Psyche
alle pijlers
Eng
woensdag 10 november 2010 om 18:01
Ik heb geen fijne week, dat weet ik zelf, en niemand die het onderstaande leest zal het ontkennen.
Alleen vind ik mijn reactie erop zo raar, beangstigend bijna.
Of: ik voel me angstig, is dat terecht?
Ik weet dat ik het de laatste weken schreeuwend druk heb, zit in een malle molen van de gewone dagelijkse verplichtingen, werk en huishouden, daarnaast ben ik niet fit, ga voor pijnklachten regelmatig naar de fysio, maar ik ben ook gewoon erg moe (logisch want ik doe ook zo veel), wordt sinds het verzetten van de klok steevast om 5 uur 's morgens wakker en lig dan vervolgens een uur te draaien omdat mijn lichaam dan ook pijn doet, en daarnaast zijn er ook nog dingen die ik leuk vind om te doen, wat eigenlijk mijn ontspanning moet zijn, maar dat eigenlijk ook een 'to do' is geworden, omdat het buitenshuis is.
Was al van plan minder te gaan doen en niet meer dingen op een dag te plannen om wat meer rust in te bouwen.
Bovendien gaat het missen van een klankbord (ik heb geen relatie) me zo nu en dan echt tegenstaan.
Zou zo graag eens een keer thuis willen komen, neer kunnen ploffen of een bord eten voor mijn neus krijgen waar ik zelf helemaal niks aan heb hoeven doen..
Tot zover de dingen die ik zelf in de hand heb.
Maar nu is gisteren mijn portemonnee gestolen, terwijl deze achter slot en grendel zat.
Op het moment dat ik het besef had dat dit gebeurd was, ben ik gaan handelen door te doen wat dan nodig is. Telefoontjes plegen om de pasjes te blokkeren, aangifte doen van diefstal.
Vervolgens naar huis gegaan en ik voelde me, eenmaal van de schrik bekomen wel rustig, alles was onder controle, en ik heb thuis nog wel wat geld om de eerste week de noodzakelijke boodschappen te doen. Geen man overboord dus.
Vanochtend op mijn werk begon het me ineens aan te grijpen en ik ben bijna niet produktief geweest, en toen ik naar huis ging had ik barstende koppijn. Heb alles voor de rest van de dag afgezegd onder de mededeling dat ik me niet goed voel, en ben naar huis gegaan waar ik op de bank in slaap ben gevallen.
Toen ik wakker was heb ik een beetje de krant doorgebladerd en mijn mail gekeken.
Ineens grijpt alle onrecht, dierenleed en criminaliteit me aan.
Het maakt me angstig en dat gevoel ken ik op deze manier niet.
Ben ineens bang dat ik ziek zal worden en doodga.
Alsof ik de controle over mijn leven kwijt aan het raken ben.
Ik ga er maar vanuit dat ik oververmoeid ben en dat het gestolen worden van mijn portemonnee de druppel is.
En ik hoop dat het gauw overgaat.
Wat is dit een eng gevoel.
Alleen vind ik mijn reactie erop zo raar, beangstigend bijna.
Of: ik voel me angstig, is dat terecht?
Ik weet dat ik het de laatste weken schreeuwend druk heb, zit in een malle molen van de gewone dagelijkse verplichtingen, werk en huishouden, daarnaast ben ik niet fit, ga voor pijnklachten regelmatig naar de fysio, maar ik ben ook gewoon erg moe (logisch want ik doe ook zo veel), wordt sinds het verzetten van de klok steevast om 5 uur 's morgens wakker en lig dan vervolgens een uur te draaien omdat mijn lichaam dan ook pijn doet, en daarnaast zijn er ook nog dingen die ik leuk vind om te doen, wat eigenlijk mijn ontspanning moet zijn, maar dat eigenlijk ook een 'to do' is geworden, omdat het buitenshuis is.
Was al van plan minder te gaan doen en niet meer dingen op een dag te plannen om wat meer rust in te bouwen.
Bovendien gaat het missen van een klankbord (ik heb geen relatie) me zo nu en dan echt tegenstaan.
Zou zo graag eens een keer thuis willen komen, neer kunnen ploffen of een bord eten voor mijn neus krijgen waar ik zelf helemaal niks aan heb hoeven doen..
