Psyche
alle pijlers
Een goeie therapeut vinden: onmogelijk?
maandag 20 december 2010 om 00:57
Hallo allemaal,
Sinds '05 ben ik af en aan in therapie. Eigenlijk altijd telkens met hetzelfde doel: mijn jeugd verwerken (het verleden) en werken aan hoe die jeugd mijn, zelfbeeld, relaties enz, beïnvloedt (het heden). Intussen heb ik vier therapeuten achter de rug. En altijd is het wel wat: ofwel klikt het niet, ofwel klikt het wel maar heb ik het gevoel dat ik net zo goed met een vriendin zou kunnen praten omdat ze de diepte niet in willen/kunnen en het allemaal zo vrijblijvend en oppervlakkig blijft, ofwel is het een hardcore medicatie-adept, ofwel is het een zweefteef met chakra's en energieën en toestanden... Ik begin het zo'n beetje op te geven om eens een écht goed iemand te vinden. Terwijl ik anderzijds denk: hoe moeilijk is het nu om gewoon een beetje te kijken naar waar iets vandaan komt (verleden), dat verwerken, kijken naar het gevoel dat mij iets geeft nu en vervolgens de gevolgen in het heden aan te pakken? Je zou toch denken dat dat redelijk standaard is voor een therapeut? Mijn problemen heb ik nochtans (deels) al zelf best goed door. Dat kan toch ook niet iedereen zeggen? En verder ben ik heel verbaal en sta ik er 100% open voor om aan mezelf te werken. Ik heb al klauwen vol geld uitgegeven aan therapie, en het heeft zeker nut gehad soms, maar vaak eerder symptomatisch en vrijblijvend, terwijl ik een wortel-en-tak-aanpak zou verkiezen. Ik begin me af te vragen of ik gewoon te veel verwacht? En is dit as good as it gets in therapieland? Anderzijds hoor en lees ik over mensen die bij hun therapeut wél werken aan dingen als onveilige hechting (wat toch de basis van mijn problemen is, volgens mij), het innerlijke gekwetste kind enzovoort. 'Mijn therapeuten' hebben hier alleen maar in de verte wat over horen waaien, als ik het zelf aanbracht kreeg ik meestal een vage reactie. Eerlijk gezegd vond ik ze vaak ook niet echt zo bijzonder intelligent...
Herkent iemand dit? En hebben jullie gewoon opgegeven? Of zou ik doorbijten en blijven zoeken?
Sinds '05 ben ik af en aan in therapie. Eigenlijk altijd telkens met hetzelfde doel: mijn jeugd verwerken (het verleden) en werken aan hoe die jeugd mijn, zelfbeeld, relaties enz, beïnvloedt (het heden). Intussen heb ik vier therapeuten achter de rug. En altijd is het wel wat: ofwel klikt het niet, ofwel klikt het wel maar heb ik het gevoel dat ik net zo goed met een vriendin zou kunnen praten omdat ze de diepte niet in willen/kunnen en het allemaal zo vrijblijvend en oppervlakkig blijft, ofwel is het een hardcore medicatie-adept, ofwel is het een zweefteef met chakra's en energieën en toestanden... Ik begin het zo'n beetje op te geven om eens een écht goed iemand te vinden. Terwijl ik anderzijds denk: hoe moeilijk is het nu om gewoon een beetje te kijken naar waar iets vandaan komt (verleden), dat verwerken, kijken naar het gevoel dat mij iets geeft nu en vervolgens de gevolgen in het heden aan te pakken? Je zou toch denken dat dat redelijk standaard is voor een therapeut? Mijn problemen heb ik nochtans (deels) al zelf best goed door. Dat kan toch ook niet iedereen zeggen? En verder ben ik heel verbaal en sta ik er 100% open voor om aan mezelf te werken. Ik heb al klauwen vol geld uitgegeven aan therapie, en het heeft zeker nut gehad soms, maar vaak eerder symptomatisch en vrijblijvend, terwijl ik een wortel-en-tak-aanpak zou verkiezen. Ik begin me af te vragen of ik gewoon te veel verwacht? En is dit as good as it gets in therapieland? Anderzijds hoor en lees ik over mensen die bij hun therapeut wél werken aan dingen als onveilige hechting (wat toch de basis van mijn problemen is, volgens mij), het innerlijke gekwetste kind enzovoort. 'Mijn therapeuten' hebben hier alleen maar in de verte wat over horen waaien, als ik het zelf aanbracht kreeg ik meestal een vage reactie. Eerlijk gezegd vond ik ze vaak ook niet echt zo bijzonder intelligent...
