Psyche
alle pijlers
Vriendschap's
zaterdag 1 januari 2011 om 21:02
Ik heb een aantal vriendinnen. Los van elkaar, meeste ken ik vrij lang, vele jaren. Geen van hen is n beste vriendin. Meeste hebben wel n andere beste vriendin en ook n relatie of zelfs n kind. Wonen lang niet allemaal in mijn stad. We doen eens in de zoveel tijd leuke dingen samen. Bespreken ook persoonlijke zaken. En ik denk dat als ik echt in de shit zit ze (of de meesten iig) er voor me zijn.
Dan het probleem: ik heb ook regelmatig wel n heel erg close vriendin. Eentje die op dat moment bij mijn levensfase past en waar ik veel mee deel. Deze vriendschappen lopen bijna
allemaal spaak na een tijd. Dit is nu 4x gebeurd. Telkens dient er zich wel weer n nieuw iemand aan waar ik 1,2 of3 jaar intensief mee optrek. Intensiever dan de andere vriendinnen die ik al meer dan 10 of 20jr ken. Maar het lijken wel n soort relaties die op n gegeven moment niet meer werken, en het gaat dan dus ook 'uit'. Soms op heel nare manieren, terwijl t juist n intensieve vriendschap was. Ik heb onlangs weer zo'n breuk mee gemaa
kt en ik weet dat iedereen wel eens gebeurt, maar ik zie n patroon. Ik hoef niet eens al die meiden in dezelfde vorm bij me te houden maar vind t wel heel jammer dat t telkens na n paar jaar tot n breuk leidt. Ik weet niet hoe dit kan. Wil dat wel graag ontdekken zodat t misschien niet weer
gebeurt...
Iemand enig idee? zinnige vragen?
Dan het probleem: ik heb ook regelmatig wel n heel erg close vriendin. Eentje die op dat moment bij mijn levensfase past en waar ik veel mee deel. Deze vriendschappen lopen bijna
allemaal spaak na een tijd. Dit is nu 4x gebeurd. Telkens dient er zich wel weer n nieuw iemand aan waar ik 1,2 of3 jaar intensief mee optrek. Intensiever dan de andere vriendinnen die ik al meer dan 10 of 20jr ken. Maar het lijken wel n soort relaties die op n gegeven moment niet meer werken, en het gaat dan dus ook 'uit'. Soms op heel nare manieren, terwijl t juist n intensieve vriendschap was. Ik heb onlangs weer zo'n breuk mee gemaa
kt en ik weet dat iedereen wel eens gebeurt, maar ik zie n patroon. Ik hoef niet eens al die meiden in dezelfde vorm bij me te houden maar vind t wel heel jammer dat t telkens na n paar jaar tot n breuk leidt. Ik weet niet hoe dit kan. Wil dat wel graag ontdekken zodat t misschien niet weer
gebeurt...
Iemand enig idee? zinnige vragen?
zaterdag 1 januari 2011 om 22:14
quote:Duivelijntje schreef op 01 januari 2011 @ 22:08:
En hoe scheid je dat? Wel vriendschap en diepe gesprekken en toch geen diepe band?
Door niet alles met 1 vriendin te doen maar juist met meerdere vriendinnen samen, door niet altijd diep te praten, door niet alles met 1 persoon te delen, door ook niet alle verhalen van een ander altijd aan te horen enz.
Dus diepe gesprekken tijdens een borrel met vriendinnen maar ook onzin gesprekken.
En hoe scheid je dat? Wel vriendschap en diepe gesprekken en toch geen diepe band?
Door niet alles met 1 vriendin te doen maar juist met meerdere vriendinnen samen, door niet altijd diep te praten, door niet alles met 1 persoon te delen, door ook niet alle verhalen van een ander altijd aan te horen enz.
Dus diepe gesprekken tijdens een borrel met vriendinnen maar ook onzin gesprekken.
zaterdag 1 januari 2011 om 22:14
Ja dat kan ook veel worden. Ik weet ook niet of ik er nog wel zo'n behoefte aan heb. Het is immers al n paar keer goed mis gegaan. En ik heb best wel last van zo'n breuk (al hebben we soms ook n andere vorm kunnen vinden). Bij mij zou t dan n keuze uit zelfbehoud zijn. Maar diep van binnen is die behoefte (soort symbiose drang) er denk ik wel. Dus wordt nog n heele kluif
zaterdag 1 januari 2011 om 22:16
quote:Duivelijntje schreef op 01 januari 2011 @ 22:14:
Ja dat kan ook veel worden. Ik weet ook niet of ik er nog wel zo'n behoefte aan heb. Het is immers al n paar keer goed mis gegaan. En ik heb best wel last van zo'n breuk (al hebben we soms ook n andere vorm kunnen vinden). Bij mij zou t dan n keuze uit zelfbehoud zijn. Maar diep van binnen is die behoefte (soort symbiose drang) er denk ik wel. Dus wordt nog n heele kluif
Wow wat een zelfinzicht. Dat hebben niet veel mensen.