Tot zover de dingen die ik zelf in de hand heb.
Maar nu is gisteren mijn portemonnee gestolen, terwijl deze achter slot en grendel zat.
Op het moment dat ik het besef had dat dit gebeurd was, ben ik gaan handelen door te doen wat dan nodig is. Telefoontjes plegen om de pasjes te blokkeren, aangifte doen van diefstal.
Vervolgens naar huis gegaan en ik voelde me, eenmaal van de schrik bekomen wel rustig, alles was onder controle, en ik heb thuis nog wel wat geld om de eerste week de noodzakelijke boodschappen te doen. Geen man overboord dus.
Vanochtend op mijn werk begon het me ineens aan te grijpen en ik ben bijna niet produktief geweest, en toen ik naar huis ging had ik barstende koppijn. Heb alles voor de rest van de dag afgezegd onder de mededeling dat ik me niet goed voel, en ben naar huis gegaan waar ik op de bank in slaap ben gevallen.
Toen ik wakker was heb ik een beetje de krant doorgebladerd en mijn mail gekeken.
Ineens grijpt alle onrecht, dierenleed en criminaliteit me aan.
Het maakt me angstig en dat gevoel ken ik op deze manier niet.
Ben ineens bang dat ik ziek zal worden en doodga.
Alsof ik de controle over mijn leven kwijt aan het raken ben.
Ik ga er maar vanuit dat ik oververmoeid ben en dat het gestolen worden van mijn portemonnee de druppel is.
En ik hoop dat het gauw overgaat.
Wat is dit een eng gevoel.
woensdag 10 november 2010 om 18:15
woensdag 10 november 2010 om 18:23
Hoeveel signalen wil je hebben om het rustiger aan te gaan doen?
Trouwens heb ik ook altijd pas achteraf een emotionele reactie als er wat gebeurd is. Dus de diefstal van je portemonnee komt nu pas binnen. Geeft niets, laat het gewoon even zo zijn. Bel een vriendin of iemand die jou goed kent, praat het van je af en bouw een week met veel rust in. Hier staan al veel tips, maak het jezelf gemakkelijk en omring je met lieve mensen.
Veel succes!
Trouwens heb ik ook altijd pas achteraf een emotionele reactie als er wat gebeurd is. Dus de diefstal van je portemonnee komt nu pas binnen. Geeft niets, laat het gewoon even zo zijn. Bel een vriendin of iemand die jou goed kent, praat het van je af en bouw een week met veel rust in. Hier staan al veel tips, maak het jezelf gemakkelijk en omring je met lieve mensen.
Veel succes!
woensdag 10 november 2010 om 18:36
Toen ik de OT ging schrijven gingen er nog meer dingen door mijn hoofd die ik ter illustratie wilde neerzetten.
Ik ben een paar dagen geleden ternauwernood van mijn fiets gevlogen door een meeuw, die opsteeg en rakelings langs mijn gezicht ging.
Ik ging een jas passen en had mijn tas op de grond gezet, toen ik even me omdraaide om een andere maat te pakken was er een vrouw voor 'mijn' spiegel gaan staan en toen ik terug kwam zag ik dat die haar jas over mijn tas heen gelegd had. Toen ik terug kwam wilde ik naar een andere spiegel toelopen, en dacht ik: o ja! Mijn tas. Ik wist dat ik die exact dáár had neergelegd waar die jas lag en tilde de jas op terwijl ik de opmerking maakte: Nou, ik zal mijn tas maar even meenemen, niet?
Op dat moment dacht ik dat ik aan diefstal ontsnapt was.
Ook kwam ik vandeweek de straat infietsen toen een van mijn katten kwam aansprinten. Ik zag dat hij de straat wilde oversteken en ik zag van de andere kant een fietser met grote snelheid naderen.
Ik waarschuwde de man en probeerde mijn kat aan de kant te dirigeren wat dus niet werkte. Die vent begon juist harder te fietsen en mijn kat stond te twijfelen welke kant hij zou opvluchten.
Hij koos toch voor oversteken en het scheelde maar een fractie of het dier zou finaal in tweeën zijn gereden.
Ik schoot uit mijn slof en riep hem na of hij niet had kunnen remmen, de vieze vuile gore kloothufter. Geen reactie.