Herkent iemand dit? En hebben jullie gewoon opgegeven? Of zou ik doorbijten en blijven zoeken?
maandag 20 december 2010 om 18:03
quote:Krimpvarkie schreef op 20 december 2010 @ 11:50:
Een goede psychotherapeut vinden is ook echt heel moeilijk! Ik heb nu iemand die ik zeker wel aardig vind en gelukkig kan ik ook met haar lachen. Alleen daar houdt het voor mijn gevoel wel een beetje op. Ik heb niet het idee dat zij mij goed aanvoelt en het gaat ook nauwelijks de diepte in. Natuurlijk heb ik dit al meerdere keren aangegeven, maar het lijkt niet erg veel op te leveren. Ondanks mijn twijfel ben ik tot nu toe wel verder gegaan. Ik weet niet zo goed of het met haar gewoon niet werkt of dat de therapie niet loopt door mijn eigen issues. Ik worstel er nog steeds heel erg mee of er gewoon geen klik is en of haar manier van werken niet bij mij past of dat ik overal tegen hetzelfde probleem ga aanlopen. Iemand een idee wanneer de therapie niet werkt en het beter is om iemand anders te zoeken? Dat vind ik trouwens wel heel moeilijk, zelf de therapie beëindigen….
Ik moest trouwens ook denken aan het boek Oud Zeer wat ik nog wil lezen van Dijkstra. Even korte quote, omdat je er misschien wel wat in herkent:
"Hulpverleners blijken vaak slecht uit de voeten te kunnen met hulpvragen van volwassenen die als kind zijn mishandeld. Ze ervaren deze groep als 'lastige' klanten die snel op hun teentjes zijn getrapt, uitermate kritisch zijn en vroegtijdig de hulp afbreken. De hulpvragers vinden dat de kern van hun problemen vaak niet is gezien en dat ze niet serieus worden genomen.”Erg herkenbaar.
Een goede psychotherapeut vinden is ook echt heel moeilijk! Ik heb nu iemand die ik zeker wel aardig vind en gelukkig kan ik ook met haar lachen. Alleen daar houdt het voor mijn gevoel wel een beetje op. Ik heb niet het idee dat zij mij goed aanvoelt en het gaat ook nauwelijks de diepte in. Natuurlijk heb ik dit al meerdere keren aangegeven, maar het lijkt niet erg veel op te leveren. Ondanks mijn twijfel ben ik tot nu toe wel verder gegaan. Ik weet niet zo goed of het met haar gewoon niet werkt of dat de therapie niet loopt door mijn eigen issues. Ik worstel er nog steeds heel erg mee of er gewoon geen klik is en of haar manier van werken niet bij mij past of dat ik overal tegen hetzelfde probleem ga aanlopen. Iemand een idee wanneer de therapie niet werkt en het beter is om iemand anders te zoeken? Dat vind ik trouwens wel heel moeilijk, zelf de therapie beëindigen….
Ik moest trouwens ook denken aan het boek Oud Zeer wat ik nog wil lezen van Dijkstra. Even korte quote, omdat je er misschien wel wat in herkent:
"Hulpverleners blijken vaak slecht uit de voeten te kunnen met hulpvragen van volwassenen die als kind zijn mishandeld. Ze ervaren deze groep als 'lastige' klanten die snel op hun teentjes zijn getrapt, uitermate kritisch zijn en vroegtijdig de hulp afbreken. De hulpvragers vinden dat de kern van hun problemen vaak niet is gezien en dat ze niet serieus worden genomen.”Erg herkenbaar.
maandag 20 december 2010 om 21:06
quote:Punkiedunkie schreef op 20 december 2010 @ 16:49:
Euhm, volgens mij hoeft het echt niet per de een psycholoog te zijn, ligt er maar net aan waar je je prettig bij voelt. Vaktherapeuten (drama, beeldend, muziek, dans, PMT) hebben allemaal een vierjarige HBO-opleiding achter de rug en een beroepsregister. Dat geldt voor meer disciplines...
Het is nogal een verschil of je je laat behandelen door een therapeut die dramatherapie heeft gedaan of gewoon een psycholoog of psychiater. Het is hetzelfde verschil als tussen een arts en verpleegkundige. Waarmee ik niets wil afdoen aan de kundigheid van een verpleegkundige. Inschrijven in een beroepsregister zegt niets. Therapeut is een niet beschermd beroep. Je hoeft geen opleiding te hebben en mag jezelf dan toch therapeut noemen
daarom is het heel belangrijk om naar de opleiding van een therapeut te vragen. Je gaat tenslotte ook niet naar de bakker om je tanden te laten trekken
http://www.therapiehulp.nl/therapie/inf ... t-soorten/
Euhm, volgens mij hoeft het echt niet per de een psycholoog te zijn, ligt er maar net aan waar je je prettig bij voelt. Vaktherapeuten (drama, beeldend, muziek, dans, PMT) hebben allemaal een vierjarige HBO-opleiding achter de rug en een beroepsregister. Dat geldt voor meer disciplines...
