Psyche
alle pijlers
Ik weet het niet zo goed...
donderdag 30 december 2010 om 16:06
Ik kreeg net een telefoontje dat m'n vader op sterven ligt. Heel vervelend voor hem maar geen drama voor mij, ik heb de afgelopen 10 jaar al geen contact met hem. Dit is door allerlei omstandigheden en voor mezelf heb ik het hoofdstuk jaren geleden al afgesloten.
En toch, ik kreeg even een rare kronkel in m'n buik toen ik het hoorde. Ik heb zo vaak gezegd, was ie maar dood, dan kon ik het hoofdstuk "pa" afsluiten. En nu is het dan zo ver. En ik voel me er raar onder. Als m'n vader vandaag of morgen komt te overlijden ben ik officieel wees.
Ik wil in ieder geval wel naar z'n begravenis als een soort laatste eerbetoon; hij heeft toch de eerste 12 jaar van m'n leven geprobeerd om me op te voeden. Hij is vanmiddag bedient en nu twijfel ik of ik vanavond naar 'm toe moet. Hij is bewusteloos dus wat heeft ie er aan?
Ik weet het niet zo goed...
En toch, ik kreeg even een rare kronkel in m'n buik toen ik het hoorde. Ik heb zo vaak gezegd, was ie maar dood, dan kon ik het hoofdstuk "pa" afsluiten. En nu is het dan zo ver. En ik voel me er raar onder. Als m'n vader vandaag of morgen komt te overlijden ben ik officieel wees.
Ik wil in ieder geval wel naar z'n begravenis als een soort laatste eerbetoon; hij heeft toch de eerste 12 jaar van m'n leven geprobeerd om me op te voeden. Hij is vanmiddag bedient en nu twijfel ik of ik vanavond naar 'm toe moet. Hij is bewusteloos dus wat heeft ie er aan?
Ik weet het niet zo goed...
donderdag 30 december 2010 om 20:03
quote:Bianca40 schreef op 30 december 2010 @ 16:52:
Ik zit me ook suf te bedenken wat de reden kan zijn om dan 'pas' naar iemand toe te gaan. Dan is het blijkbaar toch te vergeven wat er gebeurd is.... dus waarom dan niet eerder (en hopelijk nog bij redelijk goede gezondheid) de strijdbijl begraven?
Als er iets is gebeurd wat zo heftig was dat je elkaar echt nooit meer wilde zien... waarom zou je iemand dan wel op zn sterfbed willen bezoeken?
Dit is geen oordeel hoor, ik vraag het me gewoon af
Jouw vraag raakt me, het zet me aan tot nadenken, omdat ik het een goede vraag vind. Eentje die ik mezelf wel honderd keer heb gesteld dit jaar.
Ik heb ook 7 jaar geen contact met mijn ouders gehad vanwege een heftige ruzie met mijn moeder. Toen mijn vader mij belde dat mijn moeder een beroerte had gehad ben ik wel geschrokken maar ik was niet verdrietig. Ik voelde alleen maar schrik. De volgende dag betrapte ik mezelf erop dat ik blij was dat ik mijn vader weer ging zien, dat dat nu eindelijk kon nu zij niet thuis was. Erg eigenlijk....
Ik had zelf helemaal geen behoefte om naar haar toe te gaan, ik verafschuwde haar nog net zo als 7 jaar terug. Maar toch ben ik wel gegaan, puur en alleen omdat mijn vader mij dat in tranen vroeg. En ik heb er geen spijt van gehad.
Ze heeft nog 3 maanden geleefd en ze was totáál veranderd door de beroerte. In plaats van een gemene heks was ze ineens trots op me en blij om me te zien. We hebben niks uitgepraat, maar toch ben ik blij dat ik die laatste 3 maanden contact met haar heb gehad. Ik heb het voor mezelf kunnen afsluiten.