Dit is niks voor mij, dus ik wist al dat ik behoorlijk gestresst ben.
Maar de portemonnee is dan wel de druppel.
Ik ben een paar dagen geleden ternauwernood van mijn fiets gevlogen door een meeuw, die opsteeg en rakelings langs mijn gezicht ging.
Ik ging een jas passen en had mijn tas op de grond gezet, toen ik even me omdraaide om een andere maat te pakken was er een vrouw voor 'mijn' spiegel gaan staan en toen ik terug kwam zag ik dat die haar jas over mijn tas heen gelegd had. Toen ik terug kwam wilde ik naar een andere spiegel toelopen, en dacht ik: o ja! Mijn tas. Ik wist dat ik die exact dáár had neergelegd waar die jas lag en tilde de jas op terwijl ik de opmerking maakte: Nou, ik zal mijn tas maar even meenemen, niet?
Op dat moment dacht ik dat ik aan diefstal ontsnapt was.
Ook kwam ik vandeweek de straat infietsen toen een van mijn katten kwam aansprinten. Ik zag dat hij de straat wilde oversteken en ik zag van de andere kant een fietser met grote snelheid naderen.
Ik waarschuwde de man en probeerde mijn kat aan de kant te dirigeren wat dus niet werkte. Die vent begon juist harder te fietsen en mijn kat stond te twijfelen welke kant hij zou opvluchten.
Hij koos toch voor oversteken en het scheelde maar een fractie of het dier zou finaal in tweeën zijn gereden.
Ik schoot uit mijn slof en riep hem na of hij niet had kunnen remmen, de vieze vuile gore kloothufter. Geen reactie.
Dit is niks voor mij, dus ik wist al dat ik behoorlijk gestresst ben.
Maar de portemonnee is dan wel de druppel.
woensdag 10 november 2010 om 18:41
Lijkt me dat je tegen de grenzen van je lichaam en geest aanloopt. Meestal herken je dit pas te laat, maar hoe langer je dit laat aanslepen, hoe moeilijker het wordt om weer rust in je lijf te krijgen.
Goed dat je alles voor de rest hebt afgezegd en misschien moet je dat maar even wat vaker doen, ook al is dat even vervelend... want als je steeds dieper wegzakt, help je jezelf helemaal niet.
Ik hoop dat het je lukt om je eigen welzijn voorop te zetten!
Goed dat je alles voor de rest hebt afgezegd en misschien moet je dat maar even wat vaker doen, ook al is dat even vervelend... want als je steeds dieper wegzakt, help je jezelf helemaal niet.
Ik hoop dat het je lukt om je eigen welzijn voorop te zetten!
woensdag 10 november 2010 om 18:51
Ik kan wel zeggen dat je rustiger aan moet doen, maar ik denk dat je dat ook zelf wel weet.
Ik heb een paar weken terug op dat punt gezeten.
Had op een haar na mijn baan opgezegd, kreeg mezelf de bank al niet eens meer af om te gaan wandelen, kon in de rij voor de kassa al helemaal uit mijn pannekoek gaan als iemand voor mij nog even die vergeten pak melk ging halen. Zag gevaren en situaties die ander niet zagen.
Na het hier op het forum gezet te hebben (Gezocht: oplader) ben ik bij de huisarts binnen gestapt. Hij dacht aan PCO. Maar uit mijn bloedwaardes blijkt dat ik dit jaar nog pfeiffer gehad heb en daar dwars doorheen gedenderd ben. Nu eist het alsmaar door gaan zijn tol.
Gelukkig heb ik wel een partner die er voor me is.
Kun je een vriendin of vriend vragen om een paar dagen in de week voor je te zorgen?
Ik heb een paar weken terug op dat punt gezeten.
Had op een haar na mijn baan opgezegd, kreeg mezelf de bank al niet eens meer af om te gaan wandelen, kon in de rij voor de kassa al helemaal uit mijn pannekoek gaan als iemand voor mij nog even die vergeten pak melk ging halen. Zag gevaren en situaties die ander niet zagen.
Na het hier op het forum gezet te hebben (Gezocht: oplader) ben ik bij de huisarts binnen gestapt. Hij dacht aan PCO. Maar uit mijn bloedwaardes blijkt dat ik dit jaar nog pfeiffer gehad heb en daar dwars doorheen gedenderd ben. Nu eist het alsmaar door gaan zijn tol.
