Gezondheid
alle pijlers
hoe om te gaan met ouder die niet meer wil?
woensdag 24 november 2010 om 16:18
Een van mijn ouders (ze leven allebei nog) heeft er niet zoveel zin meer in. Ik bel nog maar weinig naar huis want als ik bel dan is het kommer en kwel, dan is het alleen maar gezeik over anderen die niet deugen en alles wat er verkeerd aan deze wereld is en een kwartier later ben ik bijna depressief als ik ophang. Mijn vader wil niet meer en dat laat hij merken.
Hoewel ik het vreselijk vind voor mijn moeder kan ik het niet meer opbrengen om te bellen. Voor het langs gaan is de drempel helemaal hoog; ik mag wel komen maar dan alleen zonder kind want hij trekt mijn kind niet, alleen 's middags want ze zijn pas na de lunch aanspreekbaar en als ik bel om te vragen of het goed is dat ik langs kom dan wordt er gevraagd ' wat kom je doen dan?' dus dat is ook lekker motiverend.
Ik weet dat mijn moeder mijn kind wel heel graag wil zien dus ik heb haar aangeboden dat ik haar graag oppik thuis om ergens koffie te gaan drinken zodat mijn vader geen last van ons heeft. Kan ze onze zoon zien en kunnen wij even bijpraten. Maar ze doet dat niet omdat mijn vader dat niet wil.
Ze wonen in een heel groot huis waar ze geen werkster willen hebben, ze willen geen hulp, willen nergens gebracht of gehaald worden en alles wat ik voorstel om het ze leuk en makkelijk te maken wordt afgewimpeld of daar wordt boos op gereageerd.
Ik vind het heel lastig en het houdt me bezig, het vreet energie en ik wil ze graag helpen maar ik mag niet.
Mijn ouders zijn 78 en 83.
Hoe ga ik hiermee om? Wat kan ik doen voor ze? Of laat ik het maar zo?
Hoewel ik het vreselijk vind voor mijn moeder kan ik het niet meer opbrengen om te bellen. Voor het langs gaan is de drempel helemaal hoog; ik mag wel komen maar dan alleen zonder kind want hij trekt mijn kind niet, alleen 's middags want ze zijn pas na de lunch aanspreekbaar en als ik bel om te vragen of het goed is dat ik langs kom dan wordt er gevraagd ' wat kom je doen dan?' dus dat is ook lekker motiverend.
Ik weet dat mijn moeder mijn kind wel heel graag wil zien dus ik heb haar aangeboden dat ik haar graag oppik thuis om ergens koffie te gaan drinken zodat mijn vader geen last van ons heeft. Kan ze onze zoon zien en kunnen wij even bijpraten. Maar ze doet dat niet omdat mijn vader dat niet wil.
Ze wonen in een heel groot huis waar ze geen werkster willen hebben, ze willen geen hulp, willen nergens gebracht of gehaald worden en alles wat ik voorstel om het ze leuk en makkelijk te maken wordt afgewimpeld of daar wordt boos op gereageerd.
Ik vind het heel lastig en het houdt me bezig, het vreet energie en ik wil ze graag helpen maar ik mag niet.
Mijn ouders zijn 78 en 83.
Hoe ga ik hiermee om? Wat kan ik doen voor ze? Of laat ik het maar zo?
donderdag 25 november 2010 om 08:37
quote:Magdalan schreef op 25 november 2010 @ 08:10:
Wat je zou kunnen doen is de huisarts bellen voor advies.
Dan hoef je geen afspraak te maken buiten je ouders om, maar je krijgt dan waarschijnlijk wel tips en ze kunnen je daar vertellen op welke tekenen je moet letten zodat er ingegrepen kan worden mocht het helemaal berg afwaarts gaan.
Sterkte!
Daar had ik nog niet aan gedacht, ik vind dit een heel goede tip. Nu alleen nog uitzoeken wie hun huisarts is maar dat zal niet zo'n groot probleem zijn in een dorp.
Thanks!
Wat je zou kunnen doen is de huisarts bellen voor advies.
Dan hoef je geen afspraak te maken buiten je ouders om, maar je krijgt dan waarschijnlijk wel tips en ze kunnen je daar vertellen op welke tekenen je moet letten zodat er ingegrepen kan worden mocht het helemaal berg afwaarts gaan.
Sterkte!
Daar had ik nog niet aan gedacht, ik vind dit een heel goede tip. Nu alleen nog uitzoeken wie hun huisarts is maar dat zal niet zo'n groot probleem zijn in een dorp.
Thanks!
donderdag 25 november 2010 om 08:38
Hallo,
Ik had dit de laatste paar jaar met mijn moeder. Gelukkig hebben zij elkaar nog en aansprak aan elkaar.En dit kan je ook best wel zeggen tegen je vader wat moeten al die mensen die helemaal alleen zijn dan wel niet. Want het is natuurlijk ookniet leuk voor je moeder.Heb bij mijn moeder ook de huisarts erbij gehad en een psycholoog,maar dat loste bij haar allemaal niks op medicijnen wou ze ook niet. En je loopt het gevaar met medicijnen om een depressie te onderdrukken dat ze vaker kunnen vallen en dan kunnen ze helemaal niks meer als de boel ook nogeens gebroken is.
Je kunt er heel weinig aan doen jij kunt zijn gevoel niet wegnemen,wel met hem erover hebben wat die precies niet meer leuk vindt. Is het dat er ook familieleden om hem heen zijn weggevallen. Krijgen ze weinig bezoek en heeft die iets wat die nog wel leuk vindt.Misschien vindt die het leuk om naar de dagbesteding te gaan.ontmoet die andere mensen. Kunnen mannen een kaartje leggen of biljarten.Bespreek hoe hij het nog allemaal voor zich ziet,en dan kan je met de huisarts gaan overleggen over de manier van aanpak.Maar als hij vanalles niks wil dan houdt het op .