(toch nog een snelle reactie )
Ja dat kan ook veel worden. Ik weet ook niet of ik er nog wel zo'n behoefte aan heb. Het is immers al n paar keer goed mis gegaan. En ik heb best wel last van zo'n breuk (al hebben we soms ook n andere vorm kunnen vinden). Bij mij zou t dan n keuze uit zelfbehoud zijn. Maar diep van binnen is die behoefte (soort symbiose drang) er denk ik wel. Dus wordt nog n heele kluif
Wow wat een zelfinzicht. Dat hebben niet veel mensen.
(toch nog een snelle reactie )
zaterdag 1 januari 2011 om 22:26
Ja op zich doe ik dat ook al wel, wat jij beschrijft. Doe ook dingen met anderen en er is zeker luchtigheid. Ik ga nu door n moeilijke periode en heb al heel erg geleerd om niet op vrienden te leunen. Iets waar ik in t verleden nog wel eens de neiging toe had. Was ik heel trots op. En toch is er nu weer een vriendschap gesneuveld. Dat gebeurt ook telkens als ik moeilijke dingen mee maak... Ik was er al bang voor toen ik slecht nieuws kreeg, dat me dat ook weer n vriendschap zou kosten. En ik weet niet of 1en 1 twee is in dit geval. Maar t lijkt me weinig toevallig... Wat ik wel vreemd vind want heb heel bewust daar geen issue van gemaakt en ben niet op zoek gegaan naar steun. Wilde t helemaal zelf doen.
zaterdag 1 januari 2011 om 23:46
Ik herken eigenlijk niet wat je zegt.
Ik heb volgens mij nog nooit een echte beste vriendin gehad. Ik heb er ook niet per se behoefte aan. Soms voel ik me wel sipjes en ondergewaardeerd dat ik niet zoveel vrienden heb en mijn broer en zus beide wel (die hebben elk weekend wel een verjaardag als ze niet oppassen), maar over het algemeen heb ik daar niet zoveel moeite mee...
Ik ben graag op mezelf. Ik kan mezelf goed vermaken en mijn vriend is ook een beetje van hetzelfde.
We gaan graag samen op pad, maar we gaan ook graag onze eigen weg...
Eigenlijk is hij mijn beste vriend (en stiekem hoop ik dus ook wel dat dat langer duurt dan 7 jaar )
Ik heb volgens mij nog nooit een echte beste vriendin gehad. Ik heb er ook niet per se behoefte aan. Soms voel ik me wel sipjes en ondergewaardeerd dat ik niet zoveel vrienden heb en mijn broer en zus beide wel (die hebben elk weekend wel een verjaardag als ze niet oppassen), maar over het algemeen heb ik daar niet zoveel moeite mee...
Ik ben graag op mezelf. Ik kan mezelf goed vermaken en mijn vriend is ook een beetje van hetzelfde.
We gaan graag samen op pad, maar we gaan ook graag onze eigen weg...
Eigenlijk is hij mijn beste vriend (en stiekem hoop ik dus ook wel dat dat langer duurt dan 7 jaar )
zondag 2 januari 2011 om 10:57
quote:Duivelijntje schreef op 01 januari 2011 @ 22:26:
Ja op zich doe ik dat ook al wel, wat jij beschrijft. Doe ook dingen met anderen en er is zeker luchtigheid. Ik ga nu door n moeilijke periode en heb al heel erg geleerd om niet op vrienden te leunen. Iets waar ik in t verleden nog wel eens de neiging toe had. Was ik heel trots op. En toch is er nu weer een vriendschap gesneuveld. Dat gebeurt ook telkens als ik moeilijke dingen mee maak... Ik was er al bang voor toen ik slecht nieuws kreeg, dat me dat ook weer n vriendschap zou kosten. En ik weet niet of 1en 1 twee is in dit geval. Maar t lijkt me weinig toevallig... Wat ik wel vreemd vind want heb heel bewust daar geen issue van gemaakt en ben niet op zoek gegaan naar steun. Wilde t helemaal zelf doen.
Dat is extra zuur zeg, probeer je je negatativiteit voor je te houden en niet te zwaar te leunen en dan verlies je toch een vriendin.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar wellicht zijn je vriendinnen nog te jong om met tegenslag, depressie en andere minder fijne dingen om te gaan en vinden ze dus een beetje "eng".
Wees niet te hard voor jezelf, want als je een moeilijke periode hebt ben je niet altijd een leuke gezellige vriendin en het is niet aan iedereen gegeven om hier goed mee om te gaan.
