Psyche
alle pijlers
Ik weet het niet zo goed...
donderdag 30 december 2010 om 16:06
Ik kreeg net een telefoontje dat m'n vader op sterven ligt. Heel vervelend voor hem maar geen drama voor mij, ik heb de afgelopen 10 jaar al geen contact met hem. Dit is door allerlei omstandigheden en voor mezelf heb ik het hoofdstuk jaren geleden al afgesloten.
En toch, ik kreeg even een rare kronkel in m'n buik toen ik het hoorde. Ik heb zo vaak gezegd, was ie maar dood, dan kon ik het hoofdstuk "pa" afsluiten. En nu is het dan zo ver. En ik voel me er raar onder. Als m'n vader vandaag of morgen komt te overlijden ben ik officieel wees.
Ik wil in ieder geval wel naar z'n begravenis als een soort laatste eerbetoon; hij heeft toch de eerste 12 jaar van m'n leven geprobeerd om me op te voeden. Hij is vanmiddag bedient en nu twijfel ik of ik vanavond naar 'm toe moet. Hij is bewusteloos dus wat heeft ie er aan?
Ik weet het niet zo goed...
En toch, ik kreeg even een rare kronkel in m'n buik toen ik het hoorde. Ik heb zo vaak gezegd, was ie maar dood, dan kon ik het hoofdstuk "pa" afsluiten. En nu is het dan zo ver. En ik voel me er raar onder. Als m'n vader vandaag of morgen komt te overlijden ben ik officieel wees.
Ik wil in ieder geval wel naar z'n begravenis als een soort laatste eerbetoon; hij heeft toch de eerste 12 jaar van m'n leven geprobeerd om me op te voeden. Hij is vanmiddag bedient en nu twijfel ik of ik vanavond naar 'm toe moet. Hij is bewusteloos dus wat heeft ie er aan?
Ik weet het niet zo goed...
donderdag 30 december 2010 om 16:08
donderdag 30 december 2010 om 16:10
donderdag 30 december 2010 om 16:11
Ja dat ik er later spijt van ga krijgen als ik niet ga is iets dat ik zelf ook heb bedacht. Maar ik twijfel zo, ik heb 'm al zo lang niet gezien dat ik bang ben dat ik 'm niet eens ga herkennen. Volgens mij is het gewoon een hele oude man geworden.
Met m'n broers heb ik afgesproken dat we er nog even over nadenken, ik ga in ieder geval niet alleen heen.
Met m'n broers heb ik afgesproken dat we er nog even over nadenken, ik ga in ieder geval niet alleen heen.
donderdag 30 december 2010 om 16:14
quote:Nammma schreef op 30 december 2010 @ 16:08:
Voor jouw eigen gemoedsrust misschien toch gaan? Zelfs al is hij bewusteloos, hij zal "voelen" dat je er bent.
Ik snap het wel, zo voelde ik het ook toen mijn vader overleden was. De zuster zei toen: Wilt u nog afscheid nemen? Ik zei: Nee, dat heb ik jaren geleden al gedaan...
Dat vind ik wel een hele mooie Nammma, dat je jaren geleden al afscheid hebt genomen. Daar zit een kern van waarheid in. Ik weet alleen niet zeker of ik dat al heb gedaan. Waarschijnlijk wel stukje bij beetje maar ik heb een beetje het gevoel dat als ik er vanavond heen ga ik het helemaal kan afsluiten. Dan is het boek echt uit.
Ik denk dat ik vanavond afscheid ga nemen.
Voor jouw eigen gemoedsrust misschien toch gaan? Zelfs al is hij bewusteloos, hij zal "voelen" dat je er bent.
Ik snap het wel, zo voelde ik het ook toen mijn vader overleden was. De zuster zei toen: Wilt u nog afscheid nemen? Ik zei: Nee, dat heb ik jaren geleden al gedaan...
Dat vind ik wel een hele mooie Nammma, dat je jaren geleden al afscheid hebt genomen. Daar zit een kern van waarheid in. Ik weet alleen niet zeker of ik dat al heb gedaan. Waarschijnlijk wel stukje bij beetje maar ik heb een beetje het gevoel dat als ik er vanavond heen ga ik het helemaal kan afsluiten. Dan is het boek echt uit.