Ik had dit de laatste paar jaar met mijn moeder. Gelukkig hebben zij elkaar nog en aansprak aan elkaar.En dit kan je ook best wel zeggen tegen je vader wat moeten al die mensen die helemaal alleen zijn dan wel niet. Want het is natuurlijk ookniet leuk voor je moeder.Heb bij mijn moeder ook de huisarts erbij gehad en een psycholoog,maar dat loste bij haar allemaal niks op medicijnen wou ze ook niet. En je loopt het gevaar met medicijnen om een depressie te onderdrukken dat ze vaker kunnen vallen en dan kunnen ze helemaal niks meer als de boel ook nogeens gebroken is.
Je kunt er heel weinig aan doen jij kunt zijn gevoel niet wegnemen,wel met hem erover hebben wat die precies niet meer leuk vindt. Is het dat er ook familieleden om hem heen zijn weggevallen. Krijgen ze weinig bezoek en heeft die iets wat die nog wel leuk vindt.Misschien vindt die het leuk om naar de dagbesteding te gaan.ontmoet die andere mensen. Kunnen mannen een kaartje leggen of biljarten.Bespreek hoe hij het nog allemaal voor zich ziet,en dan kan je met de huisarts gaan overleggen over de manier van aanpak.Maar als hij vanalles niks wil dan houdt het op .
donderdag 25 november 2010 om 08:43
quote:gierzwaluw33 schreef op 25 november 2010 @ 08:21:
Wat vinden je broer en zus van deze hele situatie? Zijn die het met de je eens? Of zien die dingen toch anders?
Willen je broer en zus ook dat de huisarts een keertje komt kijken?
Sterkte
*stukje weggehaald ivm herkenbaarheid* .
Maar goed; mijn boer gaat dus mee met mijn vader.
Mijn zus maakt zich ook ernstig zorgen maar zij woont ver weg en gaat over 3 maanden verhuizen naar het andere eind van de wereld. Omdat zij nooit heeft aangedrongen op hulp voor mijn ouders is zij wel welkom, ze gaat er binnenkort even heen en kan dan haar ogen en oren goed de kost geven. Mochten er alarmbellen gaan rinkelen dan kan ik er van uitgaan dat dat met mijn broer en mij besproken wordt.
Ik ga er overigens van uit dat als de nueroloog iets mocht vinden dat in het nadeel van mijn vader is, wij dat niet van hem te horen krijgen.
Wat vinden je broer en zus van deze hele situatie? Zijn die het met de je eens? Of zien die dingen toch anders?
Willen je broer en zus ook dat de huisarts een keertje komt kijken?
Sterkte
*stukje weggehaald ivm herkenbaarheid* .
Maar goed; mijn boer gaat dus mee met mijn vader.
Mijn zus maakt zich ook ernstig zorgen maar zij woont ver weg en gaat over 3 maanden verhuizen naar het andere eind van de wereld. Omdat zij nooit heeft aangedrongen op hulp voor mijn ouders is zij wel welkom, ze gaat er binnenkort even heen en kan dan haar ogen en oren goed de kost geven. Mochten er alarmbellen gaan rinkelen dan kan ik er van uitgaan dat dat met mijn broer en mij besproken wordt.
Ik ga er overigens van uit dat als de nueroloog iets mocht vinden dat in het nadeel van mijn vader is, wij dat niet van hem te horen krijgen.
donderdag 25 november 2010 om 08:47
Niet om je een bepaalde hoek in te praten, maar mijn oma die werd ineens zomaar heel achterdochtig. Omdat ze verder heel goed bij was, en alles nog zo goed wist, zochten wij er niks achter.
Maar achterdochtigheid was het 1e teken van dementie bij haar, en dat kwam doordat de nieren niet meer zo goed werkten.
Ik zeg niet dat je vader dat heeft, maar als er op die leeftijd ineens een flinke gedragsverandering plaatsvindt is het toch goed om een arts in te schakelen. Of zelf eens te gaan praten met een arts zoals iemand eerder al zei.
Maar achterdochtigheid was het 1e teken van dementie bij haar, en dat kwam doordat de nieren niet meer zo goed werkten.
Ik zeg niet dat je vader dat heeft, maar als er op die leeftijd ineens een flinke gedragsverandering plaatsvindt is het toch goed om een arts in te schakelen. Of zelf eens te gaan praten met een arts zoals iemand eerder al zei.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 25 november 2010 om 08:49
Superhuisvrouw; dat is het nou juist. Hij had een bridgeclubje eens in de week, en omdat hij niet meer kan rijden heeft hij dat opgezged. En dat terwijl er een aantal mannen van dat clubje hebben aangeboden hem op te halen en thuis te brenegen. Het is gewoon net even buiten het dorp en het is echt geen moeite voor die mensen. Maar alle hulp wordt afgewezen, en zo isoleert hij zichzelf en mijn moeder ook alleen maar.
Inderdaad, er vallen mensen weg in zijn omgeveing, een ber en zus zijn ook onlangs overleden en daar heeft hhij het moeilijk mee gehad. Vooral zijn broer die voor euthenasie heeft gekozen. Dat heeft hij niet kunnen verkroppen.
Ik denk dat ik zijn huisarts bel. Om te overleggen, ook wat nu het advies is als de neuroloog besluit zijn rijbewijs niet terug te geven, want dat ziet mijn vader als de genadeslag.
Inderdaad, er vallen mensen weg in zijn omgeveing, een ber en zus zijn ook onlangs overleden en daar heeft hhij het moeilijk mee gehad. Vooral zijn broer die voor euthenasie heeft gekozen. Dat heeft hij niet kunnen verkroppen.