Ja op zich doe ik dat ook al wel, wat jij beschrijft. Doe ook dingen met anderen en er is zeker luchtigheid. Ik ga nu door n moeilijke periode en heb al heel erg geleerd om niet op vrienden te leunen. Iets waar ik in t verleden nog wel eens de neiging toe had. Was ik heel trots op. En toch is er nu weer een vriendschap gesneuveld. Dat gebeurt ook telkens als ik moeilijke dingen mee maak... Ik was er al bang voor toen ik slecht nieuws kreeg, dat me dat ook weer n vriendschap zou kosten. En ik weet niet of 1en 1 twee is in dit geval. Maar t lijkt me weinig toevallig... Wat ik wel vreemd vind want heb heel bewust daar geen issue van gemaakt en ben niet op zoek gegaan naar steun. Wilde t helemaal zelf doen.
Dat is extra zuur zeg, probeer je je negatativiteit voor je te houden en niet te zwaar te leunen en dan verlies je toch een vriendin.
Ik weet niet hoe oud je bent, maar wellicht zijn je vriendinnen nog te jong om met tegenslag, depressie en andere minder fijne dingen om te gaan en vinden ze dus een beetje "eng".
Wees niet te hard voor jezelf, want als je een moeilijke periode hebt ben je niet altijd een leuke gezellige vriendin en het is niet aan iedereen gegeven om hier goed mee om te gaan.
zondag 2 januari 2011 om 18:13
Ik ben in de 30. Niet piepjong dus. Sja.. Ik vrees dat ik niet teveel met vriendinnen moet willen delen. Graag zou ik echte diepgaande vriendschappen hebben maar misschien ben ik daar niet voor in de wieg gelegd. Ik heb vriendinnen die dat wel hebben (met andere vriendinnen dus) en ik zou dat ook zo graag hebben. Ik ben ook al geen groepsmens, dus grote groepen kennissen heb ik niet. Ben erg van de een op een vriendschappen. Ik ben wel
sociaal, maak altijd wel weer nieuwe vriendinnen. Maar ik ben ook nogal uitgesproken en direct, dus niet altijd even sociaal wenselijk. Dingen komen er soms ook onhandiger uit dan ik ze bedoel.
Mijn ouders zijn ook geen mensen die echt diepgaande vriendschappen hebben. Ze zijn beiden erg op hun partner gericht (niet meer samen). Mijn moeder heeft wel veel contacten, kennissen, collega's e.d. Mijn vader is vooral op familie gericht, en op zichzelf. Misschien zit t dus qua genen en voorbeeld ook niet zo in me. Misschien mis ik wel vooral n partner.
sociaal, maak altijd wel weer nieuwe vriendinnen. Maar ik ben ook nogal uitgesproken en direct, dus niet altijd even sociaal wenselijk. Dingen komen er soms ook onhandiger uit dan ik ze bedoel.
Mijn ouders zijn ook geen mensen die echt diepgaande vriendschappen hebben. Ze zijn beiden erg op hun partner gericht (niet meer samen). Mijn moeder heeft wel veel contacten, kennissen, collega's e.d. Mijn vader is vooral op familie gericht, en op zichzelf. Misschien zit t dus qua genen en voorbeeld ook niet zo in me. Misschien mis ik wel vooral n partner.
zondag 2 januari 2011 om 18:19
Ik koester wel mijn jarenlange vriendschappen. Is ook bijzonder dat ik dat heb. Ik merk eigenlijk dat ik nogal onzeker word van t verlies van vriendinnen na n redelijk intensieve vriendschap. Voel me denk ik toch afgewezen omdat ik t eea van mezelf heb laten zien. Maar t is mss beter om te kijken naar wat ik wel heb ipv naar wat ik verlies.
zondag 2 januari 2011 om 18:43
quote:Duivelijntje schreef op 02 januari 2011 @ 18:13:
Ik ben in de 30. Niet piepjong dus. Sja.. Ik vrees dat ik niet teveel met vriendinnen moet willen delen. Graag zou ik echte diepgaande vriendschappen hebben maar misschien ben ik daar niet voor in de wieg gelegd. Ik heb vriendinnen die dat wel hebben (met andere vriendinnen dus) en ik zou dat ook zo graag hebben. Ik ben ook al geen groepsmens, dus grote groepen kennissen heb ik niet. Ben erg van de een op een vriendschappen. Ik ben wel sociaal, maak altijd wel weer nieuwe vriendinnen. Maar ik ben ook nogal uitgesproken en direct, dus niet altijd even sociaal wenselijk. Dingen komen er soms ook onhandiger uit dan ik ze bedoel.
Mijn ouders zijn ook geen mensen die echt diepgaande vriendschappen hebben. Ze zijn beiden erg op hun partner gericht (niet meer samen). Mijn moeder heeft wel veel contacten, kennissen, collega's e.d. Mijn vader is vooral op familie gericht, en op zichzelf. Misschien zit t dus qua genen en voorbeeld ook niet zo in me. Misschien mis ik wel vooral n partner.