Gelukkig heb ik wel een partner die er voor me is.
Kun je een vriendin of vriend vragen om een paar dagen in de week voor je te zorgen?
woensdag 10 november 2010 om 18:51
Ik herken het angstige gevoel. Ook bij mij komt dat naar voren als ik stress heb. Incidenten die ik normaal snel weer zou vergeten, worden opeens heel groot en vervelend. Ik ben dan huilerig, krijg enge en depressieve gedachten en voel me vooral heel eenzaam. Dit kan een dag duren, maar ook soms een hele week of langer. Het enige wat mij helpt is er toch met iemand over te praten. Dit druist eigenlijk ontzettend tegen mijn gevoel in. Ik vraag namelijk het liefst niet om hulp, ben ontzettend perfectionistisch en zie hulp vragen als falen. Toch weet ik dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven en bij iemand moet aangeven dat ik kapot ben.
Ik denk dat bij mij mijn perfectionisme me het meest in de weg zit. Ik wil de controle houden en zie alles in die periodes door mijn vingers glippen. Een ontzettend angstig en machteloos gevoel.
Ik weet niet of je dit herkent?
woensdag 10 november 2010 om 18:53
Misschien dat je puur voor het verlies van je portemonnee slachtofferhulp kan bellen, maar eigenlijk denk ik dat je als de wiedeweerga jezelf rust (met hoofdletters) moet gunnen en eventueel langs je huisarts gaan, om te kijken wat hij er van vindt. in mijn oren klinkt je hele leven op dit moment niet gezond, in de zin van té druk, te veel stress. De dingen die je beschrijft zijn namelijk vervelend, maar volgens mij niet zo erg om je zó te gaan gedragen en voelen.
woensdag 10 november 2010 om 19:07
quote:Perel schreef op 10 november 2010 @ 18:36:
Toen ik de OT ging schrijven gingen er nog meer dingen door mijn hoofd die ik ter illustratie wilde neerzetten.
Ik ben een paar dagen geleden ternauwernood van mijn fiets gevlogen door een meeuw, die opsteeg en rakelings langs mijn gezicht ging.
Ik ging een jas passen en had mijn tas op de grond gezet, toen ik even me omdraaide om een andere maat te pakken was er een vrouw voor 'mijn' spiegel gaan staan en toen ik terug kwam zag ik dat die haar jas over mijn tas heen gelegd had. Toen ik terug kwam wilde ik naar een andere spiegel toelopen, en dacht ik: o ja! Mijn tas. Ik wist dat ik die exact dáár had neergelegd waar die jas lag en tilde de jas op terwijl ik de opmerking maakte: Nou, ik zal mijn tas maar even meenemen, niet?
Op dat moment dacht ik dat ik aan diefstal ontsnapt was.
Ook kwam ik vandeweek de straat infietsen toen een van mijn katten kwam aansprinten. Ik zag dat hij de straat wilde oversteken en ik zag van de andere kant een fietser met grote snelheid naderen.
Ik waarschuwde de man en probeerde mijn kat aan de kant te dirigeren wat dus niet werkte. Die vent begon juist harder te fietsen en mijn kat stond te twijfelen welke kant hij zou opvluchten.
Hij koos toch voor oversteken en het scheelde maar een fractie of het dier zou finaal in tweeën zijn gereden.
Ik schoot uit mijn slof en riep hem na of hij niet had kunnen remmen, de vieze vuile gore kloothufter. Geen reactie.
Dit is niks voor mij, dus ik wist al dat ik behoorlijk gestresst ben.
Maar de portemonnee is dan wel de druppel.De beschrijvingen hierboven illustreren eigenlijk alleen maar dat je op dit moment heel weinig aankunt. Ik denk dat je tegen een burn out of iets dergelijks aan zit. Ik zou snel naar de huisarts gaan, rust nemen en proberen te relativeren, want van je stuk worden gebracht door een laagvliegende meeuw, dat gaat nergens meer over. Het klinkt alsof de rek er helemaal uit is, dus probeer tijd voor jezelf te nemen om de batterij weer op te laden. Veel succes!
