus leuke dingen in mijn leven zijn, lijk ik er bijna geen binding meer mee te hebben. Ik voel me gewoon continue boos, geïrriteerd, zonder directe aanleiding.
Ik zou zo graag wat rustiger, milder in het leven staan. Niet alles zo aantrekken. Niet zo (ver)oordelend zijn. Gewoon wat rust in mijn hoofd en in mijn lijf (wat continue onder hoogspanning lijkt te staan).
Is dit herkenbaar voor iemand? En wat heeft dan geholpen?
vrijdag 5 november 2010 om 13:31
quote:Taha schreef op 05 november 2010 @ 12:57:
Goede vraag, in ieder geval gezonder zijn. Voor de rest moet ik daar over nadenken.
Das misschien niet een realistische wens.
Kijk als ik griep heb kan ik ontzettend gefrustreerd raken van het feit dat ik ziek ben, dat ik niet naar buiten kan en dat ik niet kan werken
en heel hard willen dat het over gaat
Maar daar gaat die griep niet van weg.
Dat bedoelde ik met een realistisch willen
Op deze manier blijf je jezelf in die neerwaartse spiraal gooien.
Snap je een beetje wat ik bedoel?
Goede vraag, in ieder geval gezonder zijn. Voor de rest moet ik daar over nadenken.
Das misschien niet een realistische wens.
Kijk als ik griep heb kan ik ontzettend gefrustreerd raken van het feit dat ik ziek ben, dat ik niet naar buiten kan en dat ik niet kan werken
en heel hard willen dat het over gaat
Maar daar gaat die griep niet van weg.
Dat bedoelde ik met een realistisch willen
Op deze manier blijf je jezelf in die neerwaartse spiraal gooien.
Snap je een beetje wat ik bedoel?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
vrijdag 5 november 2010 om 13:58
Eefje, ik vind mijn vrijwilligerswerk leuk. Het is veelal in de avonduren, dat is soms wel jammer. Gisteravond heb ik mijn vaste meidenavond gehad (elke donderdag), vanavond ga ik bij mijn dochter eten. Ik raak niet geïsoleerd, hoewel ik het liefst met mezelf alleen ben. Ik vind mezelf momenteel niet zo leuk, vind het daardoor ook moeilijk om bij anderen te zijn. Ik zou het schilderen weer op kunnen pakken, dat denk ik al een jaar of zo. Weet niet wat mij daarin tegenhoudt.
Bedankt voor de knuffel, Sky, dikke knuffel terug!
Summerdance, ik snap wat je bedoeld. Toch kan ik dingen doen of juist laten om gezonder te worden, maar heb de discipline niet. Daardoor voel ik me een slappe trut en dat schiet ook weer niet op.
Ik snap dat ik in een neerwaartse spiraal zit, moeilijk om dat om te draaien.
Ik heb het gevoel dat ik al zoveel geprobeerd heb, gedaan heb, verwerkt heb, geuit heb, geïnitieerd heb, enz, en dat het allemaal niets uitmaakt, wordt toch niet gezien en/of zie mezelf niet.
Zou graag geraakt worden door iets positiefs. Of in ieder geval een idee hebben van waar ik heen moet. Ik word als schrijvende moe van mezelf. Vind mezelf dan zo'n slachtoffer.
Bedankt voor de knuffel, Sky, dikke knuffel terug!
Summerdance, ik snap wat je bedoeld. Toch kan ik dingen doen of juist laten om gezonder te worden, maar heb de discipline niet. Daardoor voel ik me een slappe trut en dat schiet ook weer niet op.
Ik snap dat ik in een neerwaartse spiraal zit, moeilijk om dat om te draaien.
Ik heb het gevoel dat ik al zoveel geprobeerd heb, gedaan heb, verwerkt heb, geuit heb, geïnitieerd heb, enz, en dat het allemaal niets uitmaakt, wordt toch niet gezien en/of zie mezelf niet.
Zou graag geraakt worden door iets positiefs. Of in ieder geval een idee hebben van waar ik heen moet. Ik word als schrijvende moe van mezelf. Vind mezelf dan zo'n slachtoffer.
vrijdag 5 november 2010 om 14:53
Even up Ik vind wel dat je je goed bewust bent van de negatieve spiraal waarin je je bevindt. En goed dat je toch dat vrijwilligerswerk blijft doen en je vriendinnen blijft zien, heel belangrijk, zij zitten echt wel op je te wachten hoor, al denk je zelf soms van niet.
