Psyche
alle pijlers
Eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed meer..
dinsdag 23 november 2010 om 12:08
Wéér zo’n dag.. ik loop met mijn ziel onder mijn arm en de tranen zitten zo ontzettend hoog.
Waarom? Ik weet het niet, het gaat niet zo goed, maar ik kan er niet de vinger opleggen. Ik betrap mezelf op het aftellen van de tijd, pffff het is nog maar 12 uur, op zulke dagen schiet het echt niet op.
Na mijn postnatale depressie leek het juist een hele tijd zo goed te gaan, ik voelde me echt goed en zag het allemaal weer zitten.
Nu, zonder duidelijke reden gaat het weer steeds slechter en ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik voel me vaak zo naar en ben zo bang geworden, het slaat meestal nergens op. (dat weet ik wel maar toch beheerst het soms mijn dagen).
Ik krijg maar geen fatsoenlijk ritme te pakken, ik blijf hangen in piekeren, bang zijn, me rot voelen enz.
Alles lijkt teveel en ondanks dat ik me heel druk voel gebeurt er maar bijzonder weinig.
Ik zit mezelf zo in de weg dat ik het allemaal eventjes niet meer zo goed kan overzien.
Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik met dit topic wil, even van me afschrijven en hopelijk kunnen jullie me een schop onder m'n kont geven
Waarom? Ik weet het niet, het gaat niet zo goed, maar ik kan er niet de vinger opleggen. Ik betrap mezelf op het aftellen van de tijd, pffff het is nog maar 12 uur, op zulke dagen schiet het echt niet op.
Na mijn postnatale depressie leek het juist een hele tijd zo goed te gaan, ik voelde me echt goed en zag het allemaal weer zitten.
Nu, zonder duidelijke reden gaat het weer steeds slechter en ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik voel me vaak zo naar en ben zo bang geworden, het slaat meestal nergens op. (dat weet ik wel maar toch beheerst het soms mijn dagen).
Ik krijg maar geen fatsoenlijk ritme te pakken, ik blijf hangen in piekeren, bang zijn, me rot voelen enz.
Alles lijkt teveel en ondanks dat ik me heel druk voel gebeurt er maar bijzonder weinig.
Ik zit mezelf zo in de weg dat ik het allemaal eventjes niet meer zo goed kan overzien.
Eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik met dit topic wil, even van me afschrijven en hopelijk kunnen jullie me een schop onder m'n kont geven
dinsdag 23 november 2010 om 12:23
Ik heb heel lang hulp gehad voor mijn ppd, medicatie en wekelijks therapie. Vorig jaar ben ik officieel uitgeschreven omdat het zo goed ging.
Waar ik bang voor ben, tja, voor van alles, soms schrik ik 's nachts wakker omdat ik de volgende dag weer alleen sta met 3 kleine kinderen, dat idee maakt me dan echt benauwd. Soms om 'stomme dingen' bv. om kiespijn te krijgen, om slecht te slapen, of de kinderen wel goed door zullen slapen, enz enz.
Verzin wat stomme dingen, en ik kan me er wel druk om maken
Waar ik bang voor ben, tja, voor van alles, soms schrik ik 's nachts wakker omdat ik de volgende dag weer alleen sta met 3 kleine kinderen, dat idee maakt me dan echt benauwd. Soms om 'stomme dingen' bv. om kiespijn te krijgen, om slecht te slapen, of de kinderen wel goed door zullen slapen, enz enz.
Verzin wat stomme dingen, en ik kan me er wel druk om maken
dinsdag 23 november 2010 om 12:27
dinsdag 23 november 2010 om 12:33
Een piekerhalfuur, goed idee. Zal een druk half uurtje worden maar absoluut de moeite van het proberen waard.
De meeste dingen maak ik me inderdaad druk om. Nu ik er zo over nadenk is het maar met een paar dingen dat ik echt bang ben. Ik kan het slecht van me af zetten dan, ik wil alles opgelost en 'af' hebben.