Toen ik de OT ging schrijven gingen er nog meer dingen door mijn hoofd die ik ter illustratie wilde neerzetten.
Ik ben een paar dagen geleden ternauwernood van mijn fiets gevlogen door een meeuw, die opsteeg en rakelings langs mijn gezicht ging.
Ik ging een jas passen en had mijn tas op de grond gezet, toen ik even me omdraaide om een andere maat te pakken was er een vrouw voor 'mijn' spiegel gaan staan en toen ik terug kwam zag ik dat die haar jas over mijn tas heen gelegd had. Toen ik terug kwam wilde ik naar een andere spiegel toelopen, en dacht ik: o ja! Mijn tas. Ik wist dat ik die exact dáár had neergelegd waar die jas lag en tilde de jas op terwijl ik de opmerking maakte: Nou, ik zal mijn tas maar even meenemen, niet?
Op dat moment dacht ik dat ik aan diefstal ontsnapt was.
Ook kwam ik vandeweek de straat infietsen toen een van mijn katten kwam aansprinten. Ik zag dat hij de straat wilde oversteken en ik zag van de andere kant een fietser met grote snelheid naderen.
Ik waarschuwde de man en probeerde mijn kat aan de kant te dirigeren wat dus niet werkte. Die vent begon juist harder te fietsen en mijn kat stond te twijfelen welke kant hij zou opvluchten.
Hij koos toch voor oversteken en het scheelde maar een fractie of het dier zou finaal in tweeën zijn gereden.
Ik schoot uit mijn slof en riep hem na of hij niet had kunnen remmen, de vieze vuile gore kloothufter. Geen reactie.
Dit is niks voor mij, dus ik wist al dat ik behoorlijk gestresst ben.
Maar de portemonnee is dan wel de druppel.De beschrijvingen hierboven illustreren eigenlijk alleen maar dat je op dit moment heel weinig aankunt. Ik denk dat je tegen een burn out of iets dergelijks aan zit. Ik zou snel naar de huisarts gaan, rust nemen en proberen te relativeren, want van je stuk worden gebracht door een laagvliegende meeuw, dat gaat nergens meer over. Het klinkt alsof de rek er helemaal uit is, dus probeer tijd voor jezelf te nemen om de batterij weer op te laden. Veel succes!
woensdag 10 november 2010 om 19:18
Dankjulliewel voor de reacties.
Ik weet het zelf ook hoor, zulke dingen als bv met die meeuw.
(hoewel, ze zijn groot hoor, en als er dan eentje klapwiekend op je af komt vliegen, en je ziet datie niet van plan is om voor jou uit te wijken)
Op mijn werk voel ik me fijn, ik zal me dan ook niet ziekmelden. Wat daarbuiten allemaal kan worden geminderd zal ik ook echt minderen.
Ik zal in de loop van de volgende week bij de huisarts langsgaan en het hebben over het slechte slapen en of er geen andere mogelijkheid is waarop ik met mijn bekkenpijn kan omgaan, want het is zolangzamerhand wel chronisch te noemen.
Ik heb er al jaren last van met tussenpozen, maar die worden steeds korter.
Er heeft net een vriendin gebeld waarbij ik mijn hart gelucht heb, en bij haar kan ik altijd en voor wat dan ook terecht. Maar het vertellen en begrip lucht ook al iets op.
En het schrijven hier en jullie reakties daarop ook.
Ik weet het zelf ook hoor, zulke dingen als bv met die meeuw.
(hoewel, ze zijn groot hoor, en als er dan eentje klapwiekend op je af komt vliegen, en je ziet datie niet van plan is om voor jou uit te wijken)
Op mijn werk voel ik me fijn, ik zal me dan ook niet ziekmelden. Wat daarbuiten allemaal kan worden geminderd zal ik ook echt minderen.
Ik zal in de loop van de volgende week bij de huisarts langsgaan en het hebben over het slechte slapen en of er geen andere mogelijkheid is waarop ik met mijn bekkenpijn kan omgaan, want het is zolangzamerhand wel chronisch te noemen.
Ik heb er al jaren last van met tussenpozen, maar die worden steeds korter.
Er heeft net een vriendin gebeld waarbij ik mijn hart gelucht heb, en bij haar kan ik altijd en voor wat dan ook terecht. Maar het vertellen en begrip lucht ook al iets op.