Inderdaad, wat let je, pak je penselen op Leuk, wou dat ik dat kon. Ik ben in een moeilijke periode weer gaan schrijven. Eerst een dagboek, later korte verhalen. Het dagboek hielp me dingen los te laten, piekers, gebeurtenissen.
Inderdaad, wat let je, pak je penselen op Leuk, wou dat ik dat kon. Ik ben in een moeilijke periode weer gaan schrijven. Eerst een dagboek, later korte verhalen. Het dagboek hielp me dingen los te laten, piekers, gebeurtenissen.
vrijdag 5 november 2010 om 15:26
Daar heb je een punt, Eefje. Mezelf realiseren dat ik in een neerwaartse spiraal zit, is misschien een begin.
Ik ga zo naar mijn dochter. De fiets is geen optie, teveel wind en nattigheid. Dus de bus. En daar erger ik me ook aan. Geen enkele bus rijdt normaal of vanaf de juiste plek omdat er veel opgebroken is. Maar goed, mp3 speler mee met lekkere muziek. Zal een uur onderweg zijn, schat ik zo in (auto 10 min).
Ik ga zo naar mijn dochter. De fiets is geen optie, teveel wind en nattigheid. Dus de bus. En daar erger ik me ook aan. Geen enkele bus rijdt normaal of vanaf de juiste plek omdat er veel opgebroken is. Maar goed, mp3 speler mee met lekkere muziek. Zal een uur onderweg zijn, schat ik zo in (auto 10 min).
vrijdag 5 november 2010 om 23:14
vrijdag 5 november 2010 om 23:21
Haha Eefje, zag je al op digi. Ach, die bus, de heenweg zat de bus propvol omdat er wel 30 mensen stonden te wachten op 1 bus (waar er normaal heel veel bussen komen). Toen overstappen op het station. Op de terugweg ben ik vanaf het station naar huis gelopen, had geen zin om in de regen een half uur op de tweede bus te wachten. Heb ik gelijk mijn beweging gehad.
De mp4 speler was een goed idee. Fijne muziek in mijn oren en go with the flow..... en het was gezellig bij mijn dochter.
De mp4 speler was een goed idee. Fijne muziek in mijn oren en go with the flow..... en het was gezellig bij mijn dochter.
zaterdag 6 november 2010 om 00:41
Waar angst een reactie is op een mogelijk verlies in de toekomst, is woede een reactie op een daadwerkelijk verlies in het verleden. Dat verlies kan van alles zijn wat belangrijk voor jou is. Mensen, dingen, gewoonten, eigenwaarde, vertrouwen, ja zelfs het verlies van een illusie kan tot woede stemmen.
De vraag die je jezelf kunt stellen is dus: wat ben ik verloren? Je woede verdwijnt niet met de komst van antwoorden, maar ze kunnen je wel wijzen op je kwetsbare gebieden, waar je extra goed voor jezelf moet zorgen.
De vraag die je jezelf kunt stellen is dus: wat ben ik verloren? Je woede verdwijnt niet met de komst van antwoorden, maar ze kunnen je wel wijzen op je kwetsbare gebieden, waar je extra goed voor jezelf moet zorgen.
zaterdag 6 november 2010 om 00:51
quote:Frankie33 schreef op 06 november 2010 @ 00:41:
Waar angst een reactie is op een mogelijk verlies in de toekomst, is woede een reactie op een daadwerkelijk verlies in het verleden.
Wat mooi gezegd. Vroeger heerste bij mij altijd de angst. Nooit echt toegekomen aan boosheid. Er is zoveel waar ik boos over ben. En zoveel wat ik verloren heb. Noem een onderwerp en ik kan er, als ervaringsdeskundige, over meepraten.
Tijd voor een 'boosbrief'. Het is ook cumulatief. Alles wat er in het hier en nu gebeurt relateert aan eerder verlies en stapelt op. (is gebeurt nou voltooid in deze zin?)
Waar angst een reactie is op een mogelijk verlies in de toekomst, is woede een reactie op een daadwerkelijk verlies in het verleden.
Wat mooi gezegd. Vroeger heerste bij mij altijd de angst. Nooit echt toegekomen aan boosheid. Er is zoveel waar ik boos over ben. En zoveel wat ik verloren heb. Noem een onderwerp en ik kan er, als ervaringsdeskundige, over meepraten.
