Psyche
alle pijlers
leeg gevoel
zaterdag 6 november 2010 om 05:19
Ik weet even niet zo goed waar het onderwerp te plaatsen dus dan maar hier i guess.
Ik lig hier alleen in bed in de nacht/ochtend met een enorm druk hoofd en ik voel me eigenlijk verdrietig. Maar daar lijkt voor mezelf geen ruimte voor te zijn.In die zin dat ik het moeilijk vind om er gehoor aan te geven.
de persoon van wie ik houd zit van de tien maanden nu nog 9 maanden aan de andere kant van de wereld, zonder dat we elkaar in tussentijd kunnen zien. Dat ten eerste. ten tweede heb ik niet het idee dat deze relatie het gaat redden. niet vanwege afstand maar andere zaken.hoewel ik der enorm mis.
Verder ben ik enorm druk met nieuwe studie. Besloot na een aantal jaar weer te studeren. best leuk maar zo druk. probeer het allemaal te bolwerken maar het is zo druk in mijn hoofd er raast zoveel doorheen.
Ik voel mij alleen maar op mijn familie hoef ik niet te rekenen. Bij mijn ouders langsgaan is geen pretje.ik voel mij niet gezien of gehoord of echt geliefd. Mijn moeder heeft het enkel over zich zelf en der problemen. En stelt zich zo afhankelijk op dat ik ouderrol op mij neem voor haar. Eigenlijk doe ik dat al zo lang ik mij kan heugen. Heb nooit idee dat er ruimte voor mij is.
Waar het eigenlijk om gaat is dat ik me gewoon heel alleen en verdrietig voel. Ik me laat mee razen door de drukte van de dag maar als ik thuis kom me zo down en verdrietig voel.
Weet niet wat ik met mijn post wil, gewoon even van mij afschrijven in de vroege ochtend denk ik..
Ik lig hier alleen in bed in de nacht/ochtend met een enorm druk hoofd en ik voel me eigenlijk verdrietig. Maar daar lijkt voor mezelf geen ruimte voor te zijn.In die zin dat ik het moeilijk vind om er gehoor aan te geven.
de persoon van wie ik houd zit van de tien maanden nu nog 9 maanden aan de andere kant van de wereld, zonder dat we elkaar in tussentijd kunnen zien. Dat ten eerste. ten tweede heb ik niet het idee dat deze relatie het gaat redden. niet vanwege afstand maar andere zaken.hoewel ik der enorm mis.
Verder ben ik enorm druk met nieuwe studie. Besloot na een aantal jaar weer te studeren. best leuk maar zo druk. probeer het allemaal te bolwerken maar het is zo druk in mijn hoofd er raast zoveel doorheen.
Ik voel mij alleen maar op mijn familie hoef ik niet te rekenen. Bij mijn ouders langsgaan is geen pretje.ik voel mij niet gezien of gehoord of echt geliefd. Mijn moeder heeft het enkel over zich zelf en der problemen. En stelt zich zo afhankelijk op dat ik ouderrol op mij neem voor haar. Eigenlijk doe ik dat al zo lang ik mij kan heugen. Heb nooit idee dat er ruimte voor mij is.
Waar het eigenlijk om gaat is dat ik me gewoon heel alleen en verdrietig voel. Ik me laat mee razen door de drukte van de dag maar als ik thuis kom me zo down en verdrietig voel.
Weet niet wat ik met mijn post wil, gewoon even van mij afschrijven in de vroege ochtend denk ik..
zaterdag 6 november 2010 om 05:39
quote:somehow schreef op 06 november 2010 @ 05:34:
hey medatative rose. Thanks..
Soms is het gewoon even de nacht misschien. Ik weet het niet. Je knuffel doet me goed. Waarom ben jij nog op?
De nacht is zo stil hé, ben je toch vaak alleen met je gedachten.
Ik ben de laatste nachten wat slapeloos, maar ik vind het ook wel fijn om soms wakker te zijn als alles zo rustig is.
Lees dan vaak een mooi boek, of mijmer gewoon wat.
Ik trek het dan wel door,dus doe straks alles wat ik nog moet doen en vanavond ga ik lekker op de bank hangen en vroeg naar bed.
hey medatative rose. Thanks..
Soms is het gewoon even de nacht misschien. Ik weet het niet. Je knuffel doet me goed. Waarom ben jij nog op?
De nacht is zo stil hé, ben je toch vaak alleen met je gedachten.
Ik ben de laatste nachten wat slapeloos, maar ik vind het ook wel fijn om soms wakker te zijn als alles zo rustig is.
Lees dan vaak een mooi boek, of mijmer gewoon wat.
Ik trek het dan wel door,dus doe straks alles wat ik nog moet doen en vanavond ga ik lekker op de bank hangen en vroeg naar bed.
zaterdag 6 november 2010 om 05:47
zo! toemaar ik doe dat eens in de zoveel tijd maar ben overdag dan zo moe dat ik niet meer recht overeind kan staan..
Jij ook een vol hoofd?
Ja de nacht Is stil. Weetje heb soms gewoon zo de behoefte aan warmte thuiskomen dat er iemand is en of nog thuis zal komen. De dag doorspreken.. eigenlijk alle cliche dingen.
Ik zou mij nu weer een student moeten noemen en zeggen dat ik geniet maar zo voelt het even niet.
ik heb wel vriendinnen waar ik dingen mee kan delen alleen wil ik niet als die zeur overkomen..
Bovendien wil ik hen niet t idee geven afhankelijk van hen te zijn. Zij hebben ook gewoin hun eigen leven.
Jij ook een vol hoofd?
Ja de nacht Is stil. Weetje heb soms gewoon zo de behoefte aan warmte thuiskomen dat er iemand is en of nog thuis zal komen. De dag doorspreken.. eigenlijk alle cliche dingen.
Ik zou mij nu weer een student moeten noemen en zeggen dat ik geniet maar zo voelt het even niet.
ik heb wel vriendinnen waar ik dingen mee kan delen alleen wil ik niet als die zeur overkomen..
Bovendien wil ik hen niet t idee geven afhankelijk van hen te zijn. Zij hebben ook gewoin hun eigen leven.
zaterdag 6 november 2010 om 05:54
Je bent toch absoluut geen zeur als je gezelschap en warmte zoekt bij je vrienden?
Iedereen heeft periodes waarin die zich niet lekker voelt, je moet dan toch juist lieve vrienden hebben die dat opmerken en je willen opfleuren.
Ik heb geen vol hoofd, ik vind het fijn om soms dingen die veel indruk op me maken rustig te verwerken. Door de dagelijkse beslommeringen kom ik er soms ook niet aan toe.
Dus dan is de nacht een mooie uitkomst.
Je hoeft jezelf niet op te dringen dat je overal van moet genieten, beetje tegen de stroom in wordt het dan.
Is er iets wat je heel graag doet? Sporten?bepaalde hobby?
Soms kan het je echt weer even ontstressen en weer opladen.
Mijn moeder schildert, nou ik ben geen held in schilderen. Ze heeft me een tijd geleden wat lege doeken gegeven, wat kwasten en wat verf.
Ze zei, als je even een dipje hebt of gewoon even alleen wil zijn dan gooi het er maar uit op het doek.
Op de een of andere manier werkt het af en toe, dan gooi ik er maar wat klodders tegenaan en soms is het nog leuk ook.
Maar je bent dan met wat anders bezig.
Iedereen heeft periodes waarin die zich niet lekker voelt, je moet dan toch juist lieve vrienden hebben die dat opmerken en je willen opfleuren.