Ik denk dat ik zijn huisarts bel. Om te overleggen, ook wat nu het advies is als de neuroloog besluit zijn rijbewijs niet terug te geven, want dat ziet mijn vader als de genadeslag.
donderdag 25 november 2010 om 08:50
quote:Maleficent schreef op 25 november 2010 @ 08:47:
Niet om je een bepaalde hoek in te praten, maar mijn oma die werd ineens zomaar heel achterdochtig. Omdat ze verder heel goed bij was, en alles nog zo goed wist, zochten wij er niks achter.
Maar achterdochtigheid was het 1e teken van dementie bij haar, en dat kwam doordat de nieren niet meer zo goed werkten.
Ik zeg niet dat je vader dat heeft, maar als er op die leeftijd ineens een flinke gedragsverandering plaatsvindt is het toch goed om een arts in te schakelen. Of zelf eens te gaan praten met een arts zoals iemand eerder al zei.Dank je. Ik ga eens met die man praten. Al is het alleen maar om onze zorg aan te geven.
Niet om je een bepaalde hoek in te praten, maar mijn oma die werd ineens zomaar heel achterdochtig. Omdat ze verder heel goed bij was, en alles nog zo goed wist, zochten wij er niks achter.
Maar achterdochtigheid was het 1e teken van dementie bij haar, en dat kwam doordat de nieren niet meer zo goed werkten.
Ik zeg niet dat je vader dat heeft, maar als er op die leeftijd ineens een flinke gedragsverandering plaatsvindt is het toch goed om een arts in te schakelen. Of zelf eens te gaan praten met een arts zoals iemand eerder al zei.Dank je. Ik ga eens met die man praten. Al is het alleen maar om onze zorg aan te geven.
donderdag 25 november 2010 om 08:59
donderdag 25 november 2010 om 09:02
quote:gelegeheidsnick schreef op 25 november 2010 @ 08:49:
Ik denk dat ik zijn huisarts bel. Om te overleggen, ook wat nu het advies is als de neuroloog besluit zijn rijbewijs niet terug te geven, want dat ziet mijn vader als de genadeslag.
Als het goed is, dan zal de neuroloog zijn conclusies doorsturen naar de huisarts voor zijn dossier.
Misschien zou je kunnen vragen of zij dat als aanknopingspunt kunnen gebruiken om met je vader te praten ofzoiets.
Ik denk dat ik zijn huisarts bel. Om te overleggen, ook wat nu het advies is als de neuroloog besluit zijn rijbewijs niet terug te geven, want dat ziet mijn vader als de genadeslag.
Als het goed is, dan zal de neuroloog zijn conclusies doorsturen naar de huisarts voor zijn dossier.
Misschien zou je kunnen vragen of zij dat als aanknopingspunt kunnen gebruiken om met je vader te praten ofzoiets.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 25 november 2010 om 09:03
quote:gelegeheidsnick schreef op 25 november 2010 @ 08:59:
Ik heb de ha gebeld. Een van de nieuwe artsen in de praktijk blijkt een heel goede bekende te zijn van me. Ik heb gevraagd of ik door haar teruggebeld kan worden.
Zij kent mijn ouders heel erg goed en ik weet zeker dat zij niets vertelt als ik dat niet wil. Ik heb er een goed gevoel over tot zover.volgens mij mag ze niks vertellen hoor. Beroepsgeheim.
Ik heb de ha gebeld. Een van de nieuwe artsen in de praktijk blijkt een heel goede bekende te zijn van me. Ik heb gevraagd of ik door haar teruggebeld kan worden.
Zij kent mijn ouders heel erg goed en ik weet zeker dat zij niets vertelt als ik dat niet wil. Ik heb er een goed gevoel over tot zover.volgens mij mag ze niks vertellen hoor. Beroepsgeheim.
donderdag 25 november 2010 om 09:08
Je moet het zo zien hij kon eerst nog rijden had die nog een stukje bewegingsvrijheid.en ook daar moet die weer inleveren.
Begrijpelijk maar het moet wel vertrouwd zijn dat die de weg op gaat,nu ging het om een aanrijding maar je moet er toch niet aandenken als er slachtoffers vallen. En hij kan gehaald en gebracht worden,maar ja dat wil die niet dat is nou koppen drammen van hem. Het zijn dan weer net kleine kinderen,of wil die liever gebruik maken van een taxipas kun je ook aan hem voorstellen.Zou zeggen pa je maakt het voor jezelf heel moeilijk mensen bieden je het aan om je te halen,maar als jij nu het bijltje erbij neergooit. Dan heb je straks helemaal niks meer is dat wat je wil. En moeder dan daar moet die ook aan denken,want dat zal voor haar ook wel niet meevallen .En dan is de huisarts de aangewezen persoon om te proberen of die tot hem door kan dringen. Vreemden kunnen in sommige gevallen iets meer bereiken hierin dan eigen kinderen.
Begrijpelijk maar het moet wel vertrouwd zijn dat die de weg op gaat,nu ging het om een aanrijding maar je moet er toch niet aandenken als er slachtoffers vallen. En hij kan gehaald en gebracht worden,maar ja dat wil die niet dat is nou koppen drammen van hem. Het zijn dan weer net kleine kinderen,of wil die liever gebruik maken van een taxipas kun je ook aan hem voorstellen.Zou zeggen pa je maakt het voor jezelf heel moeilijk mensen bieden je het aan om je te halen,maar als jij nu het bijltje erbij neergooit. Dan heb je straks helemaal niks meer is dat wat je wil. En moeder dan daar moet die ook aan denken,want dat zal voor haar ook wel niet meevallen .En dan is de huisarts de aangewezen persoon om te proberen of die tot hem door kan dringen. Vreemden kunnen in sommige gevallen iets meer bereiken hierin dan eigen kinderen.
donderdag 25 november 2010 om 09:13
Ik heb inderdaad het idee dat ik te dicht bij sta. Hij wil niets van me aannemen. Hij ziet mij duidelijk nog in de kind-rol ipv een volwassen vrouw. Hij kan mij niet als gelijke zien. Ik denk dat het daarom een goed idee was om iemand in te schakelen die hij wel voor vol aanziet.
