Psyche
alle pijlers
Het voelt een beetje alsof de rek er uit is...
zondag 19 december 2010 om 19:28
Ok, ik schrijf het dan toch maar. Wist niet zo goed waar ik het moest plaatsen want het is een beetje een combi van reizen, werk & studie en zelfs thuis.
Ik woon sinds 5 jaar in het buitenland. Heb hier altijd gestudeerd en gewerkt. Vanwege geld gebrek heb ik uiteindelijk met mijn studie moeten stoppen – ongeveer 6 maand geleden. Ik had het zo druk dat ik afviel, downerig werd en constant aan het werk was. Het leek me dus verstandig te stoppen.
Nu ben ik gestopt en ik voel me niet beter, eerder slechter. 9 van de 10 dagen staat het huilen me nader dan het lachen. Recent ben ik binnen hetzelfde bedrijf van een heel saaie functie naar een (tijdelijke) leukere functie gegaan. Echter, ik haat het. De verandering is te groot: ik word slecht ingewerkt, ik kan het niet echt vinden met de mensen etc.
Het lijkt alsof de rek er volledig uit is. Elke tegenslag kan ik wel janken van frustratie en voel me constant labiel.
Ik word paniekerig van het gevoel dat ik dit allemaal niet kan veranderen: Het is een baan, ervaring in een iets meer relevante richting, maar tijdelijk etcetc. Rationeel echt een goede keuze.
Voel me zo rot dat ik overweeg naar huis te gaan. Maar dat wil ik eigenlijk niet. Heb hier altijd met plezier gewoond. Maar ik voel me soms zo alleen ook al heb ik hele groepen fijne vrienden. Ook al heb ik een fantastisch leuke week: ik verveel me te pletter. Alles voelt als sleur en weeeeeeer een tegenslag. Het vervelende is, ik was altijd zo positief en ik verander nu in een ontevreden, onzeker monster.
Ik wist wat ik wilde bereiken met de studie en die richting is nu volledig weg. Kan op zich stageplekken zoeken maar financieel is dat weer moeilijk…
Woon in een prima huis maar wil echt mijn eigen stekkie. Nu kan ik wel weer gaan verhuizen maar de financiën zijn te onzeker en nu ik zo twijfel durf ik ook niet zo goed iets langdurigs aan te gaan.
Ok, mijn verhaal is enorm warrig Ik hoop dat mensen het lezen en vragen stellen zodat ik mijzelf misschien wat beter kan uitdrukken.
En rationeel ben ik me volledig bewust van het feit dat ik NIETS te klagen heb. Waarom wil mijn gevoel dan per se zo moeilijk doen.
Sorry voor klaagzang en elk commentaar is welkom (was wel wat moeilijk om te schrijven dus please be gentle )
Ik woon sinds 5 jaar in het buitenland. Heb hier altijd gestudeerd en gewerkt. Vanwege geld gebrek heb ik uiteindelijk met mijn studie moeten stoppen – ongeveer 6 maand geleden. Ik had het zo druk dat ik afviel, downerig werd en constant aan het werk was. Het leek me dus verstandig te stoppen.
Nu ben ik gestopt en ik voel me niet beter, eerder slechter. 9 van de 10 dagen staat het huilen me nader dan het lachen. Recent ben ik binnen hetzelfde bedrijf van een heel saaie functie naar een (tijdelijke) leukere functie gegaan. Echter, ik haat het. De verandering is te groot: ik word slecht ingewerkt, ik kan het niet echt vinden met de mensen etc.
Het lijkt alsof de rek er volledig uit is. Elke tegenslag kan ik wel janken van frustratie en voel me constant labiel.
Ik word paniekerig van het gevoel dat ik dit allemaal niet kan veranderen: Het is een baan, ervaring in een iets meer relevante richting, maar tijdelijk etcetc. Rationeel echt een goede keuze.