Jouw vraag 'waarom dan niet bij leven het uitpraten?' is voor mij makkelijk te beantwoorden: dat was domweg niet mogelijk. Mijn moeders mening zat vast verankerd in haar kop, zij had altijd gelijk en de rest van de wereld zag het verkeerd. Haar mening was de enig juiste mening en als je het anders zag dan was je dom. Er viel niet met haar te praten. En dat vind ik niet alleen, mijn vader, haar familieleden en mijn broers, en verder alle mensen die haar in haar 78-jarige leven gekend hebben zijn het met mij eens. Ze was star en stronteigenwijs, ze had enorme vooroordelen en was nogal megalomaan en narcistisch, dus uitpraten behoorde niet tot de opties. Ze was pas bereikbaar in die drie maanden tussen haar beroerte en haar dood. Drie toch best kostbare maanden, zowel voor haar als voor ons.
Ik zit me ook suf te bedenken wat de reden kan zijn om dan 'pas' naar iemand toe te gaan. Dan is het blijkbaar toch te vergeven wat er gebeurd is.... dus waarom dan niet eerder (en hopelijk nog bij redelijk goede gezondheid) de strijdbijl begraven?
Als er iets is gebeurd wat zo heftig was dat je elkaar echt nooit meer wilde zien... waarom zou je iemand dan wel op zn sterfbed willen bezoeken?
Dit is geen oordeel hoor, ik vraag het me gewoon af
Jouw vraag raakt me, het zet me aan tot nadenken, omdat ik het een goede vraag vind. Eentje die ik mezelf wel honderd keer heb gesteld dit jaar.
Ik heb ook 7 jaar geen contact met mijn ouders gehad vanwege een heftige ruzie met mijn moeder. Toen mijn vader mij belde dat mijn moeder een beroerte had gehad ben ik wel geschrokken maar ik was niet verdrietig. Ik voelde alleen maar schrik. De volgende dag betrapte ik mezelf erop dat ik blij was dat ik mijn vader weer ging zien, dat dat nu eindelijk kon nu zij niet thuis was. Erg eigenlijk....
Ik had zelf helemaal geen behoefte om naar haar toe te gaan, ik verafschuwde haar nog net zo als 7 jaar terug. Maar toch ben ik wel gegaan, puur en alleen omdat mijn vader mij dat in tranen vroeg. En ik heb er geen spijt van gehad.
Ze heeft nog 3 maanden geleefd en ze was totáál veranderd door de beroerte. In plaats van een gemene heks was ze ineens trots op me en blij om me te zien. We hebben niks uitgepraat, maar toch ben ik blij dat ik die laatste 3 maanden contact met haar heb gehad. Ik heb het voor mezelf kunnen afsluiten.
Jouw vraag 'waarom dan niet bij leven het uitpraten?' is voor mij makkelijk te beantwoorden: dat was domweg niet mogelijk. Mijn moeders mening zat vast verankerd in haar kop, zij had altijd gelijk en de rest van de wereld zag het verkeerd. Haar mening was de enig juiste mening en als je het anders zag dan was je dom. Er viel niet met haar te praten. En dat vind ik niet alleen, mijn vader, haar familieleden en mijn broers, en verder alle mensen die haar in haar 78-jarige leven gekend hebben zijn het met mij eens. Ze was star en stronteigenwijs, ze had enorme vooroordelen en was nogal megalomaan en narcistisch, dus uitpraten behoorde niet tot de opties. Ze was pas bereikbaar in die drie maanden tussen haar beroerte en haar dood. Drie toch best kostbare maanden, zowel voor haar als voor ons.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 30 december 2010 om 20:27
quote:Elisabeth schreef op 30 december 2010 @ 20:15:
Wat ik ermee wil zeggen is dat het helemaal aan de situatie ligt wat wijsheid is. Ik denk wel dat als je nog iets voelt en twijfelt je dan beter wel kunt gaan. Beter voor niks dan later spijt lijkt me.
Sterkte TO.Helemaal mee eens, zo had ik het zelf ook willen zeggen maar ik kon de woorden niet vinden. Mooi gezegd!
Wat ik ermee wil zeggen is dat het helemaal aan de situatie ligt wat wijsheid is. Ik denk wel dat als je nog iets voelt en twijfelt je dan beter wel kunt gaan. Beter voor niks dan later spijt lijkt me.