Het is nogal een verschil of je je laat behandelen door een therapeut die dramatherapie heeft gedaan of gewoon een psycholoog of psychiater. Het is hetzelfde verschil als tussen een arts en verpleegkundige. Waarmee ik niets wil afdoen aan de kundigheid van een verpleegkundige. Inschrijven in een beroepsregister zegt niets. Therapeut is een niet beschermd beroep. Je hoeft geen opleiding te hebben en mag jezelf dan toch therapeut noemen
daarom is het heel belangrijk om naar de opleiding van een therapeut te vragen. Je gaat tenslotte ook niet naar de bakker om je tanden te laten trekken
http://www.therapiehulp.nl/therapie/inf ... t-soorten/
maandag 20 december 2010 om 21:14
dinsdag 21 december 2010 om 02:18
quote:Lauraontopic schreef op 20 december 2010 @ 12:14:
Ha Rary,
Ik ben wel benieuwd naar die therapeut in Noord-Brabant! Welke stad zit ze?
Tilburg.
Ik zou er zo 50 km voor om rijden. zelfs wel 100 km.
Ik heb veel verstand van hulpverlening en therapeuten, maar wat zij deed.... pff. Zo super goed! je kan bij haar altijd een gratis intake krijgen. dus bevalt het niet, niks aan de hand...
ze is zowel haptotherapeut, als psychotherapeut als relatietherapeut, als systeem (gezins) therapeut....
Ha Rary,
Ik ben wel benieuwd naar die therapeut in Noord-Brabant! Welke stad zit ze?
Tilburg.
Ik zou er zo 50 km voor om rijden. zelfs wel 100 km.
Ik heb veel verstand van hulpverlening en therapeuten, maar wat zij deed.... pff. Zo super goed! je kan bij haar altijd een gratis intake krijgen. dus bevalt het niet, niks aan de hand...
ze is zowel haptotherapeut, als psychotherapeut als relatietherapeut, als systeem (gezins) therapeut....
dinsdag 21 december 2010 om 02:24
dinsdag 21 december 2010 om 10:18
quote:Rary schreef op 21 december 2010 @ 02:18
Tilburg.
Ik zou er zo 50 km voor om rijden. zelfs wel 100 km.
Ik heb veel verstand van hulpverlening en therapeuten, maar wat zij deed.... pff. Zo super goed! je kan bij haar altijd een gratis intake krijgen. dus bevalt het niet, niks aan de hand...
ze is zowel haptotherapeut, als psychotherapeut als relatietherapeut, als systeem (gezins) therapeut....
Zou je me misschien een naam of website kunnen mailen?
Tilburg is voor mij goed te doen en ik zit met ongeveer hetzelfde probleem als TO. Een psychotherapeut die heel aardig is en haar best doet maar niet verder komt met mij. Er is weinig diepgang, weinig confronterend en we komen maar moeilijk tot de kern. Tot nog toe heb ik niet durven switchen, omdat je dan ook niet weet wat je krijgt... Misschien is dit een poging waard?
Ik ben bereikbaar op amarens@live.nl
Ik ga nu werken dus kan vanavond weer reageren.
Tilburg.
Ik zou er zo 50 km voor om rijden. zelfs wel 100 km.
Ik heb veel verstand van hulpverlening en therapeuten, maar wat zij deed.... pff. Zo super goed! je kan bij haar altijd een gratis intake krijgen. dus bevalt het niet, niks aan de hand...
ze is zowel haptotherapeut, als psychotherapeut als relatietherapeut, als systeem (gezins) therapeut....
Zou je me misschien een naam of website kunnen mailen?
Tilburg is voor mij goed te doen en ik zit met ongeveer hetzelfde probleem als TO. Een psychotherapeut die heel aardig is en haar best doet maar niet verder komt met mij. Er is weinig diepgang, weinig confronterend en we komen maar moeilijk tot de kern. Tot nog toe heb ik niet durven switchen, omdat je dan ook niet weet wat je krijgt... Misschien is dit een poging waard?
Ik ben bereikbaar op amarens@live.nl
Ik ga nu werken dus kan vanavond weer reageren.
dinsdag 21 december 2010 om 11:59
dinsdag 21 december 2010 om 13:40
De prins en de gans.
Op een dag had de prins bedacht dat hij eigenlijk een gans was. Hij had al zijn kleren uitgetrokken en was onder de tafel in een eetzaal gaan zitten, poedelnaakt, gakkend en graan pikkend. Zijn vader, de koning, was wanhopig. Al zijn roepen dreigen en soebatten had geen succes gehad en de prins zat nu al dagen onder tafel. De koning was niet voor één gat te vangen. Naar alle uithoeken van het rijk liet hij koeriers uitrukken, om de beste raadslieden naar het paleis te brengen. De één na de ander kwam binnen en deed zijn best. De eerste had zijn doel heel duidelijk voor ogen en legde de prins heel helder uit dat dit zo niet door kon gaan. De tweede startte een discussie met de prins. De derde gaf netjes feedback. De vierde begon hard te lachen en hem spottend na te doen. De vijfde gaf een ruk aan zijn arm. De zesde wilde gaan slaan. En toen zette de koning ze allemaal de deur uit. Want hoe graag hij ook wilde dat zijn zoon weer normaal ging doen, hij wou hem ook geen pijn doen. Dus zat de koning weer wanhopig op zijn troon. Als zelfs de beste adviseurs uit zijn rijk hem niet konden helpen, wat moest hij dan doen?