De handvatten die ik toen gekregen heb werkten toen heel goed, maar het lukt me soms niet om ze nu weer toe te passen. Ik kan niet duidelijk zeggen waarom maar het negatieve denkpatroon sluipt er toch weer steeds meer in.
Wat ik vooral merk is dat veranderingen me helemaal van slag kunnen maken, mijn man heeft lang werkeloos bij huis gezeten en is sinds een tijd weer aan het werk. Fulltime en ver weg waardoor hij veelal in de kost zit.
Ondanks dat we dit beiden echt wel zagen zitten heb ik er toch meer moeite mee dan verwacht.
De meeste dingen maak ik me inderdaad druk om. Nu ik er zo over nadenk is het maar met een paar dingen dat ik echt bang ben. Ik kan het slecht van me af zetten dan, ik wil alles opgelost en 'af' hebben.
De handvatten die ik toen gekregen heb werkten toen heel goed, maar het lukt me soms niet om ze nu weer toe te passen. Ik kan niet duidelijk zeggen waarom maar het negatieve denkpatroon sluipt er toch weer steeds meer in.
Wat ik vooral merk is dat veranderingen me helemaal van slag kunnen maken, mijn man heeft lang werkeloos bij huis gezeten en is sinds een tijd weer aan het werk. Fulltime en ver weg waardoor hij veelal in de kost zit.
Ondanks dat we dit beiden echt wel zagen zitten heb ik er toch meer moeite mee dan verwacht.
dinsdag 23 november 2010 om 12:45
Mijn moeder is meerdere malen in haar leven heel depressief geweest. Dit is iets waar je gevoelig voor kunt zijn. Het is een stofje wat niet goed aangemaakt wordt in je hersenen. Met medicatie gaat het haar heel goed af. Dus het zou kunnen dat dit bij jou ook het geval is. Ga niet afwachten tot het boven je hoofd uitstijgt maar ga terug naar waar je hulp hebt gekregen. Het is echt geen schande, hoewel ik kan begrijpen dat het weer een stap is. Maar als je het op zijn beloop laat dan moet straks iemand anders die keuze voor je maken en ik denk niet dat je dat wilt.... Dus zorg goed voor jezelf, dan kan je ook weer goed voor anderen zorgen en weet je dat je het weer aankan!
Heel veel succes
Heel veel succes
To school for cool
dinsdag 23 november 2010 om 12:47
quote:Noni schreef op 23 november 2010 @ 12:33:
De handvatten die ik toen gekregen heb werkten toen heel goed, maar het lukt me soms niet om ze nu weer toe te passen. Ik kan niet duidelijk zeggen waarom maar het negatieve denkpatroon sluipt er toch weer steeds meer in.
Vaak is het mogelijk om weer een paar afspraken te maken om het samen weer wat op te frissen.
En dat het gebeurd, het insluipen van negatieve denkpatroon, dat komt heel veel voor. Het valt ook niet mee om altijd uit dat patroon te blijven! Wel verstandig om jezelf nu serieus te nemen en er wat mee te doen, des te groter de kans van slagen!
De handvatten die ik toen gekregen heb werkten toen heel goed, maar het lukt me soms niet om ze nu weer toe te passen. Ik kan niet duidelijk zeggen waarom maar het negatieve denkpatroon sluipt er toch weer steeds meer in.
Vaak is het mogelijk om weer een paar afspraken te maken om het samen weer wat op te frissen.
En dat het gebeurd, het insluipen van negatieve denkpatroon, dat komt heel veel voor. Het valt ook niet mee om altijd uit dat patroon te blijven! Wel verstandig om jezelf nu serieus te nemen en er wat mee te doen, des te groter de kans van slagen!
dinsdag 23 november 2010 om 14:47
Nu hulp vragen/zoeken voelt inderdaad als een stap terug. En ik wil er zo graag echt klaar mee zijn, gewoon noni met een rotdag of een dipje, niet meteen weer 'patiënt'.