Ik haal dat stukje van dat rijbewijs even weg want dat is een beetje te herkenbaar.
Ik haal dat stukje van dat rijbewijs even weg want dat is een beetje te herkenbaar.
donderdag 25 november 2010 om 10:07
En voor jezelf probeer je niet helemaal hierin mee te laten trekken,want hij heeft er niks aan als jij ook alles zielig vindt.
En gewoon op bezoek gaan en wat kom je doen dan even gezellig een bakkie doen. Is toch wel belangrijk hoor je kunt naar hem luisteren een kwartier wat die te vertellen heeft en als het kommer en kwel is .Pak jij het gesprek over maar geef hem wel de tijd dat die zijn verhaal kwijt kan.Dat advies kreeg ik toen ook,en ik wist ook dat het de eerste kwartier bagger was,niemand die nog deugde moeder zat dan ook nog in een zorginstelling en het eten mankeerde altijd wel wat aan.Ze worden dan overal afhankelijk van ,en ja dat is ook niet leuk.
De kwaliteit van het leven is dan niks meer,en de 1 accepteert het zoals het is en een ander kan er niet mee omgaan. Als overal op een gegeven moment voor op een alarmbelletje gedrukt moet worden en je moet overal mee geholpen worden.
Maar dat is bij je vader ook nog niet aan de orde.Dus hij moet kijken wat die allemaal nog wel kan.en dat zal vast nog wel meer zijn dan de hele dag op de stoel zitten. Loopt die met een rollator of stok ?
En gewoon op bezoek gaan en wat kom je doen dan even gezellig een bakkie doen. Is toch wel belangrijk hoor je kunt naar hem luisteren een kwartier wat die te vertellen heeft en als het kommer en kwel is .Pak jij het gesprek over maar geef hem wel de tijd dat die zijn verhaal kwijt kan.Dat advies kreeg ik toen ook,en ik wist ook dat het de eerste kwartier bagger was,niemand die nog deugde moeder zat dan ook nog in een zorginstelling en het eten mankeerde altijd wel wat aan.Ze worden dan overal afhankelijk van ,en ja dat is ook niet leuk.
De kwaliteit van het leven is dan niks meer,en de 1 accepteert het zoals het is en een ander kan er niet mee omgaan. Als overal op een gegeven moment voor op een alarmbelletje gedrukt moet worden en je moet overal mee geholpen worden.
Maar dat is bij je vader ook nog niet aan de orde.Dus hij moet kijken wat die allemaal nog wel kan.en dat zal vast nog wel meer zijn dan de hele dag op de stoel zitten. Loopt die met een rollator of stok ?
donderdag 25 november 2010 om 10:22
Hij weigert een rollator of stok, want dat betekent dat hij oud wordt. HIj loopt wel heel erg moeilijk en valt vaak bijna om, maar hij wil dus geen hulpstukken. Mijn moeder heeft inmiddels op mijn aandringen wel een rollator en is er heel erg blij mee, maar mijn vader wil geen uiterlijke tekenen van 'verval'. Niemand mag dus zien wat er aan de hand is.
Ik zie dat eht de vrijheid van mijn moeder weer wat vergroot nu ze verder kan lopen met die rollator, dus ik zie wel de mogelijkheden, maar mijn vader ziet alleen maar beperkingen.
Superhuisvrouw, en ook de anderen, dank voor de wijze woorden. Ik kan er echt iets mee!
Ik zie dat eht de vrijheid van mijn moeder weer wat vergroot nu ze verder kan lopen met die rollator, dus ik zie wel de mogelijkheden, maar mijn vader ziet alleen maar beperkingen.
Superhuisvrouw, en ook de anderen, dank voor de wijze woorden. Ik kan er echt iets mee!
donderdag 25 november 2010 om 10:39
Beste GN
Je verhaal is heel herkenbaar.
Vorig jaar ben ik samen met mijn zus naar de ha van mijn ouders gegaan.
De huisarts is toen langsgegaan maar heeft toen wel tegen mijn ouders gezegd dat hij dat deed op ons initiatief.
Omdat wij als dochters zo bezorgd waren over onze ouders.
Naar 'de dokter' hebben ze toen in eerste instantie geluisterd, maar toen het de bedoeling was dat er wat dingen thuis zouden veranderen, is mijn vader zo boos geworden, schelden en tieren, hij werd aggressief, waar van mijn zus en ik ons toen een ongeluk zijn geschrokken, we dachten dat hij erin zou blijven op dat moment, dat we ons genoodzaakt zagen om de boel te sussen en het maar te laten zoals het was.
Geen doorkomen aan.
Onze vader heeft al een eigenzinnig karakter, en het lijkt zich meer en meer te versterken met het ouder worden.
Mijn moeder zit erbij en laat het allemaal maar gebeuren, en vragen op een moment dat hij even niet in de buurt is levert ook steeds minder een echt gesprek op.
Wel hebben we alarmering en thuiszorg (huishoudelijke hulp) voor ze aangevraagd, die ze ook hebben gekregen.
Maar de hulp hebben ze weer opgezegd, en de alarmeringsketting hangt in een kast.
Eigenlijk weten mijn zus en ik het ook niet meer.
Het is in-triest.
Ten eerste voor de mensen zelf, maar ook omdat je ouderlijk thuis aan het afbrokkele is.
Op dit moment gaat alles zijn gangetje, en de hoop is dat dat voorlopig nog even zo blijft, maar er kan zomaar iets gebeuren waardoor het allemaal weer op scherp komt te staan.
Ik volg dit topic met interesse,
sterkte, Perel.
Je verhaal is heel herkenbaar.
Vorig jaar ben ik samen met mijn zus naar de ha van mijn ouders gegaan.