Ik herken ontzettend veel van mezelf, zeker toen ik jouw leeftijd had, maar nu sta ik er anders in.
Ik denk ook dat je vooral een partner mist.
Ik ben in de 30. Niet piepjong dus. Sja.. Ik vrees dat ik niet teveel met vriendinnen moet willen delen. Graag zou ik echte diepgaande vriendschappen hebben maar misschien ben ik daar niet voor in de wieg gelegd. Ik heb vriendinnen die dat wel hebben (met andere vriendinnen dus) en ik zou dat ook zo graag hebben. Ik ben ook al geen groepsmens, dus grote groepen kennissen heb ik niet. Ben erg van de een op een vriendschappen. Ik ben wel sociaal, maak altijd wel weer nieuwe vriendinnen. Maar ik ben ook nogal uitgesproken en direct, dus niet altijd even sociaal wenselijk. Dingen komen er soms ook onhandiger uit dan ik ze bedoel.
Mijn ouders zijn ook geen mensen die echt diepgaande vriendschappen hebben. Ze zijn beiden erg op hun partner gericht (niet meer samen). Mijn moeder heeft wel veel contacten, kennissen, collega's e.d. Mijn vader is vooral op familie gericht, en op zichzelf. Misschien zit t dus qua genen en voorbeeld ook niet zo in me. Misschien mis ik wel vooral n partner.
Ik herken ontzettend veel van mezelf, zeker toen ik jouw leeftijd had, maar nu sta ik er anders in.
Ik denk ook dat je vooral een partner mist.
maandag 3 januari 2011 om 09:59
Wat lief! Dankje Iris!
In welk opzicht sta jij er anders in? En is dat n bewuste keuze of t logische gevolg van ouder worden en veranderen?
Ik heb niet zo'n fijne warme jeugd gehad. Heb me erg lang afgezet tegen m'n ouders met t idee dat je familie niet kan kiezen en vrienden wel. Het lijkt daarom wel n persoonlijk falen als vriendschappen sneuvelen. Inmiddels is mijn band met mijn ouders best goed. Ik ben milder naar ze geworden en zie hoeveel ze eigenlijk van me houden. Misschien is t ook beter om in mijn relatie met hen te investeren ipv in vrienden die komen en gaan. Niet dat ik vriendschappen afwijs, maar ze kunnen (in mijn geval) geen familie vervangen en dat heb ik mss ergens wel gewild. Ik heb ook wel geleerd dat je niet op vrienden kan rekenen. Zonder bitter te zijn hoor.
En op familie overigens ook niet... Maar familie is er altijd, door de bloedband. Dus mss toch wat meer aandacht waard dan individuele vrienden.
In welk opzicht sta jij er anders in? En is dat n bewuste keuze of t logische gevolg van ouder worden en veranderen?
Ik heb niet zo'n fijne warme jeugd gehad. Heb me erg lang afgezet tegen m'n ouders met t idee dat je familie niet kan kiezen en vrienden wel. Het lijkt daarom wel n persoonlijk falen als vriendschappen sneuvelen. Inmiddels is mijn band met mijn ouders best goed. Ik ben milder naar ze geworden en zie hoeveel ze eigenlijk van me houden. Misschien is t ook beter om in mijn relatie met hen te investeren ipv in vrienden die komen en gaan. Niet dat ik vriendschappen afwijs, maar ze kunnen (in mijn geval) geen familie vervangen en dat heb ik mss ergens wel gewild. Ik heb ook wel geleerd dat je niet op vrienden kan rekenen. Zonder bitter te zijn hoor.
En op familie overigens ook niet... Maar familie is er altijd, door de bloedband. Dus mss toch wat meer aandacht waard dan individuele vrienden.
maandag 3 januari 2011 om 11:33
quote:Duivelijntje schreef op 03 januari 2011 @ 09:59:
Wat lief! Dankje Iris!
In welk opzicht sta jij er anders in? En is dat n bewuste keuze of t logische gevolg van ouder worden en veranderen?
Ik heb niet zo'n fijne warme jeugd gehad. Heb me erg lang afgezet tegen m'n ouders met t idee dat je familie niet kan kiezen en vrienden wel. Het lijkt daarom wel n persoonlijk falen als vriendschappen sneuvelen. Inmiddels is mijn band met mijn ouders best goed. Ik ben milder naar ze geworden en zie hoeveel ze eigenlijk van me houden. Misschien is t ook beter om in mijn relatie met hen te investeren ipv in vrienden die komen en gaan. Niet dat ik vriendschappen afwijs, maar ze kunnen (in mijn geval) geen familie vervangen en dat heb ik mss ergens wel gewild. Ik heb ook wel geleerd dat je niet op vrienden kan rekenen. Zonder bitter te zijn hoor.