Bedankt voor jullie reacties in elk geval. Ik bewaar het piekeren hierover zoveel mogelijk tot mijn piekerhalfuurtje van vanavond!
Bedankt voor jullie reacties in elk geval. Ik bewaar het piekeren hierover zoveel mogelijk tot mijn piekerhalfuurtje van vanavond!
dinsdag 23 november 2010 om 17:35
Heel herkenbaar, ik heb dit ook. Ook gestopt met psychotherapie want het ging goed en nu heb ik t gevoel dat ik weer terug kan.
Maar ik denk dat het best 'normaal' is. Oude/negatieve denkpatronen zitten zo in je hoofd 'ingeroest' dat het lastig is ze helemaal te elimineren. Denk dat het ook een stuk acceptatie is. Het kan zijn dat je niet al die negatieve gedachten en gevoelens voor altijd weg kunt halen. Zou zeggen, maak toch een afspraak bij psycholoog, misschien helpt het nu al na 1 keer en niet te kritisch op jezelf zijn! Lief voor jezelf zijn!
Maar ik denk dat het best 'normaal' is. Oude/negatieve denkpatronen zitten zo in je hoofd 'ingeroest' dat het lastig is ze helemaal te elimineren. Denk dat het ook een stuk acceptatie is. Het kan zijn dat je niet al die negatieve gedachten en gevoelens voor altijd weg kunt halen. Zou zeggen, maak toch een afspraak bij psycholoog, misschien helpt het nu al na 1 keer en niet te kritisch op jezelf zijn! Lief voor jezelf zijn!
dinsdag 23 november 2010 om 17:58
quote:Noni schreef op 23 november 2010 @ 14:47:
Nu hulp vragen/zoeken voelt inderdaad als een stap terug. En ik wil er zo graag echt klaar mee zijn, gewoon noni met een rotdag of een dipje, niet meteen weer 'patiënt'.
Ik zou het omdraaien:
Geen hulp vragen lijkt me vooral een stap terug, want dan blijf je hangen in vervelend gevoel en gepieker.
Wél hulp vragen is juist een stap vooruit, want je onderneemt concreet actie om er vanaf te komen.
Door hulp te vragen ben je niet meteen een patiënt, maar een verstandige vrouw die inziet dat ze ondersteuning nodig heeft om te zorgen dat het goed blijft gaan.
Nu hulp vragen/zoeken voelt inderdaad als een stap terug. En ik wil er zo graag echt klaar mee zijn, gewoon noni met een rotdag of een dipje, niet meteen weer 'patiënt'.
Ik zou het omdraaien:
Geen hulp vragen lijkt me vooral een stap terug, want dan blijf je hangen in vervelend gevoel en gepieker.
Wél hulp vragen is juist een stap vooruit, want je onderneemt concreet actie om er vanaf te komen.
Door hulp te vragen ben je niet meteen een patiënt, maar een verstandige vrouw die inziet dat ze ondersteuning nodig heeft om te zorgen dat het goed blijft gaan.
dinsdag 23 november 2010 om 19:49
Het klinkt als krampachtig vasthouden aan onnodige zorgen omdát je ze al een tijd vasthebt. Door jouw zorgen te blijven voeden 'bewijzen' ze hun eigen 'urgentie' steeds meer. Oplossingen komen er echter nooit, dus blijven ze groeien en jij komt in de verdrukking.
Kan het iets te maken hebben met vertrouwen op je lichaam en geest? Op een moment dat er echt iets aan het handje is besteed je er vanzelf aandacht aan hoor, in de vorm van constructieve gedachten en acties - geen hersenspinsels.