Ik heb geen vol hoofd, ik vind het fijn om soms dingen die veel indruk op me maken rustig te verwerken. Door de dagelijkse beslommeringen kom ik er soms ook niet aan toe.
Dus dan is de nacht een mooie uitkomst.
Je hoeft jezelf niet op te dringen dat je overal van moet genieten, beetje tegen de stroom in wordt het dan.
Is er iets wat je heel graag doet? Sporten?bepaalde hobby?
Soms kan het je echt weer even ontstressen en weer opladen.
Mijn moeder schildert, nou ik ben geen held in schilderen. Ze heeft me een tijd geleden wat lege doeken gegeven, wat kwasten en wat verf.
Ze zei, als je even een dipje hebt of gewoon even alleen wil zijn dan gooi het er maar uit op het doek.
Op de een of andere manier werkt het af en toe, dan gooi ik er maar wat klodders tegenaan en soms is het nog leuk ook.
Maar je bent dan met wat anders bezig.
zaterdag 6 november 2010 om 06:03
wat leuk dat je over schilderen begint. Ik schilder namelijk ook. Maar nu door alke drukte al een tijdje niet gedaan.
Ik kan ook zeker wel bij vriendinnen terecht, maar op 1 of andere manier voel ik me dan toch schuldig ofzo.
Terwijl ik hartstikke lieve vriendinnen heb..
Ben gewoon bang dat ze denken " daar heb je haar weer" t is namelijk altijd zo geweest dat ik niet echt een warm nest heb gehad..
Mijn thuissituatie was naast dat er weinig ruimte was ook nog onveilig..
Ben toen ooit op mijn 16e het huis uit gegaan. Gewoon op een avond weggelopen en een kamer gezocht.
Het voelt soms alsof ik emotioneel nog steeds rond zwerf ofzo. En dit al een hele lange tijd. Gewoon een basis die ik voor mijzelf probeer te creeeren maar die nog altijd mis ofzo...
Ik kan ook zeker wel bij vriendinnen terecht, maar op 1 of andere manier voel ik me dan toch schuldig ofzo.
Terwijl ik hartstikke lieve vriendinnen heb..
Ben gewoon bang dat ze denken " daar heb je haar weer" t is namelijk altijd zo geweest dat ik niet echt een warm nest heb gehad..
Mijn thuissituatie was naast dat er weinig ruimte was ook nog onveilig..
Ben toen ooit op mijn 16e het huis uit gegaan. Gewoon op een avond weggelopen en een kamer gezocht.
Het voelt soms alsof ik emotioneel nog steeds rond zwerf ofzo. En dit al een hele lange tijd. Gewoon een basis die ik voor mijzelf probeer te creeeren maar die nog altijd mis ofzo...
zaterdag 6 november 2010 om 06:12
Ik weet niet hoe het voelt om zo jong weg te gaan uit zo'n moeilijke situatie, maar je bent er nog wel.
Ondanks alle ellende heb je het wel gered! Dus je bent sterker dan je misschien zelf denkt.
Misschien is het nu tijd om voor jezelf dingen te proberen te verwerken? Afsluiten? Heb je misschien al ooit gedacht aan hulp?
Volgens mij heb je al die tijd moeten overleven i.p.v leven.
Echte vriendinnen zullen je steunen al vertel 100x het verhaal, soms kunnen zij niet meer doen dan je verhaal aanhoren en je steunen. Het is soms ook fijn als je hulp zoekt. dat je dat ook met je vriendinnen kan bespreken, zo zien zij ook dat je hard werkt om uit die situatie te komen. Ook tijdens die momenten kun je vriendschap heel hard nodig hebben.
Vind je het leuk om te schilderen? Zo ja, doe het dan weer eens.
Desnoods ga je naar de action, heb ik ook gedaan toen ik het laatste doek had gebruikt.
Voor een paar euro's heb ik toch een hele nacht gevoel en gedachtes in klodders verf tegen het doek gesmeten.
Ondanks alle ellende heb je het wel gered! Dus je bent sterker dan je misschien zelf denkt.
Misschien is het nu tijd om voor jezelf dingen te proberen te verwerken? Afsluiten? Heb je misschien al ooit gedacht aan hulp?
Volgens mij heb je al die tijd moeten overleven i.p.v leven.
Echte vriendinnen zullen je steunen al vertel 100x het verhaal, soms kunnen zij niet meer doen dan je verhaal aanhoren en je steunen. Het is soms ook fijn als je hulp zoekt. dat je dat ook met je vriendinnen kan bespreken, zo zien zij ook dat je hard werkt om uit die situatie te komen. Ook tijdens die momenten kun je vriendschap heel hard nodig hebben.
Vind je het leuk om te schilderen? Zo ja, doe het dan weer eens.
Desnoods ga je naar de action, heb ik ook gedaan toen ik het laatste doek had gebruikt.
Voor een paar euro's heb ik toch een hele nacht gevoel en gedachtes in klodders verf tegen het doek gesmeten.
zaterdag 6 november 2010 om 06:30
zaterdag 6 november 2010 om 09:15
Somehow, je hebt een aardig volle rugzak die je al jaren mee zeult. Het kan heel verhelderend werken om naar een psycholoog te gaan om alles 'in kaart te brengen' en tips kan geven hoe je met situaties kan omgaan. Ik wens je veel strekte.
Ik weet niet of je gelovig bent anders kan ik je de tip geven om naar een preek te luisteren van Henri Nouwen over geliefd zijn.
Je kan hem beluisteren op de computer bij www.hourofpower.nl en het is de eerste preek van Henri van 3 stuks (ongeveer 3 weken gelden). Mij deed het heel veel van wat hij zei.
Ik weet niet of je gelovig bent anders kan ik je de tip geven om naar een preek te luisteren van Henri Nouwen over geliefd zijn.
Je kan hem beluisteren op de computer bij www.hourofpower.nl en het is de eerste preek van Henri van 3 stuks (ongeveer 3 weken gelden). Mij deed het heel veel van wat hij zei.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zaterdag 6 november 2010 om 09:38
Goedemorgen iedereen, lees hier en daar meerdere keren de vraag of ik geen hulp wil.
Ik heb al heel veel hulp gekregen. 2 en half geleden kreeg ik een burnout. Het was in zon heftige mate dat ik echt ben ingestort. ik werkte veel te veel, en door een bepaald proces begon ik mij te beseffen wat er vroeger allemaal met mij gedaan was en hoe enstig het eigenlijk was (zijn nog een aantal zeer heftige dingen gebeurd waar ik hier niet ech over durf t vertellen ivm herkenbaarheid)
Ben toen naar huisarts geweest die heeft mij doorverwezen naar ggz. Daar constateerde zij een paniekstoornis en depressie en kreeg ik de keus of 1 uur in de week therapie of deeltijd therapie. Ik koos voor deeltijd omdat ik vond dat ik t aan mezelf verplicht was die hele zooi op te ruimen en nu voor mezelf te zorgen ook voor het gedeelte waar ik mij door mijn ouders verwaarloosd in voelde.
Een jaar lang heb ik bij de deeltijd rondgelopen. Het was zo fijn! confronterend en eng maar begrijp nu zo goed waar dingen vandaan komen en wat ik voel en waarom ik dat voel.
En nu ben ik dus eindelijk aan een studie begonnen. Iets wat ik de afgelopen jaren nooit heb kunnen doen. En probeer dan ook trots opmezelf te zijn.
Maar soms steken sommige dingen nog. Weinig interesse van ouders in mijn studie, en het gevoel van niet echt een familie hebben.