Toen stapte er uit een hoek van de zaal een lakei naar voren, in zijn prachtige goudgerande kostuum. “Mag ik het eens proberen, Hoogheid?” vroeg de lakei. De koning keek hem sceptisch aan, maar dacht ook: “Baat het niet dan schaadt het ook niet”. De lakei trok al zijn kleren uit. Poedelnaakt ging hij naast de prins onder de tafel zitten, graan pikkend en gakkend. De prins keek opzij: “Wat is dat nou, wat doe jij hier?”De lakei antwoordde “Ik ben een gans, net als jij.’ “Nee, je bent geen gans, je bent een lakei! Ga weg!” “Nee hoor” Antwoordde de lakei, terwijl hij rustig doorging met graan pikken, “Ik ben ook een gans.” De prins keek nog even opzij, maar toen hij zag dat de lakei stoïcijns doorging met graag pikken legde hij zich erbij neer. En gebroederlijk zaten ze onder de tafel.
Na een paar dagen zei de lakei: “Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik vind al dat graan toch ook wel saai. Een lekkere biefstuk zou er wel ingaan!`De prins stoof op: `Biefstuk, biefstuk… Wij zijn ganzen en ganzen eten geen biefstuk!` De lakei reageerde net zo boos: “Wát zeg jij? Wil jij soms beweren dat ik ook maar een spatje minder gans ben als ik toevallig biefstuk eet in plaats van graan? Daar zit het hem toch niet in!” De prins krabbelde terug. Nee, dat moest hij wel toegeven: Hij was evenveel gans, of hij nou biefstuk at of graan. En die avond aten ze beiden biefstuk en ze waren nog evenveel gans.
De dag erna zei de lakei: “Ik heb het een beetje koud. Zullen we vragen of we een kamerjas kunnen krijgen?” De prins sputterde tegen: “Een kamerjas? wij zijn toch ganzen! Die dragen toch geen kamerjassen?” op dezelfde toon wierp de lakei tegen: “Maar of wij ganzen zijn hangt toch niet af van zo’n onnozel detail? Ik ben echt geen greintje minder gans als ik een kamerjas draag, jij wel?” Nee, dat moest de prins wel toegeven. En ze kregen een kamerjas en waren nog precies evenveel gans. Toen de nacht viel zei de lakei: “ik zou wel weer eens in een lekker bed willen slapen, wat jij? Niet op de harde vloer. “De prins mompelde zachtjes: “Wij zijn toch ganzen, die slapen toch eigenlijk niet in bedden?”De lakei begin te lachen: “Ik blijf evenveel gans, waar ik ook slaap hoor!” Ja, dat was wel waar en die nacht sliepen de lakei en de rins allebei in een zacht bed. En ze waren nog evenveel gans.
Jaren later, toen de lakei al lang met pensioen was en de koning was overleden, regeerde de prins als een waardig en rechtvaardig vorst. Hij werd alom gerespecteerd als een wijs man. En wat niemand wist: Al die tijd was hij nog evenveel gans gebleven…..
Citaat uit het boek:Trainen een praktijk gids: Wilt u mensen echt helpen, dan gaat het niet om de technieken. Het effect zit niet in mooie titels, jaren ervaring of status. Waarlijk helpen zit allereerst in contact durven maken met de ander door poedelnaakt bij die ander onder de tafel te gaan zitten en te gakken als een gans. En terwijl u zich blootgeeft houdt u nog steeds in het oog dat in de gans een koning schuilgaat. Ook als de gans daar zelf niet aan wil.
Op een dag had de prins bedacht dat hij eigenlijk een gans was. Hij had al zijn kleren uitgetrokken en was onder de tafel in een eetzaal gaan zitten, poedelnaakt, gakkend en graan pikkend. Zijn vader, de koning, was wanhopig. Al zijn roepen dreigen en soebatten had geen succes gehad en de prins zat nu al dagen onder tafel. De koning was niet voor één gat te vangen. Naar alle uithoeken van het rijk liet hij koeriers uitrukken, om de beste raadslieden naar het paleis te brengen. De één na de ander kwam binnen en deed zijn best. De eerste had zijn doel heel duidelijk voor ogen en legde de prins heel helder uit dat dit zo niet door kon gaan. De tweede startte een discussie met de prins. De derde gaf netjes feedback. De vierde begon hard te lachen en hem spottend na te doen. De vijfde gaf een ruk aan zijn arm. De zesde wilde gaan slaan. En toen zette de koning ze allemaal de deur uit. Want hoe graag hij ook wilde dat zijn zoon weer normaal ging doen, hij wou hem ook geen pijn doen. Dus zat de koning weer wanhopig op zijn troon. Als zelfs de beste adviseurs uit zijn rijk hem niet konden helpen, wat moest hij dan doen?