Het lichaam is ongelooflijk veel intelligenter dan ons bewuste brein. Alleen al het darmstelsel is een brein op zichzelf. Wat je schrijft komt op mij over alsof je niet op de zelfredzaamheid van je lichaam (en misschien ook dat van anderen) vertrouwt. Alsof je alles wat er gebeurt met je denken wilt beheersen.
Dat wantrouwen dat je in jezelf hebt afleren, is een kwestie van oefenen in loslaten. Afleiding werkt goed. Je bewust richten op positieve of 'onbelangrijke' zaken. Dat is hard werken, vanwege die schijnbare 'urgentie' van de zorgen dus en vanwege het niet meer zo gewend zijn aan positiviteit. Nu lijkt positiviteit zelfs bedreigend! Want die houdt je af van je 'urgente' zorgen! Dus dat is hard werken.
Ik roep maar wat hoor. Kijk maar wat je ermee kunt.
Hou je haaks.
Kan het iets te maken hebben met vertrouwen op je lichaam en geest? Op een moment dat er echt iets aan het handje is besteed je er vanzelf aandacht aan hoor, in de vorm van constructieve gedachten en acties - geen hersenspinsels.
Het lichaam is ongelooflijk veel intelligenter dan ons bewuste brein. Alleen al het darmstelsel is een brein op zichzelf. Wat je schrijft komt op mij over alsof je niet op de zelfredzaamheid van je lichaam (en misschien ook dat van anderen) vertrouwt. Alsof je alles wat er gebeurt met je denken wilt beheersen.
Dat wantrouwen dat je in jezelf hebt afleren, is een kwestie van oefenen in loslaten. Afleiding werkt goed. Je bewust richten op positieve of 'onbelangrijke' zaken. Dat is hard werken, vanwege die schijnbare 'urgentie' van de zorgen dus en vanwege het niet meer zo gewend zijn aan positiviteit. Nu lijkt positiviteit zelfs bedreigend! Want die houdt je af van je 'urgente' zorgen! Dus dat is hard werken.
Ik roep maar wat hoor. Kijk maar wat je ermee kunt.
Hou je haaks.
maandag 29 november 2010 om 11:28
quote:Frankie33 schreef op 23 november 2010 @ 19:49:
Ik roep maar wat hoor. Kijk maar wat je ermee kunt.
Beter laat dan nooit, maar bedankt voor je post!
Ik kan er heel veel mee, je zit volgens mij heel goed.
Mijn lichaam en geest hebben het vaak af laten weten voor mijn gevoel, ik heb vaak wat gehad de laatste jaren en dat versterkt het wantrouwen van mezelf.
Ook de draai die ik overal zelf aan gaf (bloedarmoede was geen ziekte maar mijn lichaam wat ´dus niet goed was´, depressief zijn was geen ziekte maar ´falen´) werkte natuurlijk niet mee, op die kon ik mezelf overal de 'schuld' van geven.
Het loslaten wat je zegt is moeilijk, maar dat is wel iets wat ik echt moet gaan leren.
Je hebt fijne, duidelijk punten waar ik zeker wat mee kan! Dank je wel.
Ik roep maar wat hoor. Kijk maar wat je ermee kunt.
Beter laat dan nooit, maar bedankt voor je post!
Ik kan er heel veel mee, je zit volgens mij heel goed.
Mijn lichaam en geest hebben het vaak af laten weten voor mijn gevoel, ik heb vaak wat gehad de laatste jaren en dat versterkt het wantrouwen van mezelf.
Ook de draai die ik overal zelf aan gaf (bloedarmoede was geen ziekte maar mijn lichaam wat ´dus niet goed was´, depressief zijn was geen ziekte maar ´falen´) werkte natuurlijk niet mee, op die kon ik mezelf overal de 'schuld' van geven.
Het loslaten wat je zegt is moeilijk, maar dat is wel iets wat ik echt moet gaan leren.
Je hebt fijne, duidelijk punten waar ik zeker wat mee kan! Dank je wel.
maandag 29 november 2010 om 18:40