Hoewel ik mijn illusie over ouders al voor een groot deel heb opgegeven is het nog wel moeilijk soms. En ik ben heel zelfstandig. doe mijn leven lang al heel veel zelf, maar soms zou ik gewoon heel even bij iemand weg willen kruipen...
Ik heb al heel veel hulp gekregen. 2 en half geleden kreeg ik een burnout. Het was in zon heftige mate dat ik echt ben ingestort. ik werkte veel te veel, en door een bepaald proces begon ik mij te beseffen wat er vroeger allemaal met mij gedaan was en hoe enstig het eigenlijk was (zijn nog een aantal zeer heftige dingen gebeurd waar ik hier niet ech over durf t vertellen ivm herkenbaarheid)
Ben toen naar huisarts geweest die heeft mij doorverwezen naar ggz. Daar constateerde zij een paniekstoornis en depressie en kreeg ik de keus of 1 uur in de week therapie of deeltijd therapie. Ik koos voor deeltijd omdat ik vond dat ik t aan mezelf verplicht was die hele zooi op te ruimen en nu voor mezelf te zorgen ook voor het gedeelte waar ik mij door mijn ouders verwaarloosd in voelde.
Een jaar lang heb ik bij de deeltijd rondgelopen. Het was zo fijn! confronterend en eng maar begrijp nu zo goed waar dingen vandaan komen en wat ik voel en waarom ik dat voel.
En nu ben ik dus eindelijk aan een studie begonnen. Iets wat ik de afgelopen jaren nooit heb kunnen doen. En probeer dan ook trots opmezelf te zijn.
Maar soms steken sommige dingen nog. Weinig interesse van ouders in mijn studie, en het gevoel van niet echt een familie hebben.
Hoewel ik mijn illusie over ouders al voor een groot deel heb opgegeven is het nog wel moeilijk soms. En ik ben heel zelfstandig. doe mijn leven lang al heel veel zelf, maar soms zou ik gewoon heel even bij iemand weg willen kruipen...
zaterdag 6 november 2010 om 09:58
Het klinkt misschien hard maar bij zulke problemen helpt wegkruipen niet. De enige oplossing is om het 'aan te gaan'.
Het is net als alcohol en drugs, je ervaart even een 'verzachting' maar daarna is het probleem er weer. De enige die jou kan 'genezen' ben je zelf. En soms kan een deskundige je hier bij helpen.
Ik wens je sterkte.
Het is net als alcohol en drugs, je ervaart even een 'verzachting' maar daarna is het probleem er weer. De enige die jou kan 'genezen' ben je zelf. En soms kan een deskundige je hier bij helpen.
Ik wens je sterkte.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
zaterdag 6 november 2010 om 11:12
Misschien moet je maar eens ruimte maken voor jezelf. Je ouders hebben dat niet, maar je gunt het jezelf (als volwassene zijnde) nu opnieuw niet.
Verdriet wil eruit, als je dat onderdrukt blijft het opspelen, of onder de oppervlakte. Zet melancholische muziek op, geef eraan toe, vind jezelf heel eventjes zielig, sta jezelf dat toe. Juist dan blijf je er niet in hangen, wat juist wel gebeurt als je nooit een "zwak" moment mag hebben van jezelf.
Het gevoel blijft veel langer bestaan als jij daar niet ff naar wil kijken of toegeven. Het is je wezenlijke zelf, die ff aandacht wil van je. Als je je laat opslokken door je leven, ipv even lief zijn voor jezelf, rust nemen, dan dringen dit soort gedachten zich op aan je. Hoe minder tijd je voor jezelf en je gevoelens hebt/maakt, hoe meer het zich zal opdringen en hoe meer energie het kost om te onderdrukken. Om maar niet te spreken van slapeloosheid. Luister naar jezelf, neem dat serieus, je "ik" geeft die signalen niet voor niks.
Je loopt jezelf voorbij en het enige wat helpt, is bewust tegen eea "nee" te zeggen, wat je extra belast. En dingen te gaan doen die je ontlasten, onthaasten, ont-moeten. Wat doe je graag, naast studie/werk? Zoek vrienden op waar je van ontspant, bedenk wat je werkelijk mist momenteel (je behoeftes, ook van je relatie mist nu) en hoe dat zo goed mogelijk toch kan opvangen/doen..
Probeer uit die ouderrol thuis te komen, door er niet meer aan mee te doen. Als jij je rol verandert, moeten ze (je moeder) wel meeveranderen. Ik heb dit ook gedaan en mijn moeder is (op haar 80e) enorm ten goede veranderd, is mijn moeder weer, de verhouding is weer zoals het hoort: zij de moeder en ik haar kind. (dat heeft ff geduurd, maar toch ).
Wat jij hebt geleerd wat "zwak" is, is eigenlijk sterk: ruimte geven aan emoties en dan gaat de lading eraf en kan je weer met oprecht optimisme verder. Wat je geleerd hebt dat "sterk" is (doorgaan en doorgaan) is in feite juist zwak: het komt op de grote hoop (een "bal" van verdriet, boosheid, frustratie onder water proberen te houden)..
Als je die energie, die je nu gebruikt om in verzet te gaan en te proberen te vermijden, en toch alles te willen (studeren enz), dan raak je overspannen. Dus neem dit serieus nu het nog signalen zijn, doe er iets aan/mee en dan komt er wel weer ruimte voor leuke dingen/opladen/ontspanning, zodat je dat alles wel kan combineren en er weer lol en vertrouwen in krijgt.
Probeer te blijven bekijken wat je wel hebt en waarom je sommige keuzes hebt gemaakt, bijv die studie. Wat is je echte motivatie geweest? Iets voor jezelf of wat er van je verwacht wordt? Wat verwacht jij van jezelf en van je leven, als je ouders, vriendin en vrienden alles geweldig zouden vinden wat je deed? Als je alle geld en mogelijkheden zou hebben om te doen wat je wilt, waar zou je dan voor kiezen? probeer niet in beperkingen en "last" te denken, maar in mogelijkheden en keuzes en consequenties..
Veel succes!
Verdriet wil eruit, als je dat onderdrukt blijft het opspelen, of onder de oppervlakte. Zet melancholische muziek op, geef eraan toe, vind jezelf heel eventjes zielig, sta jezelf dat toe. Juist dan blijf je er niet in hangen, wat juist wel gebeurt als je nooit een "zwak" moment mag hebben van jezelf.
Het gevoel blijft veel langer bestaan als jij daar niet ff naar wil kijken of toegeven. Het is je wezenlijke zelf, die ff aandacht wil van je. Als je je laat opslokken door je leven, ipv even lief zijn voor jezelf, rust nemen, dan dringen dit soort gedachten zich op aan je. Hoe minder tijd je voor jezelf en je gevoelens hebt/maakt, hoe meer het zich zal opdringen en hoe meer energie het kost om te onderdrukken. Om maar niet te spreken van slapeloosheid. Luister naar jezelf, neem dat serieus, je "ik" geeft die signalen niet voor niks.
Je loopt jezelf voorbij en het enige wat helpt, is bewust tegen eea "nee" te zeggen, wat je extra belast. En dingen te gaan doen die je ontlasten, onthaasten, ont-moeten. Wat doe je graag, naast studie/werk? Zoek vrienden op waar je van ontspant, bedenk wat je werkelijk mist momenteel (je behoeftes, ook van je relatie mist nu) en hoe dat zo goed mogelijk toch kan opvangen/doen..