Voel me zo rot dat ik overweeg naar huis te gaan. Maar dat wil ik eigenlijk niet. Heb hier altijd met plezier gewoond. Maar ik voel me soms zo alleen ook al heb ik hele groepen fijne vrienden. Ook al heb ik een fantastisch leuke week: ik verveel me te pletter. Alles voelt als sleur en weeeeeeer een tegenslag. Het vervelende is, ik was altijd zo positief en ik verander nu in een ontevreden, onzeker monster.
Ik wist wat ik wilde bereiken met de studie en die richting is nu volledig weg. Kan op zich stageplekken zoeken maar financieel is dat weer moeilijk…
Woon in een prima huis maar wil echt mijn eigen stekkie. Nu kan ik wel weer gaan verhuizen maar de financiën zijn te onzeker en nu ik zo twijfel durf ik ook niet zo goed iets langdurigs aan te gaan.
Ok, mijn verhaal is enorm warrig Ik hoop dat mensen het lezen en vragen stellen zodat ik mijzelf misschien wat beter kan uitdrukken.
En rationeel ben ik me volledig bewust van het feit dat ik NIETS te klagen heb. Waarom wil mijn gevoel dan per se zo moeilijk doen.
Sorry voor klaagzang en elk commentaar is welkom (was wel wat moeilijk om te schrijven dus please be gentle )
zondag 19 december 2010 om 20:53
Is het niet mogelijk voor je om een tijdelijke vakantie op te nemen, evt lekker een paar weken naar NL te gaan om bij te tanken en er dan weer met volle moed tegen aan te gaan.
Misschien kun je wat geld lenen van jouw ouders om toch te kunnen blijven leven en stage te lopen, zodat je je opleiding wel af kan maken en niet te veel hoeft te werken. Ik kan me voorstellen dat als je in een "goedkoop"land woont, dat makkelijker zal zijn, dan in een "duurder" land.
Kun je voor jezelf op een rijtje zetten wat je precies wilt en wat je kunt laten?
Misschien kun je wat geld lenen van jouw ouders om toch te kunnen blijven leven en stage te lopen, zodat je je opleiding wel af kan maken en niet te veel hoeft te werken. Ik kan me voorstellen dat als je in een "goedkoop"land woont, dat makkelijker zal zijn, dan in een "duurder" land.
Kun je voor jezelf op een rijtje zetten wat je precies wilt en wat je kunt laten?
zondag 19 december 2010 om 23:10
Op zich zie je het zelf wel heb ik het gevoel.
Je weet dat je het goed hebt, dat je niets te klagen hebt enz. maar je gevoel zegt even iets heel anders...
Weet je hoe het komt dat je gevoel op dit moment zo ver van je verstand afstaat?
Is er onlangs iets in NL gebeurt bijv. waar jij niet bij kon zijn?
Zijn de vele veranderingen op korte termijn te veel voor je?
(heb je hier bijv. tijdens je verhuizing naar het buitenland last van gehad?)
Misschien door de dingen die het grote verschil tussen je denken en voelen op een rijtje te zetten kun je het voor jezelf een stuk inzichtelijker maken.
Hoe dan ook, ik hoop dat dit je een beetje op weg helpt,
maar vooral: heel veel moed, sterkte en peace of mind toegewenst!
X Sam
Je weet dat je het goed hebt, dat je niets te klagen hebt enz. maar je gevoel zegt even iets heel anders...
Weet je hoe het komt dat je gevoel op dit moment zo ver van je verstand afstaat?
Is er onlangs iets in NL gebeurt bijv. waar jij niet bij kon zijn?
Zijn de vele veranderingen op korte termijn te veel voor je?
(heb je hier bijv. tijdens je verhuizing naar het buitenland last van gehad?)
Misschien door de dingen die het grote verschil tussen je denken en voelen op een rijtje te zetten kun je het voor jezelf een stuk inzichtelijker maken.
Hoe dan ook, ik hoop dat dit je een beetje op weg helpt,
maar vooral: heel veel moed, sterkte en peace of mind toegewenst!