En het schrijven hier en jullie reakties daarop ook.
woensdag 10 november 2010 om 19:25
Verademuis, dit herken ik zeker.
MP, Tikker, en Poloppie: ja ik heb wel veel hooi op mijn vork. Anderen zou ik waarschuwen dat dat fout gaat op een gegeven moment.
Tijgermeisje ik ga me inderdaad een beetje afsluiten van het nieuws en dergelijke, kan beter maar even geen narigheid van anderen opnemen.
Kusunum ik ga je topic zo even lezen.
Kastanjez en Lauren, verstandelijk weet ik dat de manier waarop ik reageer buiten proporties is, dat maakt het ook zo vreemd.
Ik doe zo, maar ik ken mezelf zo niet.
MP, Tikker, en Poloppie: ja ik heb wel veel hooi op mijn vork. Anderen zou ik waarschuwen dat dat fout gaat op een gegeven moment.
Tijgermeisje ik ga me inderdaad een beetje afsluiten van het nieuws en dergelijke, kan beter maar even geen narigheid van anderen opnemen.
Kusunum ik ga je topic zo even lezen.
Kastanjez en Lauren, verstandelijk weet ik dat de manier waarop ik reageer buiten proporties is, dat maakt het ook zo vreemd.
Ik doe zo, maar ik ken mezelf zo niet.
woensdag 10 november 2010 om 19:28
Hoe is je portemonnee trouwens gestolen? Ben je beroofd? Ik kan me namelijk voorstellen dat je daarvan erg onder de indruk bent, maar die meeuw? Of je kat die oversteekt? Nee sorry, dat stelt ècht weinig voor. Ik denk dat het belangrijk is dat te beseffen, dat het aan je eigen stresspeil ligt dat je bij een klein voorval enorm in de stress schiet.
woensdag 10 november 2010 om 19:29
Kusunum: ik heb alleen nog maar de OP gezien, en ik zou hem zelf geschreven kunnen hebben.
Afgelopen zondag zei ik het nog tegen iemand: ik zou wel in winterslaap willen. Drie maanden niks hoeven, niks moeten, en wegkruipen in mijn warme holletje.
Ik heb het toen gezegd, maar nu pas 'hoor' ik de betekenis achter de woorden. Het is me allemaal teveel.
Afgelopen zondag zei ik het nog tegen iemand: ik zou wel in winterslaap willen. Drie maanden niks hoeven, niks moeten, en wegkruipen in mijn warme holletje.
Ik heb het toen gezegd, maar nu pas 'hoor' ik de betekenis achter de woorden. Het is me allemaal teveel.
woensdag 10 november 2010 om 19:38
Perel, misschien kun je tijdelijk (maximaal 2 weken) pijnstillers nemen voor de nacht.
Dit zorgt ervoor dat je beter uitrust en de dag beter aankunt.
Ik ken het probleem bekkenpijn, en mijn revalidatiearts kwam met dit advies. Ik doe het al jaren zo, bij moeheid of een druk programma ga ik juist 's nachts aan de pijnstillers. Overleg dat ook eens met je huisarts, en zo ja, welke medicijnen dan het beste zijn. Sterkte, dit gaat wel weer over, zie het als een signaal van je lichaam. Het doet het dus juist goed, het zorgt goed voor je. Beschouw het niet als negatief maar als zorgend voor. Knap toch van je lijf?
Dit zorgt ervoor dat je beter uitrust en de dag beter aankunt.
Ik ken het probleem bekkenpijn, en mijn revalidatiearts kwam met dit advies. Ik doe het al jaren zo, bij moeheid of een druk programma ga ik juist 's nachts aan de pijnstillers. Overleg dat ook eens met je huisarts, en zo ja, welke medicijnen dan het beste zijn. Sterkte, dit gaat wel weer over, zie het als een signaal van je lichaam. Het doet het dus juist goed, het zorgt goed voor je. Beschouw het niet als negatief maar als zorgend voor. Knap toch van je lijf?
woensdag 10 november 2010 om 19:40
Ik ben ook blijven werken, ook (helaas) geen overwerk uit de weg gegaan. Wel heb ik mijn omgeving duidelijk gemaakt dat ik maar 1 ding op een dag doe.