Ik denk dat ik vanavond afscheid ga nemen.
donderdag 30 december 2010 om 16:15
Bij twijfel zou ik zeker gaan. Je krijgt eerder spijt van iets wat je niet hebt gedaan dan van iets wat je wel hebt gedaan. Je kunt je bij beide senario's het ergst denkbare voor gaan stellen: als je niet zou gaan, wat is dan mogelijk het ergste gevolg, en wat als je wel zou gaan. Welke voelt het rustigst? En als jij wel wil, maar je broers niet, vraag dan een vriend of vriendin mee als dat lukt. Ik denk dat in deze situatie ieder voor zich moet kunnen beslissen.
sterkte
sterkte
donderdag 30 december 2010 om 16:42
Jij moet doen waar JIJ je goed bij voelt, zodat je er later geen spijt van krijgt. Zelf zo'n 25 jaar geleden al "afscheid" genomen van mijn vader en hem dus niet meer gezien. Denk alleen wel dat als ik zo'n telefoontje zou krijgen, ik wel naar zijn sterfbed zou gaan. Of ik naar de begravenis zou gaan, zou ik juist weer over twijfelen.
donderdag 30 december 2010 om 16:42
Heel moeilijk dit... mijn zus is op het sterfbed van mn stiefvader langsgeweest om te zeggen dat ze hem toch wel erg waardeerde. Dat... terwijl ze in alle 20 jaar daarvoor nog nooit 1 woord met hem had gewisseld uit koppigheid (is niets bijzonders voorgevallen).
Ik vond het heel egoistisch van haar om dan op zijn sterfbed wel langs te komen. Puur voor haar eigen gemoedsrust.
Mijn stiefvader was overigens wel bij bewustzijn.
Ik vond het heel egoistisch van haar om dan op zijn sterfbed wel langs te komen. Puur voor haar eigen gemoedsrust.
Mijn stiefvader was overigens wel bij bewustzijn.
donderdag 30 december 2010 om 16:52
Ik respecteer ieder zn keuze... maar bij mij viel het destijds bij mn zus nogal verkeerd.
Ik zit me ook suf te bedenken wat de reden kan zijn om dan 'pas' naar iemand toe te gaan. Dan is het blijkbaar toch te vergeven wat er gebeurd is.... dus waarom dan niet eerder (en hopelijk nog bij redelijk goede gezondheid) de strijdbijl begraven?
Als er iets is gebeurd wat zo heftig was dat je elkaar echt nooit meer wilde zien... waarom zou je iemand dan wel op zn sterfbed willen bezoeken?
Dit is geen oordeel hoor, ik vraag het me gewoon af
Ik zit me ook suf te bedenken wat de reden kan zijn om dan 'pas' naar iemand toe te gaan. Dan is het blijkbaar toch te vergeven wat er gebeurd is.... dus waarom dan niet eerder (en hopelijk nog bij redelijk goede gezondheid) de strijdbijl begraven?
Als er iets is gebeurd wat zo heftig was dat je elkaar echt nooit meer wilde zien... waarom zou je iemand dan wel op zn sterfbed willen bezoeken?
Dit is geen oordeel hoor, ik vraag het me gewoon af
donderdag 30 december 2010 om 17:24
Ik ben zelf iemand die graag iets af wil ronden, ik weet niet hoe je er zelf in staat. Afscheid nemen heb je min of meer al jaren geleden gedaan, waarschijnlijk om een andere reden dan het gedwongen afscheid dat nu voor de deur staat.
Misschien kan je het zien als 2 x een afscheid, afscheid om de redenen die je jaren geleden al had en nu afscheid nemen van dat leven en van het einde van zijn leven.
Hoop dat je het een plekje kunt geven, je twijfelt heel erg, maar misschien kun je het nog opbrengen om toch naar hem toe te gaan. Al is het alleen maar om wat meer rust te krijgen, je krijgt namelijk eerder spijt van het niet doen dan wel.
Heel veel sterkte en wijsheid met je beslissing.