Toen stapte er uit een hoek van de zaal een lakei naar voren, in zijn prachtige goudgerande kostuum. “Mag ik het eens proberen, Hoogheid?” vroeg de lakei. De koning keek hem sceptisch aan, maar dacht ook: “Baat het niet dan schaadt het ook niet”. De lakei trok al zijn kleren uit. Poedelnaakt ging hij naast de prins onder de tafel zitten, graan pikkend en gakkend. De prins keek opzij: “Wat is dat nou, wat doe jij hier?”De lakei antwoordde “Ik ben een gans, net als jij.’ “Nee, je bent geen gans, je bent een lakei! Ga weg!” “Nee hoor” Antwoordde de lakei, terwijl hij rustig doorging met graan pikken, “Ik ben ook een gans.” De prins keek nog even opzij, maar toen hij zag dat de lakei stoïcijns doorging met graag pikken legde hij zich erbij neer. En gebroederlijk zaten ze onder de tafel.
Na een paar dagen zei de lakei: “Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik vind al dat graan toch ook wel saai. Een lekkere biefstuk zou er wel ingaan!`De prins stoof op: `Biefstuk, biefstuk… Wij zijn ganzen en ganzen eten geen biefstuk!` De lakei reageerde net zo boos: “Wát zeg jij? Wil jij soms beweren dat ik ook maar een spatje minder gans ben als ik toevallig biefstuk eet in plaats van graan? Daar zit het hem toch niet in!” De prins krabbelde terug. Nee, dat moest hij wel toegeven: Hij was evenveel gans, of hij nou biefstuk at of graan. En die avond aten ze beiden biefstuk en ze waren nog evenveel gans.
De dag erna zei de lakei: “Ik heb het een beetje koud. Zullen we vragen of we een kamerjas kunnen krijgen?” De prins sputterde tegen: “Een kamerjas? wij zijn toch ganzen! Die dragen toch geen kamerjassen?” op dezelfde toon wierp de lakei tegen: “Maar of wij ganzen zijn hangt toch niet af van zo’n onnozel detail? Ik ben echt geen greintje minder gans als ik een kamerjas draag, jij wel?” Nee, dat moest de prins wel toegeven. En ze kregen een kamerjas en waren nog precies evenveel gans. Toen de nacht viel zei de lakei: “ik zou wel weer eens in een lekker bed willen slapen, wat jij? Niet op de harde vloer. “De prins mompelde zachtjes: “Wij zijn toch ganzen, die slapen toch eigenlijk niet in bedden?”De lakei begin te lachen: “Ik blijf evenveel gans, waar ik ook slaap hoor!” Ja, dat was wel waar en die nacht sliepen de lakei en de rins allebei in een zacht bed. En ze waren nog evenveel gans.
Jaren later, toen de lakei al lang met pensioen was en de koning was overleden, regeerde de prins als een waardig en rechtvaardig vorst. Hij werd alom gerespecteerd als een wijs man. En wat niemand wist: Al die tijd was hij nog evenveel gans gebleven…..
Citaat uit het boek:Trainen een praktijk gids: Wilt u mensen echt helpen, dan gaat het niet om de technieken. Het effect zit niet in mooie titels, jaren ervaring of status. Waarlijk helpen zit allereerst in contact durven maken met de ander door poedelnaakt bij die ander onder de tafel te gaan zitten en te gakken als een gans. En terwijl u zich blootgeeft houdt u nog steeds in het oog dat in de gans een koning schuilgaat. Ook als de gans daar zelf niet aan wil.
dinsdag 21 december 2010 om 15:17
quote:Lauraontopic schreef op 21 december 2010 @ 11:51:
Hey Rary,
Klinkt goed en aangezien ik ook in de buurt van Tilburg woon, zou ik graag haar naam weten! Ben op zoek naar een psychotherapeut en tot nu toe nog met weinig succes...
Voor mij idem, zou ook graag haar naam weten.
Kan/wil je dat hier zeggen Rary, of moeten we dan eerst even vrienden worden en dan via een PM?
Hey Rary,
Klinkt goed en aangezien ik ook in de buurt van Tilburg woon, zou ik graag haar naam weten! Ben op zoek naar een psychotherapeut en tot nu toe nog met weinig succes...
Voor mij idem, zou ook graag haar naam weten.
Kan/wil je dat hier zeggen Rary, of moeten we dan eerst even vrienden worden en dan via een PM?
dinsdag 21 december 2010 om 21:53
quote:
"Hulpverleners blijken vaak slecht uit de voeten te kunnen met hulpvragen van volwassenen die als kind zijn mishandeld. Ze ervaren deze groep als 'lastige' klanten die snel op hun teentjes zijn getrapt, uitermate kritisch zijn en vroegtijdig de hulp afbreken. De hulpvragers vinden dat de kern van hun problemen vaak niet is gezien en dat ze niet serieus worden genomen.”