En op familie overigens ook niet... Maar familie is er altijd, door de bloedband. Dus mss toch wat meer aandacht waard dan individuele vrienden.
Het is een bewuste keuze en ik ben ouder geworden en ik heb dus meer levenservaring gekregen.
Ik snap je helemaal hoor, zeker nu ik over je familie lees. Ik zou alleen me nu niet met hetzelfde enthousiasme op hen storten. Alles met mate.
Vrienden kunnen geweldig zijn en je kunt er veel aan hebben, maar het zijn gewoon mensen met hun eigen beperkingen en wellicht ben je nu iets te veel voor ze.
Mijn advies is om aan jezelf te werken en allereerst weer blij met jezelf te worden. Dat is dan je zekere basis. Vrienden en familie zijn dan een welkome aanvulling hierop.
Makkelijker gezegd dan gedaan, want ik vind dit ook reuze moeilijk, maar je kunt jezelf niet vullen met een ander, als je begrijpt wat ik bedoel.
Wat lief! Dankje Iris!
In welk opzicht sta jij er anders in? En is dat n bewuste keuze of t logische gevolg van ouder worden en veranderen?
Ik heb niet zo'n fijne warme jeugd gehad. Heb me erg lang afgezet tegen m'n ouders met t idee dat je familie niet kan kiezen en vrienden wel. Het lijkt daarom wel n persoonlijk falen als vriendschappen sneuvelen. Inmiddels is mijn band met mijn ouders best goed. Ik ben milder naar ze geworden en zie hoeveel ze eigenlijk van me houden. Misschien is t ook beter om in mijn relatie met hen te investeren ipv in vrienden die komen en gaan. Niet dat ik vriendschappen afwijs, maar ze kunnen (in mijn geval) geen familie vervangen en dat heb ik mss ergens wel gewild. Ik heb ook wel geleerd dat je niet op vrienden kan rekenen. Zonder bitter te zijn hoor.
En op familie overigens ook niet... Maar familie is er altijd, door de bloedband. Dus mss toch wat meer aandacht waard dan individuele vrienden.
Het is een bewuste keuze en ik ben ouder geworden en ik heb dus meer levenservaring gekregen.
Ik snap je helemaal hoor, zeker nu ik over je familie lees. Ik zou alleen me nu niet met hetzelfde enthousiasme op hen storten. Alles met mate.
Vrienden kunnen geweldig zijn en je kunt er veel aan hebben, maar het zijn gewoon mensen met hun eigen beperkingen en wellicht ben je nu iets te veel voor ze.
Mijn advies is om aan jezelf te werken en allereerst weer blij met jezelf te worden. Dat is dan je zekere basis. Vrienden en familie zijn dan een welkome aanvulling hierop.
Makkelijker gezegd dan gedaan, want ik vind dit ook reuze moeilijk, maar je kunt jezelf niet vullen met een ander, als je begrijpt wat ik bedoel.
maandag 3 januari 2011 om 16:04
maandag 3 januari 2011 om 16:17
Ik heb geleerd dat je in je leven op een bepaald niveau leeft.
Ik noem het maar even 'niveau', voor de uitleg.
Jij leeft bijvoorbeeld op niveau 2 en zoekt daar vriendinnen bij, die ook op niveau 2 leven.
Naarmate je ouder wordt en levenservaring krijgt, stijg je een niveau. Je gaat dus naar niveau 3 en jouw vriendinnen van niveau 2 passen daar niet meer bij en automatisch zoek je nieuwe vriendschappen die passen bij jouw niveau. En zo verder....
Ik heb ook heel lang met deze levensvraag geworsteld en ik ben zo blij dat ik een paar vriendinnen minder heb, want zij voegden helemaal niets meer toe in mijn leven. Ik steek liever mijn energie in één vriendin waar ik heel gek mee ben en die mijn liefde en aandacht ook verdiend.
Ik moest dit je even vertellen, kijk maar of je er iets mee kan.
Succes en een knuffel
Ik noem het maar even 'niveau', voor de uitleg.
Jij leeft bijvoorbeeld op niveau 2 en zoekt daar vriendinnen bij, die ook op niveau 2 leven.
Naarmate je ouder wordt en levenservaring krijgt, stijg je een niveau. Je gaat dus naar niveau 3 en jouw vriendinnen van niveau 2 passen daar niet meer bij en automatisch zoek je nieuwe vriendschappen die passen bij jouw niveau. En zo verder....
Ik heb ook heel lang met deze levensvraag geworsteld en ik ben zo blij dat ik een paar vriendinnen minder heb, want zij voegden helemaal niets meer toe in mijn leven. Ik steek liever mijn energie in één vriendin waar ik heel gek mee ben en die mijn liefde en aandacht ook verdiend.
Ik moest dit je even vertellen, kijk maar of je er iets mee kan.