De huisarts is toen langsgegaan maar heeft toen wel tegen mijn ouders gezegd dat hij dat deed op ons initiatief.
Omdat wij als dochters zo bezorgd waren over onze ouders.
Naar 'de dokter' hebben ze toen in eerste instantie geluisterd, maar toen het de bedoeling was dat er wat dingen thuis zouden veranderen, is mijn vader zo boos geworden, schelden en tieren, hij werd aggressief, waar van mijn zus en ik ons toen een ongeluk zijn geschrokken, we dachten dat hij erin zou blijven op dat moment, dat we ons genoodzaakt zagen om de boel te sussen en het maar te laten zoals het was.
Geen doorkomen aan.
Onze vader heeft al een eigenzinnig karakter, en het lijkt zich meer en meer te versterken met het ouder worden.
Mijn moeder zit erbij en laat het allemaal maar gebeuren, en vragen op een moment dat hij even niet in de buurt is levert ook steeds minder een echt gesprek op.
Wel hebben we alarmering en thuiszorg (huishoudelijke hulp) voor ze aangevraagd, die ze ook hebben gekregen.
Maar de hulp hebben ze weer opgezegd, en de alarmeringsketting hangt in een kast.
Eigenlijk weten mijn zus en ik het ook niet meer.
Het is in-triest.
Ten eerste voor de mensen zelf, maar ook omdat je ouderlijk thuis aan het afbrokkele is.
Op dit moment gaat alles zijn gangetje, en de hoop is dat dat voorlopig nog even zo blijft, maar er kan zomaar iets gebeuren waardoor het allemaal weer op scherp komt te staan.
Ik volg dit topic met interesse,
sterkte, Perel.
donderdag 25 november 2010 om 10:42
Ik hoop dat het niet op je overkomt dat ik je wil ontmoedigen om met de ha te gaan praten (ik zie je hebt inmiddels gebeld).
Want zowel mijn zus als ik vinden toch dat het goed is geweest.
Het heeft niet direct iets opgelost, maar het is nu ook wel bekend bij de ha, voor als er in de toekomst dingen gaan spelen, en ook voor onszelf, dat we toch dingen geprobeerd hebben in gang te zetten ook al is er niet echt veel veranderd.
Want zowel mijn zus als ik vinden toch dat het goed is geweest.
Het heeft niet direct iets opgelost, maar het is nu ook wel bekend bij de ha, voor als er in de toekomst dingen gaan spelen, en ook voor onszelf, dat we toch dingen geprobeerd hebben in gang te zetten ook al is er niet echt veel veranderd.
donderdag 25 november 2010 om 11:46
Je kunt ook nog altijd beroep doen op een ouderen psycholoog vvan de ggz. Die weten precies hoe ze ouderen moeten benaderen. Daar heb ik nog wel wat aangehad,en dan zelf ook bij het gesprek aanwezig zijn. Die komen dan geregeld langs ,ik weet niet meer precies hoe dat zat.
Mijn moeder weigerde dus ook hulp bij het douchen toen ze thuis woonde. Maar is toen ook uitgelegd dat ze zo weer weg stuurde,maar er was 1 die zich niet weg liet sturen en zei laat u maar eens zien mevrouw wat u zelf kunt.
Ook zij deed geen alarmbel om,elke ochtend belde ik even en ging er vaak langs.
Mijn moeder weigerde dus ook hulp bij het douchen toen ze thuis woonde. Maar is toen ook uitgelegd dat ze zo weer weg stuurde,maar er was 1 die zich niet weg liet sturen en zei laat u maar eens zien mevrouw wat u zelf kunt.
Ook zij deed geen alarmbel om,elke ochtend belde ik even en ging er vaak langs.
donderdag 25 november 2010 om 12:03
Mijn moeder (en ook mijn vader werd erbij betrokken) heeft gepraat bij een psycholoog.
De eerste gesprekken vond ze prettig. Ze kon haar verhaal doen, maar daarna was het de bedoeling dat er iets werd opgestart, toen deugde er niets meer van en is het contact gestopt.
Ze timmeren figuurlijk alle ingangen dicht, en het wereldje wordt steeds kleiner. De Telegraaf schrijft de waarheid en daar wordt het hele denken op gebaseerd.
Wat ik doe is op vaste tijden langsgaan, niet te lang, neem een bloemetje mee, iets lekkers en dan kan het best even gezellig zijn. En soms ga ik tussendoor wanneer mijn vader niet thuis is, en soms heb ik dan nog wel een gesprekje dat er toe doet. Maar het kan ook gaan over wat ik daar nou van vind dat bij de buren naast de gordijnen de hele dag maar rommelig hangen.
Regelmatig vraag ik ze op zondagmiddag bij mij thuis.
Ik kook wat ze lekker vinden, haal een advocaatje met slagroom in huis en een biertje en ik zorg dat er iets is dat de sfeer erin houdt, ik huur een leuke film of i.d.
Ze vinden dat altijd wel fijn, met name mijn moeder. Als ik haar dan vraag of ze weer een middagje willen komen dan is het net of ze een uitnodiging voor een partijtje krijgt.
Ik neem het maar zoals het komt.
De eerste gesprekken vond ze prettig. Ze kon haar verhaal doen, maar daarna was het de bedoeling dat er iets werd opgestart, toen deugde er niets meer van en is het contact gestopt.
Ze timmeren figuurlijk alle ingangen dicht, en het wereldje wordt steeds kleiner. De Telegraaf schrijft de waarheid en daar wordt het hele denken op gebaseerd.
Wat ik doe is op vaste tijden langsgaan, niet te lang, neem een bloemetje mee, iets lekkers en dan kan het best even gezellig zijn. En soms ga ik tussendoor wanneer mijn vader niet thuis is, en soms heb ik dan nog wel een gesprekje dat er toe doet. Maar het kan ook gaan over wat ik daar nou van vind dat bij de buren naast de gordijnen de hele dag maar rommelig hangen.