Dit herken ik héél erg!
Ik wilde nog even reageren op de mensen die me de vraag stelden of het niet ergens ook een beetje aan mij lag. Die dachten dat ik de dingen misschien alleen op 'mijn manier' wilde, en dat ik misschien toch niet zo open sta om aan mezelf te werken. Ik snap dat het zo kan overkomen, ik zou het waarschijnlijk ook denken als ik het van iemand anders las, maar zo is het echt niet. To whom it may concern:
- Therapeut 1 was een psycholoog, maar dat klikte gewoon persoonlijk niet. Ik voelde me ook niet prettig in zijn therapieruimte, een oude zolder, beetje studentenkamer-achtig, en de buurt voelde ook niet fijn 's avonds. Shit happens. Twee sessie gedaan, kan dus niet echt oordelen over zijn aanpak.
- Therapeut 2 was een sociaal werkster, met erna een opleiding therapie. Zij werkte ook deeltijds bij een centrum geestelijke gezondheidszorg. Eigenlijk vond ik haar nog de beste van allemaal. Het klikte wel, en ze had ook wel goeie analyses. Ze was nogal gericht op cognitieve gedragstherapie, en ik heb best wel wat aan haar gehad. Ben niet voor niets af en aan twee jaar bij haar gebleven. Maar ik miste toch wat diepte en een structurele aanpak, waardoor ik het gevoel had dat ik nog jaaaaren om de twee weken over mijn belevenissen kon komen vertellen, daar dan wel goeie raad bij krijgen en een paar inzichten, maar zonder dat echt de essentie aangeraakt werd: die onveilige hechting. Was achteraf bekeken eerder een soort coaching. Zij heeft me dan na een tijd eigenlijk zelf wandelen gestuurd, omdat ze het allemaal niet meer zo nodig vond, terwijl we dus in mijn ogen nooit bij de essentie gekomen zijn.
- Therapeute 3 was een psychologe. Ongeveer een jaar bij gebleven, vooral om een spaak gelopen relatie bij te verwerken. Daar was ze ook best goed in. Ze was heel analytisch tov personen, en ze heeft me goed doen inzien waarom sommige dingen niet werkten en me geholpen bij het aanvaarden van het foutlopen van die relatie vooral. Maar, alweer, de rode draad: die onveilige hechting (ik kende die term zelf toen nog niet) werd niet aangeraakt. Het was allemaal nogal vrijblijvend, er werden geen thema's opgevolgd, of rode draden, gewoon alleen de belevenissen van die week of maand, ik mocht ook zelf kiezen of ik om de week dan wel om de twee weken of om de maand kwam. Ik kreeg bij haar eerder een 'tante geeft raad'-gevoel.
- Therapeute 4 was ook een psychologe, en zij is degene die alleen geloofde in therapie in combi met antidepressiva (zie post boven). Na twee sessie voor bekeken gehouden, want ik zou ad alleen zien zitten als ik mijn bed niet zou kunnen uitkomen (absoluut nooit het geval geweest), en daar reageerde zij vrij kribbig op.
- Therapeute 5 was de laatste, door scha en schande wijs geworden, en toen ik haar voor het eerst belde (ze was mij aangeraden door een vriendin) een half uur aan de telefoon gehangen omdat ik eerst haar insteek, opleiding enz. wilde weten. Bij de eerste sessies kwam ze al to the point: het gekwetste kind, en ik had geen gereedschapskist gekregen voor het leven. Daar zouden we aan werken, via inzichten en oefeningen. Klonk mij allemaal heel goed. Eindelijk gaan we de diepte in, naar de essentie, dacht ik. Afijn, toen kwam er even een crisisje met een destructieve man tussendoor. Die was geweken en we zouden weer naar het structurele werk gaan. Intussen had ze al wel een paar keer tussendoor het over energieën, en 'voelen' en 'het hart' gehad, maar nothing I couldn't handle. Ik ben zelf nogal verstandelijk ingesteld, dus ik dacht zelfs dat mij dat wel goed zou kunnen doen, een keer dat andere, op voorwaarden dat het niet te overdreven spiritueel werd maar daar leek ze zelf wars van. Maar de laatste keer kreeg ik echt een héél rare oefening: ik moest van elk lichaamsdeel zeggen hoe het voelde. Ik kwam eigenlijk niet verder dan: "euh, koude voeten, mijn knieën? ja, gewoon neutraal, buik: beetje opgezet na veel snoepen." Haha, ik voelde me in een aflevering van Abfab.
Zelf zei ze erna dat toen zij ooit die oefening deed, het veel losmaakte bij haar, vooral bij haar bekken, "dat ze het gevoel had dat dat in een museum stond." Slik. En toen ik daarna opperde dat ik hier toch niet zoveel aan had, kreeg ik op zachte en subtiele manier weliswaar, maar onmiskenbaar duidelijk te horen dat dit hààr aanpak was, en dat zij dus niet veel voor mij kon doen als dit mijn ding niet was. Na iets van acht sessies!! Ik snap er nog altijd niets van, en ben van plan om haar hier deze week over op te bellen.