Succes en een knuffel
maandag 3 januari 2011 om 16:34
Interessant topic. Goed om eens wat beter over vriendschappen na te denken.
Ik heb een ander dilemma, bijna tegenovergesteld. Het gaat om een paar meiden met wie ik eerst oppervlakkig contact had, af en toe wat leuks doen. En nu wordt de groep hechter en wordt er steeds vaker afgesproken en denk ik: Wil ik dit? Wil ik mijn tijd in deze dames steken en wil ik ze alles vertellen wat er in mij omgaat (of althans: veel daarvan). Of wil ik het nu juist minderen en tijd besteden aan andere dingen?
Dit is niet zozeer een vraag op dit topic... meer iets wat ik nu neerzet en wat al een tijdje in mijn hoofd zit.
Wat jouw probleem betreft: raar dat je steeds hetzelfde patroon ziet. Kan het zijn dat het 'soort' persoon dat jou opzoekt en zo close met jou wil worden, ook het soort persoon is om na een tijdje de vriendschap te laten 'vergaan'?
Zou je een vriendschap met die 'heftigheid' wel 10 jaar volhouden, denk je?
Ik heb een ander dilemma, bijna tegenovergesteld. Het gaat om een paar meiden met wie ik eerst oppervlakkig contact had, af en toe wat leuks doen. En nu wordt de groep hechter en wordt er steeds vaker afgesproken en denk ik: Wil ik dit? Wil ik mijn tijd in deze dames steken en wil ik ze alles vertellen wat er in mij omgaat (of althans: veel daarvan). Of wil ik het nu juist minderen en tijd besteden aan andere dingen?
Dit is niet zozeer een vraag op dit topic... meer iets wat ik nu neerzet en wat al een tijdje in mijn hoofd zit.
Wat jouw probleem betreft: raar dat je steeds hetzelfde patroon ziet. Kan het zijn dat het 'soort' persoon dat jou opzoekt en zo close met jou wil worden, ook het soort persoon is om na een tijdje de vriendschap te laten 'vergaan'?
Zou je een vriendschap met die 'heftigheid' wel 10 jaar volhouden, denk je?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 3 januari 2011 om 16:39
quote:Moonlight82 schreef op 03 januari 2011 @ 16:34:
Interessant topic. Goed om eens wat beter over vriendschappen na te denken.
Ik heb een ander dilemma, bijna tegenovergesteld. Het gaat om een paar meiden met wie ik eerst oppervlakkig contact had, af en toe wat leuks doen. En nu wordt de groep hechter en wordt er steeds vaker afgesproken en denk ik: Wil ik dit? Wil ik mijn tijd in deze dames steken en wil ik ze alles vertellen wat er in mij omgaat (of althans: veel daarvan). Of wil ik het nu juist minderen en tijd besteden aan andere dingen?
Herkenbaar, ik heb dat pad ook afgelegd en ik ben luchtiger geworden in mijn vriendschappen.
Dit is niet zozeer een vraag op dit topic... meer iets wat ik nu neerzet en wat al een tijdje in mijn hoofd zit.
Wat jouw probleem betreft: raar dat je steeds hetzelfde patroon ziet. Kan het zijn dat het 'soort' persoon dat jou opzoekt en zo close met jou wil worden, ook het soort persoon is om na een tijdje de vriendschap te laten 'vergaan'?
Zou je een vriendschap met die 'heftigheid' wel 10 jaar volhouden, denk je?
Interessant topic. Goed om eens wat beter over vriendschappen na te denken.
Ik heb een ander dilemma, bijna tegenovergesteld. Het gaat om een paar meiden met wie ik eerst oppervlakkig contact had, af en toe wat leuks doen. En nu wordt de groep hechter en wordt er steeds vaker afgesproken en denk ik: Wil ik dit? Wil ik mijn tijd in deze dames steken en wil ik ze alles vertellen wat er in mij omgaat (of althans: veel daarvan). Of wil ik het nu juist minderen en tijd besteden aan andere dingen?
Herkenbaar, ik heb dat pad ook afgelegd en ik ben luchtiger geworden in mijn vriendschappen.
Dit is niet zozeer een vraag op dit topic... meer iets wat ik nu neerzet en wat al een tijdje in mijn hoofd zit.
Wat jouw probleem betreft: raar dat je steeds hetzelfde patroon ziet. Kan het zijn dat het 'soort' persoon dat jou opzoekt en zo close met jou wil worden, ook het soort persoon is om na een tijdje de vriendschap te laten 'vergaan'?
Zou je een vriendschap met die 'heftigheid' wel 10 jaar volhouden, denk je?
maandag 3 januari 2011 om 16:50
Fijn dat je het herkent.
Het 'probleem' is: ik was eerst heel blij met deze vriendinnen, omdat ik voor ik hen kende nogal eenzaam was. Verhuisd, etc. Vaak niemand om bepaalde dingen mee te vieren (koninginnedag, oud en nieuw) behalve met mijn familie.