Regelmatig vraag ik ze op zondagmiddag bij mij thuis.
Ik kook wat ze lekker vinden, haal een advocaatje met slagroom in huis en een biertje en ik zorg dat er iets is dat de sfeer erin houdt, ik huur een leuke film of i.d.
Ze vinden dat altijd wel fijn, met name mijn moeder. Als ik haar dan vraag of ze weer een middagje willen komen dan is het net of ze een uitnodiging voor een partijtje krijgt.
Ik neem het maar zoals het komt.
donderdag 25 november 2010 om 12:55
@ Perel
Meer kun je ook niet doen en de situatie nu nemen zoals het is.
En zo te lezen doe jij ook een hoop voor ze,en mooi dat je ze ook nog even uit de woning kan halen.
Deed ook nog wel even met ze rondrijden in de auto en dan langs de plekjes waar ze vroeger kwam,geweldig vond ze dat.
En door foto albums te bekijken alles wat met vroeger te maken had was wel leuk.
Meer kun je ook niet doen en de situatie nu nemen zoals het is.
En zo te lezen doe jij ook een hoop voor ze,en mooi dat je ze ook nog even uit de woning kan halen.
Deed ook nog wel even met ze rondrijden in de auto en dan langs de plekjes waar ze vroeger kwam,geweldig vond ze dat.
En door foto albums te bekijken alles wat met vroeger te maken had was wel leuk.
donderdag 25 november 2010 om 13:12
Perel, je verhaal ontmoedigt mij helemaal niet, ik herken zoveel en het sterkt me juist. Dank je wel dat je dit wilt delen
IOk heb de ha gesproken maar zij zegt niets te kunnen doen. Heeft wel een aantekening in het dossier gemaakt dat ik me zorgen maak.
Ik neem de tips mee die ik heb gekregen, al is het lastig want inderdaad heb ik het idee dat alle ingangen dicht worden getimmerd. Ik ga eens bedenken wat wel werkt en wat niet. Bedankt tot zover alvast!
IOk heb de ha gesproken maar zij zegt niets te kunnen doen. Heeft wel een aantekening in het dossier gemaakt dat ik me zorgen maak.
Ik neem de tips mee die ik heb gekregen, al is het lastig want inderdaad heb ik het idee dat alle ingangen dicht worden getimmerd. Ik ga eens bedenken wat wel werkt en wat niet. Bedankt tot zover alvast!
donderdag 25 november 2010 om 15:12
quote:gelegeheidsnick schreef op 25 november 2010 @ 10:22:
Hij weigert een rollator of stok, want dat betekent dat hij oud wordt. HIj loopt wel heel erg moeilijk en valt vaak bijna om, maar hij wil dus geen hulpstukken. Mijn moeder heeft inmiddels op mijn aandringen wel een rollator en is er heel erg blij mee, maar mijn vader wil geen uiterlijke tekenen van 'verval'. Niemand mag dus zien wat er aan de hand is.
Ik zie dat eht de vrijheid van mijn moeder weer wat vergroot nu ze verder kan lopen met die rollator, dus ik zie wel de mogelijkheden, maar mijn vader ziet alleen maar beperkingen.
Superhuisvrouw, en ook de anderen, dank voor de wijze woorden. Ik kan er echt iets mee!
Ook het stukje over het weigeren van een stok of rollator is heel typerend. Meestal gaat zo iemand ook door met weigeren totdat het echt niet langer gaat (na bijvoorbeeld een valpartij) Moeilijk hoor, want naar advies om deze hulpmiddelen te gebruiken wordt vaak niet geluisterd, ook niet als een arts het aanraad.
Goed dat je de HA iig gebeld hebt en dat er een oogje in het zeil wordt gehouden. Ook al is het een bekende, diegene mag niets doorvertellen wat met jou is besproken vanwege het beroepsgeheim. Dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.
Hij weigert een rollator of stok, want dat betekent dat hij oud wordt. HIj loopt wel heel erg moeilijk en valt vaak bijna om, maar hij wil dus geen hulpstukken. Mijn moeder heeft inmiddels op mijn aandringen wel een rollator en is er heel erg blij mee, maar mijn vader wil geen uiterlijke tekenen van 'verval'. Niemand mag dus zien wat er aan de hand is.
Ik zie dat eht de vrijheid van mijn moeder weer wat vergroot nu ze verder kan lopen met die rollator, dus ik zie wel de mogelijkheden, maar mijn vader ziet alleen maar beperkingen.
Superhuisvrouw, en ook de anderen, dank voor de wijze woorden. Ik kan er echt iets mee!
Ook het stukje over het weigeren van een stok of rollator is heel typerend. Meestal gaat zo iemand ook door met weigeren totdat het echt niet langer gaat (na bijvoorbeeld een valpartij) Moeilijk hoor, want naar advies om deze hulpmiddelen te gebruiken wordt vaak niet geluisterd, ook niet als een arts het aanraad.
Goed dat je de HA iig gebeld hebt en dat er een oogje in het zeil wordt gehouden. Ook al is het een bekende, diegene mag niets doorvertellen wat met jou is besproken vanwege het beroepsgeheim. Dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.
donderdag 25 november 2010 om 23:17
quote:gelegeheidsnick schreef op 25 november 2010 @ 07:43:
[...]
Dank je voor deze warme woorden. Ik ben blij dat je me zo goed begrijpt. Ik zit er echt mee en het doet me erg veel pijn en het is fijn omdan iets van begrip te zien hier.
Mijn woorden waren allerminst warm en begrijpend bedoelt. Ik vind je onaardig en kil schrijven over je ouders ook al schrijf je wel dat het je aan het hart gaat.
Verder geef je aan dat de huisarts een no go is.
Gelukkig heb je die tip toch opgevolgd. Omdat dat de enige tip is.