Dus OF te werk OF bij een vriendin langs OF winkelen OF visite.
Enenenenenenenenen (iets waar ik overigens groot fan van ben, en wat me veel moeite kost om niet te doen) doe ik even niet.
Heb jij ook moeite met nee zeggen? Dat als je er helemaal klaar voor bent om met een boek en een glas wijn op de bank te gaan zitten (en je weet dat je dat heeeeel hard nodig hebt) en een vriendin belt omdat ze even in een relatiedip zit sta jij dan ook op, trek je schoenen aan en stap je in de auto?
Of als je naar het bos zou om te wandelen, neem je dan ook de hond van je schoonouders (incluus schoonma) mee omdat die er ook zo nodig uit moet volgens haar?
Dus OF te werk OF bij een vriendin langs OF winkelen OF visite.
Enenenenenenenenen (iets waar ik overigens groot fan van ben, en wat me veel moeite kost om niet te doen) doe ik even niet.
Heb jij ook moeite met nee zeggen? Dat als je er helemaal klaar voor bent om met een boek en een glas wijn op de bank te gaan zitten (en je weet dat je dat heeeeel hard nodig hebt) en een vriendin belt omdat ze even in een relatiedip zit sta jij dan ook op, trek je schoenen aan en stap je in de auto?
Of als je naar het bos zou om te wandelen, neem je dan ook de hond van je schoonouders (incluus schoonma) mee omdat die er ook zo nodig uit moet volgens haar?
woensdag 10 november 2010 om 19:57
even inventariseren wat je stress geeft, en daarmee aan de slag (ik heb dat bijv. met achterstallige administratie) en een lijstje maken van dingen die je oppeppen (voor mij bijv. muziek)
draaglast - draagkracht meer in balans brengen. Vooral niet in paniek raken en/of jezelf kwalijk nemen dat je nu even niet zoveel aan kunt als normaal gesproken.
draaglast - draagkracht meer in balans brengen. Vooral niet in paniek raken en/of jezelf kwalijk nemen dat je nu even niet zoveel aan kunt als normaal gesproken.
woensdag 10 november 2010 om 20:29
Dan snappen we elkaar Perel!
Op dit moment gaat het met mij wel goed, terwijl ik de hele zomer lang op mijn tenen heb gelopen. In september en oktober heb ik me vooral heel leeg gevoeld, emotieloos bijna.
Maar nu dus weinig problemen. Ik ben op mijn werk harder geworden, zeg wat ik denk en zeg steeds meer nee als ik iets niet zie zitten. Tot nu toe gaat dat goed.
Op dit moment gaat het met mij wel goed, terwijl ik de hele zomer lang op mijn tenen heb gelopen. In september en oktober heb ik me vooral heel leeg gevoeld, emotieloos bijna.
Maar nu dus weinig problemen. Ik ben op mijn werk harder geworden, zeg wat ik denk en zeg steeds meer nee als ik iets niet zie zitten. Tot nu toe gaat dat goed.
woensdag 10 november 2010 om 20:31
Nee zeggen vind ik inderdaad moeilijk.
Ik heb sowieso altijd veel voor anderen over met het idee dat als het mezelf betrof ik ook blij zou zijn als iemand me tegemoet kwam.
Maar omdat ik ook weer geen vrager ben, los ik mijn gedoe meestal alleen en in stilte op. Daar zit dus wel een beetje een scheefgroei in.
Altijd geven en weinig nemen, omdat het niet geboden wordt, omdat ik het ook niet vraag.
Ik ga zometeen lekker mijn bed in, twee warmwaterzakken liggen klaar en ik heb nog een fijn boekje, als ik een paar blz. lees word ik wel soezerig.
,
Ik heb sowieso altijd veel voor anderen over met het idee dat als het mezelf betrof ik ook blij zou zijn als iemand me tegemoet kwam.
Maar omdat ik ook weer geen vrager ben, los ik mijn gedoe meestal alleen en in stilte op. Daar zit dus wel een beetje een scheefgroei in.
Altijd geven en weinig nemen, omdat het niet geboden wordt, omdat ik het ook niet vraag.
Ik ga zometeen lekker mijn bed in, twee warmwaterzakken liggen klaar en ik heb nog een fijn boekje, als ik een paar blz. lees word ik wel soezerig.
,