Dus het begon als stapvriendinnen en nu is het ook weekendjes weg enzo... maar ik weet het niet meer zo goed.
Anyway... dat is een ander probleem, misschien open ik nog een topic.
Ben iig blij te lezen dat anderen ook moeite hebben met 'definities' van vriendschap.
Het 'probleem' is: ik was eerst heel blij met deze vriendinnen, omdat ik voor ik hen kende nogal eenzaam was. Verhuisd, etc. Vaak niemand om bepaalde dingen mee te vieren (koninginnedag, oud en nieuw) behalve met mijn familie.
Dus het begon als stapvriendinnen en nu is het ook weekendjes weg enzo... maar ik weet het niet meer zo goed.
Anyway... dat is een ander probleem, misschien open ik nog een topic.
Ben iig blij te lezen dat anderen ook moeite hebben met 'definities' van vriendschap.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 3 januari 2011 om 16:54
quote:Moonlight82 schreef op 03 januari 2011 @ 16:50:
Fijn dat je het herkent.
Het 'probleem' is: ik was eerst heel blij met deze vriendinnen, omdat ik voor ik hen kende nogal eenzaam was. Verhuisd, etc. Vaak niemand om bepaalde dingen mee te vieren (koninginnedag, oud en nieuw) behalve met mijn familie.
Dus het begon als stapvriendinnen en nu is het ook weekendjes weg enzo... maar ik weet het niet meer zo goed.
Anyway... dat is een ander probleem, misschien open ik nog een topic.
Ben iig blij te lezen dat anderen ook moeite hebben met 'definities' van vriendschap.Je ervaart sociale groepsdruk en dat komt in conflict met je autonomie. Zoals ik je "kent" ben je erg gesteld op je eigen levensruimte.
Fijn dat je het herkent.
Het 'probleem' is: ik was eerst heel blij met deze vriendinnen, omdat ik voor ik hen kende nogal eenzaam was. Verhuisd, etc. Vaak niemand om bepaalde dingen mee te vieren (koninginnedag, oud en nieuw) behalve met mijn familie.
Dus het begon als stapvriendinnen en nu is het ook weekendjes weg enzo... maar ik weet het niet meer zo goed.
Anyway... dat is een ander probleem, misschien open ik nog een topic.
Ben iig blij te lezen dat anderen ook moeite hebben met 'definities' van vriendschap.Je ervaart sociale groepsdruk en dat komt in conflict met je autonomie. Zoals ik je "kent" ben je erg gesteld op je eigen levensruimte.
donderdag 6 januari 2011 om 01:41
hi duivelijntje,
heb alles eens zitten lezen en jeetje wat herkenbaar! het is precies het vraagstuk waar ik ook mee worstel......moet wel binnenkort in therapie en wilde er daar ook mee aan de slag gaan, want steeds vriendinnen kwijt raken, word je niet zekerder van. Denk dat het wel heeft te maken met hoge verwachtingen, teveel vragen, ipv een relatie alles met een hechte vriendin delen. Ik kan er ook zo slecht tegen als de ander dan een relatie krijgt en minder tijd heeft, heel leuk voor haar, maar in ene wordt de vriendschap ook minder hecht, dan voel ik me al in de steek gelaten, al ben ik echt blij voor degene. Vind verandering niet fijn, denk ik. Ik kom nu ook terug op mijn overtuiging familie heb je voor altijd (en is veiliger) en vrienden niet, al had ik een tijd weer meer vertrouwen in vriendschappen, ook weer teveel knauwen gehad, doordat anderen toch de vriendschap verbraken. Zeg wel eens, snap ik vriendschappen nou niet, ik heb het thuis ook niet geleerd (ouders hebben ook niet echt (veel) vrienden)
Zal het toch te maken hebben met dat je zelf niet lekker in je vel zit, teveel bij een ander zoekt......lastig!
Als ik het antwoord weet, zal ik het zeker laten weten. Bij mij is ook kort geleden persoonlijkheidsstoornis geconstateerd, weet niet of het daar ook nog mee te maken heeft, daar hoort geloof ik wel bij dat je je snel in de steek gelaten voelt en hoge verwachtingen hebt van anderen.