Probeer uit die ouderrol thuis te komen, door er niet meer aan mee te doen. Als jij je rol verandert, moeten ze (je moeder) wel meeveranderen. Ik heb dit ook gedaan en mijn moeder is (op haar 80e) enorm ten goede veranderd, is mijn moeder weer, de verhouding is weer zoals het hoort: zij de moeder en ik haar kind. (dat heeft ff geduurd, maar toch ).
Wat jij hebt geleerd wat "zwak" is, is eigenlijk sterk: ruimte geven aan emoties en dan gaat de lading eraf en kan je weer met oprecht optimisme verder. Wat je geleerd hebt dat "sterk" is (doorgaan en doorgaan) is in feite juist zwak: het komt op de grote hoop (een "bal" van verdriet, boosheid, frustratie onder water proberen te houden)..
Als je die energie, die je nu gebruikt om in verzet te gaan en te proberen te vermijden, en toch alles te willen (studeren enz), dan raak je overspannen. Dus neem dit serieus nu het nog signalen zijn, doe er iets aan/mee en dan komt er wel weer ruimte voor leuke dingen/opladen/ontspanning, zodat je dat alles wel kan combineren en er weer lol en vertrouwen in krijgt.
Probeer te blijven bekijken wat je wel hebt en waarom je sommige keuzes hebt gemaakt, bijv die studie. Wat is je echte motivatie geweest? Iets voor jezelf of wat er van je verwacht wordt? Wat verwacht jij van jezelf en van je leven, als je ouders, vriendin en vrienden alles geweldig zouden vinden wat je deed? Als je alle geld en mogelijkheden zou hebben om te doen wat je wilt, waar zou je dan voor kiezen? probeer niet in beperkingen en "last" te denken, maar in mogelijkheden en keuzes en consequenties..
Veel succes!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 6 november 2010 om 12:23
Heel herkenbaar, Somehow. Dat ´geen thuis´ hebben, er alleen voor staan, je ontworteld en alleen voelen. Ook bij mij heeft het een tijd geduurd voor de waarheid tot me doordrong. Dat ik geen invloed had op het onvermogen van mijn ouders, en dat ik wat ik ook probeerde het nooit goed zou doen. De scheefgroei in mijn ontwikkeling was niet mijn schuld, maar nu wel een verantwoordelijkheid die ik moet dragen. Het is heel hard werken geweest om de scheefgroei weer recht te trekken.
Wat mij geholpen heeft: dingen doen die eigen zijn voor mij. Mensen om me heen verzamelen die me accepteren en van me houden. Leren het gevoel te verdragen wat deze situatie nu eenmaal oproept.
Ik leerde mezelf steeds meer kennen als een authentieke Hanke. Iemand die echt van dingen kan genieten, die oprecht geinteresseerd is in de ander. Dat is iets wat ik altijd met me meeneem, nooit kwijtraak.
Het was heel belangrijk om te accepteren dat ik nu eenmaal op deze aardkloot ben en dat ik net zoveel recht als ieder ander heb om hier rond te lopen.
Dat ik keuzes mag maken, dingen mag verkloten. Ik heb geleerd mezelf als ´de ander´ te benaderen, waardoor ik mezelf veel minder op de kop zit, mezelf veel minder dingen verwijt. Het piekeren is daardoor nagenoeg verdwenen.
Vergeef jezelf dat je het moeilijk heb. Benader jezelf als een goede vriendin. Bedenk wat zij nodig heeft in een situatie als deze en gun en geef jezelf dat.
Wat mij geholpen heeft: dingen doen die eigen zijn voor mij. Mensen om me heen verzamelen die me accepteren en van me houden. Leren het gevoel te verdragen wat deze situatie nu eenmaal oproept.
Ik leerde mezelf steeds meer kennen als een authentieke Hanke. Iemand die echt van dingen kan genieten, die oprecht geinteresseerd is in de ander. Dat is iets wat ik altijd met me meeneem, nooit kwijtraak.
Het was heel belangrijk om te accepteren dat ik nu eenmaal op deze aardkloot ben en dat ik net zoveel recht als ieder ander heb om hier rond te lopen.
Dat ik keuzes mag maken, dingen mag verkloten. Ik heb geleerd mezelf als ´de ander´ te benaderen, waardoor ik mezelf veel minder op de kop zit, mezelf veel minder dingen verwijt. Het piekeren is daardoor nagenoeg verdwenen.
Vergeef jezelf dat je het moeilijk heb. Benader jezelf als een goede vriendin. Bedenk wat zij nodig heeft in een situatie als deze en gun en geef jezelf dat.
zaterdag 6 november 2010 om 22:27
Hai iedereen, nu pas tijd om te reageren.
Dank voor al jullie reacties!
Ik zal het een en ander toelichten.
Hanke wat je schrijft herken ik heel erg.
Ook ik ben dat hele proces door gegaan. De therapie heeft mij echt veel goeds gebracht en ik heb ook voor nu 'om de laatste restjes weg te werken' weer gesprekken aangevraagd.. het is dus niet zo dat ik mijm verdriet nu niet erken of bewust niet toe sta, het is vooral dat ik soms de ruimte niet voel om er op t moment er gehoor aan te kunnen geven hoewel ik t de hele dag voel..
Dat heeft met de drukte om mij heen en met school te maken..Wat niet weg neemt dat t mijn eigen verantwoordelijkheid is om er ruimte voor te maken..
Ik ben juist tegenwoordig een heel bewust persoon. weet waar gevoelens vandaan komen en hoe ik het er beste naar kan handelen en in de afgelopen jaren ben ik enorm verandert..
ook ik ben op onderzoek uitgegaan. opzoek naar mijn eigen ik..meer van mezelf leren houden.. want ik wist bij god niet hoe dat moest..
Ik had mij ontwikkeld tot een 'volwassen' jonge vrouw die vooral behoefte van anderen zag. Mijn eigenwaarde bestond uit waardering van anderen krijgen omdat ik vroeger vooral 'goed' was en er mocht zijn wanneer ik zorgde of gaf. Ik kende het niet dat iemand ook van mij kon houden gewoon om wie ik was.
Mijn zogenaamde volwassen deel, een persoon met verantwoordelijkheids gevoel en empathie en gevoel van zorgzaamheid en zelfstandigheid was ontwikkeld, maar daarachter zat mijn 'verwaarloosde' ik die niet van zich zelf kon houden.
Daar ben ik heel erg mee bezig geweest. En echt, heb mezelf daarin tijd gegeven, durfde eerlijk te zijn over mijn gevoelens tegen over mijzelf. Ik heb mijm verdriet leren erkennen en ben voor mezelf gaan zorgen. Ik kan nu bijvoorbeeld veel beter mijn grenzen aangeven. Luister eerder naar mezelf doe wat nodig is zo veel mogelijk.
Hanke,
Het stukje wat je schrijft over verantwoordelijkheid nemen voor jezelf begrijp ik maar al te goed. Daar ben ik het ook mee eens. Ik zeg altijd, verleden kan misschien de oorzaak zijn van problemen maar op een gegeven moment moet je zelf verantwoordelijkheid dragen voor de gevoelen die je hebt. Als je als mens last heb van die gevoelens kan je naar je verleden blijven wijzen maar daar haal je gevoelens niet mee weg..