X Sam
zondag 19 december 2010 om 23:32
maandag 20 december 2010 om 10:35
Ik vermoed inderdaad dat ik tegen overspannen aanhang. Het vreemde is: ik word deze morgen wakker en voel me weer prima. Dat is denk ik ook het gevaar want ik denk iedere keer dat het meevalt omdat ik ook dagen heb dat ik me prima voel.
Dagen als gisteren komen alleen te vaak voor. Hoewel ik eerder echt alles positief inzag, zie ik nu alleen maar wat allemaal NIET mogelijk is.
Ik dacht altijd mijn studie af te maken (heb ook wel een studie afgemaakt hoor, was bezig met een MA), leuke stageplek te vinden en zo in iets leuks te rollen. Nu ben ik 28 en heb ik er ineens problemen mee dat ik zo’n B-baan heb (terwijl de functie die ik nu heb best ok is…) in een gebied waar ik niets mee heb, vrijgezel ben (heeft me nog nooit gestoord en zit meestal beter in mijn vel door gebrek aan drama…), geen eigen huis heb (begin mijn stekje te missen) etcetcetc. Als ik mijn gevoel volg zou ik ergens anders heen verhuizen wat helemaal nergens op slaat want dan begin ik met alle bovenstaande punten weer bij nul.
Gisteren heel optimistisch allemaal gezonde dingen gekocht, op tijd naar bed gegaan en ontspanningsoefeningen gedaan – allemaal dingen die ik laat verslonzen als ik me niet goed voel. Wellicht dat een beter ritme en wat vrije tijd helpt..?
Nu alleen nog uit zien te vogelen hoe je weet wat je wilt. Denk dat weer beginnen met de studie niet verstandig is – gooit me weer terug in dramatische financiele situatie waar ik enorme stress van krijg. Voorheen werkte ik namelijk full time naast de studie en zie niet hoe ik de twee kan combineren.
Beter ritme en misschien toch rondkijken voor een andere baan is misschien een begin..? Ga in Feb ook een eigen plekje zoeken – zal wellicht ook schelen..?
Bedankt voor het meedenken, erg fijn! (sorry dat ik niet op iedereen persoonlijk kan reageren – zit op het werk en wil het Viva scherm niet te veel open hebben )
Dagen als gisteren komen alleen te vaak voor. Hoewel ik eerder echt alles positief inzag, zie ik nu alleen maar wat allemaal NIET mogelijk is.
Ik dacht altijd mijn studie af te maken (heb ook wel een studie afgemaakt hoor, was bezig met een MA), leuke stageplek te vinden en zo in iets leuks te rollen. Nu ben ik 28 en heb ik er ineens problemen mee dat ik zo’n B-baan heb (terwijl de functie die ik nu heb best ok is…) in een gebied waar ik niets mee heb, vrijgezel ben (heeft me nog nooit gestoord en zit meestal beter in mijn vel door gebrek aan drama…), geen eigen huis heb (begin mijn stekje te missen) etcetcetc. Als ik mijn gevoel volg zou ik ergens anders heen verhuizen wat helemaal nergens op slaat want dan begin ik met alle bovenstaande punten weer bij nul.
Gisteren heel optimistisch allemaal gezonde dingen gekocht, op tijd naar bed gegaan en ontspanningsoefeningen gedaan – allemaal dingen die ik laat verslonzen als ik me niet goed voel. Wellicht dat een beter ritme en wat vrije tijd helpt..?
Nu alleen nog uit zien te vogelen hoe je weet wat je wilt. Denk dat weer beginnen met de studie niet verstandig is – gooit me weer terug in dramatische financiele situatie waar ik enorme stress van krijg. Voorheen werkte ik namelijk full time naast de studie en zie niet hoe ik de twee kan combineren.
Beter ritme en misschien toch rondkijken voor een andere baan is misschien een begin..? Ga in Feb ook een eigen plekje zoeken – zal wellicht ook schelen..?
Bedankt voor het meedenken, erg fijn! (sorry dat ik niet op iedereen persoonlijk kan reageren – zit op het werk en wil het Viva scherm niet te veel open hebben )