Dat was dus de achtergrond....
En ja, ik ben best kritisch. Maar het moet toch veel beter kunnen dan dit? Zelf probeer ik in mijn vakgebied uit te blinken (het kost evenveel tijd om iets goed te doen, vind ik), dus ik heb er minder geduld mee als mensen er met de pet naar gooien. Zéker als je met zoiets precair bezig bent als mensen en hun emoties, relaties, zelfbeeld, verleden, toekomst, hun alles eigenlijk...
"Hulpverleners blijken vaak slecht uit de voeten te kunnen met hulpvragen van volwassenen die als kind zijn mishandeld. Ze ervaren deze groep als 'lastige' klanten die snel op hun teentjes zijn getrapt, uitermate kritisch zijn en vroegtijdig de hulp afbreken. De hulpvragers vinden dat de kern van hun problemen vaak niet is gezien en dat ze niet serieus worden genomen.”
Dit herken ik héél erg!
Ik wilde nog even reageren op de mensen die me de vraag stelden of het niet ergens ook een beetje aan mij lag. Die dachten dat ik de dingen misschien alleen op 'mijn manier' wilde, en dat ik misschien toch niet zo open sta om aan mezelf te werken. Ik snap dat het zo kan overkomen, ik zou het waarschijnlijk ook denken als ik het van iemand anders las, maar zo is het echt niet. To whom it may concern:
- Therapeut 1 was een psycholoog, maar dat klikte gewoon persoonlijk niet. Ik voelde me ook niet prettig in zijn therapieruimte, een oude zolder, beetje studentenkamer-achtig, en de buurt voelde ook niet fijn 's avonds. Shit happens. Twee sessie gedaan, kan dus niet echt oordelen over zijn aanpak.
- Therapeut 2 was een sociaal werkster, met erna een opleiding therapie. Zij werkte ook deeltijds bij een centrum geestelijke gezondheidszorg. Eigenlijk vond ik haar nog de beste van allemaal. Het klikte wel, en ze had ook wel goeie analyses. Ze was nogal gericht op cognitieve gedragstherapie, en ik heb best wel wat aan haar gehad. Ben niet voor niets af en aan twee jaar bij haar gebleven. Maar ik miste toch wat diepte en een structurele aanpak, waardoor ik het gevoel had dat ik nog jaaaaren om de twee weken over mijn belevenissen kon komen vertellen, daar dan wel goeie raad bij krijgen en een paar inzichten, maar zonder dat echt de essentie aangeraakt werd: die onveilige hechting. Was achteraf bekeken eerder een soort coaching. Zij heeft me dan na een tijd eigenlijk zelf wandelen gestuurd, omdat ze het allemaal niet meer zo nodig vond, terwijl we dus in mijn ogen nooit bij de essentie gekomen zijn.
- Therapeute 3 was een psychologe. Ongeveer een jaar bij gebleven, vooral om een spaak gelopen relatie bij te verwerken. Daar was ze ook best goed in. Ze was heel analytisch tov personen, en ze heeft me goed doen inzien waarom sommige dingen niet werkten en me geholpen bij het aanvaarden van het foutlopen van die relatie vooral. Maar, alweer, de rode draad: die onveilige hechting (ik kende die term zelf toen nog niet) werd niet aangeraakt. Het was allemaal nogal vrijblijvend, er werden geen thema's opgevolgd, of rode draden, gewoon alleen de belevenissen van die week of maand, ik mocht ook zelf kiezen of ik om de week dan wel om de twee weken of om de maand kwam. Ik kreeg bij haar eerder een 'tante geeft raad'-gevoel.
- Therapeute 4 was ook een psychologe, en zij is degene die alleen geloofde in therapie in combi met antidepressiva (zie post boven). Na twee sessie voor bekeken gehouden, want ik zou ad alleen zien zitten als ik mijn bed niet zou kunnen uitkomen (absoluut nooit het geval geweest), en daar reageerde zij vrij kribbig op.
- Therapeute 5 was de laatste, door scha en schande wijs geworden, en toen ik haar voor het eerst belde (ze was mij aangeraden door een vriendin) een half uur aan de telefoon gehangen omdat ik eerst haar insteek, opleiding enz. wilde weten. Bij de eerste sessies kwam ze al to the point: het gekwetste kind, en ik had geen gereedschapskist gekregen voor het leven. Daar zouden we aan werken, via inzichten en oefeningen. Klonk mij allemaal heel goed. Eindelijk gaan we de diepte in, naar de essentie, dacht ik. Afijn, toen kwam er even een crisisje met een destructieve man tussendoor. Die was geweken en we zouden weer naar het structurele werk gaan. Intussen had ze al wel een paar keer tussendoor het over energieën, en 'voelen' en 'het hart' gehad, maar nothing I couldn't handle. Ik ben zelf nogal verstandelijk ingesteld, dus ik dacht zelfs dat mij dat wel goed zou kunnen doen, een keer dat andere, op voorwaarden dat het niet te overdreven spiritueel werd maar daar leek ze zelf wars van. Maar de laatste keer kreeg ik echt een héél rare oefening: ik moest van elk lichaamsdeel zeggen hoe het voelde. Ik kwam eigenlijk niet verder dan: "euh, koude voeten, mijn knieën? ja, gewoon neutraal, buik: beetje opgezet na veel snoepen." Haha, ik voelde me in een aflevering van Abfab.