Sterkte TO.Helemaal mee eens, zo had ik het zelf ook willen zeggen maar ik kon de woorden niet vinden. Mooi gezegd!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 30 december 2010 om 21:02
donderdag 30 december 2010 om 21:28
quote:supersas09 schreef op 30 december 2010 @ 19:38:
Maar tijgeroogje, je hebt 25 jaar geleden al afscheid genomen, wat zoek je dan nog? Goed afsluiten zeg je, hoe dan? Wat zou je vader moeten doen of zeggen om het goed af te sluiten?Ik zou ook alleen maar gaan als ik een telefoontje erover zou krijgen. Zou dan ook eerder uit nieuwsgierigheid zijn en niet om iets goed te maken. Goed afsluiten is ook inderdaad niet de goede woordkeuze, afgesloten is het voor mij allang.
Maar tijgeroogje, je hebt 25 jaar geleden al afscheid genomen, wat zoek je dan nog? Goed afsluiten zeg je, hoe dan? Wat zou je vader moeten doen of zeggen om het goed af te sluiten?Ik zou ook alleen maar gaan als ik een telefoontje erover zou krijgen. Zou dan ook eerder uit nieuwsgierigheid zijn en niet om iets goed te maken. Goed afsluiten is ook inderdaad niet de goede woordkeuze, afgesloten is het voor mij allang.
donderdag 30 december 2010 om 22:01
quote:Eierdoppie schreef op 30 december 2010 @ 21:02:
Het nadeel van niet gaan is dat je je wellicht altijd blijft afvragen hoe het was gegaan als je wel was gegaan. Het nadeel van wel gaan is dat het niet zo gaat als je wilt/verwacht. Het is maar net waar je beter mee om kunt gaan: met teleurstellingen/verrassingen of met open eindjes/vraagtekens.
Klopt als een bus. Ik ben dus wel gegaan en heb geen open eindjes meer (voor wat dit betreft). Pas achteraf kan ik zeggen "was maar niet gegaan". Maar ja, dat is dus achteraf.
En toch hé, afsluiten? Waarom raakt het me dan zo als ik dit topic lees? Toch niet afgesloten? Kan dat wel afsluiten?
Zal ik later als ik 80 ben nog steeds met deze gedachtes zitten, of zullen er dan vele levenslessen bij gekomen zijn?
Wie zal het zeggen....
Het nadeel van niet gaan is dat je je wellicht altijd blijft afvragen hoe het was gegaan als je wel was gegaan. Het nadeel van wel gaan is dat het niet zo gaat als je wilt/verwacht. Het is maar net waar je beter mee om kunt gaan: met teleurstellingen/verrassingen of met open eindjes/vraagtekens.
Klopt als een bus. Ik ben dus wel gegaan en heb geen open eindjes meer (voor wat dit betreft). Pas achteraf kan ik zeggen "was maar niet gegaan". Maar ja, dat is dus achteraf.
En toch hé, afsluiten? Waarom raakt het me dan zo als ik dit topic lees? Toch niet afgesloten? Kan dat wel afsluiten?
Zal ik later als ik 80 ben nog steeds met deze gedachtes zitten, of zullen er dan vele levenslessen bij gekomen zijn?
Wie zal het zeggen....
vrijdag 31 december 2010 om 12:23
Hallo allemaal,
Ik ben gisteravond nog wel heen geweest en heb afscheid van hem genomen. Hij was niet meer bij bewustzijn en ik heb een kwartier geleden telefoon gehad van m'n oom dat hij is overleden.
Het "boek" m.b.t. m'n vader had ik een aantal jaren geleden al uit, ik moest het alleen nog dichtslaan en dat heb ik gisteravond gedaan. Ik had niet verwacht dat het evengoed nog een emotioneel iets zou zijn maar dat was het wel.
Mijn vader was geen slechte man, absoluut niet. Hij heeft naar beste kunnen voor onze opvoeding gezorgd, zo tot ik een jaar of 12/13 was. Toen zijn mijn ouders gescheiden en daar is het fout gegaan. Na de scheiding is m'n vader gaan drinken, veel gaan drinken. En op onze verzoeken om er mee te stoppen werd niet gereageerd. Als je zo jong bent en iedere keer als je bij je vader komt is hij dronken... laat ik zeggen dat dat niet leuk is.