Mijn eigenwaarde hangt nu ook niet meer af van waardering die ik van mensen krijg. Ik heb mijzelf opnieuw leren kennen, en aandacht gegeven aan dat deel in mij dat zo erg verlangde naar erkenning van mezelf. Iets wat ik eerder nooit kon omdat dat deel refereerde naar het afgewezen kind in mij. mijn ouders hebben mij niet het gevoel kunnen geven van mij te houden om wie ik ben. Ben gaan inzien dat dit niets met mij persoonlijk te maken heeft maar dat het bij mijn ouder ligt, dat zij door hun eigen issues niet konden overbrengen wat zij misschien wel hadden gewild.
Echt hanke, wat jij schrijft over het inzien dat jij net als ieder ander het recht had om gelukkig te mogen zijn, dat is een zelfde inzicht die ik ook gehad heb!
De reden van mijn studie is juist een bewuste keuze geweest voor mijzelf. Ik wil graag studeren om aan mijn eigen toekomst te werken, om te investeren in mijzelf en mijzelf verder te ontwikkelen omdat ik dat mezelf nu gun..
@arrasje, ik begrijp wat je bedoeld over het wegkruipen.. Het willen wegkruipen bij iemand heeft niets te maken met het willen ontwijken van mijn gevoel. Het willen wegkruipen bij iemand komt voort uit de behoefte even warmte te willen voelen tussen de 'storm' door.
Gewoon een warme knuffel of een arm om mij heen..
Het op t moment even niet t gevoel hebben dat ik heel actief met mijn gevoel bezig kan zijn heeft te maken met de drukte van school en de duizend andere dingen in t dagelijks leven die ik moet regelen..
Maar binnenkort krijg ik misschien E.M.D.R therapie.
Verder, het feit dat ik heb geaccepteerd dat mijn ouders er niet voor mij zijn zoals ik graag zou willen of nodig heb betekent niet dat het geen verdriet meer geeft.. want ondanks de acceptatie is er nog steeds een leegte...
De scherpe randjes gaan er welliswaar steeds meer vanaf maar heb t er soms nog wel moeilijk mee..
Echt ontzettend bedankt voor jullie lieve en meedenkende reacties.. fijn om te lezen!
Dank voor al jullie reacties!
Ik zal het een en ander toelichten.
Hanke wat je schrijft herken ik heel erg.
Ook ik ben dat hele proces door gegaan. De therapie heeft mij echt veel goeds gebracht en ik heb ook voor nu 'om de laatste restjes weg te werken' weer gesprekken aangevraagd.. het is dus niet zo dat ik mijm verdriet nu niet erken of bewust niet toe sta, het is vooral dat ik soms de ruimte niet voel om er op t moment er gehoor aan te kunnen geven hoewel ik t de hele dag voel..
Dat heeft met de drukte om mij heen en met school te maken..Wat niet weg neemt dat t mijn eigen verantwoordelijkheid is om er ruimte voor te maken..
Ik ben juist tegenwoordig een heel bewust persoon. weet waar gevoelens vandaan komen en hoe ik het er beste naar kan handelen en in de afgelopen jaren ben ik enorm verandert..
ook ik ben op onderzoek uitgegaan. opzoek naar mijn eigen ik..meer van mezelf leren houden.. want ik wist bij god niet hoe dat moest..
Ik had mij ontwikkeld tot een 'volwassen' jonge vrouw die vooral behoefte van anderen zag. Mijn eigenwaarde bestond uit waardering van anderen krijgen omdat ik vroeger vooral 'goed' was en er mocht zijn wanneer ik zorgde of gaf. Ik kende het niet dat iemand ook van mij kon houden gewoon om wie ik was.
Mijn zogenaamde volwassen deel, een persoon met verantwoordelijkheids gevoel en empathie en gevoel van zorgzaamheid en zelfstandigheid was ontwikkeld, maar daarachter zat mijn 'verwaarloosde' ik die niet van zich zelf kon houden.
Daar ben ik heel erg mee bezig geweest. En echt, heb mezelf daarin tijd gegeven, durfde eerlijk te zijn over mijn gevoelens tegen over mijzelf. Ik heb mijm verdriet leren erkennen en ben voor mezelf gaan zorgen. Ik kan nu bijvoorbeeld veel beter mijn grenzen aangeven. Luister eerder naar mezelf doe wat nodig is zo veel mogelijk.
Hanke,
Het stukje wat je schrijft over verantwoordelijkheid nemen voor jezelf begrijp ik maar al te goed. Daar ben ik het ook mee eens. Ik zeg altijd, verleden kan misschien de oorzaak zijn van problemen maar op een gegeven moment moet je zelf verantwoordelijkheid dragen voor de gevoelen die je hebt. Als je als mens last heb van die gevoelens kan je naar je verleden blijven wijzen maar daar haal je gevoelens niet mee weg..
Mijn eigenwaarde hangt nu ook niet meer af van waardering die ik van mensen krijg. Ik heb mijzelf opnieuw leren kennen, en aandacht gegeven aan dat deel in mij dat zo erg verlangde naar erkenning van mezelf. Iets wat ik eerder nooit kon omdat dat deel refereerde naar het afgewezen kind in mij. mijn ouders hebben mij niet het gevoel kunnen geven van mij te houden om wie ik ben. Ben gaan inzien dat dit niets met mij persoonlijk te maken heeft maar dat het bij mijn ouder ligt, dat zij door hun eigen issues niet konden overbrengen wat zij misschien wel hadden gewild.
Echt hanke, wat jij schrijft over het inzien dat jij net als ieder ander het recht had om gelukkig te mogen zijn, dat is een zelfde inzicht die ik ook gehad heb!
De reden van mijn studie is juist een bewuste keuze geweest voor mijzelf. Ik wil graag studeren om aan mijn eigen toekomst te werken, om te investeren in mijzelf en mijzelf verder te ontwikkelen omdat ik dat mezelf nu gun..
@arrasje, ik begrijp wat je bedoeld over het wegkruipen.. Het willen wegkruipen bij iemand heeft niets te maken met het willen ontwijken van mijn gevoel. Het willen wegkruipen bij iemand komt voort uit de behoefte even warmte te willen voelen tussen de 'storm' door.
Gewoon een warme knuffel of een arm om mij heen..
Het op t moment even niet t gevoel hebben dat ik heel actief met mijn gevoel bezig kan zijn heeft te maken met de drukte van school en de duizend andere dingen in t dagelijks leven die ik moet regelen..
Maar binnenkort krijg ik misschien E.M.D.R therapie.
Verder, het feit dat ik heb geaccepteerd dat mijn ouders er niet voor mij zijn zoals ik graag zou willen of nodig heb betekent niet dat het geen verdriet meer geeft.. want ondanks de acceptatie is er nog steeds een leegte...
De scherpe randjes gaan er welliswaar steeds meer vanaf maar heb t er soms nog wel moeilijk mee..
Echt ontzettend bedankt voor jullie lieve en meedenkende reacties.. fijn om te lezen!
maandag 8 november 2010 om 14:04
Somehow, wat een mooie post. Wat ik eruit op maak is dat je af en toe heel moe wordt van emoties die in je lijf en je hoofd rondzingen en waar op dat moment geen tijd voor is.
Soms is het idd zo dat er geen ruimte voor is. Maar wat ik me ook afvraag, heb je vrienden om je heen die af en toe bij je ´doorprikken´? Die voelen dat er wat is bij je, en duidelijk aangeven dat ze er voor je willen zijn?
Ik ben zo´n 15 jaar ouder dan jij, ik had het geluk dat ik in mijn studentenflat huisgenoten had wonen die goede vrienden waren geworden. Dus even naar binnenlopen voor een en een kopje thee, dat kon. Vaak hoefde niet eens zo lang te duren, maar dat ankertje daar even neerleggen deed me heel veel goed.