Misschien kan je het zien als 2 x een afscheid, afscheid om de redenen die je jaren geleden al had en nu afscheid nemen van dat leven en van het einde van zijn leven.
Hoop dat je het een plekje kunt geven, je twijfelt heel erg, maar misschien kun je het nog opbrengen om toch naar hem toe te gaan. Al is het alleen maar om wat meer rust te krijgen, je krijgt namelijk eerder spijt van het niet doen dan wel.
Heel veel sterkte en wijsheid met je beslissing.
donderdag 30 december 2010 om 17:24
Ik herken de situatie, helaas.
Na 10 jaar geen contact kreeg ik te horen dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Mijn zus had mondjesmaat contact met hem. Toen toch maar weer geprobeerd om contact te leggen, dit ging moeizaam. Het was een typisch man, kwetsend. Ik kon er helemaal niets mee. Toen heb ik toch weer even afstand genomen. Na een maand werd ik 's ochtends gebeld dat hij was overleden. Ik lag op bed en wist niet wat ik moest voelen. Verdriet? Opluchting? Wat? Ik wist het niet.
Ik ben op zijn crematie geweest maar had die ochtend 40,2 graden koorts. Achteraf gezien was dat een teken dat ik die dag thuis had moeten blijven. Want zelfs op zijn crematie was hij kwetsend. Nooit excuses, nooit een sorry en op zijn crematie werd I did it my way versie van Herman Brood gedraaid. Ik vond het een aanfluiting.
En nu? Nu ben ik toch opgelucht dat hij er niet meer is. Dat vind ik aan de ene kant heel erg dat ik dat zo voel. Aan de andere kant is het mijn gevoel, en wat doet het er toe. Ik hoef nooit meer bang te zijn dat ik hem tegen kom. Niet meer dat vage gevoel tijdens bijzondere dagen dat ik ook "iets" met hem moet.
Het is klaar, en het is goed zo.
Waar ik wel verdrietig om ben is het feit dat het dus ook echt nooit meer leuk kan worden. En definitief geen uitleg of sorry. Helaas.....
Dus, ik kan je geen advies geven, maar wel mijn ervaring delen. Sterkte ermee.
Na 10 jaar geen contact kreeg ik te horen dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Mijn zus had mondjesmaat contact met hem. Toen toch maar weer geprobeerd om contact te leggen, dit ging moeizaam. Het was een typisch man, kwetsend. Ik kon er helemaal niets mee. Toen heb ik toch weer even afstand genomen. Na een maand werd ik 's ochtends gebeld dat hij was overleden. Ik lag op bed en wist niet wat ik moest voelen. Verdriet? Opluchting? Wat? Ik wist het niet.
Ik ben op zijn crematie geweest maar had die ochtend 40,2 graden koorts. Achteraf gezien was dat een teken dat ik die dag thuis had moeten blijven. Want zelfs op zijn crematie was hij kwetsend. Nooit excuses, nooit een sorry en op zijn crematie werd I did it my way versie van Herman Brood gedraaid. Ik vond het een aanfluiting.
En nu? Nu ben ik toch opgelucht dat hij er niet meer is. Dat vind ik aan de ene kant heel erg dat ik dat zo voel. Aan de andere kant is het mijn gevoel, en wat doet het er toe. Ik hoef nooit meer bang te zijn dat ik hem tegen kom. Niet meer dat vage gevoel tijdens bijzondere dagen dat ik ook "iets" met hem moet.
Het is klaar, en het is goed zo.
Waar ik wel verdrietig om ben is het feit dat het dus ook echt nooit meer leuk kan worden. En definitief geen uitleg of sorry. Helaas.....
Dus, ik kan je geen advies geven, maar wel mijn ervaring delen. Sterkte ermee.
donderdag 30 december 2010 om 17:37
@Bianca, misschien dat het eerder iets is om het goed af te sluiten. Misschien dat het dan de laatste keer is dat er iets gezegd kan worden. Dat is voor mij 1 van de redenen om dan bij het sterfbed langs te gaan, voor mijzelf en niet voor hem. Daarom zou ik dus niet naar de begravenis gaan. Dat rouwproces heb ik al jaren geleden gehad.