En die de enige persoon is die er eventueel iets aan kan doen.
Ik vond je postings dus nogal klagerig en helemaal niet uit op hulp.
Wel op begrip idd. Je wilde begrip voor het feit dat het moeilijk is met een vader die zich op die manier gedraagt.
Dat begrip krijg je volgens mij van alle kanten hier.
Gelukkig.
Maar het "een huisarts is no go" stuitte me erg tegen de borst.
Nogmaals, gelukkig heb je je stellige "no go' binnen een dag al ingetrokken. En hopelijk wordt het voor jou en je ouders vanaf nu een stuk duidelijker en makkelijker.
[...]
Dank je voor deze warme woorden. Ik ben blij dat je me zo goed begrijpt. Ik zit er echt mee en het doet me erg veel pijn en het is fijn omdan iets van begrip te zien hier.
Mijn woorden waren allerminst warm en begrijpend bedoelt. Ik vind je onaardig en kil schrijven over je ouders ook al schrijf je wel dat het je aan het hart gaat.
Verder geef je aan dat de huisarts een no go is.
Gelukkig heb je die tip toch opgevolgd. Omdat dat de enige tip is.
En die de enige persoon is die er eventueel iets aan kan doen.
Ik vond je postings dus nogal klagerig en helemaal niet uit op hulp.
Wel op begrip idd. Je wilde begrip voor het feit dat het moeilijk is met een vader die zich op die manier gedraagt.
Dat begrip krijg je volgens mij van alle kanten hier.
Gelukkig.
Maar het "een huisarts is no go" stuitte me erg tegen de borst.
Nogmaals, gelukkig heb je je stellige "no go' binnen een dag al ingetrokken. En hopelijk wordt het voor jou en je ouders vanaf nu een stuk duidelijker en makkelijker.
vrijdag 26 november 2010 om 08:03
quote:Neele01 schreef op 25 november 2010 @ 23:17:
[...]
Mijn woorden waren allerminst warm en begrijpend bedoelt. Ik vind je onaardig en kil schrijven over je ouders ook al schrijf je wel dat het je aan het hart gaat.
Verder geef je aan dat de huisarts een no go is.
Gelukkig heb je die tip toch opgevolgd. Omdat dat de enige tip is.
En die de enige persoon is die er eventueel iets aan kan doen.
Ik vond je postings dus nogal klagerig en helemaal niet uit op hulp.
Wel op begrip idd. Je wilde begrip voor het feit dat het moeilijk is met een vader die zich op die manier gedraagt.
Dat begrip krijg je volgens mij van alle kanten hier.
Gelukkig.
Maar het "een huisarts is no go" stuitte me erg tegen de borst.
Nogmaals, gelukkig heb je je stellige "no go' binnen een dag al ingetrokken. En hopelijk wordt het voor jou en je ouders vanaf nu een stuk duidelijker en makkelijker.
Nee, de huisarts erop af sturen is nog steeds een no go, en ik heb ook alleen maar gebeld om advies. niet om iets te ondernemen. En als je goed gelezen hebt ben ik daar niets mee opgeschoten dus we zijn nog geen steek verder.
Ik snap niet waarom het je tegen de borst stuitte dat ik de huisarts er niet bij wil roepen. Ik doe dat zelf gewoon niet uit respect voor hun wens. Ik zou het andersom ook niet op prijs stellen als zij ongevraagd mijn huisarts op mij af zouden sturen .
Neele, heb jij weleens in een situatie gezeten als deze? En dan bedoel ik niet met een opa of een buurman, maar iets heel dichtbij als een ouder? Want ik dacht zelf ook altijd dat ik wel zou weten hoe te handelen. Totdat je ervoor staat en het je eigen ouder is. Dan is het een heel ander verhaal. En daar wilde ik dus advies en begrip voor. Shoot me, ik ben ook maar een mens.
[...]
Mijn woorden waren allerminst warm en begrijpend bedoelt. Ik vind je onaardig en kil schrijven over je ouders ook al schrijf je wel dat het je aan het hart gaat.
Verder geef je aan dat de huisarts een no go is.
Gelukkig heb je die tip toch opgevolgd. Omdat dat de enige tip is.
En die de enige persoon is die er eventueel iets aan kan doen.
Ik vond je postings dus nogal klagerig en helemaal niet uit op hulp.
Wel op begrip idd. Je wilde begrip voor het feit dat het moeilijk is met een vader die zich op die manier gedraagt.
Dat begrip krijg je volgens mij van alle kanten hier.
Gelukkig.
Maar het "een huisarts is no go" stuitte me erg tegen de borst.
Nogmaals, gelukkig heb je je stellige "no go' binnen een dag al ingetrokken. En hopelijk wordt het voor jou en je ouders vanaf nu een stuk duidelijker en makkelijker.
Nee, de huisarts erop af sturen is nog steeds een no go, en ik heb ook alleen maar gebeld om advies. niet om iets te ondernemen. En als je goed gelezen hebt ben ik daar niets mee opgeschoten dus we zijn nog geen steek verder.
Ik snap niet waarom het je tegen de borst stuitte dat ik de huisarts er niet bij wil roepen. Ik doe dat zelf gewoon niet uit respect voor hun wens. Ik zou het andersom ook niet op prijs stellen als zij ongevraagd mijn huisarts op mij af zouden sturen .
Neele, heb jij weleens in een situatie gezeten als deze? En dan bedoel ik niet met een opa of een buurman, maar iets heel dichtbij als een ouder? Want ik dacht zelf ook altijd dat ik wel zou weten hoe te handelen. Totdat je ervoor staat en het je eigen ouder is. Dan is het een heel ander verhaal. En daar wilde ik dus advies en begrip voor. Shoot me, ik ben ook maar een mens.
vrijdag 26 november 2010 om 08:30
Nee, mijn ouders zijn gelukkig nog helder van geest. Wel heb ik de onmacht van mijn vader meegemaakt toen dit soort dingen bij zijn ouders speelden. En omdat zowel hij als ik enig kind was, zat ik er dicht bovenop.