Het kan zijn dat je heel goed naar jezelf luistert, jezelf waardeert maar dat je je ondanks dat toch niet veilig voelt. Dat komt door de ontworteling van thuis én van het geweld waar je slachtoffer van bent geweest. Je niet thuis voelen in je eigen lijf is moeilijk te verdragen en vréét energie. Dat is heel lastig als je probeert een opleiding te volgen en aan je toekomst te werken. Alsof je een soort tweesporenbeleid moet volgen en daardoor in een spagaat terecht komt. Wees redelijk in wat je van jezelf kunt eisen.
Mocht je met EMDR starten, dan raad ik je aan om daar tijd omheen voor te reserveren. Minder extra activiteiten inplannen (zoals sport of uitgaan) en na een sessie zorgen dat je even kunt slapen/rusten. Denk ook na over hoe je veilig thuis komt na een sessie. Je kunt wat gedesorienteerd zijn; ik ben na de eerste keer met mijn fiets in een greppel beland...
Het is bij mij erg goed gegaan, de EMDR. Wat er is gebeurd is in mijn hoofd verschoven naar ´toen´. De emoties zijn niet meer vastgevroren en doen geen pijn meer. Ja het was rot en het heeft zijn gevolgen. Maar het bepaalt niet meer wie ik ben en wat ik kan.
Wat je aan verdriet beschrijft, dat je met je mee moet dragen... tsja ik kan niet zeggen dat dat overgaat. Het wordt minder intens, maar het blijft. Zeker rond feestdagen kan ik me stuurloos voelen.
Ik merk dat mijn vrieden waanzinnig trots op me zijn (want het had net zo goed fout af kunnen lopen met me) en dat ze er rekening mee houden dat juist dat wat jij aangeeft een zwakke plek is. ´Verminderd belastbaar´ ben ik door dit hele verhaal. Is niet erg want ik kan een hele hoop, maar ik moet niet proberen helemaal voluit te gaan. Dan kom ik mezelf tegen, raak ik uitgeput, houdt mijn lijf het voor gezien (griep ed) en moet ik stoppen met mezelf op te jagen.
Dikke
P.S. Iemand had het over Henri Nouwen, en het je geliefd weten door God. Gewoon ´kletsen´ tegen God, en de tijd nemen om in de stilte te luisteren naar antwoorden... dat is wat mij het allermeest heeft geholpen. Ik weet niet of mijn eigen wijze innerlijk de antwoorden heeft gegeven of dat het van God komt... maar de acceptatie van de aardkloot met mij erop heb ik zo bereikt.
Nog even heel praktisch: is er iets waarmee je een gebaar naar je innerlijk kunt maken dat je er echt voor jou wilt zijn? Bijv. een speciale douchegel kopen die heel lekker ruikt en waarmee je jezelf die 5 minuten dat je onder de douche staat laat zien dat jij op nr 1 komt en dat je echt van jou houdt... overdag hoef je dan alleen maar aan je arm te ruiken en dan weet je dat weer...
Soms is het idd zo dat er geen ruimte voor is. Maar wat ik me ook afvraag, heb je vrienden om je heen die af en toe bij je ´doorprikken´? Die voelen dat er wat is bij je, en duidelijk aangeven dat ze er voor je willen zijn?
Ik ben zo´n 15 jaar ouder dan jij, ik had het geluk dat ik in mijn studentenflat huisgenoten had wonen die goede vrienden waren geworden. Dus even naar binnenlopen voor een en een kopje thee, dat kon. Vaak hoefde niet eens zo lang te duren, maar dat ankertje daar even neerleggen deed me heel veel goed.
Het kan zijn dat je heel goed naar jezelf luistert, jezelf waardeert maar dat je je ondanks dat toch niet veilig voelt. Dat komt door de ontworteling van thuis én van het geweld waar je slachtoffer van bent geweest. Je niet thuis voelen in je eigen lijf is moeilijk te verdragen en vréét energie. Dat is heel lastig als je probeert een opleiding te volgen en aan je toekomst te werken. Alsof je een soort tweesporenbeleid moet volgen en daardoor in een spagaat terecht komt. Wees redelijk in wat je van jezelf kunt eisen.
Mocht je met EMDR starten, dan raad ik je aan om daar tijd omheen voor te reserveren. Minder extra activiteiten inplannen (zoals sport of uitgaan) en na een sessie zorgen dat je even kunt slapen/rusten. Denk ook na over hoe je veilig thuis komt na een sessie. Je kunt wat gedesorienteerd zijn; ik ben na de eerste keer met mijn fiets in een greppel beland...
Het is bij mij erg goed gegaan, de EMDR. Wat er is gebeurd is in mijn hoofd verschoven naar ´toen´. De emoties zijn niet meer vastgevroren en doen geen pijn meer. Ja het was rot en het heeft zijn gevolgen. Maar het bepaalt niet meer wie ik ben en wat ik kan.
Wat je aan verdriet beschrijft, dat je met je mee moet dragen... tsja ik kan niet zeggen dat dat overgaat. Het wordt minder intens, maar het blijft. Zeker rond feestdagen kan ik me stuurloos voelen.
Ik merk dat mijn vrieden waanzinnig trots op me zijn (want het had net zo goed fout af kunnen lopen met me) en dat ze er rekening mee houden dat juist dat wat jij aangeeft een zwakke plek is. ´Verminderd belastbaar´ ben ik door dit hele verhaal. Is niet erg want ik kan een hele hoop, maar ik moet niet proberen helemaal voluit te gaan. Dan kom ik mezelf tegen, raak ik uitgeput, houdt mijn lijf het voor gezien (griep ed) en moet ik stoppen met mezelf op te jagen.
Dikke
P.S. Iemand had het over Henri Nouwen, en het je geliefd weten door God. Gewoon ´kletsen´ tegen God, en de tijd nemen om in de stilte te luisteren naar antwoorden... dat is wat mij het allermeest heeft geholpen. Ik weet niet of mijn eigen wijze innerlijk de antwoorden heeft gegeven of dat het van God komt... maar de acceptatie van de aardkloot met mij erop heb ik zo bereikt.
Nog even heel praktisch: is er iets waarmee je een gebaar naar je innerlijk kunt maken dat je er echt voor jou wilt zijn? Bijv. een speciale douchegel kopen die heel lekker ruikt en waarmee je jezelf die 5 minuten dat je onder de douche staat laat zien dat jij op nr 1 komt en dat je echt van jou houdt... overdag hoef je dan alleen maar aan je arm te ruiken en dan weet je dat weer...
dinsdag 9 november 2010 om 19:12
lieve hanke! Dank je voor je lieve post en knuffel.. Doet mij goed dat er iemand post die het ontheemde gevoel kent..
Gisteren ben ik op school in elkaar gezakt.
Daarna alleen maar huilen maar ben nog wel naar de lessen gegaan. Een heel lief klasgenootje, haar zus heeft ook paniek aanvallen dus ze kent het, is bij mij gebleven. Zon schat!
Ik ben weer over mijn grenzen heen gegaan. Stom stom stom! dacht ik. dat voelde ik al een week aankomen.. Maar ik denk ook wat betreft grenzen voor mezelf trekken dat het met vallen en opstaan gaat.
Nu hebben veel leerlingen geklaagt dat het echt te veel is wat we allemaal moeten maken op t moment dus ligt het niet helemaal aan mezelf. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik schuld bij opleiding leg want t is natuurlijk eigen verantwoordelijkheid om mijn grenzen te trekken.
ik post deze post nu even en ga verder met volgende gelijk. maar wil nog keer lezen wat je geschreven hebt want zit nu op mobiel en dan kan ik niet tussendoor teruglezen of quoten.