Zelf zei ze erna dat toen zij ooit die oefening deed, het veel losmaakte bij haar, vooral bij haar bekken, "dat ze het gevoel had dat dat in een museum stond." Slik. En toen ik daarna opperde dat ik hier toch niet zoveel aan had, kreeg ik op zachte en subtiele manier weliswaar, maar onmiskenbaar duidelijk te horen dat dit hààr aanpak was, en dat zij dus niet veel voor mij kon doen als dit mijn ding niet was. Na iets van acht sessies!! Ik snap er nog altijd niets van, en ben van plan om haar hier deze week over op te bellen. Dat was dus de achtergrond....
En ja, ik ben best kritisch. Maar het moet toch veel beter kunnen dan dit? Zelf probeer ik in mijn vakgebied uit te blinken (het kost evenveel tijd om iets goed te doen, vind ik), dus ik heb er minder geduld mee als mensen er met de pet naar gooien. Zéker als je met zoiets precair bezig bent als mensen en hun emoties, relaties, zelfbeeld, verleden, toekomst, hun alles eigenlijk...
dinsdag 21 december 2010 om 21:58
quote:Ste_ schreef op 20 december 2010 @ 01:16:
Ik ben ook nog geen goede tegengekomen. Heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in, maar dat heb ik sowieso niet in de medische wereld.Daar hebben ze tegenwoordig hele goede therapeuten voor, negativiteit en wantrouwen
Ik ben ook nog geen goede tegengekomen. Heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in, maar dat heb ik sowieso niet in de medische wereld.Daar hebben ze tegenwoordig hele goede therapeuten voor, negativiteit en wantrouwen
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
woensdag 22 december 2010 om 14:09
Mazoo en laura on topic.
Dit zijn haar websites: www.p-h-b.nl
en: http://www.cpc-brabant.nl/behandelaars.aspx
Succes!
Dit zijn haar websites: www.p-h-b.nl
en: http://www.cpc-brabant.nl/behandelaars.aspx
Succes!
woensdag 22 december 2010 om 14:44
quote:Rary schreef op 22 december 2010 @ 14:09:
Mazoo en laura on topic.
Dit zijn haar websites: www.p-h-b.nl
en: http://www.cpc-brabant.nl/behandelaars.aspx
Succes!
Hoi, bedankt.
Heb net even gekeken, maar ik heb er helaas niks aan want ik heb een tweedelijns nodig, en zij is eerstelijns.
Maar toch bedankt!
Mazoo en laura on topic.
Dit zijn haar websites: www.p-h-b.nl
en: http://www.cpc-brabant.nl/behandelaars.aspx
Succes!
Hoi, bedankt.
Heb net even gekeken, maar ik heb er helaas niks aan want ik heb een tweedelijns nodig, en zij is eerstelijns.
Maar toch bedankt!
woensdag 22 december 2010 om 17:01
woensdag 22 december 2010 om 17:04
quote:Rary schreef op 22 december 2010 @ 17:01:
tweedelijn is specialistiche hulpverlening, dus specifieker en voor zwaardere casussen.
Eerstelijns is kortdurend en laagdrempelig.
Maar mazou, heb je van de huisarts geen 2e lijnsverwijzing? want zij is toch ook psychotherapeut? en dat kan dan toch ook tweedelijns?
Hm ja op die site die jij gaf stelde ze zich letterlijk voor als eerstelijns.
Maar misschien gewoon ff een keertje bellen, dan weet ik het tenminste zeker.
Ik vind het in ieder geval wel een pre dat iemand anders (jij dus) haar aanraadt, dat geeft wel goede hoop.
Is toch anders dan wanneer je lukraak iemand belt.
tweedelijn is specialistiche hulpverlening, dus specifieker en voor zwaardere casussen.
Eerstelijns is kortdurend en laagdrempelig.
Maar mazou, heb je van de huisarts geen 2e lijnsverwijzing? want zij is toch ook psychotherapeut? en dat kan dan toch ook tweedelijns?
Hm ja op die site die jij gaf stelde ze zich letterlijk voor als eerstelijns.
Maar misschien gewoon ff een keertje bellen, dan weet ik het tenminste zeker.
Ik vind het in ieder geval wel een pre dat iemand anders (jij dus) haar aanraadt, dat geeft wel goede hoop.
Is toch anders dan wanneer je lukraak iemand belt.