Laat ik eerst zeggen dat het me vreselijk lijkt om in jouw positie te zitten. Maar gelukkig heb jij mensen met wie je kan overleggen wat te doen en wanneer.
Ik snap dus best dat je in paniek bent maar niet hoe je dat uit...
Verder zal een huisarts nooit op de manier die jij doet voorkomen op ze afgaan. En zal je moeder je niet kwalijk nemen dat je je ongerustheid uit over je vader. Lijkt mij. Ik vind dat de mensen waarvan je houdt altijd weten dat je uit goede bedoeling handelt.
Maar misschien ligt dat bij jou anders.
Laat ik eerst zeggen dat het me vreselijk lijkt om in jouw positie te zitten. Maar gelukkig heb jij mensen met wie je kan overleggen wat te doen en wanneer.
Ik snap dus best dat je in paniek bent maar niet hoe je dat uit...
Verder zal een huisarts nooit op de manier die jij doet voorkomen op ze afgaan. En zal je moeder je niet kwalijk nemen dat je je ongerustheid uit over je vader. Lijkt mij. Ik vind dat de mensen waarvan je houdt altijd weten dat je uit goede bedoeling handelt.
Maar misschien ligt dat bij jou anders.
vrijdag 26 november 2010 om 08:47
quote:Neele01 schreef op 26 november 2010 @ 08:30:
Nee, mijn ouders zijn gelukkig nog helder van geest. Wel heb ik de onmacht van mijn vader meegemaakt toen dit soort dingen bij zijn ouders speelden. En omdat zowel hij als ik enig kind was, zat ik er dicht bovenop.
Laat ik eerst zeggen dat het me vreselijk lijkt om in jouw positie te zitten. Maar gelukkig heb jij mensen met wie je kan overleggen wat te doen en wanneer.
Ik snap dus best dat je in paniek bent maar niet hoe je dat uit...
Verder zal een huisarts nooit op de manier die jij doet voorkomen op ze afgaan. En zal je moeder je niet kwalijk nemen dat je je ongerustheid uit over je vader. Lijkt mij. Ik vind dat de mensen waarvan je houdt altijd weten dat je uit goede bedoeling handelt.
Maar misschien ligt dat bij jou anders.
Ik denk dat dat bij mij inderdaad anders ligt. Je hetb het gezien bij jouw vader, dus je denkt dat je weet wat ik voor me heb, maar echt, ik kan je vertellen dat het, als het je eigen ouder is en je er midden in staat, toch echt anders is dan dat het je vader is die met je opa te maken krijgt.
Ik ga verder niet in op hoe wie waarop zal reageren want jij kent mijn ouders niet, jij kent de onvoorspelbaarheid van mijn vader niet, zelfs hij kent zijn onvoorspelbaarheid niet en weten dat je handelt uit goede bedoelingen gaat gewoon niet op in dit geval. Goede bedoelingen of niet; als ik verkeerd handel gaat de deur dicht en dan is er voor mij helemaal geen ingang meer naar mijn moeder.
Ik snap dat je vanaf de zijlijn probeert goed te doen, want ik zie ook wel dat je antwoord uit goede bedoelingen, maar aan de antwoorden van degenen die werkelijk in deze situatie hebben gezeten lees ik gewoon heel veel herkenning en erkennning en daaruit maak ik ook op dat het nu eenmaal niet allemaal volgens het boekje gaat allemaal. Ieder mens is uniek en zeker in deze situatie kan ik er niet van uit gaan dat mijn vader mijn goede bedoelingen begrijpt.
Nee, mijn ouders zijn gelukkig nog helder van geest. Wel heb ik de onmacht van mijn vader meegemaakt toen dit soort dingen bij zijn ouders speelden. En omdat zowel hij als ik enig kind was, zat ik er dicht bovenop.
Laat ik eerst zeggen dat het me vreselijk lijkt om in jouw positie te zitten. Maar gelukkig heb jij mensen met wie je kan overleggen wat te doen en wanneer.
Ik snap dus best dat je in paniek bent maar niet hoe je dat uit...
Verder zal een huisarts nooit op de manier die jij doet voorkomen op ze afgaan. En zal je moeder je niet kwalijk nemen dat je je ongerustheid uit over je vader. Lijkt mij. Ik vind dat de mensen waarvan je houdt altijd weten dat je uit goede bedoeling handelt.
Maar misschien ligt dat bij jou anders.
Ik denk dat dat bij mij inderdaad anders ligt. Je hetb het gezien bij jouw vader, dus je denkt dat je weet wat ik voor me heb, maar echt, ik kan je vertellen dat het, als het je eigen ouder is en je er midden in staat, toch echt anders is dan dat het je vader is die met je opa te maken krijgt.
Ik ga verder niet in op hoe wie waarop zal reageren want jij kent mijn ouders niet, jij kent de onvoorspelbaarheid van mijn vader niet, zelfs hij kent zijn onvoorspelbaarheid niet en weten dat je handelt uit goede bedoelingen gaat gewoon niet op in dit geval. Goede bedoelingen of niet; als ik verkeerd handel gaat de deur dicht en dan is er voor mij helemaal geen ingang meer naar mijn moeder.
Ik snap dat je vanaf de zijlijn probeert goed te doen, want ik zie ook wel dat je antwoord uit goede bedoelingen, maar aan de antwoorden van degenen die werkelijk in deze situatie hebben gezeten lees ik gewoon heel veel herkenning en erkennning en daaruit maak ik ook op dat het nu eenmaal niet allemaal volgens het boekje gaat allemaal. Ieder mens is uniek en zeker in deze situatie kan ik er niet van uit gaan dat mijn vader mijn goede bedoelingen begrijpt.