Gisteren ben ik op school in elkaar gezakt.
Daarna alleen maar huilen maar ben nog wel naar de lessen gegaan. Een heel lief klasgenootje, haar zus heeft ook paniek aanvallen dus ze kent het, is bij mij gebleven. Zon schat!
Ik ben weer over mijn grenzen heen gegaan. Stom stom stom! dacht ik. dat voelde ik al een week aankomen.. Maar ik denk ook wat betreft grenzen voor mezelf trekken dat het met vallen en opstaan gaat.
Nu hebben veel leerlingen geklaagt dat het echt te veel is wat we allemaal moeten maken op t moment dus ligt het niet helemaal aan mezelf. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik schuld bij opleiding leg want t is natuurlijk eigen verantwoordelijkheid om mijn grenzen te trekken.
ik post deze post nu even en ga verder met volgende gelijk. maar wil nog keer lezen wat je geschreven hebt want zit nu op mobiel en dan kan ik niet tussendoor teruglezen of quoten.
dinsdag 9 november 2010 om 19:40
inderdaad, dat onveilige gevoel is iets wat ik de hele dag met mij draag. Vind het zo fijn dat wat je schrijft zo herkenbaar is... veel mensen vinden het moeilijk dat onveilige gevoel te begrijpen. En dat begrijp ik. Ontworteld van thuis inderdaad. Geen veilige haven om naar terug te gaan wanneer het even storm is..
Dat basale gevoel van veiligheid van vertrouwen in het leven daar verlang ik zo naar. Ik heb wel 2 vriendinnen die door mij heen prikken en mij heel goed kennen. Vandaag was ik na school naar een van hen toegegaan en die zei: Morgen kom ik naar je toe en dan ga ik voor je koken. Vind het heel moeilijk die zorg dan toe te staan. Voel mij dan toch schuldig en ook dat moet ik leren meer toe te staan. Herken jij dat?
Tweesporenbeleid, inderdaad zo voelt het. Want ik wil net als anderen studenten gewoon kunnen studeren en uitgaan en werken en leuke dingen doen. Maar ik moet je zeggen dat uitgaan voor mij niet kan. Ik ben doodmoe als ik van school thuis kom bovendien vind ik uitgaan eng. Als ik midden op de dansvloer sta en t wordt ineens heel druk raak ik zo in paniek. Ik probeer het soms. eens in de drie maanden ofzo. Want ben een sociaal type en ook voor mezelf wil ik t blijven doen om t maar niet helemaal te vermijden.
Ik ben nu een jaar klaar met deeltijdtherapie. In tussentijd ben ik twee keer verhuisd heb ik tussendoor geprobeerd weer kleine stap te maken naar werk door van de zomer parttime te werken en heb ik zeer enerverende periode met mijn partner achter de rug die nu voor heel lang in buitenland zit.
De dag nadat mijn partner vertrok begon mijn opleiding.
Vanmiddag vroeg mijn vriendin of ik niet te vroeg met opleiding begonnen was..
Die vraag heb ik mezelf ool gesteld. Soms denk ik van niet. Maar eigenlijk zou ik nog zo graag aan een aantal dingen willen werken voor mezelf waar nu geen ruimte voor is vanwege opleiding. En juist door de opleiding loop ik tegen die dingen aan waardoor ik weet dat ik er nog aan moet werken.
Ik zou graag yoga willen doen en twee keer in de week willen sporten omdat ook dat bijdraagt aan eem goed gevoel door de stoffen die je aan maakt. Ik zou graag willen schilderen en mezelf echt structuur willen aanbrengen..
Ik hoopte dat juist opleiding zou zorgen voor structuur maar omdat we zoveel moeten maken ben ik ook na school alleen nog maar bezig met verslagenmaken en stage en dat soort dingen...
Zit eigenlijk nu beetje met een dilemma..
Hoe ervaar jij nu 'de veiligheid' ?
Heb je die voor jezelf kunnen vinden en voelen?
Wat betreft iets voor mezelf? Lezen en zelf schrijven.. Schrijven kan ik echt mijn ei in kwijt. Maar ook voor lezen en schrijven moet ik echt weer tijd voor maken
liefs
Dat basale gevoel van veiligheid van vertrouwen in het leven daar verlang ik zo naar. Ik heb wel 2 vriendinnen die door mij heen prikken en mij heel goed kennen. Vandaag was ik na school naar een van hen toegegaan en die zei: Morgen kom ik naar je toe en dan ga ik voor je koken. Vind het heel moeilijk die zorg dan toe te staan. Voel mij dan toch schuldig en ook dat moet ik leren meer toe te staan. Herken jij dat?
Tweesporenbeleid, inderdaad zo voelt het. Want ik wil net als anderen studenten gewoon kunnen studeren en uitgaan en werken en leuke dingen doen. Maar ik moet je zeggen dat uitgaan voor mij niet kan. Ik ben doodmoe als ik van school thuis kom bovendien vind ik uitgaan eng. Als ik midden op de dansvloer sta en t wordt ineens heel druk raak ik zo in paniek. Ik probeer het soms. eens in de drie maanden ofzo. Want ben een sociaal type en ook voor mezelf wil ik t blijven doen om t maar niet helemaal te vermijden.
Ik ben nu een jaar klaar met deeltijdtherapie. In tussentijd ben ik twee keer verhuisd heb ik tussendoor geprobeerd weer kleine stap te maken naar werk door van de zomer parttime te werken en heb ik zeer enerverende periode met mijn partner achter de rug die nu voor heel lang in buitenland zit.
De dag nadat mijn partner vertrok begon mijn opleiding.
Vanmiddag vroeg mijn vriendin of ik niet te vroeg met opleiding begonnen was..
Die vraag heb ik mezelf ool gesteld. Soms denk ik van niet. Maar eigenlijk zou ik nog zo graag aan een aantal dingen willen werken voor mezelf waar nu geen ruimte voor is vanwege opleiding. En juist door de opleiding loop ik tegen die dingen aan waardoor ik weet dat ik er nog aan moet werken.
Ik zou graag yoga willen doen en twee keer in de week willen sporten omdat ook dat bijdraagt aan eem goed gevoel door de stoffen die je aan maakt. Ik zou graag willen schilderen en mezelf echt structuur willen aanbrengen..
Ik hoopte dat juist opleiding zou zorgen voor structuur maar omdat we zoveel moeten maken ben ik ook na school alleen nog maar bezig met verslagenmaken en stage en dat soort dingen...
Zit eigenlijk nu beetje met een dilemma..
Hoe ervaar jij nu 'de veiligheid' ?
Heb je die voor jezelf kunnen vinden en voelen?
Wat betreft iets voor mezelf? Lezen en zelf schrijven.. Schrijven kan ik echt mijn ei in kwijt. Maar ook voor lezen en schrijven moet ik echt weer tijd voor maken
liefs
dinsdag 9 november 2010 om 22:50
Deeltijdopleiding, is dat een optie? Of aangeven dat je vertraging op gaat lopen, en zodoende wat langer over de opleiding doen? Daarin de lat lager leggen, evt 1 dag per week ´vrij´ nemen van school en dan die dingen doen waar jij zo´n behoefte aan hebt... Eerlijk gezegd weet ik niet of je wat aan mijn praktische tips hebt. Ik ben niet het schoolvoorbeeld van dit soort processen kunnen combineren met school of werk...