Het is wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt, nu de oplossing nog!
grtz janine
heb alles eens zitten lezen en jeetje wat herkenbaar! het is precies het vraagstuk waar ik ook mee worstel......moet wel binnenkort in therapie en wilde er daar ook mee aan de slag gaan, want steeds vriendinnen kwijt raken, word je niet zekerder van. Denk dat het wel heeft te maken met hoge verwachtingen, teveel vragen, ipv een relatie alles met een hechte vriendin delen. Ik kan er ook zo slecht tegen als de ander dan een relatie krijgt en minder tijd heeft, heel leuk voor haar, maar in ene wordt de vriendschap ook minder hecht, dan voel ik me al in de steek gelaten, al ben ik echt blij voor degene. Vind verandering niet fijn, denk ik. Ik kom nu ook terug op mijn overtuiging familie heb je voor altijd (en is veiliger) en vrienden niet, al had ik een tijd weer meer vertrouwen in vriendschappen, ook weer teveel knauwen gehad, doordat anderen toch de vriendschap verbraken. Zeg wel eens, snap ik vriendschappen nou niet, ik heb het thuis ook niet geleerd (ouders hebben ook niet echt (veel) vrienden)
Zal het toch te maken hebben met dat je zelf niet lekker in je vel zit, teveel bij een ander zoekt......lastig!
Als ik het antwoord weet, zal ik het zeker laten weten. Bij mij is ook kort geleden persoonlijkheidsstoornis geconstateerd, weet niet of het daar ook nog mee te maken heeft, daar hoort geloof ik wel bij dat je je snel in de steek gelaten voelt en hoge verwachtingen hebt van anderen.
Het is wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt, nu de oplossing nog!
grtz janine
donderdag 6 januari 2011 om 13:21
quote:Toriamos schreef op 03 januari 2011 @ 16:17:
Ik heb geleerd dat je in je leven op een bepaald niveau leeft.
Ik noem het maar even 'niveau', voor de uitleg.
Jij leeft bijvoorbeeld op niveau 2 en zoekt daar vriendinnen bij, die ook op niveau 2 leven.
Naarmate je ouder wordt en levenservaring krijgt, stijg je een niveau. Je gaat dus naar niveau 3 en jouw vriendinnen van niveau 2 passen daar niet meer bij en automatisch zoek je nieuwe vriendschappen die passen bij jouw niveau. En zo verder....
Ik heb ook heel lang met deze levensvraag geworsteld en ik ben zo blij dat ik een paar vriendinnen minder heb, want zij voegden helemaal niets meer toe in mijn leven. Ik steek liever mijn energie in één vriendin waar ik heel gek mee ben en die mijn liefde en aandacht ook verdiend.
Ik moest dit je even vertellen, kijk maar of je er iets mee kan.
Succes en een knuffel
Ik snap wat je bedoelt, maar ik zou graag de vriendinnen die in een andere fase komen (of ik die hen ontgroei) niet permanent verliezen. Liever zou ik willen dat t een andere vorm krijgt. Dat heb ik ook met een aantal van de vriendinnen die nu in mijn leven zijn. Zij zijn getrouwd, hebben kinderen en wonen in een andere stad terwijl ik single en kinderloos ben.
De laatste verbroken vriendschap zie ik idd als dat we plots elkaar ontgroeid waren. Ik haar denk ik. Ik heb de vriendschap ook beeindigd.
Nu terugdenkend denk ik ook dat ik over m'n grenzen heen laat gaan door mensen die dicht bij me staan, uit angst ze te verliezen. Dat is volgens mij in de laatste vriendschap gebeurd.
Ik heb geleerd dat je in je leven op een bepaald niveau leeft.
Ik noem het maar even 'niveau', voor de uitleg.
Jij leeft bijvoorbeeld op niveau 2 en zoekt daar vriendinnen bij, die ook op niveau 2 leven.
Naarmate je ouder wordt en levenservaring krijgt, stijg je een niveau. Je gaat dus naar niveau 3 en jouw vriendinnen van niveau 2 passen daar niet meer bij en automatisch zoek je nieuwe vriendschappen die passen bij jouw niveau. En zo verder....
Ik heb ook heel lang met deze levensvraag geworsteld en ik ben zo blij dat ik een paar vriendinnen minder heb, want zij voegden helemaal niets meer toe in mijn leven. Ik steek liever mijn energie in één vriendin waar ik heel gek mee ben en die mijn liefde en aandacht ook verdiend.
Ik moest dit je even vertellen, kijk maar of je er iets mee kan.
Succes en een knuffel
Ik snap wat je bedoelt, maar ik zou graag de vriendinnen die in een andere fase komen (of ik die hen ontgroei) niet permanent verliezen. Liever zou ik willen dat t een andere vorm krijgt. Dat heb ik ook met een aantal van de vriendinnen die nu in mijn leven zijn. Zij zijn getrouwd, hebben kinderen en wonen in een andere stad terwijl ik single en kinderloos ben.
De laatste verbroken vriendschap zie ik idd als dat we plots elkaar ontgroeid waren. Ik haar denk ik. Ik heb de vriendschap ook beeindigd.
Nu terugdenkend denk ik ook dat ik over m'n grenzen heen laat gaan door mensen die dicht bij me staan, uit angst ze te verliezen. Dat is volgens mij in de laatste vriendschap gebeurd.