Op een gegeven ogenblik waren we het zat en hebben we het contact verbroken. Na een x-aantal jaren werd er contact met ons opgenomen door het ziekenhuis waar m'n vader op dat moment verbleef. We zijn er heen gegaan en wisten niet wat we zagen. Een sterk vermagerde man die flink in de war was. Hij had geen idee meer wie wij waren en hij is uiteindelijk opgenomen in een psygiatrische inrichting. Mijn vader had zoveel gedronken dat hij Korsakov had.
Ik heb het geprobeerd om weer contact met hem te houden maar dat is niet gelukt. Ondanks dat ik beter wist ging ik toch iedere keer weer met een bepaalde verwachting naar hem toe om iedere keer weer teleurgesteld te worden. Mijn vader kon niet aan mijn (onbewuste?) verwachting voldoen.
En nu is hij overleden. Ik hoop dat hij naar een betere plek is. Ik heb gevraagd of hij m'n moeder een kus van me wil geven als hij haar tegenkomt...
Iedereen bedankt voor het medeleven en de reacties van gisteravond.
Ik ben gisteravond nog wel heen geweest en heb afscheid van hem genomen. Hij was niet meer bij bewustzijn en ik heb een kwartier geleden telefoon gehad van m'n oom dat hij is overleden.
Het "boek" m.b.t. m'n vader had ik een aantal jaren geleden al uit, ik moest het alleen nog dichtslaan en dat heb ik gisteravond gedaan. Ik had niet verwacht dat het evengoed nog een emotioneel iets zou zijn maar dat was het wel.
Mijn vader was geen slechte man, absoluut niet. Hij heeft naar beste kunnen voor onze opvoeding gezorgd, zo tot ik een jaar of 12/13 was. Toen zijn mijn ouders gescheiden en daar is het fout gegaan. Na de scheiding is m'n vader gaan drinken, veel gaan drinken. En op onze verzoeken om er mee te stoppen werd niet gereageerd. Als je zo jong bent en iedere keer als je bij je vader komt is hij dronken... laat ik zeggen dat dat niet leuk is.
Op een gegeven ogenblik waren we het zat en hebben we het contact verbroken. Na een x-aantal jaren werd er contact met ons opgenomen door het ziekenhuis waar m'n vader op dat moment verbleef. We zijn er heen gegaan en wisten niet wat we zagen. Een sterk vermagerde man die flink in de war was. Hij had geen idee meer wie wij waren en hij is uiteindelijk opgenomen in een psygiatrische inrichting. Mijn vader had zoveel gedronken dat hij Korsakov had.
Ik heb het geprobeerd om weer contact met hem te houden maar dat is niet gelukt. Ondanks dat ik beter wist ging ik toch iedere keer weer met een bepaalde verwachting naar hem toe om iedere keer weer teleurgesteld te worden. Mijn vader kon niet aan mijn (onbewuste?) verwachting voldoen.
En nu is hij overleden. Ik hoop dat hij naar een betere plek is. Ik heb gevraagd of hij m'n moeder een kus van me wil geven als hij haar tegenkomt...
Iedereen bedankt voor het medeleven en de reacties van gisteravond.
vrijdag 31 december 2010 om 12:30
Lieve techniek,
Toch moedig dat je gegaan bent..
Eerst even een dikke
Na het lezen van je verhaal dat je zojuist schreef over je vader, raakt het mij wel. Kan mij heel goed voorstellen dat je dubbele gevoelens had. En kan mij ook voorstellen dat het emotioneel voor je was. Je weet dat je je vader, ookal ben je hem ergens vroeg allang verloren, voor het laatst zal zien..
Vind het dapper dat je naar hem toe bent gegaan.
Het is niet niks..
Hoe voel je je nu ?
Toch moedig dat je gegaan bent..
Eerst even een dikke
Na het lezen van je verhaal dat je zojuist schreef over je vader, raakt het mij wel. Kan mij heel goed voorstellen dat je dubbele gevoelens had. En kan mij ook voorstellen dat het emotioneel voor je was. Je weet dat je je vader, ookal ben je hem ergens vroeg allang verloren, voor het laatst zal zien..
Vind het dapper dat je naar hem toe bent gegaan.
Het is niet niks..