Tijd voor een 'boosbrief'. Het is ook cumulatief. Alles wat er in het hier en nu gebeurt relateert aan eerder verlies en stapelt op. (is gebeurt nou voltooid in deze zin?)
zaterdag 6 november 2010 om 11:48
Is boekenwijsheid, hoor Taha. Dat inzicht komt uit 'De taal van de gevoelens' door David Viscott. Heb het onthouden omdat het zo verhelderend was.
Laat ik mijn ervaring beknopt vertellen: mijn rugzak met keien werd in de loop der jaren steeds voller, steeds sneller ging dat ook (door cumulatief dus), en op een gegeven moment bleef ik uitgeteld langs de kant van de weg liggen. Ach, wat maakte het uit, ik had toch niets meer te verliezen. Doordat ik zo bezig was met die veel te zware rugzak, realiseerde ik me niet dat ik een hoop te winnen had. Daar was geen ruimte meer voor. Gooi die keien eruit, zeiden mensen, maar dat kon ik nu juist niet. Die keien waren immers alles wat ik bezat. Toch moest ik wat. Dus zodra ik weer een sprankje energie en moed had, heb ik - een hele stap - de bovenste kei eruit gegooid. Toen kwam er een beetje ruimte, en ik zocht een bruikbaar voorwerp van normaal gewicht om die ruimte op te vullen. Ik merkte dat ik dat voorwerp kon gebruiken om er nóg een kei uit te werken. Enz. Stap voor stap ben ik zo van een pakezel veranderd in een eh, nou ja, in een gewone ezel.
Laat ik mijn ervaring beknopt vertellen: mijn rugzak met keien werd in de loop der jaren steeds voller, steeds sneller ging dat ook (door cumulatief dus), en op een gegeven moment bleef ik uitgeteld langs de kant van de weg liggen. Ach, wat maakte het uit, ik had toch niets meer te verliezen. Doordat ik zo bezig was met die veel te zware rugzak, realiseerde ik me niet dat ik een hoop te winnen had. Daar was geen ruimte meer voor. Gooi die keien eruit, zeiden mensen, maar dat kon ik nu juist niet. Die keien waren immers alles wat ik bezat. Toch moest ik wat. Dus zodra ik weer een sprankje energie en moed had, heb ik - een hele stap - de bovenste kei eruit gegooid. Toen kwam er een beetje ruimte, en ik zocht een bruikbaar voorwerp van normaal gewicht om die ruimte op te vullen. Ik merkte dat ik dat voorwerp kon gebruiken om er nóg een kei uit te werken. Enz. Stap voor stap ben ik zo van een pakezel veranderd in een eh, nou ja, in een gewone ezel.
zaterdag 6 november 2010 om 12:10
Wat zijn je ambities? Eh, gewone ezel worden!
Ik dacht, met jarenlange therapie, al het een en ander geloosd te hebben uit die rugzak. Blijkbaar zitten er nog een paar flinke zware in. Ik heb het verdriet wel redelijk kunnen handelen, maar die boosheid.....andere koek.
Zo stom. Zoveel gelezen. Zoveel boekenwijsheid. Zo ervaren al, ondertussen. Het lijkt niet genoeg om die hele zware keien eruit te krijgen. Dus inderdaad, lig nu langs de weg, opnieuw. Had mijn rugzak lichter ingeschat dan dat die was. Ben ook daar boos over. En voel frustratie omdat anderen inderdaad zeggen dat ik alleen maar die keien eruit hoef te gooien. Duh, als het zo simpel zou zijn, ben ik toch wel een hele domme trut dat ik dat niet doe of kan?
Vanavond moet ik voor het eerst alleen werken in een bepaalde functie. Spannend. Maar wellicht zit daarin een stukje gereedschap om 1 van die zware keien op te tillen.
Ik dacht, met jarenlange therapie, al het een en ander geloosd te hebben uit die rugzak. Blijkbaar zitten er nog een paar flinke zware in. Ik heb het verdriet wel redelijk kunnen handelen, maar die boosheid.....andere koek.
Zo stom. Zoveel gelezen. Zoveel boekenwijsheid. Zo ervaren al, ondertussen. Het lijkt niet genoeg om die hele zware keien eruit te krijgen. Dus inderdaad, lig nu langs de weg, opnieuw. Had mijn rugzak lichter ingeschat dan dat die was. Ben ook daar boos over. En voel frustratie omdat anderen inderdaad zeggen dat ik alleen maar die keien eruit hoef te gooien. Duh, als het zo simpel zou zijn, ben ik toch wel een hele domme trut dat ik dat niet doe of kan?