Heel lang heb ik veel geschreven. Multomappen vol met mijn schrijfsels. Het was belangrijk om woorden te vinden en me te uiten. Dat wat ik had ervaren, dat wat me had getekend was zo ongrijpbaar, het was zo makkelijk om het af te doen als aanstellerij van mij.... schrijven was het tegengif daarvoor. Eenmaal op papier kwam de wrangheid naar voren van wat ik had meegemaakt. Het werd tastbaar. Dat was ook heel pijnlijk want ik werd geconfronteerd met de machteloosheid van toen.
Ik kan wel zeggen dat ik me nu veilig voel. De EMDR heeft daar heel erg bij geholpen: geen herbelevingen meer, geen paniek en angst. Maar ik kan niet zeggen dat ik me altijd geborgen voel, dat is de schade van het geen thuisfront hebben.
In kleine dingen merk ik dat gevoel van veiligheid. Grommen van genoegen omdat ik warme choco voor mezelf heb gemaakt en dat onder een dekentje op de bank opdrink. Mezelf een kusje geven op de schouder omdat ik van mij houd. Mijn handen op mijn buik leggen, in een driehoek onder mijn navel, en dan heel rustig ademen lekker rustig te worden. Dit zijn 3 voorbeelden die ik het afgelopen etmaal heb beleefd.
Mindfullness heeft ook erg geholpen; ik heb vooral geleerd dat wat ik voel niet de waarheid hoeft te zijn. Als ik bang ben, is de situatie misschien feitelijk wél veilig en is dit een emotie die met me aan de haal gaat. Gewoon als een golf de emotie uitzitten- me er dus ook niet tegen verzetten- en overgaan tot de orde van de dag. Dat heeft gemaakt dat ik praktisch gezien veel meer dingen voor elkaar kreeg.
Klein voorbeeld: Daarnet moest ik batterijen van mijn achterlamp verwisselen. Prutsen aan mijn fiets is niet mijn favo bezigheid maar ik wil het wel kunnen. Het ging niet geheel vlekkeloos en ik werd boos van frustratie; paniek lag op de loer. Dan is het zaak om mezelf rustig toe te spreken: ´Ga maar door tot het af is. Dan ben je maar iets te laat bij zingen. Niet stampvoeten (ben aan het herstellen van een fikse beenblessure), schelden mag als het zachtjes gaat. Echt, het komt wel goed.´
Klinkt suf maar het werkt wel. Mezelf zo benaderen heeft me veel veiligheid gebracht. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik honger, kou of dorst zal lijden. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik niet op nr 1 sta, dat anderen voor mijn belang gaan. Dat is die verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Het levert me rust op. Geen strijd meer of ik wel mag eten van mezelf, uit straf omdat ik teveel negatieve gevoelens zou hebben. Dat ligt achter me.
Niet uit kunnen gaan vanwege de prikkels en het beschonken zijn van anderen.... zó herkenbaar. Ik wíl het niet meer kunnen, doe mezelf geweld aan. Dan maar gezellig high tea´en of een bbq buiten in de zomer, of uit eten of tot 9 uur in het café rondhangen. Dan geniet ik, dat zijn de momenten dat ik merk dat vrienden heel blij zijn mij te kennen.
Vroegeh kon ik me bezwaard voelen als vrienden dingen aanboden zoals die vriendin die komt koken bij je. Het me eraan overgeven, voelen dat dit een soort familie is, die zich thuisvoelt in mijn huis en iets aanbiedt omdat zij het zelf ook vooral heel gezellig vindt om te doen en er te zijn... dat is een besef wat gekomen is toen e.e.a. wederkerig werd.
Het is een geschenk dichtbij iemand te mogen zijn. Scharrelen in iemands keuken is een vorm van intimiteit die heel prettig kan zijn, voor beiden.
Liefs, Hanke
Heel lang heb ik veel geschreven. Multomappen vol met mijn schrijfsels. Het was belangrijk om woorden te vinden en me te uiten. Dat wat ik had ervaren, dat wat me had getekend was zo ongrijpbaar, het was zo makkelijk om het af te doen als aanstellerij van mij.... schrijven was het tegengif daarvoor. Eenmaal op papier kwam de wrangheid naar voren van wat ik had meegemaakt. Het werd tastbaar. Dat was ook heel pijnlijk want ik werd geconfronteerd met de machteloosheid van toen.
Ik kan wel zeggen dat ik me nu veilig voel. De EMDR heeft daar heel erg bij geholpen: geen herbelevingen meer, geen paniek en angst. Maar ik kan niet zeggen dat ik me altijd geborgen voel, dat is de schade van het geen thuisfront hebben.
In kleine dingen merk ik dat gevoel van veiligheid. Grommen van genoegen omdat ik warme choco voor mezelf heb gemaakt en dat onder een dekentje op de bank opdrink. Mezelf een kusje geven op de schouder omdat ik van mij houd. Mijn handen op mijn buik leggen, in een driehoek onder mijn navel, en dan heel rustig ademen lekker rustig te worden. Dit zijn 3 voorbeelden die ik het afgelopen etmaal heb beleefd.
Mindfullness heeft ook erg geholpen; ik heb vooral geleerd dat wat ik voel niet de waarheid hoeft te zijn. Als ik bang ben, is de situatie misschien feitelijk wél veilig en is dit een emotie die met me aan de haal gaat. Gewoon als een golf de emotie uitzitten- me er dus ook niet tegen verzetten- en overgaan tot de orde van de dag. Dat heeft gemaakt dat ik praktisch gezien veel meer dingen voor elkaar kreeg.
Klein voorbeeld: Daarnet moest ik batterijen van mijn achterlamp verwisselen. Prutsen aan mijn fiets is niet mijn favo bezigheid maar ik wil het wel kunnen. Het ging niet geheel vlekkeloos en ik werd boos van frustratie; paniek lag op de loer. Dan is het zaak om mezelf rustig toe te spreken: ´Ga maar door tot het af is. Dan ben je maar iets te laat bij zingen. Niet stampvoeten (ben aan het herstellen van een fikse beenblessure), schelden mag als het zachtjes gaat. Echt, het komt wel goed.´
Klinkt suf maar het werkt wel. Mezelf zo benaderen heeft me veel veiligheid gebracht. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik honger, kou of dorst zal lijden. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik niet op nr 1 sta, dat anderen voor mijn belang gaan. Dat is die verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Het levert me rust op. Geen strijd meer of ik wel mag eten van mezelf, uit straf omdat ik teveel negatieve gevoelens zou hebben. Dat ligt achter me.
Niet uit kunnen gaan vanwege de prikkels en het beschonken zijn van anderen.... zó herkenbaar. Ik wíl het niet meer kunnen, doe mezelf geweld aan. Dan maar gezellig high tea´en of een bbq buiten in de zomer, of uit eten of tot 9 uur in het café rondhangen. Dan geniet ik, dat zijn de momenten dat ik merk dat vrienden heel blij zijn mij te kennen.
Vroegeh kon ik me bezwaard voelen als vrienden dingen aanboden zoals die vriendin die komt koken bij je. Het me eraan overgeven, voelen dat dit een soort familie is, die zich thuisvoelt in mijn huis en iets aanbiedt omdat zij het zelf ook vooral heel gezellig vindt om te doen en er te zijn... dat is een besef wat gekomen is toen e.e.a. wederkerig werd.
Het is een geschenk dichtbij iemand te mogen zijn. Scharrelen in iemands keuken is een vorm van intimiteit die heel prettig kan zijn, voor beiden.
Liefs, Hanke