Hoe voel je je nu ?
vrijdag 31 december 2010 om 12:33
vrijdag 31 december 2010 om 12:37
Ja, dat kan ik me voorstellen..
Ookal had je je vader al die jaren niet meer, in je achterhoofd was hij toch je vader. Ik las ook in een ander topic dat je de laatste negen maanden van je moeder der leven voor haar gezorgd heb
Het zal voor jou een aparte jaarwisseling worden denk ik ?
Dubbele gevoelens...
Ookal had je je vader al die jaren niet meer, in je achterhoofd was hij toch je vader. Ik las ook in een ander topic dat je de laatste negen maanden van je moeder der leven voor haar gezorgd heb
Het zal voor jou een aparte jaarwisseling worden denk ik ?
Dubbele gevoelens...
vrijdag 31 december 2010 om 12:46
Ja ik heb een lieve man en drie hele lieve broers met wie ik hier goed over kan praten. Vooral met m'n ene broer die, net als ik, nog lang heeft geprobeerd om contact te houden/maken met m'n vader. En gelukkig heb ik ook weer contact met één van de broers van m'n vader. Nadat mijn ouders gingen sccheiden is het contact met de familie van m'n vader helemaal opgehouden. Sinds juni is er weer wat voorzichtig contact en dat gaat goed.
Wat lief dat je er naar vraagt
Wat lief dat je er naar vraagt
vrijdag 31 december 2010 om 12:49
Hoopte gewoon niet dat je je nog meer alleen zou voelen en benblij te horen dat er menen voor je zijn en dat je een lieve man hebt..
ik vind het altijd naar als mensen met oud en nieuw alleen zijn, maar kon me voortellen dat dat in jouw geval nog wat snijdender zou zijn geweest. Althans.. sommige mensen hebben er ook helemaal geen last. Maar toch..
Gelukkig heb je liefde om je heen.
Ik moet nu weg, maar kom vanmiddag of vanavond even terug!
vrijdag 31 december 2010 om 13:27
quote:techniek schreef op 31 december 2010 @ 12:33:
Ik voel me wel goed eigenlijk, rustig en niet zo emotioneel als gisteren. Ik ben blij dat ik afscheid van hem heb genomen. Ik heb het voor mezelf op een goede manier kunnen afsluiten.
Ik vind het alleen een vreemde gewaarwording dat ik nu officieel geen ouders meer heb.Gecondoleerd met het overlijden van je vader Techniek. Wat heb je mooi beschreven wat afscheid nemen ondanks alles voor je betekent. Ik lees dat je een fijne partner en broers hebt. Fijne avond en een heel goed 2011.
Ik voel me wel goed eigenlijk, rustig en niet zo emotioneel als gisteren. Ik ben blij dat ik afscheid van hem heb genomen. Ik heb het voor mezelf op een goede manier kunnen afsluiten.
Ik vind het alleen een vreemde gewaarwording dat ik nu officieel geen ouders meer heb.Gecondoleerd met het overlijden van je vader Techniek. Wat heb je mooi beschreven wat afscheid nemen ondanks alles voor je betekent. Ik lees dat je een fijne partner en broers hebt. Fijne avond en een heel goed 2011.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 31 december 2010 om 13:30
quote:techniek schreef op 31 december 2010 @ 12:33:
Ik voel me wel goed eigenlijk, rustig en niet zo emotioneel als gisteren. Ik ben blij dat ik afscheid van hem heb genomen. Ik heb het voor mezelf op een goede manier kunnen afsluiten.
Ik vind het alleen een vreemde gewaarwording dat ik nu officieel geen ouders meer heb.
Ik heb het niet eerder gelezen.
Heel veel sterkte en fijn dat je voor jezelf nog afscheid hebt kunnen nemen.
Ik voel me wel goed eigenlijk, rustig en niet zo emotioneel als gisteren. Ik ben blij dat ik afscheid van hem heb genomen. Ik heb het voor mezelf op een goede manier kunnen afsluiten.
Ik vind het alleen een vreemde gewaarwording dat ik nu officieel geen ouders meer heb.
Ik heb het niet eerder gelezen.
Heel veel sterkte en fijn dat je voor jezelf nog afscheid hebt kunnen nemen.
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