Vanavond moet ik voor het eerst alleen werken in een bepaalde functie. Spannend. Maar wellicht zit daarin een stukje gereedschap om 1 van die zware keien op te tillen.
zaterdag 6 november 2010 om 12:17
Ik realiseer me net, dat er de laatste weken, oude keien, door anderen weer terug mijn rugzak ingestopt zijn. Keien die ik al een tijdje geleden geloosd had. Die niet meer bij mij passen. Waarvan ik heel blij was dat ik ze kwijt was.
Tjonge, snap ook waarom ik zo boos en gefrustreerd ben. Ineens zit ik weer met een loeizware rugzak waardoor ik niets anders kan dan maar weer gaan liggen. Dat gaat dus niet gebeuren!
Thanks, Frankie, voor je metafoor en het ah moment zo vroeg op de zaterdagmiddag.
Tjonge, snap ook waarom ik zo boos en gefrustreerd ben. Ineens zit ik weer met een loeizware rugzak waardoor ik niets anders kan dan maar weer gaan liggen. Dat gaat dus niet gebeuren!
Thanks, Frankie, voor je metafoor en het ah moment zo vroeg op de zaterdagmiddag.
zaterdag 6 november 2010 om 12:30
Hi Taha, weet je, je mag gefrustreerd zijn, laat het gewoon maar eens als golven over je heen komen, flippen mag, zelfs je mooiste servies kapot gooien mag. Je kussen kapot slaan mag, ergens op een dak gaan staan en heel hard schreeuwen mag (voor 22.00 uur dan).
En je hoeft je daarvoor niet te schamen. De deksel stevig op een pot houden waarin de inhoud broeit en de druk opvoert is altijd een slechter idee. Dan breekt het glas.
Hou je teveel rekening met andermans gevoelens en vind je daardoor dat je zelf niet mag verwachten dat anderen dat ook met jou doen?
En je hoeft je daarvoor niet te schamen. De deksel stevig op een pot houden waarin de inhoud broeit en de druk opvoert is altijd een slechter idee. Dan breekt het glas.
Hou je teveel rekening met andermans gevoelens en vind je daardoor dat je zelf niet mag verwachten dat anderen dat ook met jou doen?
zaterdag 6 november 2010 om 14:00
Demissionair. Snap je vraag niet helemaal. Ben ook even van mijn waps af. Er zijn wel bepaalde dingen die ik hoog hou en die ik dus een ander niet zal aandoen. Ik ga er niet van uit dat anderen rekening met mij zullen houden of moeten houden of willen houden. Wie ben ik?
Pff, had net een gesprek met degene (mijn vriend) die de grote kei terug in mijn rugzak wil stoppen. Ik wil hem gewoon echt niet meer terug. Lang genoeg gedragen. Maar nu? Wat zijn daar de consequenties van? De tranen lopen over mijn wangen. Is het genoeg dat ik alleen die kei weiger?
Is het belangrijk dat hij ook die kei niet meer terug in mijn rugzak stopt?
Pff, had net een gesprek met degene (mijn vriend) die de grote kei terug in mijn rugzak wil stoppen. Ik wil hem gewoon echt niet meer terug. Lang genoeg gedragen. Maar nu? Wat zijn daar de consequenties van? De tranen lopen over mijn wangen. Is het genoeg dat ik alleen die kei weiger?
Is het belangrijk dat hij ook die kei niet meer terug in mijn rugzak stopt?
zaterdag 6 november 2010 om 19:47
Ik vind het niet eenvoudig hierop van een afstand antwoord te geven, Taha. De eerste gedachte die bij me opkomt is: wil je van je keien af, bevrijd je dan allereerst van belastende mensen. Maar dat is erg moeilijk als je je door de omstandigheden emotioneel afhankelijk voelt. Dit lijkt mij dus een patstelling. En daarom vind ik het lastig om je hierin raad te geven.
zondag 7 november 2010 om 11:13
zondag 7 november 2010 om 11:29
quote:Taha schreef op 07 november 2010 @ 11:13:
Dat geeft niets, Frankie. Het waren ook meer vragen aan mezelf gericht. Ondertussen heb ik een beter gesprek met mijn vriend achter de rug.
Mijn werk gister was fantastisch. Alles ging goed. Veel complimenten van mijn collega's gehad. Dat geeft de burger weer moed.
Dat geeft niets, Frankie. Het waren ook meer vragen aan mezelf gericht. Ondertussen heb ik een beter gesprek met mijn vriend achter de rug.
Mijn werk gister was fantastisch. Alles ging goed. Veel complimenten van mijn collega's gehad. Dat geeft de burger weer moed.
